Η ελευθερία, είναι η μόνη ανθρώπινη περιπέτεια για την οποία αξίζει να παλεύει και να ζει κανείς

“Το φίδι και το γεράκι” του Γκορκι
Το φίδι δεν μπορεί να καταλάβει το γεράκι. «Γιατί δεν ξεκουράζεσαι εδώ στα σκοτεινά, στην όμορφη, γλιστερή υγρασία;» ρωτάει το φίδι. «Γιατί να πετάγεσαι στους ουρανούς; Δεν ξέρεις τους κινδύνους που παραμονεύουν εκεί, τη βία και την καταιγίδα που σε περιμένουν εκεί, και το όπλο του κυνηγού που θα σε γκρεμίσει και θα καταστρέψει τη ζωή σου;». Αλλά το γεράκι δεν έδειξε προσοχή. Απλωσε τις φτερούγες του και πετάχτηκε στους αιθέρες, το θριαμβευτικό τραγούδι του να αντηχεί στους ουρανούς. Μια μέρα το γεράκι γκρεμίστηκε, το αίμα ανάβλυζε από την καρδιά του και το φίδι είπε: «Ανόητε, σε προειδοποίησα, σου είπα να μείνεις εκεί όπου ήμουν, στα σκοτεινά, στην όμορφη, ζεστή υγρασία, όπου κανένας δεν μπορούσε να σε βρει και να σε βλάψει». Αλλά με την τελευταία του πνοή το γεράκι απάντησε: «Εχω πετάξει στους αιθέρες, έχω ανεβεί σε ύψη ιλιγγιώδη, έχω αντικρίσει το φως, έχω ζήσει, έχω ζήσει!» ”
“Η ελευθερία, είναι η μόνη ανθρώπινη περιπέτεια για την οποία αξίζει να παλεύει και να ζει κανείς”, Έμμα Γκόλντμαν

Eιμαστε ελευθεροι?
Τις προαλλες ημουν καλεσμενη σε ενα τραπέζι. Ανάμεσα στους συνδαιτημόνες ηταν ένα ζευγάρι μεσοκοπων Νορβηγων. Ο αγαπητός κύριος Τζον εκεινο το βράδυ υπηρξε λαλιστατος και χωρίς να έχει βαλει το χεράκι του σε αυτό το αλκοόλ. Σε καποια φάση μας εξίστορησε την περιπετεια του σε ενα ταξιδι που έκανε οταν ήταν γυρω στα 20 σε road trip με τη μηχανή με αφετηρια τη μακρινή Νορβγηγία και τερματικό σταθμό τη Θεσσαλονίκη. – Να σημειωσω οτι το ζευγάρι αυτό ειναι λάτρεις της Ελλάδας και έχουν ταξιδέψει άπειρες φορές στη χώρα μας-. Δε συγκράτησα λεπτομερειες της αφηγησης και δεν έχει σημασία στην παρόυσα φάση. Συγκράτησα το πρόσωπο και την κάθε εκφραση που επαιρνε αφηγουμενος την ιστορία του. Το ζουσε! Κι ήταν τόσο χαρουμενος, γλυκός σαν παιδί γιατι ειχε ζήσει την περιπετεια. Ηταν ελευθερος και ζουσε!
Το τραπεζι μας αποτελουνταν απο τη μια πλευρά απο Νορβηγους κι απο την άλλη απο Ελληνες. Η ελληνικη πλευρα ήταν φτωχή σε περιπετειες.. κατι είπα εγώ, κατι ειπε ο συντροφος μου, μπορει και να θαμπωθηκαμε απο τη διήγηση και να κόλλησε το μυαλό, ποιος ξερει..Εκείνο που αναρωτιεμαι είναι αν ζούμε. Το πιο πιθανό ειναι να ζουμε ενα καθημερινο αδιακόπο στρες που μας εγκλωβίζει να αφεθουμε. Ναι η ζωή ειναι έτσι, ειναι κι αλλιως. Ποσο ελευθεροι ή καλύτερα πόσο αφήνουμε τον εαυτο μας ελευθερο να ζήσουμε? Να δώσουμε την ψυχή μας σε κατι.
Βιωνω μια περίοδο οπου νιωθω οτι ανοιγονται καινουργιες προοπτικές επαγγελματικές και μέσα μου νιωθω έναν αναβρασμό. Τα παντα κινουνται και μεταβαλλονται απιστευτα γρηγορα. Και ταυτοχρονα θελω να κάνω ταξιδια μακρινά και μή, να ζήσω νεες εμπειριες, να νιωθω μικρή αλλα να μην ειμαι. Εχω μια μεγάλη περιέργεια να γνωρίσω, να μάθω. Να, είμαι σε αυτό το σημείο που ο δρόμος συνεχίζει ευθεία αλλα ειναι κι αυτη η στροφή στο βάθος που ποιος ξερει που θα με βγάλει…
Υπαρχει όμως παντα και η αλλη όψη του νομίσματος: “Ελευθερία δεν είναι πάντα να φεύγεις είναι να επιλέγεις και πότε θα μεινεις.”Ρ. Στυλιαρά

