Μια ιστορία για περισυλλογή

Posted on by Nat

 

Ήταν μια φορά ένας ορειβάτης και επιχειρούσε μια πολύ δύσκολη αναρρίχηση σε ένα βουνό με έντονη χιονόπτωση. Πέρασε τη νύχτα μαζί με άλλους στο καταφύγιο. Το πρωί το χιόνι έχει σκεπάσει για τα καλά το βουνό, πράγμα που κάνει την αναρρίχηση ακόμη πιο δύσκολη. Δεν θέλει, όμως, να γυρίσει πίσω, κι έτσι, όπως μπορεί, με μεγάλη προσπάθεια και θάρρος, συνεχίζει την αναρρίχηση, συνεχίζει να σκαρφαλώνει στο απόκρημνο βουνό. Μέχρι που κάποια στιγμή, ίσως από κακό υπολογισμό, ίσως γιατί η κατάσταση ήταν πραγματικά δύσκολη, πάει να στερεώσει στον πάσσαλο το σχοινί ασφαλείας και του γλιστράει ο γάντζος. Ο ορειβάτης γκρεμίζεται… αρχίζει να κατρακυλάει στο βουνό χτυπώντας άγρια στα βράχια ενώ το χιόνι πέφτει πυκνό…

Από μπροστά του βλέπει να περνάει όλη του η ζωή. Κλείνει τα μάτια περιμένοντας το χειρότερο, και ξαφνικά, νιώθει στο πρόσωπο του ένα χτύπημα από σχοινί. Χωρίς καθόλου να σκεφτεί, πιάνεται από το σχοινί με μια ενστικτώδη κίνηση. Ποιος ξέρει… Το σχοινί αυτό μπορεί να έμεινε εκεί κρεμασμένο από κάποιον πάσσαλο… κι αν είναι έτσι, θα μπορέσει να τον κρατήσει και να σταματήσει την πτώση του.

Κοιτάζει προς τα πάνω, αλλά το μόνο που βλέπει είναι η χιονοθύελλα και το πυκνό χιόνι που πέφτει πάνω τον. Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες σ’ αυτό το κατρακύλισμα που γίνεται όλο και πιο γρήγορο και μοιάζει να μην τελειώνει… Ξαφνικά, το σχοινί τινάζεται και νιώθει αντίσταση. Ο ορειβάτης δεν βλέπει τίποτε, ξέρει όμως ότι προς το παρόν έχει σωθεί. Το χιόνι πέφτει ασταμάτητα, κι αυτός εκεί, δεμένος με το σχοινί, μέσα στο φοβερό κρύο, κρεμασμένος από ένα κομμάτι λινάρι, που τον κρατάει για να μην τσακιστεί πέφτοντας στη χαράδρα ανάμεσα στα βουνά.

Προσπαθεί να δει τι υπάρχει γύρω του, αλλά μάταια δεν ξεχωρίζει τίποτε. Φωνάζει δυο-τρεις φορές, αλλά καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τον ακούσει κανείς. Η πιθανότητα να σωθεί είναι απειροελάχιστη. Και να δουν ότι λείπει, δεν θα μπορέσει κανείς ν’ ανέβει να ψάξει γι’ αυτόν πριν σταματήσει η χιονοθύελλα, αλλά και τότε ακόμη, πώς να ξέρουν ότι βρίσκεται κρεμασμένος στο γκρεμό;

Αντιλαμβάνεται πως αν δεν κάνει κάτι γρήγορα, αυτό θα είναι το τέλος του.

Όμως, τι να κάνει;

Θα μπορούσε ίσως να σκαρφαλώσει προς τα πάνω και να προσπαθήσει να φτάσει στο καταφύγιο, αμέσως όμως καταλαβαίνει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Ξαφνικά… ακούει μια φωνή από μέσα τον που τον λέει «λύσου!» Μπορεί να είναι η φωνή του Θεού, ή η φωνή της εσωτερικής τον σοφίας, μπορεί όμως να είναι κάποιο κακό πνεύμα, ή παραίσθηση… ακούει πάντως τη φωνή να επιμένει «λύσου, λύσου!»

Σκέφτεται πως αν λυθεί αυτή τη στιγμή σίγουρα θα σκοτωθεί. Θα είναι ένας τρόπος για να τελειώσει το μαρτύριο του. Μπαίνει στον πειρασμό να επιλέξει το θάνατο για να σταματήσει να υποφέρει. Σαν απάντηση όμως στη φωνή δένεται ακόμη πιο σφιχτά. Και η φωνή επιμένει «λύσου!…

“Μη βασανίζεσαι άλλο, δεν έχει νόημα τόσος πόνος… λύσου”

Εκείνος, όμως, δένεται ακόμη πιο σφιχτά, ενώ πολύ αποφασιστικά λέει μέσα τον πως καμία φωνή δεν πρόκειται να τον πείσει να αφήσει αυτό που χωρίς αμφιβολία του έχει σώσει τη ζωή. Η σύγκρουση αυτή συνεχίζεται για ώρες, ο ορειβάτης όμως εξακολουθεί να είναι δεμένος μ αυτό που νομίζει πως είναι η μοναδική του δυνατότητα για να σωθεί.

