ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ

Επειδή δεν ζούμε σε απόλυτα ελεγχόμενες εργαστηριακές συνθήκες, αλλά σε ένα ευμετάβλητο, ασταθές περιβάλλον, η διαδικασία λήψης των αποφάσεών μας είναι, εν πολλοίς, αυθαίρετη. Αναλύουμε τα δεδομένα, ζυγίζουμε τις ποικίλες (συχνά αντικρουόμενες) εναλλακτικές, υπολογίζουμε όσο μπορούμε τα υπέρ και τα κατά, αλλά στο τέλος αποφασίζουμε χωρίς καμία ή με ελάχιστη βεβαιότητα.

Ένας τρόπος να απαλλαγούμε από όλη αυτή την άβολη αβεβαιότητα είναι να αποφασίσουμε ότι δεν θα αποφασίσουμε και να ησυχάσουμε.

Δεν παίρνουμε λοιπόν αποφάσεις ή τις αναβάλλουμε επ’ άπειρον και στο ενδιάμεσο στάδιο αναλωνόμαστε σε ατελείωτες σκέψεις σχετικά με τις αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν. Κάνουμε ατέρμονες αναλύσεις επί αναλύσεων και στην κυριολεξία διακόπτουμε τη ροή της ζωής για να επιδοθούμε σε σκέψεις για τη ζωή. Σχεδιάζουμε το πώς θα ζήσουμε δηλαδή, αλλά ποτέ δεν αποφασίζουμε να ζήσουμε. Στην πορεία αυτής της διαδικασίας, ευκαιρίες θα χαθούν, άνθρωποι θα βαρεθούν, χρόνια θα περνούν, αλλά αυτό είναι ένα τίμημα που είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε….

Η αναβολή και η εκλογίκευση παίζουν τεράστιο ρόλο σε αυτό το παιχνίδι αποφυγής, είναι οι πολυτιμότεροι σύμμαχοι στις μανούβρες που κάνουμε: «θα το έκανα φυσικά αλλά υπάρχει αυτό και το άλλο κόλλημα και εξάλλου πρέπει να γίνει αυτό και αυτό πρώτα», «δεν είναι ότι δεν μπορώ να αποφασίσω, απλώς συμβαίνει αυτό και αυτό, χώρια που αν συμβεί αυτό μετά θα συμβεί το άλλο» και ούτω καθ’ εξής.

Κάνουμε και την άλλη πονηριά: μεταθέτουμε την ευθύνη της λήψης αποφάσεων για τον εαυτό μας σε κάποιον άλλον. Ας πούμε, όταν δεν είμαστε σίγουροι αν θέλουμε να χωρίσουμε ή όχι, αφήνουμε τον σύντροφό μας να αποφασίσει και για τους δύο. Εμείς απλώς συναινούμε σε ό,τι αποφασίσει εκείνος, νιώθοντας άνετοι και ανάλαφροι σαν πουλάκια καθώς δεν μας βαραίνει η ευθύνη καμίας επιλογής.

Το παράξενο είναι ότι, συχνά, ενώ ξέρουμε τι θέλουμε και το αποφασίζουμε μέσα μας, αντιμετωπίζουμε τεράστια δυσκολία να εξωτερικεύσουμε και να κάνουμε πράξη την απόφασή μας. Τη γυροφέρνουμε στο κεφάλι μας αδυνατώντας να την ολοκληρώσουμε επειδή το πέρασμα στη πράξη είναι αυτό που τρέμουμε περισσότερο. Επειδή η ανυπέρβλητη δυσκολία, σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι το αποφασίζειν αλλά το πράττειν…

Πίσω από τη δυσκολία λήψης αποφάσεων, ενδεχομένως να κρύβεται μια τελειομανία, μία ανάγκη να παρθεί η «τέλεια απόφαση». Εκείνη που όλοι θα επιβραβεύσουν, που θα μας οδηγήσει σε σίγουρη επιτυχία, που θα επιφέρει τα καλύτερα αποτελέσματα χωρίς αρνητικές επιπτώσεις, εκείνη που θα αποδείξει σε εμάς και σε όλους πόσο έξυπνοι και ικανοί είμαστε.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι αρνούμαστε την έννοια της αλλαγής. Αφελώς πιστεύουμε ότι κάθε απόφασή μας θα διαρκέσει για πάντα, ότι θα χαραχτεί στην πέτρα αιωνίως και δεν θα υπάρχει γυρισμός. Από την άλλη αρνούμαστε να αναλάβουμε το αναπόφευκτο ρίσκο που ενέχει η λήψη αποφάσεων. Διστάζουμε να σηκώσουμε το βάρος της απόφασής μας ομολογώντας «ναι, καλό ή κακό, αυτό ακριβώς είναι που διάλεξα».

Χώρια που είμαστε και λίγο συμφεροντολόγοι. Από το να διακινδυνεύσουμε στο άγνωστο, επιλέγουμε να κάτσουμε στ’ αυγά μας. Είναι η γνωστή στάση του «κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρι» και του «που να τρέχω τώρα, ας μείνω σ’ αυτά που ξέρω». Ενεργώντας έτσι δεν κερδίζουμε τίποτα βεβαίως, αλλά τουλάχιστον δεν χάνουμε και αυτά που έχουμε.

Δεν θέλει πολύ μυαλό να καταλάβουμε τι κρύβεται πίσω από όλους αυτούς τους επιμέρους φόβους. Πολύ απλά και πολύ συγκεκριμένα ο φόβος για το θάνατο. Αντί να αποδεχτούμε το ανυπέρβλητο δεδομένο του θανάτου, υιοθετούμε την παράλογη, μεταφυσική λογική του «αν δεν επιλέξω τίποτα, αν δηλαδή αποφύγω να ζήσω, μάλλον δεν κινδυνεύω να πεθάνω, αφού εξ ορισμού ζω σημαίνει οπωσδήποτε θα πεθάνω». Εάν μείνουμε στην απέξω ακινητοποιημένοι στο χρόνο, ο θάνατος μπορεί να ξεγελαστεί και να μας ξεχάσει. Άχρονοι και μη πραγματικοί μεν, αθάνατοι δε.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ

Το δεδομένο είναι ένα: η αναποφασιστικότητα οδηγεί στην απραξία, στον εν ζωή θάνατο, αφού χωρίς πράξη και χωρίς ενέργεια στερώ από τον εαυτό μου τις εμπειρίες, τις πληροφορίες, τα δεδομένα που χρησιμεύουν ως πηγές εξέλιξης, σύνδεσης και ωρίμανσης.

Αντί να μηρυκάζουμε τα ίδια και τα ίδια όντας αναβλητικοί, ανίκανοι για πρωτοβουλίες και καθόλου αυθόρμητοι, ας αποδεχτούμε, επιτέλους, ότι δεν υπάρχει τρόπος να είμαστε 100% σίγουροι γι’ αυτό που θέλουμε, ούτε θα θέλουμε ποτέ μόνο ένα πράγμα, ούτε θα το θέλουμε για πάντα. Ας αποδεχτούμε ακόμα αυτό που ήδη ξέρουμε: ότι δεν υπάρχουν «σωστές» και «λάθος» αποφάσεις. Ότι, σε τελική ανάλυση, ακόμα και αν κάνουμε «λάθος» επιλογή, μπορούμε να την τροποποιήσουμε αργότερα βγαίνοντας επιπλέον ωριμότεροι και πλουσιότεροι από την εμπειρία.

Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι είμαστε (σχετικά…) ελεύθεροι και ότι πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε χρήση αυτής της ελευθερίας. Άσχετα από τις αποφάσεις που θα πάρουμε και τις επιλογές που θα κάνουμε, έχει αξία η ίδια η χρήση της ελευθερίας μας. Έχει αξία, εμείς να διαλέξουμε και κανένας άλλος – να πούμε «ναι» σε κάτι, λέγοντας συγχρόνως και αναπόφευκτα «όχι» σε κάτι άλλο.

