Tελευταια με απασχολει πολυ το ποσο επιλεγουμε να ειμαστε δυστυχεις. Να κουβαλαμε το σταυρο μας. Να μην μπορουμε να αποκολληθουμε απο την αρνητικη σκεψη, να ειμαστε σ’ενα διαρκες τρεξιμο οτι δεν προλαβαινουμε να χαλαρωσουμε. Να μη μπορουμε απλα να σταθουμε μεσα στη δινη της καθημερινοτητας μας χωρις να κανουμε τιποτα. Ετσι για 5 λεπτα μονο. Να μην κανουμε τιποτα. Να μη σκεφτομαστε τιποτα. Γιατι αυτο ειναι δυσκολο? Γιατι η ενασχοληση με τον εαυτο μας να εχει παρεξηγηθει ως φιλαρεσκεια? Γιατι να ειναι κακο να μην κανεις τιποτα?

Γιατι υπαρχει ο φοβος. Ο φοβος να βρεθουμε με τον εαυτο μας για λιγο. Ο φοβος οτι αν δεν κανουμε τιποτα θα θεωρηθουμε αδρανεις. Ο φοβος οτι μπορει να μας κατακλυσουν οι σκεψεις, τα συναισθηματα, οι συμπιεσμενες συγκινησεις και αυτο μας τρομαζει. Μας τρομαζει ο ευατος μας γιατι κατω απο αυτον υπαρχει το κενο. Αν σας τρομαζει αυτη η λεξη, κενο ειναι η ησυχια, η γαληνη μεσα μας που μας δινει δυναμη.

Ενας πολυ δικος μου ανθρωπος αντιμετωπιζει την καταθλιψη. Παραμελησε τον εαυτο του μετα απο καταπιεσμενη θλιψη, ξεχασε τις αναγκες του και τελικα απο τις φοβιες του, προκαλεσε και θεματα ψυχοσωματικα. Και θελω να τον υποστηριξω να βρει τη χαμενη του δυναμη. Γιατι η δυναμη υπαρχει μεσα του, υπαρχει μεσα μας. υπαρχει δυναμικη σε ολους τους ανθρωπους. Θελει ομως πολυ δουλεια, θαρρος και κυριως αγαπη να μπορεσεις να μπεις μεσα σε οτι σε εχει πληγωσει και θυμωσει. Χρειαζεται να ανοιξεις τις πληγες σου, να βγαλεις τον πυρηνα του πονου που σε κραταει δεμενο στο παρελθον και να κανεις ειρηνη με αυτες. Μπορει αυτο να διαρκεσει μια ζωη, μπορει ομως και μια στιγμη…

Η ελλειψη αγαπης προς τον εαυτο μεταφραζεται σε ελλειψη εμποστοσυνης, αμφιβολια κια δυσπιστια, οι οποιες γεννουν σχεσεις κτητικες, τυπου θυμα-θυτης. Η ευχη μου για το νεο ετος ειναι να ξεκινησουμε να φροντιζουμε τον εαυτο μας, να θελουμε να τον γνωρισουμε και πιο βαθια, κατω απο τη μασκα του και να τον αναδειξουμε. Η αγαπη στον εαυτο μας θα φαινεται στο βλεμμα μας. Γιατι όπως και να το κανουμε ειναι πιο ομορφο ενα ηρεμο, τρυφερό βλεμμα, απο οτι ενα βλεμμα θυμωμενο και προσκολλημενο σε αυτα που νομιζει οτι του λειπουν…

 

 

 

 

 

 

Δε μου αρέσει ο Γουντι Αλεν, αυτη η νευρωτική μορφή που εδω και σχεδόν 40 χρόνια κινηματογραφεί. Σαν ηθοποιός, επαναλαμβάνει μια συγκεκριμένη μανιέρα. Εχω δει αρκετές ταινίες του μπορώ να πω για να καταληξω σε αυτη την αποψη.

Αλλα: “Μυστηριώδεις φόνοι στο Μανχάταν.”

Είναι μια ταινια που τη συνιστω ανεπιφύλακτα για να περάσεις ευχάριστα ενα διωρο. Με την ταινια αυτή, γυρισμένη το 1993, ο Αλεν αφήνει πισω τις “σοβαρες” του ταινιες που είχε γυρίσει τις δεκαετίες ’70 και ’80 και το ριχνει στην κωμωδια. Παρόλο που ο τίτλος σε παραπέμπει σε αστυνομικη ταινία, η ταινία ειναι μια απολαυστική κομεντι με πινελιές μυστηρίου. Ο Γουντι Αλεν παιζει ξανα με το γνωστο νευρωτικο του στυλ, αλλα η για πολλα χρονια παρτενερ του Νταιαν Κιτον δίνει ρέστα. Ειναι μοναδική στο ρολο της μεσοαστής 50ρας σε υπαρξιακή κριση, η οποια αφού έχει μεγαλώσει το γιο τους, εχει άπλετο, ελεύθερο χρονο και σκέφτεται μιας και ειναι καλή μαγείρισα να ανοιξει εστιατοριο. Ομως  ενα βραδυ, ο Λαρι κι η Καρολ Λίπτον, οι ηρωες μας, επιστρέφοντας σπίτι πέφτουν πάνω στους γείτονες τους που γνωρίζουν για πρώτη φορά. Μετά από λίγες μέρες η, κατα τ’άλλα υγιέστατη γειτόνισσα, πεθαίνει από έμφραγμα. Οταν ομως την επομενη μερα συναντουν τον χηρο πλεον γειτονα τους να ειναι μεσα στην καλη χαρα, αυτό κινει υποψίες στην Κάρολ η οποία δεν διστάζει να ”αναλάβει την υπόθεση” και να γίνει ερασιτέχνης ντετέκτιβ, παρασύροντας τον υποχόνδριο σύζυγο (Αλεν) αλλά κι έναν οικογενειακό φίλο(Αλαν Αλντα) και μια συγγραφέα(Αντζελικα Χιουστον), συνεργάτη του Λάρι, σε μια περιπέτεια που έστω και για λίγο θα τους βγάλει από τη νωθρότητα της μεσήλικης ζωής τους. Μαλιστα σε καποιο σημειο της ιστοριας η Καρολ λεει οτι για πρωτη φορα νιωθει τοσο ελευθερη, να ζει την περιπετεια στο φουλ, ανεβαζοντας την κοιμισμενη της αδρεναλινη και βαζοντας σε κινδυνο τον εαυτο τους και το συζυγο της. Ο ρολος της παει γαντι, ειναι μια απιστευτη, νευρωτικη τρελιαρα. Και ολα αυτα με φοντο την αγαπημενη, κινηματογραφικη πλεον πολη Νεα Υορκη, η οποια κανει αισθητη την παρουσια μεσα απο τα καφε, τα εστιατορια και τα διαμερισματα του Μανχαταν. Το σαουντρακ φυσικα ειναι τζαζ. Το κομματι” sing, sing, sing with a swing” συνοδευει την τρελαμενη διαθεση της ντεντεκτιβ Κιτον, Η ταινία εχει πολλα στοιχεια ταινιών φιλμ νουαρ των δεκαετιων 40 και 50 τα οποια απαρτιζουν αυτη την αναλαφρη ταινια.  Ολο το καστ που πλαισιωνει την Κιτον παιζει σαν να ειναι μελος σε τζαζ ορχηστρα, ολοι δινουν το δικο τους τονο τους και ειναι σαν να αυτοσχεδιαζουν. “sing, sing, sing, everybody wants to swing…”