Δεν ξερω αν το θυμαστε, αλλα οσοι ήμασταν πιτσιρίκια στα 80’s, είχαμε μια εμμονή με κάποια θέματα που αφορούσαν το μελλοντικό τοπίο της ζωής. Θυμάμαι χαρακτηριστικά είχα φτιάξει κι εγώ ενα λεύκωμα όπως κάθε κοριτσάκι που σέβεται τον εαυτο του και στο οποιο εγραφαν μόνο οι κοπέλες και μάλιστα μια ερώτηση που έιχα θέσει ήταν ” τι πιστευεις οτι θα γίνει το 2000?” Φανταζε εντελώς εξωτικό το νούμερο αυτό, και επειδη εκείνη την εποχή οι ταινίες επιστομονικής φαντασίας ήταν πολύ της μόδας, υπέβαλε κι η αφεντιά μου την ερώτηση αυτή στις φίλες της. Δεν θυμάμαι τις απαντήσεις τους, γιατι καποια στιγμη το λευκωμα μου βρέθηκε στον κάλαθο των αχρήστων. Μετανιώνω που το το ξεφορτωθηκα τοσο γρηγορα.. Πάντως επικρατούσε η απόψη οτι στο μέλλον τα αμάξια θα είναι ιπτάμενα, τα μποτιλιαρίσματα εναέρια, θα διακτινιζομασταν στο υπερπεραν οπως στο Σταρ Τρεκ κοκ.
Προσωπικά εμένα ολη εκεινη η τρελα με το Star wars, Star trek, Back to the future κλπ με αφηνε παντελως αδιαφορη, Ημουν πιο πο πολυ με τον Ιντιανα Τζοουνς, το Μαγκαιβερ αντε και τον Μαικλ Ναιτ με το σουπερ αμαξι του το Κιτ. Μαλιστα δεν συμπαθουσα τις ταινιες επιστημονικης φαντασιας γιατι δεν μπορουσα να ταυτιστω με τους ηρωες – με εξαιρεση τον Εξωγηινο, μια ταινια που ειδα πολυ μικρη και με συγκινησε-.
Την ταινια Επιστροφη στο μέλλον την ειδαι πριν μερικα χρονια, αρκετα μεγαλυτερη απο τοτε που προβληθηκε στις αιθουσες. Την βρηκα εξαιρετικα ενδιαφερουσα στη συλληψη και καταλαβα εκ των υστερων γιατι ειχε συνεπαρει τους πιτσιρικάδες της εποχης. Ειχε μία βασική εξήγηση: το ιπτάμενο Delorean του επιστήμονα Emmett Brown.
«Roads? Where we’re going, we don’t need roads!» λέει ο «Doc» στο τέλος της πρώτης Επιστροφής στο Μέλλον και ο ίδιος, ο Marty McFly και η κοπέλα του φεύγουν για το μελλοντικό 2015.
Τώρα βέβαια που ένας μόλις χρόνος μας χωρίζει από το… μέλλον, οι διαψεύσεις είναι πολλές: τα ρούχα δεν αλλάζουν μέγεθος ανάλογα με το σωματότυπό μας, τα παπούτσια μας δε δένονται από μόνα τους και – δυστυχώς – ούτε τ’ αυτοκίνητα είναι ιπτάμενα, ούτε τα skateboards. Αυτά ήταν λίγα μόνο από τα στοιχεία που έκαναν την «Επιστροφή Στο Μέλλον» μία από τις πιο αγαπημένες και πετυχημένες ταινίες της δεκαετίας του ’80 ενώ σήμερα αυτά τα στοιχεία να την κάνουν ντεμοντέ.
Το γρήγορο και χωρίς σοβαρά κενά σενάριο, ο ιδιοφυής σκηνοθετικός ρυθμός του Robert Zemeckis, οι πρωταγωνιστικές φιγούρες του Michael J. Fox και του Christopher Lloyd αποτελέσαν την επιτυχημενη σύνθεση για να γίνει η ταινιά αυτη μια μεγαλη εισπρακτικη επιτυχια και οχι μονο.
Ποια όμως είναι τα βασικά συμπεράσματα που βγάζεις απ’ την «Επιστροφή Στο Μέλλον»; Πρώτον, ότι το να προσπαθείς υπερβολικά να διορθώσεις τα πράγματα μπορεί να αποδειχτεί εξίσου κακό με το να μην κάνεις τίποτα απολύτως. Εξάλλου αν όλα μπορούν να πάνε στραβά, απλώς θα πάνε. Δε μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω, εκτός από το να είσαι – ψυχολογικά – προετοιμασμένος.
Δευτερον,, πρέπει να θυμάσαι ότι οι νταήδες υπήρχαν πάντα – και πάντα θα υπάρχουν – οπότε ακόμα και να θες να τους αγνοήσεις, δε θα σε αφήσουν στην ησυχία σου. Άρα;
Άρα βρίσκεις ένα τρόπο να σηκώσεις το ανάστημα σου, εκμεταλλευόμενος τη δεδομένη βλακεία τους προς όφελός σου. Αν το κάνεις, θα αλλάξεις το παρόν και το μέλλον το δικό σου κι όσων ακόμη υποφέρουν εξαιτίας τους.
Τρίτον, που είναι κατι που με απασχολει γενικότερα στην προσπαθεια κατανοήσης των γονιών, καλό είναι να αποδεχτείς ότι η μόνη ευκαιρία που θα είχαμε να γνωρίσουμε πραγματικά τους γονείς μας, θα ήταν να μπαίναμε στο Delorean και να τους συναντούσαμε στα νιάτα τους incognito. Κι ετσι ισως να κατανοουσαμε καλυτερα τη συμπεριφορα τους απεναντι μας και απεναντι στο ευρύτερο περιβάλλον. Σιγουρα πάντως περασαν κι αυτοι την εφηβεία τους…κάτι που για τους δικους τους λόγους αγνόησαν στι εζησαν κι αυτοι, στην πορεια της ανατροφης μας..
Τέλος, το επικρατέστερο συμπερασμα είναι, σύμφωνα με το μοτο του πρώτου «Back To The Future», «αν το πάρεις απόφαση και το σκεφτείς καλά, μπορείς να καταφέρεις το οτιδήποτε». Aρα να ζεις το εδω και τώρα, και όλα τα τα αλλα θα κάνουν κλικ με ενα μαγικό τρόπο.