Εξάλλου πόσο έλεγχο νομίζουμε ότι έχουμε πάνω στα πράγματα; Γιατί πιστεύουμε, αφελώς, ότι η δική μας απόφαση θα κάνει τεράστια διαφορά; Αυτά που αποφασίζουμε είναι ένα μικρό μόνο τμήμα ενός πολυποίκιλου μεταβαλλόμενου περιβάλλοντος που ασφαλώς επηρεάζεται από τις αποφάσεις μας, αλλά δεν καθορίζεται από αυτές.

Φυσικά απαιτείται κάποιου επιπέδου ωριμότητα. Η συνειδητοποίηση και αποδοχή ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Η σοφία να καταλάβουμε ότι αν έχω να διαλέξω ανάμεσα στο πιάτο νούμερο 1 και στο πιάτο νούμερο 2, οποιαδήποτε επιλογή από τις δύο είναι προτιμότερη από το να πεθάνω της πείνας…

Μην ξεγελιόμαστε ότι όντας αναποφάσιστοι δεν παίρνουμε αποφάσεις. Η ίδια η αναποφασιστικότητά μας είναι μια απόφαση – η απόφαση να μην αποφασίσουμε. Και όπως για κάθε απόφαση, έτσι και γι’ αυτή, χρειάζεται να αναλάβουμε την ευθύνη της – δεν γλυτώνουμε ποτέ από αυτό. Επίσης, δεν πρέπει να βαυκαλιζόμαστε ότι αρκεί να αποφασίσουμε μία φορά και δεν θα χρειαστεί να αποφασίσουμε ποτέ ξανά. Δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα. Η κάθε απόφαση μεταβάλλει τις καταστάσεις, οι νέες καταστάσεις ζητούν νέες αποφάσεις και έτσι πάει η ιστορία.

Το κλισέ ότι «στο τέλος μετανιώνουμε κυρίως για όσα δεν κάναμε παρά για όσα κάναμε» είναι σωστό. Έτσι κι αλλιώς οι ενδεχόμενες συνέπειες που φαντασιωνόμαστε τις περισσότερες φορές δεν επαληθεύονται. Τα κακά που φοβόμαστε ότι θα επιφέρει μια κακή απόφαση συνήθως δεν αποδεικνύονται τόσο κακά και τα καλά που αναμένουμε λόγω μιας καλής απόφασης επίσης δεν αποδεικνύονται τόσο καλά. Για να ολοκληρώνουμε: αυτό που επιλέγουμε σήμερα δεν γνωρίζουμε τι συνέπειες θα έχει αύριο και, κυρίως, δεν έχουμε τρόπο να ξέρουμε αν θα ικανοποιεί τον μελλοντικό μας εαυτό.

Συμπερασμα

Αφού συμφωνήσαμε ότι δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε από τις αποφάσεις και ότι το δυσκολότερο σημείο της διαδικασίας είναι το πέρασμα στην πράξη, τι απομένει;

Ένα μόνο: Να διακινδυνεύσουμε να πάρουμε τις αποφάσεις που χρειαζόμαστε και να αναλάβουμε με γενναιότητα την ευθύνη των συνεπειών τους. Με άλλα λόγια, να αποφασίσουμε να ζήσουμε και να αποδεχτούμε ότι κάποια στιγμή η ζωή θα τελειώσει.

Ας πάρουμε απόφαση κι αυτό: δεν υπάρχει τρόπος να κερδίσουμε πολλά στη ζωή ποντάροντας λίγα. Ή θα αρνηθούμε την ελευθερία μας μένοντας βολεμένοι και φυτοζωώντας ή θα ξεβολευτούμε, θα ρισκάρουμε και… θα δούμε τι θα γίνει…

Άρα λοιπόν: αναλαμβάνουμε δράση, αν το θεωρούμε απαραίτητο σκεφτόμαστε και αναλύουμε προηγουμένως, στρίβουμε κι ένα νόμισμα αν χρειαστεί, αλλά παίρνουμε, επιτέλους, μια απόφαση. Μια οποιαδήποτε απόφαση, αρκεί το πράγμα να αρχίσει να τσουλάει.

Η άλλη εναλλακτική είναι γνωστή: Θα το κανω αυριο. Αύριο, λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ.

-via enallaktikidrasi-

Δεδομένα

– Η Νορβηγοί ειναι ξενοφοβικοι όχι προς όλους, προς τους μη βορειους λαους κυρίως. λογικό και όχι κατακριτέο μέχρι ένα βαθμό. Οι ανθρωποι συνορεύουν με παγόβουνα. δεν ήταν ποτέ γεωγραφικά μέρος ένος σταυροδρομιού, όπως η Μεσόγειος που συναντιούνται και αλληλεπιδρούν επι χιλιάδες χρόνια πολλές φυλές, εθνότητες και εθνικότητες. λογικό να μην είναι τόσο εξοικειωμένοι με το μωσαϊκό της Μεσογείου. Ειναι κλειστοί και απομακροι. Επιδρά ο καιρός σίγουρα πολύ.

-Η γνωστη μπαροτσαρκα περαν του οτι κοστιζει μια περιουσια και δεν υπαρχει σημαντικη ποικιλια απο μαγαζια είναι ανύπαρκτη και ειναι αδύνατη για το μεγαλύτερο μέρος ενός ημερολογιακού έτους λογω καιρικων συνθηκων. Επισης, υπαρχει πορτα στα κλαμπ. Αυτοι τσεκαρουν αν εισαι μεθυσμενος κι αν εισαι δεν σε βαζουν μεσα. Επισης οι αντρες πρεπει να ειναι ντυμενοι με πουκαμισο, καλο παντελονι και κυριως να φορουν καλα παπουτσια. Οτιδηποτε σε αθλητικο στυλ δεν ενδεικνυται, τους απαγορευεται η εισοδος.

-Ισως ο λόγος που οι Έλληνες ζορίζονται με την Βόρεια Ευρώπη είναι ότι κατα βάθος δεν έχουν σχέση με τη κοινοβιακή κουλτούρα που πηγάζει απο αιώνες επιβίωσης σε ψυχρό και σκοτεινό κλίμα. Οταν λεμε κοινοβιακη κουλτουρα εννοουμε οτι το κρατος κανει απιστευτες κρατησεις στα εισοδηματα σου για να απολαμβανεις κοινωνικες παροχες. Στους Ελληνες ομως αρεσει το ρισκο οταν βγαινουμε απο τη χωρα, είμαστε ατομιστές και δυναμικοί. Γι’αυτό και οι Έλληνες προοδεύουν και διακρινονται κυρίως σε Αγγλοσαξωνικές καπιταλιστικές χώρες με τρανταχτό παράδειγμα τις ΗΠΑ. Εκεί που δεν υπάρχουν ούτε κοινωνικό κράτος ούτε δίχτυα προστασίας.

-Στη Νορβηγια υπαρχει μονο η μεσαια ταξη. Οι πλουσιοι ειναι πολυ λιγοι, ολοι εδω μιλουν στον ενικο μεταξυ τους απο οποιαδηποτε κοινωνικη και οικονομικη ταξη κι αν προερχονται και δεν υπαρχει μεγαλη αποκλιση στους μισθους αναμεσα στους εργατες και τους επιστημονες. Γι αυτο δεν ξεχωριζει καποιος ιδιαιτερα.

– Και οι Νορβηγοι ψαχνουν για προσφορες στα μαγαζια και να φανε οικονομικα, ας μην ξεχναμε οτι πληρωνουν δανεια οι περισσοτεροι για τα σπιτια τους αλλα οταν ταξιδευουν στο εξωτερικο ειναι αρχοντες. Τους φαινονται ολα παμφθηνα. Με λιγα λογια να μαζευουμε λεφτα για να τα ξοδευουμε και να διασκεδαζουμε εκτος χωρας.

-Τα Νορβηγικά είναι απαραίτητα ακόμη και για να πιάσεις δουλειά ως λαντζέρης. Μεχρι πριν 2 χρονια δεν ηταν απαραιτητο. Ο λογος? εχει αυξηθει το μεταναστευτικο ρευμα κατακορυφα. Εκτος κι αν εισαι μηχανικος πιστοποιημενος, κατα προτιμηση πετρελαιου οποτε τα αγγλικα σου φτανουν.

