Καιρο εχω να γραψω στο αγαπημενο μου funnyface. To “αστειο μουτρακι” παρασοβαρεψε τελευταια. Πολλες υποχρεωσεις και μια ακεφια απεριγραπτη με απομακρυναν απο την αγαπημενη μου απασχοληση, να γραφω.
Καπου διαβασα το παρακατω : “A society grows great when old men plant trees whose shade they know they shall never sit in.” Και διαπιστωνω οτι εχει εκλειψει απο την κοινωνια μας αυτη η αξια, δηλαδη μεταφορικα παντα μιλωντας, το να προσθεσει καποιος το λιθαρακι του για να παει μπροστα αυτος ο τοπος.
 Τι θα μεινει πραγματικα οταν φυγουμε απο τη ζωη αυτη? οι πετρες και ο,τι, κι αν, εχουμε δημιουργησει και δεν εννοω μονο το υλικο μερος, αλλα και το πνευματικο, το ενεργειακο μερος. Γιατι ολοι, ειμαστε θνητοι, περαστικοι απο αυτον το κοσμο.
Κυριολεκτικα τωρα, οσον αφορα το παραπανω γνωμικο, τις προαλλες καναμε καποιες εργασιες στον κηπο μας ο οποιος ειναι γεματος δεντρα τα περισσοτερα φυτεμενα απο τον παππου και τον πατερα και ειπαμε να φυτεψουμε και μεις ενα, μια λεμονια. Δεν ξερουμε ποτε θα τη δουμε μεγαλη και τρανη αλλα η ουσια ειναι η πραξη σαν πραξη. Δε μπορουμε να ξερουμε τα αποτελεσμα, στην προκειμενη περιπτωση, αν θα ανθοφορησει και καρποφορησει η αν θα πιασει βαρυχειμωνια και θα την καψει. Ουτε και να προδικαζουμε κατι. Κανε το καλο και ριξτο στο γυαλο.

Καιρος ειναι λοιπον να ωριμασουμε με το κατανοησουμε τα απλα πραγματα κι οχι να φλυαρουμε για τα “μεγαλα”. Γιατι το μεγαλο, μπορει καποιος αλλος να το βλεπει μικρο και το αντιστροφο. Η απλοτητα ομως ειναι κοινο για ολη την ανθρωποτητα, ειναι παγκοσμια.

