Mad about you: the perfect relationship sitcom

mad-about-you-reunion-revival-spectrum

When “mad about you” aired in the Greek TV,  – I think it was on the Antenna TV network- I didn’t pay attention to it at all. I mean I was too young to understand about how relationships work, especially between husbands and wives. I was just not interested in it. Though Helen Hunt got famous by this sitcom in the late 90ies, for me it was a TV sitcom totally forgotten.  A few months ago we were thinking with my partner which series we would like to watch and I saw an instagram story about the sofa the married couple of Paul and Jamie Buchman wanted to buy, uploaded by my favorite blogger named “hooked on houses”. And so I started to watch the sitcom.

Mad About You was a NBC sitcom mainstay in the 1990s. It followed the lives of Paul and Jamie Buchman (the leading parts were Paul Reiser and Helen Hunt), newlyweds living in New York City.  It ran for seven seasons (1992 1999) and  it won a dozen Emmy Awards. It introduced most of us to Helen Hunt, who won 4 times the Emmy Award. It also had a great supporting cast that included among many others, John Pankow (cousin Ira), Lisa Kudrow (waitress Ursula), Richard Kind (Dr.Mark Devenah), Leila Kenzle (Fran Devenah), Ann Ramsay (Lisa the sister of Jamie) and Hank Azaria (Nat the guardian og Marray the dog).

It’s a show about family but they don’t have a baby until about season 5  of the show’s run. It could be a workplace show for periods of time as Paul made movies and Jamie worked in public relations. And this work involvement of the couple provoked a crisis in their relationship. That’s why they started a therapy for couples. It’s also a show about a couple dealing with fertility issues. Actually it’s s a sitcom about how marriage can be through phases. In the very first episode Paul and Jamie had a small fight and Jamie said: “Is the marriage so hard? It’s supposed to be different than this” and Paul answered:” Says who? It is supposed to be like this. I asked everyone around. There is always stuff. I put up with your crap, and you put up with mine”. And another quote from the third episode where the couple couldn’t make a decision about how to spend their Sunday together, so in the end when the couple relaxed on the sofa Jamie said :” Am I boring you?” and Paul said:” Of course not.  I got you, I got potato chips how much better could it be!”

The two actors had a magical chemistry together on the set. They were so great in physical comedy as well. In the last season the couple after their therapy session, the therapist challenged them not to speak to each other for a whole day so as to concentrate on each other’s body language and communicate better in this way. The episode was so funny because Reiser and Hunt acted in silence while the other cast talked normally.

For me it is not only one funny TV show, it’s also a study of how couples could get along and if not why this happens. Furthermore the sitcom raises issues about how the parents get involved in the lives of the couple, about work problems and friendships.

Over the course of 164 episodes, the show managed to be more than the sum of its parts. Overshadowed by the immense success of Friends, Mad About You offered an update to the sitcom form. While it wasn’t revolutionary, what the cast and crew did with the show was a more subtle, more nuanced and more formally dynamic show than most of the family sitcoms on the air – then and since. Like a lot of shows, it would have been twice as funny if they made half as many episodes, but the show managed something rare. The people behind Mad About You accepted the guidelines for what a network sitcom was, and then it managed to tweak, play with, and subvert every single rule except one – to be funny.  I read that it’s gonna be a reboot of the show in the end of 2019 and they have promised that it’s gonna be funny. Even if I don’t like the revivals maybe this one will be a good one!

If you haven’t watched the episodes yet, do that. If not  blow your minds, it will surely make you laugh!

Το χταπόδι έχει τη δική του ιστορία

Στις διακοπές μου στην Ελλάδα φέτος το καλοκαίρι υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι όταν θα έτρωγα έξω θα παράγγελνα μόνο ψαρικά-θαλασσινά. Μου έχει λείψει τόσο πολύ το ψάρι του ελληνικού πελάγους και οι ουζομεζέδες που πραγματικά του έδωσα και κατάλαβε που λένε. Με αφορμή τη φωτογραφία αυτή που τράβηξα στο Κολυμπάρι των Χανίων έξω από μια ταβέρνα σας εξιστορώ κάποια μυστικά για το χταπόδι που διάβασα στο διαδίκτυο καθώς και την ιστορία του.

IMG_20190721_194850

Τα μυστικά του:

