…Το χάνι φαντάζομαι ότι είναι για τους περισσότερους μια ξεχασμένη υπόθεση ίσως και άγνωστη για τις νεότερες γενιές, όμως είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εποχής όπου το κύριο μεταφορικό μέσο ήταν οι άμαξες και τα άλογα. Χάνι λοιπόν είναι οι χώροι που διανυκτέρευαν οι ταξιδιώτες με τα ζώα τους. Η λέξη “χαν”είναι περσική και σημαίνει ξενώνας, πανδοχείο. Τα χάνια υπήρξαν κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό καταλύμα, ήταν η συνύπαρξη όλων των κοινωνικών τάξεων, ένα πολιτιστικό αμάγαλμα φτωχολογιάς και αριστοκτρατίας, εργατιάς και βιομηχάνων, ταχυδρόμων και εμπόρων, όπου όλοι είχαν κοινό σημείο την ανάγκη να ξαποστάσουν, αφού διένυσαν χιλιόμετρα με τις άμαξες τους και έπρεπε να φάνε κάτι αυτοί και τα ζώα τους και να κοιμηθούν. Τα σημεία που κτίζονταν ήταν κομβικά θα λεγαμε, δίπλα πάντα στα διάφορα μονοπάτια ή τους κακοτράχαλους δρόμους-περάσματα, μοναδικοί σύμμαχοι των ανθρώπων στις κοπιαστικές διαδρομές. Ισως κανένα ταξίδι να μην ήταν δυνατό χωρίς την ύπαρξη τους..
Οι ιδιοκτήτες των χανίων ήταν συνήθως ντόπιοι που είχαν στην κατοχή τους ένα κομμάτι γής και έχτιζαν συνήθως παραλλήλογραμμα διώραφα κτιρια με περιφραγμενη αυλή και σταύλους και οι βασικές υπηρεσίες που πρόσφεραν ήταν τροφή, στέγη και ασφάλεια στους ταξιδώτες. Στο ισόγειο ή στο κατώι όπως το έλεγαν βρισκόταν η τραπεζαρία με το τζάκι και το μαγειριό. Σπάνια υπήρχε τραπέζι, κάθονταν στο πάτωμα και έτρωγαν με τα χέρια ή υπήρχε ένα χαμηλό τραπέζι ο σοφράς και κάθονταν στα μαξιλάρια οι επισκέπτες. Τα φαγητά που σερβίρονταν ήταν όσπρια, χόρτα, ψωμί, λάδι, χορτόπιτες και στα παραθαλάσσια μέρη προσφεραν θαλασσινά με τη συνοδεία πάντα του κρασιού ή του τσίπουρου. Στο ανώι ήταν τα δωμάτια για τους επισκέπτες και υπήρχε και ο “οντάς”, ένα πατάρι με κινητή σκάλα όπου διανυκτέρευν οι γυναίκες πελάτισσες για να είναι ασφαλείς. Ο στάβλος είχε πάχνες για το τάισμα και κρίκους για το δέσιμο των ζώων. Στην αποθηκη στοίβαζαν τις ζωοτροφές και τα καυσόξυλα. Στην αυλή υπήρχε το αποχωρητήριο, το στέγαστρο, ο κήπος, η βρύση και η ποτίστρα με αφθονο νερό…
Ιούνιος 2021: Επιστρέφοντας από την εκδρομή μας στα χωριά της Ευρυτανίας με τους φιδίσιους δρόμους και ενώ η ζέστη του μεσημεριού είχε γίνει ανυπόφορη παρά το ότι είχαμε κλιματισμό στο αμάξι, ένιωθα το στομάχι μου βαρύ και είχα εντονη ζαλάδα. Επρεπε οπωσδήποτε να ξαποστάσουμε κάπου η παρέα μου κι εγώ και ονειρευόμασταν άραγμα κάτω από πλατάνια και μια ταβερνούλα. Και ω, ναι στο 52ο χλμ Λαμίας-Καρπενησίου, ξεπρόβαλε το “Χάνι του Πανέτσου”! Ενα διώροφο κτίριο με δίρριχτη κεραμοσκεπή, τεράστιο μπαλκόνι στο πίσω μέρος με υπέροχη θέα στον Καψιώτη Σπερχειό ποταμό. Αυτό ακριβώς αναζητούσαμε! Ευχόμασταν να σέρβιρε καλο φαγητό και μετά θα αράζαμε δίπλα στο ποτάμι. Αποδείχθηκε το χάνι υπεράνω των προσδοκιών μας! Είχε υπεροχο σπιτικό φαγητό-δοκιμάσαμε τους κεφτέδες,- φανταστικοι!-φέτα προβατίσια, -πραγματικά αληθινή γεύση-, τέλεια πατζαροσαλάτα και χορτόπιτα! Φυσικα η μαγείρισα Ξανθή η γυναίκα του Παύλου του χαντζή, δηλαδή του ιδιοκτήτη του χανιού μαγειρέυει και πολλά άλλα πιάτα. Ο Παύλος ο χαντζής μας εξιστόρησε ότι αυτός είναι η τέταρτη γενιά που διατηρεί το χάνι μιας και το 1884, ο Πανετσομήτρος, ο προπάππος του, έφτιαξε το παλιό χάνι, σε αχρηστία σήμερα το κατώι που σώζεται πάνω στη δημοσιά, στην αρχή της πολύωρης τότε ανάβασης του Τυμφρηστού μέσω Πέρα Κάψης (Τυμφρηστός) για Ράχες, Καρπενήσι και τα λοιπά Ευρυτανικά χωριά. Στον πάνω όροφο νοίκιαζαν κάποτε δωμάτια αλλά από το 2000 μένουν οι ιδιοκτήτες. Ο Παύλος έχει τρεις κόρες που καμία δεν φαίνεται να θέλει να ασχοληθεί με τη συνέχεια της παράδοσης. Εξάλλου με την κρίση της πανδημίας ίσα που το συντηρούν αλλά δε θέλουν να ρίξουν την ποιότητα όπως μας είπαν. Θα το κρατήσουν κι όσο πάει…
Αποτελεί ρετρό λοιπόν το χάνι στη σημερινή εποχή όμως κάποτε έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις μετακινήσεις των ανθρώπων. Σήμερα ελάχιστα έχουν διασωθεί και τα περισσότερα έχουν παραδοθεί στην αδυσώπητη φθορά του χρόνου. Αν βρεθείτε στην περιοχή αξίζει να κάνετε μια στάση στο χανί του Πανέτσου όχι μόνο για το καλό φαγητό αλλά και για να γνωρίσετε την ιστορία του.
Ηθελα πολύ καιρό να πάω στα χωριά του Καρπενησίου. Είχα δει ένα αφιερωμα από τον γνωστό vlogger Μπλέτσα, και βασικά δεν είχα ταξιδέψει ποτέ εκεί(δεν μετράω την εκδρομή που είχα κάνει κάποτε μικρούλα με τους γονείς). Ξεκινήσαμε λοιπόν για ένα τριήμερο προς τα εκεί. Η διαδρομή είχε αρκετες στροφές μετά τη Λαμία αλλά μας αποζημίωσε πραγματικά το μοναδικό τοπίο των βουνών Τυμφρηστού, Βελουχίου και Χελιδόνας. Μια πλούσια φύση γεμάτη έλατα και πλατάνια, θεόρατα βουνά με απότομες κορυφές, την πανέμορφη κοιλάδα του Καρπενησιώτη ποταμού, συνθέτουν την “κοσμογονία τοπίου” όπως έγραψε ο Καρπενησιώτης συγγράφεας Ζαχαρίας Παπαντωνίου (“τα ψηλά βουνά” ). Μου έκανε αμέσως εντύπωση η μοναδική παλέτα χρωμάτων της φύσης, τα καλοδιατηρημενα παραδοσιακά σπίτια και οι ανθρωποι που είναι ζεστοί, φιλόξενοι, ανοιχτοί με διαθεση για κουβέντα και καλαμπούρι. Επιπλέον, οι οργανωμένες και κατά βάση προσεγμένες υποδομές διαμονής και εστίασης, ακόμα και σε χωριά που δύσκολα βρίσκεις στο χάρτη, αναδεικνυουν το μέρος σε μοναδικό προορισμό χειμώνα καλοκαίρι.
saloon
Πρώτη στάση πριν το Μεγάλο Χωριό όπου θα μέναμε, ήταν το πάρκο δραστηριοτήτων saloon. /https://saloonpark.gr/ Προκειται για ένα ειδυλλιακό μέρος με δυνατότητα για ιππασία, τρενάκι, τοξοβολία, παιδική πίστα κανό ιδανικό για παιδια και γονεις αλλά και για όποιον θέλει να απλά να απολαύσει τον καφε του ή να δειπνήσει. Παρατήρησα ότι υπάρχουν κι αλλα παρκα αναψυχης στην περιοχή όπως το https://www.thenewtonpark.gr/ και πραγματικά μου φάνηκε πολυ ελπιδοφόρο μήνυμα που έχει γίνει τέτοια υποδομή.
