Δεν υπάρχει κάποια μαγική φόρμουλα ή κάποιο μάντραμ που θα λύσει το (αρνητικό) μας κάρμα, δεν πρέπει να τρέφουμε τέτοιες αυταπάτες. Η λύση του κάρμα βρίσκεται στον αγώνα της καθημερινότητας, στον αγώνα για υπηρεσία, διαλογισμό, και το κυριότερο, στον αγώνα για ξεπέρασμα των εγωισμών μας. Είναι άλλωστε ο εγωισμός μας που κίνησε το νόμο του κάρμα έτσι κι αλλιώς.

Έτσι λοιπόν το κάρμα μας δεν λύνεται κάπως μαγικά, αλλά με το να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τις άμεσες συνθήκες που βιώνουμε στη καθημερινότητα. Και η επιτυχία αυτή συνίσταται στην ανιδιοτέλεια, στην αγάπη, στη προσφορά. Γι’ αυτό και η κάρμα γιόγκα, η γιόγκα δηλαδή της υπηρεσίας, μας λυτρώνει από τα αρνητικά μας κάρματα.

Έτσι π.χ. αν έχουμε αρνητικό κάρμα με κάποιο μέλος της οικογένειας -πράγμα πολύ συχνό-, τότε φροντίζουμε να γίνουμε δότες προς το άτομο αυτό, αντί να εμπλεκόμαστε σε εγωισμούς και βαμπιρισμούς που διαιωνίζουν το άσχημο κάρμα. Το ίδιο και στις υπόλοιπες σχέσεις μας, αισθηματικές, φιλικές, ή με κάποιο αφεντικό κλπ. Είναι η υπέρβαση του εγωισμού που θα λύσει το κάρμα. Επίσης η βαθιά συγχώρεση λύνει κάρμα, μας απελευθερώνει, καθώς απελευθερώνουμε τον άλλον. Βέβαια συχνά μπορεί να λέμε μέσα μας ‘σιγά μην συγχωρέσω τον τάδε μετά από όσα μου έκανε’. Όμως αυτό δείχνει έλλειψη υπευθυνότητας, καθώς κανένας εξωτερικός παράγοντας ή άνθρωπος δεν είναι η αιτία για τα δικά μας παθήματα – εμείς τα έλξαμε, εμείς τα δημιουργήσαμε και οι άλλοι άνθρωποι είναι απλά κάποιο μέσον. Οπότε μάλλον θα πρέπει να τους ευγνωμονούμε που έπαιξαν και αυτό το δυσάρεστο ρόλο.

Στην τελική, ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε… Οι άγιοι, αλάνθαστοι, αγγελικοί; Το ότι βρισκόμαστε στη γη, από μόνο του δείχνει ότι έχουμε κακό κάρμα. Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να ταπεινώνουμε το εγώ μας. Και αυτό δεν είναι παρά το πρώτο βήμα. Μετά πρέπει να μάθουμε να βάζουμε τους άλλους ανθρώπους πριν από εμάς. Αυτό είναι κι ένα βασικό δείγμα πνευματικής ωρίμανσης.

Έτσι για να καταλάβουμε ποιο είναι το κάρμα μας, απλά κοιτάμε τις πρακτικές συνθήκες της καθημερινότητάς μας, τόσο τις εξωτερικές, όσο και τις εσωτερικές-ψυχολογικές-ενεργειακές. Προβλήματα στη δουλειά, θα δείξουν ότι έχουμε κάποια αδράνεια, κάποια έλλειψη ενεργοποίησης – και αυτή η έλλειψη αυτό-ενεργοποίησης δεν είναι παρά εγωισμός. Ο εγωισμός έχει χίλιες δυο εκφάνσεις, αλλά στην ουσία του είναι αδράνεια, αντίσταση στη Ροή και την εξέλιξη.

Μας λείπει υγεία σωματική ή ψυχική; Και αυτό είναι αποτέλεσμα κακού κάρμα. Πάλι ο εγωισμός θα κατέστρεψε την υγεία μας, με την μορφή ηδονισμών, όπως η λαιμαργία ή η κακή-ηδονιστική διατροφή, το τσιγάρο, η αρνητική ζωή και σκέψη γενικώς – και πάλι δηλαδή οι εγωισμοί μας. Κάθε αρνητικότητα είναι εγωισμός. Ακόμα και τα παιδιά που γεννιούνται με κάποιο πρόβλημα υγείας, δεν είναι ‘θύματα’, είναι ανόητο να πιστεύουμε κάτι τέτοιο. Ο κάθε άνθρωπος δημιουργεί το μέλλον του και δημιουργεί και το σώμα του ακόμα, με τις πράξεις και τις σκέψεις του.

