Αγαπημένο μου μπλόγκ είμαι χαρούμενη που γράφω ξανά και πηγη εμπνευσης είναι για μένα ο σκύλος μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αγαπώ βαθιά τα σκυλιά. Μέσα από αυτό το blog, θέλω να μοιραστώ μαζί σας ιστορίες για τον «καλύτερο φίλο του ανθρώπου» — σκύλους που άλλαξαν ζωές, που έδωσαν αγάπη, που έγιναν οικογένεια.
Αυτή είναι η δική μου ιστορία. Μια ιστορία για το πώς ένας σκύλος, η Τσίτα, μπήκε στη ζωή μου και την άλλαξε για πάντα.
Ένα παιδικό όνειρο που άργησε να πραγματοποιηθεί
Από μικρή ήθελα έναν σκύλο. Όμως οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν – μέναμε σε διαμέρισμα, οι γονείς μου δούλευαν ασταμάτητα, και απλώς δεν ήταν εφικτό. Το όνειρο αυτό έμεινε στην άκρη… μέχρι που μεγάλωσα.
Η πρώτη μου ουσιαστική επαφή με σκύλο ήρθε στην ενήλικη ζωή μου, όταν ο σύζυγός μου κι εγώ επισκεφθήκαμε ένα καταφύγιο ζώων. Εκεί τη συναντήσαμε.
Η γνωριμία με την Τσίτα
Η Τσίτα ήταν ένα κουτάβι επτά μηνών. Καθόταν σε ένα παγκάκι, και όταν την πλησίασα, άρχισε να με γλείφει αμέσως. Ένιωσα ότι με είχε επιλέξει! -εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι της αρέσει να γλύφει όλους τους ανθρώπους!-
Το είπα στον άντρα μου – εκείνος ήταν διστακτικός, αφού είχε μόλις χάσει τον δικό του σκύλο. Αλλά κάτι μέσα μας μάς έσπρωξε να της δώσουμε μια ευκαιρία. Τη δεύτερη φορά που επισκεφθήκαμε το καταφύγιο, την υιοθετήσαμε. Έτσι απλά. Έγινε μέλος της οικογένειάς μας.
.
Από το καταφύγιο στην καρδιά μας
Της δώσαμε το όνομα Τσίτα, που σημαίνει εγρήγορση και ετοιμότητα – και πραγματικά της ταίριαζε. Είναι γλυκιά και παιχνιδιάρα, αλλά και απαιτητική. Ανήκει σε μια ράτσα γεμάτη ενέργεια. Είναι μια ημίαιμη αμερικανική Πίτμπουλ Τεριέ. Χρειαζόταν χρόνο, φροντίδα και συνέπεια. Και, κυρίως, εμπιστοσύνη.
Η Τσίτα είχε ήδη εγκαταλειφθεί τρεις φορές. Το καταλάβαμε από την αρχή: ήταν φοβισμένη, ανήσυχη. Χρειάστηκαν τρεις μήνες εκπαίδευσης και άπειρες βόλτες στη φύση για να νιώσει ασφάλεια και άνεση κοντά μας. Περπατήσαμε σε βουνά, παραλίες, με άλλους σκύλους και ανθρώπους. Σιγά-σιγά άρχισε να ανθίζει.
Μια σκυλίτσα με χαρακτήρα
Σήμερα, η Τσίτα είναι ένα χαρούμενο, κοινωνικό και γεμάτο αγάπη πλάσμα. Της αρέσει να παίζει, να κυλιέται, να τρέχει, αλλά το αγαπημένο της μέρος είναι ο καναπές – εκεί μπορεί να χουχουλιάζει με τις ώρες.
Είναι πάντα σε εγρήγορση. Άλλες φορές μας παρατηρεί με βλέμμα ή στρέφει το κεφάλι της αστεία όταν μιλάμε, άλλες φορές μας ακολουθεί από δωμάτιο σε δωμάτιο περιμένοντας πότε θα τη φωνάξουμε να παίξουμε.
Το δυνατό της στοιχείο είναι πως δεν κάνει διακρίσεις – τόσο εγώ όσο και ο άντρας μου είμαστε οι «άνθρωποί» της. Όποιος φίλος έρθει σπίτι ή περαστικός στον δρόμο – τους θεωρεί όλους φίλους της! Είναι υπερβολικά κοινωνική και αυτό που τη χαρακτηρίζει περισσότερο είναι πως κάνει τα πάντα για να ευχαριστήσει τους πάντες.
Από την άλλη πλευρά, έχει και τα αδύναμά της σημεία: είναι απρόβλεπτη με άλλα σκυλιά. Είναι κυριαρχική, και συχνά το παιχνίδι της καταλήγει σε επίδειξη δύναμης. Για αυτό είμαστε πάντα προσεκτικοί και τη βγάζουμε με λουρί. Δεν τα πάει καλά με θηλυκές σκυλίτσες, με μικρόσωμα μαλλιαρά σκυλιά (που της θυμίζουν γάτες), ούτε με νευρικά σκυλιά που γαβγίζουν ασταμάτητα. Δεν αντέχει πιο ένταση απ’ όση η ίδια φέρει! Και φυσικά, μισεί θανάσιμα τις γάτες και γενικά όλα τα ζώα φάρμας – κότες, πάπιες, πρόβατα…
Μια νέα οικογένεια
Ταξιδεύουμε μαζί, μένουμε σε ξενοδοχεία που δέχονται κατοικίδια, και η Τσίτα είναι αναπόσπαστο μέλος της οικογένειάς μας – γιατί είναι οικογένεια.
Πριν από 9 μήνες, πήραμε μια ακόμη απόφαση: να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας με την υιοθεσία ενός ημίαιμου αρσενικού Επανιέλ Μπρετόν, για να έχει συντροφιά η Τσίτα. (Η ιστορία του Δία βρίσκεται σε προηγούμενη ανάρτηση.)
Πολύ πρόσφατα ξεκινήσαμε μαζί και εκπαίδευση agility. Η αλήθεια είναι ότι εγώ χρειάζομαι περισσότερη εκπαίδευση από εκείνη! Πρέπει να μάθω πώς να χρησιμοποιώ σωστά τις εντολές και τη γλώσσα του σώματος ώστε να συντονιστούμε και να περάσουμε τα εμπόδια σαν ομάδα.
Αγάπη που επιστρέφει πολλαπλάσια
Η Τσίτα έχει πάρει αγάπη, εκπαίδευση και φροντίδα. Και μας τα έχει ανταποδώσει όλα – και ακόμη περισσότερα. Έχει γεμίσει το σπίτι μας με ζεστασιά, τρυφερότητα και χαρά.
Όσες σκανταλιές κι αν κάνει, είναι η καλύτερή μου φίλη. Η πιο πιστή, η πιο ειλικρινής, η πιο αφοσιωμένη.
📍 Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερες ιστορίες από τη ζωή μας με την Τσίτα. Κι αν θέλετε, μοιραστείτε μαζί μου τις δικές σας ιστορίες με τα σκυλιά σας. Θα χαρώ να τις διαβάσω!
Η απόφασή μου να αποκτήσω ξανά σκύλο επηρεάστηκε βαθιά από τη θλίψη. Πριν από πέντε χρόνια, ο άντρας μου κι εγώ χάσαμε τον αγαπημένο μας σκύλο. Ήταν ένα μέλος της μικρής μας οικογένειας — και ξαφνικά, έφυγε. Το όνομά του ήταν Aiko, και είχε γεράσει αρκετά. Κουραζόταν εύκολα και δυσκολευόταν ακόμη και στις μικρές βόλτες. Είχαμε σκεφτεί πολλές φορές να υιοθετήσουμε ένα κουτάβι για να του κρατάει συντροφιά, αλλά συνεχώς το αναβάλαμε.
