Δε μου αρέσει ο Γουντι Αλεν, αυτη η νευρωτική μορφή που εδω και σχεδόν 40 χρόνια κινηματογραφεί. Σαν ηθοποιός, επαναλαμβάνει μια συγκεκριμένη μανιέρα. Εχω δει αρκετές ταινίες του μπορώ να πω για να καταληξω σε αυτη την αποψη.

Αλλα: “Μυστηριώδεις φόνοι στο Μανχάταν.”

Είναι μια ταινια που τη συνιστω ανεπιφύλακτα για να περάσεις ευχάριστα ενα διωρο. Με την ταινια αυτή, γυρισμένη το 1993, ο Αλεν αφήνει πισω τις “σοβαρες” του ταινιες που είχε γυρίσει τις δεκαετίες ’70 και ’80 και το ριχνει στην κωμωδια. Παρόλο που ο τίτλος σε παραπέμπει σε αστυνομικη ταινία, η ταινία ειναι μια απολαυστική κομεντι με πινελιές μυστηρίου. Ο Γουντι Αλεν παιζει ξανα με το γνωστο νευρωτικο του στυλ, αλλα η για πολλα χρονια παρτενερ του Νταιαν Κιτον δίνει ρέστα. Ειναι μοναδική στο ρολο της μεσοαστής 50ρας σε υπαρξιακή κριση, η οποια αφού έχει μεγαλώσει το γιο τους, εχει άπλετο, ελεύθερο χρονο και σκέφτεται μιας και ειναι καλή μαγείρισα να ανοιξει εστιατοριο. Ομως  ενα βραδυ, ο Λαρι κι η Καρολ Λίπτον, οι ηρωες μας, επιστρέφοντας σπίτι πέφτουν πάνω στους γείτονες τους που γνωρίζουν για πρώτη φορά. Μετά από λίγες μέρες η, κατα τ’άλλα υγιέστατη γειτόνισσα, πεθαίνει από έμφραγμα. Οταν ομως την επομενη μερα συναντουν τον χηρο πλεον γειτονα τους να ειναι μεσα στην καλη χαρα, αυτό κινει υποψίες στην Κάρολ η οποία δεν διστάζει να ”αναλάβει την υπόθεση” και να γίνει ερασιτέχνης ντετέκτιβ, παρασύροντας τον υποχόνδριο σύζυγο (Αλεν) αλλά κι έναν οικογενειακό φίλο(Αλαν Αλντα) και μια συγγραφέα(Αντζελικα Χιουστον), συνεργάτη του Λάρι, σε μια περιπέτεια που έστω και για λίγο θα τους βγάλει από τη νωθρότητα της μεσήλικης ζωής τους. Μαλιστα σε καποιο σημειο της ιστοριας η Καρολ λεει οτι για πρωτη φορα νιωθει τοσο ελευθερη, να ζει την περιπετεια στο φουλ, ανεβαζοντας την κοιμισμενη της αδρεναλινη και βαζοντας σε κινδυνο τον εαυτο τους και το συζυγο της. Ο ρολος της παει γαντι, ειναι μια απιστευτη, νευρωτικη τρελιαρα. Και ολα αυτα με φοντο την αγαπημενη, κινηματογραφικη πλεον πολη Νεα Υορκη, η οποια κανει αισθητη την παρουσια μεσα απο τα καφε, τα εστιατορια και τα διαμερισματα του Μανχαταν. Το σαουντρακ φυσικα ειναι τζαζ. Το κομματι” sing, sing, sing with a swing” συνοδευει την τρελαμενη διαθεση της ντεντεκτιβ Κιτον, Η ταινία εχει πολλα στοιχεια ταινιών φιλμ νουαρ των δεκαετιων 40 και 50 τα οποια απαρτιζουν αυτη την αναλαφρη ταινια.  Ολο το καστ που πλαισιωνει την Κιτον παιζει σαν να ειναι μελος σε τζαζ ορχηστρα, ολοι δινουν το δικο τους τονο τους και ειναι σαν να αυτοσχεδιαζουν. “sing, sing, sing, everybody wants to swing…”