Μείναμε στο Μεγάλο Χωριό σε ένα ξενωνα με υπέροχη θέα προς το Μικρό Χωριό και τις πλαγιές της Χελιδώνας. Η περιοχή έχει ξηρό και υγιεινό κλίμα , που σε συνδυασμό με την απόλυτη έλλειψη ατμοσφαιρικής ρύπανσης το καθιστούν ιδανικό για ξεκούραση και αναζωογόνηση όλες τις εποχές του χρόνου. Μακριά από την πολύβουη πόλη ακούγαμε καθε μέρα συναυλία απο τα τιτιβίσματα και τα κελαηδήματα των πουλιών.
Κάναμε μια πολυ ωραία πεζοπορία στο δάσος από το Κεφαλόβρυσο με στάση στο Κλαυσί για καφέ και γλυκό στο αληθινό καφέ της χαράς στην πλατεία του χωριού. Υπεροχη διαδρομη μέσα στα δέντρα, μοναδικός διαλογισμός για τον κουρασμενο νου. Σε κάθε σημείο της διαδρομής, ανυπέρβλητη η Ευρυτανική φύση, απλόχερα μοιράζεται σε όλες τις αισθήσεις με την οργιαστική χαμηλή βλάστηση, τα αρωματικά φυτά, τα χαρούμενα πλατάνια που λούζονται στα νερά του Καρπενησιώτη.
Επισκεφτήκαμε ακόμα το χωριό Φιδάκια. Χτισμένο σε υψόμετρο περίπου 1.000 μέτρων και σε απόσταση 25 χλμ. από το Καρπενήσι, τα Φιδάκια είναι ενα ομορφό χωριό με λιθόστρωτα σοκάκια, πετρόχτιστα κτίρια, κόκκινες κεραμιδοσκεπές, γραφικό καφενείο και παραδοσιακή ταβέρνα. Ο λόγος που είνα τόσο καλά διατηρημενο το χωριό αυτό που εχει μονιμους κατοίκους 15 οφείλεται στο γεγονός ότι όλοι οι κάτοικοι μετανάστευσαν στην Αμερική και πλούτισαν και έτσι έκαναν πολλές δωρεές στο χωριό τους. Ενας απο αυτους ο κυρ- Χρηστος επέστρεψε στην Ελλάδα πριν αρκετά χρόνια και μένει πια μόνιμα εκεί διατηρωντας την ταβέρνα του δίπλα στην πλατεία και τον παραδοσιακο ξενώνα του. Θα έλεγα είναι η μασκότ του μέρους και θα καταλαβετε γιατι όταν πάτε.
Ο δρόμος για εκεί είναι αρκετά στενός και φιδογυριστός μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, ωστόσο αυτό που θα αντικρίσετε αξίζει και με το παραπάνω την όποια ταλαιπωρία υποστείτε για να φτάσετε, γιατί λίγο έξω από το χωριό Φιδάκια βρίσκεται η θέση Τσαγκαράλωνα. Είναι ωραία διαμορφωμένη με πέτρινους πάγκους για να καθίσεις και να αγναντέψεις την πανοραμική θέα στην τεχνητή λίμνη Κρεμαστών! Ενα μοναδικό μπαλκόνι της φύσης προσφέρει μια υπέροχη θέα στη γαλάζια λίμνη που μοιάζει με φιορδ! Αξιζει να πάτε το ηλιοβασίλεμα εκεί από οτι μας ειπαν οι ντοπιοι.
Δεν προλάβαμε να πάμε στο φαράγγι Πάντα Βρέχει όπως και στη Μονή Προυσού. Πραγματικά είναι ένα μέρος με πολλούς θησαυρούς που θέλει χρόνο για να τους ανακαλύψεις. Είναι μια περιοχή με πλούσια ιστορική παράδοση, εθνική προσφορά και πνευματική ακτινοβολία, με χώρους αρχαιολογικούς, τόπους ιστορικούς, θρησκευτικά προσκυνήματα και φύση καταπληκτικής εναλλαγής και σπάνιας ομορφιάς Εχει χαρακτηρισθεί ως η καθαρότερη περιοχή της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης από πλευράς ρύπανσης του περιβάλλοντος και συγκαταλέχθηκε στα 5 καθαρότερα οικοσυστήματα του πλανήτη μας, σύμφωνα με το φυλλάδιο της νομαρχίας της Ευρυτανίας. Και δεν ξέρω πόσο ισχύει ή όχι, αλλά το θέμα είναι ότι αυτη την ιδιαίτερα δύσκολη εποχή που διανύοουμε λόγω της πανδημίας και της παγκόσμιας οικονομικής κρισης που επακολουθεί το μέρος αυτο είχε πολύ λίγο τουρισμό. Οι ντόπιοι είναι πολύ προβληματισμένοι με το κλείσιμο των επιχειρήσεων τους για 7 μήνες τον προηγουμενο χειμώνα και φοβούνται ότι αν συμβεί ξανά τον επόμενο χειμωνα, δύσκολα θα ανοίξουν οι περισσότερες επιχειρήσεις τους την επόμενη σεζόν-κατι που απασχολεί φυσικά όλους τους επιχειρηματίες της εστίασης και τους ξενοδόχους.
Χωρίς να θέλω να βαρύνω το κλίμα, θα προέτρεπα να αφήσετε τις παραλίες για λίγο και να επισκεφτείτε τον τόπο αυτό ή όποιο άλλο ορεινό προορισμό. Το καλοκαίρι στην Ελλάδα κρατά πολύ εξάλλου. Αξίζει μια βόλτα προς τα εκεί!
Μέρη για να απολαύσετε παραδοσιακό φαγητό : Αγιος Αθανάσιος ταβέρνα στο Μεγάλο Χωριό, Πάρκο Κεφαλόβρυσο, Οιχαλία στα Φιδάκια, και
τοπική μπύρα Carpinus
γλυκά στο ξακουστό καφενείο τους Καρβέλη στο Μεγάλο Χωριόhttps://www.karvelis.com.gr/και στο Καφέ της Χαράς στο Κλαυσί
Ειναι πολλές μέρες, μήνες θα έλεγα που με κατακλύζουν οι αναμνήσεις από τη ζωή μου στη Νορβηγία. Είναι κάτι που συνηθιζω να κάνω, να υπεραναλύω και να χάνομαι στις σκέψεις. Και σήμερα άκουσα ομιλίες από τον σπουδαίο αυτό γιόγκι φιλόσοφο και θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας γιατί με βοηθησαν να δω με περισσότερη προοπτική τη λειτουργία της μνήμης και των αναμνήσεων εν γένει.
Προσπάθησα να αποδώσω σε ελέυθερη μετάφραση τις διαλέξεις του περί μνήμης και σας τις παραθέτω:
Είναι η μνήμη κατάρα ή ευλογία;
“Η ανθρώπινη μνήμη είναι καταπληκτικό πράγμα. Εξαιτίας της ικανότητας της μνήμης έχουμε επιστήμη, τεχνολογία, πολιτισμό, αλλά ταυτόχρονα είναι η ανθρώπινη μνήμη που είναι η πηγή της δουλείας. Ειναι σαν μια πόρτα που μπορούμε να την ανοίξουμε ή να την κλείσουμε. Οταν οι πόρτες ανοίγουν μπροστά σου ειναι κατι υπέροχο, αν όμως οι πόρτες κλείνουν στα μούτρα σου το θεωρείς απόρριψη, κάτι κακό. Ετσι είναι και η μνήμη. Η μνήμη μας βοηθάει να πληροφορούμαστε για διάφορα πράγματα και να τα θυμόμαστε. Η βάση του ανθρώπινου πολιτισμού ειναι η μνήμη. Και μεταδίδεται απο γενιά σε γενιά σε όλα τα επίπεδα. Η μνήμη όμως μπορεί να κάνει τη ζωη σου επαναλαμβανόμενη κι οχι δεκτική, σα να μπαίνει στον αυτόματο πιλότο. Η χαρά της εξερεύνησης, του αυθορμητισμού μειώνεται σιγα-σιγά εξαιτιας της μνήμης. Οταν οι άνθρωποι μαθαίνουν μόνο χρησιμοποιώντας στεγνά την μνημη χωρίς τη χαρά της δημιουργίας, πολλά πράγματα συμβαίνουν σε επανάληψη. Ενα απλο γεγονος όπως είναι π.χ. ότι η γάτα μας πέθανε, θέλουμε σαν ανθρώπινα όντα να προσθέσουμε και το δράμα σε αυτό, να βάλουμε λίγη σάλτσα ώστε να γινει η περιγραφή πιο ρεαλιστική, γιατι ετσι εχουμε συνηθισει ως άνθρωποι λόγω μνήμης. Ο πολιτισμός μας εχει θεμελιωθεί πάνω στην πληροφορία που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά αλλά με διάφορες προσθήκες, παραμορφώσεις, αλλοιώσεις μέσα στο γραμμικό χρόνο, κι έτσι χάνουμε τη δυνατότητα μας να δούμε τα πράγματα κατάματα χωρίς τις αλλοιώσεις της συλλογικής μνηήης. Το μυαλό μας εχει ρυθμιστει ετσι. Ο πολιτισμός δεν είναι τίποτα άλλο από αναμνήσεις. Ειναι μια μνήμη σε επανάληψη.