Το καθε ταξιδι ειτε ξεκινα, ειτε εμπεριεχει στη διαρκεια του ταξιδιωτικους χωρους. Μπορει να εχει αφετηρια του το αεροδρομιο η το σιδηροδρομικο σταθμο η κτελ, και παντα οσο κραταει το ταξιδι γινονται στασεις σε καφε στις εθνικες οδους, σε βενζιναδικα κλπ
Ξεκινωντας με το αεροπλανο, εκτος του οτι ειναι ενα γρηγορο και ακριβο μεταφορικο μεσο, ειναι συμβολο κοσμοπολιτισμου, φορτωμενο με τα ιχνη του καθε τοπου απο οπου εχει περασει. Μ’αρεσει να ταξιδευω με το αεροπλανο. Απο τη στιγμη που θα πατησω το ποδι μου μεσα στο αεροδρομιο και θα δω τους πινακες ανακοινωσεων με τη λιτη τους γραμματοσειρα και να αναβοσβηνουν οι πτησεις που ειναι ετοιμες προς αναχωρηση και θα ψαξω να βρω τη δικη μου ποτε αναχωρει κι απο ποια θυρα, ολο αυτο μου προκαλει εντονη συγκινηση και ενθουσιασμο. Το ακαταπαυστο καλεσμα καθε οθονης που  τονιζεται απο το ανυπομονο αναβοσβημα καθε αραδας που γραφει εναν προορισμο, υπονοει με ποση ευκολια θα μπορουσε να αλλαξει η αγκυλωμενη ζωη μας, η ετσι νομιζουμε τελος παντων.
Στη ζωη μας ελαχιστες στιγμες ειναι τοσο λυτρωτικες, οσο η στιγμη στην οποια το αεροπλανο μας ανυψωνεται στους αιθερες. Τι εννοω: τη στιγμη που κοιταζουμε απο το παραθυρο του αεροπλανου-αν βεβαια καθομαστε διπλα στο παραθυρο διαφορετικα θα πρεπει να ανεκτουμε το διπλανο η τους διπλανους αν καθομαστε σε τριαδα-βλεπουμε τη γη οπως την ξερουμε, δηλαδη αεροδιαδρομοι, βαρελια καυσιμων, αλλα αεροπλανα, ειδικα αυτοκινητα που μεταφερουν τις αποσκευες κοκ, την επιφανεια οπου η ζωη μας κυλα με τον αργο ρυθμο της. Μεχρι που παιρνουν μπρος οι κινητηρες και κανουν αυτο τον εντονο, φρενηρη θορυβο κι αρχιζουν οι ροδες του αεροπλανου να τσουλουν με αυξανομενη ταχυτητα στον αεροδιαδρομο και να…υψωνομαστε γοργα και ανετα στην ατμοσφαιρα και μπροστα μας ανοιγεται ενας απεραντος οριζοντας οπου το βλεμμα μας απλωνεται ανεμποδιστα. Με μια απειροελαχιστη κινηση του ματιου ατενιζουμε εκτασεις που στο εδαφος θα χρειαζομαστες ωρες για να διανυσουμε. Η απογειωση για μενα εχει λειτουργησει και ως μεσο διαλογισμου. Χαλαρωνοντας, μπορουμε να διανοηθουμε αλλαγες στη ζωη  μας και να τις κανουμε πραξη αν σηκωσουμε το αναστημα μας.
Οταν ειμαστε πλεον αρκετα ψηλα ειναι σαν να εχουμε τα κομματια του παζλ ενωμενα επιτελους. Μπορουμε να δουμε την ταξη και τη λογικη που διεπουν το τοπιο. Η πορεια των δρομων αλλαζει γιατι διακοπτεται απο καποιο λοφο, οι διασταυρωσεις που στο εδαφος φαινονται ασυναρτητες απο ψηλα αναδεικνυουν ενα καλοσχηματισμενο πλεγμα, το σχημα των νησιων ειναι πλεον ορατο απο ψηλα (στο μυαλο μου εχω την Κερκυρα απ’ οπου περνα το αεροπλανο για να παει προς δυτικα ποσο ευδιακτριτο ειναι το σχημα της). Το ματι προσπαθει να συνταιριαξει ο,τι βλεπει με εκεινα που ο νους γνωριζει οτι υπαρχουν εκει κατω. Κια με ολα αυτα γεννιεται η σκεψη οτι ειναι τοσο μικρη η ζωη μας..ιδου ο κοσμος στον οποιο ζουμε και που δεν καταλαβαινουμε και πνιγομαστε σε μια κουταλια νερο. Εδω ταιριαζει  και το τραγουδι του Χατζη “οταν κοιτας απο ψηλα, μοιαζει η γη με ζωγραφια, κι εσυ την πηρες σοβαρα”…
Και μετα εισαι μεσα στα συννεφα και τα προσπερνας το ενα μετα το αλλο και βλεπεις και τον παντοδυναμο ηλιο…Οταν εχεις τετοιους πουπουλενιους συνταξιδωτες να σου κρατουν παρεα, νιωθεις τοσο ελαφρυς, εισαι στα πουπουλα, εχεις γαληνεψει.. Το διδαγμα οτι τα πραγματα παιρνουν αλλη μορφη οταν αλλαζουμε οπτικη γωνια, γινεται απολυτα κατανοητο οταν ειμαστε τοσα πολλα μετρα πανω απο τη γη.

Σιγουρα αν εχεις να κανεις μια μεγαλη πτηση θα νιωσεις κουραση, αλλα κατι το φαγητο που θα σου σερβιρουν οι αεροσυνοδοι, κατι μια ταινια που θα δεις, κατι ενα ποτο που μπορει να πιεις και στην καλυτερη περιπτωση αν πιασεις κουβεντα με το διπλανο σου, κυλα η ωρα ευχαριστα σε ενα ταξιδι μεσα στα συννεφα. Και βλεπεις την πορεια της διαδρομης σου στις οθονες και σιγα-σιγα πλησιαζεις στον προορισμο σου και μαζι οι σκεψεις σου αν προλαβεις τις συγκοινωνιες για να πας στο ξενοδοχειο σου, αν θα σε περιμενει ο γνωστος σου στο σημειο που του ειπες, οτι εχεις να συμμαζεψεις το σπιτι σου μετα απο τοσες μερες που ελειπες, ωστε και παλι να συνεχιστει η ζωη σου απο το σημειο που την ειχες αφησει.

