Ο φοβος και η αμαθεια του μοιρασματος

Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος αν σκέφτεσαι πάντα μόνο τον εαυτό σου. Μέχρι να κάνεις χώρο στη ζωή σου για κάποιον εξίσου σημαντικό με σένα, για τον εαυτό σου πάντα θα ψάχνεσαι και θα είσαι χαμένος»
Και είναι φορές που αναρωτιέμαι, πολύ αναρωτιέμαι, αν γι’ αυτό φταίει το χιλιοειπωμένο «Μας έχουν μεγαλώσει εγωιστικά».
Ίσως φταίει και αυτό. Η διαπαιδαγώγηση που έχει λάβει η γενιά μας, έγινε από μια γενιά καταπιεσμένη, στερημένη, αλλά συγχρόνως και μια γενιά που πίστευε ακόμη στα παραμύθια – μ’ αυτά μεγάλωσε άλλωστε- , πίστευε ακόμη στην ύπαρξη του happy end. Τι πήγε λοιπόν τόσο στραβά;
Και ερχόμαστε εμείς στο σήμερα και με μεγάλη ευκολία ρίχνουμε εκεί το φταίξιμο. Αποποιούμαστε ευθυνών. Μας μεγάλωσαν εγωιστικά. Είμαστε καλοπερασάκηδες, μας αρέσει η ευκολία, δεν θέλουμε να ζοριζόμαστε. Στα ζόρια προτιμούμε να φεύγουμε. Δεν έχουμε χρόνο για ζόρια. Επειδή έτσι μας μάθανε. Δεν φταίμε εμείς. Έχει περάσει στο DNA μας αυτή η στάση ζωής. Είναι βολικό να λέμε ότι δεν γίνεται να αλλάξουμε, επειδή απλώς αυτό μας μάθανε.
Ναι αυτό θα μπορούσε να είναι δικαιολογία, η απολογία μας  για την συμπεριφορά μας, αν ήμασταν 20χρονών και μας έπαιρνε ακόμη να φερόμαστε ως κακομαθημένα παιδιά. Μεγαλώνοντας όμως, μήπως πρέπει να δούμε την αλήθεια; ..
Δεν είμαστε πια παιδιά. Έχουμε φύγει απ’ το καταφύγιο του σπιτιού της οικογενείας. Έχουμε φύγει απ’ το μικρόκοσμο της.
Και έχουμε μπει σε μια άγνωστη θάλασσα, με άγνωστους ανθρώπους. Ανθρώπους πολύ διαφορετικούς απ’ όσους είχαμε γνωρίσει και συναναστραφεί. Ανθρώπους που θα μας γοητεύσουν, ανθρώπους αποκρουστικούς. Ανθρώπους μαθήματα. Ανθρώπους εμπειρίες. Ανθρώπους που θα μας συγκλονίσουν και δυστυχώς, ανθρώπους που θα μας πληγώσουν.
Και εκεί ακριβώς, με πρόφαση την εγωιστική μας ανατροφή, φτιάχνουμε και κλεινόμαστε σε ένα δικό μας μικρόκοσμο που χωράει μόνο εμάς, το βόλεμα μας, σε ένα μικρόκοσμο όπου εκεί μπορούν να καλυφθούν αποκλειστικά και μόνο οι δικές μας ανάγκες.
Και κάνουμε τον εαυτό μας να πιστέψει, τον πείθουμε πως πραγματικά αυτή είναι η λύση, αυτό είναι το σωστό, ότι ουσιαστικά αυτή η αντιμετώπιση και στάση ζωής είναι η επιλογή μας, το πιστεύω μας. Αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια, αυτό που είναι ολοκάθαρο.
Ο μικρόκοσμος μας, αυτός ο αποστειρωμένος κύκλος που κλείσαμε μέσα τον εαυτό μας, δεν φτιάχτηκε γιατί αυτή ήταν η ανατροφή μας, γιατί αυτό ήταν που μάθαμε. Φτιάχτηκε είτε βιαίως, είτε σταδιακά, από φόβο.