Μια απόγευμα, ενώ ήμασταν στο σπίτι, ο Aiko υπέστη εγκεφαλικό. Μέσα σε λίγες ώρες, πέθανε στην κτηνιατρική κλινική. Ο πόνος ήταν έντονος, αλλά δεν θέλαμε να αφήσουμε τη θλίψη να μας καθηλώσει. Ξέραμε ότι κανένας νέος σκύλος δεν θα αντικαθιστούσε τον Aiko. Όμως ένας καινούργιος σκύλος θα μπορούσε να γίνει ένα νέο, ξεχωριστό μέλος της οικογένειάς μας — με τις δικές του προκλήσεις και την αγάπη που θα έφερνε μαζί του.
Έτσι, πήραμε την απόφαση να υιοθετήσουμε ένα σκυλί από καταφύγιο ζώων. Ήταν ένα θηλυκό κουτάβι επτά μηνών. Ήταν γλυκιά, παιχνιδιάρα, γεμάτη ενέργεια. Δεν είχαμε όμως ακόμη συνειδητοποιήσει τι σήμαινε αυτό στην πράξη. Ανήκε σε μια δυναμική ράτσα, γεμάτη ενέργεια, που απαιτούσε καθημερινή εκτόνωση.
Την ονομάσαμε Τσίτα. Της δώσαμε επαρκή και κατάλληλη εκπαίδευση, και φυσικά, πολλή αγάπη. Ήταν μία νέα αρχή.
Ένα σημαντικό μάθημα για κάθε ιδιοκτήτη σκύλου
Αυτό όμως που θέλω να υπενθυμίσω τόσο σε εσάς όσο και στον εαυτό μου, είναι ότι οι σκύλοι χρειάζονται καθημερινή σωματική και πνευματική άσκηση — ακόμα κι αν γνωρίζουν τις βασικές εντολές.
📌 Αν βαριέστε, θα βαρεθεί κι ο σκύλος σας. 📌 Αν τον αφήνετε μόνο του για ώρες, θα γίνει ανασφαλής και ανήσυχος. 📌 Οι σκύλοι δεν καταλαβαίνουν τόσο τα λόγια σας, όσο την ενέργεια που εκπέμπετε.
Το καλύτερο που μπορείτε να τους προσφέρετε είναι η παρουσία σας, η προσοχή σας και το ειλικρινές ενδιαφέρον σας. Αυτό το καταλαβαίνουν καλύτερα από οτιδήποτε άλλο.
Η απόφαση να γίνεις ιδιοκτήτης σκύλου δεν είναι απλώς μια επιλογή – είναι δέσμευση, σχέση, και μοιρασμένη ζωή. Κι αν την αγκαλιάσεις πραγματικά, σου αλλάζει τη ζωή με τον πιο όμορφο τρόπο.
Το να βάλεις στη ζωή σου έναν σκύλο είναι η πιο ευγενής χειρονομία που μπορείς να κάνεις – και για σένα και για τον ίδιο τον σκύλο. Είναι μια πράξη αγάπης.
Είμαι πολύ τυχερή – προνομιούχα θα έλεγα – που έχω την Τσίτα, μια πανέμορφη ημίαιμη πιτμπουλίνα, και τον Δία, έναν όμορφο και χαριτωμένο ημίαιμο Μπριτάνι Σπάνιελ. Για την Τσίτα θα μιλήσω σε άλλο κεφάλαιο.
Για τον Δία μπορώ να πω πως ήταν ένας πολύ χαδιάρης και αγαπησιάρης σκύλος – και ταυτόχρονα σπουδαίος μαχητής, γιατί πάλευε με καρκίνο στον πνεύμονα για πολλούς μήνες. Και λέω «πάλευε», γιατί πριν λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή.
Τον πήραμε από μια φιλοζωική στην Αμαλιάδα. Ναι, διανύσαμε πολλά χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα για να τον φέρουμε κοντά μας, αφού είχαμε δει μια φωτογραφία του στο Facebook. Θέλαμε να έχει παρέα η σκυλίτσα μας και να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας. Διπλή χαρά, διπλός μπελάς, βέβαια.
Στο καταφύγιο συναντήσαμε έναν πολύ αδύνατο σκυλάκο, ελαφρώς συνεσταλμένο, που είχε έναν παράξενο βήχα κατά διαστήματα. Παρ’ όλα αυτά, επιλέξαμε να δούμε αν θα ταίριαζε με την Τσίτα, και δεν παρατηρήσαμε κάτι που να μας αποτρέψει. Εξάλλου, και οι δύο σκύλοι είναι στειρωμένοι.
Φύγαμε χαρούμενοι με το νέο μέλος της οικογένειας. Στον κτηνίατρο, στις πρώτες εξετάσεις, όλα έδειχναν καλά – εκτός από μια παραφωνία: τα αυξημένα αιμοπετάλια, που έδειχναν κάποια φλεγμονή. Ο κτηνίατρος συνέστησε μια δεκαήμερη αγωγή με αντιβίωση και είπαμε να δούμε πώς θα εξελιχθεί.
Ο Δίας στο μεταξύ προσπαθούσε να προσαρμοστεί στο σπίτι μας. Σύμφωνα με όσα μας είπαν, είχε μείνει ένα χρόνο στο καταφύγιο και πριν από αυτό κανείς δεν ήξερε πού βρισκόταν. Η ηλικία του ήταν ασαφής: στο καταφύγιο είπαν 7, ενώ διάφοροι κτηνίατροι εκτιμούσαν 4–5 ετών.
Με την Τσίτα γνωρίζονταν σταδιακά, όπως κι εμείς μαζί του. Πηγαίναμε βόλτες και, μάλιστα, σκεφτόμουν ότι μετά από έναν μήνα θα τον πήγαινα σε εκπαιδευτή για τις βασικές εντολές – τις οποίες δεν ήξερε. Ακόμα ήταν για μένα ένας νέος φίλος. Δεν είχαμε αποκτήσει οικειότητα, αν και εκείνος αναζητούσε συνεχώς επαφή και χάδια.
Κάποια στιγμή, περίπου έναν μήνα αφότου ήρθε στο σπίτι, άρχισε να μην έχει όρεξη για φαγητό και ο βήχας συνεχιζόταν. Υπέθεσα πως ίσως στο καταφύγιο δεν τον τάιζαν σωστά και γι’ αυτό δεν του άρεσε η ξηρά τροφή. Όμως μετά από δύο μέρες χωρίς όρεξη, άρχισα να ανησυχώ.
Δε θέλω να μπω σε πολλές λεπτομέρειες. Το μόνο που θα πω είναι ότι σχεδόν για έναν μήνα έτρεχα σε κτηνιάτρους και εξετάσεις, για να μάθω τελικά ότι είχε όγκο στον πνεύμονα με μεταστάσεις και στην τραχεία. Η εγχείρηση ήταν σχεδόν αδύνατη – δεν θα άντεχε. Προτάθηκε χημειοθεραπεία, αλλά με πολλές παρενέργειες. Η κορτιζόνη μπορούσε να βελτιώσει τη διάθεσή του, χωρίς ελπίδα ίασης.
Μπορούσαμε να πάρουμε την απόφαση να τον «κοιμίσουμε»… Δεν το κάναμε. Ο Δίας, με λίγη κορτιζόνη, άρχισε να ανακτά διάθεση και όρεξη. Θέλαμε να τον γνωρίσουμε – τον θέλαμε στη μικρή μας οικογένεια. Η καρδιά μας έλεγε να το παλέψουμε όσο και εκείνος μπορούσε. Και έτσι έγινε.
Τους μήνες που ακολούθησαν γνωρίσαμε μια τρυφερή ψυχή που αποζητούσε την παρέα και τα χάδια μας. Προσωπικά λάτρεψα το γάβγισμά του όταν καταλάβαινε ότι γυρίζαμε σπίτι ή όταν άκουγε άλλους σκύλους ή αγνώστους να περνούν κοντά στο σπίτι μας – όσοι έχουν σκύλο, καταλαβαίνουν τι θέλω να πω. Η πρώτη μας εκδρομή, των Φώτων, ήταν για εμάς απροσδόκητο δώρο: έδειξε όρεξη και δύναμη για ταξίδι και βόλτες.