Η μνήμη μας φυσικά ειναι πολύ σπουδαία και χρήσιμη, ομως πρέπει να την βαζεις στην άκρη κάποιες φορές, να παίρνεις απόσταση, αλλιώς η ζωη σου γεμίζει με μοτίβα και χάνεις τη δεκτικότητα σου.”
Γιατι σχεδόν κάθε μας εμπειρία επιλέγουμε να ειναι η πληγή μας;
“Οταν συμβαίνει κατι κακό σε κάποιον, κάποια στιγμή θα ηθελε να το αφήσει πίσω του και να προχωρήσει στη ζωή του, αλλα νιώθει τελικά ενοχή που έχει αυτή την επιθυμία και επιλέγει να μην προχωρησει παρακάτω. Αυτο συμβαινει εξαιτίας μια παρεξήγησης ότι οι άνθρωποι πρέπει να ξεχάσουν για να πάνε παρακάτω, αλλα δεν είναι αυτο το ζητούμενο. Οταν θυμάσαι κατι άσχημο που σου συνέβη, πρέπει να χρησιμοποιείσεις την εμπειρία αυτή σωστά ώστε να το μετατρέψεις σε σοφία και να μάθεις κατι απο αυτό. Αυτό που συνεβη πριν 5 ή 10 χρονια ή κατι που θα συμβει αύριο ή μεθαυριο, είναι κατι που δεν συμβαινει τώρα ετσι δεν ειναι; άρα υποφερεις για κατι που πραγματικα δεν υπάρχει τωρα, και μπορεί ισως σε καποιο επιπεδο να θεωρηθεί σαν τρέλα ετσι δεν ειναι; Ακούγεται σκληρό. Εχουμε μαθει να κουβαλάμε τις πληγές μας σαν μόνιμους επιδέσμους. Οταν κατι ασχημο μας συμβεί ή θα γινουμε σοφοί ή πληγωμένοι μέσα από αυτό. Η ζωη είναι κάποια ποσότητα χρόνων που περνούν σα τα δευτερόλεπτα ενός ρολογιού. Σκεφτείτε ότι καθε ώρα που περνάει, είστε πιο κοντά στο τάφο, έτσι δεν ειναι; υπάρχει τέτοια πολυτέλεια χρόνου να κουβαλάμε την καθε εμπειρία σα πληγή; όχι. Πρέπει να γίνεται κάποιος σοφότερος όταν του συμβαίνουν άσχημα πράγματα όχι πιο πληγωμένος. Ετσι πρεπει να επιλέγουμε. Ομως το σύστημα της παιδείας που έχουμε δίνει βάση στο να αναπτύξουμε τη μνήμη μαθαίνοντας τις επιστήμες και όχι να μελετάμε τη φύση της λειτουργίας του ανθρώπινου μυαλού. Η μεγαλύτερη ιδιότητα- ικανότητα του μυαλού ειναι η μνήμη. Φανταστείτε πόσα δισεκατομμύρια αρχεία μνήμης εχει όλη η ανθρωπότητα. Κι ομως υποφερουμε στη σκέψη ότι μπορει κατι το κακό να συμβει αυριο. Δεν εχει επενδύσει η ανθρωπότητα στο να μάθει τα παιδια της πώς να αξιοποιήσουν επικοδομητικά τη μνήμη τους, τη φαντασία τους, πως να λειάνουν τις εμπειρίες τους ώστε να μεταμορφωθούν αυτές σε σοφή πείρα.
Η μνήμη, η παρούσα εμπειρία και η φαντασία. Αυτές ειναι η τρεις διαστάσεις στη ζωη.
Ολη σου η ζωή γινεται στο εδώ και τώρα. Αν χάσεις ομως τη διάκριση μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος, τότε όλα σε πληγώνουν και θα επαναλαμβάνονται άσχημα πραγματα. Ο καθενας μας ζει το προσωπικό του δράμα στην προσωπική του σκηνή, αλλά ειναι ανόητο γιατι στην πραγματικότητα δεν υποφέρεις στο εδώ και τωρα. Ο ανθρώπινος οργανισμός ειναι η πιο εκλεπτυσμένη μηχανή, αλλα έχουμε διαβάσει τις οδηγιες χρήσεως της ; όπως διαβάζουμε τις οδηγίες χρήσης ενος τηλεφωνου, δεν θα έπρεπε να διαβάζουμε τις οδηγιες χρήσεως και του ανθρώπινου οργανισμού; άρα η ιδια σου ευφυία σε καταναλώνει, σε ρουφάει και εσύ το ονομάζεις αυτό στρες, αγχος, πόνο και έτσι έστρεψες την ευφυία σου εναντίον σου.”
Τα 4 τμήματα του μυαλού μας
“Στη γιογκικη κουλτούρα δεν υπάρχει μυαλό, υπάρχει το φυσικό σώμα και το νοητικό σώμα.
Αυτο που λεμε μυαλό ειναι ενας συνδυασμός ευφυίας και μνήμης. Υπάρχει μνήμη στο σωμα μας. Μπορει να μη θυμόμαστε πως μοιάζει ο προ προ προπάππους μας, αλλά η μύτη του βρίσκεται στο δικό μας πρόσωπο. Εμεις δε θυμόμαστε συνειδητά, αλλά το σώμα θυμάται πολύ καλά. Το σώμα μας εχει μνημη εκατοντάδων χιλιάδων ετών. Το σώμα εχει πολυ μεγαλύτερη μνήμη από ότι το μυαλό. Η Ευρώπη έδωσε πολυ μεγάλη σημασία στη σκέψη. Kι αυτο έγινε γιατι ήταν μια θρησκευτικά υποταγμένη κοινωνία όπου επιτρεπόταν να διαβάζουν ότι υπάρχει στα βιβλία που θεωρούνται γνώση. Και όταν δοθηκε στους ανθρώπους να εχουν λίγο ελευθερία για σκέψη και κατάφεραν να ζουν όχι υποταγμένοι (ευρωπαικός διαφωτισμός, γαλλική επανάσταση), άρχισαν να γιορτάζουν τη δύναμη της σκέψης υπερβολικα.
Μπορούμε να σκεφτούμε μόνο απο τα δεδομένα που εχουμε συγκεντρώσει και να τα ανακυκλώνουμε, να τα συνδυάζουμε, αλλα δε μπορούμε να σκεφτούμε κάτι καινούργιο, δεν ειναι στη φύση της σκέψης να βρει κατι καινούργιο, μόνο να ανακυκλωνει το παρελθόν. Αρα αν αφοσιωνεσαι στον τρόπο σκεψης σου, τιποτα το καινουργιο δεν θα συμβει στη ζωή.
Ο,τι σκεφτόμαστε ειναι το ψυχολογικο μας δραμα. Το δράμα ειναι σημαντικό για τον καθένα μας, για τον συνάνθρωπο μας δεν είναι τόσο, κι αυτο συμβαίνει γιατι ταυτοποιούμαστε με το δράμα μας. Γιατι ομως το ψυχολογικο μας δράμα, να καθορίζει τη φύση της ζωης μας; Ειναι ένα τοσο μικρό γεγονός μπροστά στη ροή της ζωής. Η Ζωή έχει πολυ μεγαλύτερη νοημοσύνη απ’ ότι η ατομική διάνοια.
Τα 4 μέρη του ανθρώπινου μυαλού είναι:
1.Διάνοια
Εχουμε δωσει τοση σημασια σε αυτήν και πληρωνουμε πολυ μεγάλο τίμημα ηδη. Εχουμε φτασει στο σημείο να ξερουμε σχεδον τα παντα, αλλα οχι για τη σπουδαιότητα της ζωης. Το παρατηρούμε στα παιδια. Για πρωτη φορα σε αυτη τη γενιά θα δεις 10 χρονών και 12 χρονών παιδιά να βαριούνται πάρα πολύ, κατι που δεν συνέβαινε στις παλαιότερες γενιες. Ηταν πολυ συναρπαστικό κάποτε για τα παιδια να θελουν να παιζουν, να εξερευνούν. Τα σημερινα παιδιά βαριούνται γιατι βλεπουν τον κόσμο μέσα απο το κινητό τους και την ταμπλέτα και τα ξερουν ολα. Είναι οι μικροί ξερόλες που συμπεριφέρονται σαν να είναι 60 χρονών και δεν νιωθουν καμια έκπληξη. Είναι η γενιά της τηλεκπαίδευσης. Αν αυτο συνεχιστεί κατά αυτόν τον τρόπο, σε 50- 100 χρόνια, το 50 % των παιδιών θα αυτοκτονούν απο την ανία.
