A Beautiful Day in the Neighborhood

I just saw the film “a beautiful day in the Neighborhood” with Tom Hanks in the role of  Fred Rogers. The film is about the famous interview that took the Esquire journalist Tom Junod (in the film is named Lloyd Vogel) from the famous TV persona Fred Rogers.

But who is Fred Rogers? Is this person for real? Fred Rogers was a TV personality, a puppeteer, a musician and writer for the show”Mr. Rogers neighborhood” which run in the American television for 895 episodes. Can you imagine how many years did his show air and how many kids hearts did he influence? His show was a kids program but I think anyone could watch it and learn about feelings. “Feelings are mentionable and manageable and the show has done a great service for mental health,” as he said.

While watching the film I got impressed  by the slow pace of the film was shot.  The sequences of the film were slow, simple, focusing to the feelings of the characters in a very delicate manner, it was almost like meditating. I think the director of the film followed the pace of the show of Fred Rogers “Mr. Rogers neighborhood”. If you watch one episode https://www.misterrogers.org/(visit his site https://www.misterrogers.org/), you will notice the rituals that Fred Rogers follow in every single story-episode. He opened the door of his home-studio, taking off his jacket, hanging it in the closet and putting on a cosy sweater, then sitting down to take off his shoes and put his snickers on while at the same time singing “always wanting have a neighbor just like you..”. And after that he was ready to introduce to the public the subject he was going to talk about, speaking softly and  in very slow, attentive way, almost like he was talking to one specific person, to one unique child’s soul.  It was like if Fred Rogers wanted to point out that he had a grown- up life of his own somewhere else, but he had set aside it this time to pay full attention to the child’s concerns, willing to meet the child halfway.

I am finishing the article with a quote from Fred Rogers:  “Although children’s “outsides” may have changed a lot, their inner needs have remained very much the same. Society seems to be pushing children to grow faster, but their developmental tasks have remained constant. Childhood lies at the very heart of who we are and who we become.” And a quote that a child said about him:  “I like you so much, it feels like hearts are coming out of my head!”

Simply a great movie about a great man talking about feelings!

Image result for a beautiful day in the neighborhood

 

 

 

 

Mad about you: the perfect relationship sitcom

mad-about-you-reunion-revival-spectrum

When “mad about you” aired in the Greek TV,  – I think it was on the Antenna TV network- I didn’t pay attention to it at all. I mean I was too young to understand about how relationships work, especially between husbands and wives. I was just not interested in it. Though Helen Hunt got famous by this sitcom in the late 90ies, for me it was a TV sitcom totally forgotten.  A few months ago we were thinking with my partner which series we would like to watch and I saw an instagram story about the sofa the married couple of Paul and Jamie Buchman wanted to buy, uploaded by my favorite blogger named “hooked on houses”. And so I started to watch the sitcom.

Mad About You was a NBC sitcom mainstay in the 1990s. It followed the lives of Paul and Jamie Buchman (the leading parts were Paul Reiser and Helen Hunt), newlyweds living in New York City.  It ran for seven seasons (1992 1999) and  it won a dozen Emmy Awards. It introduced most of us to Helen Hunt, who won 4 times the Emmy Award. It also had a great supporting cast that included among many others, John Pankow (cousin Ira), Lisa Kudrow (waitress Ursula), Richard Kind (Dr.Mark Devenah), Leila Kenzle (Fran Devenah), Ann Ramsay (Lisa the sister of Jamie) and Hank Azaria (Nat the guardian og Marray the dog).