Κάθε φορά που έμπαινα στην κουζίνα, σηκωνόταν και περίμενε λιχουδιά. Ερχόταν στο δωμάτιό μου όταν έλειπα πολλή ώρα από το σαλόνι- όπου συνηθως άραζε- και μου ζητούσε χάδια ή απλώς ξάπλωνε δίπλα μου. Κουνούσε ρυθμικά την ουρά του κάθε φορά που μας έβλεπε- η οποια συχνά θα χτυπούσε κάποιο έπιπλο – και ο ήχος αυτός ήταν πια κάτι γνώριμο και τρυφερό.
Με την Τσίτα τα πήγαινε καλά. Ήταν το αντίβαρο στο εκρηκτικό της ταμπεραμέντο. Ήρεμος και ειρηνικός χαρακτήρας.
Δεθήκαμε πολύ αυτούς τους μήνες. Δημιουργήσαμε πολλές όμορφες στιγμές που έγιναν αναμνήσεις. Για μένα, ήταν ομολογώ μια διαρκής πηγή άγχους – έπρεπε κάθε μέρα να παίρνει την κορτιζόνη του, κατά διαστήματα και αντιβίωση, και ήθελα πάντα να τρώει καλά. Συνόδευα την ξηρά τροφή με λίγο από το φαγητό μας για να την τρώει με περισσότερη όρεξη.
Αυτό που μπορώ να πω είναι πως εμείς κερδίσαμε από την παρουσία του Δία στη ζωή μας – παρά τα τρεξίματα που είχαμε λόγω της υγείας του. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα αδύναμη, χωρίς να ξέρω τι καλύτερο να κάνω για εκείνον. Όμως νιώθω γεμάτη και ευγνώμων που κάναμε παρέα για σχεδόν 8,5 μήνες.
Θα κλείσω με ένα απόφθεγμα του συγγραφέα Μίλαν Κούντερα: «Οι σκύλοι είναι η σύνδεσή μας με τον παράδεισο. Δεν γνωρίζουν τι σημαίνει κακία, ζήλια ή δυσαρέσκεια. Το να κάθεσαι με έναν σκύλο, μαζί του, είναι σαν να βρίσκεσαι πίσω στην Εδέμ, όπου το να μην κάνεις τίποτα δεν είναι βαρετό – είναι γαλήνη.»
…Το χάνι φαντάζομαι ότι είναι για τους περισσότερους μια ξεχασμένη υπόθεση ίσως και άγνωστη για τις νεότερες γενιές, όμως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εποχής όπου το κύριο μεταφορικό μέσο ήταν οι άμαξες και τα άλογα. Χάνι λοιπόν είναι οι χώροι που διανυκτέρευαν οι ταξιδιώτες με τα ζώα τους. Η λέξη “χαν”είναι περσική και σημαίνει ξενώνας, πανδοχείο. Τα χάνια υπήρξαν κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό καταλύμα, ήταν η συνύπαρξη όλων των κοινωνικών τάξεων, ένα πολιτιστικό αμάγαλμα φτωχολογιάς και αριστοκτρατίας, εργατιάς και βιομηχάνων, ταχυδρόμων και εμπόρων, όπου όλοι είχαν κοινό σημείο την ανάγκη να ξαποστάσουν, αφού διένυσαν χιλιόμετρα με τις άμαξες τους και έπρεπε να φάνε κάτι αυτοί και τα ζώα τους και να κοιμηθούν. Τα σημεία που κτίζονταν ήταν κομβικά θα λεγαμε, δίπλα πάντα στα διάφορα μονοπάτια ή τους κακοτράχαλους δρόμους-περάσματα, μοναδικοί σύμμαχοι των ανθρώπων στις κοπιαστικές διαδρομές. Ισως κανένα ταξίδι να μην ήταν δυνατό χωρίς την ύπαρξη τους..
Οι ιδιοκτήτες των χανίων ήταν συνήθως ντόπιοι που είχαν στην κατοχή τους ένα κομμάτι γής και έχτιζαν συνήθως παραλλήλογραμμα διώραφα κτιρια με περιφραγμενη αυλή και σταύλους και οι βασικές υπηρεσίες που πρόσφεραν ήταν τροφή, στέγη και ασφάλεια στους ταξιδώτες. Στο ισόγειο ή στο κατώι όπως το έλεγαν βρισκόταν η τραπεζαρία με το τζάκι και το μαγειριό. Σπάνια υπήρχε τραπέζι, κάθονταν στο πάτωμα και έτρωγαν με τα χέρια ή υπήρχε ένα χαμηλό τραπέζι ο σοφράς και κάθονταν στα μαξιλάρια οι επισκέπτες. Τα φαγητά που σερβίρονταν ήταν όσπρια, χόρτα, ψωμί, λάδι, χορτόπιτες και στα παραθαλάσσια μέρη προσφεραν θαλασσινά με τη συνοδεία πάντα του κρασιού ή του τσίπουρου. Στο ανώι ήταν τα δωμάτια για τους επισκέπτες και υπήρχε και ο “οντάς”, ένα πατάρι με κινητή σκάλα όπου διανυκτέρευν οι γυναίκες πελάτισσες για να είναι ασφαλείς. Ο στάβλος είχε πάχνες για το τάισμα και κρίκους για το δέσιμο των ζώων. Στην αποθηκη στοίβαζαν τις ζωοτροφές και τα καυσόξυλα. Στην αυλή υπήρχε το αποχωρητήριο, το στέγαστρο, ο κήπος, η βρύση και η ποτίστρα με αφθονο νερό…
Ιούνιος 2021: Επιστρέφοντας από την εκδρομή μας στα χωριά της Ευρυτανίας με τους φιδίσιους δρόμους και ενώ η ζέστη του μεσημεριού είχε γίνει ανυπόφορη παρά το ότι είχαμε κλιματισμό στο αμάξι, ένιωθα το στομάχι μου βαρύ και είχα εντονη ζαλάδα. Επρεπε οπωσδήποτε να ξαποστάσουμε κάπου η παρέα μου κι εγώ και ονειρευόμασταν άραγμα κάτω από πλατάνια και μια ταβερνούλα. Και ω, ναι στο 52ο χλμ Λαμίας-Καρπενησίου, ξεπρόβαλε το “Χάνι του Πανέτσου”! Ενα διώροφο κτίριο με δίρριχτη κεραμοσκεπή, τεράστιο μπαλκόνι στο πίσω μέρος με υπέροχη θέα στον Καψιώτη Σπερχειό ποταμό. Αυτό ακριβώς αναζητούσαμε! Ευχόμασταν να σέρβιρε καλο φαγητό και μετά θα αράζαμε δίπλα στο ποτάμι. Αποδείχθηκε το χάνι υπεράνω των προσδοκιών μας! Είχε υπεροχο σπιτικό φαγητό-δοκιμάσαμε τους κεφτέδες,- φανταστικοι!-φέτα προβατίσια, -πραγματικά αληθινή γεύση-, τέλεια πατζαροσαλάτα και χορτόπιτα! Φυσικα η μαγείρισα Ξανθή η γυναίκα του Παύλου του χαντζή, δηλαδή του ιδιοκτήτη του χανιού μαγειρέυει και πολλά άλλα πιάτα. Ο Παύλος ο χαντζής μας εξιστόρησε ότι αυτός είναι η τέταρτη γενιά που διατηρεί το χάνι μιας και το 1884, ο Πανετσομήτρος, ο προπάππος του, έφτιαξε το παλιό χάνι, σε αχρηστία σήμερα το κατώι που σώζεται πάνω στη δημοσιά, στην αρχή της πολύωρης τότε ανάβασης του Τυμφρηστού μέσω Πέρα Κάψης (Τυμφρηστός) για Ράχες, Καρπενήσι και τα λοιπά Ευρυτανικά χωριά. Στον πάνω όροφο νοίκιαζαν κάποτε δωμάτια αλλά από το 2000 μένουν οι ιδιοκτήτες. Ο Παύλος έχει τρεις κόρες που καμία δεν φαίνεται να θέλει να ασχοληθεί με τη συνέχεια της παράδοσης. Εξάλλου με την κρίση της πανδημίας ίσα που το συντηρούν αλλά δε θέλουν να ρίξουν την ποιότητα όπως μας είπαν. Θα το κρατήσουν κι όσο πάει…
Αποτελεί ρετρό λοιπόν το χάνι στη σημερινή εποχή όμως κάποτε έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις μετακινήσεις των ανθρώπων. Σήμερα ελάχιστα έχουν διασωθεί και τα περισσότερα έχουν παραδοθεί στην αδυσώπητη φθορά του χρόνου. Αν βρεθείτε στην περιοχή αξίζει να κάνετε μια στάση στο χανί του Πανέτσου όχι μόνο για το καλό φαγητό αλλά και για να γνωρίσετε την ιστορία του.
