…Το χάνι φαντάζομαι ότι είναι για τους περισσότερους μια ξεχασμένη υπόθεση ίσως και άγνωστη για τις νεότερες γενιές, όμως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εποχής όπου το κύριο μεταφορικό μέσο ήταν οι άμαξες και τα άλογα. Χάνι λοιπόν είναι οι χώροι που διανυκτέρευαν οι ταξιδιώτες με τα ζώα τους. Η λέξη “χαν”είναι περσική και σημαίνει ξενώνας, πανδοχείο. Τα χάνια υπήρξαν κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό καταλύμα, ήταν η συνύπαρξη όλων των κοινωνικών τάξεων, ένα πολιτιστικό αμάγαλμα φτωχολογιάς και αριστοκτρατίας, εργατιάς και βιομηχάνων, ταχυδρόμων και εμπόρων, όπου όλοι είχαν κοινό σημείο την ανάγκη να ξαποστάσουν, αφού διένυσαν χιλιόμετρα με τις άμαξες τους και έπρεπε να φάνε κάτι αυτοί και τα ζώα τους και να κοιμηθούν. Τα σημεία που κτίζονταν ήταν κομβικά θα λεγαμε, δίπλα πάντα στα διάφορα μονοπάτια ή τους κακοτράχαλους δρόμους-περάσματα, μοναδικοί σύμμαχοι των ανθρώπων στις κοπιαστικές διαδρομές. Ισως κανένα ταξίδι να μην ήταν δυνατό χωρίς την ύπαρξη τους..
Οι ιδιοκτήτες των χανίων ήταν συνήθως ντόπιοι που είχαν στην κατοχή τους ένα κομμάτι γής και έχτιζαν συνήθως παραλλήλογραμμα διώραφα κτιρια με περιφραγμενη αυλή και σταύλους και οι βασικές υπηρεσίες που πρόσφεραν ήταν τροφή, στέγη και ασφάλεια στους ταξιδώτες. Στο ισόγειο ή στο κατώι όπως το έλεγαν βρισκόταν η τραπεζαρία με το τζάκι και το μαγειριό. Σπάνια υπήρχε τραπέζι, κάθονταν στο πάτωμα και έτρωγαν με τα χέρια ή υπήρχε ένα χαμηλό τραπέζι ο σοφράς και κάθονταν στα μαξιλάρια οι επισκέπτες. Τα φαγητά που σερβίρονταν ήταν όσπρια, χόρτα, ψωμί, λάδι, χορτόπιτες και στα παραθαλάσσια μέρη προσφεραν θαλασσινά με τη συνοδεία πάντα του κρασιού ή του τσίπουρου. Στο ανώι ήταν τα δωμάτια για τους επισκέπτες και υπήρχε και ο “οντάς”, ένα πατάρι με κινητή σκάλα όπου διανυκτέρευν οι γυναίκες πελάτισσες για να είναι ασφαλείς. Ο στάβλος είχε πάχνες για το τάισμα και κρίκους για το δέσιμο των ζώων. Στην αποθηκη στοίβαζαν τις ζωοτροφές και τα καυσόξυλα. Στην αυλή υπήρχε το αποχωρητήριο, το στέγαστρο, ο κήπος, η βρύση και η ποτίστρα με αφθονο νερό…
Ιούνιος 2021: Επιστρέφοντας από την εκδρομή μας στα χωριά της Ευρυτανίας με τους φιδίσιους δρόμους και ενώ η ζέστη του μεσημεριού είχε γίνει ανυπόφορη παρά το ότι είχαμε κλιματισμό στο αμάξι, ένιωθα το στομάχι μου βαρύ και είχα εντονη ζαλάδα. Επρεπε οπωσδήποτε να ξαποστάσουμε κάπου η παρέα μου κι εγώ και ονειρευόμασταν άραγμα κάτω από πλατάνια και μια ταβερνούλα. Και ω, ναι στο 52ο χλμ Λαμίας-Καρπενησίου, ξεπρόβαλε το “Χάνι του Πανέτσου”! Ενα διώροφο κτίριο με δίρριχτη κεραμοσκεπή, τεράστιο μπαλκόνι στο πίσω μέρος με υπέροχη θέα στον Καψιώτη Σπερχειό ποταμό. Αυτό ακριβώς αναζητούσαμε! Ευχόμασταν να σέρβιρε καλο φαγητό και μετά θα αράζαμε δίπλα στο ποτάμι. Αποδείχθηκε το χάνι υπεράνω των προσδοκιών μας! Είχε υπεροχο σπιτικό φαγητό-δοκιμάσαμε τους κεφτέδες,- φανταστικοι!-φέτα προβατίσια, -πραγματικά αληθινή γεύση-, τέλεια πατζαροσαλάτα και χορτόπιτα! Φυσικα η μαγείρισα Ξανθή η γυναίκα του Παύλου του χαντζή, δηλαδή του ιδιοκτήτη του χανιού μαγειρέυει και πολλά άλλα πιάτα. Ο Παύλος ο χαντζής μας εξιστόρησε ότι αυτός είναι η τέταρτη γενιά που διατηρεί το χάνι μιας και το 1884, ο Πανετσομήτρος, ο προπάππος του, έφτιαξε το παλιό χάνι, σε αχρηστία σήμερα το κατώι που σώζεται πάνω στη δημοσιά, στην αρχή της πολύωρης τότε ανάβασης του Τυμφρηστού μέσω Πέρα Κάψης (Τυμφρηστός) για Ράχες, Καρπενήσι και τα λοιπά Ευρυτανικά χωριά. Στον πάνω όροφο νοίκιαζαν κάποτε δωμάτια αλλά από το 2000 μένουν οι ιδιοκτήτες. Ο Παύλος έχει τρεις κόρες που καμία δεν φαίνεται να θέλει να ασχοληθεί με τη συνέχεια της παράδοσης. Εξάλλου με την κρίση της πανδημίας ίσα που το συντηρούν αλλά δε θέλουν να ρίξουν την ποιότητα όπως μας είπαν. Θα το κρατήσουν κι όσο πάει…
Αποτελεί ρετρό λοιπόν το χάνι στη σημερινή εποχή όμως κάποτε έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις μετακινήσεις των ανθρώπων. Σήμερα ελάχιστα έχουν διασωθεί και τα περισσότερα έχουν παραδοθεί στην αδυσώπητη φθορά του χρόνου. Αν βρεθείτε στην περιοχή αξίζει να κάνετε μια στάση στο χανί του Πανέτσου όχι μόνο για το καλό φαγητό αλλά και για να γνωρίσετε την ιστορία του.
Ειναι πολλές μέρες, μήνες θα έλεγα που με κατακλύζουν οι αναμνήσεις από τη ζωή μου στη Νορβηγία. Είναι κάτι που συνηθιζω να κάνω, να υπεραναλύω και να χάνομαι στις σκέψεις. Και σήμερα άκουσα ομιλίες από τον σπουδαίο αυτό γιόγκι φιλόσοφο και θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας γιατί με βοηθησαν να δω με περισσότερη προοπτική τη λειτουργία της μνήμης και των αναμνήσεων εν γένει.
Προσπάθησα να αποδώσω σε ελέυθερη μετάφραση τις διαλέξεις του περί μνήμης και σας τις παραθέτω:
Είναι η μνήμη κατάρα ή ευλογία;
“Η ανθρώπινη μνήμη είναι καταπληκτικό πράγμα. Εξαιτίας της ικανότητας της μνήμης έχουμε επιστήμη, τεχνολογία, πολιτισμό, αλλά ταυτόχρονα είναι η ανθρώπινη μνήμη που είναι η πηγή της δουλείας. Ειναι σαν μια πόρτα που μπορούμε να την ανοίξουμε ή να την κλείσουμε. Οταν οι πόρτες ανοίγουν μπροστά σου ειναι κατι υπέροχο, αν όμως οι πόρτες κλείνουν στα μούτρα σου το θεωρείς απόρριψη, κάτι κακό. Ετσι είναι και η μνήμη. Η μνήμη μας βοηθάει να πληροφορούμαστε για διάφορα πράγματα και να τα θυμόμαστε. Η βάση του ανθρώπινου πολιτισμού ειναι η μνήμη. Και μεταδίδεται απο γενιά σε γενιά σε όλα τα επίπεδα. Η μνήμη όμως μπορεί να κάνει τη ζωη σου επαναλαμβανόμενη κι οχι δεκτική, σα να μπαίνει στον αυτόματο πιλότο. Η χαρά της εξερεύνησης, του αυθορμητισμού μειώνεται σιγα-σιγά εξαιτιας της μνήμης. Οταν οι άνθρωποι μαθαίνουν μόνο χρησιμοποιώντας στεγνά την μνημη χωρίς τη χαρά της δημιουργίας, πολλά πράγματα συμβαίνουν σε επανάληψη. Ενα απλο γεγονος όπως είναι π.χ. ότι η γάτα μας πέθανε, θέλουμε σαν ανθρώπινα όντα να προσθέσουμε και το δράμα σε αυτό, να βάλουμε λίγη σάλτσα ώστε να γινει η περιγραφή πιο ρεαλιστική, γιατι ετσι εχουμε συνηθισει ως άνθρωποι λόγω μνήμης. Ο πολιτισμός μας εχει θεμελιωθεί πάνω στην πληροφορία που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά αλλά με διάφορες προσθήκες, παραμορφώσεις, αλλοιώσεις μέσα στο γραμμικό χρόνο, κι έτσι χάνουμε τη δυνατότητα μας να δούμε τα πράγματα κατάματα χωρίς τις αλλοιώσεις της συλλογικής μνηήης. Το μυαλό μας εχει ρυθμιστει ετσι. Ο πολιτισμός δεν είναι τίποτα άλλο από αναμνήσεις. Ειναι μια μνήμη σε επανάληψη.