– Οι Νορβηγοί είναι γενικά απόμακροι , αλλά εάν γίνεις φίλος τους παραμένεις για πάντα.

– Αλκοολ? Περιορισμοι. Δεν μπορείς να αγοράσεις αλκοόλ από σουπερμαρκετ μετά τις 6 το απόγευμα. Κι οταν λεμε αλκοολ απο σουπερμαρκετ εννοουμε μπυρα. Κρασια, κονιακ και κλπ μονο στο vinmonopolet, τις κρατικες καβες οπως τις λεω που ειναι ανοιχτα μεχρι το μεσημερι στις 14.00 και κοστιζουν φυσικα.

-Οι Νορβηγοι θελουν να τηρεις την συμφωνια που εχεις μαζι τους (απο το πιο σημαντικο μεχρι το πιο ασημαντο) στο 100%. Εκεινοι ομως επιτρεπεται να ξεφευγουν!…

-Το Οσλο ειναι μια πόλη σχετικά μικρή, στο μέγεθος της Θεσσαλονίκης, περιτριγυρισμένη από λοφους και δαση και με μάλλον επαρχιακή αίσθηση. Δεν θυμιζει με τιποτα μητροπόλεις. Στο κεντρο της πολης στη Burgata κυκλοφορουν  ανενοχλητα τοξιικομανείς και κανουν το αλισβερισι τους μέσα στο κόσμο. Δημοφιλής διασκέδαση, το καραόκε. Υπαρχει και καραοκε ταξι, το εχω δει πραγματικα δεν ξερω τι εστι, ετσι κι αλλιως ουτε συζητηση για ταξι, ειναι απαγορευτικο.

– Εννοείται ότι το κάπνισμα απαγορεύεται παντού ακομα και στα σπιτια που νοικιαζεις.

– Η συγκοινωνια ειναι αρτια. Λεωφορεια, τραμ, μετρο στην ωρα τους. Οι οδηγοι των λεωφορειων ομως οδηγουν σαν καμικαζι.

– Ασχολουνται παρα πολυ με την καλη φυσικη κατασταση ειδικα η νεοτερη γενια. Θα τους δεις στα πεζοδρομια που ειναι τεραστια να τρεχουν, να κανουν κρος σκι αλλα με πατινια τωρα που δεν χιονιζει ακομα, σε λιγο με τα σκι, να κανουν ποδηλατο και συχνα να σερνουν μαζι τους ειδικο καροτσακι για τα μωρα τους. Γενικοτερα ειναι τροπος διασκεδασης οι δραστηριοτητες στη φυση.

– Oσοι εχουν παντρευτει Νορβηγο μαθαινουν δωρεαν τα νορβηγικα. Επισης οι προσφυγες δεν πληρωνουν. Οι υπολοιποι πληρωνουμε τα μαθηματα ακριβα. Αυτο εγω το λεω ρατσισμο. Το βιβλιο τους δε, μιλαει για μεταναστατες. Πως δηλαδη ζουν και προσπαθουν να προσαρμοστουν οι μεταναστες και οι προσφυγες στη Νορβηγια. Καθολου learner friendly.

– Η τηλεοραση τους ειναι σαν την ελληνικη σε παραλλαγη. Τα φιλαρακια παιζουν κι εδω σε επαναληψεις με υποτιτλους, γενικα δεν κανουν μεταγλωττιση. Επισης προβαλλεται η Μπονατσα, ενα παλιο γουεστερν του ’60, και οι διαγωνισμοι τραγουδιου εννοειται οτι υπαρχουν κι εδω. Εξαλλου η Νορβηγια ειναι κατω απο την αμερικανικη σημαια..

– H ελληνικη κοινοτητα ειναι μικρη με αυξητικες τασεις φυσικα, αλλα καθολου ενωμενη και αλληλεγγυα.

-Τον οποιο “κοσμολιτικο” αερα που εχει το Οσλο το οφειλει στους μεταναστες. Βλεπεις πολλες διαφοτερικες εθνοτητες και υπαρχει και η αναλογη ποικιλια σε εστιατορια. Ευτυχως γιατι  η νορβηγικη κουζινα δεν λεει.

-Παιζει πολυ η εθελοντικη εργασια. Κι εγω για την ωρα απασχολουμαι εθελοντικα σε ενα κεντρο ηλικωμενων. Το κλιμα ειναι ευχαριστο γενικα εκει πραγματικα. Στο τμημα της κουζινας που βρισκομαι εγω η υπευθυνη ειναι απο τις Φιλιπιννες.

Ποσο καιρο εχω να γραψω στο αγαπημενο μου funnyface. Aλλαξε η ζωη μου, οι συνηθειες και ακομα δεν εχω καταφερει να αφομοιωσει τα πολλα νεα δεδομενα στη ζωη μου και θα παρει πολυ καιρο μου φαινεται.

Καταρχας πραγματοποιηθηκε μια απο πολυ καιρο πριν παρμενη αποφαση, να εγκατασταθω σε νεα χωρα τη Νορβηγια. Αυτο απο μονο του ειναι μια αλλαγη πολυ μεγαλη. Ακομα μπερδευω το νομισμα του ευρω με το τοπικο, δεν ξερω τη γλωσσα οποτε ο,τι επιγραφες διαβαζω απο οδικη σημανση μεχρι τις συσκευασιες τροφιμων χρειαζεται περισσοτερη εγκεφαλικη επεξεργασια των δεδομενων. Μπαινω στα μεσα μαζικης μεταφορας -που τι καλα ερχονται στην ωρα τους!- και ακουω συνομιλιες που δεν τις καταλαβαινω. Πολυφυλετικο ειναι το Οσλο που μενουμε, οι μισοι ειναι ξενοι απο Ασια, Αφρικη, Ευρωπη και οι αλλοι μισοι ειναι οι ντοπιοι. Το κοστος ζωης ειναι πολυ ακριβο σε σχεση με τα ελληνικα δεδομενα, αν πιασεις ομως δουλεια ακομα και την πιο χαμηλομισθη δεν θα σου φαινεται ακριβη, μας λενε, γιατι οι μισθοι ειναι 3 με 4 φορες πιο πανω απο την Ελλαδα, αρα και οι τιμες. Το φαγητο και το ποτο ειναι ακριβο, τα ρουχα ειναι σε λογικες τιμες.

Η δευτερη και πιο ουσιαστικη αλλαγη που εγινε ειναι οτι συγκατοικω για πρωτη φορα με τον ανθρωπο που πηραμε την αποφαση να φυγουμε. Εχει τα καλα του αυτο, εχει και τα περιεργα του, ειναι διαφορετικη η συμβιωση σιγουρα.  Βλεπεις τις δικες σου και τις δικες του συνηθειες σε καθημερινη φαση και αναρωτιεσαι απο που ηρθε αυτο τωρα….!

Ειμαστε μαζι σε μια νεα χωρα για ενα καλυτερο μελλον. Σε μια χωρα που ο χειμωνας της κρατα πολλους μηνες και οι ανθρωποι της ειναι καπως απροσιτοι θα ελεγα. Και γι’ αυτο το σκαιπ ειναι καλη παρεα, ειδικα αν μιλαμε με την οικογενεια μας, η τους καλους φιλους που εχουν σκορπισει καποιοι απο αυτους σε διαφορα μερη του πλανητη.

Παντως η αληθεια για μενα, ειναι οτι βλεπεις πιο μεγεθυμενα τα θεματα που εχεις ως ανθρωπος. Και η προκληση ειναι το πως τα αντιμετωπιζεις τωρα. Στην ζωνη της βολικοτητας σου πισω στην πατριδα τα εβλεπες λιγοτερο καθαρα.

Αυτο που μου λειπει δεν ειναι η Αθηνα με τις πορειες, τις κλουβες, τα μποτιλιαρισματα, την κλαψα.. Μου λειπει αυτο το αυθορμητο να παμε για καφε, να μαζευτουμε στου ταδε, τα μεζεδοπωλεια με τα τσιπουρα και τις ρακες, ο Ανασας μια ταβερνα στη μεση του πουθενα στα βουνα της Πινδου.