H ζωή χρειάζεται ευδαιμονία και αφθονία. Ομως όταν υπαρχει τόση πληροφόρηση που παιρνουν τα παιδια τόσο νωρίς, χωρίς όμως την εμπειρια ζωης , τότε η ευδαιμονία φεύγει και μια ψευδής αισθηση γνώσης ερχεται που ειναι ο κινδυνος της διάνοιας. Γιατι η διανοια θελει να τα αναλυει ολα. Η διάνοια μοιάζει με ενα χειρουργικό νυστέρι, όσο πιο καλα ακονισμένο είναι, τόσο καλύτερα διαμελύει και αναλύει. Ο διαμελισμός -ανάλυση λειτουργεί σε κάποια πραγματα όπως στην ιατρική, αλλα οχι σε όλες τις πτυχές της ζωης. Καποιος θελει να γνωρίσει τη σχέση του με τη μητερα του, και την αναλύει τόσο που την υπεραναλύει. Ομως δε μπορεις να γνωρίσεις έτσι τη μητερα σου τελικα. Δε μπορεις να γνωριζεις τη ζωη με το να την υπεραναλύεις.. Αλλα αυτος ειναι ο κίνδυνος της ευφυΐας. Ολη η μοντερνα επιστημη εχει εξελιχθει χάρη στην ανθρώπινη διάνοια και παράγει τεχνολογικα επιτεύγματα. Η τεχνολογια ειναι μια χαρά γιατι εχει φερει άνεση στη ζωή μας αλλα δεν εφερε τη ζωή σε μας. Και η διάνοια ειναι χρήσιμη αλλά εξαρτάται από ποιον εχει ταυτοποιηθεί, δηλαδη ποιος ειναι αυτος που κρατάει το νυστέρι.
2. Ταυτότητα-προσωπικότητα
Η διάνοια λειτουργεί με βάση την ταυτότητα του καθε ανθρώπου. Οσο πιο συνειδητός είσαι στο χτίσιμο της ταυτότητας σου, τόσο θα καθοριστεί και η αποτελεσματικότητα της διάνοιας σου. Αν πχ κρατάς ενα κοφτερο νυστερι (διανοια) αλλα το χέρι σου (ταυτότητα) δεν ειναι σταθερό, θα κοπείς σε 100 μεριές. Το ανθρώπινο βάσανο οφείλεται στο οτι δεν ξερουμε πώς να κρατήσουμε σταθερο το νυστέρι, γιατι δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τη διανοια μας. Προσπαθούμε να μαλακώσουμε το κοφτερό μας νυστέρι (διανοια) με τα ναρκωτικά, το πολυ φαγητό, το πιοτό, διάφορες εξαρτήσεις, γιατι το νυστερι αλλιώς μας ποναει. Οχι ομως εξαιτίας της φύσης του, αλλα επειδη εμείς δεν ξερουμε να το κρατησουμε σταθερό.
3 Μνήμη
Η Μνήμη ειναι σωματική και νοητική και ειναι συμπυκνωμένη σε πολλά εκατομμύια αρχεια στον καθένα μας.(αναλύθηκε παραπάνω)
4. Καθαρή, απόλυτη νοημοσύνη
Αυτή η νοημοσύνη δεν εχει σχέση με καμια μνημη. Αν ο άνθρωπος βρει πρόσβαση σε αυτήν, τότε βρήκε πρόσβαση στην πηγή της δημιουργίας, το Θείο. Κατά αυτόν τον τρόπο, εχουν δημιουργηθει πολλές ιδεες του πως ειναι ο θεος και η δημιουργία. Και έτσι δημιουργήσαμε το Θεό που βρισκεται εκει ψηλα και τον ρωταμε πως θα κάνουμε αυτό ή το άλλο. Επειδη δε γνωριζουμε πως δημιουργήθηκε ο κόσμος, φτιάχνουμε σενάρια, θεωρίες, θρησκείες. Ενα λουλουδι αν το προσέξουμε καλά, παρατηρουμε ότι έχει φοβερή νοημοσύνη, σωστα; αλλα δεν μας εχουν πει ότι ο Θεός ειναι η νοημοσύνη. Ομως αν αγγιξεις εσύ μεσα σου την καθαρή, απόλυτη νοημοσυνη που εχεις ως ύπαρξη του σύμπαντος, τότε εχεις προσβαση στη πηγή της δημιουργιας. Ομως η σημερινή κοινωνία εχει θεοποιήσει την ανθρωπινη διάνοια με αποτέλεσμα να χάνουμε τον πλανήτη μας. Βεβαια μπορουμε να παμε και σε άλλο πλανητη και να κανουμε τα ιδια λογω της τεράστιας συλλογικής μνήμης που κουβαλάει η ανθρωπότητα. Αν θέλουμε όμως την ευεξία, θα πρέπει να ψάξουμε μέσα μας βαθύτερα, κι όχι προς τα εξω.”
I just saw the film “a beautiful day in the Neighborhood” with Tom Hanks in the role of Fred Rogers. The film is about the famous interview that took the Esquire journalist Tom Junod (in the film is named Lloyd Vogel) from the famous TV persona Fred Rogers.
But who is Fred Rogers? Is this person for real? Fred Rogers was a TV personality, a puppeteer, a musician and writer for the show”Mr. Rogers neighborhood” which run in the American television for 895 episodes. Can you imagine how many years did his show air and how many kids hearts did he influence? His show was a kids program but I think anyone could watch it and learn about feelings. “Feelings are mentionable and manageable and the show has done a great service for mental health,” as he said.
While watching the film I got impressed by the slow pace of the film was shot. The sequences of the film were slow, simple, focusing to the feelings of the characters in a very delicate manner, it was almost like meditating. I think the director of the film followed the pace of the show of Fred Rogers “Mr. Rogers neighborhood”. If you watch one episode https://www.misterrogers.org/(visit his site https://www.misterrogers.org/), you will notice the rituals that Fred Rogers follow in every single story-episode. He opened the door of his home-studio, taking off his jacket, hanging it in the closet and putting on a cosy sweater, then sitting down to take off his shoes and put his snickers on while at the same time singing “always wanting have a neighbor just like you..”. And after that he was ready to introduce to the public the subject he was going to talk about, speaking softly and in very slow, attentive way, almost like he was talking to one specific person, to one unique child’s soul. It was like if Fred Rogers wanted to point out that he had a grown- up life of his own somewhere else, but he had set aside it this time to pay full attention to the child’s concerns, willing to meet the child halfway.
I am finishing the article with a quote from Fred Rogers: “Although children’s “outsides” may have changed a lot, their inner needs have remained very much the same. Society seems to be pushing children to grow faster, but their developmental tasks have remained constant. Childhood lies at the very heart of who we are and who we become.” And a quote that a child said about him: “I like you so much, it feels like hearts are coming out of my head!”
Simply a great movie about a great man talking about feelings!
Last weekend we went on a road trip to Sweden. The weather was not so helpful since it was raining most of the time we spent there, but when we arrived to Fjellbacka the sun welcomed us!
We climbed Kungsklyftan rock. It was quite challenging ascent to the top but the view was quite rewarding!
A little info:
Ingrid Bergman called Fjällbacka her paradise on earth. She stayed here for over 20 summers with her children. After her death in 1982 her ashes spreads in the sea surrounding of the island Dannholmen. On Fjällbacka square a statue was raised to honor her memory. The square was renamed to Ingrid Bergman’s Square.
Fjällbacka is a small fishing village in Tanum. The resort takes its name from the large rock mountain that characterizes the village. Fishing, shipping and trade was formerly important industries which today has been replaced by manufacturing and tourism.
Φέτος η επιλογή των διακοπών μας ήταν τα Χανιά. Βρήκαμε και νοικιασαμε ένα airbnb δωμάτιο από τα άφθονα που υπάρχουν στο κέντρο της παλιάς πόλης κι έτσι είχαμε τη δυνατότητα για άνετες μετακινησεις στην πόλη χωρίς το άγχος του παρκαρίσματος μιας και δεν νοικιάσαμε αμάξι. Εξάλλου αν ήθελες να πας εκτός πόλης τα Κτελ ήταν άκρως εξυπηρετικά και όλα τα δρομολόγια ηταν στην ώρα τους που πραγματικά το αμάξι θα περίττευε.
Τα Χανιά εκτός από τους πρώτους κάτοικους που ήταν οι Μίνωες και οι Ελληνες, συγκεκριμενα οι Δωριείς, έχουν κατακτηθεί από Ρωμαίους, Αραβες και Βυζαντινους. Η πολη κατακτήθηκε έπειτα το 1252 και για σχεδον 4 αιωνες από τους Ενετούς. Κατόπιν έπεσε η πόλη στα χέρια των Τουρκων το 1645 μεχρι την Αιγυπτιοκρατια που κρατησε για 10 χρόνια απο το 1831-1841 για να ξαναπεσει στα χερια των Τούρκων. Περιηλθε στην Ελλάδα επί Βενιζελου το 1913. Τα σημάδια λοιπόν που έχουν αφήσει οι κατακτητες είναι ολοφάνερα όπου κι αν πέσει το βλέμμα σου.