Η μνήμη μας φυσικά ειναι πολύ σπουδαία και χρήσιμη, ομως πρέπει να την βαζεις στην άκρη κάποιες φορές, να παίρνεις απόσταση, αλλιώς η ζωη σου γεμίζει με μοτίβα και χάνεις τη δεκτικότητα σου.”
Γιατι σχεδόν κάθε μας εμπειρία επιλέγουμε να ειναι η πληγή μας;
“Οταν συμβαίνει κατι κακό σε κάποιον, κάποια στιγμή θα ηθελε να το αφήσει πίσω του και να προχωρήσει στη ζωή του, αλλα νιώθει τελικά ενοχή που έχει αυτή την επιθυμία και επιλέγει να μην προχωρησει παρακάτω. Αυτο συμβαινει εξαιτίας μια παρεξήγησης ότι οι άνθρωποι πρέπει να ξεχάσουν για να πάνε παρακάτω, αλλα δεν είναι αυτο το ζητούμενο. Οταν θυμάσαι κατι άσχημο που σου συνέβη, πρέπει να χρησιμοποιείσεις την εμπειρία αυτή σωστά ώστε να το μετατρέψεις σε σοφία και να μάθεις κατι απο αυτό. Αυτό που συνεβη πριν 5 ή 10 χρονια ή κατι που θα συμβει αύριο ή μεθαυριο, είναι κατι που δεν συμβαινει τώρα ετσι δεν ειναι; άρα υποφερεις για κατι που πραγματικα δεν υπάρχει τωρα, και μπορεί ισως σε καποιο επιπεδο να θεωρηθεί σαν τρέλα ετσι δεν ειναι; Ακούγεται σκληρό. Εχουμε μαθει να κουβαλάμε τις πληγές μας σαν μόνιμους επιδέσμους. Οταν κατι ασχημο μας συμβεί ή θα γινουμε σοφοί ή πληγωμένοι μέσα από αυτό. Η ζωη είναι κάποια ποσότητα χρόνων που περνούν σα τα δευτερόλεπτα ενός ρολογιού. Σκεφτείτε ότι καθε ώρα που περνάει, είστε πιο κοντά στο τάφο, έτσι δεν ειναι; υπάρχει τέτοια πολυτέλεια χρόνου να κουβαλάμε την καθε εμπειρία σα πληγή; όχι. Πρέπει να γίνεται κάποιος σοφότερος όταν του συμβαίνουν άσχημα πράγματα όχι πιο πληγωμένος. Ετσι πρεπει να επιλέγουμε. Ομως το σύστημα της παιδείας που έχουμε δίνει βάση στο να αναπτύξουμε τη μνήμη μαθαίνοντας τις επιστήμες και όχι να μελετάμε τη φύση της λειτουργίας του ανθρώπινου μυαλού. Η μεγαλύτερη ιδιότητα- ικανότητα του μυαλού ειναι η μνήμη. Φανταστείτε πόσα δισεκατομμύρια αρχεία μνήμης εχει όλη η ανθρωπότητα. Κι ομως υποφερουμε στη σκέψη ότι μπορει κατι το κακό να συμβει αυριο. Δεν εχει επενδύσει η ανθρωπότητα στο να μάθει τα παιδια της πώς να αξιοποιήσουν επικοδομητικά τη μνήμη τους, τη φαντασία τους, πως να λειάνουν τις εμπειρίες τους ώστε να μεταμορφωθούν αυτές σε σοφή πείρα.
Η μνήμη, η παρούσα εμπειρία και η φαντασία. Αυτές ειναι η τρεις διαστάσεις στη ζωη.
Ολη σου η ζωή γινεται στο εδώ και τώρα. Αν χάσεις ομως τη διάκριση μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος, τότε όλα σε πληγώνουν και θα επαναλαμβάνονται άσχημα πραγματα. Ο καθενας μας ζει το προσωπικό του δράμα στην προσωπική του σκηνή, αλλά ειναι ανόητο γιατι στην πραγματικότητα δεν υποφέρεις στο εδώ και τωρα. Ο ανθρώπινος οργανισμός ειναι η πιο εκλεπτυσμένη μηχανή, αλλα έχουμε διαβάσει τις οδηγιες χρήσεως της ; όπως διαβάζουμε τις οδηγίες χρήσης ενος τηλεφωνου, δεν θα έπρεπε να διαβάζουμε τις οδηγιες χρήσεως και του ανθρώπινου οργανισμού; άρα η ιδια σου ευφυία σε καταναλώνει, σε ρουφάει και εσύ το ονομάζεις αυτό στρες, αγχος, πόνο και έτσι έστρεψες την ευφυία σου εναντίον σου.”
Τα 4 τμήματα του μυαλού μας
“Στη γιογκικη κουλτούρα δεν υπάρχει μυαλό, υπάρχει το φυσικό σώμα και το νοητικό σώμα.
Αυτο που λεμε μυαλό ειναι ενας συνδυασμός ευφυίας και μνήμης. Υπάρχει μνήμη στο σωμα μας. Μπορει να μη θυμόμαστε πως μοιάζει ο προ προ προπάππους μας, αλλά η μύτη του βρίσκεται στο δικό μας πρόσωπο. Εμεις δε θυμόμαστε συνειδητά, αλλά το σώμα θυμάται πολύ καλά. Το σώμα μας εχει μνημη εκατοντάδων χιλιάδων ετών. Το σώμα εχει πολυ μεγαλύτερη μνήμη από ότι το μυαλό. Η Ευρώπη έδωσε πολυ μεγάλη σημασία στη σκέψη. Kι αυτο έγινε γιατι ήταν μια θρησκευτικά υποταγμένη κοινωνία όπου επιτρεπόταν να διαβάζουν ότι υπάρχει στα βιβλία που θεωρούνται γνώση. Και όταν δοθηκε στους ανθρώπους να εχουν λίγο ελευθερία για σκέψη και κατάφεραν να ζουν όχι υποταγμένοι (ευρωπαικός διαφωτισμός, γαλλική επανάσταση), άρχισαν να γιορτάζουν τη δύναμη της σκέψης υπερβολικα.
Μπορούμε να σκεφτούμε μόνο απο τα δεδομένα που εχουμε συγκεντρώσει και να τα ανακυκλώνουμε, να τα συνδυάζουμε, αλλα δε μπορούμε να σκεφτούμε κάτι καινούργιο, δεν ειναι στη φύση της σκέψης να βρει κατι καινούργιο, μόνο να ανακυκλωνει το παρελθόν. Αρα αν αφοσιωνεσαι στον τρόπο σκεψης σου, τιποτα το καινουργιο δεν θα συμβει στη ζωή.
Ο,τι σκεφτόμαστε ειναι το ψυχολογικο μας δραμα. Το δράμα ειναι σημαντικό για τον καθένα μας, για τον συνάνθρωπο μας δεν είναι τόσο, κι αυτο συμβαίνει γιατι ταυτοποιούμαστε με το δράμα μας. Γιατι ομως το ψυχολογικο μας δράμα, να καθορίζει τη φύση της ζωης μας; Ειναι ένα τοσο μικρό γεγονός μπροστά στη ροή της ζωής. Η Ζωή έχει πολυ μεγαλύτερη νοημοσύνη απ’ ότι η ατομική διάνοια.
