Οπτιμιστρια η πεσιμιστρια?

 Ειμαι απο τους ανθρωπους που αρνουνται κατηγορηματικα να ανοιξουν την τηλεοραση, ειδικα οταν προβαλλει δελτια ειδησεων. Αυτην την περιοδο με την εισοδο της Ελλαδας στο ΔΝΤ νομιζεις οτ η ωρα της κρισης ηρθε. «Παραλυουν αυριο ιδωτικος τομεας και δημοσιος τομεας με γενικη απεργια», «μειωνεται ο κατωτερος μισθος απο 740€ σε 600€» ειναι μερικες ειδησεις που βλεπουμε στις οθονες μας. Η ενημερωση ειναι τοσο επιλεκτικη, δινεται π.χ. τετοια εμφαση στους εμπρησμους που εγιναν στην τραπεζα Μαρφιν κι οχι οτι υπηρχαν και καποιοι διαδηλωτες και μαλιστα μεταναστες απο οτι εμαθα, που προσπαθησαν να διασωσουν τους εγκλωβισμενους της οδου Σταδιου που αυτο απο μονο του ειναι ενα πολυ θετικο γεγονος που δεν δημοσιοποιηθηκε ιδιαιτερα.
Η κοινη συνισταμενη ολων αυτων ειναι οτι προσπαθουν απροκαλυπτα να ενοχοποιησουν ολους μας για την κατασταση στην οποια εχει περιελθει η Ελλαδα. Φταιει κι ο ψιλικαντζης κι ο μεγαλοεπιχειρηματιας και ο συνταξιουχος και ο γκολντεν μποι. Κι αφου φταιμε ολοι λοιπον, απαγορευται και να θυμωσουμε αρα να πως καταληγουμε να νιωθουμε αυτοαπορριψη και να πως σιγα-σιγα αποδεχομαστε τα μετρα. Βοηθα βεβαια, οτι συνεχεια μας βομβαρδιζουν με στατιστικες «το 20% ζει κατω απο το οριο της φτωχειας», «1.000.000 ανεργοι» κλπ, κι ετσι περνουν το μηνυμα οτι οποιαδηποτε διαδηλωση και να κανουμε ειναι ακυρη και ακαιρη και γενικα οτι τα μετρα ειναι μονοδρομος.
Δε θελω να μπω στη διαδικασια να σχολιασω αν πρεπει η οχι να μπουμε στο ΔΝΤ. Δεν ειμαι αρμοδια για κατι τετοιο. Εκεινο που θελω να πω ειναι οτι σε μια τετοια περιοδο κρισης μπορει πραγματικα να αποτελεσει μια καλη ευκαιρια να επανεκτιμησουμε καποιες αξιες, να ψαχτουμε περισσοτερο και να γινουμε πιο συνειδητοι στις επιλογες μας. Να κανουμε μια σταση και να κατεβουμε λιγο απο αυτο το τρενακι που τρεχει με ιλιγγιωδη ταχυτητα και ειναι σαν να ειμαστε οι επιβατες-φαντασματα αφου ειμαστε αποντες στα δρωμενα, και να επεξεργαστουμε περισσοτερο ο,τι πληροφορια μας δινεται, να παρατηρουμε με διαυγεια τι συμβαινει γυρω μας και σε μας τους ιδιους.
Ειπα μια μεγαλη κουβεντα: διαυγεια. Ειναι τοσο δυσκολο για το νου να σταματησει να αναλωνεται σε σκεψεις που αφορουν το παρελθον η το μελλον του και να επικεντρωθει στο εδω και τωρα. Αλλα μονο ετσι θα αισιοδοξησουμε. Να αρχισουμε να βγαινουμε απο το καβουκι μας, να αρχισουμε να απολαμβανουμε τα απλα πραγματα, που αυτο μπορει να σημαινει απο το να βγαλουμε βολτα το σκυλο μας το πρωι, μεχρι να δοκιμασουμε μια νεα συνταγη μαγειρικης, να μαζευομαστε στα σπιτια και να φερνει ο καθενας μας απο κατι για να βοηθησει το νοικοκυρη που ανοιγει το σπιτι του, η να μπαινουμε 3-4 ατομα σε ενα αμαξι για να παμε σε εναν κοινο προορισμο. Πιστευω οτι οι ανθρωποι θα ερθουμε πιο κοντα ετσι και ειναι τοσο ομορφο αυτο.
Αισιοδοξη η απαισιοδοξη λοιπον; Ειμαι ανθρωπος αρκετα κυνικος, και δε λεω, αρκετα συχνα πεφτει η διαθεση μου, μαλιστα τοσο που η γλωσσα του σωματος μου το εκπεμπει απο μακρια. Αλλα παντα μεσα μου μια φωνη μου λεει οτι θα τα καταφερεις κι οτι θα περασει κι αυτη «μπορα», και ειθισται να την ακουω, οποτε ναι, ειμαι αισιοδοξη. Εσεις;