Ο μύθος λέει ότι την άλλη μέρα η ομάδα διάσωσης βρήκε τον ορειβάτη μισοπεθαμένο. Η ζωή τον κρεμόταν από μια κλωστή. Ακόμα λίγα λεπτά, και ο ορειβάτης θα είχε πεθάνει από το κρύο, παγωμένος, και, παραδόξως, δεμένος με το σχοινί του… σε απόσταση λιγότερο από ένα μέτρο από το έδαφος.

Λέω, λοιπόν, ότι, καμιά φορά, το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι θάνατος.

Κάποιες φορές, ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ’ έσωσε.

Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση.

Όλοι έχουμε αυτήν την τάση να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις. Δενόμαστε με ανθρώπους, με χώρους, με τόπους γνωστούς, γιατί είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει. Πιστεύουμε στο «γνώριμο κακό», όπως λέει ένα γνωστό γνωμικό.

Και παρόλο που από διαίσθηση καταλαβαίνουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατο, συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σ’ αυτό που πια δεν μας χρειάζεται, σ’ αυτό που δεν υπάρχει πια, τρέμοντας τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε.»

Και παρόλο που από διαίσθηση καταλαβαίνουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατος, συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σ’ αυτό που πια δεν μας χρειάζεται, σ’ αυτό που δεν υπάρχει πια, τρέμοντας τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε.

-Xορχε Μπουκαι-

Ποιες είναι οι λέξεις που προκαλούν πόνο

Posted on by Nat

Σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε το Friedrich Schiller University Jena και δημοσιεύτηκε στην ιατρική επιθεώρηση «Pain», οι λέξεις που αναφέρονται στον πόνο έχουν από μόνες τους την ικανότητα να προκαλέσουν την αίσθηση του πόνου, αφού όπως αποδείχθηκε, ο εγκέφαλος αντιδρά στις λέξεις έτσι όπως αντιδρά και στον σωματικό πόνο.

Για παράδειγμα, όταν ο γιατρός πριν την ένεση μας λέει «αυτό θα πονέσει λίγο», πριν ακουμπήσει καλά-καλά η βελόνα το δέρμα μας έχουμε νιώσει τον πόνο του τρυπήματος, σύμφωνα με τον ερευνητή dr. Thomas Weiss. Με το που ακούμε λέξεις όπως «βασανίζω», «εξαντλώ», «μαστίζει» ενεργοποιούνται οι περιοχές εκείνες του εγκεφάλου οι που εκκινούν την διαδικασία ανταπόκρισης του οργανισμού στα ερεθίσματα αυτά.

Κατά την έρευνα, 16 υγιή άτομα πέρασαν από λειτουργικό μαγνητικό τομογράφο την ώρα που επεξεργάζονταν λέξεις που αναφέρονται στον πόνο, καθώς και άλλες λέξεις αρνητικά φορτισμένες όπως «αηδιαστικός» ή «βρώμικος». Σκοπός της έρευνας αυτής, σύμφωνα με τον Thomas Weiss ήταν να εξακριβωθεί ποια είναι τα κέντρα επεξεργασίας του πόνου στον εγκέφαλο. Μάλιστα, τα ευρήματα της μελέτης αναμένεται να φανούν ιδιαιτέρως χρήσιμα κατά την θεραπεία ασθενών με διαταραχές χρόνιου πόνου.
Η δύναμη του Ναι και του Όχι

H λέξη “όχι” μπορεί να κάνει ζημιά στον εγκέφαλο και του ομιλητή αλλά και του ακροατή, καθώς το άκουσμα της λέξης έχει σαν αποτέλεσμα την απελευθέρωση δεκάδων ορμονών που παράγουν το στρες καθώς επίσης και νευροπομπών. Αυτές οι χημικές ουσίες παρενοχλούν άμεσα την κανονική λειτουργία του εγκεφάλου, καταστρέφοντας τη λογική, την αιτία, τη διαδικασία άρθρωσης της γλώσσας και την επικοινωνία. Στην πραγματικότητα, η απλή ματιά σε μια λίστα από αρνητικές λέξεις για μερικά δευτερόλεπτα, μπορεί να κάνει ένα άτομο που υποφέρει από υψηλό στρες ή κατάθλιψη να αισθανθεί ακόμα χειρότερα, και όσο πιο πολύ τις συλλογίζεται τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να καταστρέψει εκείνες τις υποδομές που ρυθμίζουν την μνήμη, τις αισθήσεις και τα συναισθήματα.
Οι λέξεις που εμπνέουν φόβο –όπως η φτώχεια, η αρρώστια και ο θάνατος –επίσης οδηγούν τον εγκέφαλο σε αρνητικές πτυχές. Ακόμα και αν αυτές οι σκέψεις που προκαλούν φόβο δεν είναι αληθινές, κάποια άλλα μέρη του εγκεφάλου (όπως είναι η αμυγδάλα) αντιδρούν σε αυτές τις τρομακτικές φαντασίες καθώς σκέφτονται ότι είναι πραγματικές απειλές που συμβαίνουν στον έξω κόσμο. Περιέργως, φαινόμαστε καλωδιωμένοι να ανησυχούμε, ίσως εξαιτίας της μνήμης μας σε παλιά περιστατικά φόβου όπου στους αρχαίους χρόνους οι απειλές ήταν αμέτρητες για την επιβίωση των ανθρώπων.