Τα 4 μέρη του ανθρώπινου μυαλού είναι:
1.Διάνοια
Εχουμε δωσει τοση σημασια σε αυτήν και πληρωνουμε πολυ μεγάλο τίμημα ηδη. Εχουμε φτασει στο σημείο να ξερουμε σχεδον τα παντα, αλλα οχι για τη σπουδαιότητα της ζωης. Το παρατηρούμε στα παιδια. Για πρωτη φορα σε αυτη τη γενιά θα δεις 10 χρονών και 12 χρονών παιδιά να βαριούνται πάρα πολύ, κατι που δεν συνέβαινε στις παλαιότερες γενιες. Ηταν πολυ συναρπαστικό κάποτε για τα παιδια να θελουν να παιζουν, να εξερευνούν. Τα σημερινα παιδιά βαριούνται γιατι βλεπουν τον κόσμο μέσα απο το κινητό τους και την ταμπλέτα και τα ξερουν ολα. Είναι οι μικροί ξερόλες που συμπεριφέρονται σαν να είναι 60 χρονών και δεν νιωθουν καμια έκπληξη. Είναι η γενιά της τηλεκπαίδευσης. Αν αυτο συνεχιστεί κατά αυτόν τον τρόπο, σε 50- 100 χρόνια, το 50 % των παιδιών θα αυτοκτονούν απο την ανία.
H ζωή χρειάζεται ευδαιμονία και αφθονία. Ομως όταν υπαρχει τόση πληροφόρηση που παιρνουν τα παιδια τόσο νωρίς, χωρίς όμως την εμπειρια ζωης , τότε η ευδαιμονία φεύγει και μια ψευδής αισθηση γνώσης ερχεται που ειναι ο κινδυνος της διάνοιας. Γιατι η διανοια θελει να τα αναλυει ολα. Η διάνοια μοιάζει με ενα χειρουργικό νυστέρι, όσο πιο καλα ακονισμένο είναι, τόσο καλύτερα διαμελύει και αναλύει. Ο διαμελισμός -ανάλυση λειτουργεί σε κάποια πραγματα όπως στην ιατρική, αλλα οχι σε όλες τις πτυχές της ζωης. Καποιος θελει να γνωρίσει τη σχέση του με τη μητερα του, και την αναλύει τόσο που την υπεραναλύει. Ομως δε μπορεις να γνωρίσεις έτσι τη μητερα σου τελικα. Δε μπορεις να γνωριζεις τη ζωη με το να την υπεραναλύεις.. Αλλα αυτος ειναι ο κίνδυνος της ευφυΐας. Ολη η μοντερνα επιστημη εχει εξελιχθει χάρη στην ανθρώπινη διάνοια και παράγει τεχνολογικα επιτεύγματα. Η τεχνολογια ειναι μια χαρά γιατι εχει φερει άνεση στη ζωή μας αλλα δεν εφερε τη ζωή σε μας. Και η διάνοια ειναι χρήσιμη αλλά εξαρτάται από ποιον εχει ταυτοποιηθεί, δηλαδη ποιος ειναι αυτος που κρατάει το νυστέρι.
2. Ταυτότητα-προσωπικότητα
Η διάνοια λειτουργεί με βάση την ταυτότητα του καθε ανθρώπου. Οσο πιο συνειδητός είσαι στο χτίσιμο της ταυτότητας σου, τόσο θα καθοριστεί και η αποτελεσματικότητα της διάνοιας σου. Αν πχ κρατάς ενα κοφτερο νυστερι (διανοια) αλλα το χέρι σου (ταυτότητα) δεν ειναι σταθερό, θα κοπείς σε 100 μεριές. Το ανθρώπινο βάσανο οφείλεται στο οτι δεν ξερουμε πώς να κρατήσουμε σταθερο το νυστέρι, γιατι δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τη διανοια μας. Προσπαθούμε να μαλακώσουμε το κοφτερό μας νυστέρι (διανοια) με τα ναρκωτικά, το πολυ φαγητό, το πιοτό, διάφορες εξαρτήσεις, γιατι το νυστερι αλλιώς μας ποναει. Οχι ομως εξαιτίας της φύσης του, αλλα επειδη εμείς δεν ξερουμε να το κρατησουμε σταθερό.
3 Μνήμη
Η Μνήμη ειναι σωματική και νοητική και ειναι συμπυκνωμένη σε πολλά εκατομμύια αρχεια στον καθένα μας.(αναλύθηκε παραπάνω)
4. Καθαρή, απόλυτη νοημοσύνη
Αυτή η νοημοσύνη δεν εχει σχέση με καμια μνημη. Αν ο άνθρωπος βρει πρόσβαση σε αυτήν, τότε βρήκε πρόσβαση στην πηγή της δημιουργίας, το Θείο. Κατά αυτόν τον τρόπο, εχουν δημιουργηθει πολλές ιδεες του πως ειναι ο θεος και η δημιουργία. Και έτσι δημιουργήσαμε το Θεό που βρισκεται εκει ψηλα και τον ρωταμε πως θα κάνουμε αυτό ή το άλλο. Επειδη δε γνωριζουμε πως δημιουργήθηκε ο κόσμος, φτιάχνουμε σενάρια, θεωρίες, θρησκείες. Ενα λουλουδι αν το προσέξουμε καλά, παρατηρουμε ότι έχει φοβερή νοημοσύνη, σωστα; αλλα δεν μας εχουν πει ότι ο Θεός ειναι η νοημοσύνη. Ομως αν αγγιξεις εσύ μεσα σου την καθαρή, απόλυτη νοημοσυνη που εχεις ως ύπαρξη του σύμπαντος, τότε εχεις προσβαση στη πηγή της δημιουργιας. Ομως η σημερινή κοινωνία εχει θεοποιήσει την ανθρωπινη διάνοια με αποτέλεσμα να χάνουμε τον πλανήτη μας. Βεβαια μπορουμε να παμε και σε άλλο πλανητη και να κανουμε τα ιδια λογω της τεράστιας συλλογικής μνήμης που κουβαλάει η ανθρωπότητα. Αν θέλουμε όμως την ευεξία, θα πρέπει να ψάξουμε μέσα μας βαθύτερα, κι όχι προς τα εξω.”
Στις διακοπές μου στην Ελλάδα φέτος το καλοκαίρι υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι όταν θα έτρωγα έξω θα παράγγελνα μόνο ψαρικά-θαλασσινά. Μου έχει λείψει τόσο πολύ το ψάρι του ελληνικού πελάγους και οι ουζομεζέδες που πραγματικά του έδωσα και κατάλαβε που λένε. Με αφορμή τη φωτογραφία αυτή που τράβηξα στο Κολυμπάρι των Χανίων έξω από μια ταβέρνα σας εξιστορώ κάποια μυστικά για το χταπόδι που διάβασα στο διαδίκτυο καθώς και την ιστορία του.
Τα μυστικά του:
Ο τόπος προέλευσης του χταποδιού καθορίζει τη νοστιμιά του. Η γκάμα ξεκινά από τα αλμυρά χταπόδια της Αίγινας, στα ανάλατα των λιμνοθαλασσών, έως τα εντελώς άνοστα εισαγόμενα.
Το φρεσκοψαρεμένο χταπόδι θέλει δουλειά για να μαλακώσει (την λένε «γούλισμα» και περιλαμβάνει ακραία μετά θάνατον βασανιστήρια). Το αγορασμένο από τα ψαράδικα είναι πιο μαλακό αφού έχει γίνει το γούλισμα του πρώτα.
Το χταπόδι το μαγειρεύουμε χωρίς να το κόψουμε! Στο εσωτερικό του κάθε πλοκαμιού υπάρχει ένας σωλήνας γεμάτος υγρό. Αν το κόψουμε, το υγρό φεύγει και το χταπόδι μας γίνεται σόλα ή τσίχλα. Αν θέλουμε μικρότερη ποσότητα, τότε μπορούμε, τραβώντας ανάμεσα στα πλοκάμια, να το διαιρέσουμε σε μικρότερα κομμάτια.
Για τρυφερό ψητό χταπόδι, ο καλύτερος τρόπος είναι να το αφήσουμε κρεμασμένο στον ήλιο μια – δυο ημέρες.
Για μαγείρεμα διαλέξτε μικρά χταποδάκια, για ψήσιμο μεγαλύτερα.
Προσοχή στον υπολογισμό της ποσότητας. Το χταπόδι με όποιο τρόπο και να μαγειρευτεί μαζεύει.
