Ανακαλύπτοντας τη δύναμη του τώρα

 “Το βουνό ξυπνά μέσα μου ένα ακατέργαστο, πρωτόγονο πάθος… Πάθος για ζωή, για δράση, για περιπέτεια. Είναι ψέμα πως στο βουνό αισθάνεται κανείς μικρός. Μικρός αισθάνεσαι στην πόλη, χαμένος ανάμεσα σε μυριάδες ανόητα μικροπροβλήματα.Δεν είναι τόσο εύκολο να αποδράσεις από τον καναπέ σου. Αξίζει όμως τον κόπο. Η ορειβασία δεν είναι απλά ένα σπορ.Είναι πρόκληση για μια ξεχωριστή στάση ζωής.
Ένας τρόπος για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας.
Μια διέξοδος για να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τους φίλους μας”
  Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα- πρόλογος από τις «σημειώσεις» του Αρη Θεοδωρόπουλου. Οι «σημειώσεις» αυτές αποτελούν τη θεωρητική διδακτέα ύλη της σχολής ορειβασίας.

Σε καμια περιπτωση δεν θεωρω τον εαυτο μου ορειβατη. Η επαφη μου με τα βουνα ξεκινησε προσφατα κι εχω κανει μερικες αναβασεις και καταβασεις.. Παντα μαθαινεις κατι καινουργιο για σενα οταν εισαι ανοικτος στη φυση. Πραγματικα γνωριζεις τον εαυτο σου καλυτερα στο βουνο οταν εισαι ανοικτος στις προκλησεις του. Γνωριζεις οχι μονο τις σωματικες σου αντοχες αλλα και τις ψυχικες. Ετσι λοιπον την προηγουμενη βδομαδα που ηταν 15αυγουστος ξεκινησα την εκδρομη για τα ορεινα της Ηπειρου με ενα βαρυ κρυολογημα και γκρινια του στυλ οτι καλυτερα να καναμε μπανια στη θαλασσα.. 
Η εκδρομη ηταν γεματη εμπειριες για μενα, αλλα εκεινο που μου εμεινε πιο πολυ ηταν η διασχιση του ποταμου Αωου στον υπεροχο δρυμο της Βαλια Καλντα. Ενας φιλος απο την παρεα ξεστρατισε απο το μονοπατι για να φωτογραφισει απο κοντα το ποταμι και ακολουθησαμε κι εμεις. Ο φιλος μου τοτε προτεινε να περασουμε απεναντι. Κι ετσι μαζι, πηδηξαμε απο πετρα σε πετρα προσεχοντας να  μην γλυστρησουμε και φτασαμε σε ενα βραχο οπου κρατηθηκαμε απο τα κλαδια ενος μικρου δεντρου που ειχε ο βραχος πανω του, και μετα καναμε ενα σαλτο σε μια μεγαλη πετρα και φτασαμε στην απενταντι οχθη… Μπλεχτηκαμε μεσα απο κλαρια δεντρων για να βγουμε απο αλλο δρομο και γω να σκεφτομαι μα τι κανουμε τωρα, τι τρελα μας βαρεσε…αλλα οταν ολοκληρωθηκε η διαδρομη ενιωσα τοσο γεματη και δυνατη που τα καταφερα (την προγουμενη μερα ειχα απογοητευτει που δεν καταφερα να διασχισω τον Βοιδοματη..αλλα πραγματικα δεν νομιζω να υπαρχουν πιο παγωμενα νερα)  και εζησα το τωρα χωρις σκεψεις.. 

Το περασμα λοιπον στην απεναντι πλευρα-οχθη με ανταμοιψε με το παραπανω!