Vi skal se…που λενε και στα νορβηγικα, ιδωμεν

 

 

Ρωταμε συχνα: «Τι θέλεις;»

Και συχνά  απαντάμε : «Δεν ξέρω…».

Ακόμα συχνότερα  απαντάμε στον εαυτο μας: «Νομίζω πως…».

Τα «θέλω» μας διφορούμενα, ασθενικά, έως ανύπαρκτα.

Μια ζωή γεμάτη επιλογές που βασίζονται σε άβουλα κι ατροφικά «νομίζω…».

Μια ζωή πλήρης από πληγές διστακτικών «θέλω»..

Αναρωτιομαστε σαν το φίδι που κυνηγάει μάταια την ουρά του,:

«γιατί δεν καρποφόρησαν οι επιλογές μου στην καριέρα, στον γάμο μου, στην ζωή μου;…».

Μηπως γιατι δεν το θελαμε αρκετά?

Γιατί, ό,τι επιλεγουμε να πραγματοποιήσουμε δεν ταυτιζεται μ’ αυτό που πολύ θελαμε

Γιατί δεν μαθαμε να θέλουμε

Γιατί μαθαμε πιο πολύ το «πρέπει» και το «φοβάμαι» από το «θέλω» μας.

Γιατί καναμε το μέτριο «νομίζω» , «θέλω» σου με το στανιό, άπνοα κι ανέμπνευστα.

Κι αν βιαστουμε να πουμε πως: «δεν ήμουν, ούτε είμαι ελεύθερος να επιλέξω γιατί γεννήθηκα σε ένα σπίτι με γονείς που δεν ήθελαν αρκετά, και φοβόντουσαν πολύ τα δικά τους θέλω», τοτε  αυτό που τώρα λεμε είναι μια δικαιολογία που ελεύθερα επιλεγουμες να προβάλουμε για να κλείσουμε το στόμα της  φωνής μας που πρόθυμα, αν την άφηναμε, θα μας καλούσε να αλλάξουμε ρότα.

Όσο κι αν ανελεύθερα μεγάλωσες, ήσουν, είσαι και θα σαι πάντα ελεύθερος να αποφασίζεις να βούλεσαι ελεύθερα, ή να επιλέγεις ως τρόπο ζωής σου την ανελευθερία.

Όσο ζεις, είσαι ελεύθερος να αλλάζεις.

Από «βολικός» να γίνεσαι ευθύβολος.

Από λίγος να γίνεσαι πολύς.

Από μέτριος, θερμός.

Το ποτήρι της βούλησής μας χρειάζεται να γεμίσει, να ξεχειλίσει από το «θέλω» σου για να ποτίσει με τους χυμούς της ψυχής μας τον σπόρο του ονείρου μας.

Κι αυτό, από βλαστάρι να γίνει δέντρο, ν’ ανθίσει να σε σηκώσει στα κλαδιά του, για ν’ αγναντέψεις, πιο ψηλός, από κει τον ήλιο καθώς εκείνος ανατέλλει…

-via enallaktikidrasi-

Σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε το Friedrich Schiller University Jena και δημοσιεύτηκε στην ιατρική επιθεώρηση «Pain», οι λέξεις που αναφέρονται στον πόνο έχουν από μόνες τους την ικανότητα να προκαλέσουν την αίσθηση του πόνου, αφού όπως αποδείχθηκε, ο εγκέφαλος αντιδρά στις λέξεις έτσι όπως αντιδρά και στον σωματικό πόνο.

Για παράδειγμα, όταν ο γιατρός πριν την ένεση μας λέει «αυτό θα πονέσει λίγο», πριν ακουμπήσει καλά-καλά η βελόνα το δέρμα μας έχουμε νιώσει τον πόνο του τρυπήματος, σύμφωνα με τον ερευνητή dr. Thomas Weiss. Με το που ακούμε λέξεις όπως «βασανίζω», «εξαντλώ», «μαστίζει» ενεργοποιούνται οι περιοχές εκείνες του εγκεφάλου οι που εκκινούν την διαδικασία ανταπόκρισης του οργανισμού στα ερεθίσματα αυτά.

Κατά την έρευνα, 16 υγιή άτομα πέρασαν από λειτουργικό μαγνητικό τομογράφο την ώρα που επεξεργάζονταν λέξεις που αναφέρονται στον πόνο, καθώς και άλλες λέξεις αρνητικά φορτισμένες όπως «αηδιαστικός» ή «βρώμικος». Σκοπός της έρευνας αυτής, σύμφωνα με τον Thomas Weiss ήταν να εξακριβωθεί ποια είναι τα κέντρα επεξεργασίας του πόνου στον εγκέφαλο. Μάλιστα, τα ευρήματα της μελέτης αναμένεται να φανούν ιδιαιτέρως χρήσιμα κατά την θεραπεία ασθενών με διαταραχές χρόνιου πόνου.
Η δύναμη του Ναι και του Όχι

H λέξη “όχι” μπορεί να κάνει ζημιά στον εγκέφαλο και του ομιλητή αλλά και του ακροατή, καθώς το άκουσμα της λέξης έχει σαν αποτέλεσμα την απελευθέρωση δεκάδων ορμονών που παράγουν το στρες καθώς επίσης και νευροπομπών. Αυτές οι χημικές ουσίες παρενοχλούν άμεσα την κανονική λειτουργία του εγκεφάλου, καταστρέφοντας τη λογική, την αιτία, τη διαδικασία άρθρωσης της γλώσσας και την επικοινωνία. Στην πραγματικότητα, η απλή ματιά σε μια λίστα από αρνητικές λέξεις για μερικά δευτερόλεπτα, μπορεί να κάνει ένα άτομο που υποφέρει από υψηλό στρες ή κατάθλιψη να αισθανθεί ακόμα χειρότερα, και όσο πιο πολύ τις συλλογίζεται τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να καταστρέψει εκείνες τις υποδομές που ρυθμίζουν την μνήμη, τις αισθήσεις και τα συναισθήματα.
Οι λέξεις που εμπνέουν φόβο –όπως η φτώχεια, η αρρώστια και ο θάνατος –επίσης οδηγούν τον εγκέφαλο σε αρνητικές πτυχές. Ακόμα και αν αυτές οι σκέψεις που προκαλούν φόβο δεν είναι αληθινές, κάποια άλλα μέρη του εγκεφάλου (όπως είναι η αμυγδάλα) αντιδρούν σε αυτές τις τρομακτικές φαντασίες καθώς σκέφτονται ότι είναι πραγματικές απειλές που συμβαίνουν στον έξω κόσμο. Περιέργως, φαινόμαστε καλωδιωμένοι να ανησυχούμε, ίσως εξαιτίας της μνήμης μας σε παλιά περιστατικά φόβου όπου στους αρχαίους χρόνους οι απειλές ήταν αμέτρητες για την επιβίωση των ανθρώπων.

Η Barbara Fredrickson, ένα από τα ιδρυτικά μέλη του κέντρου Θετικής Ψυχολογίας, ανακάλυψε πως πρέπει να παράγουμε τουλάχιστον τρεις θετικές σκέψεις και αισθήματα για κάθε μορφή αρνητικού συναισθήματος. Αν εκφράσεις λιγότερο από τρία, πιθανότατα να αποτύχεις σε ότι έχει να κάνει με προσωπικές ή επαγγελματικές σχέσεις. Αν θες να κάνεις τις προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις να ανθίσουν, πρέπει να κάνεις τουλάχιστον πέντε θετικές σκέψεις για κάποιο αρνητικό συναίσθημα. Για παράδειγμα οι εκφράσεις ‘’είμαι απογοητευμένος’’ ή ‘’αυτό δεν έγινε όπως ήλπιζα’’ αποτελούν μέρος του αρνητισμού, όπως και το συνοφρύωμα ή το νεύμα του κεφαλιού.