Λίγη ιστορία:
Με 10.000 περισσότερα γονίδια από τον άνθρωπο και μακρά εξελικτική ιστορία 400 εκατομμυρίων ετών που αντανακλάται στο περίπλοκο γονιδίωμά του, το χταπόδι διαθέτει, μεταξύ άλλων, «έξυπνα» πλοκάμια γεμάτα νευρωνικά κύτταρα (σαν μίνι-εγκεφάλους). Μπορεί ακόμη να αλλάζει χρώμα και εμφάνιση κατά βούληση, προσαρμοζόμενο στο περιβάλλον του, μια ικανότητα καμουφλάζ που έχει εμπνεύσει πολλές σύγχρονες τεχνολογίες, όπως τα μαλακά και εύκαμπτα ρομπότ. Οι «μεταμφιέσεις» αυτές γίνονται δυνατές χάρη και στην εντυπωσιακή νοημοσύνη του , η πηγή της οποίας θα πρέπει επίσης να αναζητηθεί στο μοναδικό DNA του. Η δημοσίευση έγινε στο επιστημονικό περιοδικό Nature, αναζωπυρώνοντας μια συζήτηση περί εξέλιξης αλλά και εξωγήινης ζωής. Ενα πολύ μεγάλο κομμάτι του γήινου ωκεάνειου κόσμου δεν έχει εξερευνηθεί, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για άγνωστες μορφές ζωής, την ακριβή εξελικτική κατάσταση των οποίων δεν γνωρίζουμε. Δηλαδή σε ποιον βαθμό είναι η νοημοσύνη τους αναπτυγμένη και υπέρ ποίου -σε σχέση με τον άνθρωπο- θα απέβαινε μια σχετική σύγκριση, αν κάποτε γινόταν.
Τα χταπόδια έχουν οκτώ άκρα που εξέχουν από το σώμα τους, ωστόσο πρόσφατες έρευνες σχετικά με τη χρήση τους αναπροσδιόρισαν την ονομασία τους. Τα χταπόδια ανήκουν στην οικογένεια τω κεφαλόποδων. Χρησιμοποιούν τα δύο πίσω πλοκάμια για να κινούνται στο βυθό και τα υπόλοιπα έξι για να τρέφονται. Ως εκ τούτου, οι θαλάσσιοι βιολόγοι τείνουν να αναφέρουν πλέον ότι τα χταπόδια έχουν δύο πόδια κι έξι χέρια. Τα πλοκάμια του χταποδιού είναι αξιοθαύμαστα όργανα. Έχουν τη δυνατότητα να σκληραίνουν σχηματίζοντας προσωρινές κλειδώσεις ή να διπλώνουν μεταμορφώνοντας τον ιδιοκτήτη τους σε μπάλα που κυλά στον πυθμένα. Επίσης περιέχουν τα δύο τρίτα του εγκεφάλου ενός χταποδιού- γύρω στα πενήντα εκατομμύρια νευρώνες– ενώ το υπόλοιπο ένα τρίτο, σε σχήμα ντόνατ, βρίσκεται στο εσωτερικό του κεφαλιού (μανδύας). Επειδή μεγάλο μέρος του νευρικού συστήματος του χταποδιού βρίσκεται στα άκρα του, καθένα από αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα. Ένα κομμένο πλοκάμι έχει τη δυνατότητα να σέρνεται τριγύρω και σε ορισμένα είδη, μπορεί να επιζήσει για αρκετούς μήνες. Το χέρι (ή πόδι) ενός χταποδιού μπορεί κυριολεκτικά να κάνει του κεφαλιού του….
Οτι και να λέμε πάντως είναι απίθανος μεζές…Ακόμα έχω τη γεύση του χταποδιού που έφαγα σε μια ταβέρνα στα Χανιά όπου μας το σέρβιραν με φάβα και κάπαρη. Αλλά η παρουσίαση του πιάτου ήταν το κάτι άλλο. Σε τσέρκι έβαλαν χταποδάκι βραστό κομμενο σε μικρά κομματάκια κι από πάνω φάβα και τέλος κάπαρη για ντεκόρ. Μου τρέχουν τα σάλια και μόνο που το σκέφτομαι…
Πηγές: Η μηχανή του χρόνου, bostanistas & protagon
Ανάρτησα αυτό το παρακάτω άρθρο που το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον και το μοιράζομαι μαζί σας.
Ίσως αρκετοί από εμάς να έχουμε αναρωτηθεί…Τι θα γινόταν αν;;;; Ή βρέθηκα στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή ή πως θα είχε εξελιχθεί κάποια κατάσταση εάν είχα πάρει διαφορετική απόφαση, εάν είχα λειτουργήσει διαφορετικά….αν….αν….αν… Πολλές φορές χαρακτηρίζουμε κάποιο γεγονός ως σύμπτωση, ως τυχαίο ή μοιραίο. Είναι όμως έτσι ή έτσι μάθαμε να χαρακτηρίζουμε οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας; Πολλοί από εμάς όταν βιώνουμε μια δύσκολη κατάσταση συνηθίζουμε να λέμε: «Τι να κάνω; έτσι ήταν γραφτό να γίνει». Ή όταν μας συμβαίνει κάτι ευχάριστο συνηθίζουμε να λέμε «Είχα τύχη βουνό»! Πόση αλήθεια όμως κρύβουν αυτές οι φράσεις; Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχει κάτι, ανεξάρτητα από το αν κάποιος το ονομάζει μοίρα, πεπρωμένο ή Κάρμα, το οποίο «εκδικείται» αν τα όρια παραβιαστούν ή τουλάχιστον ως έτσι το αντιλαμβανόμαστε, όταν δεν δείχνουμε τον απαιτούμενο σεβασμό στις σχέσεις μας ή στον εαυτό μας και αρκετές φορές δείχνει να γνωρίζει τι χρειαζόμαστε ή τι πρόκειται να χρειαστούμε για να αναπτυχθούμε ως άνθρωποι. Ας δούμε όμως τι είναι Μοίρα; «Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία οι Μοίρες ήσαν τρεις αλλά πολλές φορές παρουσιάζονται και σαν μια μοναδική τρισδιάστατη θεά. Οι Μοίρες κατοικούσαν σε μία λίμνη κοντά σε μία σπηλιά του Ουρανού. Ήσαν κλώστριες, αν και μόνο η μία από αυτές ονομάζεται Κλωθώ. Η δεύτερη ονομαζόταν «Λάχεσις» η απονέμουσα και η Τρίτη «Άτροπος» η αναπότρεπτη. Ο Όμηρος μιλάει για μία Μοίρα, μία δύσκολα υποφερτή και καταστροφική θεά που κλώθει. Αυτό που κλώθουν οι Μοίρες είναι οι μέρες της ζωής μας, από τις οποίες μία θα σταθεί η αναπότρεπτη μέρα του Θανάτου. Πόσο μάκρος θα έχει το νήμα κάθε θνητού εξαρτάται από αυτές. Ούτε και ο Δίας δεν μπορούσε να αλλάξει κάτι» H Μοίρα, προκαλεί φόβο, γιατί ο άνθρωπος έχει μία αίσθηση αδυναμίας, ανικανότητας ή ακόμη και ανεπάρκειας, χάνει την ικανότητά του να διαχειριστεί μία κρίση ή κάποιο δυσάρεστο γεγονός στη ζωή του και θεωρεί ότι δεν έχει καμία επιλογή. Μοίρα σημαίνει: Είναι γραμμένο. Κάτι το οποίο είναι γραμμένο από ένα αόρατο χέρι και που τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει είναι μία τρομακτική σκέψη. Υποδηλώνει όχι μόνο φόβο αλλά και αδυναμία αφού κάποιος άλλος ρυθμίζει τις καταστάσεις και τα γεγονότα στη ζωή μας, χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου για τις ελπίδες, τις προσδοκίες, τις επιθυμίες, την αγάπη, τα λάθη και τις παραλείψεις μας. Τότε τι αξία έχουν οι προσπάθειες του ατόμου για την καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής του, του εαυτού του, της οικογενείας του αφού δεν μπορεί να αποφύγει αυτό που είναι γραμμένο;
Η λέξη Μοίρα δημιουργούσε και δημιουργεί ένα φόβο στους ανθρώπους και σε αρκετές περιπτώσεις αποφεύγουμε να την αναφέρουμε , ενώ αναφέρουμε πολύ πιο εύκολα τη λέξη Κάρμα. Ο νόμος του Κάρμα ή Νόμος της Επανάληψης ή του πεπρωμένου, είναι αυτός που συνδέει τις αιτίες με τα αποτελέσματα. Με ποιόν τρόπο όμως γίνεται αυτό; Η ζωή, μας έχει δείξει ότι όταν κάνουμε ένα λάθος, μας δίνει μία «περίοδο χάριτος». Ο επιεικής και υπομονετικός νόμος της επανάληψης ή Κάρμα μας δίνει την ευκαιρία να δοκιμάσουμε ξανά. Αν παρόλα αυτά εμείς συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη τότε ο Νόμος του Κάρμα είναι αμείλικτος. Συναντάμε συνεχώς πόνο, δυστυχία, αναποδιές και αναρωτιόμαστε γιατί να μας κυνηγάει η ατυχία και η γρουσουζιά. Όμως στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Δεν είναι ούτε γρουσουζιά ούτε ατυχία, απλά αγνοήσαμε τις ανώδυνες προειδοποιήσεις που μας είχαν δοθεί και με αυτόν τον τρόπο μας δίνετε η δυνατότητα να επανεκτιμήσουμε τις πράξεις μας έστω και μέσα από τον πόνο. Έτσι ο νόμος του πεπρωμένου μέσω των γεγονότων που «δήθεν τυχαία» μας συμβαίνουν, επί της ουσίας όμως εμείς τα έχουμε προκαλέσει, μας καθοδηγεί στον ορθό δρόμο για τη σωτηρία της ψυχής μας.