Η Barbara Fredrickson, ένα από τα ιδρυτικά μέλη του κέντρου Θετικής Ψυχολογίας, ανακάλυψε πως πρέπει να παράγουμε τουλάχιστον τρεις θετικές σκέψεις και αισθήματα για κάθε μορφή αρνητικού συναισθήματος. Αν εκφράσεις λιγότερο από τρία, πιθανότατα να αποτύχεις σε ότι έχει να κάνει με προσωπικές ή επαγγελματικές σχέσεις. Αν θες να κάνεις τις προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις να ανθίσουν, πρέπει να κάνεις τουλάχιστον πέντε θετικές σκέψεις για κάποιο αρνητικό συναίσθημα. Για παράδειγμα οι εκφράσεις ‘’είμαι απογοητευμένος’’ ή ‘’αυτό δεν έγινε όπως ήλπιζα’’ αποτελούν μέρος του αρνητισμού, όπως και το συνοφρύωμα ή το νεύμα του κεφαλιού.

Οι θετικές λέξεις και σκέψεις ωθούν τα κέντρα κίνησης του εγκεφάλου να δράσουν και μπορούν να μας βοηθήσουν να αναπτύξουμε ένα αίσθημα ευθυμίας όταν αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα της ζωής. Σύμφωνα με την Sonja Lyubomirsky, μια από τις κύριες ερευνήτριες της ευτυχίας παγκοσμίως, αν επιθυμείς να αποκτήσεις ισόβια ικανοποίηση πρέπει να εντρυφήσεις στις θετικές σκέψεις για τον εαυτό σου, να μοιράζεσαι τις όμορφες στιγμές με τους άλλους και να γεύεσαι κάθε θετική εμπειρία στη ζωή σου.

Η συμβουλή μας: διάλεξε σοφές θετικές λέξεις και να τις απαγγέλεις απαλά και σιγανά. Αυτό θα σε βοηθήσει να εμποδίσεις το μέρος εκείνο του εγκεφάλου σου που σκέφτεται αρνητικά, και καθώς πρόσφατη έρευνα έχει δείξει πως η συνεχής επανάληψη των θετικών λέξεων, όπως είναι η αγάπη, η ειρήνη και η συμπόνια θα επαναφέρουν αυτά τα γονίδια που μειώνουν το φυσικό και συναισθηματικό στρες. Θα αισθάνεσαι καλύτερα, θα ζεις περισσότερο και θα αναπτύξεις μια βαθύτερη σχέση με τους άλλους που θα βασίζεται στην εμπιστοσύνη, τόσο στο σπίτι όσο και στο χώρο εργασίας.

Όπως οι ερευνητές επισημαίνουν, αν αναφέρεις έστω και πέντε θετικές σκέψεις για κάθε αρνητικό συναίσθημα θα σε βοηθήσει να βιώσεις μια ‘’άριστη ποικιλία της ανθρώπινης λειτουργίας’’. Αυτή είναι η δύναμη του ‘’ΝΑΙ’’.

via enallaktikidrasi

Ποιά είναι η αλήθεια?

Posted on by Nat

Ας αρχίσω με την αυθαίρετη παραδοχή ότι η αλήθεια είναι μόνο μία.Και ας ξεκινήσω με το κοινωνικό κριτήριο της αλήθειας,δηλαδή “πίστευε,αυτό που πιστεύουν οι πολλοί”.Αμέσως δημιουργείται ένα κενό στην αρχική διαπίστωση,και μια έντονη αμφιβολία για την ορθότητα της αρχικής και για πολλούς αδιαπραγμάτευτης αυτής παραδοχής,πως δηλαδή η αλήθεια είναι μόνο μία,απλά διαβάζοντας κανείς την εκδοχή της κοινωνικής αλήθειας. Η διαμάχη για την αλήθεια,έχει αφήσει πολλά θύματα σε αυτό τον κόσμο.