Βιώνουμε κατάθλιψη και πνευματικό ‘κλείσιμο’ ή αδιέξοδο; Κι αυτό είναι σαφής ένδειξη αρνητικού κάρμα, ενώ και πάλι είναι ο εγωισμός η αιτία, με τη μορφή τώρα του υλιστικού focus, της άρνησης για διαλογισμό και ξεπέρασμα των υλιστικών αγχών και κολλημάτων μας, την άρνηση για υπέρβαση της κατάστασής μας. Ο νόμος της εξέλιξης είναι αμείλικτος, δεν επιδέχεται την αντίσταση του εγωισμού. Αν προβάλουμε αντίσταση, απλά θα ασθενήσουμε σε κάποιο επίπεδο, φυσικό ή πνευματικό. Έτσι λοιπόν είναι σοφό να συντονιστούμε με τη ροή της εξέλιξης, με το να αγωνιζόμαστε να υπερβαίνουμε τον εαυτό μας, καθώς εδώ στη γη βρισκόμαστε σε ένα πεδίο με βαρείς κραδασμούς, και με σώματα (και άρα και νου) με αρκετή αδράνεια, η οποία αντιστέκεται στη ροή της εξέλιξης. Σίγουρα η γη είναι ένα γυμναστήριο που σηκώνουμε πολλά βάρη, γι’ αυτό όμως έχουμε και τη δυνατότητα να χτίσουμε μεγαλύτερους πνευματικούς μύες, απ’ ότι αν βρισκόμασταν σε έναν πιο εκλεπτυσμένο πλανήτη.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να επισκεφτούμε κάποιον που κάνει αναδρομή σε προηγούμενες ζωές για να δούμε ποιο είναι το κάρμα μας. Πολύ απλά, οι συνθήκες που ζούμε στο τώρα είναι το αποτέλεσμα των παρελθοντικών πράξεών μας, τόσο στο απώτερο παρελθόν, όσο και πιο πρόσφατα. Το κάρμα μπορεί να εκδηλωθεί και άμεσα, μετά από λίγα δευτερόλεπτα. Αν λοιπόν έχουμε έναν σύζυγο που μας φέρεται σκληρά, μας απατά κλπ, το πιθανότερο είναι να κάναμε κι εμείς τα ίδια. Τόσο απλό είναι το κάρμα, δεν είναι ένας ασαφής, ‘μεταφυσικός’ πνευματικός νόμος. Απλά εμείς πρέπει να μάθουμε να ξεσκεπάζουμε στον εαυτό μας τις ιδιοτέλειες, τα εγωιστικά κίνητρα που κρύβουμε στο είναι μας και τα οποία κινούν το νόμο του (αρνητικού) κάρμα.

If you want to know your past life, look into your present condition; if you want to know your future life, look at your present actions.
-Padmasambhava

«Αυτά που δεν καταφέρνουμε να ενσωματώσουμε
στη συνείδησή μας, έρχονται πίσω σε μας σαν μοίρα»