Κάποιες φορές θυμώνουμε με τις δυσκολίες που συναντάμε στη ζωή μας, κατηγορούμε και αποδίδουμε ευθύνες στους άλλους για όλα όσα μας συμβαίνουν και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι τίποτε δεν συμβαίνει εκεί «έξω» χωρίς τη δική μου συμμετοχή. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι εμείς είμαστε το μοναδικό εμπόδιο και η αιτία κάθε δυσκολίας ή αποτυχίας που βιώνουμε. Εμείς έχουμε δημιουργήσει όλα αυτά τα εμπόδια και τις δυσκολίες. Είναι αποτέλεσμα των δικών μας προηγούμενων σκέψεων φόβου, αμφιβολίας, ανησυχίας ή πόνου. Τα εμπόδια που συναντάμε δεν είναι τίποτε άλλο από την υλοποίηση των εσωτερικών μας φόβων και σκέψεων. Εμείς είμαστε και οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες των όσων συμβαίνουν στη ζωή μας. Πώς συμβαίνει αυτό; Κατά την πρώιμη παιδική μας ηλικία, όταν ακόμα δεν έχουμε αναπτύξει κριτικό νου, αποδεχθήκαμε πολλές συμπεριφορές, πεποιθήσεις, κρίσεις και αντιλήψεις του περιβάλλοντός μας και τις υιοθετήσαμε. Οι πεποιθήσεις αυτές βρίσκονται στον υποσυνείδητο νου μας και επηρεάζουν τη ζωή μας χωρίς πολλές φορές να το αντιλαμβανόμαστε συνειδητά. Σκεφθείτε κάποιον τομέα της ζωής σας που φέρνετε συνεχώς επαναλαμβανόμενα μοτίβα είτε αφορούν στον επαγγελματικό τομέα, είτε στον τομέα των σχέσεων, των συνεργασιών ή σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής σας. Αναρωτιέστε τότε πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό πάλι σε μένα, πόσο άτυχος ή άτυχη είμαι; Αφού εγώ δεν το θέλω αυτό…Εδώ χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν κάποιες περιοριστικές πεποιθήσεις στο υποσυνείδητό μας που εμποδίζουν την ανάπτυξή μας και το ευρύτερο καλό μας. Χρειάζεται να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και να αλλάξουμε τη ζωή μας αλλάζοντας τα αρνητικά μας πρότυπα και τις περιοριστικές πεποιθήσεις που υιοθετήσαμε από το περιβάλλον μας μέσω των πέντε αισθήσεων και που έχουν καταγραφεί στο υποσυνείδητό μας. Χρειάζεται απλά να επανατοποθετηθούμε, να δούμε τι συμβαίνει γύρω μας και με καθαρότητα σκέψης να οδηγηθούμε σε νέες επιλογές που θα μας ωθήσουν να βαδίσουμε προς μία θετική κατεύθυνση. Πάντα πίστευα και πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει πλήρη ελευθερία να διαμορφώσει τη ζωή του. Εμείς οι ίδιοι είμαστε η «λύση» στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας. Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι υπάρχει κατάλληλος χρόνος για να προχωρήσουμε ή να μείνουμε λίγο πίσω πριν πάρουμε κάποιες αποφάσεις ή κάνουμε κάποιες ενέργειες λειτουργώντας μόνο με το ΕΓΩ ή παρορμητικά. Χρειάζεται να είμαστε παρόντες στο ΤΩΡΑ και όχι στο τι έγινε στο παρελθόν ή τι θα γίνει στο μέλλον. Το παρελθόν είναι χρήσιμο μόνο στο μέτρο που το χρησιμοποιούμε για να διδαχθούμε από τυχόν παραλείψεις ή λάθη και να εργαστούμε πάνω σε αυτά για να τα διορθώσουμε. Το μέλλον είναι αυτό που δημιουργούμε ΤΩΡΑ. Εάν πιστεύετε ότι η ψυχή πριν ενσαρκωθεί έχει επιλέξει τον τόπο, τους γονείς, τους συντρόφους, τους φίλους ή τι πρόκειται να βιώσει, αυτό δε σημαίνει ότι όλα είναι «γραμμένα». Εάν π.χ. έχω έρθει για να βιώσω μία εμπειρία φτώχειας, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να βιώνω φτώχεια σε όλη μου τη ζωή. Θα δω τι είναι αυτό που κάνω ή δεν κάνω και θα το αλλάξω. Δεν καταργείται η Ελευθερία της Βούλησης. Ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί να δεχθεί ή να απορρίψει τις τάσεις μιας δεδομένης στιγμής ή περιόδου της ζωής του και να καθορίσει ο ίδιος το επίπεδο που θα εκδηλωθεί η κάθε εμπειρία του. Χρειάζεται να είναι ενήμερος για όλα όσα συμβαίνουν, να ζει στο ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, να κατανοεί ότι ο Νόμος της Επανάληψης δεν είναι εκδικητικός αλλά ευεργετικός και ότι έτσι του δίνεται η ευκαιρία να επανεξετάσει κάποιες καταστάσεις στη ζωή του, να διδαχθεί και να εξελιχθεί. Η επιλογή, βέβαια, στο δίλημμα Μοίρα, Πεπρωμένο ή Ελεύθερη βούληση είναι δική σας.
Εχουν περασει 5 χρονια σχεδον απο τοτε που έφυγα από την Ελλάδα για να εγκατασταθώ στη Νορβηγία.
Ναι ο χρόνος κυλάει σα νερό και σου γελάει σα μωρό καθε φορά που πας να τον ξεγελάσεις λέγοντας του έχω ακομα καιρό. Και ναι σημασία έχει το πως νιωθεις μέσα σου αλλα είναι κι άλλοι παραγοντες που σε ξεπερνούν καμια φορα και δεν θα έχεις χρόνο για όλα…Σήμερα όμως διεθεσα χρονο να γράψω στο αγαπημενο μου μπλογκ-ημερολόγιο και ειμαι χαρούμενη για αυτο.
Σε αυτο το διαστημα της πενταετιας που βρίσκομαι στη Νορβηγία έγραψα λίγες φορές στο μπλογκ μου σε σχεση με τα προηγουμενα χρόνια. Μία ηταν επειδη δεν είχα χρόνο, την αλλη επειδη δεν είχα εμπνευση, οι δικαιολογίες πολλές, το σίγουρο είναι ότι δε δίνω στον εαυτο μου χρόνο να επεξεργαστω τις σκεψεις μου, να βρεθώ λίγο με το μέσα μου. Ανατρεχοντας στις παλιοτερες αναρτήσεις του μπλογκ μου , διάβασα σε ένα παλιοτερο αρθρο μου για τα πράγματα που με κάνουν να νιωθω ευγνωμοσυνη. Ηταν ακριβως η περίοδος που μόλις είχα πιασει δουλεια στο σχολειο που ειναι διπλα στο σπιτι μου.
Μετά απο πολυ κόπο καταφερα να βρω τη δουλεια που είχα οραματιστει οτι θα έκανα με τον ερχομό μου εδω. Να κάνω δηλαδή γιογκα στα πιτσιρικια και να είμαι ενεργή στις δραστηριοτητες της δημιουργικης απασχολησης του ολοημερου σχολειου. Με τη νορβηγική γλώσσα δε, επικοινωνω σε πολυ καλο επιπεδο, καταλαβαινω τις διαλέκτους και τη slang γλώσσα των νέων. Παράλληλα δουλευω συχνα πυκνά ως αναπληρωτής δάσκαλος ή βοηθος δασκάλου τις πρωινές ώρες που σημαινει οτι έχω μια πολύ καλή εικόνα του εκπαιδευτικου συστηματος, συγκεκριμένα σε οτι έχει να κάνει με τη δομή και τη λειτουργία του δημοτικού σχολείου στη Νορβηγία. Μάλιστα απο τη νέα σχολική χρονιά θα δουλεύω σε ένα αλλο δημοτικό σχολειο. Καινουργιο περιβάλλον, νεές εμπειρίες. Επίσης έγινα πια διπλωματούχος δασκάλας γιογκα για παιδιά πιστοποιημενη απο νορβηγική σχολή.
