Δε μου αρέσει ο Γουντι Αλεν, αυτη η νευρωτική μορφή που εδω και σχεδόν 40 χρόνια κινηματογραφεί. Σαν ηθοποιός, επαναλαμβάνει μια συγκεκριμένη μανιέρα. Εχω δει αρκετές ταινίες του μπορώ να πω για να καταληξω σε αυτη την αποψη.

Αλλα: “Μυστηριώδεις φόνοι στο Μανχάταν.”

Είναι μια ταινια που τη συνιστω ανεπιφύλακτα για να περάσεις ευχάριστα ενα διωρο. Με την ταινια αυτή, γυρισμένη το 1993, ο Αλεν αφήνει πισω τις “σοβαρες” του ταινιες που είχε γυρίσει τις δεκαετίες ’70 και ’80 και το ριχνει στην κωμωδια. Παρόλο που ο τίτλος σε παραπέμπει σε αστυνομικη ταινία, η ταινία ειναι μια απολαυστική κομεντι με πινελιές μυστηρίου. Ο Γουντι Αλεν παιζει ξανα με το γνωστο νευρωτικο του στυλ, αλλα η για πολλα χρονια παρτενερ του Νταιαν Κιτον δίνει ρέστα. Ειναι μοναδική στο ρολο της μεσοαστής 50ρας σε υπαρξιακή κριση, η οποια αφού έχει μεγαλώσει το γιο τους, εχει άπλετο, ελεύθερο χρονο και σκέφτεται μιας και ειναι καλή μαγείρισα να ανοιξει εστιατοριο. Ομως  ενα βραδυ, ο Λαρι κι η Καρολ Λίπτον, οι ηρωες μας, επιστρέφοντας σπίτι πέφτουν πάνω στους γείτονες τους που γνωρίζουν για πρώτη φορά. Μετά από λίγες μέρες η, κατα τ’άλλα υγιέστατη γειτόνισσα, πεθαίνει από έμφραγμα. Οταν ομως την επομενη μερα συναντουν τον χηρο πλεον γειτονα τους να ειναι μεσα στην καλη χαρα, αυτό κινει υποψίες στην Κάρολ η οποία δεν διστάζει να ”αναλάβει την υπόθεση” και να γίνει ερασιτέχνης ντετέκτιβ, παρασύροντας τον υποχόνδριο σύζυγο (Αλεν) αλλά κι έναν οικογενειακό φίλο(Αλαν Αλντα) και μια συγγραφέα(Αντζελικα Χιουστον), συνεργάτη του Λάρι, σε μια περιπέτεια που έστω και για λίγο θα τους βγάλει από τη νωθρότητα της μεσήλικης ζωής τους. Μαλιστα σε καποιο σημειο της ιστοριας η Καρολ λεει οτι για πρωτη φορα νιωθει τοσο ελευθερη, να ζει την περιπετεια στο φουλ, ανεβαζοντας την κοιμισμενη της αδρεναλινη και βαζοντας σε κινδυνο τον εαυτο τους και το συζυγο της. Ο ρολος της παει γαντι, ειναι μια απιστευτη, νευρωτικη τρελιαρα. Και ολα αυτα με φοντο την αγαπημενη, κινηματογραφικη πλεον πολη Νεα Υορκη, η οποια κανει αισθητη την παρουσια μεσα απο τα καφε, τα εστιατορια και τα διαμερισματα του Μανχαταν. Το σαουντρακ φυσικα ειναι τζαζ. Το κομματι” sing, sing, sing with a swing” συνοδευει την τρελαμενη διαθεση της ντεντεκτιβ Κιτον, Η ταινία εχει πολλα στοιχεια ταινιών φιλμ νουαρ των δεκαετιων 40 και 50 τα οποια απαρτιζουν αυτη την αναλαφρη ταινια.  Ολο το καστ που πλαισιωνει την Κιτον παιζει σαν να ειναι μελος σε τζαζ ορχηστρα, ολοι δινουν το δικο τους τονο τους και ειναι σαν να αυτοσχεδιαζουν. “sing, sing, sing, everybody wants to swing…”

Εδω κι ενα μηνα είμαι ξανά μαθήτρια! Μαθαινω μια καινουργια γλωσσα, σκανδιναβική, κι όσο περνάει ο καιρός με γοητεύει το γεγονός οτι ενω αρχικα στο άκουσμα φαίνεται ακατανότητη, έχει πολλα σημεια κοινά με τα αγγλικα και τα γερμανικά. Παντα μου αρεσαν οι ξενες γλωσσες γιατι περα απο τους γραμματικους και συντακτικους κανονες, ανακαλυπτεις πολλα για τα ηθη και εθιμα του λαου και ερχεσαι κατα καποιο τροπο πιο κοντα στην κατανοηση του.