Οικειοτητα
Αυτο που συμβαινει αναμεσα σ’ ενα ζευγαρι στο σκοταδι ειναι ο πραγματικος ορισμος της λεξης ιδιωτικοτητα, οικειοτητα. Καθε ζευγαρι στον κοσμο εχει τη δυνατοτητα να γινει ενα μικρο και απομονωμενο εθνος δυο ατομων, δημιουργωντας τη δικη του κουλτουρα, τη δικη του γλωσσα και το δικο του ηθικο κωδικα οπου δεν μπορει να διεισδυσει κανενας αλλος. Η επιλογη να αγαπησουμε καποιον, αυτη η συμπυκνωση της οικειοτητας τρελαινει οποιονδηποτε επιθυμει να σε εξουσιαζει.
Αναποφασιστικοτητα
Δεν μπορουμε να επιλεξουμε τα παντα ταυτοχρονα. Ζουμε με μια τρομερη αναποφασιστικοτητα, που μας παραλυει. Πολλες φορες παιρνουμε μια αποφαση μονο και μονο για να νιωσουμε αργοτερα σαν να εχουμε πνιξει καποια αλλη προοπτικη τoυ ειναι μας αφου εχουμε συμβιβαστει με μια και μοναδικη αποφαση.
Η αμφιβολια υποδηλωνει οτι δυο πραγματα φερουν αυτοματα το ενδεχομενο της αβεβαιοτητας στη ζωη μας. Στη σημερινη εποχη επικρατει αυτη η νευρωση της αναποφασιστικοτητας. Ποσες φορες αλλωστε εχουμε συγκρινει ψυχαναγκαστικα, μετρωντας παντα τη ζωη μας σε σχεση με τη ζωη αλλων προσωπων? Αυτη η ψυχαναγκαστικη συγκριση οδηγει στο φθονο ζωης οπως αποκαλεσε ο Νιτσε. Οσον αφορα λοιπον στις σχεσεις ποσοι εργενηδες θελουν να βρισκονται σε σχεση αλλα και ποσοι που εχουν σχεση εχουν τον κρυφο ποθο να ηταν εργενηδες? Εχοντας τοση δυσκολια να αποκτησουμε βεβαιοτητα, οι αποφασεις του καθενος γινονται μομφη των αποφασεων του αλλου. Ολες αυτες οι επιλογες που εχουμε προκαλουν ισως ενα ειδος αλλοκοτου βασανου λες και τα φαντασματα ολων των επιλογων που δεν καναμε πλανονται για παντα και μας λενε ” εισαι σιγουρος οτι αυτο ηθελες πραγματικα?”
Προσδοκιες
Περιμενουμε απο τον ερωτα την εμπνευση, την ευδαιμονια, περιμενουμε να ειμαστε υπευθυνοι ο ενας για τη χαρα και την ευτυχια του αλλου. Αλλα γιατι να πεφτουμε σε αυτη την παγιδα να φορτωνουμε με ενα πολυ βαρυτερο φορτιο προσδοκιων το ευθραυστο καραβι της σχεσης μας? Ευχομαι να κατανοησουμε την πληροτητα μας ο καθενας απο εμας και να μην την φορτωσουμε στον αλλο. Να δουμε τις ελλειψεις μας και να αναγνωρισουμε οτι ανηκουν αποκλειστικα σε μας κι οχι να νομιζουμε οτι ανηκουν στον αλλο. Εχοντας μαθει αυτη τη βασικη αληθεια μπορουμε να ξερουμε που τελειωνει το εγω μας και που αρχιζει το αλλου.
“Να ξερουμε οτι εγω εχω τις δικες μου ταλαιπωριες κι οχι τις δικες της, κι εκεινη εχει τις δικες της κι οχι τις δικες μου” Τ.Σ. Λιους.
Ξεμυαλισμα
Το ονειρο της πληροτητας μεσω του ερωτα ειναι απραγματοποιητο. Τα κομμενα κομματια εχουν σκορπιστει πολυ μακρια και εινα αδυνατο να τα ξαναβρουμε. Η σεξουαλικη ενωση μπορει να κανει ενα ατομο να νιωθει πληρες για ενα διαστημα. Θα ερθει καποια στιγμη ομως που δεν θα νιωθει ετσι. Η μοναξια ειναι εκεινη που μας κανει να σμιγουμε και να ξανασμιγουμε με ανθρωπους ψαχνοντας το αλλο μας μισο… Ετσι ξεκιναει το ξεμυαλισμα. Το ξεμυαλισμα οδηγει σε μια κατασταση οπου δεν μπορεις να συγκεντρωθεις σε τιποτε αλλο εκτος απο το αντικειμενο του ποθου σου. Παραμελεις δουλειες, φιλιες, εργασια και κανεις ονειρα για τον αγαπημενο σου που γινονται επιμονα και βασανιστικα. Ο τρελος ερωτας αλλαζει τη χημεια του εγκεφαλου. Οι ανθρωποι που ειναι επιρρεπεις στον τρελο ερωτα ειναι εκεινοι που περνουν δυσκολες στιγμες στη ζωη τους, οπως οταν εχουν βιωσει μια απωλεια η εχουν χασει τη δουλεια τους… Οσο πιο ασταθης νιωθεις, τοσο πιο απερισκεπτα ερωτευεσαι. Το ξεμυαλισμα ειναι μια αυταπατη, ενα τρικ του ματιου. Οταν εχεις ξεμυαλιστει με καποιον δεν κοιταζεις το προσωπο αυτο αλλα το δικο σου ειδωλο, εχεις μεθυσει απο το ονειρο της πληροτητας που προβαλεις σε εναν αγνωστο. Στη φαση αυτη εχουμε την ταση να βλεπουμε στους αγαπημενους μας καθε ειδους καταπληκτικα πραγματα ειτε ισχυουν, ειτε οχι. Φυσικα πρεπει ολοι οι εραστες να βλεπουν τους αγαπημενους τους με γενναιοδωρο βλεμμα και για αυτο και υπερεκτιμουμε τις αρετες του συντροφου μας. Συμφωνα με τον Γιουνγκ, οι 6 πρωτoι μηνες ειναι μια περιοδος καθαρης προβολης και για τους 2.