Κι όμως νιωθω μέσα μου κενό. Ακόμα υπάρχει η αμφιταλαντευση του αν θα παραμεινουμε στη χώρα αυτη ή θα γύρισουμε πίσω και πότε θα γίνει αυτο. Το ερωτημα ειναι γιατι να γυρισουμε πίσω; Γιατί η ζωη εδω είναι μονο η δουλεια σου ουσιαστικά. Το κρύο είναι ανυποφορο και ατελειωτο. Το σκοτάδι του χειμωνα και ο εκτυφλωτικός ήλιος του καλοκαιριου-οταν έχει ηλιοφάνεια-προκαλούν ψυχικη ανισορροπία. Κερδίζεις χρήματα και το μονο που σκέφτεσαι είναι πότε θα πας διακοπες. Πιανω τον εαυτο μου να χαζευει διαφορα σάιτ που πουλουν ρουχα ή καλλυντικά και υπολογιζω τους ποντους που έχω μαζευψει απο τις αγορές μου για να κερδίσω καποιο μπονους…Καταναλωτισμός..
Διαβαζα ένα αρθρο προχτές για το καταναλωτικό συνδρομο του Ντιντερό. Ο Ντιντερό ο διάσημος αυτός Γάλλος φιλόσοφος και Διαφωτιστής έζησε σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του σε συνθήκες φτώχειας, όμως όλα άλλαξαν το 1765. Παρά την έλλειψη πλούτου, ο Ντιντερό ήταν γνωστός ως συνιδρυτής της Encyclopédie, μιας από τις πιο περιεκτικές εγκυκλοπαίδειες της εποχής. Όταν η Μεγάλη Αικατερίνη, η Αυτοκράτειρα της Ρωσίας, έμαθε για τα οικονομικά του προβλήματα προσφέρθηκε να αγοράσει τη βιβλιοθήκη του έναντι 1.000 στερλινών (περίπου 50.000 σημερινά δολάρια). Στην πραγματικότητα του είπε να κρατήσει τη βιβλιοθήκη στο σπίτι του και τον προσέλαβε ως βιβλιοθηκάριο με 25 χρόνια αμοιβής. Ξαφνικά, ο Ντιντερό είχε χρήματα να ξοδέψει και απέκτησε έναν κόκκινο μανδύα. Και τότε ήταν που όλα άρχισαν να πηγαίνουν στραβά. Ο κόκκινος μανδύας ήταν πολύ όμορφος αλλά δεν ταίριαζε με τα υπόλοιπα υπάρχοντα του Ντιντερό. Σύμφωνα με τον ίδιο, δεν υπήρχε “συντονισμός” ούτε “ενότητα” μεταξύ του μανδύα και των υπόλοιπων αντικειμένων του. Έτσι, ο φιλόσοφος ένιωσε την επιθυμία να αγοράσει νέα πράγματα για να ταιριάζουν με τον μανδύα του. Αντικατέστησε τα πάντα ακόμα και τους πίνακες ζωγραφικής που είχε στους τοίχους. Τελικά υποχρεώθηκε να χρεωθεί αναγνωρίζοντας ότι έγινε δέσμιος περιττών επιθυμιών και περιέγραψε την κατάσταση στο δοκίμιό του, “Μετανοώ που αποχωρίστηκα το παλιό μου ρούχο“.
Συμφωνα με το άρθρο αυτές οι “αναγκαστικές” αγορές είναι σήμερα γνωστές ως “φαινόμενο Diderot”. Εκφράζει αυτό που λένε οι οικονομολόγοι: η κατανάλωση αγαθών φέρνει κατανάλωση συμπληρωματικών αγαθών. Αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι νέες αγορές είναι χρήσιμες, άλλωστε ποτέ δεν υπήρχαν στις αρχικές επιθυμίες μας. Καταλήγουμε να θέλουμε κάτι που οι προηγούμενοι εαυτοί μας δεν χρειάζονταν για να αισθάνονται χαρούμενοι. Θέλουμε καινούργια πράγματα μόνο και μόνο για να ταιριάζουν με τα υπόλοιπα. Αγοράσατε νέο καναπέ; Ξαφνικά αμφισβητείτε την διάταξη ολόκληρου του σαλονιού σας. Αυτές οι καρέκλες; Αυτό το τραπέζι; Αυτό το χαλί; Πρέπει όλα να αλλάξουν. Αγοράσατε νέο φόρεμα; Πρέπει να πάρετε παπούτσια και παλτό που να πηγαίνουν με το φόρεμα. Η επιθυμία απόκτησης νέων πραγμάτων μπορεί γίνει αλόγιστη και να φέρει μεγάλη αναστάτωση. Όπως έγραψε και ο Ντιντερό, “Αφήστε το παράδειγμά μου να σας διδάξει ένα μάθημα. Η φτώχεια έχει τις ελευθερίες της, η πολυτέλεια έχει τα εμπόδια της…”
Θα μου πεις αν ήμουν στην Ελλάδα και δουλευα δεν θα ήταν το ίδιο; Δε θα έμπαινα σε καταναλωτικά τριπάκια; Απλά εδώ μέσα σε όλα αυτά έρχεται και το ότι είσαι ξένος. Κι όταν πάω στην Ελλάδα παλι νιωθω ξένη. Στο μυαλό όλων των φίλων μου εκει είναι οτι εγω πια ειμαι εγκατεστειμενη στο εξωτερικό. Και στο δικό μου το μυαλό ειναι οτι νιωθω οτι είμαι στην εξορία. Νιωθω εντονα την απομονωση σε αυτο το μέρος. Ο σύντροφος μου με στηρίζει αλλά κι αυτός αντιμετωπίζει πολλά ζόρια το τελευταιο διαστημα. Ζω μια τελειως διαφορετική πραγματικοτητα με την εργασία μου στο δημόσιο από αυτη που ζει ο ιδιος με το ελευθερο επαγγελμα που ασκει στο χώρο της οικοδομης. Εκείνος δεν βιωνει τι σημαίνει το συνδρομο Ντιντερο που μόλις περιεγραψα.
Το κενό συναίσθημα, αυτή η αίσθηση κενού, είναι ίσως γνωριμο σε όλους. Τις περισσότερες φορές δεν του δίνουμε σημασία. Είναι τις φορές που δεν είμαστε καλά και πρέπει οπωσδήποτε να βγούμε έξω με κάποιον οικείο, που έχουμε ένα υπερφαγικό επεισόδιο, που χρειαζόμαστε άμεσα κάτι έντονο στη ζωή μας και μετά από λίγο τσακωνόμαστε με το σύντροφό μας, επειδη περνάει ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Πολύ συχνά το κενό συναίσθημα περιγράφεται ως βαρεμάρα. Τις περισσότερες φορές συνδέεται με δυσφορία και ανηδονία.
Το κενό συναίσθημα συνδέεται συχνά με την αναζήτηση νοήματος. Θέλω να προχωρησω, να πάω παραπέρα αλλά πέφτω στις παγίδες που έχω καλοστησει στον εαυτο μου. Χάνω την υπομονή μου, αφήνω το μυαλό μου να προτρέχει και να μπλέκεται σε διάφορες σκεψεις παθαινοντας βραχυκυκλωμα και καταληγω να φωναζω με παράπονο οτι δεν γινομαι κατανοητη κι έχω νευρα. Και νιωθω αυτό το κενό μέσα μου ή αλλιως είμαι σε αναζήτηση νέων στόχων απλά δεν έχω βρει τη κατευθυνση που θελω να κινηθω.
Δυσκολευομαι να αποδεκτώ καταστάσεις. Με πιανω συχνα να αναπολω το παρελθον που ήμουν πιο ξέγνοιαστη και φυσικά πιο άπειρη.. Αλιμονο όμως να έμενα κολλημένη στο χρονο. Αλλη η χάρη των 20, άλλη των 30, άλλη των 40! Απλά τώρα εχω ζήσει πιο πολλά χρόνια και άρα έχω πιο πολλες εμπειρίες. Οι εμπειρίες μου είναι η σοφία μου κι όχι βάρος. Οσο πιο πολύ χρόνο αφήνω στον εαυτο μου να ζήσει τη στιγμή, τοσο πιο πολύ θα έρχονται ιδέες και οράματα για το μέλλον!
This Is What Happens When You Move Out Of the Comfort Zone… or why The Magic Happens When You Step Out Of Your Comfort Zone…
I believe almost all of you who are in the social media have seen this kind of quotes. And I believe that some of you may feel guilty that you don’t want to leave your comfort zone and gain these magic experiences that the other are talking about. Social media preach in a way that to choose safety is self-sabotage..
But what is actually comfort zone? It is a state where person feels at ease and in control of their environment.
And what is wrong with that? Some will say that there is no real control of things. But in a certain extend there is a kind of control of situations and there is no guilt about it. By recognizing and respecting your comfort zone, you can identify when a situation threatens your well being. And by asserting your boundaries, you can get back from anxiety to a place where you feel psychologically safe and secure.
