Τι θα γίνει τελικά με αυτές τις προσδοκίες? Πότε θα σταμάτησουμε να περιμενουμε κάτι από κάποιον? Πότε θα ελευθερωθούμε από τα δεσμά των προσδοκιών?
Τροφή για σκέψη σήμερα…Και όλα ξεκίνησαν από ένα μάθημα γιογκα που είχα με τα παιδιά στο σχολείο σήμερα. Το μάθημα το είχα αφιερωσει στην πανσεληνο που είχαμε πρόσφατα και τους έμαθα το χαιρετισμό στη σελήνη. Πριν ξεκινησω το μάθημα τα ρωτησα “ποιες είναι οι προσδοκίες σας για σήμερα?”. Εννοειται ότι τα περισσότερα δεν ήξεραν τι σημαίνει καν η λέξη. Και τους φερνω ως παραδειγμα για να καταλάβουν οτι η δασκάλα τους προσδοκεί σήμερα να είναι τελειως ήσυχα στη χαλάρωση.
Φυσικά και δεν ήταν τελειως ήσυχα, μάλιστα ήταν 3-4 που κατέστρεφαν την ησυχία των άλλων και αναγκαστηκα να τα βγάλω εξω απο την τάξη! Και η ειρωνεια ήταν οτι 2 παιδιά που δήλωσαν συμμετοχη για πρώτη φορά και έχουν παντελή ελλειψη συγκέντρωσης και πάντα ειναι ανήσυχα και που περίμενα ότι θα κατεστρεφαν τη ροή της τάξης ..αυτά τα 2 είχαν ησυχάσει τόσο που δεν ήθελαν να ξεκολλησουν απο το στρωματακι τους! Και ήταν μια έκπληξη για μένα, ήταν αναπαντεχο…
Πρωτα απο ολα ειναι τρομερά στρεσογόνο όταν εχει καποιος προσδοκίες. Εχεις μια φιξαρισμενη ιδεα στο μυαλο και κολλάς σε αυτην ότι ετσι πρεπει η δεν πρεπει να γινουν τα πραγματα και τελικα γίνεσαι αιχμαλωτος της! Και απογοητευεσαι και θυμωνεις και λυπασαι επειδη δεν πηγαν οπως τα σχεδιασες. Αν ομως σκεφτεις οτι στην πραγματικοτητα οι προσδοκιες δεν ειναι τιποτε αλλο απο προκαθορισμενες γνωμες και πιστευω, τοτε θα καταλαβεις οτι ειναι αναγκη να τις εγκαταλειψεις γιατί έτσι θα αφήσεις χώρο και χρόνο στο όποιο αποτελεσμα να συμβει. Διαφορετικά πιεζεις τις καταστασεις και πιεζεις τον εαυτο σου και χάνεις την ηρεμία σου.
Αλλά με τις σχέσεις τι γίνεται?
Εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι πάρα πολυ.
Πολλές φορές αναρωτιεμαι γιατί δε χαλαρώνω.. Καταλαβαινω ότι οι παρούσες καταστασεις στις οποιες βρίσκομαι το τελευταιο διαστημα με εχουν κανει να θελω να σχεδιάζω συνέχεια, να θέλω να ελέγχω. Ομως ειναι διαφορετικό πράγμα ο σχεδιασμός, αλλο πραγμα η φαντασία κι άλλο ο οραματισμος. Σχεδιαζω πχ, απο το τι φαγητο θα φαμε την επομενη, ή πως θα κανω ένα σχεδιο μαθήματος. Αλλά μένω ανοικτη σε αυτοσχεδιασμους και εκπληξεις.
Η φαντασία πάλι σε θέματα πνευματικής εργασίας είναι απαραίτητη, αλλά στις σχέσεις? Το να προσδοκείς να γίνει κατι επειδη ετσι το φανταστηκες και στο τελος να απογοητευσαι ειναι επωδυνο. Ομως το να οραματιστεις τι θέλεις, απαιτει απο σενα απολυτη συγκεντρωση σε ένα τομέα, όχι διασπαση προσοχης. Και για να πετυχεις κατι ανωτερο, κατι βαθυ για σενα χρειαζεται να οραματιζεσαι για να ερθει καποια στιγμη αναπαντεχα. Ενω με τη φαντασία μπορεις να επιθυμησεις εκατό πραγματα και τελικά να έχεις αποτελεσμα σχεδόν κανενα.
Για να μην υπαρχει οποιαδηποτε συγχυση λοιπον, σημασία εχει να είσαι παρών στο τώρα. Ολες οι επιλογες που κάνεις και οι αποφασεις να εχουν να κανουν με το εδω και τώρα. Οταν κολλάς στις προσδοκιες, κολλας στο παρελθον που σκέφτηκες ότι ηθελες ετσι να γινουν τα πραγματα και εγκλωβιζεις το μελλον.
Κανε τα πραγματα απλα. Ρώτα τον εαυτό σου τι θελεις τωρα να κανεις με σένα ή με τον ανθρωπο σου. Πραξε αναλογα. Δες τι θα γινει, μετά. Και συνεχισε. Μπορει να ζητησεις κατι απο τον συντροφο σου και κεινος να μην ειναι σε διαθεση. Απλα το αποδεχεσαι.
Αρχισε να σκεφτεσαι πιο αργά, δε χρειαζονται να γινονται τοσοι συνδεσμοι ταυτοχρονα στον εγκεφαλο…θα κρασαρει. Κανε reboot, ξανα και ξανα. Ακου τον εαυτο σου. Πχ, θες τωρα να δεις ταινια με το φιλο σου ή πρεπει να δειτε γιατι δεν εχετε κανει μαζι κατι ως εκεινη τη στιγμη? Δε χρειαζεται να πιεζεις τον εαυτο σου ή τον αλλο επειδη ετσι ειθισται να γινεται. Ετσι γινεσαι υπεθυνος πιο καλα με την αποφαση που πηρες τη δεδομενη στιγμη και δε βαζεις τον αυτοματο πιλοτο να ενεργει για σενα. Ασε τα πρεπει στην ακρη, ασε τη δραση αυτη του εγκεφαλου που θελει να βιαζει το αποτελεσμα και την ανταποκριση των αλλων ανθρωπων, να βιαζει το μελλον, να βιαζει τον ιδιο σου τον εαυτο στην τελικη. Μεινε στη στιγμη. Δε μας νοιαζει αυτη τη στιγμη τι σκεφτονται οι αλλοι και τι θα γινει τελικα. Και ειναι τοσες πολλες οι στιγμες μέσα σε ενα λεπτό…