Ηθελα πολύ καιρό να πάω στα χωριά του Καρπενησίου. Είχα δει ένα αφιερωμα από τον γνωστό vlogger Μπλέτσα, και βασικά δεν είχα ταξιδέψει ποτέ εκεί(δεν μετράω την εκδρομή που είχα κάνει κάποτε μικρούλα με τους γονείς). Ξεκινήσαμε λοιπόν για ένα τριήμερο προς τα εκεί. Η διαδρομή είχε αρκετες στροφές μετά τη Λαμία αλλά μας αποζημίωσε πραγματικά το μοναδικό τοπίο των βουνών Τυμφρηστού, Βελουχίου και Χελιδόνας. Μια πλούσια φύση γεμάτη έλατα και πλατάνια, θεόρατα βουνά με απότομες κορυφές, την πανέμορφη κοιλάδα του Καρπενησιώτη ποταμού, συνθέτουν την “κοσμογονία τοπίου” όπως έγραψε ο Καρπενησιώτης συγγράφεας Ζαχαρίας Παπαντωνίου (“τα ψηλά βουνά” ). Μου έκανε αμέσως εντύπωση η μοναδική παλέτα χρωμάτων της φύσης, τα καλοδιατηρημενα παραδοσιακά σπίτια και οι ανθρωποι που είναι ζεστοί, φιλόξενοι, ανοιχτοί με διαθεση για κουβέντα και καλαμπούρι. Επιπλέον, οι οργανωμένες και κατά βάση προσεγμένες υποδομές διαμονής και εστίασης, ακόμα και σε χωριά που δύσκολα βρίσκεις στο χάρτη, αναδεικνυουν το μέρος σε μοναδικό προορισμό χειμώνα καλοκαίρι.
saloon
Πρώτη στάση πριν το Μεγάλο Χωριό όπου θα μέναμε, ήταν το πάρκο δραστηριοτήτων saloon. /https://saloonpark.gr/ Προκειται για ένα ειδυλλιακό μέρος με δυνατότητα για ιππασία, τρενάκι, τοξοβολία, παιδική πίστα κανό ιδανικό για παιδια και γονεις αλλά και για όποιον θέλει να απλά να απολαύσει τον καφε του ή να δειπνήσει. Παρατήρησα ότι υπάρχουν κι αλλα παρκα αναψυχης στην περιοχή όπως το https://www.thenewtonpark.gr/ και πραγματικά μου φάνηκε πολυ ελπιδοφόρο μήνυμα που έχει γίνει τέτοια υποδομή.
Μείναμε στο Μεγάλο Χωριό σε ένα ξενωνα με υπέροχη θέα προς το Μικρό Χωριό και τις πλαγιές της Χελιδώνας. Η περιοχή έχει ξηρό και υγιεινό κλίμα , που σε συνδυασμό με την απόλυτη έλλειψη ατμοσφαιρικής ρύπανσης το καθιστούν ιδανικό για ξεκούραση και αναζωογόνηση όλες τις εποχές του χρόνου. Μακριά από την πολύβουη πόλη ακούγαμε καθε μέρα συναυλία απο τα τιτιβίσματα και τα κελαηδήματα των πουλιών.
Κάναμε μια πολυ ωραία πεζοπορία στο δάσος από το Κεφαλόβρυσο με στάση στο Κλαυσί για καφέ και γλυκό στο αληθινό καφέ της χαράς στην πλατεία του χωριού. Υπεροχη διαδρομη μέσα στα δέντρα, μοναδικός διαλογισμός για τον κουρασμενο νου. Σε κάθε σημείο της διαδρομής, ανυπέρβλητη η Ευρυτανική φύση, απλόχερα μοιράζεται σε όλες τις αισθήσεις με την οργιαστική χαμηλή βλάστηση, τα αρωματικά φυτά, τα χαρούμενα πλατάνια που λούζονται στα νερά του Καρπενησιώτη.
Επισκεφτήκαμε ακόμα το χωριό Φιδάκια. Χτισμένο σε υψόμετρο περίπου 1.000 μέτρων και σε απόσταση 25 χλμ. από το Καρπενήσι, τα Φιδάκια είναι ενα ομορφό χωριό με λιθόστρωτα σοκάκια, πετρόχτιστα κτίρια, κόκκινες κεραμιδοσκεπές, γραφικό καφενείο και παραδοσιακή ταβέρνα. Ο λόγος που είνα τόσο καλά διατηρημενο το χωριό αυτό που εχει μονιμους κατοίκους 15 οφείλεται στο γεγονός ότι όλοι οι κάτοικοι μετανάστευσαν στην Αμερική και πλούτισαν και έτσι έκαναν πολλές δωρεές στο χωριό τους. Ενας απο αυτους ο κυρ- Χρηστος επέστρεψε στην Ελλάδα πριν αρκετά χρόνια και μένει πια μόνιμα εκεί διατηρωντας την ταβέρνα του δίπλα στην πλατεία και τον παραδοσιακο ξενώνα του. Θα έλεγα είναι η μασκότ του μέρους και θα καταλαβετε γιατι όταν πάτε.
Ο δρόμος για εκεί είναι αρκετά στενός και φιδογυριστός μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, ωστόσο αυτό που θα αντικρίσετε αξίζει και με το παραπάνω την όποια ταλαιπωρία υποστείτε για να φτάσετε, γιατί λίγο έξω από το χωριό Φιδάκια βρίσκεται η θέση Τσαγκαράλωνα. Είναι ωραία διαμορφωμένη με πέτρινους πάγκους για να καθίσεις και να αγναντέψεις την πανοραμική θέα στην τεχνητή λίμνη Κρεμαστών! Ενα μοναδικό μπαλκόνι της φύσης προσφέρει μια υπέροχη θέα στη γαλάζια λίμνη που μοιάζει με φιορδ! Αξιζει να πάτε το ηλιοβασίλεμα εκεί από οτι μας ειπαν οι ντοπιοι.