Η χαρα που μας προσφερει ενας τοπος και η παρουσια μας εκει συνιστα ενα διαλλειμμα συντομο στο οποιο κατορθωνουμε να ειμαστε δεκτικοι στον κοσμο που μας περιβαλλει ενω τα αγχη μας κατευναζονται και κανουμε θετικες σκεψεις. Αλλα η κατασταση αυτη σπανια κραταει παραπανω απο 10 λεπτα. Στον οριζοντα του νου υψωνονται συννεφα αγχους για τη δουλεια που μας περιμενει, για τα νεα φορολογικα μετρα, για το τι θα γινει με την κατασταση της υγειας καποιου αγαπημενου μας προσωπου κοκ. Με λιγα λογια ο καθημερινος μας εαυτος, μας ακολουθει παντου.
Ετσι κι εγω πηρα στις αποσκευες μου τον εαυτο μου σε μια εκδρομη στο Πηλιο. Και ενω ειχαμε βρει ενα μερος πολυ ειδυλλιακο για να ξαποστασουμε γιατι την επομενη μερα ειχαμε πολυ μεγαλη πεζοπορια, κατι πυροδοτησε τη συζητηση με την παρεα μου και τελικα οχι μονο κρατησαμε μουτρα αλλα ξαγρυπνησα ολο το βραδυ σκεφτομενη ενα καρο…τι να πω. Και την επομενη μερα στο τσακ ηταν να το ματαιωσουμε το ολο σχεδιο.

Τελικα, λιγο-λιγο ανεβηκαμε μεχρι την κορυφη του Πηλιου με αφετηρια καπου λιγο πιο πανω απο Μακρινιτσα για να αρχισει μετα η μεγαλη καταβαση. Στο καταφυγιακι στην κορυφη συνηρθαμε και σταματησαν τα μουτρα. Ευτυχως γιατι αυτη η καταβαση μεχρι το Χορευτο αποδειχθηκε μεγαλη περιπετεια αφου το μονοπατι δεν ηταν χαραγμενο, χαθηκαμε για λιγο, και στο τελος τα γονατα -μιας και οι τετρακεφαλοι απ’ οτι φαινεται δεν εχουν δουλεψει- μας προδωσαν ειδικα εμενα που στο τελος κατεβαινα με την οπισθεν!!!
Ενα αλλο περιστατικο που μου ερχεται στο μυαλο κι αυτο στο Πηλιο σε αλλη χρονικη στιγμη ειναι οτι ημουν σε μια υπεροχη παραλια με αμμουδια και πρασινο τριγυρω με θεα το Αιγαιο, να σουρουπωνει κι εκει που ατενιζα το πελαγος, το στομαχι μου να μου υπενθυμιζει οτι παραεφαγε πριν λιγο και εχει πρηστει…Κατι τετοια, και κατι αλλα μας δειχνουν οτι δεν μπορουμε να ξεκολλησουμε απο το γνωστο εαυτο μας και να παμε σε αλλο επιπεδο.
Το καλο ειναι οτι το παρον που ζουμε ειναι σαν ενα φιλμ απο το οποιο η μνημη και η φαντασια διαλεγουν συγκεκριμενα ενσταντανε. Οι αλλεπαληλες εμπεριες επικαθονται η μια πανω στην αλλη και σχηματιζουν ενα συμπαγες αφηγημα που φυσικα οι λεπτομερειες ξεθωριαζουν. Θα πρεπει δηλαδη για να παει στραβα ενα ταξιδι εξολοκληρου να μην υπαρχει χημεια στην παρεα και τα ατομα, το καθενα ξεχωριστα, να κουβαλουν πολλες “αποσκευες”…

Σε αυτην την ενοτητα που λεγεται ταξιδια στοχος μου δεν ειναι να γινεται μια τουριστικη περιγραφη αλλα περισσοτερο τι δημιουργει απο συναισθηματα και σκεψεις ενα ταξιδι.

Ποσες φορες εχουμε ονειρευτει μερη και τοπους ειτε μακρινους ειτε και πολυ κοντινους και την ιδια στιγμη που σκεφτομαστε κατι την ιδια στιγμη αρχιζουν και οι προσδοκιες. Δεχομαστε συμβουλες σχετικα με το που να παμε και τι θα δουμε εκει, ελαχιστα ομως λεγονται για το γιατι να κανουμε ενα ταξιδι η για το πως. Απλα επαναλαμβανουμε ενα μοτιβο ο καθενας μας, οτι πρεπει να παμε εκει γιατι εχει φοβερες παραλιες, αλλου γιατι εχει εντονη νυχτερινη ζωη κλπ κι αρχιζουμε να πλαθουμε κουλουρακια γυρω απο αυτο. Θα ειμαι εκει και θα λιαζομαι ολη μερα, θα ειμαι αλλου και θα βλεπω μουσεια και εκθεσεις….
Για να μιλησουμε και για τις εικονες. Ποσες φορες μας εχει παρασυρει μια εικονα ενος μερους απο ενα ταξιδωτικο οδηγο η τωρα τελευταια οι φωτογραφιες που ανεβαζει ο καθενας μας στο facebook απο σελιδες η δικες του και ξεροσταλιαζουμε και παραμονευουμε στο επομενο ανεβασμα φωτογραφιων αυτου που παρακολουθουμε.