  • Ο τόπος προέλευσης του χταποδιού καθορίζει τη νοστιμιά του. Η γκάμα ξεκινά από τα αλμυρά χταπόδια της Αίγινας, στα ανάλατα των λιμνοθαλασσών, έως τα εντελώς άνοστα εισαγόμενα.
  • Το φρεσκοψαρεμένο χταπόδι θέλει δουλειά για να μαλακώσει (την λένε «γούλισμα» και περιλαμβάνει ακραία μετά θάνατον βασανιστήρια). Το αγορασμένο από τα ψαράδικα είναι πιο μαλακό αφού έχει γίνει το γούλισμα του πρώτα.
  • Το χταπόδι το μαγειρεύουμε χωρίς να το κόψουμε! Στο εσωτερικό του κάθε πλοκαμιού υπάρχει ένας σωλήνας γεμάτος υγρό. Αν το κόψουμε, το υγρό φεύγει και το χταπόδι μας γίνεται σόλα ή τσίχλα. Αν θέλουμε μικρότερη ποσότητα, τότε μπορούμε, τραβώντας ανάμεσα στα πλοκάμια, να το διαιρέσουμε σε μικρότερα κομμάτια.
  • Για τρυφερό ψητό χταπόδι, ο καλύτερος τρόπος είναι να το αφήσουμε κρεμασμένο στον ήλιο μια – δυο ημέρες.
  • Για μαγείρεμα διαλέξτε μικρά χταποδάκια, για ψήσιμο μεγαλύτερα.
  • Προσοχή στον υπολογισμό της ποσότητας. Το χταπόδι με όποιο τρόπο και να μαγειρευτεί μαζεύει.

Λίγη ιστορία:

Με 10.000 περισσότερα γονίδια από τον άνθρωπο και μακρά εξελικτική ιστορία 400 εκατομμυρίων ετών που αντανακλάται στο περίπλοκο γονιδίωμά του, το χταπόδι διαθέτει, μεταξύ άλλων, «έξυπνα» πλοκάμια γεμάτα νευρωνικά κύτταρα (σαν μίνι-εγκεφάλους). Μπορεί ακόμη να αλλάζει χρώμα και εμφάνιση κατά βούληση, προσαρμοζόμενο στο περιβάλλον του, μια ικανότητα καμουφλάζ που έχει εμπνεύσει πολλές σύγχρονες τεχνολογίες, όπως τα μαλακά και εύκαμπτα ρομπότ. Οι «μεταμφιέσεις» αυτές γίνονται δυνατές χάρη και στην εντυπωσιακή νοημοσύνη του , η πηγή της οποίας θα πρέπει επίσης να αναζητηθεί στο μοναδικό DNA του. Η δημοσίευση έγινε στο επιστημονικό περιοδικό Nature, αναζωπυρώνοντας μια συζήτηση περί εξέλιξης αλλά και εξωγήινης ζωής.  Ενα πολύ μεγάλο κομμάτι του γήινου ωκεάνειου κόσμου δεν έχει εξερευνηθεί, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για άγνωστες μορφές ζωής, την ακριβή εξελικτική κατάσταση των οποίων δεν γνωρίζουμε. Δηλαδή σε ποιον βαθμό είναι η νοημοσύνη τους αναπτυγμένη και υπέρ ποίου -σε σχέση με τον άνθρωπο- θα απέβαινε μια σχετική σύγκριση, αν κάποτε γινόταν.

Τα χταπόδια έχουν οκτώ άκρα που εξέχουν από το σώμα τους, ωστόσο πρόσφατες έρευνες σχετικά με τη χρήση τους αναπροσδιόρισαν την ονομασία τους. Τα χταπόδια ανήκουν στην οικογένεια τω κεφαλόποδων. Χρησιμοποιούν τα δύο πίσω πλοκάμια για να κινούνται στο βυθό και τα υπόλοιπα έξι για να τρέφονται. Ως εκ τούτου, οι θαλάσσιοι βιολόγοι τείνουν να αναφέρουν πλέον ότι τα χταπόδια έχουν δύο πόδια κι έξι χέρια. Τα πλοκάμια του χταποδιού είναι αξιοθαύμαστα όργανα. Έχουν τη δυνατότητα να σκληραίνουν σχηματίζοντας προσωρινές κλειδώσεις ή να διπλώνουν μεταμορφώνοντας τον ιδιοκτήτη τους σε μπάλα που κυλά στον πυθμένα. Επίσης περιέχουν τα δύο τρίτα του εγκεφάλου ενός χταποδιού- γύρω στα πενήντα εκατομμύρια νευρώνες– ενώ το υπόλοιπο ένα τρίτο, σε σχήμα ντόνατ, βρίσκεται στο εσωτερικό του κεφαλιού (μανδύας). Επειδή μεγάλο μέρος του νευρικού συστήματος του χταποδιού βρίσκεται στα άκρα του, καθένα από αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα. Ένα κομμένο πλοκάμι έχει τη δυνατότητα να σέρνεται τριγύρω και σε ορισμένα είδη, μπορεί να επιζήσει για αρκετούς μήνες. Το χέρι (ή πόδι) ενός χταποδιού μπορεί κυριολεκτικά να κάνει του κεφαλιού του….

Οτι και να λέμε πάντως είναι απίθανος μεζές…Ακόμα έχω τη γεύση του χταποδιού που έφαγα σε μια ταβέρνα στα Χανιά όπου μας το σέρβιραν με φάβα και κάπαρη. Αλλά η παρουσίαση του πιάτου ήταν το κάτι άλλο. Σε τσέρκι έβαλαν χταποδάκι βραστό κομμενο σε μικρά κομματάκια κι από πάνω φάβα και τέλος κάπαρη για ντεκόρ. Μου τρέχουν τα σάλια και μόνο που το σκέφτομαι…

 

Πηγές: Η μηχανή του χρόνου, bostanistas & protagon