Oι Θιβετιανοί έχουν μια παροιμία: «Όταν ο ταύρος είναι θυμωμένος, δώσ’ του λίγο χορτάρι ακόμα». Αν το δείτε από τη σωστή πλευρά του, δεν έχουν καθόλου άδικο. Όχι πως με λίγο χορτάρι θα ξεχάσετε το θυμό σας, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που θέλουμε όλοι είναι να μας σέβονται. Θέλουμε το μικρό λιβάδι μας όπου οι άλλοι δεν θα μας τρωνε το χορτάρι. Ο θυμός ξεκινάει από ένα πρόβλημα οριοθέτησης: οι άλλοι καταπατούν τα όρια μας χωρίς να μας ρωτήσουν. Σε αυτό όμως έχουμε και τη δική μας ευθύνη, αφού δεν κάνουμε σαφές πού αρχίζουν και πού τελειώνουν. Όποια και αν είναι η αιτία του, πρόκειται για ένα πολύ δυνατό συναίσθημα που παίρνει διάφορες μορφές: υπάρχει ο θυμός της αδικίας, της ταπείνωσης, του πόνου, όπως υπάρχουν αυτοί που ικανοποιούνται (με ένα σχεδόν μαζοχιστικό τρόπο) να θυμώνουν τους άλλους και αυτοί που είναι «εκπαιδευμένοι» να ανέχονται το θυμό των άλλων. Οι γυναίκες, κατά παράδοση, ανήκουμε στην τελευταία κατηγορία.
Από μικρές μάς έχουν μάθει να εσωτερικεύουμε το θυμό μας και να διατηρούμε την ψυχραιμία μας (ή ό,τι τουλάχιστον μας έχει απομείνει από αυτήν). Δείτε όμως πώς λειτουργούν τα παιδιά: μπαίνουν στο δωμάτιο τους, ρίχνουν κάτω όλα τα παιχνίδια τους, χοροπηδούν πάνω στο κρεβάτι, βάζουν τα κλάματα με τις ώρες και μετά όλα είναι μέλι-γάλα. Γιατί απλά ο θυμός θέλει το χρόνο του για να ξεθυμάνει και το γνωρίζουν καλά αυτό. Εμείς όμως αντί να τα βοηθήσουμε να εκφράσουν το θυμό τους τα μαθαίνουμε να τον θάβουν βαθιά μέσα τους. Γιατί έτσι μάθαμε και εμείς από τους γονείς μας. Δεν καταλαβαίνουμε ότι με αυτό τον τρόπο μεγαλώνουμε ανθρώπους που θα είναι μόνιμα θυμωμένοι χωρίς πολλές φορές να ξέρουν το γιατί, αφού δεν έχουν εκφράσει το θυμό τους την ώρα που έπρεπε με τον τρόπο που έπρεπε. Μετά τα 30 της χρόνια μια γυναίκα δεν ξέρει καν τι είναι αυτό που της φταιει, ξέρει όμως ότι έχει μέσα της ένα ανεκπλήρωτο “γιατί” και μια οργή που της βγαίνει ακόμα και χωρίς να υπάρχει αντικειμενική αιτία.
Σκεφτείτε ότι ο θυμός είναι κάτι σαν τη βροχή – αν δεν υπάρχει κάποιο λούκι, μέσα σε λίγα λεπτά θα πλημμυρίσει το δωμάτιο. Σε αυτή την περίπτωση ακόμα και μία σταγόνα είναι αρκετή για να βγουν τα νερά στο διάδρομο. Οι γυναίκες έχουμε μάθει να «τρωμε» το θυμό μας, να «καταπίνουμε το νερό». Δεν είναι παράξενο λοιπόν που μετά φτάνουμε στην έκρηξη με ένα γεγονός που από μόνο του δεν έχει καμία αξία (η σταγόνα που λέγαμε). Στους άντρες τα πράγματα είναι απλά: όταν είναι θυμωμένοι, δεν έχουν παρά να το δείξουν. Ο θυμός μάλιστα σε αυτούς θεωρείται στοιχείο αρρενωπότητας, ενώ στις γυναίκες στοιχείο υστερίας. Ποιος θέλει μια γυναίκα που βάζει τις φωνές με το παραμικρό και δεν αντέχει μύγα στο σπαθί της; Πίσω όμως από αυτή τη συμπεριφορά υπάρχουν χρόνια ταπείνωσης. Όσο πιο ευαίσθητο μάλιστα είναι το σύστημα τόσο μεγαλύτερος είναι ο θυμός. Αν αργήσει μια γυναίκα σε ένα ραντεβού, ο άντρας της θα σκεφτεί απλά ότι το ξέχασε. Αν αργήσει όμως ένας άντρας, η γυναίκα θα σκεφτεί ότι δεν την αγαπάει κανείς,, γιατί η ανατροφή της έχει υπονομεύσει όλο το σύστημα αυτοεκτίμησής της. Ο θυμός της λοιπόν είναι πιο βίαιος γιατί είναι το αποτέλεσμα πολλών μικρών θυμών που δεν έχουν εκφραστεί ποτέ.
