Ο ερωτας δεν ειναι αυτεξηγητος, παντα ερμηνευεται στα πλαισια του πολιτισμου στον οποιο γιορταζουμε τα γενεθλια μας.
Μερικοι δεν θα ερωτευονταν ποτε αν δεν ειχαν ακουσει για τον ερωτα (Λα Ροσφουκο). Η κοινωνια κι οχι καποια προκοινωνικη ορμη ειναι ο κινητηριος παραγοντας του ερωτα. Προκοινωνικη ορμη ειναι η σεξουαλικοτητα και η αναγκη αναπαραγωγης. Ο ερωτας ομως δεν ειναι ποτε κατι δομημενο, δομειται και οριζεται απο την εκαστοτε κοινωνια. Σε μια κοινωνια, οπως των Μανου της Ν. Γουινεας, δεν υπαρχει καν λεξη γι αυτον. Συμφωνα μαλιστα με τον Γ.Μ. Γκρινφιλντ, σένα αρθρο του στην “Επετεριδα Κοινωνιολογιας” γραφει οτι ο συγχρονος καπιταλισμος κραταει ζωντανο τον ερωτα μονο προκειμενου να ” κινητοποιεί τα άτομα -όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος κινητοποίησής τους- να καταλαμβάνουν τις θέσεις του συζύγου-πατέρα και της συζύγου-μητέρας και να σχηματίζουν πυρηνικές οικογένειες, οι οποίες είναι υψίστης σημασίας όχι μόνο όσον αφορά την αναπαραγωγή του είδους και την κοινωνικοποίηση αλλά και για τη διατήρηση των υφιστάμενων ρυθμίσεων περί διανομής και κατανάλωσης αγαθών και υπηρεσιών, καθώς και, γενικότερα, για να παραμένει το κοινωνικό σύστημα στη δέουσα λειτουργική κατάσταση και άρα να συντηρείται εν ζωή”.
H κοινωνια μας, σαν καλο χαρτοπωλειο, μας εχει εφοδιασει με πληρες σετ απο ετικετες για να ονοματισουμε καθε σκιρτημα της καρδιας. Και η ναυτια, η εξαψη που νιωθουμε οταν πεφτουμε σε ερωτα, στη σημερινη κοινωνια ειναι ταξινομημενα στο ευρετηριο για να περιγραφουν τον ερωτα στο λεξικο, αλλα πριν απο αιωνες, το ευρετηριο ισως να διεφερε….Γεννημενοι μεσα στο λογο, τη γλωσσα, υιοθετουμε αναγκαστικα τον τροπο χρησης της απο αλλους και κατα καποιο τροπο μας εμπλεκει σε μια ιστορια που δεν ειναι αυτη καθαυτη δικη μας. Ειναι αναποφευκτη λοιπον η συγκρουση στους ερωτευμενους, με την ιστορια που προηγειται της ενωσης τους -ανεξαρτητα αν εχει να κανει με το δικο τους παρελθον η του κοινωνικου περιβαλλοντος που ζουν.
Ετσι λοιπον καταλαβαινουμε οτι ο ερωτας εχει διαφορετικη υποσταση σε καθε κοινωνια και εποχη. Και σιγουρα μετρα παρα πολυ η νοητικη αναπτυξη του ανθρωπου, γιατι χαρη σε αυτην νιωθουμε οτι συνδεομαστε με καποιον οχι μονο σαρκικα αλλα και ψυχικα.
Στην σημερινη κοινωνια λοιπον της οικονομικης κρισης, ειναι καιρος να καταλαβουμε οτι ο καπιταλιστικός δάκτυλος δεν χωράει στην ανατομία των αισθημάτων. Σιγουρα τα χρήματα ήταν ένα απαραίτητο εργαλείο της διαδικασίας του να βγαινεις ραντεβου. Όχι σκοπός (τουλάχιστον όχι για όλους) ή κριτήριο (παρομοίως) αλλά μέσο. Τα μπαρ, τ’ ανθοπωλεία, τα ρομαντικά ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα μαγαζια με ειδη δωρων κλπ, ολα μέχρι τώρα έπαιζαν το δικό τους, περιφερειακό ρόλο στις ιστορίες αγάπης. Τωρα ομως δεν μπορουμε να κανουμε αλογιστη χρηση. Ειναι καιρος επιτελους να εκτιμησουμε καλυτερα τον ανθρωπο που στεκεται διπλα μας, παρα το οικονομικο στατους του κι αν θα μπορει να μας προσφερει τετοιες παροχες.
Π.χ σημερα διλήμματα του τύπου ποιος πρέπει να πληρώσει στο πρώτο ραντεβού φαίνονται ανόητα. Όποιος μπορεί, είναι η απάντηση, που σε πρακτικό επίπεδο δουλεύει, αλλά συμβολιστικά δεν είναι ό,τι πιο ευκολοχώνευτο για τα δύο φύλα που έμαθαν στο παρελθον, θυματα του μαρκετινγκ και του καταναλωτισμου, να αντιλαμβάνονται την αξία της γοητείας από κάτι τέτοιες λεπτομέρειες.
Η θεωρία ότι επιτέλους ήρθε η ώρα οι άνθρωποι να κοιταζόμαστε στα μάτια κι οχι στις τσεπες, είναι ίσως η πιο αισιόδοξη στάση ζωής που μπορείς να ακολουθήσεις στις δύσκολες ώρες, η μεταφορά από τη θεωρία στην πράξη.. Το να επανεκτιμήσουμε αξίες εκτός του εκκαθαριστικού δεν είναι καθόλου κακή ιδέα, αντίθετα είναι ένδειξη πολιτισμού. Το κακό είναι μόνο ότι ο πολιτισμός είναι ζήτημα εξέλιξης και προκύπτει σιγα-σιγα. Δεν είναι κάτι στο οποίο καταφεύγεις επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Ας νιωαουμε οτι το να εξεταζουμε την οικονομική δυνατότητα του αγαπημενου/ης μας για να δημιουργησουμε οικογενεια, κρίνοντας, π.χ., από τη δουλειά του ή το αυτοκίνητο ή το σπίτι του, είναι ακαιρο και ακυρο, γιατι τιποτα δεν ειναι σταθερο. Οποτε λοιπον μπορουμε ετσι να κανουμε εκδρομες με το Κτελ η το τρενο, μπορει να απολαμβανουμε τον καφε μας σε ενα παρκο, η ακομα να πηγαινουμε σε μαγαζια με happy hour οπου η τιμη των ποτων ειναι μειωμενα κοκ
Ας παψουμε αυτην την κακομαθημενη συμπεριφορα και να παραπονιομαστε. Καλουμαστε να σβήσουμε από το σκληρό μας δισκο αναμνήσεις πολυτέλειας που ανήκουν πια στο παρελθόν. Ας γινουμε απλοι, πιο φυσικοι, πιο χαλαροι, να ζουμε το τωρα. Ειναι ευκαιρια να ακουσουμε την καρδια μας και ν’ αφεθουμε. Και σιγουρα κατι καλο θα προκυψει.