Όλα γίνονται και όλα διαδραματίζονται προς χάρην της αλήθειας που πρέπει να επιβληθεί.Είτε το σκηνικό εκτυλίσσεται σε κοινωνικό επίπεδο,είτε σε οικογενειακό.Όλοι παλεύουν με όλους για να υπερισχύσει η δική τους αλήθεια.Ο καθένας έχει τα δικά του κριτήρια και τα δικά του επιχειρήματα,στην αιώνια αυτή μάχη. Άλλος χρησιμοποιεί σαν κριτήριο,την κοινωνική αλήθεια.Αφού με άλλα λόγια,αυτό είναι που πιστεύουν οι πολλοί,τότε αυτή είναι η αλήθεια.Και οποιοσδήποτε παρεκλίνει από αυτή την αλήθεια,έχει λάθος πριν κάν αρθρώσει λέξη.Αλλά να δώσω εδώ και μία άλλη οπτική γωνία.Η εξέλιξη του κόσμου και η ανακάλυψη του καινούργιου,βασίστηκε ακριβώς στους ανθρώπους εκείνους,οι οποίοι δε συμβιβάστηκαν με την κοινώς αποδεκτή αλήθεια,αλλά βρήκαν μια άλλη αλήθεια,καλά κρυμένη πίσω από κοινωνικές επιταγές και προκαταλήψεις.Και η αλήθεια αυτή ήταν τόσο δυνατή και καταλυτική,που κυριάρχησε και πλέον αυτή αποτελεί την πλειοψηφία.Και όποιος της αντιτίθεται,τώρα πια,εκείνος είναι που αποτελεί τον κομιστή του ψέμματος.Τα παραδείγματα άφθονα στον κόσμο.Αν ισχυριστώ τώρα ότι η γη δεν είναι στρογγυλή αλλά επίπεδη,θα είναι ένα μεγάλο ψέμα και μία αντιπαράθεση σε μία αλήθεια καθιερωμένη.Αλλά κάποτε εγώ θα ήμουν αυτός που κατείχα την κοινά αποδεκτή αλήθεια,λέγοντας κάτι τέτοιο,και ψεύτης εκείνος που ισχυρίστηκε ότι η γη είναι στρογγυλή.

Μετά από όλα τα παραπάνω,η αρχική παραδοχή ότι η αλήθεια είναι μόνο μία,έχει αρχίσει και μπερδεύεται επικίνδυνα ίσως.Τελικά πόσες αλήθειες υπάρχουν?Και για να το μαζέψουμε σε πιο μικρή κλίμακα το όλο θέμα,ας το ανάγουμε στα μικρά σύνορα μιας σχέσης.Πόσες αλήθειες υπάρχουν μέσα σε μια σχέση?Και ποιος κατέχει την “αληθινή αλήθεια”? Γιατί αν το σκεφτεί κανείς,όλες οι διαμάχες,αυτό το θέμα έχουν σα βάση.”Εγώ κατέχω την αλήθεια κι εσύ που κάνεις λάθος πρέπει να υποταχτείς στη μόνο αλήθεια που υπάρχει..στη δική μου δηλαδή”.Και η διαμάχη συνεχίζεται επ άπειρον.Οι δυο εχθροί παλεύουν να εγκαταστήσουν στη σχέση τη δική τους αλήθεια,σαν τους πολεμιστές μιας μάχης,οι οποίοι πολεμούν και αλληλοσκοτώνονται,όχι γιατί έχουν μια πλήρη και ξεκάθαρη άποψη για το γιατί το κάνουν,αλλά γιατί κάποιοι τους έχουν πει ότι αυτή είναι η αλήθεια και αυτός ο μόνος τρόπος να την υπερασπιστούν.Και πάντα τελικά,όπως σε μια μάχη,υπάρχει ένας νικητής και ένας νικημένος.Ένας που επιβάλλει τη δική του αλήθεια και ένας άλλος που απεμπολεί τη δική του.Ο πρώτος συνεχίζει να υπάρχει πιο άνετα στη σχέση,μιας και κατάφερε να επιβάλλει τη δική του ηρεμία,αφού κατάφερε να επαναδημιουργήσει τις συνθήκες της αλήθειας του.Και ο άλλος όχι μόνο έχει απεμπολήσει τη δική του αλήθεια,αλλά πλέον τη βιώνει σαν κάτι κακό και απορριπτέο.Και βρίσκεται σε μια διαρκή διαδικασία επαναπροσδιορισμού του εαυτού του.Γιατί εν κατακλείδει,η αλήθεια του είναι αυτός ο ίδιος.Τελικά τι είναι αυτό που πέτυχε ο πρώτος άνθρωπος της σχέσης αυτής?Επέβαλλε την αλήθεια του,ζει άνετα μέσα σε αυτήν,αλλά έχασε το δεύτερο άνθρωπο.Γιατί κατά βάθος,ο οποιοσδήποτε μας απειλεί με εξαφάνιση,ασυνείδητα γίνεται εχθρός μας.Αλλά στα πλαίσια της αίσθησης ότι η αλήθεια του δεύτερου είναι λάθος,μιας και έχει ητηθεί στη μάχη,η σχέση συνεχίζει να υφίσταται καθώς ο θυμός του δεύτερου,έχει μετασχηματιστεί σε μια πικρή παραδοχή,πως δηλαδή όλα όσα επιθυμεί να είναι,δεν είναι σωστά και αντιτίθενται στην αλήθεια που του έχει επιβληθεί.