Να προσθεσω κατι που ειπε ο Σοπενχαουερ για τις ερωτικες σχεσεις. Οι ανθρωποι μοιαζουν με δυο σκατζοχοιρους τις κρυες χειμωνιατικες νυχτες. Για να μην παγωνουν τα ζωα πανε το ενα κοντα στο αλλο. Μολις ομως πλησιασουν αρκετα για να εξασφαλισουν τη ζεστασια τσιμπανε το ενα το αλλο με τα αγκαθια τους. Αυτοματα απομακρυνονται για να αποφυγουν τον πονο. Μολις ομως απομακρυνονται αρχιζουν να κρυωνουν. Το κρυο σπρωχνει το ενα προς το αλλο, τρυπιουνται και ξαναχωριζουν. Και ο κυκλος επαναλαμβανεται καθως παλευουν να βρουν την ιδανικη αποσταση.

Τα παραπανω ειναι αποσπασματα απο ενα βιβλιο που διαβασα της Elizabeth Gilbert με τιτλο “committed”. Μου αρεσαν σαν σκεψεις γι’ αυτο και τα παραθετω.

Το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να εισπνεύσουμε.
Μετά πρέπει να εκπνεύσουμε.
Αυτός είναι ο ρυθμός της ζωής.
Αυτός είναι ο φυσικός Νόμος της ανταποδοτικότητας
Όπου κάθετι και όλοι επηρεάζονται.
Αρχίζετε παίρνοντας αυτό που στο τέλος δώσατε.
Είναι ο Νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος.
Αυτός ο άγραφος Νόμος συμπεριλαμβάνει κάθε πράξη που κάνουμε.
Είναι ο Νόμος της τέλειας δικαιοσύνης.
Πάντα παίρνουμε το αντάλλαγμα από οτιδήποτε δίνουμε.

Τι είναι Κάρμα;

Κάρμα είναι ο φυσικός πνευματικός Νόμος ή αρχή που κυβερνάει όλες τις σχέσεις μας. Ξεκινάει με το σπόρο της σκέψης ο οποίος αναπτύσσεται και μεγαλώνει με τον χρόνο μέσω των αισθημάτων, της στάσης, των πράξεων και των σχέσεων. Και τελικά εγκαθίσταται μέσα στην ψυχή σαν χαρακτηριστικό της προσωπικότητας, κα αναδύεται ξανά με τη μορφή μιας άλλης σκέψης.

Ο Νόμος του Κάρμα μπορεί να γίνει κατανοητός σαν τον πνευματικό ισοδύναμο του Νόμου του Νεύτωνα τον σχετικό με την Κίνηση, σύμφωνα με τον οποίο εκφράζεται η άποψη ότι για κάθε δράση (στο φυσικό επίπεδο) υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση. Στη φυσική η κατανόηση της ακρίβειας του Νόμου του Νεύτωνα έριξε τόσο πολύ φως σε ένα κόσμο που προηγούμενα ήταν σκεπασμένος με μυστήριο, έτσι που μπήκαν τα θεμέλια πολλών ανακαλύψεων και της τεχνολογίας.

Ο Νόμος του Κάρμα

Ο Νόμος του Κάρμα είναι αναμφίβολα ίδιος στη πνευματική διάσταση. Δηλώνει ότι ‘για κάθε πράξη στο πνευματικό επίπεδο υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση’. Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος δώσει ευτυχία θα λάβει ως αντάλλαγμα ευτυχία και εαν δώσει λύπη θα λάβει στον ίδιο βαθμό λύπη. Με άλλα λόγια, οτιδήποτε συναισθήματα δημιουργήσω στον άλλον τελικά γίνονται οι δικές μου εμπειρίες.