It’s a show about family but they don’t have a baby until about season 5  of the show’s run. It could be a workplace show for periods of time as Paul made movies and Jamie worked in public relations. And this work involvement of the couple provoked a crisis in their relationship. That’s why they started a therapy for couples. It’s also a show about a couple dealing with fertility issues. Actually it’s s a sitcom about how marriage can be through phases. In the very first episode Paul and Jamie had a small fight and Jamie said: “Is the marriage so hard? It’s supposed to be different than this” and Paul answered:” Says who? It is supposed to be like this. I asked everyone around. There is always stuff. I put up with your crap, and you put up with mine”. And another quote from the third episode where the couple couldn’t make a decision about how to spend their Sunday together, so in the end when the couple relaxed on the sofa Jamie said :” Am I boring you?” and Paul said:” Of course not.  I got you, I got potato chips how much better could it be!”

The two actors had a magical chemistry together on the set. They were so great in physical comedy as well. In the last season the couple after their therapy session, the therapist challenged them not to speak to each other for a whole day so as to concentrate on each other’s body language and communicate better in this way. The episode was so funny because Reiser and Hunt acted in silence while the other cast talked normally.

For me it is not only one funny TV show, it’s also a study of how couples could get along and if not why this happens. Furthermore the sitcom raises issues about how the parents get involved in the lives of the couple, about work problems and friendships.

Over the course of 164 episodes, the show managed to be more than the sum of its parts. Overshadowed by the immense success of Friends, Mad About You offered an update to the sitcom form. While it wasn’t revolutionary, what the cast and crew did with the show was a more subtle, more nuanced and more formally dynamic show than most of the family sitcoms on the air – then and since. Like a lot of shows, it would have been twice as funny if they made half as many episodes, but the show managed something rare. The people behind Mad About You accepted the guidelines for what a network sitcom was, and then it managed to tweak, play with, and subvert every single rule except one – to be funny.  I read that it’s gonna be a reboot of the show in the end of 2019 and they have promised that it’s gonna be funny. Even if I don’t like the revivals maybe this one will be a good one!

If you haven’t watched the episodes yet, do that. If not  blow your minds, it will surely make you laugh!

The Nordic Groundhog day…

I have seen this movie like a hundred times. Bill Murray at his best performance has stuck in this same Groundhog day and he keeps reliving the same events and situations over and over again… He has this grouchy face all the time and keeps nagging about how pathetic celebration is this Groundhog day. First he complains about his job position in the channel he works,  that’s why he is determined to find a new job for himself in another channel. “Primadonnas” his assistant keeps calling him because he acts like one. He has so many demands from the others and not giving himself on the job. As a man of control like he is, since he predicts the weather, when the blizzard came, he said ”  I tell the weather, there shouldn’t be a blizzard now! How is this happening?” He realizes that he has no control on things, let alone the weather. Because he is so self absorbed, he passes by every day a poor man begging for food without actually seeing him. Like all of us do not pay attention to what is going on around us, isn’t it? When his life repeats itself and he feels so miserable, he asks for professional help to see a doctor to examine his head…And he thinks “of all the good days that I had in my life, why should I be stuck on this Groundhog day?” As all people having reminiscences of the good old days…

After a repetitive sequence of events he realizes that things can change if he changes the attitude towards life..

Whenever I see that movie I empathize so much for the character of Bill Murray because I find my self stuck on the same day, metaphorically speaking. I have this grouchy face and I am not satisfied. I keep not accepting the way of living in Norway in where I live for the past almost 5 years. I am blaming the difficult weather conditions, the shoveling snow, the way local people approach life as if they live in a box, the 50%, 60%, 70% job positions they offer in the market, the luck of variety of restaurants, bars, coffee shops, social life in general. And the list goes on and on…

But what if…., this is as good as it gets? First of all, I have a cosy place to live with my partner, I have a job which is quite rewarding because I work with kids and when I have my full attention focused I learn a lot about life from them, I have been pretty good in shoveling snow and I can save money, since there are no fancy restaurants and bars to spend the money. I have my zumba classes which I quite enjoy. I teach Greek to a Norwegian bright girl and we enjoy it both very much. I broadcast my web radio show, too. I have a good health to enjoy all these activities.