Τελικά, ίσως ο κόσμος να ήταν εντελώς διαφορετικός, αν το μόνο που είχαμε να κάνουμε θα ήταν να φροντίζουμε ο ένας την αλήθεια του άλλου με σεβασμό και κατανόηση,και όχι να προσπαθούμε διαχρονικά να επιβάλλουμε τη δική μας αλήθεια, ως άλλοι σταυροφόροι. Και μάλιστα μιας αλήθειας την οποία φέρουμε πολλές φορές δίχως καν να είμαστε σίγουροι αν αυτή η αλήθεια είναι η δική μας.Και εδώ ίσως πει κάποιος πως αφού ούτε εμείς δεν είμαστε σίγουροι για την αλήθεια μας,γιατί να μην αποδεχτούμε την ήττα στην αλήθεια του άλλου.Η λύση είναι μόνο μία.Αφουγκράσου τον εαυτό σου.Νιώσε τη δυσφορία ή την ευφορία σου και τότε θα ξέρεις αν κουβαλάς μια αλήθεια δική σου, ή αν είσαι το αποτέλεσμα της επιβολής της αλήθειας κάποιου άλλου…

via enallaktikidrasi

Επιστροφή στο εδώ και τώρα

Posted on by Nat

Δεν ξερω αν το θυμαστε, αλλα οσοι ήμασταν πιτσιρίκια στα 80’s, είχαμε μια εμμονή με κάποια θέματα  που αφορούσαν το μελλοντικό τοπίο της ζωής. Θυμάμαι χαρακτηριστικά είχα φτιάξει κι εγώ ενα λεύκωμα όπως κάθε κοριτσάκι που σέβεται τον εαυτο του και στο οποιο εγραφαν μόνο οι κοπέλες και μάλιστα μια ερώτηση που έιχα θέσει ήταν ” τι πιστευεις οτι θα γίνει το 2000?” Φανταζε εντελώς εξωτικό το νούμερο αυτό, και επειδη εκείνη την εποχή οι ταινίες επιστομονικής φαντασίας ήταν πολύ της μόδας, υπέβαλε κι η αφεντιά μου την ερώτηση αυτή στις φίλες της. Δεν θυμάμαι τις απαντήσεις τους, γιατι καποια στιγμη το λευκωμα μου βρέθηκε στον κάλαθο των αχρήστων. Μετανιώνω που το το ξεφορτωθηκα τοσο γρηγορα.. Πάντως επικρατούσε η απόψη οτι στο μέλλον τα αμάξια θα είναι ιπτάμενα,  τα μποτιλιαρίσματα εναέρια, θα διακτινιζομασταν στο υπερπεραν οπως στο Σταρ Τρεκ κοκ.

Προσωπικά εμένα ολη εκεινη η τρελα με το Star wars, Star trek, Back to the future κλπ με αφηνε παντελως αδιαφορη, Ημουν πιο πο πολυ με τον Ιντιανα Τζοουνς, το Μαγκαιβερ αντε και τον Μαικλ Ναιτ με το σουπερ αμαξι του το Κιτ. Μαλιστα δεν συμπαθουσα τις ταινιες επιστημονικης φαντασιας γιατι δεν μπορουσα να ταυτιστω με τους ηρωες – με εξαιρεση τον Εξωγηινο, μια ταινια που ειδα πολυ μικρη και με συγκινησε-.