Τις προαλλες η παρουσιαστρια Ελενη Μενεγακη ειχε καλεσμενο της τον Γιαννη Οικονομου. Πρωτη φορα εμαθα για αυτον τον ανθρωπο στην εκπομπη της, που καποιες μερες τα μεσημερια παρακολουθω το χαζοκουτι οικογενειακως. Προκειται για τον πιο πολυγλωσσο ανθρωπο στην Ευρωπη, μιας και μιλαει 32 γλωσσες κι ετοιμαζεται για την 33 και φυσικα ειναι επισημος μεταφραστης στην Ευρωπαικη Ενωση.  Απο πολυ, μικρος επειδη μεγαλωσε σε ενα πολυ τουριστικο μερος οπως ειναι η Κρητη, του κινουσε παντα την προσοχη οι περιεργοι ηχοι που χρησιμοποιουσαν οι ξενοι και του αρεσε να τους ακουει, γι αυτο και ξεκινησε αγγλικα στην ηλικια των 4 χρονων. Βλεποντας σιγα-σιγα πως αυτοι οι ηχοι, εγιναν λεξεις με νοημα, ενθουσιαστηκε παρα πολυ και μετα απο 2 χρονια ξεκινησε τα γερμανικα. Ετσι πλεον οταν εφτασε ο καιρος να σπουδασει μιλουσε αρκετες, και ηδη γνωριζε οτι ηθελε να προχωρησει σε βαθος τις γλωσσες, να τις μελετησει φιλοσοφικα και γλωσσολογικα, γι’ αυτο και σπουδασε γλωσσολογια. Νιωθει οτι με αυτην του την πολυγλωσσια εχει πλουτισει τη ζωη του γιατι ταξιδευοντας εχει κανει φιλους παντου αφου εχει τη δυνατοτητα να επικοινωνησει μαζι τους. Η γλωσσα ειναι γεφυρα που μας ενωνει με τους αλλους πολιτισμους και δεν ειναι δυνατον να μιλαει μονο με ενα 5% των αγγλοφωνων του πλανητη. Και οσο προχωρουσε εις βαθος, τοσο εβλεπε οτι υπαρχουν ομοιοτητες και υπαρχουν κοινες ριζες με εξαιρεση βεβαια τα κινεζικα που δεν εχουν γραμματικους κανονες, δεν εχουν εξαιρεσεις και ηταν προκληση για εκεινον να μπει στον τροπο σκεψης τους.

Μαλιστα συμφωνα με ερευνες οντως οι ευρωασιατικες γλωσσες εχουν κοινη ριζα κι αυτη η πρωταρχικη, μητρικη γλωσσα εχει ιστορια 15.000 χρονων πισω, δηλαδη στο τελος της εποχης των παγετωνων! Οταν λοιπον αρχισε να αυξανεται ο πληθυσμος της γης κι αναλογα με τις μετακινησεις των λαων και το περιβαλλον στο οποιο μεγαλωσαν, μεσα στη διαδικασια ευρεσης της ταυτοτητας του καθε λαου δημιουργηθηκαν και οι γλωσσες…

Πολυ χαρηκα που ενας Ελληνας εχει υπερβει τα γλωσσικα συνορα, και θυμηθηκα κι εγω τι ειναι αυτο που παντα με κερδιζε στις ξενες γλωσσες. Η αναγκη για επικοινωνια..

Ειχα παει σε μια γευσιγνωσια τον προηγουμενο χειμωνα με θεμα το ξινομαυρο. Το ξινομαυρο θεωρειται μια πολυ ευγενης ποικιλια ερυθρου κρασιου που επιδεχεται παλαιωσης και καλλιεργειται στην περιοχη της Ναουσας. Δοκιμασαμε κρασια απο διαφορους ντοποιους οινοπαραγωγους και πραγματικα μου αρεσε πολυ, η  μεστη και εντονη γευση που εχουν τα κρασια αυτα. Μαλιστα εντυπωσιαστηκα τοσο, που ηθελα καποια στιγμη αν παω στη Ναουσα να επισκεφτω ενα οινοποιειο.

Και να που βρεθηκα στη Ναουσα με μια παρεα και στο δρομο προς το Βερμιο εντοπισαμε ενα οινοποιειο και σταματησαμε. Μας υποδεκτηκε ο ιδιοκτητης του οινοποιειου, κος Γιαννης Δαλαμαρας σε ενα πολυ ιδιαιτερο χωρο εστιασης οπου βρισκονται πολλα οικογενειακα κοιμηλια και διακρισεις για το κρασι που παραγουν. Η οικογενεια ασχολειται με το κρασι απο το 1840 δηλαδη ειναι η πεμπτη γενια σημερα, και ο γιος του κου Γιαννη, ο Κωστης, ειναι ενας διακεκριμενος οινολογος και ειναι αναμεσα στα 30 υποσχομενα ταλεντα του οινικου κοσμου παγκοσμιως, συμφωνα με το περιοδικο wine and spirits.

