Ειναι καποιες μερες τωρα που η διαθεση μου ειναι πεσμενη, θα ελεγες κανεις βαριεστημενη..Και κατ’ επεκταση μου βγαινει και μια ξινιλα, να το πω??

Χτες λοιπον πηγα για ενα καφε το απογευμα με μια φιλη μου αγαπημενη που ειχα να τη δω καιρο αλλα πραγματικα δεν υπαρχει αυτη η κοπελα η να πω πιο σωστα δεν υπαρχει η χημεια που εχω με την φιλη μου αυτη! Μου εφτιαξε τη διαθεση στο δευτερολεπτο! Και μονο που την εβλεπα απο μακρια να ερχεται στο ραντεβου μας, και αναγνωρισα τη φιγουρα της με τα φουντωτα, κοκκινα, σγουρα μαλλια και το ραθυμο περπατημα της, ενα πλατυ χαμογελο ζωγραφιστηκε στο προσωπο μου!

Εκει στο καφε που ημασταν ερχεται ο σερβιτορος, παραγγελνει η φιλη μου το παγωμενο τσαι της, ερχεται η σειρα μου, τον ρωταω τι εχει απο φυσικους χυμους, μου απαντα “χυμος πορτοκαλι, λεμονι”…και του λεω, “φερτε μου ενα χυμο λεμονι”, “σιγουρα?”μου κανει αυτος, λεω “ναι”. Η φιλη μου λεει, “καλα ηξερα οτι εισαι ξινη αλλα τοσο βρε αδερφε?” Ερχεται μετα απο λιγο ο σερβιτορος με την παραγγελια, πινω μια γουλια και…. ξινισαν τα μουτρα μου απο την ξνιλια! “Καλα”, μου λεει η φιλη μου “δεν το ηξερες?” “Φανταστηκα,” της λεω “οτι θα ειχε βαλει λιγη ζαχαρη”…”αφου του ειπες χυμο λεμονι, δεν ειπες λεμοναδα!” “Παντως”, μου λεει η φιλη μου, “παλι καλα δεν εισαι τοσο ξινη!! Το έσωσες!” Κανω νοημα στο σερβιτορο να ρθει και ερχεται με 2 φακελακια ζαχαρη…”εμ”, μου λεει, “τι περιμενες?”

Ριξαμε κατι γελια τοτε με τη φιλη μου, τα ειπαμε, θυμηθηκαμε και το γελιο που καναμε οταν δουλευαμε μαζι (ημασταν και συναδελφισες ενα διαστημα). Οταν συναντιομαστε, κι εγω μαζι της χαλαρωνω, γινομαι τρομερα αυτοσαρκαστικη και παντα καταληγουμε να γελαμε με την καρδια μας! Μεχρι την επομενη συναντηση μας λοιπον!

–Το αφιερώνω στις απανταχου φιλες μου το άρθρο αυτό!!–