And I am thinking what is wrong with having a routine? I mean, must people be in a crisis situation to appreciate the daily routine? And what about the time that keeps passing by? Because nowadays I am thinking like that I am ageing… Time is so relevant. Of course I am ageing and it will get worse if I waste my time thinking that I am getting old. The key, as this movie trying to say, is to broad your perspective. Finding a goal in life whatever that is. Could be to make the woman of your dreams fall in love with you, as Bill Murray tried and succeed. Could be to learn an instrument. Could be something trivial like make the best omelette… It doesn’t matter what it is. To live is the utmost gift, the most positive thing! There is nothing negative in life. Only in our minds lives the negative. And it is a function of the mind to protect us from the threats and set the inner alarm when danger appears. That is all. All human beings have experienced some kind of threat/danger in the last 30.000 years, so it is registered in the genes. And the boredom that derives from the routine is product of the thoughts. Mind wants to be busy. So keep it busy by doing things you enjoy and don’t enjoy. If you are attentive and present, you may realize that you can discover new things even by doing the same old thing (whatever is your thing). To focus on what you miss in life and trying to make your bucket list come true only makes you sad and unhappy.

The hero of Bill Murray discovered that when he just paid more attention to everything that was going on around him and allowed himself to open his heart, to leave his comfort zone, to just relax and not expect anything, then his life went on the next level. He didn’t quit trying to win the love of his life.

So don’t let the projections of your wishes and desires rule your life that it should be this or that…

Be present my dear Nordic Groundhog Nat and let your senses be the guide to feel the lightness of being…

 

Τζην Γουάιλντερ : Οταν η νευρωτική τρέλα είναι απλά ακαταμάχητη


Ο μεγάλος αυτός κωμικός ηθοποιός και προσωπικά αγαπημένος μου είχε ένα μοναδικό χάρισμα. Να ερμηνεύει τους ρόλους με μια νευρωτική, αγχωτική τις περισσότερες φορες τρέλα στο βλέμμα και ταυτόχρονα να λάμπει το πρόσωπο του με μια έκφραση γαλήνης και εγκαρδιότητας. Κατω όμως απο αυτη τη φιλικότητα που εξέπεμπε μπορουσες να νιωσεις ενα υπόγειο ρευμα αγχους και ενεργουσε παντα χωρις να ειχε την παραμικη ιδέα οτι υπηρχε αυτο. Χαρακτηριστικο παράδειγμα ως Δρ. Φρανκεστάιν εργο του Μελ Μπρουκς όπου ικετευει τους θεους για να δωσει στο τερατουργημα του ζωη, η έκφραση του ειναι ενας υμνος στην τρελα. Μέσα απο την ανισορροπία καταφερνε να βγει ανεπηρέαστος και ακεραιος. Πως; μονο αυτος το ηξερε..Καλό ταξίδι Τζην

Swinging Manhuttan

Δε μου αρέσει ο Γουντι Αλεν, αυτη η νευρωτική μορφή που εδω και σχεδόν 40 χρόνια κινηματογραφεί. Σαν ηθοποιός, επαναλαμβάνει μια συγκεκριμένη μανιέρα. Εχω δει αρκετές ταινίες του μπορώ να πω για να καταληξω σε αυτη την αποψη.

Αλλα: “Μυστηριώδεις φόνοι στο Μανχάταν.”