Οι εικονες εχουν ανυπολιγιστη δυναμη. Συνιστουν προσβολη για τη νοημομοσυνη μας και αναιρουν την εννοια της ελευθερης βουλησης. Καθε αναγνωστης ενος ταξιδιωτικου εντυπου η αναγνωστης της “παρεας” του facebook ακομη κι αν μπορει να ειναι συνετος σε αλλους τομεις της ζωης του, στην επαφη του με αυτα τα στοιχεια αποδεικνυεται αθωος, αφελης ισως, και μια αισιοδοξια ανακινειται μεσα του. Η λαχταρα που προξενουν οι σελιδες αυτες δειχνει οτι τα σχεδια μας ειναι δυνατον να επηρεαζονται καθοριστικα απο μια υπεραπλουστευμενη εικονα ευτυχας την οποια δε θετουμε και πολυ υπο εξεταση. Μπορει δηλαδη ενα ταξιδι να εχει ως αφετηρια μια απλη φωτογραφια.
Για να μιλησω για τις δικες μου εμπειριες λοιπον, ενα τετοιο ταξιδι που ειχα προσδοκιες αλλα το ταξιδι δεν εφτασε να τις εκπληρωσει, ηταν στο Βερολινο. Για το Βερολινο, δεν ηταν οι φωτογραφιες που με ειχαν μαγεψει που ηθελα να παω, οσο το οτι μου ειχαν περιγραψει οτι εχει μια πολυ καλη και φθηνη νυχτερινη ζωη, οτι εχει κατι το πολυ εναλλακτικο, και οτι το κανει πολυ ιδιαιτερο η διαφορα του δυτικου απο το ανατολικο Βερολινο. Παρολο  που εχουν περασει χρονια απο την καταρρευση του τοιχους η διαφορα υπαρχει ακομα. Εκεινο που αντικρυσα εγω ηταν μια πολυ γκριζα, βιομηχανικη πολη που σε καποια σημεια της ειχε εκμοντερνιστει ιδιαιτερα με ψηλους hi-tech ουρανοξυστες οπως ειναι η πλατεια Postdamer. Εκει, αφηρημενη και βγαζοντας φωτογραφιες, επεσα θυμα κλοπης με αποτελεσμα τις επομενες μερες -το συμβαν εγινε την πρωτη μερα του ταξιδιου- να τρεχω στο προξενειο να βγαλω προσωρινο διαβατηριο για να γυρισω πισω μακρια απο την αφιλοξενη πολη οπως το ειδα εγω βεβαια, και να δανειζομαι χρηματα απο τη φιλη μου -να ‘ναι καλα- ωστε να μπορω να κινηθω. Ψαξαμε ακεφα να βρουμε τη νυχτερινη εναλλακτικη ζωη του Βερολινου, ανακαλυψαμε λιγα πραγματα, χαθηκαμε αρκετες φορες στο μετρο, οντως επιβεβαιωσα οτι υπαρχει διαφορα δυτικου απο ανατολικου Βερολινου -ε και?-αλλα σιγουρα ειναι ενα ταξιδι που δεν αναπολω σε καμια περιπτωση.

Αντιθετως, η Ισπανια και συγκεκριμενα ο νοτος της ειναι ενα ταξιδι που μου εχει μεινει αξεχαστο και σημειοτεον οτι ειχε ως αφετηρια τελειως διαφορετικα κινητρα. Ειχα την καλοκαιρινη μου αδεια, η φιλη μου η οποια καταγεται απο εκει με προσκαλεσε για παρεα στην πανεμορφη Σεβιλλη. Ομως επειδη ειχα ξαναπαει μερικα χρονια πριν ημουν αρκετα χλιαρη. Ελεγα να παω για μια εβδομαδα, να φαω και τα αγαπημενα μου ταπας, να περπατησω στους ομορφους κηπους της Σεβιλλης, αυτα ειχα ως προσδοκιες. Και το ταξιδι απο μια εβδομαδα επεκταθηκε σε δυο βδομαδες και οχι μονο απολαυσα τους περιπατους αυτους και τα ταπας αλλα γνωρισα νεους ανθρωπους με τους οποιους καναμε και ενα ταξιδι στο μπαμ, χωρις καποιο προηγουμενο πλανο, στις παραλιες της νοτιας Πορτογαλιας.
Η παγιδα που πεφτουμε ολοι μας ειναι οτι αυτη η προσμονη πολλες φορες μετατρεπεται σε ενα αγχος για το μελλον που μας περισπα απο το παρον με συνεπεια να δημιουργουμε στο εαυτο μας για αλλη μια φορα συγχυση. Οπως και να το κανουμε, μεταφερουμε τον καθημερινο εαυτο μας που οριζεται απο τις ιδιοτροπιες του σωματος και του νου του οπου και να παμε με αποτελεσματα οχι παντα ευχαριστα…

