Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να αποδεχθούμε, όταν κάποιος δεν μας θέλει; Κάτι παθαίνει το Εγώ μας εκεί, είναι γεγονός. Δέχεται γροθιές στο στομάχι. Όπως και να το κάνουμε η ανάγκη μας να ανήκουμε σε κάποιον είναι μια βαθιά ανθρώπινη ανάγκη. Νοιώθουμε ασφαλείς και σημαντικοί για τους άλλους, όταν ανήκουμε κάπου (σε μια σχέση, σε μια φιλία). Όταν ο σύντροφος, ο φίλος, ο συνάδελφος μας δείχνει ανοιχτά ή καλυμμένα ότι δεν μας αποδέχεται, νιώθουμε το ξεχασμένο στα άδυτα του ασυνείδητου άγχος της εγκατάλειψης να μας κυριεύει. Αυτό που μας έπιανε εκεί κάπου στα 3-4, όταν η μαμά έπρεπε προσωρινά να φύγει. Φοβόμασταν τότε, ότι μας θα μας εγκαταλείψει για πάντα.
Ξαφνικά λοιπόν στην υποψία και μόνο της απόρριψης νιώθουμε ασήμαντοι και ξεκρέμαστοι. Και όσο ξεκρέμαστοι νιώθουμε τότε, τόσο μεγαλώνει η ανάγκη μας να αγκιστρωθούμε κάπου. Να κρεμαστούμε εν ανάγκη σε κάποιον αρκεί να μας πείσει, ότι του είμαστε σημαντικοί. Όταν όμως κανείς δεν μας κοιτάζει, κανείς δεν μας κρίνει και κανείς δεν μας λέει τη γνώμη του για μας, τότε ποιοι είμαστε; Τι είναι άραγε σημαντικό στην ανάγκη του „ανήκειν“;Mια ανάγκη, η οποία προϋπάρχει από τον καιρό της κύησης. Εκεί όπου τα πράγματα ήταν εντελώς συμβιωτικά ανάμεσα σε μας και στο σώμα που μας εγκυμονούσε.
Μήπως στη βάση χρειάζεται να νιώθουμε, ότι πριν απ΄ όλα ανήκουμε στον εαυτό μας; Χμμ… και τι σημαίνει τώρα αυτό; „Δεν μπορείς να ψάχνεις έξω αυτό που έχασες μέσα“ (Jorge Bucay). Σημασία έχει να έχουμε την αίσθηση, ότι το „μέσα“ μας (ψυχισμός) και το „έξω“ μας (συμπεριφορά) λειτουργούν συντονικά και όχι δυστονικά. Ένα σημαντικό στοιχείο είναι να επιλέγουμε συνειδητά τους ανθρώπους που θέλουμε δίπλα μας και όχι για να τους έχουμε για „αποκούμπι“. Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι να μπορούμε να υπάρξουμε και μόνοι. Αν μπορούμε να αντέξουμε τον εαυτό μας από „την καλή και από την ανάποδη“σε μοναχική περίοδο, αν έχουμε επιλέξει κάποιες στιγμές της ζωής μας να ζήσουμε με μας τους ίδιους, τότε μπορούμε να φτιάξουμε σχέσεις ουσίας με τους γύρω μας. Τότε μπορούμε να χτίσουμε σχέσεις φιλίας, σχέσεις ερωτικές, σχέσεις συναδελφικές. Και τότε θα νιώθουμε σημαντικοί αλλά και ασφαλείς χωρίς να αγκιστρωνόμαστε. Διαφορετικά θα δημιουργούμε σχέσεις ασφυκτικά συμβιωτικές που δεν αφήνουν περιθώριο αναπνοής στον απέναντι. Μπορούμε λοιπόν να ανήκουμε καλύτερα στους άλλους (στους σημαντικούς για τον καθένα άλλους), όταν καταρχήν ανήκουμε στον εαυτό μας. Αυτό παρεμπιπτόντως αποτελεί και το κοινό μυστικό σε μια ισορροπημένη σχέση συμβίωσης. Η ισορροπία ανάμεσα στο δίπολο αυτονομία-εξάρτηση. Η αυτονομία έχει να κάνει με τη φροντίδα του εαυτού, ενώ η εξάρτηση με το „δούναι“ στο έτερον ήμισυ. Όταν η ζυγαριά γέρνει προς τη μια ή την άλλη μεριά η σχέση απειλείται, γιατί χάνει τη σταθερότητα της.