Το πρόβλημα στην πραγματικότητα δεν είναι ο θυμός, αλλά πώς διοχετεύουμε όλη αυτή την ενέργεια που περιλαμβάνει. Το λάθος μας είναι ότι την αφήνουμε να συσσωρεύεται και, όταν πια δεν μπορούμε να τη συγκρατήσουμε, μπαίνουμε σαν τον ταύρο στο υαλοπωλείο. Χάνουμε τον έλεγχο, λέμε λόγια που δεν θέλουμε και μετά έχουμε και τύψεις γιατί από θύματα γίναμε θύτες. Ο θυμός δεν είναι από μόνος του ούτε καλός ούτε κακός. Είναι αυτός που είναι. Ορισμένες φορές μάλιστα πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους ακόμα και αν οδηγηθούμε στα άκρα. Αρκεί αυτό να είναι επιλογή. Να μην γίνεται σε βρασμό ψυχής. Όταν είμαστε θυμωμένοι, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποφορτίσουμε μόνοι μας την ατμόσφαιρα και μετά να σκεφτούμε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα». Αντί λοιπόν να βάλουμε τις φωνές μπροστά σε όλους, ας κλειστουμε πχ στο μπάνιο, να βρίσουμε και, όταν βγάλουμε όλη τη φωτιά από το θυμό, καλό θα είναι να προγραμματίσουμε με ακρίβεια τις επόμενες κινήσεις μας. Δειτε το θυμό σας ψύχραιμα και τι τον προκάλεσε πριν μιλησετε. Το ξέρουμε ότι ακούγεται εύκολο, αλλά στην πράξη «κολλάει». Γιατί ο θυμός θέλει την τέχνη του. Καταρχάς πρέπει να βρείτε τον «ένοχο» και μετά να εξετάσετε τη σκοπιμότητα του. Από εκεί και πέρα πρέπει να υπολογίσετε την πολιτική σας: θέλετε μια ανοιχτή αντιπαράθεση ή προτιμάτε να εξηγήσετε στον άλλο αυτό που σας θυμώνει χωρίς να προχωρήσετε σε τσακωμό;
Σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να τελειώνετε γρήγορα και αποφασιστικά. Κάποιες άλλες θέλουν πίστωση χρόνου. Αυτό δεν σημαίνει υποχώρηση. Απλά αποδέχεστε ότι ο άλλος μπορεί να κάνει πράγματα που σας θυμώνουν, αλλά αυτά δεν είναι περισσότερα απ’ όσα σας κάνουν να τον αγαπάτε. Το σημαντικό είναι να έχετε πάντα ένα στόχο: αν είστε θυμωμένη με όλους και με όλα, χάνετε το παιχνίδι γιατί ανοίγετε πολλά μέτωπα.
Αν όμως είστε θυμωμένη με συγκεκριμένα πράγματα που μπορούν να αλλάξουν, δεν έχετε παρά να τα αλλάξετε (ή να προσπαθήσετε).
Κάντε στον εαυτό σας μερικές απλές ερωτήσεις. Από τις απαντήσεις σας θα εξαρτηθεί αν πρόκειται για πραγματικό θυμό:
Πώς νιώθετε όταν θυμώνετε;
Τι θέλετε να κάνετε όταν σας πιάνουν τα νεύρα σας;
Μετά από πόση ώρα ηρεμείτε και βλέπετε τα πράγματα διαφορετικά;
Πώς εκφράζετε το θυμό σας; Έχετε μια συγκεκριμένη «τελετουργία»;
Πότε είναι η πρώτη σας ανάμνηση από θυμό;
Πώς σας αντιμετώπιζαν οι γονείς σας όταν θυμώνατε;
Τι φοβάστε περισσότερο όταν εκφράζετε το θυμό σας; Αν έχετε τις απαντήσεις σε όλα αυτά, θα δείτε ότι τα πράγματα φαίνονται πιο καθαρά από ό,τι πιστεύατε.
Τρωτε επειδή είστε θυμωμένη ή επειδή πεινάτε; Δεν χρειάζεται να απαντήσετε: η ερώτηση είναι ρητορική διότι πολλές φορές χρησιμοποιούμε το θυμό με αυτοκαταστροφική μανία, θυμώνουμε με τον εαυτό μας γιατί δεν είπαμε τα λόγια που έπρεπε, γιατί δεν δώσαμε στον άλλο να καταλάβει τα όρια μας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι πολύ θυμωμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που υποφέρουν περισσότερο από το στομάχι. Ο θυμός «καιει» το σώμα και το μυαλό και μετατρέπεται σε μια φλεγμονή που επιβαρύνει πολλά συστήματα: το αναπνευστικό (άσθμα), το δερματολογικό (έκζεμα), το μυοσκελετικό (ρευματοειδής αρθρίτιδα). Πριν αντιμετωπίσετε λοιπόν το σύμπτωμα που είναι η αρρώστια, χτυπήστε την αιτία που είναι ο θυμός.
από το site myworld.gr