Δεν προλάβαμε να πάμε στο φαράγγι Πάντα Βρέχει όπως και στη Μονή Προυσού. Πραγματικά είναι ένα μέρος με πολλούς θησαυρούς που θέλει χρόνο για να τους ανακαλύψεις. Είναι μια περιοχή με πλούσια ιστορική παράδοση, εθνική προσφορά και πνευματική ακτινοβολία, με χώρους αρχαιολογικούς, τόπους ιστορικούς, θρησκευτικά προσκυνήματα και φύση καταπληκτικής εναλλαγής και σπάνιας ομορφιάς Εχει χαρακτηρισθεί ως η καθαρότερη περιοχή της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης από πλευράς ρύπανσης του περιβάλλοντος και συγκαταλέχθηκε στα 5 καθαρότερα οικοσυστήματα του πλανήτη μας, σύμφωνα με το φυλλάδιο της νομαρχίας της Ευρυτανίας. Και δεν ξέρω πόσο ισχύει ή όχι, αλλά το θέμα είναι ότι αυτη την ιδιαίτερα δύσκολη εποχή που διανύοουμε λόγω της πανδημίας και της παγκόσμιας οικονομικής κρισης που επακολουθεί το μέρος αυτο είχε πολύ λίγο τουρισμό. Οι ντόπιοι είναι πολύ προβληματισμένοι με το κλείσιμο των επιχειρήσεων τους για 7 μήνες τον προηγουμενο χειμώνα και φοβούνται ότι αν συμβεί ξανά τον επόμενο χειμωνα, δύσκολα θα ανοίξουν οι περισσότερες επιχειρήσεις τους την επόμενη σεζόν-κατι που απασχολεί φυσικά όλους τους επιχειρηματίες της εστίασης και τους ξενοδόχους.
Χωρίς να θέλω να βαρύνω το κλίμα, θα προέτρεπα να αφήσετε τις παραλίες για λίγο και να επισκεφτείτε τον τόπο αυτό ή όποιο άλλο ορεινό προορισμό. Το καλοκαίρι στην Ελλάδα κρατά πολύ εξάλλου. Αξίζει μια βόλτα προς τα εκεί!
Μέρη για να απολαύσετε παραδοσιακό φαγητό : Αγιος Αθανάσιος ταβέρνα στο Μεγάλο Χωριό, Πάρκο Κεφαλόβρυσο, Οιχαλία στα Φιδάκια, και
τοπική μπύρα Carpinus
γλυκά στο ξακουστό καφενείο τους Καρβέλη στο Μεγάλο Χωριόhttps://www.karvelis.com.gr/και στο Καφέ της Χαράς στο Κλαυσί
Ειναι πολλές μέρες, μήνες θα έλεγα που με κατακλύζουν οι αναμνήσεις από τη ζωή μου στη Νορβηγία. Είναι κάτι που συνηθιζω να κάνω, να υπεραναλύω και να χάνομαι στις σκέψεις. Και σήμερα άκουσα ομιλίες από τον σπουδαίο αυτό γιόγκι φιλόσοφο και θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας γιατί με βοηθησαν να δω με περισσότερη προοπτική τη λειτουργία της μνήμης και των αναμνήσεων εν γένει.
Προσπάθησα να αποδώσω σε ελέυθερη μετάφραση τις διαλέξεις του περί μνήμης και σας τις παραθέτω:
Είναι η μνήμη κατάρα ή ευλογία;
“Η ανθρώπινη μνήμη είναι καταπληκτικό πράγμα. Εξαιτίας της ικανότητας της μνήμης έχουμε επιστήμη, τεχνολογία, πολιτισμό, αλλά ταυτόχρονα είναι η ανθρώπινη μνήμη που είναι η πηγή της δουλείας. Ειναι σαν μια πόρτα που μπορούμε να την ανοίξουμε ή να την κλείσουμε. Οταν οι πόρτες ανοίγουν μπροστά σου ειναι κατι υπέροχο, αν όμως οι πόρτες κλείνουν στα μούτρα σου το θεωρείς απόρριψη, κάτι κακό. Ετσι είναι και η μνήμη. Η μνήμη μας βοηθάει να πληροφορούμαστε για διάφορα πράγματα και να τα θυμόμαστε. Η βάση του ανθρώπινου πολιτισμού ειναι η μνήμη. Και μεταδίδεται απο γενιά σε γενιά σε όλα τα επίπεδα. Η μνήμη όμως μπορεί να κάνει τη ζωη σου επαναλαμβανόμενη κι οχι δεκτική, σα να μπαίνει στον αυτόματο πιλότο. Η χαρά της εξερεύνησης, του αυθορμητισμού μειώνεται σιγα-σιγά εξαιτιας της μνήμης. Οταν οι άνθρωποι μαθαίνουν μόνο χρησιμοποιώντας στεγνά την μνημη χωρίς τη χαρά της δημιουργίας, πολλά πράγματα συμβαίνουν σε επανάληψη. Ενα απλο γεγονος όπως είναι π.χ. ότι η γάτα μας πέθανε, θέλουμε σαν ανθρώπινα όντα να προσθέσουμε και το δράμα σε αυτό, να βάλουμε λίγη σάλτσα ώστε να γινει η περιγραφή πιο ρεαλιστική, γιατι ετσι εχουμε συνηθισει ως άνθρωποι λόγω μνήμης. Ο πολιτισμός μας εχει θεμελιωθεί πάνω στην πληροφορία που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά αλλά με διάφορες προσθήκες, παραμορφώσεις, αλλοιώσεις μέσα στο γραμμικό χρόνο, κι έτσι χάνουμε τη δυνατότητα μας να δούμε τα πράγματα κατάματα χωρίς τις αλλοιώσεις της συλλογικής μνηήης. Το μυαλό μας εχει ρυθμιστει ετσι. Ο πολιτισμός δεν είναι τίποτα άλλο από αναμνήσεις. Ειναι μια μνήμη σε επανάληψη.
Η μνήμη μας φυσικά ειναι πολύ σπουδαία και χρήσιμη, ομως πρέπει να την βαζεις στην άκρη κάποιες φορές, να παίρνεις απόσταση, αλλιώς η ζωη σου γεμίζει με μοτίβα και χάνεις τη δεκτικότητα σου.”
Γιατι σχεδόν κάθε μας εμπειρία επιλέγουμε να ειναι η πληγή μας;
“Οταν συμβαίνει κατι κακό σε κάποιον, κάποια στιγμή θα ηθελε να το αφήσει πίσω του και να προχωρήσει στη ζωή του, αλλα νιώθει τελικά ενοχή που έχει αυτή την επιθυμία και επιλέγει να μην προχωρησει παρακάτω. Αυτο συμβαινει εξαιτίας μια παρεξήγησης ότι οι άνθρωποι πρέπει να ξεχάσουν για να πάνε παρακάτω, αλλα δεν είναι αυτο το ζητούμενο. Οταν θυμάσαι κατι άσχημο που σου συνέβη, πρέπει να χρησιμοποιείσεις την εμπειρία αυτή σωστά ώστε να το μετατρέψεις σε σοφία και να μάθεις κατι απο αυτό. Αυτό που συνεβη πριν 5 ή 10 χρονια ή κατι που θα συμβει αύριο ή μεθαυριο, είναι κατι που δεν συμβαινει τώρα ετσι δεν ειναι; άρα υποφερεις για κατι που πραγματικα δεν υπάρχει τωρα, και μπορεί ισως σε καποιο επιπεδο να θεωρηθεί σαν τρέλα ετσι δεν ειναι; Ακούγεται σκληρό. Εχουμε μαθει να κουβαλάμε τις πληγές μας σαν μόνιμους επιδέσμους. Οταν κατι ασχημο μας συμβεί ή θα γινουμε σοφοί ή πληγωμένοι μέσα από αυτό. Η ζωη είναι κάποια ποσότητα χρόνων που περνούν σα τα δευτερόλεπτα ενός ρολογιού. Σκεφτείτε ότι καθε ώρα που περνάει, είστε πιο κοντά στο τάφο, έτσι δεν ειναι; υπάρχει τέτοια πολυτέλεια χρόνου να κουβαλάμε την καθε εμπειρία σα πληγή; όχι. Πρέπει να γίνεται κάποιος σοφότερος όταν του συμβαίνουν άσχημα πράγματα όχι πιο πληγωμένος. Ετσι πρεπει να επιλέγουμε. Ομως το σύστημα της παιδείας που έχουμε δίνει βάση στο να αναπτύξουμε τη μνήμη μαθαίνοντας τις επιστήμες και όχι να μελετάμε τη φύση της λειτουργίας του ανθρώπινου μυαλού. Η μεγαλύτερη ιδιότητα- ικανότητα του μυαλού ειναι η μνήμη. Φανταστείτε πόσα δισεκατομμύρια αρχεία μνήμης εχει όλη η ανθρωπότητα. Κι ομως υποφερουμε στη σκέψη ότι μπορει κατι το κακό να συμβει αυριο. Δεν εχει επενδύσει η ανθρωπότητα στο να μάθει τα παιδια της πώς να αξιοποιήσουν επικοδομητικά τη μνήμη τους, τη φαντασία τους, πως να λειάνουν τις εμπειρίες τους ώστε να μεταμορφωθούν αυτές σε σοφή πείρα.