Οι συνέπειες του Νόμου του Κάρμα

Η κατανόηση του Νόμου του Κάρμα με κάνει να συνειδητοποιήσω ότι κάθε πράξη (ή κάρμα) δημιουργεί ένα αντάλλαγμα, μια συνέπεια – ομοίως, γεγονότα (και τα αποτελέσματά τους) μπορούν να συμβούν μόνο όταν υπάρχει η αντίστοιχη αιτία. Αυτό σημαίνει ότι οτιδήποτε καταστάσεις αντιμετωπίζω αυτή τη στιγμή – οτιδήποτε με εξαναγκάζει ή με απωθεί και οτιδήποτε νοιώθω – είναι το αποτέλεσμα των δικών μου προηγούμενων σκέψεων, αποφάσεων και πράξεων. Η κατανόηση του Νόμου του Κάρμα δίνει βαθιά σπουδαιότητα στην έννοια της υπευθυνότητας και της δικαιοσύνης.

Μερικές φορές ο Νόμος του Κάρμα γίνεται κατανοητός μόνο κατά το ήμισυ. Κάποιος μπορεί να σκεφθεί, “εαν οτιδήποτε μου συμβαίνει τώρα είναι αποτέλεσμα των δικών μου πράξεων του παρελθόντος, δεν μπορώ να κάνω τίποτε”. Αλλά αν το παρελθόν δημιουργεί το παρόν, το παρόν δημιουργεί το μέλλον. Αντί κάποιος να είναι σκλάβος του παρελθόντος, η κατανόηση του Νόμου του Κάρμα μας εμπνέει δραστήρια να δημιουργήσουμε τη μοίρα μας.

Ο Νόμος του Κάρμα: Απόλυτη Δικαιοσύνη

Η σκέψη είναι ο σπόρος, η πράξη είναι ο καρπός της. Η ποιότητα του καρπού εξαρτάται από την ποιότητα του σπόρου. Οι καλές σκέψεις οδηγούν σε καλές πράξεις οι οποίες βοηθούν τους άλλους καθώς και τον εαυτό. Ο Νόμος του Κάρμα αρχίζει να δουλεύει προς όφελός μου όταν σταματήσω να κάνω πράξεις από συνήθεια που είναι επιζήμιες, πάρω την υπευθυνότητα να δω θετικά τις συνέπειες κάθε πράξης που έχω κάνει στο παρελθόν, και δώσω προσοχή να κάνω θετικές πράξεις από εδώ και πέρα. Ο Νόμος του Κάρμα είναι ένας Νόμος απόλυτης δικαιοσύνης ο οποίος εύκολα μεταφέρεται από τη μια ζωή στην άλλη, δίνοντας την δυνατότητα στην ψυχή να δρέψει τους καρπούς από οποιοδήποτε σπόρο έχει φυτέψει και να δημιουργήσει τη μοίρα που θέλει

Xθες οπως πολλοι γνωριζετε ηταν η Παγκοσμια Ημερα Μουσειων γεγονος που επετρεπε την ελευθερη εισοδο των πολιτων σε οποιοδηποτε μουσειο. Εγω επελεξα την Ακροπολη ορμομενος απο τρια κριτηρια. 1: Αγαπω τη Διονυσιου Αεροπαγιτου 2: Με συναρπαζει να βλεπω να αντανακλουν τα εκθεματα του Μουσειου στο τζαμι οπου απεναντι στεκεται αγερωχος ο Παρθενωνας με καμαρι για τα εκθεματα-παιδια του που στεγαζονται μεσα στο μουσειο και παραπονο για οσα εχουν “απαχθει” στο εξωτερικο με βιαιο τροπο. 3: Για τη Συμφωνικη του Δημου Αθηναιων που διακοσμουσε μουσικα ολο αυτο το ομορφο τοπιο.