Είναι μια ταινια που τη συνιστω ανεπιφύλακτα για να περάσεις ευχάριστα ενα διωρο. Με την ταινια αυτή, γυρισμένη το 1993, ο Αλεν αφήνει πισω τις “σοβαρες” του ταινιες που είχε γυρίσει τις δεκαετίες ’70 και ’80 και το ριχνει στην κωμωδια. Παρόλο που ο τίτλος σε παραπέμπει σε αστυνομικη ταινία, η ταινία ειναι μια απολαυστική κομεντι με πινελιές μυστηρίου. Ο Γουντι Αλεν παιζει ξανα με το γνωστο νευρωτικο του στυλ, αλλα η για πολλα χρονια παρτενερ του Νταιαν Κιτον δίνει ρέστα. Ειναι μοναδική στο ρολο της μεσοαστής 50ρας σε υπαρξιακή κριση, η οποια αφού έχει μεγαλώσει το γιο τους, εχει άπλετο, ελεύθερο χρονο και σκέφτεται μιας και ειναι καλή μαγείρισα να ανοιξει εστιατοριο. Ομως  ενα βραδυ, ο Λαρι κι η Καρολ Λίπτον, οι ηρωες μας, επιστρέφοντας σπίτι πέφτουν πάνω στους γείτονες τους που γνωρίζουν για πρώτη φορά. Μετά από λίγες μέρες η, κατα τ’άλλα υγιέστατη γειτόνισσα, πεθαίνει από έμφραγμα. Οταν ομως την επομενη μερα συναντουν τον χηρο πλεον γειτονα τους να ειναι μεσα στην καλη χαρα, αυτό κινει υποψίες στην Κάρολ η οποία δεν διστάζει να ”αναλάβει την υπόθεση” και να γίνει ερασιτέχνης ντετέκτιβ, παρασύροντας τον υποχόνδριο σύζυγο (Αλεν) αλλά κι έναν οικογενειακό φίλο(Αλαν Αλντα) και μια συγγραφέα(Αντζελικα Χιουστον), συνεργάτη του Λάρι, σε μια περιπέτεια που έστω και για λίγο θα τους βγάλει από τη νωθρότητα της μεσήλικης ζωής τους. Μαλιστα σε καποιο σημειο της ιστοριας η Καρολ λεει οτι για πρωτη φορα νιωθει τοσο ελευθερη, να ζει την περιπετεια στο φουλ, ανεβαζοντας την κοιμισμενη της αδρεναλινη και βαζοντας σε κινδυνο τον εαυτο τους και το συζυγο της. Ο ρολος της παει γαντι, ειναι μια απιστευτη, νευρωτικη τρελιαρα. Και ολα αυτα με φοντο την αγαπημενη, κινηματογραφικη πλεον πολη Νεα Υορκη, η οποια κανει αισθητη την παρουσια μεσα απο τα καφε, τα εστιατορια και τα διαμερισματα του Μανχαταν. Το σαουντρακ φυσικα ειναι τζαζ. Το κομματι” sing, sing, sing with a swing” συνοδευει την τρελαμενη διαθεση της ντεντεκτιβ Κιτον, Η ταινία εχει πολλα στοιχεια ταινιών φιλμ νουαρ των δεκαετιων 40 και 50 τα οποια απαρτιζουν αυτη την αναλαφρη ταινια.  Ολο το καστ που πλαισιωνει την Κιτον παιζει σαν να ειναι μελος σε τζαζ ορχηστρα, ολοι δινουν το δικο τους τονο τους και ειναι σαν να αυτοσχεδιαζουν. “sing, sing, sing, everybody wants to swing…”

Anyone for cheesecake?

Aπο τις πιο ωραιες σκηνες της ταινιας Carlito’s way, οπου ο ηρωας Τσαρλι, (ο πολυς Αλ Πατσινο) παει να βρει την αγαπημενη του Γκειλ (Πενελοπε Αν Μιλερ) στο διαμερισμα της και να την διεκδικησει ξανα, αφου ειχαν χωρισει λογω της φυλακισης του. Πολυ ερωτικη ατμοσφαιρα δημιουργειται οταν ο Τσαρλι βλεποντας απο τη μισοκλειστη πορτα τη γυμνη φιγουρα της Γκειλ στον καθρεπτη σπαει την αλυσιδα της πορτας και την παιρνει στην αγκαλια του, υπο τη μουσικη υποκρουση του Τζο Κοκερ να τραγουδα you’re so beautiful ….