Από τον φόβο μας πως σ’ αυτή την άγνωστη θάλασσα θα κολυμπήσουμε και πάλι δίπλα σε ανθρώπους που θα μας πληγώσουν, που θα μας κάνουν δυστυχείς.
Και έτσι εγκαταλείπουμε το κολύμπι, την μάχη, την προσπάθεια και αφηνόμαστε να βουλιάξουμε. Να βουλιάξουμε μέσα στο μικρόκοσμό μας. Να ταμπουρωθούμε στο οχυρό μας. Αυτό που φροντίζουμε να μας καλύπτει όλες τις ανάγκες. Τόσο ώστε να νιώθουμε αυτάρκεις, τόσο που να μην έχουμε ανάγκη κανένα.
Νομίζουμε ότι το οξυγόνο σ’ αυτό το οχυρό δεν είναι αρκετό για να το μοιραστούμε με κάποιον άλλο. Νιώθουμε εισβολή την συνύπαρξη, κλοπή του οξυγόνου μας,  λες και η συνύπαρξη στριμώχνει τις αναπνοές. Είναι ο φόβος και η αμάθεια του μοιράσματος. Η συνήθεια του μη μοιράσματος.
Δεν πιστεύουμε πια στους πρίγκιπες. Αρνούμαστε να γίνουμε εμείς πρίγκιπες που θα πολεμήσουν με δράκους ή πιο απλά θα δώσουν το φιλί που θα λύσει τα μάγια.
Μετά από τόσο κολύμπι θα έπρεπε να είχαμε πιάσει το νόημα. Ναι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θα μας πληγώσουν. Ναι θα κάνουμε λάθος επιλογή έχοντας ψάξει την ευτυχία και την ολοκλήρωση σε λάθος μέρη.
Και αυτό είναι το νόημα. Έχουμε πια την εμπειρία να αναγνωρίσουμε πότε έχουμε απέναντι μας έναν άνθρωπο- πιθανότητα ευτυχίας και πότε έχουμε άνθρωπο που θα μας ανακατέψει. Τα λάθη μας, οι λάθος επιλογές μας είναι αυτές που θα οδηγήσουν μοιραία τελικά στη σωστή επιλογή, στην ολοκλήρωση.
Τα λάθη δεν έγιναν για να εγκαταλείψουμε, για να κλειστούμε σε έναν εγωκεντρισμό, για να πολεμήσουμε κάθε ευκαιρία ευτυχίας που έρχεται μπροστά μας.
Τα λάθη έγιναν για να μάθουμε, να εκτιμήσουμε, ακόμη και να καταλάβουμε τελικά τι είναι αυτό που μας ολοκληρώνει, ποια είναι η εικόνα της ευτυχίας που μας ταιριάζει.
Η πιο σημαντική φάση της ωρίμανσης είναι η φυγή απ’ τον εγωκεντρισμό και το άνοιγμα της πόρτας στην κατανόηση των σχέσεων με τους άλλους.
Δεν μπορούμε να αρνούμαστε και να υποκρινόμαστε πως δεν έχουμε ανάγκη κανέναν, ότι μόνοι είναι που θέλουμε να πορευτούμε, μόνο και μόνο για να επαληθεύσουμε την υπόγεια αυτή εντολή – άρνησης ανοίγματος χώρου για την ευτυχία – την μεταμφιεσμένη σε φόβο.
Ένας άνθρωπος είναι ώριμος μόνο όταν αποκτήσει την ικανότητα και την προθυμία να δει τον εαυτό του σαν κάποιον μαζί με άλλους και να συμπεριφέρεται στους άλλους όπως θα ήθελε να συμπεριφέρονται σ’ αυτόν.
Να θυμάσαι πως κάθε άνθρωπος που συναντάς κάτι φοβάται, κάτι αγαπά και κάτι έχει χάσει.
 -posted on life relationshops blog-

Published by

Nat

Always seeking the truth and curious about life mysteries

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.