Ωστοσο θα αναφερω μια κωμικη κατασταση πηγαινοντας προς το Μουσειο. Αποφασιζοντας με μια καλη φιλη να παμε μαζι περπατωντας απο τα σπιτια μας στη Διονυσιου Αεροπαγιτου, σκεφτηκα φτανοντας στην Ηροδου Αττικου να κοψουμε μεσα απο τον Εθνικο Κηπο (ωρα 20:25 το τονιζω, υπαρχει λογος) και να βγουμε απο την εξοδο του Ζαππειου. Μεχρι ομως να φτασουμε στην εξοδο του Ζαππειου, ο Ηλιος ειχες μολις δυσει και ηταν κλειστη (διοτι οπως λιγοι γνωριζετε οι πορτες του Εθνικου Κηπου ανοιγουν στην ανατολη του ηλιου και κλεινουν στη δυση του). Αφου λοιπον τη βρηκαμε κλειστη ειπαμε να παμε πισω στην Κεντρικη εισοδο της Ηροδου Αττικου να βγουμε! Ελα ομως που ηταν και αυτη κλειστη……. Ψαχναμε λοιπον να βρουμε ενα αστυνομικο να ρωτησουμε πως θα βγουμε, πηγαιναμε τοιχο τοιχο για να φωναξουμε καποιον να μας ακουσει. Βρισκουμε εν τελει καποιον Ειδικο φρουρο και μας λεει να παμε κατα μηκος το φραχτη και να βρουμε στη Βασ. Σοφιας ενα σκοπο ο οποιος ειχε κλειδι και θα μας ανοιγε. Ελα ομως που δεν τον βρισκαμε…… Εν τω μεταξυ μεσα στον κηπο δεν υπαρχει φωτισμος, παρα μονο περιφερειακα. Αρχισαν λοιπον να πεταγονται γατες μεσα στο σκοταδι, βατραχια, να ακουγονται κουκουβαγιες, καποια παγωνια, να ακουγονται οι χελωνες που περπατουσαν πανω στα φυλλα, λες και ειχαμε αιχμαλωτιστει στο Μαγεμενο Δασος και μας παρακολουθουσε η κακια μαγισσα μεσα απο τη γυαλινη σφαιρα της………… Αφου ειδαμε και αποϊδαμε, αποφασισαμε να κανουμε μαντραπηδα (στρατιωτικος ορος). Η φιλη μου ωστοσο ηταν τυχερη (και ιδιαιτερα fit) και βρηκαμε ενα σημειο οπου ηταν λιγο λυγισμενα τα καγκελα και μπορουσε να περασει απο μεσα, οποτε βγηκε. Εγω ειμαι μεν fit, αλλα ειμαι λιγο πιο ευσωμος και δε χωρουσα οποτε πηδηξα απο την πορτα που ειχε και ηταν χαμηλη. Να προσθεσω οτι το σημειο απ’οπου βγηκαμε εβλεπε κατευθειαν στην Εξοδο του Ζαππειου οπου περνουσε αρκετος κοσμος λογο εκθεσης βιβλιου που ειχε. Η φιλη μου μολις βγηκε αρχισε να κουμπωνει το μπλουζακι της διοτι στην προσπαθεια να βγει ανοιξαν καποια κουμπια. Φανταστειτε τωρα το εξης: Να ειστε καποιος που το βλεπει απο εξω, δηλαδη να βλεπετε μια κοπελα να βγαινει απο τα καγκελλα, ενα αντρα να τα πηδαει και μετα η κοπελα να κουμπωνει το μπλουζακι της και οι δυο τους να γελανε μετα, τι συμπερασμα θα βγαζατε;;;;; Μαλλον οτι αυτοι οι δυο μεσα στον Κηπο εκαναν πονηριες…… χαχαχαχαχαχα. Ηταν γενικα πολυ αστεια ολη η φαση. αφου λοιπον περιπλανηθηκαμε για μιση ωρα στο “Μαγεμενο Δασος” και ειχαμε στησει κατι αλλους φιλου 45 λεπτα στο Μουσειο της Ακροπολης, ολα καλα………

Υπαρχουν βεβαια και χειροτερα, θα μπορουσαμε να περιμενουμε την Ανατολη του Ηλιου για να ξαναβγουμε…………..

Αρα για εμας ηταν Παγκοσμια Ημερα Μουσειων και………….. Ξωτικων του Δασους……….

–αναρτηθηκε απο Panaki 🙂

 