Jackie Brown

Aπο την πρωτη σκηνη που πεφτουν οι τιτλοι και βλεπουμε την Παμ Γκριαρ την πρωταγωνιστρια της ταινιας να βρισκεται πανω στον κυλιομενο διαδρομο ενος αεροδρομιου και να εχει αυτο το βλεμμα γεματο αυτοπεποιθηση και αυταρεσκεια, ηξερα οτι αυτη η ταινια θα μου αρεσει παρα πολυ!
Κι ετσι εμαθα και τον Μπομπυ Γουομακ και το τραγουδι 110th street που ειναι το τραγουδι που ξεκινα η ταινια..ωραιο φανκ μπιτ, ζεστη φωνη και βραχνη και αγαπημενο old time soul classic, enjoy!

Αφιερωμενα σε 2 ψυχες

I’ve been loving you too long to stop now
There were time and you want to be free
My love is growing stronger, as you become a habit to me
Oh I’ve been loving you a little too long
I don’t wanna stop now, oh
With you my life,
Has been so wonderful
I can’t stop now
There were times and your love is growing cold
My love is growing stronger as our affair grows old
I’ve been loving you a little too long, long,
I don’t want to stop now
oh, oh, oh
I’ve been loving you a little bit too long
I don’t wanna stop now
No, no, no
Don’t make me stop now
No baby
I’m down on my knees
Please, don’t make me stop now
I love you, I love you,
I love you with all of my heart
And I can’t stop now
Don’t make me stop now
Please, please don’t make me stop now
Good god almighty I love you
I love you, I love you, I love you
I love you, I love you
I love you in so many different ways…
I love you in so many different ways….
–για την Ν.–

Ohhh she may be weary
Young girls, they do get weary
Wearing that same old shaggy dress
But when she gets weary
Try a little tenderness

You know she’s waiting
Just anticipating
The things that she’ll never
Never ever possess
While she’s there waiting
Try a little tenderness
That’s all you gotta do

It’s not, just sentimental, no
She has her grief & cares
But the soft word,
They are spoke so gentle
Makes it easier, easier
Easier to bear
Ohhhh now, you wont regret it
Young girls, they don’t forget it
Love is their only happiness
But it’s all so easy
All you got to do is
Try a little tenderness
You got to squeeze her
Don’t tease her
Never leave her

Try a little tenderness
Hey! Hey! Yeah! Yeah
Hey! Hey!
It’s all you gotta do now
–για τον Π.–

Stay blogged

After a weekend of boozing, dancing, meeting friends, walking in the national garden and watching the ducks swimming in the little lake and the kids throwing at them pieces of bread & pop corn, this day, the first day of spring, is the beginning of my new relationship: the blogging.
This weekend, among other things, I had also funny conversations with my friends about how we want our men propose to us, and in this way, different feelings and points of view come up in the air…The strangest thing was my idea of how I want my man to propose to me… it was quite shocking for my friends when I made my revelation! I really enjoyed the expression on their faces!(and I ‘m not gonna share it with you, it’s rather kinky!)

My best friend surprised me when she knocked on my door early this Monday evening, and we had our latest news catch up and we promised to do it more often!
Now, I am listening to a live performance of Bono singing the “One” in my favorite radio station “en lefko” and I am ecstatic.
” We are one, but we are not the same…”
This week began with very high, positive mood; I guess the spring is here! Enjoy my friends and stay blogged!