Ο μανάβης

manavis

Προχτες μου λεει η φιλη μου, “παμε να δουμε το μαναβη?”, “ποιο μαναβη?” της λεω. “Ειναι ενα ντοκιμαντερ και για να σε πεισω να παμε θα σου πω οτι ειναι γυρισμενο στα χωρια της νοτιοδυτικης Ηπειρου”. Μου απαντησε, και επειδη τα τελευταια 2 χρονια πηγαινω πολυ συχνα στην Ηπειρο και το εχω εκτιμησει ιδιαιτερα αυτο το μερος, της εγνεψα καταφατικα.

Το ντοκιμαντερ εχει να κανει με τον πλανοδιο μαναβη Νικο Αναστασιου που μαζι με τη γυναικα του Σοφια και τους 2 γιους του κανει μια φορα την εβδομαδα δρομολογιο 75 χλμ με το φορτηγο του στα χωρια της Ηπειρου ξεκινωντας απο τα Τρικαλα για να μοιρασει την πραματεια του. Ειναι ενα ντοκιμαντερ-οδοιπορικο στα χωρια αυτα που ξεκινα τηn αφηγηση απο μια μερα μεσα στο χειμωνα, μετα την ανοιξη, καλοκαιρι, φθινoπωρο για να κλεισει ξανα με το χειμωνα. Κατα τη διαρκεια της ημερας που περιγραφεται ερχεται σε επαφη με τους ιδιους ανθρωπους, οι περισσοτεροι βεβαια ειναι ηλικιωμενοι, οι οποιοι δεν αγοραζουν μονο μαναβικα, αλλα πολλες φορες παιρνουν τις παραγγελιες τους απο την πολη ειτε ειναι αυτο υγραεριο για το γκαζι μιας γιαγιας, ειτε γατοτροφη για εναν παππου που ταιζε τις γατες του χωριου. Ο μαναβης ειναι ο συνδεσμος τους με τον υπολοιπο κοσμο που βρεξει χιονισει θα φροντισει να τους φερει τα διαφορα αγαθα. Εκτελει το ιδιο δρομολογιο απο τη δεκαετια του ’80 κι ετσι για τον μαναβη και τη γυναικα του οι παππουδες αυτοι δεν ειναι απλα πελατες, εχουν δεθει μαζι τους. Οταν πλησιαζουν στο χωριο βαζουν την παλια κασετα με τα κλαρινα κι αμεσως ξερουν οτι ηρθε ο ανθρωπος τους.

Ειναι ενα ταξιδι αλλιωτικο απο τα αλλα, “σε μια αλλη Ελλαδα μακρινη αλλα πολυ πιο κοντα μας απ οτι νομιζουμε”, λεει ο σκηνοθετης Δημητρης Κουτσιαμπασακος και εγω θα προσθετα σε μια Ελλαδα αληθινη, αυθεντικη. Και μπορει το κινητρο μου να ηταν τα χωρια της Ηπειρου για να δω την ταινια, αλλα τελικα και σε καποιο αλλο μερος της Ελλαδας να ειχε γυριστει, το θεμα ειναι αλλου. Ειναι η κινηση αυτη καθεαυτη που γινεται απο την πολη προς το χωριο, κι αν το παμε λιγο παραπερα, απο τον “εξω” κοσμο προς τον “εσω” κοσμο. Και αυτη η κινηση παιρνει μορφη μεσα απο το δρομολογιο του μαναβη.