Πραγματικα δε θυμαμαι ποσα χρονια ηθελα να κανω ενα ταξιδι στη Νεα Υορκη. Τι με ειχε κανει να το θελω τοσο πολυ…πιστευω ενα μεγαλο μερος ειχε να κανει με τις τοσες ταινιες αμερικανικες που η πλειοψηφια τους γυριζοταν εκει. Ισως επειδη ηθελα να δω απο κοντα πως μια τοσο μεγαλη πολη σαν αυτη, με εκατομμυρια κατοικους που προερχονται απο καθε ακρη της γης πώς στοιβαχθηκαν στα νησακια του ποταμου Χαντσον.
Διαβαζοντας ενα αρθρο που ειχα γραψει πριν 3 χρονια οταν πρωτοπηγα εκει, ειναι σαν να βλεπω ξανα μπροστα μου το Νατασακι κατενθουσιασμενο που επισκεφτηκε ολα τα αξιοθεατα της πολης που ειχε προγραμματισει να δει και επειδη ειχε δει τοσο σινεμα της ηταν κατα καποιο τροπο πολυ οικεια ολα. Μπορει να συνηγορησε σε αυτο οτι ειχε παρεα την αδερφη της στο ταξιδι και οτι συναντησε συγγενεις και φιλους εκει και ενιωθε ασφαλεια σε αυτην την αχανη μεγαλουπολη που βουιζουν συνεχεια οι σειρηνες των περιπολικων και των πυροσβεστικων. Μαλιστα ειχε τοσο ενθουσιαστει με το μερος που ξαναπηγε και την επομενη χρονια και εμεινε σε μια φιλη που εκανε στο προηγουμενο ταξιδι. Μετα απο μια ερωτικη απογοητευση πιστεψε οτι η Νεα Υορκη θα ηταν το καλυτερο μερος για να ξεχασει και να ξεχαστει. Παρολο που ειχε μια υπεροχη φιλοξενια στο σπιτι της φιλης της που την εκανε να νιωσει σα στο σπιτι της και η συμβιωση μαζι της ηταν πολυ φυσικη σαν να γνωριζονταν χρονια, που να φανταστει οτι διασχιζοντας με το εναεριο τρενο τον ποταμο κανοντας το δρομολογιο Μανχαταν-Αστορια θα νιωσει τοσο μετεωρη. Ουτε η πατριδα και ο,τι συνεπαγεται γυρω απο αυτο τη συγκινουσε, ουτε η Νεα Υορκη -το ιδανικο μερος κατα τα λεγομενα μιας φιλης Νεορκεζας για εργενηδες. Απεναντιας, να νιωθει οτι χανει την ταυτοτητα της μεσα στο πληθος κατι που δεν επιδιωκε να της συμβει. Ειχε χασει την αισθηση του εγω. Και το κυριοτερο: της ελειπε ολο και περισσοτερο η αγαπη της.
Η Νεα Υορκη ειναι ενα μερος που σε κανει να τα χανεις πραγματικα με τα μεγαλα μεγεθη και την ποικιλια που προσφερει σε ολους τους τομεις. Για να τα χαρεις ολα θελεις λεφτα. Ομως δεν συνισταται πιστευω για ανθρωπους που δρουν με την καρδια τους, θα τους κανει περα η πολη, θα βρεθουν στο περιθωριο χωρις να το καταλαβουν..

Ειναι τιμη μου που εχω φιλη την Πωλινα Παπανικολαου. Εκτος του οτι ειναι ενας εξαιρετος ανθρωπος για την οποια νιωθω μεγαλη εκτιμηση, ειναι και μια εξαιρετικη εικονογραφος παραμυθιων και ζωγραφος. Οι εικονες της σε μαγευουν και σε κανουν να ονειροπολεις…

Βασικα η εκφραση “ανακαλυψε το παιδι που κρυβεις μεσα σου” δεν υφισταται για την Πωλινα, η Πωλινα δεν το εχει παραμελησει, δεν το κρυβει καν!

Μπορειτε να δειτε δειγμα δουλειας της εδω αλλα και να περιηγειθειτε στο προσωπικο της σαιτ www.polinapapanikolaou.com