images

Σχετικά με τους ταξιδιωτικούς χώρους. β’μερος: το τρένο

dscn5433

Πριν τρία χρόνια περίπου είχα γράψει το πρώτο μέρος σχετικά με τους ταξιδιωτικους χώρους και είχα ξεκινησει με το αεροπλάνο. Αφορμη ήταν το βιβλίο του Αλαιν ντε Μποτον “ η τέχνη του ταξιδιου”. Σκέφτηκα να γράψω κι εγώ τις δικές μου σκέψεις σχετικά με διαφορες πτυχές του ταξιδιου όπως είναι η προσμονή, οι ταξιδιωτικοι χώροι και oi προορισμοι. Οι προσδοκίες απέναντι στην πραγματικότητα.
Η εμπειρια μου με το τρένο ξεκινησε απο την Ελλάδα φυσικά και το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονικη. Μόλις ειχα μαθει οτι μπήκα στη σχολή της Γαλλικής Φιλολογίας Θεσσαλονικης και πήγα με τη μητέρα μου να γραφτώ στη σχολή. Το ταξίδι πραγματοποιηθηκε κάτω απο αβολες συνθηκες για μένα και τη μητερα μου καθότι ήταν νυχτερινό ταξιδι, παλιά αμαξοστοιχία που πηγαινε αργά και σταματούσε σε καθε σταθμό σχεδόν, γεμάτα καποια βαγόνια με φαντάρους, εντελως άπειρη και άβγαλτη εγω και δεν μπορουσες να χαζέψεις τίποτα απο το παράθυρο γιατί ήταν βράδυ…Το μονο που μπορούσες να κάνεις είναι να χαζευεις τον απεναντι σου με τροπο..να μην το καταλαβει. Το κύριο θέμα της συζητησης που είχαν οι συνεπιβάτες μας (αν θυμαμαι καλα ήμασταν 4 μέσα στη καμπινα )ήταν τα Ιμια…Δεν μπορουσαμε να κοιμηθουμε, προσπαθησα να ακουμπήσω το κεφάλι μου πίσω στο κάθισμα άλλα όπως και να το κάνουμε ήταν αβολα..Δεν έχω καλές αναμνησεις. Και ως πολύ νέα τοτε έλεγα “ αντε πότε θα ερθει η στιγμη να ταξιδέψω με το ιντερέιλ και να κάνω το γύρο της Ευρώπης..”
Πέρασαν πολλά χρόνια, στο ιντερειλ δε μπηκα ποτέ, παρά μόνο ακολουθησαν καποια εσωτερικά δρομολογια στο μεταξύ στην Ελλάδα, μέχρι που πέρσι το καλοκαίρι έκανα τη διαδρομη απο το Μπάρι της Ιταλίας μέχρι το Μάλμε της Σουηδιας. Η προσμονή μου τόσα χρόνια για ένα μεγάλο ταξιδι με το τρενο επιτέλους έφτασε στο τέλος.-παραπομπη στο άρθρο “σχετικά με την προσμονή”