Οι θετικές λέξεις και σκέψεις ωθούν τα κέντρα κίνησης του εγκεφάλου να δράσουν και μπορούν να μας βοηθήσουν να αναπτύξουμε ένα αίσθημα ευθυμίας όταν αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της ζωής. Σύμφωνα με την Sonja Lyubomirsky, μια από τις κύριες ερευνήτριες της ευτυχίας παγκοσμίως, αν επιθυμείς να αποκτήσεις ισόβια ικανοποίηση πρέπει να εντρυφήσεις στις θετικές σκέψεις για τον εαυτό σου, να μοιράζεσαι τις όμορφες στιγμές με τους άλλους και να γεύεσαι κάθε θετική εμπειρία στη ζωή σου.

Η συμβουλή μας: διάλεξε σοφές θετικές λέξεις και να τις απαγγέλεις απαλά και σιγανά. Αυτό θα σε βοηθήσει να εμποδίσεις το μέρος εκείνο του εγκεφάλου σου που σκέφτεται αρνητικά, και καθώς πρόσφατη έρευνα έχει δείξει πως η συνεχής επανάληψη των θετικών λέξεων, όπως είναι η αγάπη, η ειρήνη και η συμπόνια θα επαναφέρουν αυτά τα γονίδια που μειώνουν το φυσικό και συναισθηματικό στρες. Θα αισθάνεσαι καλύτερα, θα ζεις περισσότερο και θα αναπτύξεις μια βαθύτερη σχέση με τους άλλους που θα βασίζεται στην εμπιστοσύνη, τόσο στο σπίτι όσο και στο χώρο εργασίας.

Όπως οι ερευνητές επισημαίνουν, αν αναφέρεις έστω και πέντε θετικές σκέψεις για κάθε αρνητικό συναίσθημα θα σε βοηθήσει να βιώσεις μια ‘’άριστη ποικιλία της ανθρώπινης λειτουργίας’’. Αυτή είναι η δύναμη του ‘’ΝΑΙ’’.

via enallaktikidrasi

Ας αρχίσω με την αυθαίρετη παραδοχή ότι η αλήθεια είναι μόνο μία.Και ας ξεκινήσω με το κοινωνικό κριτήριο της αλήθειας,δηλαδή “πίστευε,αυτό που πιστεύουν οι πολλοί”.Αμέσως δημιουργείται ένα κενό στην αρχική διαπίστωση,και μια έντονη αμφιβολία για την ορθότητα της αρχικής και για πολλούς αδιαπραγμάτευτης αυτής παραδοχής,πως δηλαδή η αλήθεια είναι μόνο μία,απλά διαβάζοντας κανείς την εκδοχή της κοινωνικής αλήθειας. Η διαμάχη για την αλήθεια,έχει αφήσει πολλά θύματα σε αυτό τον κόσμο.

Όλα γίνονται και όλα διαδραματίζονται προς χάρην της αλήθειας που πρέπει να επιβληθεί.Είτε το σκηνικό εκτυλίσσεται σε κοινωνικό επίπεδο,είτε σε οικογενειακό.Όλοι παλεύουν με όλους για να υπερισχύσει η δική τους αλήθεια.Ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια και τα δικά του επιχειρήματα,στην αιώνια αυτή μάχη. Άλλος χρησιμοποιεί σαν κριτήριο,την κοινωνική αλήθεια.Αφού με άλλα λόγια,αυτό είναι που πιστεύουν οι πολλοί,τότε αυτή είναι η αλήθεια.Και οποιοσδήποτε παρεκλίνει από αυτή την αλήθεια,έχει λάθος πριν κάν αρθρώσει λέξη.Αλλά να δώσω εδώ και μία άλλη οπτική γωνία.Η εξέλιξη του κόσμου και η ανακάλυψη του καινούργιου,βασίστηκε ακριβώς στους ανθρώπους εκείνους,οι οποίοι δε συμβιβάστηκαν με την κοινώς αποδεκτή αλήθεια,αλλά βρήκαν μια άλλη αλήθεια,καλά κρυμένη πίσω από κοινωνικές επιταγές και προκαταλήψεις.Και η αλήθεια αυτή ήταν τόσο δυνατή και καταλυτική,που κυριάρχησε και πλέον αυτή αποτελεί την πλειοψηφία.Και όποιος της αντιτίθεται,τώρα πια,εκείνος είναι που αποτελεί τον κομιστή του ψέμματος.Τα παραδείγματα άφθονα στον κόσμο.Αν ισχυριστώ τώρα ότι η γη δεν είναι στρογγυλή αλλά επίπεδη,θα είναι ένα μεγάλο ψέμα και μία αντιπαράθεση σε μία αλήθεια καθιερωμένη.Αλλά κάποτε εγώ θα ήμουν αυτός που κατείχα την κοινά αποδεκτή αλήθεια,λέγοντας κάτι τέτοιο,και ψεύτης εκείνος που ισχυρίστηκε ότι η γη είναι στρογγυλή.

Μετά από όλα τα παραπάνω,η αρχική παραδοχή ότι η αλήθεια είναι μόνο μία,έχει αρχίσει και μπερδεύεται επικίνδυνα ίσως.Τελικά πόσες αλήθειες υπάρχουν?Και για να το μαζέψουμε σε πιο μικρή κλίμακα το όλο θέμα,ας το ανάγουμε στα μικρά σύνορα μιας σχέσης.Πόσες αλήθειες υπάρχουν μέσα σε μια σχέση?Και ποιος κατέχει την “αληθινή αλήθεια”? Γιατί αν το σκεφτεί κανείς,όλες οι διαμάχες,αυτό το θέμα έχουν σα βάση.”Εγώ κατέχω την αλήθεια κι εσύ που κάνεις λάθος πρέπει να υποταχτείς στη μόνο αλήθεια που υπάρχει..στη δική μου δηλαδή”.Και η διαμάχη συνεχίζεται επ άπειρον.Οι δυο εχθροί παλεύουν να εγκαταστήσουν στη σχέση τη δική τους αλήθεια,σαν τους πολεμιστές μιας μάχης,οι οποίοι πολεμούν και αλληλοσκοτώνονται,όχι γιατί έχουν μια πλήρη και ξεκάθαρη άποψη για το γιατί το κάνουν,αλλά γιατί κάποιοι τους έχουν πει ότι αυτή είναι η αλήθεια και αυτός ο μόνος τρόπος να την υπερασπιστούν.Και πάντα τελικά,όπως σε μια μάχη,υπάρχει ένας νικητής και ένας νικημένος.Ένας που επιβάλλει τη δική του αλήθεια και ένας άλλος που απεμπολεί τη δική του.Ο πρώτος συνεχίζει να υπάρχει πιο άνετα στη σχέση,μιας και κατάφερε να επιβάλλει τη δική του ηρεμία,αφού κατάφερε να επαναδημιουργήσει τις συνθήκες της αλήθειας του.Και ο άλλος όχι μόνο έχει απεμπολήσει τη δική του αλήθεια,αλλά πλέον τη βιώνει σαν κάτι κακό και απορριπτέο.Και βρίσκεται σε μια διαρκή διαδικασία επαναπροσδιορισμού του εαυτού του.Γιατί εν κατακλείδει,η αλήθεια του είναι αυτός ο ίδιος.Τελικά τι είναι αυτό που πέτυχε ο πρώτος άνθρωπος της σχέσης αυτής?Επέβαλλε την αλήθεια του,ζει άνετα μέσα σε αυτήν,αλλά έχασε το δεύτερο άνθρωπο.Γιατί κατά βάθος,ο οποιοσδήποτε μας απειλεί με εξαφάνιση,ασυνείδητα γίνεται εχθρός μας.Αλλά στα πλαίσια της αίσθησης ότι η αλήθεια του δεύτερου είναι λάθος,μιας και έχει ητηθεί στη μάχη,η σχέση συνεχίζει να υφίσταται καθώς ο θυμός του δεύτερου,έχει μετασχηματιστεί σε μια πικρή παραδοχή,πως δηλαδή όλα όσα επιθυμεί να είναι,δεν είναι σωστά και αντιτίθενται στην αλήθεια που του έχει επιβληθεί.

