Εχουν περασει 5 χρονια σχεδον απο τοτε που έφυγα από την Ελλάδα για να εγκατασταθώ στη Νορβηγία.
Ναι ο χρόνος κυλάει σα νερό και σου γελάει σα μωρό καθε φορά που πας να τον ξεγελάσεις λέγοντας του έχω ακομα καιρό. Και ναι σημασία έχει το πως νιωθεις μέσα σου αλλα είναι κι άλλοι παραγοντες που σε ξεπερνούν καμια φορα και δεν θα έχεις χρόνο για όλα…Σήμερα όμως διεθεσα χρονο να γράψω στο αγαπημενο μου μπλογκ-ημερολόγιο και ειμαι χαρούμενη για αυτο.

Σε αυτο το διαστημα της πενταετιας που βρίσκομαι στη Νορβηγία έγραψα λίγες φορές στο μπλογκ μου σε σχεση με τα προηγουμενα χρόνια. Μία ηταν επειδη δεν είχα χρόνο, την αλλη επειδη δεν είχα εμπνευση, οι δικαιολογίες πολλές, το σίγουρο είναι ότι δε δίνω στον εαυτο μου χρόνο να επεξεργαστω τις σκεψεις μου, να βρεθώ λίγο με το μέσα μου. Ανατρεχοντας στις παλιοτερες αναρτήσεις του μπλογκ μου , διάβασα σε ένα παλιοτερο αρθρο μου για τα πράγματα που με κάνουν να νιωθω ευγνωμοσυνη. Ηταν ακριβως η περίοδος που μόλις είχα πιασει δουλεια στο σχολειο που ειναι διπλα στο σπιτι μου.

Μετά απο πολυ κόπο καταφερα να βρω τη δουλεια που είχα οραματιστει οτι θα έκανα με τον ερχομό μου εδω. Να κάνω δηλαδή γιογκα στα πιτσιρικια και να είμαι ενεργή στις δραστηριοτητες της δημιουργικης απασχολησης του ολοημερου σχολειου. Με τη νορβηγική γλώσσα δε, επικοινωνω σε πολυ καλο επιπεδο, καταλαβαινω τις διαλέκτους και τη slang γλώσσα των νέων. Παράλληλα δουλευω συχνα πυκνά ως αναπληρωτής δάσκαλος ή βοηθος δασκάλου τις πρωινές ώρες που σημαινει οτι έχω μια πολύ καλή εικόνα του εκπαιδευτικου συστηματος, συγκεκριμένα σε οτι έχει να κάνει με τη δομή και τη λειτουργία του δημοτικού σχολείου στη Νορβηγία. Μάλιστα απο τη νέα σχολική χρονιά θα δουλεύω σε ένα αλλο δημοτικό σχολειο. Καινουργιο περιβάλλον, νεές εμπειρίες. Επίσης έγινα πια διπλωματούχος δασκάλας γιογκα για παιδιά πιστοποιημενη απο νορβηγική σχολή.
Κι όμως νιωθω μέσα μου κενό. Ακόμα υπάρχει η αμφιταλαντευση του αν θα παραμεινουμε στη χώρα αυτη ή θα γύρισουμε πίσω και πότε θα γίνει αυτο. Το ερωτημα ειναι γιατι να γυρισουμε πίσω; Γιατί η ζωη εδω είναι μονο η δουλεια σου ουσιαστικά. Το κρύο είναι ανυποφορο και ατελειωτο. Το σκοτάδι του χειμωνα και ο εκτυφλωτικός ήλιος του καλοκαιριου-οταν έχει ηλιοφάνεια-προκαλούν ψυχικη ανισορροπία. Κερδίζεις χρήματα και το μονο που σκέφτεσαι είναι πότε θα πας διακοπες. Πιανω τον εαυτο μου να χαζευει διαφορα σάιτ που πουλουν ρουχα ή καλλυντικά και υπολογιζω τους ποντους που έχω μαζευψει απο τις αγορές μου για να κερδίσω καποιο μπονους…Καταναλωτισμός..
Διαβαζα ένα αρθρο προχτές για το καταναλωτικό συνδρομο του Ντιντερό. Ο Ντιντερό ο διάσημος αυτός Γάλλος φιλόσοφος και Διαφωτιστής έζησε σχεδόν ολόκληρη τη ζωή του σε συνθήκες φτώχειας, όμως όλα άλλαξαν το 1765. Παρά την έλλειψη πλούτου, ο Ντιντερό ήταν γνωστός ως συνιδρυτής της Encyclopédie, μιας από τις πιο περιεκτικές εγκυκλοπαίδειες της εποχής. Όταν η Μεγάλη Αικατερίνη, η Αυτοκράτειρα της Ρωσίας, έμαθε για τα οικονομικά του προβλήματα προσφέρθηκε να αγοράσει τη βιβλιοθήκη του έναντι 1.000 στερλινών (περίπου 50.000 σημερινά δολάρια). Στην πραγματικότητα του είπε να κρατήσει τη βιβλιοθήκη στο σπίτι του και τον προσέλαβε ως βιβλιοθηκάριο με 25 χρόνια αμοιβής. Ξαφνικά, ο Ντιντερό είχε χρήματα να ξοδέψει και απέκτησε έναν κόκκινο μανδύα. Και τότε ήταν που όλα άρχισαν να πηγαίνουν στραβά. Ο κόκκινος μανδύας ήταν πολύ όμορφος αλλά δεν ταίριαζε με τα υπόλοιπα υπάρχοντα του Ντιντερό. Σύμφωνα με τον ίδιο, δεν υπήρχε “συντονισμός” ούτε “ενότητα” μεταξύ του μανδύα και των υπόλοιπων αντικειμένων του. Έτσι, ο φιλόσοφος ένιωσε την επιθυμία να αγοράσει νέα πράγματα για να ταιριάζουν με τον μανδύα του. Αντικατέστησε τα πάντα ακόμα και τους πίνακες ζωγραφικής που είχε στους τοίχους. Τελικά υποχρεώθηκε να χρεωθεί αναγνωρίζοντας ότι έγινε δέσμιος περιττών επιθυμιών και περιέγραψε την κατάσταση στο δοκίμιό του, “Μετανοώ που αποχωρίστηκα το παλιό μου ρούχο“.