Ε, ναι λοιπον φευγει σε 3 μερες και το 2010…Οι περισσοτεροι απο εμας κανουν απο μεσα τους φιου, να φυγει να παει αλλου, ηταν μια αθλια, απαισια χρονια…Σιγουρα αν το δουμε κοντοφθαλμα απο την αποψη της ελληνικης οικονομιας, η Ελλαδα επισημα παρεδωσε τη σκυταλη της διακυβερνησης της σε ξενα χερια με την εισοδο της στο ΔΝΤ. Αν δηλαδη πιστευε καποιος -λεμε τωρα-οτι εκανε κουμαντο η ελληνικη κυβερνηση, τωρα ξερει οτι τοσα χρονια ηταν γελασμενος. Η καταρρευση της ελληνικης οικονομιας ειχε, και εχει, και θα εχει ενα σωρο επακολουθα, αλλα πραγματικα δεν ειμαι οικονομικος αναλυτης, ουτε εχω και τη διαθεση να το αναλυσω.
Σκοπος του blog ηταν να με εκθεσω κατα καποιο τροπο, να καταγραψω τις σκεψεις, τις συνηθειες, τα ταξιδια μου, να προκαλεσω τυχον σχολια απο τους αναγνωστες μου, να επικοινωνησω με λιγα-λογια. Και οσο εχω διαθεση και εμπνευση θα συνεχισω να γραφω και τη νεα χρονια γιατι η αληθεια ειναι οτι τελευταια εχει αραιωσει η συχνοτητα της γραφης μου.
Πιστευω οτι ειναι καλο να μπαινουμε στη διαδικασια εστω για λιγο να κοιταζουμε πισω, να δουμε τι κραταμε στα + και τι στα – ο καθενας πριν βιαστουμε να ξεφορτωθουμε τον παλιο τον χρονο, ειναι ουσιαστικο δηλαδη να βρισκουμε χρονο να το κανουμε για να ειμαστε πιο κεντραρισμενοι στους στοχους, στις επιθυμιες μας για τη νεα χρονια.
Στη δικη μου θυμηση εμειναν πολλα πραγματα, σιγουρα ομως ξεχωρισε το ταξιδι στη Νεα Υορκη που εκανα το καλοκαιρι που μας περασε, ενα ονειρο ζωης. Χτες μαλιστα το ανεφερα και στον αερα μεσα απο την εκπομπη που κανω απο τη διαδικτυακη “συχνοτητα” ενος site που κι αυτο αποτελει ονειρο μου που εγινε πραγματικοτητα. Ηθελα απο μικρη να ειμαι πισω απο το μικροφωνο και να επιλεγω μουσικες και να επικοινωνω με τον κοσμο και αυτο εγινε πραγματικοτηα το 2010!
Απο εκει και περα μου συνεβησαν κι αλλα ομορφα πραγματα, ενω μπηκε λιγο αποτομα η χρονια. Ενα απο αυτα τα ωραια, ηταν οτι πηρα στην κυριολεξια τα βουνα ξεκινωντας ορειβασια και θυμηθηκα ποσο ομορφη ειναι η φυση και ποσο σε δυναμωνει και σε αλλαζει, γιατι ζωντας στην πολη το ξεχνας, χανεις την επαφη σου. Και γνωριζεις και ανθρωπους που θελουν κι αυτοι να ειναι στη φυση κοντα και ειναι διαφορετικη η προσεγγιση που γινεται εκει πανω..
Και μου ερχονται και πολλα αλλα στο μυαλο να γραψω και θα ηθελα μεχρι το τελος της εβδομαδας να ανεβασετε και εσεις τις σκεψεις σας για το 2010, θα γραψω κι εγω τα δικα μου, θα επικοινωνησουμε ολη παρεα ωστε να φορεσουμε τα καλα μας και να υποδεχτουμε το νεο ετος!