Τελικά, ίσως ο κόσμος να ήταν εντελώς διαφορετικός, αν το μόνο που είχαμε να κάνουμε θα ήταν να φροντίζουμε ο ένας την αλήθεια του άλλου με σεβασμό και κατανόηση,και όχι να προσπαθούμε διαχρονικά να επιβάλλουμε τη δική μας αλήθεια, ως άλλοι σταυροφόροι. Και μάλιστα μιας αλήθειας την οποία φέρουμε πολλές φορές δίχως καν να είμαστε σίγουροι αν αυτή η αλήθεια είναι η δική μας.Και εδώ ίσως πει κάποιος πως αφού ούτε εμείς δεν είμαστε σίγουροι για την αλήθεια μας,γιατί να μην αποδεχτούμε την ήττα στην αλήθεια του άλλου.Η λύση είναι μόνο μία.Αφουγκράσου τον εαυτό σου.Νιώσε τη δυσφορία ή την ευφορία σου και τότε θα ξέρεις αν κουβαλάς μια αλήθεια δική σου, ή αν είσαι το αποτέλεσμα της επιβολής της αλήθειας κάποιου άλλου…

via enallaktikidrasi

Δεν ξερω αν το θυμαστε, αλλα οσοι ήμασταν πιτσιρίκια στα 80’s, είχαμε μια εμμονή με κάποια θέματα  που αφορούσαν το μελλοντικό τοπίο της ζωής. Θυμάμαι χαρακτηριστικά είχα φτιάξει κι εγώ ενα λεύκωμα όπως κάθε κοριτσάκι που σέβεται τον εαυτο του και στο οποιο εγραφαν μόνο οι κοπέλες και μάλιστα μια ερώτηση που έιχα θέσει ήταν ” τι πιστευεις οτι θα γίνει το 2000?” Φανταζε εντελώς εξωτικό το νούμερο αυτό, και επειδη εκείνη την εποχή οι ταινίες επιστομονικής φαντασίας ήταν πολύ της μόδας, υπέβαλε κι η αφεντιά μου την ερώτηση αυτή στις φίλες της. Δεν θυμάμαι τις απαντήσεις τους, γιατι καποια στιγμη το λευκωμα μου βρέθηκε στον κάλαθο των αχρήστων. Μετανιώνω που το το ξεφορτωθηκα τοσο γρηγορα.. Πάντως επικρατούσε η απόψη οτι στο μέλλον τα αμάξια θα είναι ιπτάμενα,  τα μποτιλιαρίσματα εναέρια, θα διακτινιζομασταν στο υπερπεραν οπως στο Σταρ Τρεκ κοκ.

Προσωπικά εμένα ολη εκεινη η τρελα με το Star wars, Star trek, Back to the future κλπ με αφηνε παντελως αδιαφορη, Ημουν πιο πο πολυ με τον Ιντιανα Τζοουνς, το Μαγκαιβερ αντε και τον Μαικλ Ναιτ με το σουπερ αμαξι του το Κιτ. Μαλιστα δεν συμπαθουσα τις ταινιες επιστημονικης φαντασιας γιατι δεν μπορουσα να ταυτιστω με τους ηρωες – με εξαιρεση τον Εξωγηινο, μια ταινια που ειδα πολυ μικρη και με συγκινησε-.

Την ταινια Επιστροφη στο μέλλον την ειδαι πριν μερικα χρονια, αρκετα μεγαλυτερη απο τοτε που προβληθηκε στις αιθουσες. Την βρηκα εξαιρετικα ενδιαφερουσα στη συλληψη και καταλαβα εκ των υστερων γιατι ειχε συνεπαρει τους πιτσιρικάδες της εποχης.  Ειχε μία βασική εξήγηση: το ιπτάμενο Delorean του επιστήμονα Emmett Brown.
«Roads? Where we’re going, we don’t need roads!» λέει ο «Doc» στο τέλος της πρώτης Επιστροφής στο Μέλλον και ο ίδιος, ο Marty McFly και η κοπέλα του φεύγουν για το μελλοντικό 2015.
Τώρα βέβαια που ένας μόλις χρόνος μας χωρίζει από το… μέλλον, οι διαψεύσεις είναι πολλές: τα ρούχα δεν αλλάζουν μέγεθος ανάλογα με το σωματότυπό μας, τα παπούτσια μας δε δένονται από μόνα τους και – δυστυχώς –   ούτε τ’ αυτοκίνητα είναι ιπτάμενα, ούτε τα skateboards. Αυτά ήταν λίγα μόνο από τα στοιχεία που έκαναν την «Επιστροφή Στο Μέλλον» μία από τις πιο αγαπημένες και πετυχημένες ταινίες της δεκαετίας του ’80 ενώ σήμερα αυτά τα στοιχεία να την κάνουν ντεμοντέ.
Το γρήγορο και χωρίς σοβαρά κενά σενάριο, ο ιδιοφυής σκηνοθετικός ρυθμός του Robert Zemeckis, οι πρωταγωνιστικές φιγούρες του Michael J. Fox και του Christopher Lloyd  αποτελέσαν την επιτυχημενη σύνθεση για να γίνει η ταινιά αυτη μια μεγαλη εισπρακτικη επιτυχια και οχι μονο.
Ποια όμως είναι τα βασικά συμπεράσματα που βγάζεις απ’ την «Επιστροφή Στο Μέλλον»; Πρώτον, ότι το να προσπαθείς υπερβολικά να διορθώσεις τα πράγματα μπορεί να αποδειχτεί εξίσου κακό με το να μην κάνεις τίποτα απολύτως. Εξάλλου αν όλα μπορούν να πάνε στραβά, απλώς θα πάνε. Δε μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω, εκτός από το να είσαι – ψυχολογικά – προετοιμασμένος.
Δευτερον,, πρέπει να θυμάσαι ότι οι νταήδες υπήρχαν πάντα – και πάντα θα υπάρχουν – οπότε ακόμα και να θες να τους αγνοήσεις, δε θα σε αφήσουν στην ησυχία σου. Άρα;
Άρα βρίσκεις ένα τρόπο να σηκώσεις το ανάστημα σου, εκμεταλλευόμενος τη δεδομένη βλακεία τους προς όφελός σου. Αν το κάνεις, θα αλλάξεις το παρόν και το μέλλον το δικό σου κι όσων ακόμη υποφέρουν εξαιτίας τους.
Τρίτον, που είναι κατι που με απασχολει γενικότερα στην προσπαθεια κατανοήσης των γονιών, καλό είναι να αποδεχτείς ότι η μόνη ευκαιρία που θα είχαμε να γνωρίσουμε πραγματικά τους γονείς μας, θα ήταν να μπαίναμε στο Delorean και να τους συναντούσαμε στα νιάτα τους incognito.  Κι ετσι ισως να κατανοουσαμε καλυτερα τη συμπεριφορα τους απεναντι μας και απεναντι στο ευρύτερο περιβάλλον. Σιγουρα πάντως περασαν κι αυτοι την εφηβεία τους…κάτι που για τους δικους τους λόγους αγνόησαν στι εζησαν κι αυτοι, στην πορεια της ανατροφης μας..
Τέλος, το επικρατέστερο συμπερασμα είναι,  σύμφωνα με το μοτο του πρώτου «Back To The Future», «αν το πάρεις απόφαση και το σκεφτείς καλά, μπορείς να καταφέρεις το οτιδήποτε». Aρα να ζεις το εδω και τώρα, και όλα τα τα αλλα θα κάνουν κλικ με ενα μαγικό τρόπο.

Οι φοιτητές παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον το μάθημα για τη διαχείριση του άγχους, όταν ο καθηγητής έπιασε ένα ποτήρι και το σήκωσε ψηλά. Όλοι φαντάστηκαν ότι θα έκανε τη γνωστή ερώτηση: «Είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο;». Αντ “αυτού, με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό, ρώτησε: «Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι με το νερό;»

Οι απαντήσεις που έδωσαν οι φοιτητές κυμάνθηκαν από 200 μέχρι 600 γραμμάρια.

