Για πολλούς ανθρώπους όπως και για μένα, με την αρχή του φθινοπώρου νιώθω μελαγχολία. Το οτι μικραινει η μέρα συνεχεια μου κακοφαινεται. Θέλω να κανω καποιου ειδους προγραμματισμο μεσα στην εβδομάδα και ψάχνω τρόπους να διοχετεύσω την ενέργεια μου κι αυτό με στρεσάρει. Αλλά όταν αρχίζουν τα πρώτα κρύα και χρειάζεται να βάλεις τη ζακέτα σου για να ζεσταθείς, ή να απλώσεις μια ζεστή κουβέρτα για να κοιμηθείς το βράδυ, και όταν πέφτουν τα φύλλα των δέντρων και φτιάχνουν ενα φυσικό χαλι στα πεζοδρόμια, τους κήπους, τότε το φθινοπωρο ειναι μαγεία. Ακόμα καλύτερα, αν σου δοθεί η ευκαιρία να περπατήσεις σε δάσος, εκεί όπου η φυση ζωγραφίζει με πινέλα της αναμειγνύοντας χρώματα και αποχρώσεις του βαθυ κόκκινου, κεραμιδί, πορτοκαλί, κιτρινο, δηλαδή ζεστά γήινα χρώματα είναι υπεροχα! Τοτε πραγματικά με πλημμυρίζει χαρά. Μυρίζεις το χειμώνα που έρχεται.
Mέχρι τότε όμως τι χρειάζεται να κάνουμε για να μπούμε ομαλά στην χειμερινή περίοδο, με λιγότερο στρες και περισσότερο ευδιάθετοι/ες;
Να ξεκινήσουμε μια καινούρια δραστηριότητα που έχουμε αναβάλλει αρκετές φορές στο παρελθόν (βόλτες με το ποδήλατο, περπάτημα με ένα φίλο/η, τρέξιμο κ.α) Η άσκηση συμβάλλει στην αύξηση της σεροτονίνης, μιας ορμόνης που εκκρίνεται στον εγκέφαλο και προκαλεί το αίσθημα της χαράς. Οπότε κάθε είδους γυμναστικής βοηθά. Μπορείτε να αυξήσουμε το φωτισμό στο σπίτι μας, αφήνοντας ανοιχτές τις κουρτίνες κατά τη διάρκεια της ημέρας ή προσθέτοντας επιπλέον λάμπες στα φωτιστικά. Να αλλάξουμε τη διάταξη των επίπλων ή τη διακοσμηση αν τα οικονομικα το επιτρεπουν, δινοντας νεα πνοη στο χώρο. Όσο ο καιρός είναι ακόμα καλός, να βγούμε έξω με φίλους. Ή όσο η θάλασσα είναι ακόμα ζεστή, να πάμε για μπάνιο στην πιο κοντινή παραλία. Το κολύμπι κανει καλο.
Κλείνοντας σας παραθετω ένα άρθρο για τη φθινοπωρινη μελαγχολια:
Από την αρχαιότητα, το φθινόπωρο αντιμετωπίζεται ως σύμβολο
της φθοράς και του θανάτου, που όμως είναι απαραίτητες προϋποθέσεις
για να επέλθει η αναγέννηση της άνοιξης.
Όπως το γνωρίζουμε στη χώρα μας, το φθινόπωρο
συναντάται μόνο στις εύκρατες ζώνες του πλανήτη
και στο βόρειο ημισφαίριο συνήθως διαρκεί από το Σεπτέμβριο
μέχρι το χειμερινό ηλιοστάσιο, στις 21 Δεκεμβρίου.
Η αλλαγή στο χρώμα των φύλλων -εικόνα που κυριαρχεί
στις αποτυπώσεις του φθινοπώρου- οφείλεται
στη διάσπαση της χλωροφύλλης και είναι πιο εντυπωσιακή
στα φυλλοβόλα δάση του Καναδά, των ΗΠΑ και της Ανατολικής Ασίας.
Στην αρχαία Ελλάδα, ο ερχομός του φθινοπώρου
εορταζόταν με τα Ελευσίνια Μυστήρια και τα Θεσμοφόρια.
Και οι δύο γιορτές, οι οποίες αργότερα υιοθετήθηκαν
από τους Ρωμαίους, ήταν αφιερωμένες στη Δήμητρα
και την κόρη της, την Περσεφόνη.
Διαφορετικές εκδοχές του μύθου της Περσεφόνης,
που για έξι μήνες επιστρέφει στο σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα,
περιέχονται στις πολιτισμικές παραδόσεις της Ιαπωνίας,
της Σκανδιναβίας, των αρχαίων Αιγυπτίων,
των Ινδιάνων της Αμερικής και πολλών ακόμα λαών του πλανήτη,
αποδεικνύοντας ότι ο προάγγελος του χειμώνα επιδρά
με παρόμοιο τρόπο στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση,
ανεξαρτήτως χρονικής περιόδου και τόπου προέλευσης.
Κύριο συστατικό όλων των αυτών των θρύλων
δεν είναι τόσο η θλίψη για το πέρας των γεμάτων
χρώμα και ζεστασιά καλοκαιρινών ημερών,
όσο η βεβαιότητα ότι το σκοτάδι και το ψύχος
δεν θα διαρκεσουν για παντα.
Άλλωστε, όπως μας θυμίζει ο Οδυσσέας Ελύτης στην «Ελένη»,
«δεν είναι ο θάνατος που θ’ αντιμετωπίσουμε,
παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής».