Mας ξεναγησε στον αμπελωνα του οπου εκτος απο την ποικιλια του ξινομαυρου καλλεργειται ασυρτικο, και μαλαγουζια. Εκει βρισκονταν και τα αλογα τους ενα πανεμορφο μαυρο, λευκο και ενα γκρι. Μετα πηγαμε στο χωρο οπου βρισκονταν τα μεγαλα καζανια οπου γινονται οι ζυμωσεις του κρασιου και βγαινουν τα αποσταγματα. Στη συνεχεια κατεβηκαμε στο υπογειο οπου βρισκονταν τα δρυινα βαρελια οπου φυλασσεται  το κρασι για 1 χρονο μεχρι να μπει στα μπουκαλια και κατοπιν μας ξεναγησε στο κελαρι. Κανουν εξαγωγες στη Γαλλια, Καναδα Αμερικη και Αυστρια και εγχωρια προμηθευουν τα κρασια τους σε επιλεγμενες καβες και wine bar.

Δοκιμασαμε το Καπνιστο λευκο Δαλαμαρα το οποιο ειναι απο ποικιλια ασυρτικο και μαλαγουζια και ροδιτη και εχει μια καπως καπνιστη γευση επειδη φυλασσεται σε δρυινα βαρελια με μετριο καψιμο. Μετα δοκιμασαμε το Παλιοκαλιας του 2008 και του 2009. Το ξινομαυρο στο μεγαλειο του!  Εχει ενταση και διαρκεια στη γευση του. Και τελος δοκιμασαμε το Αγεροχος. Πιο απαλη γευση μιας και στο ξινομαυρο εχει προστεθει και 20% ποικιλια Merlot.

Ο κος Γιαννης Δαλαμαρας εχει ενα πολυ στρωτο επεξηγηματικο λογο και ειναι πολυ επικοινωνιακος ανθρωπος. Εκεινο που με αγγιξε ειναι η περηφανια αλλα και η τρυφεροτητα με την οποια μιλησε για το γιο του, ο οποιος απο οτι καταλαβαμε πρεπει να ειναι ενας ιδιαιτερα ευφυης οινολογος και οινοποιιος και αποτελει το μελλον οχι μονο του αμπελωνα Δαλαμαρα αλλα αποτελει και αναποσπαστο κομματι για το οινικο μελλον της Ναουσας.

Για πολλούς ανθρώπους όπως και για μένα, με την αρχή του φθινοπώρου νιώθω μελαγχολία. Το οτι μικραινει η μέρα συνεχεια μου κακοφαινεται. Θέλω να κανω καποιου ειδους προγραμματισμο μεσα στην εβδομάδα και ψάχνω τρόπους να διοχετεύσω την ενέργεια μου κι αυτό με στρεσάρει. Αλλά όταν αρχίζουν τα πρώτα κρύα και χρειάζεται να βάλεις τη ζακέτα σου για να ζεσταθείς, ή να απλώσεις μια ζεστή κουβέρτα για να κοιμηθείς το βράδυ, και όταν πέφτουν τα φύλλα των δέντρων και φτιάχνουν ενα φυσικό χαλι στα πεζοδρόμια, τους κήπους, τότε το φθινοπωρο ειναι μαγεία. Ακόμα καλύτερα, αν σου δοθεί η ευκαιρία να περπατήσεις σε δάσος, εκεί όπου η φυση ζωγραφίζει με πινέλα της  αναμειγνύοντας χρώματα και αποχρώσεις του βαθυ κόκκινου, κεραμιδί, πορτοκαλί, κιτρινο, δηλαδή ζεστά γήινα χρώματα είναι υπεροχα! Τοτε πραγματικά με πλημμυρίζει χαρά.  Μυρίζεις το χειμώνα που έρχεται.

Mέχρι τότε όμως τι χρειάζεται να κάνουμε για να μπούμε ομαλά στην χειμερινή περίοδο, με λιγότερο στρες και περισσότερο ευδιάθετοι/ες;
Να ξεκινήσουμε μια καινούρια δραστηριότητα που έχουμε αναβάλλει αρκετές φορές στο παρελθόν (βόλτες με το ποδήλατο, περπάτημα με ένα φίλο/η, τρέξιμο κ.α) Η άσκηση συμβάλλει στην αύξηση της σεροτονίνης, μιας ορμόνης που εκκρίνεται στον εγκέφαλο και προκαλεί το αίσθημα της χαράς. Οπότε κάθε είδους γυμναστικής βοηθά. Μπορείτε να αυξήσουμε το φωτισμό στο σπίτι μας, αφήνοντας ανοιχτές τις κουρτίνες κατά τη διάρκεια της ημέρας ή προσθέτοντας επιπλέον λάμπες στα φωτιστικά. Να αλλάξουμε τη διάταξη των επίπλων ή τη διακοσμηση αν τα οικονομικα το επιτρεπουν, δινοντας νεα πνοη στο χώρο. Όσο ο καιρός είναι ακόμα καλός, να βγούμε έξω με φίλους. Ή όσο η θάλασσα είναι ακόμα ζεστή, να πάμε για μπάνιο στην πιο κοντινή παραλία. Το κολύμπι κανει καλο.
Κλείνοντας σας παραθετω ένα άρθρο για τη φθινοπωρινη μελαγχολια:

 Από την αρχαιότητα, το φθινόπωρο αντιμετωπίζεται ως σύμβολο
της φθοράς και του θανάτου, που όμως είναι απαραίτητες προϋποθέσεις
για να επέλθει η αναγέννηση της άνοιξης.
Όπως το γνωρίζουμε στη χώρα μας, το φθινόπωρο
συναντάται μόνο στις εύκρατες ζώνες του πλανήτη
και στο βόρειο ημισφαίριο συνήθως διαρκεί από το Σεπτέμβριο
μέχρι το χειμερινό ηλιοστάσιο, στις 21 Δεκεμβρίου.
Η αλλαγή στο χρώμα των φύλλων -εικόνα που κυριαρχεί
στις αποτυπώσεις του φθινοπώρου- οφείλεται
στη διάσπαση της χλωροφύλλης και είναι πιο εντυπωσιακή
στα φυλλοβόλα δάση του Καναδά, των ΗΠΑ και της Ανατολικής Ασίας.
Στην αρχαία Ελλάδα, ο ερχομός του φθινοπώρου
εορταζόταν με τα Ελευσίνια Μυστήρια και τα Θεσμοφόρια.
Και οι δύο γιορτές, οι οποίες αργότερα υιοθετήθηκαν
από τους Ρωμαίους, ήταν αφιερωμένες στη Δήμητρα
και την κόρη της, την Περσεφόνη.
 Διαφορετικές εκδοχές του μύθου της Περσεφόνης,
που για έξι μήνες επιστρέφει στο σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα,
περιέχονται στις πολιτισμικές παραδόσεις της Ιαπωνίας,
της Σκανδιναβίας, των αρχαίων Αιγυπτίων,
των Ινδιάνων της Αμερικής και πολλών ακόμα λαών του πλανήτη,
αποδεικνύοντας ότι ο προάγγελος του χειμώνα επιδρά
με παρόμοιο τρόπο στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση,
ανεξαρτήτως χρονικής περιόδου και τόπου προέλευσης.
Κύριο συστατικό όλων των αυτών των θρύλων
δεν είναι τόσο η θλίψη για το πέρας των γεμάτων
χρώμα και ζεστασιά καλοκαιρινών ημερών,
όσο η βεβαιότητα ότι το σκοτάδι και το ψύχος
δεν θα διαρκεσουν για παντα.
Άλλωστε, όπως μας θυμίζει ο Οδυσσέας Ελύτης στην «Ελένη»,
«δεν είναι ο θάνατος που θ’ αντιμετωπίσουμε,
παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής».

Σε αυτή την οικονομική κρίση που βιώνει σχεδόν όλη η ανθρωπότητα, λίγα νομίζω έχουν ειπωθεί για την ουσιαστική κρίση που βιώνει ο άνθρωπος κι αυτή είναι η κρίση των αξιών. Είναι γνωστό ότι η ζωή των ενηλίκων καθορίζεται από δύο μεγάλες αγάπες. Η ιστορία της πρώτης -του έρωτα που αναζητάμε- είναι πασίγνωστη και έχει αναλυθεί διεξοδικά. Της δεύτερης -της αγάπης που ζητάμε από τον κόσμο μας- είναι πολύ πιο κρυφή και επώδυνη. Κι όμως, η ανάγκη μας γι’ αυτή τη δεύτερη αγάπη είναι εξίσου περίπλοκη και σημαντική.
Αυτή η δεύτερη αγάπη, εχει να κάνει με την αποδοχή μας από το κοινωνικό μας περίγυρο, έχει να κάνει με το στάτους μας, για να το πουμε ελληνικά. Αυτό μας προκαλεί ένα άγχος σχεδόν οικουμενικό, που σπάνια συζητιέται άνετα: είναι το άγχος μας για τη γνώμη που σχηματίζουν οι άλλοι για εμάς, για το αν μας θεωρούν πετυχημένους ή όχι, αξιόλογους ή αδιάφορους. Είναι το άγχος της καταξίωσης. Εχεις βρει κάποιον σύντροφο στη ζωή σου? πολύ ωραία! έχεις και μια καλή δουλειά που σου επιτρέπει να κινείσαι άνετα?-το άνετα είναι υποκειμενικό φυσικά- Μπινγκο!
Ετσι λοιπόν αυτό που παρατηρούμε τώρα είναι, ότι πολλοί άνθρωποι του κοινωνικου μας περιβάλλοντος, εκεί που πρίν λίγο καιρό τα έβγαζαν πέρα πολύ καλα, είχαν δηλαδή το σπίτι τους (με δανειο), το αμαξι τους -θελει μερικές δοσεις ακόμα μέχρι να ξοφληθεί-, γενικά ήταν σε μια φάση έντονου καταναλωτισμού, τώρα εχουν κυριευτεί απο μια θλίψη που φτανει το ψυχοπλάκωμα, επειδη είτε λόγω περικοπής μισθου, είτε λόγω απολυσης, άρα ανεργίας, δε μπορουν να φερουν εις πέρας όλες τις υποχρεωσεις που έχουν δημιουργησει και αναγκαστικά έχουν περιοριστεί. Το κυριότερο όμως είναι ότι αυτή η πεποίθηση που είχαν ότι έχουν πετύχει, ότι τα έχουν καταφέρει, αποδεικτηκε μια ψευδαίσθηση και γι’ αυτό νιώθουν προδοσία.