Τhe BIG picture , by nat

Tom Hanks

 

Την εχουμε δει ποσες και ποσες φορες την ταινια αυτη..Ειναι φοβερο το πως ρεει σα γαργαρο νερο η υποθεση του εργου, οπως κυλαει κι η παιδικη μας ζωη γρηγορα και ξαφνικα τσουπ ειμαστε “ενηλικοι¨. Ειμαστε?
Η απλα εχουμε φορεσει το κοστουμι και προχωραμε σαν το Τζος στο τελος της ταινιας οπου περπαταει με αυτο το τεραστιο κοστουμι και ειναι αυτο που λεμε οτι τα ρουχα κρεμονται πανω του..
Ποσα στρωματα-ρουχα φορτωνομαστε σε εκεινη την τρυφερη ηλικια;, των γονιων μας, των παππουδων μας, του σογιου μας, του σχολειου μας, της θρησκειας μας κλπ, και μιμουμαστε συμπεριφορες και μετα καλουμαστε να μπουμε και εμεις ενεργα στο κοινωνικο συνολο κανοντας τους μεγαλους. Γιατι πραγματικα η ωριμανση -και αν το παμε και λιγο πιο περα η αυτογνωσια -θελει συνεχη δουλεια και περναμε απο πολλα σταδια για να φτασουμε στην ωριμοτητα. Εχουμε ολοι μας αρκετα ψυχικα τραυματα που πρεπει να τα δουμε και να τα αποδεκτουμε. Και τι ειναι ωριμοτητα? να εισαι σε αεναη επαφη με το παιδι που εισαι μεσα σου και να το προσεχεις. Και ο,τι δυσκολιες κι αν περνας σε αυτον τον υλικο κοσμο, να φερνεις στο νου σου αυτη τη ζεστασια που εχεις μεσα σου οπως οταν ησουν παιδι.

Ο εξαιρετικός κύριος Λαζάρ

Σε ένα δημοτικό σχολείο στο Μόντρεαλ, ένας μικρός μαθητής πηγαίνοντας στο διάλειμμα στην τάξη του βρίσκεται μπροστά σε ένα αποτρόπαιο θέαμα. Η δασκάλα του είναι κρεμασμένη από ένα σκοινί κοντά στο παράθυρο. Ενα γεγονός μιας προσωπικής βίαιας εκτόνωσης σε ενα δημόσιο χώρο, όπως το σχολείο, όπου θεωρητικά, οι μαθητές καλούνται να δημιουργήσουν, να ξεδιπλώσουν την προσωπικότητα τους.

Ο σύλλογος των δασκάλων αντιδρά άμεσα, τροποποιώντας την αίθουσα και φυσικά ψάχνουν για αντικαταστάτη. Ο μόνος που απαντάει στην αγγελία είναι ο Μπασίρ Λαζάρ, ένας μετανάστης από την Αλγερία, που αν και δεν θα ήταν η επιλογή της δευθύντριας, συμφωνεί να τον προσλάβει.  Ερχεται λοιπον ο δάσκαλος αυτός να αντιμετωπίσει την απώλεια των παιδιών, όπως και τη δική του κρυμμένη απώλεια. Ο κύριος Λαζάρ αντιμετωπίζει τους μαθητές σαν ενήλικες που μιλούν σαν παιδιά. Παράλληλα, η ταινία αυτή μας δείχνει τη λειτουργία του σύγχρονου σχολείου στον Καναδά  όπου οι κανόνες είναι αυστηροί και δεν επιτρέπεται ο δάσκαλος να έχει καμιά επαφή με τα παιδιά. Δεν μπορεί να τους δώσει ένα ελαφρύ χτύπημα όταν κάνουν κάτι κακό ή να αγκαλιάσει ένα παιδί που το έχει ανάγκη. Οι σχέσεις των παιδιών μεταξύ τους πάλι, δεν πάντα αυτές που οι μεγάλοι πιστεύουν πως είναι, ούτε αντιμετωπίζουν τα πράγματα με τα μάτια ενός ενήλικα. Και ο διευθυντής ενός σχολείου πρέπει να παίρνει αποφάσεις όχι απαραίτητα με βάση την παιδαγωγική ικανότητα των δασκάλων του, αλλά με βάση ψυχρούς κανονισμούς, ενώ οι γονείς από την πλευρά τους ασκούν τη δική τους πίεση στο σύστημα.