Την ταινια Επιστροφη στο μέλλον την ειδαι πριν μερικα χρονια, αρκετα μεγαλυτερη απο τοτε που προβληθηκε στις αιθουσες. Την βρηκα εξαιρετικα ενδιαφερουσα στη συλληψη και καταλαβα εκ των υστερων γιατι ειχε συνεπαρει τους πιτσιρικάδες της εποχης.  Ειχε μία βασική εξήγηση: το ιπτάμενο Delorean του επιστήμονα Emmett Brown.
«Roads? Where we’re going, we don’t need roads!» λέει ο «Doc» στο τέλος της πρώτης Επιστροφής στο Μέλλον και ο ίδιος, ο Marty McFly και η κοπέλα του φεύγουν για το μελλοντικό 2015.
Τώρα βέβαια που ένας μόλις χρόνος μας χωρίζει από το… μέλλον, οι διαψεύσεις είναι πολλές: τα ρούχα δεν αλλάζουν μέγεθος ανάλογα με το σωματότυπό μας, τα παπούτσια μας δε δένονται από μόνα τους και – δυστυχώς –   ούτε τ’ αυτοκίνητα είναι ιπτάμενα, ούτε τα skateboards. Αυτά ήταν λίγα μόνο από τα στοιχεία που έκαναν την «Επιστροφή Στο Μέλλον» μία από τις πιο αγαπημένες και πετυχημένες ταινίες της δεκαετίας του ’80 ενώ σήμερα αυτά τα στοιχεία να την κάνουν ντεμοντέ.
Το γρήγορο και χωρίς σοβαρά κενά σενάριο, ο ιδιοφυής σκηνοθετικός ρυθμός του Robert Zemeckis, οι πρωταγωνιστικές φιγούρες του Michael J. Fox και του Christopher Lloyd  αποτελέσαν την επιτυχημενη σύνθεση για να γίνει η ταινιά αυτη μια μεγαλη εισπρακτικη επιτυχια και οχι μονο.
Ποια όμως είναι τα βασικά συμπεράσματα που βγάζεις απ’ την «Επιστροφή Στο Μέλλον»; Πρώτον, ότι το να προσπαθείς υπερβολικά να διορθώσεις τα πράγματα μπορεί να αποδειχτεί εξίσου κακό με το να μην κάνεις τίποτα απολύτως. Εξάλλου αν όλα μπορούν να πάνε στραβά, απλώς θα πάνε. Δε μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω, εκτός από το να είσαι – ψυχολογικά – προετοιμασμένος.
Δευτερον,, πρέπει να θυμάσαι ότι οι νταήδες υπήρχαν πάντα – και πάντα θα υπάρχουν – οπότε ακόμα και να θες να τους αγνοήσεις, δε θα σε αφήσουν στην ησυχία σου. Άρα;
Άρα βρίσκεις ένα τρόπο να σηκώσεις το ανάστημα σου, εκμεταλλευόμενος τη δεδομένη βλακεία τους προς όφελός σου. Αν το κάνεις, θα αλλάξεις το παρόν και το μέλλον το δικό σου κι όσων ακόμη υποφέρουν εξαιτίας τους.
Τρίτον, που είναι κατι που με απασχολει γενικότερα στην προσπαθεια κατανοήσης των γονιών, καλό είναι να αποδεχτείς ότι η μόνη ευκαιρία που θα είχαμε να γνωρίσουμε πραγματικά τους γονείς μας, θα ήταν να μπαίναμε στο Delorean και να τους συναντούσαμε στα νιάτα τους incognito.  Κι ετσι ισως να κατανοουσαμε καλυτερα τη συμπεριφορα τους απεναντι μας και απεναντι στο ευρύτερο περιβάλλον. Σιγουρα πάντως περασαν κι αυτοι την εφηβεία τους…κάτι που για τους δικους τους λόγους αγνόησαν στι εζησαν κι αυτοι, στην πορεια της ανατροφης μας..
Τέλος, το επικρατέστερο συμπερασμα είναι,  σύμφωνα με το μοτο του πρώτου «Back To The Future», «αν το πάρεις απόφαση και το σκεφτείς καλά, μπορείς να καταφέρεις το οτιδήποτε». Aρα να ζεις το εδω και τώρα, και όλα τα τα αλλα θα κάνουν κλικ με ενα μαγικό τρόπο.

Κατεβάστε το ποτήρι

Posted on by Nat

Οι φοιτητές παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον το μάθημα για τη διαχείριση του άγχους, όταν ο καθηγητής έπιασε ένα ποτήρι και το σήκωσε ψηλά. Όλοι φαντάστηκαν ότι θα έκανε τη γνωστή ερώτηση: «Είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο;». Αντ “αυτού, με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό, ρώτησε: «Πόσο βαρύ είναι αυτό το ποτήρι με το νερό;»

Οι απαντήσεις που έδωσαν οι φοιτητές κυμάνθηκαν από 200 μέχρι 600 γραμμάρια.

Όμως ο καθηγητής διαφώνησε:

Το απόλυτο βάρος δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα κρατάω το ποτήρι. Αν το κρατάω ψηλά για ένα λεπτό, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αν το κρατήσω έτσι για μια ώρα, θα αρχίσει να πονάει το χέρι μου. Αν το κρατήσω για μια μέρα, το χέρι μου θα μουδιάσει και θα παραλύσει. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατώ τόσο βαρύτερο γίνεται

Συνέχισε ο καθηγητής:

Το στρες,οι ανησυχίες και τα προβλήματα της ζωής είναι σαν το ποτήρι του νερού. Αν τα σκεφτείτε για λίγο, δεν πειράζει. Αν τα σκέφτεστε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, θα αρχίσουν να σας πληγώνουν. Και αν σας προβληματίζουν όλη την ημέρα, στο τέλος θα σας παραλύσουν και θα νιώσετε ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε.

Είναι σημαντικό να θυμόσαστε να χαλαρώνετε και να διώχνετε το στρες. Μην κουβαλάτε τα προβλήματα μαζί σας μέχρι το βράδυ, ακόμα και τη νύχτα. Μη ξεχνάτε να κατεβάζετε το ποτήρι λοιπόν!!