Η μνήμη, η παρούσα εμπειρία και η φαντασία. Αυτές ειναι η τρεις διαστάσεις στη ζωη.
Ολη σου η ζωή γινεται στο εδώ και τώρα. Αν χάσεις ομως τη διάκριση μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος, τότε όλα σε πληγώνουν και θα επαναλαμβάνονται άσχημα πραγματα. Ο καθενας μας ζει το προσωπικό του δράμα στην προσωπική του σκηνή, αλλά ειναι ανόητο γιατι στην πραγματικότητα δεν υποφέρεις στο εδώ και τωρα. Ο ανθρώπινος οργανισμός ειναι η πιο εκλεπτυσμένη μηχανή, αλλα έχουμε διαβάσει τις οδηγιες χρήσεως της ; όπως διαβάζουμε τις οδηγίες χρήσης ενος τηλεφωνου, δεν θα έπρεπε να διαβάζουμε τις οδηγιες χρήσεως και του ανθρώπινου οργανισμού; άρα η ιδια σου ευφυία σε καταναλώνει, σε ρουφάει και εσύ το ονομάζεις αυτό στρες, αγχος, πόνο και έτσι έστρεψες την ευφυία σου εναντίον σου.”
Τα 4 τμήματα του μυαλού μας
“Στη γιογκικη κουλτούρα δεν υπάρχει μυαλό, υπάρχει το φυσικό σώμα και το νοητικό σώμα.
Αυτο που λεμε μυαλό ειναι ενας συνδυασμός ευφυίας και μνήμης. Υπάρχει μνήμη στο σωμα μας. Μπορει να μη θυμόμαστε πως μοιάζει ο προ προ προπάππους μας, αλλά η μύτη του βρίσκεται στο δικό μας πρόσωπο. Εμεις δε θυμόμαστε συνειδητά, αλλά το σώμα θυμάται πολύ καλά. Το σώμα μας εχει μνημη εκατοντάδων χιλιάδων ετών. Το σώμα εχει πολυ μεγαλύτερη μνήμη από ότι το μυαλό. Η Ευρώπη έδωσε πολυ μεγάλη σημασία στη σκέψη. Kι αυτο έγινε γιατι ήταν μια θρησκευτικά υποταγμένη κοινωνία όπου επιτρεπόταν να διαβάζουν ότι υπάρχει στα βιβλία που θεωρούνται γνώση. Και όταν δοθηκε στους ανθρώπους να εχουν λίγο ελευθερία για σκέψη και κατάφεραν να ζουν όχι υποταγμένοι (ευρωπαικός διαφωτισμός, γαλλική επανάσταση), άρχισαν να γιορτάζουν τη δύναμη της σκέψης υπερβολικα.
Μπορούμε να σκεφτούμε μόνο απο τα δεδομένα που εχουμε συγκεντρώσει και να τα ανακυκλώνουμε, να τα συνδυάζουμε, αλλα δε μπορούμε να σκεφτούμε κάτι καινούργιο, δεν ειναι στη φύση της σκέψης να βρει κατι καινούργιο, μόνο να ανακυκλωνει το παρελθόν. Αρα αν αφοσιωνεσαι στον τρόπο σκεψης σου, τιποτα το καινουργιο δεν θα συμβει στη ζωή.
Ο,τι σκεφτόμαστε ειναι το ψυχολογικο μας δραμα. Το δράμα ειναι σημαντικό για τον καθένα μας, για τον συνάνθρωπο μας δεν είναι τόσο, κι αυτο συμβαίνει γιατι ταυτοποιούμαστε με το δράμα μας. Γιατι ομως το ψυχολογικο μας δράμα, να καθορίζει τη φύση της ζωης μας; Ειναι ένα τοσο μικρό γεγονός μπροστά στη ροή της ζωής. Η Ζωή έχει πολυ μεγαλύτερη νοημοσύνη απ’ ότι η ατομική διάνοια.
Τα 4 μέρη του ανθρώπινου μυαλού είναι:
1.Διάνοια
Εχουμε δωσει τοση σημασια σε αυτήν και πληρωνουμε πολυ μεγάλο τίμημα ηδη. Εχουμε φτασει στο σημείο να ξερουμε σχεδον τα παντα, αλλα οχι για τη σπουδαιότητα της ζωης. Το παρατηρούμε στα παιδια. Για πρωτη φορα σε αυτη τη γενιά θα δεις 10 χρονών και 12 χρονών παιδιά να βαριούνται πάρα πολύ, κατι που δεν συνέβαινε στις παλαιότερες γενιες. Ηταν πολυ συναρπαστικό κάποτε για τα παιδια να θελουν να παιζουν, να εξερευνούν. Τα σημερινα παιδιά βαριούνται γιατι βλεπουν τον κόσμο μέσα απο το κινητό τους και την ταμπλέτα και τα ξερουν ολα. Είναι οι μικροί ξερόλες που συμπεριφέρονται σαν να είναι 60 χρονών και δεν νιωθουν καμια έκπληξη. Είναι η γενιά της τηλεκπαίδευσης. Αν αυτο συνεχιστεί κατά αυτόν τον τρόπο, σε 50- 100 χρόνια, το 50 % των παιδιών θα αυτοκτονούν απο την ανία.
H ζωή χρειάζεται ευδαιμονία και αφθονία. Ομως όταν υπαρχει τόση πληροφόρηση που παιρνουν τα παιδια τόσο νωρίς, χωρίς όμως την εμπειρια ζωης , τότε η ευδαιμονία φεύγει και μια ψευδής αισθηση γνώσης ερχεται που ειναι ο κινδυνος της διάνοιας. Γιατι η διανοια θελει να τα αναλυει ολα. Η διάνοια μοιάζει με ενα χειρουργικό νυστέρι, όσο πιο καλα ακονισμένο είναι, τόσο καλύτερα διαμελύει και αναλύει. Ο διαμελισμός -ανάλυση λειτουργεί σε κάποια πραγματα όπως στην ιατρική, αλλα οχι σε όλες τις πτυχές της ζωης. Καποιος θελει να γνωρίσει τη σχέση του με τη μητερα του, και την αναλύει τόσο που την υπεραναλύει. Ομως δε μπορεις να γνωρίσεις έτσι τη μητερα σου τελικα. Δε μπορεις να γνωριζεις τη ζωη με το να την υπεραναλύεις.. Αλλα αυτος ειναι ο κίνδυνος της ευφυΐας. Ολη η μοντερνα επιστημη εχει εξελιχθει χάρη στην ανθρώπινη διάνοια και παράγει τεχνολογικα επιτεύγματα. Η τεχνολογια ειναι μια χαρά γιατι εχει φερει άνεση στη ζωή μας αλλα δεν εφερε τη ζωή σε μας. Και η διάνοια ειναι χρήσιμη αλλά εξαρτάται από ποιον εχει ταυτοποιηθεί, δηλαδη ποιος ειναι αυτος που κρατάει το νυστέρι.