Για μένα είναι ίσως η μόνη ταινία που έχω δει, η οποία αντιμετωπίζει την απώλεια και το πένθος στην τρυφερή ηλικία των παιδιών με τρόπο, με λεπτότητα, και να εστιάζει στο κέντρο της.

Ο Εξαιρετικός Κύριος Λαζάρ του Φιλίπ Φαλαρντό είναι μια μικρή ταινία, φτιαγμένη με απλούς διαλόγους και με την πιο μεγάλη καρδιά. Ο Αλγερινός Μοχάμεντ Φελάχ ερμηνεύει υπέροχα το δάσκαλο αυτό αλλά και οι μικροί πρωταγωνιστές αποδεικνύνται αντάξιοι ισως και καλύτεροι των μεγάλων.

Μέχρι η ταινία να φτάσει στην έκθεση που διαβάζει ο κύριος Λαζάρ στο τέλος, η καρδιά μας έχει γίνει σαν χρυσαλλίδα: έχει σπάσει το κουκούλι της, έχει ανοίξει τα φτερά της και έχει πετάξει…

Αξίζει να πάμε να τη δούμε!

Οι άθικτοι- πάντα θα υπάρχει κάτι να κάνει την έκπληξη

Xτες πηγα για πρωτη φορα φετος σε θερινο σινεμα! Και μαλιστα ξεκινησα με το ποδηλατο για το σινεμα Φλοισβος που ειναι στην μαρινα του φλοισβου. Αφου ευχαριστηθηκαμε βολτα με την παρεα μου και σεργιανισαμε για λιγο στη μαρινα οπου γινοταν χαμος απο κοσμο,-καλοκαιριασε βλεπεις και οικογενειες, μικροι, μεγαλοι, ηλικιωμενοι, ειπαν να κανουν την κυριακατικη τους βολτα- φτασαμε στο σινεμα.  Ο υπευθυνος μας επετρεψε να βαλουμε τα ποδηλατα  μεσα στην αυλη του σινεμα, οποτε ειχαμε το κεφαλι μας ησυχο κι απολαυσαμε μια απροσμενα αναλαφρη για το θεμα της ταινια.
Και τι θελω να πω με αυτο. Η ταινια εχει να κανει με εναν τετραπληγικο πλουσιο αριστοκρατη που ειναι καθηλωμενος σε μια αναπηρικη καρεκλα και τη σχεση που αναπτυσσει με τον εγχρωμο νοσοκομο του που μολις εχει αποφυλακιστει και διωχθει απο την οικογενεια του. Μεσα απο την αντιθεση των χαρακτηρων αυτων οι οποιοι εκπροσωπουν 2 διαφορετικους κοσμους, σιγα-σιγα σφυρηλατειται μια βαθια φιλια. Η φιλία του ντουέτου δεν απομακρύνεται από τους σκληρούς, φυσικούς περιορισμούς της αναπηριας, αλλά δεν φοβάται να τη χρησιμοποιήσει για κωμικούς σκοπούς. Δείχνει πώς είναι δυνατόν για δύο “περιθωριακους” για την κοινωνια ανθρωπους να αναπτυξουν μια φιλία που τους επιτρέπει να επαναπροσδιορίσουν τους δικούς τους χώρους στον κόσμο, χωρίς συμβιβασμούς στην ατομικότητα τους, παίρνοντας παράλληλα την εκδίκηση τους προς εκείνους που τους εδίωξαν χωρίς να τους υπολογίζουν. Κι ολα αυτά, μεσα απο κωμικες καταστασεις.
Η εκπληξη ηταν οτι η ταινια οπως μας δειχνει στο τιτλους του τελους βασιζεται σε πραγματικα γεγονοτα. Υπαρχει λοιπον ευτυχως ακομα ανθρωπια στην κοινωνια μας. Μια ταινια απολαυστικη, ευδιαθετη, ενας υμνος στη ζωη.