Σχετικά με την προσμονή


Στο Μπαρι φτάσαμε με το πλοίο από Ηγουμενίτσα. Καυτός αερας μας υποδεχτηκε στο λιμάνι. Αργά κουβαλωντας τις αποσκευες μας φτάσαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μπάρι. Απο τα μεγαφωνα ακουγονταν ανακοινωσεις σχετικά με τα δρομολογια στα ιταλικά -τη γλωσσα που πάντα ηθελα να μάθω αλλά ως τώρα δεν εχω καταφέρει να το ππραγματοποιησω.. μπορει στο μέλλον- και ενιωθα τρελό ενθουσιασμό να με κυριευει, εκσταση σχεδόν. Λίγες ωρίτσες και το ταξιδι μας ξεκινα!..
dscn5459
Το τρένο θα μας πηγαινε μέχρι τη Μπολόνια όπου θα διανυκτερεύαμε. Για πολύ καλή μας τύχη είχαμε ολοδική μας την καμπινα του τρένου και το αιρκοντισιον δουλευε μια χαρά. Μεσα στη καμπινα μπορουσες να φορεσεις και το ζακετακι σου, στο διάδρομο ομως έσκαγες απο τη ζέστη αν ήθελες να πας τουαλέτα ή να σεργιανισεις μεσα. Η διαδρομή ήταν κατα μήκος της Αδριατικής θάλασσας, κατακαλόκαιρο και βλέπαμε τις διαφορες λουτροπολεις και παραλίες με λουόμενους. Το τοπίο άλλαζε οσο ανεβαίναμε προς το βορρά. Περισσοτερη ξεραίλα και πιο απλά σπίτια στο νότο, περισσότερη βλάστηση και περίτεχνες αγροικίες και επαύλεις καθως ανεβαιναμε προς το βορρα. Νιωθαμε άρχοντες γιατί ήμασταν μόνοι μας στο βαγόνι και είχαμε ελευθερια κινήσεων αλλα απο οτι θυμάμαι ήταν και μισοοάδειο το τρένο. Ο κόσμος προτιμάει φαινεται το αυτοκινητο ως μέσο μεταφοράς.
Στη συνέχεια απο τη Μπολονια μέχρι το Βερολινο με μια μικρή στάση στη Βενετία αρχίζει η μεγάλη ταλαιπωρια…Καταρχάς είχαμε κάνει λαθος με την κράτηση και δεν κλεισαμε κουκέτα παρα θεσεις σε καμπινα. Το δρομολογιο ήταν κατα το μεγαλύτερο κομμάτι νυχτερινό. Και το αποκορύφωμα ήταν ότι ο αντίστοιχος οσε της Γερμανίας είχε κανει υπερκράτηση. Είχε κλεισει θέσεις για άτομα που ταξιδευαν όρθια -στην προκειμενη περίπτωση ειχαν καταλάβει τους διαδρομους ξαπλωτοι και η καμπίνα μας φυσικά ήταν πλήρης. Δε μπορουσες να κάνεις κιχ! Από οτι μαθαμε μετά είχε λεει χαλάσει το συστημα κρατήσεων. Η εύλογη απορία που μας γεννηθηκε ήταν, είναι αν ειχε χαλάσει πως συνεχιζεις να κλεινεις θεσεις? Δε θα μαθουμε ποτε τι εγινε…Το μονο που θυμάμαι ήταν οτι μετά τη χλιδη της Ιταλίας σε ολα τα επιπεδα- εχω περιγραψει το ταξιδι στην Ιταλία σε προηγουμενο άρθρο του funnyface

Ιταλια: η τέχνη του να ζεις


– ακολουθησε η αυπνία και το παρελκομενο της, η γκρινια…-οπου σας παραπεμπω να διαβασετε το άρθρο μου “όταν μεταφερουμε τον καθημερινό μας εαυτό στο ταξιδι”