-via enallaktikidrasi-

 

Ακούγοντας την καρδιά

Posted on by Nat

Παρακάτω παραθέτω μια ερευνα από Γιατρούς και Επιστήμονες στο Ινστιτούτο Αριθμητικής της Καρδιάς. Επιστήμονες στο Ινστιτούτο Αριθμητικής της Καρδιάς έκαναν πολυάριθμες μελέτες για να κατανοήσουν τις σωματικές επιπτώσεις της τεχνικής Ακούγοντας την Καρδιά, την οποία ανέπτυξαν για τους ασθενείς τους.
Αυτά τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν στα ακόλουθα επιστημονικά περιοδικά:
The American Journal of Cardiology
The American College of Cardiology, Stress Medicine and
Journal for the Advancement of Medicine
Καρδιολόγοι, ψυχίατροι, ψυχολόγοι και άλλοι γιατροί βρήκαν μια αποτελεσματική τεχνική, που υποστηρίζεται από αξιόπιστη επιστήμη, και η οποία θα μπορούσε να βοηθήσει τους ασθενείς τους να μάθουν να μορφοποιούν καλύτερα τις αντιλήψεις τους, τη συνολική συμπεριφορά τους και την υγεία τους.
Ποια ήταν τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας;
Τα αποτελέσματα, τα οποία βρέθηκαν σ’ αυτούς που εφάρμοσαν αυτήν την τεχνική ήταν γενικά:
1. Οι παλμοί της καρδιάς τους βελτιώθηκαν.
2. Το νευρικό τους σύστημα εξισορροπήθηκε (εξισορρόπηση Συμπαθητικού – Παρασυμπαθητικού)
3. Προέκυψαν ωφέλιμες αλλαγές στις ορμόνες τους.
4. Είχαν αξιοσημείωτη βελτίωση στην ανταπόκριση του αμυντικού τους συστήματος.
5. Παρουσίασαν σημαντική αλλαγή στον τρόπο που σκέφτονται και αισθάνονται και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα.
Γιατί παρακινήθηκαν να κάνουν αυτήν την έρευνα;
Η ανάγκη να ανακαλύψουν μια τεχνική σαν το Ακούγοντας την Καρδιά βασίστηκε στα ακόλουθα επιστημονικά και ιατρικά γεγονότα.
1. 75% ως 90% των ιατρικών επισκέψεων σήμερα στις ΗΠΑ είναι για διαταραχές σχετικές με το στρες.
2. Το εργασιακό στρες έχει γίνει «η αρρώστια του 20ου αιώνα» και θεωρείται η επιδημία του πλανήτη.
3. Η κατάθλιψη ήταν η τέταρτη αιτία ασθένειας το 1990 και μέχρι το 2020 θα είναι η μοναδική αιτία.
4. Ο αριθμός των εργαζομένων που νιώθουν υψηλό στρες έχει διπλασιαστεί από το 1985.
5. Το 61% των ανθρώπων που ρωτήθηκαν στις ΗΠΑ, Αγγλία, Ιρλανδία, Γερμανία, Σιγκαπούρη και Χονγκ Κονγκ πιστεύουν ότι υπάρχει υπερβολική πληροφόρηση στον τόπο εργασίας τους, με το 80% να προβλέπει ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει.
6. «Karoshi» – ο θάνατος από υπερκόπωση, λέγεται από τους Ιάπωνες ακτιβιστές της υγείας ότι σκοτώνει περίπου 30.000 εργάτες κάθε χρόνο.
7. Το οξύ στρες («μάχη ή φυγή» ή τα μεγάλα γεγονότα της ζωής) και το χρόνιο στρες (το συσσωρευμένο φορτίο του μικρότερου, καθημερινού στρες) μπορεί να έχουν μακροχρόνιες συνέπειες στην υγεία.
8. Μέχρι 80% όλων των νοσημάτων και ασθενειών (στις ΗΠΑ) έχουν ξεκινήσει ή επιδεινωθεί από το στρες.
9. Η επιστήμη έχει δείξει ότι πληρώνουμε ακριβά το στρες μας. Μια εικοσάχρονη μελέτη της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου έχει αποσαφηνίσει ότι οι ανεξέλεγκτες νοητικές και συναισθηματικές αντιδράσεις στο στρες αποτελούν μεγαλύτερο παράγοντα κινδύνου για καρκίνο και καρδιακά νοσήματα από το κάπνισμα ή τις τροφές υψηλής χοληστερόλης.
10. Το στρες διεγείρει τη διαρκή απελευθέρωση των ορμονών αδρεναλίνη, νοραδρεναλίνη και κορτιζόνη, οι οποίες τελικά καίνε το σώμα όπως μία διαρκής διαβροχή με οξύ. Αν δεν αναχαιτιστεί, το χρόνιο στρες μαζί με συναισθήματα όπως εχθρότητα, θυμός και κατάθλιψη μπορεί να μας αρρωστήσει και τελικά να μας σκοτώσει.