Το παλιό λιμάνι των Χανίων ήταν αυτό που θυμόμουν απο την τελευταια μου επισκεψη στα Χανιά πριν από 7 χρόνια. Αναμφιβολα πόλος έλξη των τουριστων αλλα και των ντόπιων αποτελεί ανεκτίμητο στολίδι με κορυφαιο αξιοθέατο τον Αιγυπτιακό φάρο. Ομως τα στενά ενετικά σοκάκια είναι αυτα που κερδίζουν τις εντυπωσεις γιατί τα περισσότερα παλια ενετικά κτίσματα έχουν ανακαινισθεί και μετατραπει σε boutique hotel ή airbnb δωμάτια καθως και ερείπια από παλια σπίτια και καθολικά μοναστηρια έχουν γίνει μπαρ και εστιατορια αντιστοίχως. Να πίνεις το ποτό σου σαν να είσαι σε ένα σκηνικό αλλοτινης εποχής με συγχρονες πινελιές. Φυσικά και υπαρχουν πολλά τουριστικά μαγαζιά για όλα τα γουστα αν και πρόσεξα ότι σε αρκετά απο αυτα οι υπάλληλοι ήταν ξένοι κι οχι Ελληνες.
Εξαιρετική βόλτα ήταν όταν ξεκινήσαμε από το κέντρο της παλιας πόλης για να πάμε παραλιακά προς τη Χαλέπα την αριστοκρατική συνοικία που βρισκεται στα προάστια ας πουμε των Χανιων. Οταν ρωτούσαμε τους ντόπιους πως να πάμε στη Χαλέπα ήταν πολύ πρόθυμοι όχι μόνο να μας δείξουν το δρόμο αλλά και να μας πουν λίγα λόγια για την ιστορία του τόπου τους κι ότι ο τουρισμός σιγουρα είναι μια σημαντική πηγή εσόδων αλλά η Κρήτη γενικότερα είναι αυτάρκης σε όλα τα επίπεδα και η κρίση δεν την επηρέασε ιδιαίτερα.
Επίσκεφτηκαμε και το σπίτι του Βενιζέλου κατά τύχη θα έλεγα μιας και ψάχναμε το αρχαιολογικό μουσείο αλλά το google maps μας έβγαλε στο νέο κτιριο που κατασκευαζεται για να φιλοξενησει το αρχαιολογικό μουσείο στη Χαλέπα. Το πατρικό σπίτι του Βενιζέλου είναι ένα νεοκλασσικό κτίριο που χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και στο οποίο έχει γίνει μια πολύ καλή ανακαίνιση. Οι χώροι έχουν διατηρήσει μέχρι και σήμερα την αυθεντική τους μορφή. Έπιπλα της δεκαετίας 1925-1935, διαλεγμένα από τον ίδιο και τη γυναίκα του Έλενα, διακοσμητικά αντικείμενα και πίνακες εποχής, πρωτότυπες φωτογραφίες, προσωπικά αντικείμενα κοσμούν το εσωτερικό του.
Ο Βενιζελος είναι μια αμφιλεγόμενα μοιραία προσωπικότητα για την ιστορία της Ελλάδας και για οτι επακολουθησε του οραματος που ειχε για τη Μεγάλη Ελλάδα που ήταν η ολεθρια μικρασιατικη καταστροφή. Πηγές αναφέρουν οτι η καταγωγη του ήταν εβραική. Ομως για τους Κρητικους κυρίως τους παλιούς, είναι ο ήρωας τους και ουδείς λεει κατι κακό για αυτόν.
Είδαμε ακόμα το Αρχαιολογικό καθως και το Βυζαντινό μουσείο που στεγάζονται σε πρώην καθολικά μοναστήρια. Ενα πραγματικά μαγευτικό πάντρεμα πολιτισμών. Στη βορειοδυτική πλευρά του λιμανιού της πόλης των Χανίων, οι Βενετοί κατασκεύασαν το Revellino del Porto, ένα οχυρωματικό έργο για την προστασία του λιμανιού. Σήμερα στο κεντρικό κτίριο του φρουρίου στεγάζεται το Ναυτικό Μουσείου της Κρήτης.
Οσον αφορά το φαγητό στην Κρήτη θα το απολαύσεις σχεδόν όπου και να πας. Εμεις αποφυγαμε τα άκρως τουριστικά εστιατόρια που βρίσκοντα γύρω από το παλιό λιμάνι και φάγαμε σε ταβέρνες που ήταν σε σοκάκια εξαιρετικές λιχουδιές όπως στάκα, απάκι, ντολμαδάκια και φρέσκο ψάρι.
Είδαμε πολλά ακόμα αξιοθέατα, Την παλιά αγορά, την πλατεία της Σπλαντζιας, το κρητικό σπίτι. Ολα ήταν ξεχωριστά. Αξίζει να πάει ο επισκέπτης ξανά και ξανά γιατί κάθε φορά θα ανακαλύπτει κάτι νέο. Θα ξαναπάω σύντομα!
When “mad about you” aired in the Greek TV, – I think it was on the Antenna TV network- I didn’t pay attention to it at all. I mean I was too young to understand about how relationships work, especially between husbands and wives. I was just not interested in it. Though Helen Hunt got famous by this sitcom in the late 90ies, for me it was a TV sitcom totally forgotten. A few months ago we were thinking with my partner which series we would like to watch and I saw an instagram story about the sofa the married couple of Paul and Jamie Buchman wanted to buy, uploaded by my favorite blogger named “hooked on houses”. And so I started to watch the sitcom.
Mad About You was a NBC sitcom mainstay in the 1990s. It followed the lives of Paul and Jamie Buchman (the leading parts were Paul Reiser and Helen Hunt), newlyweds living in New York City. It ran for seven seasons (1992 1999) and it won a dozen Emmy Awards. It introduced most of us to Helen Hunt, who won 4 times the Emmy Award. It also had a great supporting cast that included among many others, John Pankow (cousin Ira), Lisa Kudrow (waitress Ursula), Richard Kind (Dr.Mark Devenah), Leila Kenzle (Fran Devenah), Ann Ramsay (Lisa the sister of Jamie) and Hank Azaria (Nat the guardian og Marray the dog).
It’s a show about family but they don’t have a baby until about season 5 of the show’s run. It could be a workplace show for periods of time as Paul made movies and Jamie worked in public relations. And this work involvement of the couple provoked a crisis in their relationship. That’s why they started a therapy for couples. It’s also a show about a couple dealing with fertility issues. Actually it’s s a sitcom about how marriage can be through phases. In the very first episode Paul and Jamie had a small fight and Jamie said: “Is the marriage so hard? It’s supposed to be different than this” and Paul answered:” Says who? It is supposed to be like this. I asked everyone around. There is always stuff. I put up with your crap, and you put up with mine”. And another quote from the third episode where the couple couldn’t make a decision about how to spend their Sunday together, so in the end when the couple relaxed on the sofa Jamie said :” Am I boring you?” and Paul said:” Of course not. I got you, I got potato chips how much better could it be!”
The two actors had a magical chemistry together on the set. They were so great in physical comedy as well. In the last season the couple after their therapy session, the therapist challenged them not to speak to each other for a whole day so as to concentrate on each other’s body language and communicate better in this way. The episode was so funny because Reiser and Hunt acted in silence while the other cast talked normally.
For me it is not only one funny TV show, it’s also a study of how couples could get along and if not why this happens. Furthermore the sitcom raises issues about how the parents get involved in the lives of the couple, about work problems and friendships.
Over the course of 164 episodes, the show managed to be more than the sum of its parts. Overshadowed by the immense success of Friends, Mad About You offered an update to the sitcom form. While it wasn’t revolutionary, what the cast and crew did with the show was a more subtle, more nuanced and more formally dynamic show than most of the family sitcoms on the air – then and since. Like a lot of shows, it would have been twice as funny if they made half as many episodes, but the show managed something rare. The people behind Mad About You accepted the guidelines for what a network sitcom was, and then it managed to tweak, play with, and subvert every single rule except one – to be funny. I read that it’s gonna be a reboot of the show in the end of 2019 and they have promised that it’s gonna be funny. Even if I don’t like the revivals maybe this one will be a good one!
If you haven’t watched the episodes yet, do that. If not blow your minds, it will surely make you laugh!
Στις διακοπές μου στην Ελλάδα φέτος το καλοκαίρι υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι όταν θα έτρωγα έξω θα παράγγελνα μόνο ψαρικά-θαλασσινά. Μου έχει λείψει τόσο πολύ το ψάρι του ελληνικού πελάγους και οι ουζομεζέδες που πραγματικά του έδωσα και κατάλαβε που λένε. Με αφορμή τη φωτογραφία αυτή που τράβηξα στο Κολυμπάρι των Χανίων έξω από μια ταβέρνα σας εξιστορώ κάποια μυστικά για το χταπόδι που διάβασα στο διαδίκτυο καθώς και την ιστορία του.
Τα μυστικά του:
Ο τόπος προέλευσης του χταποδιού καθορίζει τη νοστιμιά του. Η γκάμα ξεκινά από τα αλμυρά χταπόδια της Αίγινας, στα ανάλατα των λιμνοθαλασσών, έως τα εντελώς άνοστα εισαγόμενα.
Το φρεσκοψαρεμένο χταπόδι θέλει δουλειά για να μαλακώσει (την λένε «γούλισμα» και περιλαμβάνει ακραία μετά θάνατον βασανιστήρια). Το αγορασμένο από τα ψαράδικα είναι πιο μαλακό αφού έχει γίνει το γούλισμα του πρώτα.