Ειμαι ανθρωπος που ξεκιναω κατι σιγα-σιγα, δειλα-δειλα αλλα οταν παιρνω φορα…
Εχω την ευλογημενη τυχη πραγματικα να διαθετω αυτη την περιοδο στη ζωη μου αρκετο ελευθερο χρονο και θελω να τον αξιοποιω οσο γινεται πιο καλα. Κι επειδη νιωθω ξεκουραστη, σε καλη φυσικη κατασταση σε γενικες γραμμες, αποφασισα με μια φιλη να αρχισουμε τις εξορμησεις στα βουνα της Ελλαδος, που ευτυχως εχει πολλα και ξεχωριστης ομορφιας το καθενα.
Η αρχη εγινε απο την 5ωρη καταβαση στο Βουραικο, την 28η Οκτωβριου. Αντι να πουμε ΟΧΙ εκεινη την ημερα και να τεμπελιασουμε στα κρεβατια μας, ειπαμε ΝΑΙ στη φυση! Ηταν κουραστικα, μετα τις 3 ωρες κυριως για τα γονατα και τις γαμπες αλλα επιζησαμε και η κουραση μετα ειναι πραγματικα γλυκια.
Η επομενη ηταν η αναβαση στο καταφυγιο των Βαρδουσιων και στη συνεχεια η αναβαση στην κορυφη του Κορακα. Ομως ο βαθμος δυσκολιας της πεζοποριας συμφωνα με τον ορειβατικο συλλογο με τον οποιο θα πηγαιναμε ελεγε 2 αλλα στην πορεια οπως αποδεικτηκε ηταν λιγο παραπανω. Επιπλεον, δεν ειχα μπει στη διαδικασια να δω κατι για τον καιρο οπου δεν ηταν πολυ καλος εκει, ουτε ειχα εξοπλιστει καταλληλως. Κι ετσι μετα την αναβαση μεχρι το καταφυγιο, ειπα να σταματησω εκει. Η φιλη μου μου αντιθετα ηταν αποφασισμενη για την κορυφη, ενω εγω ειχα καποιες τεχνικες δυσκολιες σιγουρα ξεπερασιμες αλλα τις ειχα υψωσει ως εμποδιο μεσα μου κι ειχα πει οτι θα τους περιμενω στο καταφυγιο μεχρι να κατεβουν απο την κορυφη. Ομως για καλη μου τυχη!!? με εβαλαν στην πριζα! «Καλυτερα να ερθεις μαζι μας γιατι θα βαρεθεις να περιμενεις τοσες ωρες μονη σου στο καταφυγιο, πως θα περασει η ωρα, θα ειναι ομορφα, θα δεις, θα χεις να το λες…» και τελικα ακολουθησα, οχι οτι χρειαστηκε πολυ χρονος για να αλλαξω γνωμη. Τα τοπια που αντικρυσα, -κυριως σε ενα χιονισμενο οροπεδιο οπου επεφτε ο ηλιος εκτυφλωτικος απο την κορυφη, ηταν το πιο μαγευτικο,- με αποζημιωσαν οπως και η καλη παρεα που γνωρισα. Δε λεω, φοβηθηκα εκει ψηλα γιατι πραγματικα ειχε παρα πολυ κρυο, χιονι, ομιχλη κι εγω οπως ειπα δεν ημουν καθολου εξοπλισμενη. Βασικα πηγα τουριστρια…Και σιγουρα κουραστηκα ειδικα στην καταβαση που ηταν πανω απο 6 ωρες και ημουν πιασμενη 2 μερες σχεδον, αλλα οταν ειδα τις φωτογραφιες και ετρεξε το μυαλο μου προς τα πισω σκεφτομενη την πορεια που εκανα ε, οπως και να το κανουμε πηρα τα πανω μου!
Πρεπει να πω οτι ολη αυτη η πορεια στα βουνα περα απο την σωματικη κουραση που ειναι δεδομενο οτι θα αισθανθεις λιγο η πολυ αναλογα με το ποσο σε φορμα εισαι, αυτο που εχει σημασια, οπως το βλεπω απο την πολυ μικρη μου εμπειρια ως τωρα, ειναι η παλη που κανεις συνειδητα και ασυνειδητα με τον εαυτο σου. Υπηρξαν στιγμες που βλαστημησα γιατι βρεθηκα εκει πανω, γιατι μας πηγαν απο το δυσκολο μονοπατι, ή φτανοντας μια ανασα πριν την κορυφη του Κορακα, αναρωτηθηκα τι κανω εγω εδω πανω, μεσα στο ψοφοκρυο, με τρελη ομιχλη, προσπαθω να αποδειξω κατι…και οντως δεν ανεβηκα μεχρι τελους. Με χωριζαν λιγα μετρα αλλα ειπα μεσα μου οτι αυτο ειναι το οριο μου, ασε τις κορυφες για τους αλλους, εξαλλου ολη η διαδρομη που εκανα με την καλη μου παρεα αξιζε με το παραπανω.
Στην αναβαση αλλα και στην καταβαση πρεπει να εισαι συγκεντρωμενος, δεν υπαρχει περιθωριο για αφηρημαδα γιατι μπορει να χαθεις, η να χτυπησεις, εισαι σχεδον απολυτα επικεντρωμενος στο τωρα κατι που σπανια μας συμβαινει οταν το μυαλο μας τρεχει σε σκεψεις στο παρελθον η στο μελλον.
Ακολουθησε η αναβαση στο καταφυγιο της Αστρακας και μετα ο περιπατος πανω στην παγωμενη λιμνη της Δρακολιμνης μια αισθηση απιστευτη…Τι επεται μετα δεν ξερω, αλλα γουσταρω!…