To leave your comfort zone means that you should you expect a lot of anxiety and stress along the way because you deal with situations you are not used to. And if this happens to you in a a daily basis, then maybe you can’t sleep well at night, you have heart palpitations, and this in a long run may considerably damage your health. And I am talking from personal experience. Don’t sacrifice your sleep or your health just to live on the edge.
In a world of increasing demands on our time and attention, our comfort zones act as predictable spaces of mastery where we can seek refuge when the stress becomes too much. They act as containers to shore up confidence, gain momentum, and think clearly. They are kind like an oasis where someone can stop for a while, pause a lttle and think. When we spend less time grappling with discomfort, we can focus more on what matters most.
Of course that doesn’t mean that someone should just stay in the comfort zone. And there is also a lot of fear that prevents you to leave your comfort zone. Then I believe the only thing you can do is just welcome your fears, let them be a part of the procedure. Don’t feel guilty about it.
You gain experiences when you challenge yourself. But to provoke a challenge just to provoke it, it does not make any sense. You must think first if you really want this change in your life to happen, and make it happen by all means, although you cannot control the consequences of your actions as you might think you could. There is always the factor of the unpredictable that gets in your way and this is actually the joy of life, of being alive.
I have seen this movie like a hundred times. Bill Murray at his best performance has stuck in this same Groundhog day and he keeps reliving the same events and situations over and over again… He has this grouchy face all the time and keeps nagging about how pathetic celebration is this Groundhog day. First he complains about his job position in the channel he works, that’s why he is determined to find a new job for himself in another channel. “Primadonnas” his assistant keeps calling him because he acts like one. He has so many demands from the others and not giving himself on the job. As a man of control like he is, since he predicts the weather, when the blizzard came, he said ” I tell the weather, there shouldn’t be a blizzard now! How is this happening?” He realizes that he has no control on things, let alone the weather. Because he is so self absorbed, he passes by every day a poor man begging for food without actually seeing him. Like all of us do not pay attention to what is going on around us, isn’t it? When his life repeats itself and he feels so miserable, he asks for professional help to see a doctor to examine his head…And he thinks “of all the good days that I had in my life, why should I be stuck on this Groundhog day?” As all people having reminiscences of the good old days…
After a repetitive sequence of events he realizes that things can change if he changes the attitude towards life..
Whenever I see that movie I empathize so much for the character of Bill Murray because I find my self stuck on the same day, metaphorically speaking. I have this grouchy face and I am not satisfied. I keep not accepting the way of living in Norway in where I live for the past almost 5 years. I am blaming the difficult weather conditions, the shoveling snow, the way local people approach life as if they live in a box, the 50%, 60%, 70% job positions they offer in the market, the luck of variety of restaurants, bars, coffee shops, social life in general. And the list goes on and on…
But what if…., this is as good as it gets? First of all, I have a cosy place to live with my partner, I have a job which is quite rewarding because I work with kids and when I have my full attention focused I learn a lot about life from them, I have been pretty good in shoveling snow and I can save money, since there are no fancy restaurants and bars to spend the money. I have my zumba classes which I quite enjoy. I teach Greek to a Norwegian bright girl and we enjoy it both very much. I broadcast my web radio show, too. I have a good health to enjoy all these activities.
And I am thinking what is wrong with having a routine? I mean, must people be in a crisis situation to appreciate the daily routine? And what about the time that keeps passing by? Because nowadays I am thinking like that I am ageing… Time is so relevant. Of course I am ageing and it will get worse if I waste my time thinking that I am getting old. The key, as this movie trying to say, is to broad your perspective. Finding a goal in life whatever that is. Could be to make the woman of your dreams fall in love with you, as Bill Murray tried and succeed. Could be to learn an instrument. Could be something trivial like make the best omelette… It doesn’t matter what it is. To live is the utmost gift, the most positive thing! There is nothing negative in life. Only in our minds lives the negative. And it is a function of the mind to protect us from the threats and set the inner alarm when danger appears. That is all. All human beings have experienced some kind of threat/danger in the last 30.000 years, so it is registered in the genes. And the boredom that derives from the routine is product of the thoughts. Mind wants to be busy. So keep it busy by doing things you enjoy and don’t enjoy. If you are attentive and present, you may realize that you can discover new things even by doing the same old thing (whatever is your thing). To focus on what you miss in life and trying to make your bucket list come true only makes you sad and unhappy.
The hero of Bill Murray discovered that when he just paid more attention to everything that was going on around him and allowed himself to open his heart, to leave his comfort zone, to just relax and not expect anything, then his life went on the next level. He didn’t quit trying to win the love of his life.
So don’t let the projections of your wishes and desires rule your life that it should be this or that…
Be present my dear Nordic Groundhog Nat and let your senses be the guide to feel the lightness of being…
In Norway where winter is so long and so dark, people should invent and actually they did invent a lot of festivities on the occasion of the Christmas celebration. The county was pagan during Vikings time and people occupied themselves with fishing and some agriculture. They were isolated by the rest of the world and believed in the little demons of the woods, the trolls. The luck of light which is most obvious in December made them desperately to find occasions to celebrate; so the Christmas is the best occasion.
While Norway is predominantly a Christian country, Christmas wasn’t celebrated here until about the 10th and 11th centuries. Before then, people celebrated yuletide in the middle of the winter, and drank beer in honor of the Nordic gods, waiting for the warmer weather to return. It is believed that the word Yule derives from the Proto-Germanic language, but the etymology of the word remains uncertain. To this day, Christmastime is still called juletid in Norway – and while it has preserved some Old Norwegian traditions, it is also influenced by hundreds of European and American Christian practices. . Lots of beer (juleol) was brewed and drunk in honor of the old pagan Scandinavian gods. A traditional Norwegian Christmas Tree decoration are small paper baskets called ‘Julekurver’ which made in the shape of a heart. It’s said that the writer Hans Christian Andersen might have invented them in the 1860s!
City lights and parties
From mid November, the whole Norway get in the Christmas mood. The lights and the decorations come and make the streets look brighter, as soon as the dark season sets in. Of course, at this time everyone join one (or even more) parties at work, with friends… They are called julebord.
Even kids celebrate it at kindergarten and school, and these parties are called nissefest. There, children usually dress as nisser or goblings and dance around the Christmas tree in little red suits, red-rosy cheeks and freckles. St. Lucia Day
Lucia Dagen is celebrated on the 13th December in schools around Norway. A girl or a boy represents St. Lucia wearing a wreath of candles around the head. The children sing the St. Lucia hymn and they go on a precession though the classroom. Saint Lucy’s Day, also called the Feast of Saint Lucy, is a Christian feast day celebrated on 13 December in Advent, commemorating Saint Lucy, a 3rd-century martyr under the Diocletianic Persecution, who according to legend brought “food and aid to Christians hiding in the catacombs” using a candle-lit wreath to “light her way and leave her hands free to carry as much food as possible. Saint Lucy’s Day is celebrated most commonly in Scandinavia, with their long dark winters, where it is a major feast day, and in Italy, with each emphasizing a different aspect of the story. In Scandinavia, where Saint Lucy is called Santa Lucia in Norwegian and Danish, and Sankta Lucia in Swedish, she is represented as a lady in a white dress (a symbol of a Christian’s white baptismal robe) and red sash (symbolizing the blood of her martyrdom) with a crown or wreath of candles on her head. In Norway, Sweden and Swedish-speaking regions of Finland, as songs are sung, girls dressed as Saint Lucy carry cookies and saffron buns in procession, which “symbolizes bringing the light of Christianity throughout world darkness”.
Lighting Advent candles on Sundays
Advent is a preparation period before December 25 which starts four Sundays before Christmas. Every Sunday up until Christmas Day is commemorated by lighting a four-candle candelabra. On the first Sunday the first candle is lit, on the second Sunday the next two candles are lit, and so on. Advent is the period of four Sundays and weeks before Christmas (or sometimes from the 1st December to Christmas Day!). Advent means ‘Coming’ in Latin. This is the coming of Jesus into the world. Christians use the four Sundays and weeks of Advent to prepare and remember the real meaning of Christmas.
The Advent wreath, or Advent crown, is a Christian tradition that symbolizes the passage of the four weeks of Advent in the liturgical calendar of the Western church. It is traditionally a Lutheran practice, although it has spread to many other Christian denominations.
It is usually a horizontal evergreen wreath with four candles, sometimes with a fifth, white candle in the center. Beginning with the First Sunday of Advent, the lighting of a candle can be accompanied by a Bible reading, devotional time and prayers. An additional candle is lit during each subsequent week until, by the last Sunday before Christmas, all four candles are lit. Many Advent wreaths include a fifth, Christ candle which is lit at Christmas Eve or Christmas Day. The custom is observed both in family settings and at public church and school services. There are many types of advent calendars used in different countries. They are made of paper or card with 24 or 25 little windows on. A window is opened on every day in December and a Christmas picture is displayed underneath.