Το χταπόδι το μαγειρεύουμε χωρίς να το κόψουμε! Στο εσωτερικό του κάθε πλοκαμιού υπάρχει ένας σωλήνας γεμάτος υγρό. Αν το κόψουμε, το υγρό φεύγει και το χταπόδι μας γίνεται σόλα ή τσίχλα. Αν θέλουμε μικρότερη ποσότητα, τότε μπορούμε, τραβώντας ανάμεσα στα πλοκάμια, να το διαιρέσουμε σε μικρότερα κομμάτια.
Για τρυφερό ψητό χταπόδι, ο καλύτερος τρόπος είναι να το αφήσουμε κρεμασμένο στον ήλιο μια – δυο ημέρες.
Για μαγείρεμα διαλέξτε μικρά χταποδάκια, για ψήσιμο μεγαλύτερα.
Προσοχή στον υπολογισμό της ποσότητας. Το χταπόδι με όποιο τρόπο και να μαγειρευτεί μαζεύει.
Λίγη ιστορία:
Με 10.000 περισσότερα γονίδια από τον άνθρωπο και μακρά εξελικτική ιστορία 400 εκατομμυρίων ετών που αντανακλάται στο περίπλοκο γονιδίωμά του, το χταπόδι διαθέτει, μεταξύ άλλων, «έξυπνα» πλοκάμια γεμάτα νευρωνικά κύτταρα (σαν μίνι-εγκεφάλους). Μπορεί ακόμη να αλλάζει χρώμα και εμφάνιση κατά βούληση, προσαρμοζόμενο στο περιβάλλον του, μια ικανότητα καμουφλάζ που έχει εμπνεύσει πολλές σύγχρονες τεχνολογίες, όπως τα μαλακά και εύκαμπτα ρομπότ. Οι «μεταμφιέσεις» αυτές γίνονται δυνατές χάρη και στην εντυπωσιακή νοημοσύνη του , η πηγή της οποίας θα πρέπει επίσης να αναζητηθεί στο μοναδικό DNA του. Η δημοσίευση έγινε στο επιστημονικό περιοδικό Nature, αναζωπυρώνοντας μια συζήτηση περί εξέλιξης αλλά και εξωγήινης ζωής. Ενα πολύ μεγάλο κομμάτι του γήινου ωκεάνειου κόσμου δεν έχει εξερευνηθεί, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για άγνωστες μορφές ζωής, την ακριβή εξελικτική κατάσταση των οποίων δεν γνωρίζουμε. Δηλαδή σε ποιον βαθμό είναι η νοημοσύνη τους αναπτυγμένη και υπέρ ποίου -σε σχέση με τον άνθρωπο- θα απέβαινε μια σχετική σύγκριση, αν κάποτε γινόταν.
Τα χταπόδια έχουν οκτώ άκρα που εξέχουν από το σώμα τους, ωστόσο πρόσφατες έρευνες σχετικά με τη χρήση τους αναπροσδιόρισαν την ονομασία τους. Τα χταπόδια ανήκουν στην οικογένεια τω κεφαλόποδων. Χρησιμοποιούν τα δύο πίσω πλοκάμια για να κινούνται στο βυθό και τα υπόλοιπα έξι για να τρέφονται. Ως εκ τούτου, οι θαλάσσιοι βιολόγοι τείνουν να αναφέρουν πλέον ότι τα χταπόδια έχουν δύο πόδια κι έξι χέρια. Τα πλοκάμια του χταποδιού είναι αξιοθαύμαστα όργανα. Έχουν τη δυνατότητα να σκληραίνουν σχηματίζοντας προσωρινές κλειδώσεις ή να διπλώνουν μεταμορφώνοντας τον ιδιοκτήτη τους σε μπάλα που κυλά στον πυθμένα. Επίσης περιέχουν τα δύο τρίτα του εγκεφάλου ενός χταποδιού- γύρω στα πενήντα εκατομμύρια νευρώνες– ενώ το υπόλοιπο ένα τρίτο, σε σχήμα ντόνατ, βρίσκεται στο εσωτερικό του κεφαλιού (μανδύας). Επειδή μεγάλο μέρος του νευρικού συστήματος του χταποδιού βρίσκεται στα άκρα του, καθένα από αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα. Ένα κομμένο πλοκάμι έχει τη δυνατότητα να σέρνεται τριγύρω και σε ορισμένα είδη, μπορεί να επιζήσει για αρκετούς μήνες. Το χέρι (ή πόδι) ενός χταποδιού μπορεί κυριολεκτικά να κάνει του κεφαλιού του….
Οτι και να λέμε πάντως είναι απίθανος μεζές…Ακόμα έχω τη γεύση του χταποδιού που έφαγα σε μια ταβέρνα στα Χανιά όπου μας το σέρβιραν με φάβα και κάπαρη. Αλλά η παρουσίαση του πιάτου ήταν το κάτι άλλο. Σε τσέρκι έβαλαν χταποδάκι βραστό κομμενο σε μικρά κομματάκια κι από πάνω φάβα και τέλος κάπαρη για ντεκόρ. Μου τρέχουν τα σάλια και μόνο που το σκέφτομαι…
Πηγές: Η μηχανή του χρόνου, bostanistas & protagon
Ανάρτησα αυτό το παρακάτω άρθρο που το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον και το μοιράζομαι μαζί σας.
Ίσως αρκετοί από εμάς να έχουμε αναρωτηθεί…Τι θα γινόταν αν;;;; Ή βρέθηκα στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή ή πως θα είχε εξελιχθεί κάποια κατάσταση εάν είχα πάρει διαφορετική απόφαση, εάν είχα λειτουργήσει διαφορετικά….αν….αν….αν… Πολλές φορές χαρακτηρίζουμε κάποιο γεγονός ως σύμπτωση, ως τυχαίο ή μοιραίο. Είναι όμως έτσι ή έτσι μάθαμε να χαρακτηρίζουμε οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας; Πολλοί από εμάς όταν βιώνουμε μια δύσκολη κατάσταση συνηθίζουμε να λέμε: «Τι να κάνω; έτσι ήταν γραφτό να γίνει». Ή όταν μας συμβαίνει κάτι ευχάριστο συνηθίζουμε να λέμε «Είχα τύχη βουνό»! Πόση αλήθεια όμως κρύβουν αυτές οι φράσεις; Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχει κάτι, ανεξάρτητα από το αν κάποιος το ονομάζει μοίρα, πεπρωμένο ή Κάρμα, το οποίο «εκδικείται» αν τα όρια παραβιαστούν ή τουλάχιστον ως έτσι το αντιλαμβανόμαστε, όταν δεν δείχνουμε τον απαιτούμενο σεβασμό στις σχέσεις μας ή στον εαυτό μας και αρκετές φορές δείχνει να γνωρίζει τι χρειαζόμαστε ή τι πρόκειται να χρειαστούμε για να αναπτυχθούμε ως άνθρωποι. Ας δούμε όμως τι είναι Μοίρα; «Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία οι Μοίρες ήσαν τρεις αλλά πολλές φορές παρουσιάζονται και σαν μια μοναδική τρισδιάστατη θεά. Οι Μοίρες κατοικούσαν σε μία λίμνη κοντά σε μία σπηλιά του Ουρανού. Ήσαν κλώστριες, αν και μόνο η μία από αυτές ονομάζεται Κλωθώ. Η δεύτερη ονομαζόταν «Λάχεσις» η απονέμουσα και η Τρίτη «Άτροπος» η αναπότρεπτη. Ο Όμηρος μιλάει για μία Μοίρα, μία δύσκολα υποφερτή και καταστροφική θεά που κλώθει. Αυτό που κλώθουν οι Μοίρες είναι οι μέρες της ζωής μας, από τις οποίες μία θα σταθεί η αναπότρεπτη μέρα του Θανάτου. Πόσο μάκρος θα έχει το νήμα κάθε θνητού εξαρτάται από αυτές. Ούτε και ο Δίας δεν μπορούσε να αλλάξει κάτι» H Μοίρα, προκαλεί φόβο, γιατί ο άνθρωπος έχει μία αίσθηση αδυναμίας, ανικανότητας ή ακόμη και ανεπάρκειας, χάνει την ικανότητά του να διαχειριστεί μία κρίση ή κάποιο δυσάρεστο γεγονός στη ζωή του και θεωρεί ότι δεν έχει καμία επιλογή. Μοίρα σημαίνει: Είναι γραμμένο. Κάτι το οποίο είναι γραμμένο από ένα αόρατο χέρι και που τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει είναι μία τρομακτική σκέψη. Υποδηλώνει όχι μόνο φόβο αλλά και αδυναμία αφού κάποιος άλλος ρυθμίζει τις καταστάσεις και τα γεγονότα στη ζωή μας, χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου για τις ελπίδες, τις προσδοκίες, τις επιθυμίες, την αγάπη, τα λάθη και τις παραλείψεις μας. Τότε τι αξία έχουν οι προσπάθειες του ατόμου για την καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής του, του εαυτού του, της οικογενείας του αφού δεν μπορεί να αποφύγει αυτό που είναι γραμμένο;
Η λέξη Μοίρα δημιουργούσε και δημιουργεί ένα φόβο στους ανθρώπους και σε αρκετές περιπτώσεις αποφεύγουμε να την αναφέρουμε , ενώ αναφέρουμε πολύ πιο εύκολα τη λέξη Κάρμα. Ο νόμος του Κάρμα ή Νόμος της Επανάληψης ή του πεπρωμένου, είναι αυτός που συνδέει τις αιτίες με τα αποτελέσματα. Με ποιόν τρόπο όμως γίνεται αυτό; Η ζωή, μας έχει δείξει ότι όταν κάνουμε ένα λάθος, μας δίνει μία «περίοδο χάριτος». Ο επιεικής και υπομονετικός νόμος της επανάληψης ή Κάρμα μας δίνει την ευκαιρία να δοκιμάσουμε ξανά. Αν παρόλα αυτά εμείς συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη τότε ο Νόμος του Κάρμα είναι αμείλικτος. Συναντάμε συνεχώς πόνο, δυστυχία, αναποδιές και αναρωτιόμαστε γιατί να μας κυνηγάει η ατυχία και η γρουσουζιά. Όμως στην πραγματικότητα τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Δεν είναι ούτε γρουσουζιά ούτε ατυχία, απλά αγνοήσαμε τις ανώδυνες προειδοποιήσεις που μας είχαν δοθεί και με αυτόν τον τρόπο μας δίνετε η δυνατότητα να επανεκτιμήσουμε τις πράξεις μας έστω και μέσα από τον πόνο. Έτσι ο νόμος του πεπρωμένου μέσω των γεγονότων που «δήθεν τυχαία» μας συμβαίνουν, επί της ουσίας όμως εμείς τα έχουμε προκαλέσει, μας καθοδηγεί στον ορθό δρόμο για τη σωτηρία της ψυχής μας.