Ολοι μας- με καποιες φωτεινές εξαιρέσεις- έχουμε μπει λοιπόν στην παγίδα της ψευδαίσθησης του “φαίνεσθαι”. Μέσα σε όλες τις πτυχές και τις φάσεις της ζωής μας ενστερνιζόμαστε ορισμένες αξίες και ιδανικά. Ορισμένες φορές, θα έλεγα κατά την πλειονότητα, ακολουθούμε ιδέες, ιδεολογίες και αξίες άκριτα, χωρίς να τις εξετάσουμε a priori αν τις πιστεύουμε ή αν μας εκφράζουν. Απλά, έχοντας ορμέμφυτες τάσεις για πίστη σε κάτι κι έτσι ασπαζόμαστε τις αξίες που μας επιβάλλονται από τρίτους.  Ένα σύνολο αξιών έχει κατά την κοινή ομολογία ως στόχο την ευημερία και την πρόοδο του ανθρώπου. Και η πρόοδος αυτή  σημαίνει  κοινωνική-επαγγελματική αναρρίχηση.

Επίσης, παρατηρούμε ότι η έλλειψη εργασίας και άρα χρήματος, έχει επηρεάσει και την πρώτη αγάπη, που ανέφερα στην αρχή, τον έρωτα. Το ότι όταν κάποιος στο στάτους του δηλώνει άνεργος δεν τον κάνει καθόλου ελκυστικό…Δύσκολα λοιπον μπορεί κάποιος να αναζητήσει το έτερον ήμισυ κυρίως γιατι δεν είναι στη διάθεση αυτή, δηλαδή προέχει να δει τι θα κάνει με το θέμα της εργασίας του. Οπως και να το κάνουμε βοηθάει στην αυτοπεποίθηση του ανθρώπου να είναι κάποιος οικονομικά ανεξάρτητος.

Ομως, για να βαλουμε τα πραγματα στη θέση τους,  από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας ο άνθρωπος έχει μέσα του μία έμφυτη τάση προς την ασφάλεια. Κανείς δεν αγαπά την αβεβαιότητα και τις αλλαγές. Η σιγουριά και η σταθερότητα αποτελούν ένα φάρμακο που επουλώνει κάθε ψυχική πληγή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος τείνει να θέλει να ελέγχει κάθε πλευρά της  ύπαρξής του, θυσιάζοντας συχνά μοναδικά και αρχέγονα ένστικτα στο βωμό της ανάγκης του για σταθερότητα. Και όλα αυτά για να προσπεράσει το τρόμο που νιώθει  όταν βρίσκεται μπροστά σε αβέβαιες και άγνωστες γι’ αυτόν καταστάσεις. Και σήμερα βιώνουμε λοιπόν όλοι σχεδόν στο πετσί μας πια αυτην την αβεβαιότητα που μας έχει κλονίσει και δημιουργεί αυτή την αστάθεια. Το ότι καποιος δεν είναι σε θέση να προγραμματίσει είναι εξουθενωτικό. Το ότι κάποιος δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητος, προκαλεί μεγάλη ανασφάλεια.