2. Ταυτότητα-προσωπικότητα
Η διάνοια λειτουργεί με βάση την ταυτότητα του καθε ανθρώπου. Οσο πιο συνειδητός είσαι στο χτίσιμο της ταυτότητας σου, τόσο θα καθοριστεί και η αποτελεσματικότητα της διάνοιας σου. Αν πχ κρατάς ενα κοφτερο νυστερι (διανοια) αλλα το χέρι σου (ταυτότητα) δεν ειναι σταθερό, θα κοπείς σε 100 μεριές. Το ανθρώπινο βάσανο οφείλεται στο οτι δεν ξερουμε πώς να κρατήσουμε σταθερο το νυστέρι, γιατι δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τη διανοια μας. Προσπαθούμε να μαλακώσουμε το κοφτερό μας νυστέρι (διανοια) με τα ναρκωτικά, το πολυ φαγητό, το πιοτό, διάφορες εξαρτήσεις, γιατι το νυστερι αλλιώς μας ποναει. Οχι ομως εξαιτίας της φύσης του, αλλα επειδη εμείς δεν ξερουμε να το κρατησουμε σταθερό.
3 Μνήμη
Η Μνήμη ειναι σωματική και νοητική και ειναι συμπυκνωμένη σε πολλά εκατομμύια αρχεια στον καθένα μας.(αναλύθηκε παραπάνω)
4. Καθαρή, απόλυτη νοημοσύνη
Αυτή η νοημοσύνη δεν εχει σχέση με καμια μνημη. Αν ο άνθρωπος βρει πρόσβαση σε αυτήν, τότε βρήκε πρόσβαση στην πηγή της δημιουργίας, το Θείο. Κατά αυτόν τον τρόπο, εχουν δημιουργηθει πολλές ιδεες του πως ειναι ο θεος και η δημιουργία. Και έτσι δημιουργήσαμε το Θεό που βρισκεται εκει ψηλα και τον ρωταμε πως θα κάνουμε αυτό ή το άλλο. Επειδη δε γνωριζουμε πως δημιουργήθηκε ο κόσμος, φτιάχνουμε σενάρια, θεωρίες, θρησκείες. Ενα λουλουδι αν το προσέξουμε καλά, παρατηρουμε ότι έχει φοβερή νοημοσύνη, σωστα; αλλα δεν μας εχουν πει ότι ο Θεός ειναι η νοημοσύνη. Ομως αν αγγιξεις εσύ μεσα σου την καθαρή, απόλυτη νοημοσυνη που εχεις ως ύπαρξη του σύμπαντος, τότε εχεις προσβαση στη πηγή της δημιουργιας. Ομως η σημερινή κοινωνία εχει θεοποιήσει την ανθρωπινη διάνοια με αποτέλεσμα να χάνουμε τον πλανήτη μας. Βεβαια μπορουμε να παμε και σε άλλο πλανητη και να κανουμε τα ιδια λογω της τεράστιας συλλογικής μνήμης που κουβαλάει η ανθρωπότητα. Αν θέλουμε όμως την ευεξία, θα πρέπει να ψάξουμε μέσα μας βαθύτερα, κι όχι προς τα εξω.”
I just saw the film “a beautiful day in the Neighborhood” with Tom Hanks in the role of Fred Rogers. The film is about the famous interview that took the Esquire journalist Tom Junod (in the film is named Lloyd Vogel) from the famous TV persona Fred Rogers.
But who is Fred Rogers? Is this person for real? Fred Rogers was a TV personality, a puppeteer, a musician and writer for the show”Mr. Rogers neighborhood” which run in the American television for 895 episodes. Can you imagine how many years did his show air and how many kids hearts did he influence? His show was a kids program but I think anyone could watch it and learn about feelings. “Feelings are mentionable and manageable and the show has done a great service for mental health,” as he said.
While watching the film I got impressed by the slow pace of the film was shot. The sequences of the film were slow, simple, focusing to the feelings of the characters in a very delicate manner, it was almost like meditating. I think the director of the film followed the pace of the show of Fred Rogers “Mr. Rogers neighborhood”. If you watch one episode https://www.misterrogers.org/(visit his site https://www.misterrogers.org/), you will notice the rituals that Fred Rogers follow in every single story-episode. He opened the door of his home-studio, taking off his jacket, hanging it in the closet and putting on a cosy sweater, then sitting down to take off his shoes and put his snickers on while at the same time singing “always wanting have a neighbor just like you..”. And after that he was ready to introduce to the public the subject he was going to talk about, speaking softly and in very slow, attentive way, almost like he was talking to one specific person, to one unique child’s soul. It was like if Fred Rogers wanted to point out that he had a grown- up life of his own somewhere else, but he had set aside it this time to pay full attention to the child’s concerns, willing to meet the child halfway.
I am finishing the article with a quote from Fred Rogers: “Although children’s “outsides” may have changed a lot, their inner needs have remained very much the same. Society seems to be pushing children to grow faster, but their developmental tasks have remained constant. Childhood lies at the very heart of who we are and who we become.” And a quote that a child said about him: “I like you so much, it feels like hearts are coming out of my head!”
Simply a great movie about a great man talking about feelings!
Last weekend we went on a road trip to Sweden. The weather was not so helpful since it was raining most of the time we spent there, but when we arrived to Fjellbacka the sun welcomed us!
We climbed Kungsklyftan rock. It was quite challenging ascent to the top but the view was quite rewarding!
A little info:
Ingrid Bergman called Fjällbacka her paradise on earth. She stayed here for over 20 summers with her children. After her death in 1982 her ashes spreads in the sea surrounding of the island Dannholmen. On Fjällbacka square a statue was raised to honor her memory. The square was renamed to Ingrid Bergman’s Square.
Fjällbacka is a small fishing village in Tanum. The resort takes its name from the large rock mountain that characterizes the village. Fishing, shipping and trade was formerly important industries which today has been replaced by manufacturing and tourism.
Φέτος η επιλογή των διακοπών μας ήταν τα Χανιά. Βρήκαμε και νοικιασαμε ένα airbnb δωμάτιο από τα άφθονα που υπάρχουν στο κέντρο της παλιάς πόλης κι έτσι είχαμε τη δυνατότητα για άνετες μετακινησεις στην πόλη χωρίς το άγχος του παρκαρίσματος μιας και δεν νοικιάσαμε αμάξι. Εξάλλου αν ήθελες να πας εκτός πόλης τα Κτελ ήταν άκρως εξυπηρετικά και όλα τα δρομολόγια ηταν στην ώρα τους που πραγματικά το αμάξι θα περίττευε.
Τα Χανιά εκτός από τους πρώτους κάτοικους που ήταν οι Μίνωες και οι Ελληνες, συγκεκριμενα οι Δωριείς, έχουν κατακτηθεί από Ρωμαίους, Αραβες και Βυζαντινους. Η πολη κατακτήθηκε έπειτα το 1252 και για σχεδον 4 αιωνες από τους Ενετούς. Κατόπιν έπεσε η πόλη στα χέρια των Τουρκων το 1645 μεχρι την Αιγυπτιοκρατια που κρατησε για 10 χρόνια απο το 1831-1841 για να ξαναπεσει στα χερια των Τούρκων. Περιηλθε στην Ελλάδα επί Βενιζελου το 1913. Τα σημάδια λοιπόν που έχουν αφήσει οι κατακτητες είναι ολοφάνερα όπου κι αν πέσει το βλέμμα σου.