Κάποιες φορές θυμώνουμε με τις δυσκολίες που συναντάμε στη ζωή μας, κατηγορούμε και αποδίδουμε ευθύνες στους άλλους για όλα όσα μας συμβαίνουν και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι τίποτε δεν συμβαίνει εκεί «έξω» χωρίς τη δική μου συμμετοχή. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι εμείς είμαστε το μοναδικό εμπόδιο και η αιτία κάθε δυσκολίας ή αποτυχίας που βιώνουμε. Εμείς έχουμε δημιουργήσει όλα αυτά τα εμπόδια και τις δυσκολίες. Είναι αποτέλεσμα των δικών μας προηγούμενων σκέψεων φόβου, αμφιβολίας, ανησυχίας ή πόνου. Τα εμπόδια που συναντάμε δεν είναι τίποτε άλλο από την υλοποίηση των εσωτερικών μας φόβων και σκέψεων. Εμείς είμαστε και οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες των όσων συμβαίνουν στη ζωή μας. Πώς συμβαίνει αυτό; Κατά την πρώιμη παιδική μας ηλικία, όταν ακόμα δεν έχουμε αναπτύξει κριτικό νου, αποδεχθήκαμε πολλές συμπεριφορές, πεποιθήσεις, κρίσεις και αντιλήψεις του περιβάλλοντός μας και τις υιοθετήσαμε. Οι πεποιθήσεις αυτές βρίσκονται στον υποσυνείδητο νου μας και επηρεάζουν τη ζωή μας χωρίς πολλές φορές να το αντιλαμβανόμαστε συνειδητά. Σκεφθείτε κάποιον τομέα της ζωής σας που φέρνετε συνεχώς επαναλαμβανόμενα μοτίβα είτε αφορούν στον επαγγελματικό τομέα, είτε στον τομέα των σχέσεων, των συνεργασιών ή σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής σας. Αναρωτιέστε τότε πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό πάλι σε μένα, πόσο άτυχος ή άτυχη είμαι; Αφού εγώ δεν το θέλω αυτό…Εδώ χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχουν κάποιες περιοριστικές πεποιθήσεις στο υποσυνείδητό μας που εμποδίζουν την ανάπτυξή μας και το ευρύτερο καλό μας. Χρειάζεται να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και να αλλάξουμε τη ζωή μας αλλάζοντας τα αρνητικά μας πρότυπα και τις περιοριστικές πεποιθήσεις που υιοθετήσαμε από το περιβάλλον μας μέσω των πέντε αισθήσεων και που έχουν καταγραφεί στο υποσυνείδητό μας. Χρειάζεται απλά να επανατοποθετηθούμε, να δούμε τι συμβαίνει γύρω μας και με καθαρότητα σκέψης να οδηγηθούμε σε νέες επιλογές που θα μας ωθήσουν να βαδίσουμε προς μία θετική κατεύθυνση. Πάντα πίστευα και πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει πλήρη ελευθερία να διαμορφώσει τη ζωή του. Εμείς οι ίδιοι είμαστε η «λύση» στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας. Χρειάζεται να καταλάβουμε ότι υπάρχει κατάλληλος χρόνος για να προχωρήσουμε ή να μείνουμε λίγο πίσω πριν πάρουμε κάποιες αποφάσεις ή κάνουμε κάποιες ενέργειες λειτουργώντας μόνο με το ΕΓΩ ή παρορμητικά. Χρειάζεται να είμαστε παρόντες στο ΤΩΡΑ και όχι στο τι έγινε στο παρελθόν ή τι θα γίνει στο μέλλον. Το παρελθόν είναι χρήσιμο μόνο στο μέτρο που το χρησιμοποιούμε για να διδαχθούμε από τυχόν παραλείψεις ή λάθη και να εργαστούμε πάνω σε αυτά για να τα διορθώσουμε. Το μέλλον είναι αυτό που δημιουργούμε ΤΩΡΑ. Εάν πιστεύετε ότι η ψυχή πριν ενσαρκωθεί έχει επιλέξει τον τόπο, τους γονείς, τους συντρόφους, τους φίλους ή τι πρόκειται να βιώσει, αυτό δε σημαίνει ότι όλα είναι «γραμμένα». Εάν π.χ. έχω έρθει για να βιώσω μία εμπειρία φτώχειας, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να βιώνω φτώχεια σε όλη μου τη ζωή. Θα δω τι είναι αυτό που κάνω ή δεν κάνω και θα το αλλάξω. Δεν καταργείται η Ελευθερία της Βούλησης. Ο ίδιος ο άνθρωπος μπορεί να δεχθεί ή να απορρίψει τις τάσεις μιας δεδομένης στιγμής ή περιόδου της ζωής του και να καθορίσει ο ίδιος το επίπεδο που θα εκδηλωθεί η κάθε εμπειρία του. Χρειάζεται να είναι ενήμερος για όλα όσα συμβαίνουν, να ζει στο ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, να κατανοεί ότι ο Νόμος της Επανάληψης δεν είναι εκδικητικός αλλά ευεργετικός και ότι έτσι του δίνεται η ευκαιρία να επανεξετάσει κάποιες καταστάσεις στη ζωή του, να διδαχθεί και να εξελιχθεί. Η επιλογή, βέβαια, στο δίλημμα Μοίρα, Πεπρωμένο ή Ελεύθερη βούληση είναι δική σας.
Εχουν περασει 5 χρονια σχεδον απο τοτε που έφυγα από την Ελλάδα για να εγκατασταθώ στη Νορβηγία.
Ναι ο χρόνος κυλάει σα νερό και σου γελάει σα μωρό καθε φορά που πας να τον ξεγελάσεις λέγοντας του έχω ακομα καιρό. Και ναι σημασία έχει το πως νιωθεις μέσα σου αλλα είναι κι άλλοι παραγοντες που σε ξεπερνούν καμια φορα και δεν θα έχεις χρόνο για όλα…Σήμερα όμως διεθεσα χρονο να γράψω στο αγαπημενο μου μπλογκ-ημερολόγιο και ειμαι χαρούμενη για αυτο.
Σε αυτο το διαστημα της πενταετιας που βρίσκομαι στη Νορβηγία έγραψα λίγες φορές στο μπλογκ μου σε σχεση με τα προηγουμενα χρόνια. Μία ηταν επειδη δεν είχα χρόνο, την αλλη επειδη δεν είχα εμπνευση, οι δικαιολογίες πολλές, το σίγουρο είναι ότι δε δίνω στον εαυτο μου χρόνο να επεξεργαστω τις σκεψεις μου, να βρεθώ λίγο με το μέσα μου. Ανατρεχοντας στις παλιοτερες αναρτήσεις του μπλογκ μου , διάβασα σε ένα παλιοτερο αρθρο μου για τα πράγματα που με κάνουν να νιωθω ευγνωμοσυνη. Ηταν ακριβως η περίοδος που μόλις είχα πιασει δουλεια στο σχολειο που ειναι διπλα στο σπιτι μου.