Decorate with nisser
A nisse is a mythological creature from Scandinavian folklore, which could be compared to a garden gnome or a goblin. According to tradition, they are present in farmhouses in which they act as guardians of those living there and even occasionally help with house chores. They were believed to be the ‘soul’ of the first person living in the property, and are described as small creatures resembling old men with long beards and red conical caps. Nisser are a typical character from Old Norse culture and are also associated with the winter solstice. Today, they have been assimilated into Christian culture in Scandinavia and appear in Christmas tales, decorations, and cards. Santa Claus, known in Norwegian as Julenisse, is himself a sort of nisse. Eat traditional Scandinavian food
Typical Norwegian Christmas dishes include risengrynsgrøt, ribbe, pinnekjøtt, lutefisk and rakfisk. Risengrynsgrøt is Norwegian rice porridge usually prepared for lunch on Christmas day. It is served with sugar and cinnamon and a dab of butter in the centre. An almond is hidden in the large pot, and the person who finds the it in their portion traditionally receives a marzipan as a gift. Ribbe are pork ribs, and Pinnekjøt, or Stick Meat, consists of salted or dried lamb ribs that are soaked in water for approximately 30 hours before consumption. Similarly, lutefisk is dried cod, stock fish or clip fish that is soaked into a solution of lye in order to rehydrate it before eating. It has a gelatinous texture, both loved and loathed by Norwegian people, who seem to agree that ‘once a year is enough.’ Lutefisk is traditionally served with fried bacon, mashed green peas and boiled potatoes. Finally, rakfisk, considered a Norwegian delicacy, is probably one of the world’s smelliest fishes. It is heavily salted trout fermented in water for up to a year. It is then eaten raw with a glass (or several) of aquavit. Last but not least is the drink gløgg, a beverage usually made with red wine along with various mulling spices and raisins. It is served warm and may be alcoholic or non-alcoholic.
It is four years and a half since I moved in Norway…My God time flies…isn’t it? I remember the excitement and the fear of the unknown that overwhelmed me before my coming here. These feelings lasted about a year after my installation here. I was so excited and at the same time so anxious because I wanted to survive here, meaning that I had to find myself any kind of job and most important learn the language so I didn’t pay attention to this SAD phenomenon..
And by SAD I mean seasonal affective disorder. Winter is quite literally depressing in Norway and most probably in all these Scandinavian countries. First described in the 1980s, the syndrome is characterized by recurrent depressions that occur annually at the same time each year. Most psychiatrists regard SAD as being a subclass of generalized depression.
When I first came here a friend told me “watch how Norwegians become frenetic and obsessed with the sun”. The first summer we were here I saw many people lied on the grass in the parks, by the riverside, wherever they would have more access to the sun. I smiled with compassion.
Poor me…The luck of sun had started to have an impact on me as well, only I hadn’t realized it by then..
But every year until now we managed to travel either to homeland or to another place during winter time so the fact that we had bought tickets made us kind of more cheerful. Besides we had a circle of friends, some of them were very good ones, so we had the chance to socialize and just hang around with people. But this year something happened to our circle. My best friend here moved for good to homeland, one other friend moved also and we discovered after a sequence of events that we cannot get along with certain friends so we drifted apart …
Therefore I have the winter blues just before Christmas time .. My behavior is quite aggressive sometimes to my partner and so is his, and I find difficult to have energy to do things and experience feelings of hopelessness. Yesterday I couldn’t sleep because of my dark thoughts. I felt like I suffocated and couldn’t breath as if I was in a dead end situation and there is no way out.
In fact I remember now that last year in a cold winter day I was out for a walk with my best friend and we went to the botanical gardens of Oslo. There were some particular tropical plants which needed lots of heat, that’s why there were installed in greenhouses with hot lamps inside. When we entered the greenhouse, this warmth -so familiar to a girl like me coming from Greece -was so soothing and rejuvenating to me that I felt immediately relaxed and at ease that I didn’t want to come out of the greenhouse! The same happened to my friend.
So I have the symptoms of SAD..but what about the Norwegians? Are they experiencing the same thing?
They do get depressed. They are affected by this luck of sun. It is in their genes and that explains why they drink too much and they go mad when they visit warmer countries like Greece.
During the dark season Norway lives indoors. It is often sludgy, slippery and very wet, and the amount of physical work that it takes just to live daily life–the constant dressing and undressing for the outdoors, trudging through a meter of snow, walking on very slippery ice paths, brushing cars of snow every day–can make a lot of people want to stay indoors. Of course when the first snow comes, they go outdoors for langrenn ski. They wear the hi tech ski uniforms and nobody can’t stop them from this. They have been training the whole year so they don’t want to miss that opportunity.
Norwegians love fire. Any chance they get they will light up a candle. It is normal to see many candles on tables and windowsills. Welcome candles are small dishes in the snow by front doors to greet visitors. Shops also use these candles to welcome customers in from the cold as well as open fire torches. Even though the sun can’t be seen, a fire always warms the soul.
By law all buildings and houses have outside lights for safety which are turned up a specific time. During the Christmas season, which lasts til the 13th of January, Christmas lights decorate houses and front garden Christmas trees. So, even the streets are very festive and beautiful in Norway. Window lamps are in every house. Most lamps only give off 40w so they don’t give really a good light. Tee lights are very common as well as a variety of candles around the house. At Christmas you’ll find the traditional 5 or 7 stick candelabra in many windows or a lighted star.
So after last “dark” night I read some things on the internet and would like to share with you.
There are several theories, none of them definitive, relate to the circadian clock or rhythm —the roughly 24-hour oscillation in our behavior and biology that influences when we feel hungry, sleepy or active. This is no surprise given that the symptoms of the winter blues seem to be associated with shortening days and longer nights, and that bright light seems to have an anti-depressive effect. One idea is that some people’s eyes are less sensitive to light, so once light levels fall below a certain threshold, they struggle to synchronize their circadian clock with the outside world. Another is that some people produce more of a hormone called melatonine during winter than in summer—just like certain other mammals that show strong seasonal patterns in their behavior.
Mental health can also take a hit during the year’s darkest days. Seasonal affective disorder (SAD) is a sub-type of depression that involves many of the same symptoms, including loss of energy, lack of interest in enjoyable activities, oversleeping and feelings of hopelessness. Decreased sunlight can cause drops in your body’s production of serotonin, a brain chemical that helps to determine mood. Lack of light can also alter the brain’s balance of melatonin, a chemical produced during the hours of darkness that helps to govern sleep patterns and mood.
So it seems only in case I find an outdoor activity to do or buy the next flight ticket to a warmer country as soon as possible, I am going to make it here. Even all kinds of extra vitamins cannot substitute the sun. And I love the candles, but it is absurd to expect from them to light your inner darkness, isn’t it?
I know I sound very depressive but to be honest it is the job that keeps me going here. But I am not going to speculate what my future will be here. After all people go through several phases in their life. Let’s find out what will be my next phase 🙂
Expectations are my favorite/ hardest topic in my life. I have been blessed to live moments in my life that I have been so happy and free because I let myself free from expectations.
And due to/thanks to my overthinking mind I let myself feeling disappointed when things are not going my way or according to my plan.
I did a google search about expectations and here below are some quotes that I found about it:
“Expectation Hangover” Defined
The myriad undesirable feelings, thoughts, and responses present when one or a combination of the following things occurs:
+ Things don’t turn out the way you thought, planned, or wanted them to. + Things do turn out according to your plans and desires, but you don’t feel the fulfillment
you expected. + You are unable to meet your personal and/or professional expectations. + An undesired, unexpected event occurs that is in conflict with what you wanted
or planned.” Christine Hassler
“Remember that not getting what you want is sometimes a wonderful stroke of luck.” Dalai Lama
“My happiness grows in direct proportion to my acceptance,
and in inverse proportion to my expectations.” Michael J. Fox
“The root of suffering is attachment.” Buddha
“What if…?” is a question that evokes a feeling of wonderful possibility or dreadful panic. Choose possibility over panic! Christine Hassler
And there are so many of those quotes…But the bottom line is to let go.
Easier said than done? Isn’t? But by letting go is not to give up, which is something that I often get
myself confused.
It is to do the best you can in your own way and let every outcome to serve you to move you towards greater realizations.
It means to be open to unexpected possibilities. It is to have more positive energy when you don’t have the burden of expectations. It is to act on your intention without expecting about when or how it manifests.
The expectations can only limit your perception of things and not make you see if not the whole picture, but at least a piece of the larger scheme of events where everything is really working the way it would/could.