Συμφωνα με το άρθρο αυτές οι “αναγκαστικές” αγορές είναι σήμερα γνωστές ως “φαινόμενο Diderot”. Εκφράζει αυτό που λένε οι οικονομολόγοι: η κατανάλωση αγαθών φέρνει κατανάλωση συμπληρωματικών αγαθών. Αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι νέες αγορές είναι χρήσιμες, άλλωστε ποτέ δεν υπήρχαν στις αρχικές επιθυμίες μας. Καταλήγουμε να θέλουμε κάτι που οι προηγούμενοι εαυτοί μας δεν χρειάζονταν για να αισθάνονται χαρούμενοι. Θέλουμε καινούργια πράγματα μόνο και μόνο για να ταιριάζουν με τα υπόλοιπα. Αγοράσατε νέο καναπέ; Ξαφνικά αμφισβητείτε την διάταξη ολόκληρου του σαλονιού σας. Αυτές οι καρέκλες; Αυτό το τραπέζι; Αυτό το χαλί; Πρέπει όλα να αλλάξουν. Αγοράσατε νέο φόρεμα; Πρέπει να πάρετε παπούτσια και παλτό που να πηγαίνουν με το φόρεμα. Η επιθυμία απόκτησης νέων πραγμάτων μπορεί γίνει αλόγιστη και να φέρει μεγάλη αναστάτωση. Όπως έγραψε και ο Ντιντερό, “Αφήστε το παράδειγμά μου να σας διδάξει ένα μάθημα. Η φτώχεια έχει τις ελευθερίες της, η πολυτέλεια έχει τα εμπόδια της…”
Θα μου πεις αν ήμουν στην Ελλάδα και δουλευα δεν θα ήταν το ίδιο; Δε θα έμπαινα σε καταναλωτικά τριπάκια;  Απλά εδώ μέσα σε όλα αυτά έρχεται και το ότι είσαι ξένος. Κι όταν πάω στην Ελλάδα παλι νιωθω ξένη. Στο μυαλό όλων των φίλων μου εκει είναι οτι εγω πια ειμαι εγκατεστειμενη στο εξωτερικό. Και στο δικό μου το μυαλό ειναι οτι νιωθω οτι είμαι στην εξορία. Νιωθω εντονα την απομονωση σε αυτο το μέρος. Ο σύντροφος μου με στηρίζει αλλά κι αυτός αντιμετωπίζει πολλά ζόρια το τελευταιο διαστημα. Ζω μια τελειως διαφορετική πραγματικοτητα με την εργασία μου στο δημόσιο από αυτη που ζει ο ιδιος με το ελευθερο επαγγελμα που ασκει στο χώρο της οικοδομης. Εκείνος δεν βιωνει τι σημαίνει το συνδρομο Ντιντερο που μόλις περιεγραψα.
Το κενό συναίσθημα, αυτή η αίσθηση κενού, είναι ίσως γνωριμο σε όλους. Τις περισσότερες φορές δεν του δίνουμε σημασία. Είναι τις φορές που δεν είμαστε καλά και πρέπει οπωσδήποτε να βγούμε έξω με κάποιον οικείο, που έχουμε ένα υπερφαγικό επεισόδιο, που χρειαζόμαστε άμεσα κάτι έντονο στη ζωή μας και μετά από λίγο τσακωνόμαστε με το σύντροφό μας, επειδη περνάει ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Πολύ συχνά το κενό συναίσθημα περιγράφεται ως βαρεμάρα. Τις περισσότερες φορές συνδέεται με δυσφορία και ανηδονία.
Το κενό συναίσθημα συνδέεται συχνά με την αναζήτηση νοήματος. Θέλω να προχωρησω, να πάω παραπέρα αλλά πέφτω στις παγίδες που έχω καλοστησει στον εαυτο μου. Χάνω την υπομονή μου, αφήνω το μυαλό μου να προτρέχει και να μπλέκεται σε διάφορες σκεψεις παθαινοντας βραχυκυκλωμα και καταληγω να φωναζω με παράπονο οτι δεν γινομαι κατανοητη κι έχω νευρα. Και νιωθω αυτό το κενό μέσα μου ή αλλιως είμαι σε αναζήτηση νέων στόχων απλά δεν έχω βρει τη κατευθυνση που θελω να κινηθω.
Δυσκολευομαι να αποδεκτώ καταστάσεις. Με πιανω συχνα να αναπολω το παρελθον που ήμουν πιο ξέγνοιαστη και φυσικά πιο άπειρη.. Αλιμονο όμως να έμενα κολλημένη στο χρονο. Αλλη η χάρη των 20, άλλη των 30, άλλη των 40! Απλά τώρα εχω ζήσει πιο πολλά χρόνια και άρα έχω πιο πολλες εμπειρίες. Οι εμπειρίες μου είναι η σοφία μου κι όχι βάρος. Οσο πιο πολύ χρόνο αφήνω στον εαυτο μου να ζήσει τη στιγμή, τοσο πιο πολύ θα έρχονται ιδέες και οράματα για το μέλλον!