-απο την Κατερινα Τζιωριδου-
Θα συμπληρωσω, ουσιαστικα να κατανοησουμε οτι ειμαστε ολοκληροι, δεν αναζητουμε το αλλο μας μισο οπως μας εχει αποτυπωθει στο νου. Βαθια μεσα μας το γνωριζουμε αυτο, αλλα το εχουμε ξεχασει με τον καιρο. Κι ετσι αναλωνομαστε με το αναζητουμε καποιον να μας συμπληρωσει, ενω χρειαζομαστε ενα συνοδοιπορο.
Διαβαστε “το κομματι που λειπει συναντα το…μεγαλο Ο” η δειτε το παραπανω βιντεο και παρτε μια ιδεα περι τινος προκειται.
H ιστορία μιλά για τη μοναξιά και την ανάγκη να ανήκεις. Την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε να “κυλήσεις” στη ζωή μαζί του. Μιλά για την εναγώνια αναζήτηση αυτού του άλλου, που θα έρθει ως «από μηχανής θεός», να κλείσει το μέσα μας κενό, να δώσει νόημα στη ζωή μας. Αυτό το άλλο, που πιστεύουμε, ότι θα μας αναγνωρίσει και θα το αναγνωρίσουμε “μαγικά”.
Στη διάρκεια αυτής της αναζήτησης θα κάνουμε πολλά: θα μασκαρευτούμε, θα τρομάξουμε, θα μπερδευτούμε, θα γελοιοποιηθούμε, θα ελπίσουμε…
Και τελικά, κάποτε, θα βρούμε το ιδανικό μας άλλο, αυτό που μας χωρά και το χωράμε. Και ευτυχώς θα αρχίσουμε επιτέλους να «κυλάμε»…να ζούμε…Τι κρίμα μόνο, που κανείς δεν μας είπε και εμείς ποτέ δεν σκεφτήκαμε, ότι κυλώντας…αλλάζεις!
Και έτσι αυτό που ξεκίνησε σαν απόλυτο ταίριασμα, στην πορεία αρχίζει να μας στενεύει και να το στενεύουμε…Και μετά τι….Μετά πάλι από την αρχή: προσμονή και μοναξιά..
Μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί κάτι, κάποιος, που τίποτα δεν ζητά και τίποτα δεν του λείπει, (ένα Μεγάλο, ολοστρόγγυλο, πλήρες Ο), για να μας κάνει την απλή ερώτηση:
“Γιατί δεν κυλάς μόνο σου;”
“Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει (τριγωνικής μορφής) δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του”.
“Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;” ρώτησε το Μεγάλο Ο.
“Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές” είπε το Κομμάτι-που-λείπει. “Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!”
“Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν” είπε το Μεγάλο Ο…
“Αλλάζουν”;
Σιωπή…Περισυλλογή…Απόπειρα….Προσπάθεια….Κίνηση….Και επιτέλους αρχίζει το ταξίδι…η μεταμόρφωση…η ζωή…
“Το Κομμάτι που λείπει συναντά το Mεγάλο Ο”, μιλά απλά και αληθινά για αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι κατανοούμε και ακόμα ελαχιστότεροι κάνουμε πράξη στη ζωή μας: η ολοκλήρωση και ευτυχία μας, είναι πρωτίστως μια προσωπική υπόθεση.
Κανείς δεν μπορεί να μας την επιβάλει ή ακόμα και να μας τη χαρίσει «έξωθεν». Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες.
Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο…όχι δυο μισά, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει…Δύο ολόκληρα που συμπορεύονται από καθαρή αγάπη και προχωρουν μαζι σ ένα μαγικο ταξιδι.
Όχι από ανάγκη ούτε από συμφέρον. Δυο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή. Όχι η ελπίδα, ούτε ο φόβος…. Αν έτσι αντικρίσουμε τη ζωή μας, ίσως πάψουμε να μεμψιμοιρούμε, να τα βάζουμε με τους άλλους, να είμαστε απαθής ή μοιρολάτρες.
Αν δεν περιμένουμε την ευτυχία να μας χτυπήσει την πόρτα, αλλά τραβήξουμε εμείς κατά κει, αν μη τι άλλο, σίγουρα στο τέλος, όποιο κι αν είναι, θα έχουμε κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον ταξίδι!