Οταν μεταφέρουμε τον καθημερινό μας εαυτό στο ταξίδι

Νιώσαμε σα βασιλιάδες στο τρενο στην Ιταλια και ό,τι γεύτηκαμε και ειδαμε στη χωρα αυτη και μετα και μονο που ακουγες τις ανακοινωσεις απο τα μεγάφωνα στο τρένο απο τον Γερμανό εκφωνητη στη γλώσσα της αυστηρότητας και όταν ήρθε ο ελεγκτης για τα εισιτηρια μόνο που δεν έβγαλε το μαστιγιο…ηταν καπως ανωμαλη η προσγειωση. Μπορει και να πεσαμε και στην περιπτωση καθότι ειχαμε και μια καθυστερηση πάνω απο μια ωρα για ελεγχο διαβατηριων στη Βιεννη γιατί υπηρχαν στο τρένο πολλοι λαθραιοι μεταναστες απο τη Συρία..
Φτάνοντας στο πολυ μοντερνο σιδηροδρομικο σταθμο του Βερολινου νιωσαμε την αναγκη να κανουμε ντους στις ντουζιερες του σταθμου όπου οι άνθρωποι της καθαριοτητας σου έδιναν καθαρές πετσετες και πληρωνες 7 ευρω για την υπηρεσια να διατηρουν το χώρο καθαρό. Μια νύχτα έμενε ακόμη και μετά θα φτάναμε στον προορισμο μας, το Οσλο. Ευτυχως ειχαμε κανει σωστά την κράτηση για κουκέτες κι έτσι από το Βερολινο μέχρι το Μάλμο είχαμε καπου να ξαποστάσουμε. Το συγκεκριμενο τρενο μπαινει μέσα σε καραβι! Απο το λιμάνι του Μπανχοφ της Γερμανιας σε μεταβαινει στο Τρελεμποργκ της Σουηδίας. Αλλος κοσμος, αλλη ατμοσφαιρα πια. Σκανδιναβικη. Στο καραβι αν και ειχε κρυο οι περισσοτεροι ταξιδιωτες ήταν στο καταστρωμα και φυσικά επιναν..
Εμεις κουρασμενοι πια ανυπομονουσαμε να φτασουμε σπίτι. Το βράδυ πηγαμε για ύπνο στην κουκετα καιμετά απο μερικές ώρες ξεκουρασης, ξυπνάω καταιδρωμενη απο τη ζεστη και μια αίσθηση ασφυξίας. Γιατι; συνειδητοποιώ ότι ήμασταν ακομα μέσα στο αμπαρι του πλοιου, ενω το υπολοιπο γκαράζ ειχε αδειασει απο τα άλλα επιβατηγα αμάξια και τα φορτηγα. Ξυπναω τον καλό μου με κρίση, πανικου; κλειστοφοβιας; τι γινεται; γιατι εμεινε το τρένο στο αμπαρι χωρις τη μηχανή;
Γιατι οπως μάθαμε λίγο αργότερα ο σιδηροδρομικός σταθμος άνοιγε στις 07.00. Το πλοίο είχε φτασει στο λιμάνι ήδη απο τις 04.00 και έπρεπε υποχρεωτικά το τρενο να περιμενει στο λιμάνι..Σουρεαλ!
Πάντα θα αναπολώ ταξίδια με το τρενο όπως θα ήταν ένα ταξιδι με το Οριεντ Εξπρες ή καποιο άλλο αντιστοιχο τρένο με τις περιποιημενες τραπεζαρίες και μπαρ και τα πολυ φροντισμενα βαγκον λι. Και πάντα θα μου αρέεσουν οι ταινίες που εξελισσονται σε τρένα. Η αληθεια ειναι ότι για να ευχαριστηθεις πραγματικά ένα ταξίδι με τρενο, χρειαζεσαι άπειρο χρόνο και φυσικά χρημα…που ξέρεις μπορεί αργότερα..