Μετά απο πολυ κόπο καταφερα να βρω τη δουλεια που είχα οραματιστει οτι θα έκανα με τον ερχομό μου εδω. Να κάνω δηλαδή γιογκα στα πιτσιρικια και να είμαι ενεργή στις δραστηριοτητες της δημιουργικης απασχολησης του ολοημερου σχολειου. Με τη νορβηγική γλώσσα δε, επικοινωνω σε πολυ καλο επιπεδο, καταλαβαινω τις διαλέκτους και τη slang γλώσσα των νέων. Παράλληλα δουλευω συχνα πυκνά ως αναπληρωτής δάσκαλος ή βοηθος δασκάλου τις πρωινές ώρες που σημαινει οτι έχω μια πολύ καλή εικόνα του εκπαιδευτικου συστηματος, συγκεκριμένα σε οτι έχει να κάνει με τη δομή και τη λειτουργία του δημοτικού σχολείου στη Νορβηγία. Μάλιστα απο τη νέα σχολική χρονιά θα δουλεύω σε ένα αλλο δημοτικό σχολειο. Καινουργιο περιβάλλον, νεές εμπειρίες. Επίσης έγινα πια διπλωματούχος δασκάλας γιογκα για παιδιά πιστοποιημενη απο νορβηγική σχολή.
Κι όμως νιωθω μέσα μου κενό. Ακόμα υπάρχει η αμφιταλαντευση του αν θα παραμεινουμε στη χώρα αυτη ή θα γύρισουμε πίσω και πότε θα γίνει αυτο. Το ερωτημα ειναι γιατι να γυρισουμε πίσω; Γιατί η ζωη εδω είναι μονο η δουλεια σου ουσιαστικά. Το κρύο είναι ανυποφορο και ατελειωτο. Το σκοτάδι του χειμωνα και ο εκτυφλωτικός ήλιος του καλοκαιριου-οταν έχει ηλιοφάνεια-προκαλούν ψυχικη ανισορροπία. Κερδίζεις χρήματα και το μονο που σκέφτεσαι είναι πότε θα πας διακοπες. Πιανω τον εαυτο μου να χαζευει διαφορα σάιτ που πουλουν ρουχα ή καλλυντικά και υπολογιζω τους ποντους που έχω μαζευψει απο τις αγορές μου για να κερδίσω καποιο μπονους…Καταναλωτισμός..
Διαβαζα ένα αρθρο προχτές για το καταναλωτικό συνδρομο του Ντιντερό. Ο Ντιντερό ο διάσημος αυτός Γάλλος φιλόσοφος και Διαφωτιστής έζησε σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του σε συνθήκες φτώχειας, όμως όλα άλλαξαν το 1765. Παρά την έλλειψη πλούτου, ο Ντιντερό ήταν γνωστός ως συνιδρυτής της Encyclopédie, μιας από τις πιο περιεκτικές εγκυκλοπαίδειες της εποχής. Όταν η Μεγάλη Αικατερίνη, η Αυτοκράτειρα της Ρωσίας, έμαθε για τα οικονομικά του προβλήματα προσφέρθηκε να αγοράσει τη βιβλιοθήκη του έναντι 1.000 στερλινών (περίπου 50.000 σημερινά δολάρια). Στην πραγματικότητα του είπε να κρατήσει τη βιβλιοθήκη στο σπίτι του και τον προσέλαβε ως βιβλιοθηκάριο με 25 χρόνια αμοιβής. Ξαφνικά, ο Ντιντερό είχε χρήματα να ξοδέψει και απέκτησε έναν κόκκινο μανδύα. Και τότε ήταν που όλα άρχισαν να πηγαίνουν στραβά. Ο κόκκινος μανδύας ήταν πολύ όμορφος αλλά δεν ταίριαζε με τα υπόλοιπα υπάρχοντα του Ντιντερό. Σύμφωνα με τον ίδιο, δεν υπήρχε “συντονισμός” ούτε “ενότητα” μεταξύ του μανδύα και των υπόλοιπων αντικειμένων του. Έτσι, ο φιλόσοφος ένιωσε την επιθυμία να αγοράσει νέα πράγματα για να ταιριάζουν με τον μανδύα του. Αντικατέστησε τα πάντα ακόμα και τους πίνακες ζωγραφικής που είχε στους τοίχους. Τελικά υποχρεώθηκε να χρεωθεί αναγνωρίζοντας ότι έγινε δέσμιος περιττών επιθυμιών και περιέγραψε την κατάσταση στο δοκίμιό του, “Μετανοώ που αποχωρίστηκα το παλιό μου ρούχο“.
Συμφωνα με το άρθρο αυτές οι “αναγκαστικές” αγορές είναι σήμερα γνωστές ως “φαινόμενο Diderot”. Εκφράζει αυτό που λένε οι οικονομολόγοι: η κατανάλωση αγαθών φέρνει κατανάλωση συμπληρωματικών αγαθών. Αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι νέες αγορές είναι χρήσιμες, άλλωστε ποτέ δεν υπήρχαν στις αρχικές επιθυμίες μας. Καταλήγουμε να θέλουμε κάτι που οι προηγούμενοι εαυτοί μας δεν χρειάζονταν για να αισθάνονται χαρούμενοι. Θέλουμε καινούργια πράγματα μόνο και μόνο για να ταιριάζουν με τα υπόλοιπα. Αγοράσατε νέο καναπέ; Ξαφνικά αμφισβητείτε την διάταξη ολόκληρου του σαλονιού σας. Αυτές οι καρέκλες; Αυτό το τραπέζι; Αυτό το χαλί; Πρέπει όλα να αλλάξουν. Αγοράσατε νέο φόρεμα; Πρέπει να πάρετε παπούτσια και παλτό που να πηγαίνουν με το φόρεμα. Η επιθυμία απόκτησης νέων πραγμάτων μπορεί γίνει αλόγιστη και να φέρει μεγάλη αναστάτωση. Όπως έγραψε και ο Ντιντερό, “Αφήστε το παράδειγμά μου να σας διδάξει ένα μάθημα. Η φτώχεια έχει τις ελευθερίες της, η πολυτέλεια έχει τα εμπόδια της…”
Θα μου πεις αν ήμουν στην Ελλάδα και δουλευα δεν θα ήταν το ίδιο; Δε θα έμπαινα σε καταναλωτικά τριπάκια; Απλά εδώ μέσα σε όλα αυτά έρχεται και το ότι είσαι ξένος. Κι όταν πάω στην Ελλάδα παλι νιωθω ξένη. Στο μυαλό όλων των φίλων μου εκει είναι οτι εγω πια ειμαι εγκατεστειμενη στο εξωτερικό. Και στο δικό μου το μυαλό ειναι οτι νιωθω οτι είμαι στην εξορία. Νιωθω εντονα την απομονωση σε αυτο το μέρος. Ο σύντροφος μου με στηρίζει αλλά κι αυτός αντιμετωπίζει πολλά ζόρια το τελευταιο διαστημα. Ζω μια τελειως διαφορετική πραγματικοτητα με την εργασία μου στο δημόσιο από αυτη που ζει ο ιδιος με το ελευθερο επαγγελμα που ασκει στο χώρο της οικοδομης. Εκείνος δεν βιωνει τι σημαίνει το συνδρομο Ντιντερο που μόλις περιεγραψα.
Το κενό συναίσθημα, αυτή η αίσθηση κενού, είναι ίσως γνωριμο σε όλους. Τις περισσότερες φορές δεν του δίνουμε σημασία. Είναι τις φορές που δεν είμαστε καλά και πρέπει οπωσδήποτε να βγούμε έξω με κάποιον οικείο, που έχουμε ένα υπερφαγικό επεισόδιο, που χρειαζόμαστε άμεσα κάτι έντονο στη ζωή μας και μετά από λίγο τσακωνόμαστε με το σύντροφό μας, επειδη περνάει ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Πολύ συχνά το κενό συναίσθημα περιγράφεται ως βαρεμάρα. Τις περισσότερες φορές συνδέεται με δυσφορία και ανηδονία.
Το κενό συναίσθημα συνδέεται συχνά με την αναζήτηση νοήματος. Θέλω να προχωρησω, να πάω παραπέρα αλλά πέφτω στις παγίδες που έχω καλοστησει στον εαυτο μου. Χάνω την υπομονή μου, αφήνω το μυαλό μου να προτρέχει και να μπλέκεται σε διάφορες σκεψεις παθαινοντας βραχυκυκλωμα και καταληγω να φωναζω με παράπονο οτι δεν γινομαι κατανοητη κι έχω νευρα. Και νιωθω αυτό το κενό μέσα μου ή αλλιως είμαι σε αναζήτηση νέων στόχων απλά δεν έχω βρει τη κατευθυνση που θελω να κινηθω.
Δυσκολευομαι να αποδεκτώ καταστάσεις. Με πιανω συχνα να αναπολω το παρελθον που ήμουν πιο ξέγνοιαστη και φυσικά πιο άπειρη.. Αλιμονο όμως να έμενα κολλημένη στο χρονο. Αλλη η χάρη των 20, άλλη των 30, άλλη των 40! Απλά τώρα εχω ζήσει πιο πολλά χρόνια και άρα έχω πιο πολλες εμπειρίες. Οι εμπειρίες μου είναι η σοφία μου κι όχι βάρος. Οσο πιο πολύ χρόνο αφήνω στον εαυτο μου να ζήσει τη στιγμή, τοσο πιο πολύ θα έρχονται ιδέες και οράματα για το μέλλον!