Μένει να κατανοήσουμε, να νίωσουμε το εξής λοιπόν : το ίδιο το «εγώ» είναι μία ψευδαίσθηση! Δεν υπάρχει σταθερό «εγώ»,  αποτελούμαστε από πολλούς εαυτούς, ρόλους που μας επιβάλλει να παίξουμε η κοινωνία, ρόλους που μας επιβάλλουν οι ανθρώπινες σχέσεις, ένστικτα, ασυνείδητες  παρορμήσεις και επιθυμίες που κρύβονται πίσω από τη μάσκα του «εγώ» για να πραγματοποιηθούν.  Και είναι αυτο το “ψευτικό εγώ”  που έχει τοσο πολυ αγκιστρωθεί στο “φαίνεσθαι”. Η αναγκη για σταθερότητα του ανθρωπου ειναι θεμιτή αλλά απέκτησε τελείως λανθασμένες βάσεις, γι’ αυτο και με ένα φύσημα κυριολεκτικά και μεταφορικα γκρεμίστηκαν όλα.  Η σταθερότητα βρίσκεται μέσα μας, όχι στο εξωτερικό περιβαλλον. Χρειάζεται να γίνουμε περισότερο εύκαμπτοι προκείμενου να αντιμετωπίσουμε τη ρευστότητα των πραγμάτων. Γιατί ναι, τα πράγματα είναι ρευστά, ποτέ δεν υπήρχε κάτι κεκτημένο!

Τέλος, όταν γνωρίζουμε πραγματικά τι θέλουμε και βήμα-βήμα κινούμαστε προς αυτό, θα έρθει  και η αποδοχή από το κοινωνικό μας περίγυρο. Το άγχος δηλαδή της γνώμης των άλλων είναι πραγματικά κατι τελείως περιττό. Είναι όμως σίγουρα πολυ δύσκολο να μπορέσει κάποιος να ισορροπήσει το “ειναι”  με το “φαινεσθαι” του άκριτου καταναλωτισμού και του στάτους, και χρειάζεται πολλή προσωπική δουλειά που θέλουμε να αποφύγουμε ψάχνοντας για εύκολες λύσεις. Εξάλλου, η ελληνική κοινωνία στην οποία έχουμε μεγαλώσει είναι μια κοινωνία  αντιδραστικών εφήβων και γι’ αυτο επηρεάζεται εύκολα από τις διάφορες τάσεις. Ας μη ξεχνιόμαστε το ελληνικό κράτος σε λίγα χρόνια θα κλείσει μόλις 2 αιώνες ζωής….Μέχρι να ενηλικιωθεί λοιπόν, πρέπει πρώτα να ωριμάσει ο καθένας μας ξεχωριστά.

Καιρο εχω να γραψω στο αγαπημενο μου funnyface. To “αστειο μουτρακι” παρασοβαρεψε τελευταια. Πολλες υποχρεωσεις και μια ακεφια απεριγραπτη με απομακρυναν απο την αγαπημενη μου απασχοληση, να γραφω.
Καπου διαβασα το παρακατω : “A society grows great when old men plant trees whose shade they know they shall never sit in.” Και διαπιστωνω οτι εχει εκλειψει απο την κοινωνια μας αυτη η αξια, δηλαδη μεταφορικα παντα μιλωντας, το να προσθεσει καποιος το λιθαρακι του για να παει μπροστα αυτος ο τοπος.
 Τι θα μεινει πραγματικα οταν φυγουμε απο τη ζωη αυτη? οι πετρες και ο,τι, κι αν, εχουμε δημιουργησει και δεν εννοω μονο το υλικο μερος, αλλα και το πνευματικο, το ενεργειακο μερος. Γιατι ολοι, ειμαστε θνητοι, περαστικοι απο αυτον το κοσμο.
Κυριολεκτικα τωρα, οσον αφορα το παραπανω γνωμικο, τις προαλλες καναμε καποιες εργασιες στον κηπο μας ο οποιος ειναι γεματος δεντρα τα περισσοτερα φυτεμενα απο τον παππου και τον πατερα και ειπαμε να φυτεψουμε και μεις ενα, μια λεμονια. Δεν ξερουμε ποτε θα τη δουμε μεγαλη και τρανη αλλα η ουσια ειναι η πραξη σαν πραξη. Δε μπορουμε να ξερουμε τα αποτελεσμα, στην προκειμενη περιπτωση, αν θα ανθοφορησει και καρποφορησει η αν θα πιασει βαρυχειμωνια και θα την καψει. Ουτε και να προδικαζουμε κατι. Κανε το καλο και ριξτο στο γυαλο.

Καιρος ειναι λοιπον να ωριμασουμε με το κατανοησουμε τα απλα πραγματα κι οχι να φλυαρουμε για τα “μεγαλα”. Γιατι το μεγαλο, μπορει καποιος αλλος να το βλεπει μικρο και το αντιστροφο. Η απλοτητα ομως ειναι κοινο για ολη την ανθρωποτητα, ειναι παγκοσμια.