Όμως ο καθηγητής διαφώνησε:

Το απόλυτο βάρος δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα κρατάω το ποτήρι. Αν το κρατάω ψηλά για ένα λεπτό, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αν το κρατήσω έτσι για μια ώρα, θα αρχίσει να πονάει το χέρι μου. Αν το κρατήσω για μια μέρα, το χέρι μου θα μουδιάσει και θα παραλύσει. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατώ τόσο βαρύτερο γίνεται

Συνέχισε ο καθηγητής:

Το στρες,οι ανησυχίες και τα προβλήματα της ζωής είναι σαν το ποτήρι του νερού. Αν τα σκεφτείτε για λίγο, δεν πειράζει. Αν τα σκέφτεστε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, θα αρχίσουν να σας πληγώνουν. Και αν σας προβληματίζουν όλη την ημέρα, στο τέλος θα σας παραλύσουν και θα νιώσετε ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε.

Είναι σημαντικό να θυμόσαστε να χαλαρώνετε και να διώχνετε το στρες. Μην κουβαλάτε τα προβλήματα μαζί σας μέχρι το βράδυ, ακόμα και τη νύχτα. Μη ξεχνάτε να κατεβάζετε το ποτήρι λοιπόν!!

-via enallaktikidrasi-

 

Παρακάτω παραθέτω μια ερευνα από Γιατρούς και Επιστήμονες στο Ινστιτούτο Αριθμητικής της Καρδιάς. Επιστήμονες στο Ινστιτούτο Αριθμητικής της Καρδιάς έκαναν πολυάριθμες μελέτες για να κατανοήσουν τις σωματικές επιπτώσεις της τεχνικής Ακούγοντας την Καρδιά, την οποία ανέπτυξαν για τους ασθενείς τους.
Αυτά τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν στα ακόλουθα επιστημονικά περιοδικά:
The American Journal of Cardiology
The American College of Cardiology, Stress Medicine and
Journal for the Advancement of Medicine
Καρδιολόγοι, ψυχίατροι, ψυχολόγοι και άλλοι γιατροί βρήκαν μια αποτελεσματική τεχνική, που υποστηρίζεται από αξιόπιστη επιστήμη, και η οποία θα μπορούσε να βοηθήσει τους ασθενείς τους να μάθουν να μορφοποιούν καλύτερα τις αντιλήψεις τους, τη συνολική συμπεριφορά τους και την υγεία τους.
Ποια ήταν τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας;
Τα αποτελέσματα, τα οποία βρέθηκαν σ’ αυτούς που εφάρμοσαν αυτήν την τεχνική ήταν γενικά:
1. Οι παλμοί της καρδιάς τους βελτιώθηκαν.
2. Το νευρικό τους σύστημα εξισορροπήθηκε (εξισορρόπηση Συμπαθητικού – Παρασυμπαθητικού)
3. Προέκυψαν ωφέλιμες αλλαγές στις ορμόνες τους.
4. Είχαν αξιοσημείωτη βελτίωση στην ανταπόκριση του αμυντικού τους συστήματος.
5. Παρουσίασαν σημαντική αλλαγή στον τρόπο που σκέφτονται και αισθάνονται και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα.
Γιατί παρακινήθηκαν να κάνουν αυτήν την έρευνα;
Η ανάγκη να ανακαλύψουν μια τεχνική σαν το Ακούγοντας την Καρδιά βασίστηκε στα ακόλουθα επιστημονικά και ιατρικά γεγονότα.
1. 75% ως 90% των ιατρικών επισκέψεων σήμερα στις ΗΠΑ είναι για διαταραχές σχετικές με το στρες.
2. Το εργασιακό στρες έχει γίνει «η αρρώστια του 20ου αιώνα» και θεωρείται η επιδημία του πλανήτη.
3. Η κατάθλιψη ήταν η τέταρτη αιτία ασθένειας το 1990 και μέχρι το 2020 θα είναι η μοναδική αιτία.
4. Ο αριθμός των εργαζομένων που νιώθουν υψηλό στρες έχει διπλασιαστεί από το 1985.
5. Το 61% των ανθρώπων που ρωτήθηκαν στις ΗΠΑ, Αγγλία, Ιρλανδία, Γερμανία, Σιγκαπούρη και Χονγκ Κονγκ πιστεύουν ότι υπάρχει υπερβολική πληροφόρηση στον τόπο εργασίας τους, με το 80% να προβλέπει ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει.
6. «Karoshi» – ο θάνατος από υπερκόπωση, λέγεται από τους Ιάπωνες ακτιβιστές της υγείας ότι σκοτώνει περίπου 30.000 εργάτες κάθε χρόνο.
7. Το οξύ στρες («μάχη ή φυγή» ή τα μεγάλα γεγονότα της ζωής) και το χρόνιο στρες (το συσσωρευμένο φορτίο του μικρότερου, καθημερινού στρες) μπορεί να έχουν μακροχρόνιες συνέπειες στην υγεία.
8. Μέχρι 80% όλων των νοσημάτων και ασθενειών (στις ΗΠΑ) έχουν ξεκινήσει ή επιδεινωθεί από το στρες.
9. Η επιστήμη έχει δείξει ότι πληρώνουμε ακριβά το στρες μας. Μια εικοσάχρονη μελέτη της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου έχει αποσαφηνίσει ότι οι ανεξέλεγκτες νοητικές και συναισθηματικές αντιδράσεις στο στρες αποτελούν μεγαλύτερο παράγοντα κινδύνου για καρκίνο και καρδιακά νοσήματα από το κάπνισμα ή τις τροφές υψηλής χοληστερόλης.
10. Το στρες διεγείρει τη διαρκή απελευθέρωση των ορμονών αδρεναλίνη, νοραδρεναλίνη και κορτιζόνη, οι οποίες τελικά καίνε το σώμα όπως μία διαρκής διαβροχή με οξύ. Αν δεν αναχαιτιστεί, το χρόνιο στρες μαζί με συναισθήματα όπως εχθρότητα, θυμός και κατάθλιψη μπορεί να μας αρρωστήσει και τελικά να μας σκοτώσει.
11. Σύμφωνα με μελέτη της Κλινικής Mayo σε άτομα με καρδιακά νοσήματα, το ψυχολογικό στρες ήταν ο ισχυρότερος οιωνός μελλοντικών καρδιακών επεισοδίων, όπως θάνατος από καρδιά, το έμφραγμα και οι καρδιακές προσβολές.
12. Άνθρωποι με υψηλό στρες είναι πιο επιρρεπείς στην ανάπτυξη καρδιοαγγειακών νοσημάτων και είναι σημαντικά πιο επιρρεπείς στην παρακμή γνωστικών και σωματικών λειτουργιών.
13. Μια μελέτη της Ιατρικής Σχολής του Harvard, πάνω σε 1.623 ανθρώπους που επέζησαν μετά από καρδιακή προσβολή, βρήκε ότι, για εκείνους που θύμωναν κατά τη διάρκεια συναισθηματικών συγκρούσεων, ο κίνδυνος καρδιακής προσβολής ήταν πάνω από διπλάσιος παρά για εκείνους που παρέμεναν ήρεμοι.
14. Μια εικοσάχρονη μελέτη σε πάνω από 1.700 ηλικιωμένους που έγινε από τη Σχολή του Harvard για τη Δημόσια Υγεία βρήκε ότι η ανησυχία για τις κοινωνικές συνθήκες, την υγεία και τα οικονομικά αύξανε σημαντικά τον κίνδυνο στεφανιαίας καρδιακής νόσου.
15. Σε περισσότερες από τις μισές περιπτώσεις, τα καρδιακά νοσήματα δεν μπορούν να εξηγηθούν από τους συνηθισμένους παράγοντες κινδύνου ? όπως υψηλή χοληστερίνη, κάπνισμα ή καθιστική ζωή.
16. Τα καρδιακά νοσήματα και τα εγκεφαλικά, μαζί με άλλα νοσήματα του κυκλοφορικού σκοτώνουν πάνω από 15 εκατομμύρια ανθρώπους το χρόνο σε όλο τον κόσμο ή αποτελούν το 30% των ετήσιων θανάτων από όλες τις αιτίες.
17. Από το 1984, έχουν πεθάνει ετησίως από καρδιοαγγειακά νοσήματα περισσότερες γυναίκες παρά άνδρες.
18. Τα καρδιακά νοσήματα είναι πρώτα στον κατάλογο αιτιών θανάτου ουσιαστικά σε κάθε βιομηχανική κοινωνία για τα περασμένα 30-40 χρόνια. Το ολικό οικονομικό κόστος για καρδιοαγγειακά νοσήματα στις ΗΠΑ το 1998 ήταν 274,2 δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό σημαίνει 15 δισεκατομμύρια περισσότερα από το 1997.
19. Οι άνθρωποι που λένε ότι αισθάνονται άγχος ή κατάθλιψη έχουν δύο με τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν υψηλή αρτηριακή πίεση από άτομα ηρεμότερα και πιο ευτυχισμένα.
20. Μελέτες τριών δεκαετιών κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θάνατοι από καρκίνο και καρδιοαγγειακά νοσήματα οφείλονται περισσότερο στο συναισθηματικό στρες παρά στο κάπνισμα. Οι άνθρωποι που είναι ανίκανοι να διαχειριστούν αποτελεσματικά το στρες τους είχαν 40% περισσότερες πιθανότητες θανάτου από άτομα χωρίς στρες.
21. Ο ξαφνικός θάνατος από καρδιά είναι μέχρι 6 φορές πιο πιθανός ανάμεσα σε ανθρώπους που παραπονιούνται για υψηλό άγχος παρά σ’ εκείνους που είναι πιο ήρεμοι.
22. Η πιθανότητα θανάτου λόγω στεφανιαίας νόσου για 100.000 γυναίκες είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από την πιθανότητα θανάτου λόγω καρκίνου του στήθους (είναι η νόσος που οι γυναίκες φοβούνται περισσότερο).
23. Σε μια μελέτη του 1966 πάνω σε 240 μεσήλικες στη Φιλανδία που συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια ανημποριάς εκείνοι που ένιωθαν πιο ανήμποροι είχαν 2 με 3 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν.
24. Μία διεθνής μελέτη 2.829 ανθρώπων ηλικίας μεταξύ 55 και 85 βρήκε ότι άτομα που δήλωσαν ότι ήταν σε υψηλό επίπεδο «κύριοι του εαυτού τους» – ένιωθαν ότι είχαν τον έλεγχο πάνω στα γεγονότα της ζωής είχαν σχεδόν 60% λιγότερο κίνδυνο θανάτου συγκριτικά με αυτούς που ένιωθαν σχετικά ανήμποροι να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής.
25. Σε μια μελέτη 5.716 μεσηλίκων, εκείνοι με τις μεγαλύτερες ικανότητες αυτοκυριαρχίας είχαν πάνω από 50 φορές περισσότερες πιθανότητες να ζήσουν και χωρίς χρόνια νοσήματα 15 χρόνια αργότερα από αυτούς με χαμηλότερη αυτοκυριαρχία.
Τι είναι η τεχνική Ακούγοντας την Καρδιά;
1. Το Ακούγοντας την Καρδιά προκαλεί μια άμεση και βαθιά αλλαγή στον τρόπο θεώρησης της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, σπάζοντας τον κύκλο του στρες με την απομάκρυνση της πηγής του.
2. Η έρευνα έχει δείξει ότι είναι η καθημερινή συσσώρευση στρες που επιβαρύνει την καρδιά παρά τα μεγαλύτερα στρεσογόνα γεγονότα στη ζωή.
3. Σταματώντας να επαναξιολογούμε και αποκτώντας διαφορετική αντίληψη, έχουμε τη δυνατότητα να δράσουμε διαφορετικά.
Πώς εφαρμόζεται η τεχνική;
1. Κάντε ένα διάλειμμα ώστε να μπορέσετε προσωρινά να απαλλαγείτε από τις σκέψεις και τα συναισθήματα ιδιαίτερα αυτά που σας προκαλούν άγχος.
2. Εστιαστείτε στην περιοχή γύρω από την καρδιά, τώρα αισθανθείτε την αναπνοή σας να μπαίνει μέσα από την καρδιά και να βγαίνει από το ηλιακό πλέγμα. Εφαρμόστε αυτή την αναπνοή μερικές φορές για να διευκολυνθείτε στην τεχνική.
3. Προσπαθήστε σοβαρά να νιώσετε ένα θετικό συναίσθημα. Αυτό μπορεί να είναι ένα γνήσιο αίσθημα εκτίμησης ή αγάπης για κάποιον ή κάτι στη ζωή σας.
4. Ρωτήστε τον εαυτό σας ποια στάση ή πράξη θα ήταν αποτελεσματική και ικανή να εξισορροπήσει και να ηρεμήσει το σύστημά σας.
5. Βιώστε ήσυχα κάθε αλλαγή στην αντίληψη ή το συναίσθημα και κρατήστε την όσο περισσότερο μπορείτε.
Τι αποτελέσματα βρέθηκαν στο εργαστήριο;
Στο εργαστήριο, βρέθηκε ότι το βίωμα αυτών των θετικών συναισθημάτων προσφέρει:
1. Αναγέννηση του αμυντικού συστήματος
2. Διευκόλυνση της υγείας και ευεξίας
3. Αύξηση της διαύγειας
4. Ικανότητα μεγαλύτερης διάκρισης
Ποιες είναι οι μορφές Εφαρμογής της τεχνικής Ακούγοντας την Καρδιά;
Στην
1. Αντιμετώπιση της χρόνιας κόπωσης υποστηριζοντας τη σωματική υγεία και ζωτικότητα
2. Βελτίωση της εξισορρόπησης του αυτόνομου νευρικού συστήματος (μεταξύ συμπαθητικού και παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος)
3. Αρρυθμία
4. Υπέρταση
5. Νόσο στεφανιαίας αρτηρίας
6. Πρόπτωση μιτροειδούς βαλβίδας, κατάθλιψη
8. Ευερέθιστο έντερο
9. Άσθμα
9. Διαβήτης
10. Υπογλυκαιμία
11. Ινομυαλγία
12. Μεγάλη ποικιλία συναισθηματικών προβλημάτων
13. Μεγαλύτερη ικανότητα επίλυσης προβλημάτων
14. Μεγαλύτερη δημιουργικότητα
15. Ικανότητα ηρεμίας ανεξάρτητα από εξωτερικούς ενοχλητικούς παράγοντες
16. Αυξημένη ικανότητα αποδοχής και αγάπης των άλλων ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά τους

