Ημουν απιστευτα θολωμενη το χειμωνα. Δεν ηξερα τι μου εφταιγε. Mια η πρακτικη στο νηπιαγωγειο κι υστερα σπιτι οπου ολο και καποια ενταση ειχαμε  με το συντροφο μου και ημουν σε ενα αυξανομενο στρες και ψυχοπλακωμα. Καμια στιγμη ησυχιας. Το μυαλο μου δε να τα εχει παιξει με τη γλωσσα γιατι στην προσπαθεια του να επικοινωνησει με τα παιδακια του νηπιαγωγειου και τους συναδελφους να υπερλειτουργει και στο τελος να καιγεται η φλαντζα.
Θυμαμαι ειχα παει για ενα καφε με μια φιλη κι ελεγα δεν αντεχω, θελω λιγο να χαλαρωσω και να διαβασω ενα βιβλιο -κι οχι νορβηγικο!-, να ξεκινησω πλεξιμο δεν ξερω οτιδηποτε. Πηγα για ενα μαθημα γιογκα και τρομαξα με το σωμα μου που ειχε παθει ακαμψια! Και τρομαξα και με τη φατσα μου που ειδα στον καθρεπτη της αιθουσας..Αμαν! Πως εισαι ετσι ? ειπα σε μενα. Κι ετσι ειπα φτανει η οικονομια, θα πληρωσω ενα κυκλο μαθηματων γιογκα και ξανα παλι λοιπον στο στρωματακι μου. Ο δασκαλος αποδειχτηκε φανταστικος γιατι το μαθημα του ηταν πολυ διαλογιστικο σε σχεση με αλλα που ειχα κανει εδω.
Ταυτοχρονα πεφτει στην αντιληψη μου οτι εχει κυκλοφορησει το νεο βιβλιο της Λιζ Γκιλμπερτ “the big magic”. Πηγαινω αμεσως στο βιβλιοπωλειο, διαβαζω την περιληψη και λεω οτι ειναι οτι πρεπει για μενα τωρα. Το βιβλιο εχει να κανει με τη δημιουργηκοτητα που ολοι εχουμε μεσα μας και πολλες φορες αγνοουμε. Μαλιστα στο εξωφυλο γραφει”creativ living beyond fear”. Η συγγραφεας μοιραζεται με γενναιωδωρια την εμπειρια της σχετικα με τη μυστηριακη φυση της εμπνευσης. Μας λεει να αγκαλιασουμε την περιεργια μας και να αφησουμε πισω την ασκοπη ταλαιπωρια που μας προκαλει ο ο φοβος.
Τελος παντων εμενα το βιβλιο μου εκανε τη συγκεκριμενη στιγμη, το διαβασα σα νερακι. Και μετα? τωρα λεω τι θα κανω που δεν εχω  κατι να διαβασω? παλι το μυαλουδακι επαιξε τα παιχνιδια του. Κι εκει που πηγαινα για το μαθημα της γιογκας, ειχα λιγο χρονο στη διαθεση μου και μπηκα σε ενα βιβλιοπωλειο. Πεφτει το ματι μου στο βιβλιο “η δυναμη του τωρα” του Τολε. Το εχω διαβασει πανε καποια χρονια πριν, αλλα λεω ας το ξεφυλλισω λιγακι. Και που παει το ματι μου ξανα? Σε κατι που εγραφε για την αναμονη. Λεει λοιπον,” σταματα να βρισκεσαι στην αναμονη σαν να ειναι κατασταση του μυαλου σου. Οταν πιανεις τον εαυτο σου οτι περιμενει βγες αμεσως απο αυτο. Ελα στην παρουσα στιγμη. Απλα να εισαι και να το απολαμβανεις. Αν εισαι παρων δεν υπαρχει καμια αναγκη να περιμενεις. Η ριζα της ταλαιπωριας μας ειναι η αναμονη για κατι οτι κι αν ειναι αυτο”.
Κουνησα το κεφαλι μου περα δωθε. Για μενα χτυπαει η καμπανα…Ασε τα βιβλια λοιπον και ξεδιπλωσε τη δημιουργηκοτητα σου. Και σκεφτηκα οτι στο νηπιαγωγειο αν κατι εκανα συνεχεια με τα παιδακια ηταν να ζωγραφιζω..Παιδικες ζωγραφιες αλλα με χαλαρωνε πολυ. Κι ετσι ειπα να μου αγορασω μπογιες και χαρτι καμβα και ξεκινησα τη ζωγραφικη μου. Λιγο -λιγο το σπιτι γεμισε με την τεχνη μου! Τα εργα μου στολιζουν τους τοιχους!…Η Νατ και η νορβηγικη περιοδος που ειπε ευστοχα  η ξαδερφη μου, οπως ο Πικασο και η μπλε περιοδος, λεμε τωρα…
Εν ολιγοις τωρα ασχολουμαι με αυτο. Αυριο μπορει με κατι αλλο. Το γραψιμο ειναι ομως το μερακι μου. Απλα λεω οτι ειναι πολυ παρηγορο να εχει καποιος κατι να ασχολειται, ειτε χομπι, ειτε εκφραση με οποια μορφη κι αν ειναι αυτη γιατι λειτουργει σαν καταφυγιο στην τρελα του μυαλου. Και οπως πολυ σοφα ειπε ο Τολε “το μυαλο ειναι δομημενο απο το παρελθον. Παντα αναζητα  να αναδημιουργησει οτι γνωριζει και εχει οικειοτητα με αυτο. Ακομα κι αν ειναι οδηνυρο ειναι οικειο. Το μυαλο εμμενει στο γνωστο. Το αγνωστο ειναι επικινδυνο γιατι δεν εχει ελεγχο σε αυτο. Γι αυτο το μυαλο απεχθανεται το παρον, το τωρα. Το παρελθον και το μελλον δεν εχουν δικη τους πραγματικοτητα. Ειναι οπως το φεγγαρι και ο ηλιος. Το φεγγαρι φωτιζεται απο τον ηλιο οπως και το παρελθον και το μελλον ειναι χλωμες αντανακλασεις του αιωνιου παροντος…”