Το καθε ταξιδι ειτε ξεκινα, ειτε εμπεριεχει στη διαρκεια του ταξιδιωτικους χωρους. Μπορει να εχει αφετηρια του το αεροδρομιο η το σιδηροδρομικο σταθμο η κτελ, και παντα οσο κραταει το ταξιδι γινονται στασεις σε καφε στις εθνικες οδους, σε βενζιναδικα κλπ
Ξεκινωντας με το αεροπλανο, εκτος του οτι ειναι ενα γρηγορο και ακριβο μεταφορικο μεσο, ειναι συμβολο κοσμοπολιτισμου, φορτωμενο με τα ιχνη του καθε τοπου απο οπου εχει περασει. Μ’αρεσει να ταξιδευω με το αεροπλανο. Απο τη στιγμη που θα πατησω το ποδι μου μεσα στο αεροδρομιο και θα δω τους πινακες ανακοινωσεων με τη λιτη τους γραμματοσειρα και να αναβοσβηνουν οι πτησεις που ειναι ετοιμες προς αναχωρηση και θα ψαξω να βρω τη δικη μου ποτε αναχωρει κι απο ποια θυρα, ολο αυτο μου προκαλει εντονη συγκινηση και ενθουσιασμο. Το ακαταπαυστο καλεσμα καθε οθονης που  τονιζεται απο το ανυπομονο αναβοσβημα καθε αραδας που γραφει εναν προορισμο, υπονοει με ποση ευκολια θα μπορουσε να αλλαξει η αγκυλωμενη ζωη μας, η ετσι νομιζουμε τελος παντων.
Στη ζωη μας ελαχιστες στιγμες ειναι τοσο λυτρωτικες, οσο η στιγμη στην οποια το αεροπλανο μας ανυψωνεται στους αιθερες. Τι εννοω: τη στιγμη που κοιταζουμε απο το παραθυρο του αεροπλανου-αν βεβαια καθομαστε διπλα στο παραθυρο διαφορετικα θα πρεπει να ανεκτουμε το διπλανο η τους διπλανους αν καθομαστε σε τριαδα-βλεπουμε τη γη οπως την ξερουμε, δηλαδη αεροδιαδρομοι, βαρελια καυσιμων, αλλα αεροπλανα, ειδικα αυτοκινητα που μεταφερουν τις αποσκευες κοκ, την επιφανεια οπου η ζωη μας κυλα με τον αργο ρυθμο της. Μεχρι που παιρνουν μπρος οι κινητηρες και κανουν αυτο τον εντονο, φρενηρη θορυβο κι αρχιζουν οι ροδες του αεροπλανου να τσουλουν με αυξανομενη ταχυτητα στον αεροδιαδρομο και να…υψωνομαστε γοργα και ανετα στην ατμοσφαιρα και μπροστα μας ανοιγεται ενας απεραντος οριζοντας οπου το βλεμμα μας απλωνεται ανεμποδιστα. Με μια απειροελαχιστη κινηση του ματιου ατενιζουμε εκτασεις που στο εδαφος θα χρειαζομαστες ωρες για να διανυσουμε. Η απογειωση για μενα εχει λειτουργησει και ως μεσο διαλογισμου. Χαλαρωνοντας, μπορουμε να διανοηθουμε αλλαγες στη ζωη  μας και να τις κανουμε πραξη αν σηκωσουμε το αναστημα μας.
Οταν ειμαστε πλεον αρκετα ψηλα ειναι σαν να εχουμε τα κομματια του παζλ ενωμενα επιτελους. Μπορουμε να δουμε την ταξη και τη λογικη που διεπουν το τοπιο. Η πορεια των δρομων αλλαζει γιατι διακοπτεται απο καποιο λοφο, οι διασταυρωσεις που στο εδαφος φαινονται ασυναρτητες απο ψηλα αναδεικνυουν ενα καλοσχηματισμενο πλεγμα, το σχημα των νησιων ειναι πλεον ορατο απο ψηλα (στο μυαλο μου εχω την Κερκυρα απ’ οπου περνα το αεροπλανο για να παει προς δυτικα ποσο ευδιακτριτο ειναι το σχημα της). Το ματι προσπαθει να συνταιριαξει ο,τι βλεπει με εκεινα που ο νους γνωριζει οτι υπαρχουν εκει κατω. Κια με ολα αυτα γεννιεται η σκεψη οτι ειναι τοσο μικρη η ζωη μας..ιδου ο κοσμος στον οποιο ζουμε και που δεν καταλαβαινουμε και πνιγομαστε σε μια κουταλια νερο. Εδω ταιριαζει  και το τραγουδι του Χατζη “οταν κοιτας απο ψηλα, μοιαζει η γη με ζωγραφια, κι εσυ την πηρες σοβαρα”…
Και μετα εισαι μεσα στα συννεφα και τα προσπερνας το ενα μετα το αλλο και βλεπεις και τον παντοδυναμο ηλιο…Οταν εχεις τετοιους πουπουλενιους συνταξιδωτες να σου κρατουν παρεα, νιωθεις τοσο ελαφρυς, εισαι στα πουπουλα, εχεις γαληνεψει.. Το διδαγμα οτι τα πραγματα παιρνουν αλλη μορφη οταν αλλαζουμε οπτικη γωνια, γινεται απολυτα κατανοητο οταν ειμαστε τοσα πολλα μετρα πανω απο τη γη.