Το παλιό λιμάνι των Χανίων ήταν αυτό που θυμόμουν απο την τελευταια μου επισκεψη στα Χανιά πριν από 7 χρόνια. Αναμφιβολα πόλος έλξη των τουριστων αλλα και των ντόπιων αποτελεί ανεκτίμητο στολίδι με κορυφαιο αξιοθέατο τον Αιγυπτιακό φάρο. Ομως τα στενά ενετικά σοκάκια είναι αυτα που κερδίζουν τις εντυπωσεις γιατί τα περισσότερα παλια ενετικά κτίσματα έχουν ανακαινισθεί και μετατραπει σε boutique hotel ή airbnb δωμάτια καθως και ερείπια από παλια σπίτια και καθολικά μοναστηρια έχουν γίνει μπαρ και εστιατορια αντιστοίχως. Να πίνεις το ποτό σου σαν να είσαι σε ένα σκηνικό αλλοτινης εποχής με συγχρονες πινελιές. Φυσικά και υπαρχουν πολλά τουριστικά μαγαζιά για όλα τα γουστα αν και πρόσεξα ότι σε αρκετά απο αυτα οι υπάλληλοι ήταν ξένοι κι οχι Ελληνες.
Εξαιρετική βόλτα ήταν όταν ξεκινήσαμε από το κέντρο της παλιας πόλης για να πάμε παραλιακά προς τη Χαλέπα την αριστοκρατική συνοικία που βρισκεται στα προάστια ας πουμε των Χανιων. Οταν ρωτούσαμε τους ντόπιους πως να πάμε στη Χαλέπα ήταν πολύ πρόθυμοι όχι μόνο να μας δείξουν το δρόμο αλλά και να μας πουν λίγα λόγια για την ιστορία του τόπου τους κι ότι ο τουρισμός σιγουρα είναι μια σημαντική πηγή εσόδων αλλά η Κρήτη γενικότερα είναι αυτάρκης σε όλα τα επίπεδα και η κρίση δεν την επηρέασε ιδιαίτερα.
Επίσκεφτηκαμε και το σπίτι του Βενιζέλου κατά τύχη θα έλεγα μιας και ψάχναμε το αρχαιολογικό μουσείο αλλά το google maps μας έβγαλε στο νέο κτιριο που κατασκευαζεται για να φιλοξενησει το αρχαιολογικό μουσείο στη Χαλέπα. Το πατρικό σπίτι του Βενιζέλου είναι ένα νεοκλασσικό κτίριο που χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και στο οποίο έχει γίνει μια πολύ καλή ανακαίνιση. Οι χώροι έχουν διατηρήσει μέχρι και σήμερα την αυθεντική τους μορφή. Έπιπλα της δεκαετίας 1925-1935, διαλεγμένα από τον ίδιο και τη γυναίκα του Έλενα, διακοσμητικά αντικείμενα και πίνακες εποχής, πρωτότυπες φωτογραφίες, προσωπικά αντικείμενα κοσμούν το εσωτερικό του.
Ο Βενιζελος είναι μια αμφιλεγόμενα μοιραία προσωπικότητα για την ιστορία της Ελλάδας και για οτι επακολουθησε του οραματος που ειχε για τη Μεγάλη Ελλάδα που ήταν η ολεθρια μικρασιατικη καταστροφή. Πηγές αναφέρουν οτι η καταγωγη του ήταν εβραική. Ομως για τους Κρητικους κυρίως τους παλιούς, είναι ο ήρωας τους και ουδείς λεει κατι κακό για αυτόν.
Είδαμε ακόμα το Αρχαιολογικό καθως και το Βυζαντινό μουσείο που στεγάζονται σε πρώην καθολικά μοναστήρια. Ενα πραγματικά μαγευτικό πάντρεμα πολιτισμών. Στη βορειοδυτική πλευρά του λιμανιού της πόλης των Χανίων, οι Βενετοί κατασκεύασαν το Revellino del Porto, ένα οχυρωματικό έργο για την προστασία του λιμανιού. Σήμερα στο κεντρικό κτίριο του φρουρίου στεγάζεται το Ναυτικό Μουσείου της Κρήτης.
Οσον αφορά το φαγητό στην Κρήτη θα το απολαύσεις σχεδόν όπου και να πας. Εμεις αποφυγαμε τα άκρως τουριστικά εστιατόρια που βρίσκοντα γύρω από το παλιό λιμάνι και φάγαμε σε ταβέρνες που ήταν σε σοκάκια εξαιρετικές λιχουδιές όπως στάκα, απάκι, ντολμαδάκια και φρέσκο ψάρι.
Είδαμε πολλά ακόμα αξιοθέατα, Την παλιά αγορά, την πλατεία της Σπλαντζιας, το κρητικό σπίτι. Ολα ήταν ξεχωριστά. Αξίζει να πάει ο επισκέπτης ξανά και ξανά γιατί κάθε φορά θα ανακαλύπτει κάτι νέο. Θα ξαναπάω σύντομα!
When “mad about you” aired in the Greek TV, – I think it was on the Antenna TV network- I didn’t pay attention to it at all. I mean I was too young to understand about how relationships work, especially between husbands and wives. I was just not interested in it. Though Helen Hunt got famous by this sitcom in the late 90ies, for me it was a TV sitcom totally forgotten. A few months ago we were thinking with my partner which series we would like to watch and I saw an instagram story about the sofa the married couple of Paul and Jamie Buchman wanted to buy, uploaded by my favorite blogger named “hooked on houses”. And so I started to watch the sitcom.
Mad About You was a NBC sitcom mainstay in the 1990s. It followed the lives of Paul and Jamie Buchman (the leading parts were Paul Reiser and Helen Hunt), newlyweds living in New York City. It ran for seven seasons (1992 1999) and it won a dozen Emmy Awards. It introduced most of us to Helen Hunt, who won 4 times the Emmy Award. It also had a great supporting cast that included among many others, John Pankow (cousin Ira), Lisa Kudrow (waitress Ursula), Richard Kind (Dr.Mark Devenah), Leila Kenzle (Fran Devenah), Ann Ramsay (Lisa the sister of Jamie) and Hank Azaria (Nat the guardian og Marray the dog).
It’s a show about family but they don’t have a baby until about season 5 of the show’s run. It could be a workplace show for periods of time as Paul made movies and Jamie worked in public relations. And this work involvement of the couple provoked a crisis in their relationship. That’s why they started a therapy for couples. It’s also a show about a couple dealing with fertility issues. Actually it’s s a sitcom about how marriage can be through phases. In the very first episode Paul and Jamie had a small fight and Jamie said: “Is the marriage so hard? It’s supposed to be different than this” and Paul answered:” Says who? It is supposed to be like this. I asked everyone around. There is always stuff. I put up with your crap, and you put up with mine”. And another quote from the third episode where the couple couldn’t make a decision about how to spend their Sunday together, so in the end when the couple relaxed on the sofa Jamie said :” Am I boring you?” and Paul said:” Of course not. I got you, I got potato chips how much better could it be!”
The two actors had a magical chemistry together on the set. They were so great in physical comedy as well. In the last season the couple after their therapy session, the therapist challenged them not to speak to each other for a whole day so as to concentrate on each other’s body language and communicate better in this way. The episode was so funny because Reiser and Hunt acted in silence while the other cast talked normally.
For me it is not only one funny TV show, it’s also a study of how couples could get along and if not why this happens. Furthermore the sitcom raises issues about how the parents get involved in the lives of the couple, about work problems and friendships.
Over the course of 164 episodes, the show managed to be more than the sum of its parts. Overshadowed by the immense success of Friends, Mad About You offered an update to the sitcom form. While it wasn’t revolutionary, what the cast and crew did with the show was a more subtle, more nuanced and more formally dynamic show than most of the family sitcoms on the air – then and since. Like a lot of shows, it would have been twice as funny if they made half as many episodes, but the show managed something rare. The people behind Mad About You accepted the guidelines for what a network sitcom was, and then it managed to tweak, play with, and subvert every single rule except one – to be funny. I read that it’s gonna be a reboot of the show in the end of 2019 and they have promised that it’s gonna be funny. Even if I don’t like the revivals maybe this one will be a good one!
If you haven’t watched the episodes yet, do that. If not blow your minds, it will surely make you laugh!