Γνωρίζατε τα ακόλουθα για την καρδιά σας;
Η καρδιά σας είναι:
1. Μια αντλία που προμηθεύει αίμα σε ολόκληρο το σώμα μας.
2. Είναι επίσης το κύριο κέντρο ηλεκτρικής ισχύος μας. Παράγει ισχύ 2,5 Βατ, δηλαδή 40 με 60 φορές περισσότερη από τον εγκέφαλο.
3. Εκπέμπει ηλεκτρικό σήμα που μπορεί να μετρηθεί σε κάθε σημείο του σώματος.
4. Αυτό το ηλεκτρικό σήμα διαπερνά κάθε κύτταρο.
5. Η ποιότητα αυτού του σήματος μπορεί να επηρεάσει τα κύτταρά μας.
6. Η ποιότητα του καρδιακού σήματος επηρεάζει πάρα πολύ τον εγκέφαλο και το νου μας και επίσης το αμυντικό μας σύστημα.
7. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Αριθμητικής της Καρδιάς, τα πιο παραγωγικά ναρκωτικά είναι μέσα στο ενδοκρινικό μας σύστημα.
Τι γίνεται με τη Δύναμη της Αδρεναλίνης;
Όπως έχει δείξει η επιστήμη, οι αγχωτικές αντιδράσεις προκαλούν την απελευθέρωση ορμονών που μπορούν να δημιουργούν ενεργοποίηση και απόλαυση προς στιγμήν, αλλά μπορούν επίσης να προκαλέσουν κενά και καταστροφές στο ανθρώπινο σύστημα μακροχρόνια. Οι αγχωτικές αντιδράσεις αναχαιτίζουν τη λειτουργία του φλοιού και, επομένως, εμποδίζουν την καθαρή, παραγωγική σκέψη.
-via enallaktikidrasi.com-