Σιγουρα αν εχεις να κανεις μια μεγαλη πτηση θα νιωσεις κουραση, αλλα κατι το φαγητο που θα σου σερβιρουν οι αεροσυνοδοι, κατι μια ταινια που θα δεις, κατι ενα ποτο που μπορει να πιεις και στην καλυτερη περιπτωση αν πιασεις κουβεντα με το διπλανο σου, κυλα η ωρα ευχαριστα σε ενα ταξιδι μεσα στα συννεφα. Και βλεπεις την πορεια της διαδρομης σου στις οθονες και σιγα-σιγα πλησιαζεις στον προορισμο σου και μαζι οι σκεψεις σου αν προλαβεις τις συγκοινωνιες για να πας στο ξενοδοχειο σου, αν θα σε περιμενει ο γνωστος σου στο σημειο που του ειπες, οτι εχεις να συμμαζεψεις το σπιτι σου μετα απο τοσες μερες που ελειπες, ωστε και παλι να συνεχιστει η ζωη σου απο το σημειο που την ειχες αφησει.

 

Η χαρα που μας προσφερει ενας τοπος και η παρουσια μας εκει συνιστα ενα διαλλειμμα συντομο στο οποιο κατορθωνουμε να ειμαστε δεκτικοι στον κοσμο που μας περιβαλλει ενω τα αγχη μας κατευναζονται και κανουμε θετικες σκεψεις. Αλλα η κατασταση αυτη σπανια κραταει παραπανω απο 10 λεπτα. Στον οριζοντα του νου υψωνονται συννεφα αγχους για τη δουλεια που μας περιμενει, για τα νεα φορολογικα μετρα, για το τι θα γινει με την κατασταση της υγειας καποιου αγαπημενου μας προσωπου κοκ. Με λιγα λογια ο καθημερινος μας εαυτος, μας ακολουθει παντου.
Ετσι κι εγω πηρα στις αποσκευες μου τον εαυτο μου σε μια εκδρομη στο Πηλιο. Και ενω ειχαμε βρει ενα μερος πολυ ειδυλλιακο για να ξαποστασουμε γιατι την επομενη μερα ειχαμε πολυ μεγαλη πεζοπορια, κατι πυροδοτησε τη συζητηση με την παρεα μου και τελικα οχι μονο κρατησαμε μουτρα αλλα ξαγρυπνησα ολο το βραδυ σκεφτομενη ενα καρο…τι να πω. Και την επομενη μερα στο τσακ ηταν να το ματαιωσουμε το ολο σχεδιο.

Τελικα, λιγο-λιγο ανεβηκαμε μεχρι την κορυφη του Πηλιου με αφετηρια καπου λιγο πιο πανω απο Μακρινιτσα για να αρχισει μετα η μεγαλη καταβαση. Στο καταφυγιακι στην κορυφη συνηρθαμε και σταματησαν τα μουτρα. Ευτυχως γιατι αυτη η καταβαση μεχρι το Χορευτο αποδειχθηκε μεγαλη περιπετεια αφου το μονοπατι δεν ηταν χαραγμενο, χαθηκαμε για λιγο, και στο τελος τα γονατα -μιας και οι τετρακεφαλοι απ’ οτι φαινεται δεν εχουν δουλεψει- μας προδωσαν ειδικα εμενα που στο τελος κατεβαινα με την οπισθεν!!!
Ενα αλλο περιστατικο που μου ερχεται στο μυαλο κι αυτο στο Πηλιο σε αλλη χρονικη στιγμη ειναι οτι ημουν σε μια υπεροχη παραλια με αμμουδια και πρασινο τριγυρω με θεα το Αιγαιο, να σουρουπωνει κι εκει που ατενιζα το πελαγος, το στομαχι μου να μου υπενθυμιζει οτι παραεφαγε πριν λιγο και εχει πρηστει…Κατι τετοια, και κατι αλλα μας δειχνουν οτι δεν μπορουμε να ξεκολλησουμε απο το γνωστο εαυτο μας και να παμε σε αλλο επιπεδο.
Το καλο ειναι οτι το παρον που ζουμε ειναι σαν ενα φιλμ απο το οποιο η μνημη και η φαντασια διαλεγουν συγκεκριμενα ενσταντανε. Οι αλλεπαληλες εμπεριες επικαθονται η μια πανω στην αλλη και σχηματιζουν ενα συμπαγες αφηγημα που φυσικα οι λεπτομερειες ξεθωριαζουν. Θα πρεπει δηλαδη για να παει στραβα ενα ταξιδι εξολοκληρου να μην υπαρχει χημεια στην παρεα και τα ατομα, το καθενα ξεχωριστα, να κουβαλουν πολλες “αποσκευες”…