11. Σύμφωνα με μελέτη της Κλινικής Mayo σε άτομα με καρδιακά νοσήματα, το ψυχολογικό στρες ήταν ο ισχυρότερος οιωνός μελλοντικών καρδιακών επεισοδίων, όπως θάνατος από καρδιά, το έμφραγμα και οι καρδιακές προσβολές.
12. Άνθρωποι με υψηλό στρες είναι πιο επιρρεπείς στην ανάπτυξη καρδιοαγγειακών νοσημάτων και είναι σημαντικά πιο επιρρεπείς στην παρακμή γνωστικών και σωματικών λειτουργιών.
13. Μια μελέτη της Ιατρικής Σχολής του Harvard, πάνω σε 1.623 ανθρώπους που επέζησαν μετά από καρδιακή προσβολή, βρήκε ότι, για εκείνους που θύμωναν κατά τη διάρκεια συναισθηματικών συγκρούσεων, ο κίνδυνος καρδιακής προσβολής ήταν πάνω από διπλάσιος παρά για εκείνους που παρέμεναν ήρεμοι.
14. Μια εικοσάχρονη μελέτη σε πάνω από 1.700 ηλικιωμένους που έγινε από τη Σχολή του Harvard για τη Δημόσια Υγεία βρήκε ότι η ανησυχία για τις κοινωνικές συνθήκες, την υγεία και τα οικονομικά αύξανε σημαντικά τον κίνδυνο στεφανιαίας καρδιακής νόσου.
15. Σε περισσότερες από τις μισές περιπτώσεις, τα καρδιακά νοσήματα δεν μπορούν να εξηγηθούν από τους συνηθισμένους παράγοντες κινδύνου ? όπως υψηλή χοληστερίνη, κάπνισμα ή καθιστική ζωή.
16. Τα καρδιακά νοσήματα και τα εγκεφαλικά, μαζί με άλλα νοσήματα του κυκλοφορικού σκοτώνουν πάνω από 15 εκατομμύρια ανθρώπους το χρόνο σε όλο τον κόσμο ή αποτελούν το 30% των ετήσιων θανάτων από όλες τις αιτίες.
17. Από το 1984, έχουν πεθάνει ετησίως από καρδιοαγγειακά νοσήματα περισσότερες γυναίκες παρά άνδρες.
18. Τα καρδιακά νοσήματα είναι πρώτα στον κατάλογο αιτιών θανάτου ουσιαστικά σε κάθε βιομηχανική κοινωνία για τα περασμένα 30-40 χρόνια. Το ολικό οικονομικό κόστος για καρδιοαγγειακά νοσήματα στις ΗΠΑ το 1998 ήταν 274,2 δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό σημαίνει 15 δισεκατομμύρια περισσότερα από το 1997.
19. Οι άνθρωποι που λένε ότι αισθάνονται άγχος ή κατάθλιψη έχουν δύο με τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν υψηλή αρτηριακή πίεση από άτομα ηρεμότερα και πιο ευτυχισμένα.
20. Μελέτες τριών δεκαετιών κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θάνατοι από καρκίνο και καρδιοαγγειακά νοσήματα οφείλονται περισσότερο στο συναισθηματικό στρες παρά στο κάπνισμα. Οι άνθρωποι που είναι ανίκανοι να διαχειριστούν αποτελεσματικά το στρες τους είχαν 40% περισσότερες πιθανότητες θανάτου από άτομα χωρίς στρες.
21. Ο ξαφνικός θάνατος από καρδιά είναι μέχρι 6 φορές πιο πιθανός ανάμεσα σε ανθρώπους που παραπονιούνται για υψηλό άγχος παρά σ’ εκείνους που είναι πιο ήρεμοι.
22. Η πιθανότητα θανάτου λόγω στεφανιαίας νόσου για 100.000 γυναίκες είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από την πιθανότητα θανάτου λόγω καρκίνου του στήθους (είναι η νόσος που οι γυναίκες φοβούνται περισσότερο).
23. Σε μια μελέτη του 1966 πάνω σε 240 μεσήλικες στη Φιλανδία που συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια ανημποριάς εκείνοι που ένιωθαν πιο ανήμποροι είχαν 2 με 3 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν.
24. Μία διεθνής μελέτη 2.829 ανθρώπων ηλικίας μεταξύ 55 και 85 βρήκε ότι άτομα που δήλωσαν ότι ήταν σε υψηλό επίπεδο «κύριοι του εαυτού τους» – ένιωθαν ότι είχαν τον έλεγχο πάνω στα γεγονότα της ζωής είχαν σχεδόν 60% λιγότερο κίνδυνο θανάτου συγκριτικά με αυτούς που ένιωθαν σχετικά ανήμποροι να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής.
25. Σε μια μελέτη 5.716 μεσηλίκων, εκείνοι με τις μεγαλύτερες ικανότητες αυτοκυριαρχίας είχαν πάνω από 50 φορές περισσότερες πιθανότητες να ζήσουν και χωρίς χρόνια νοσήματα 15 χρόνια αργότερα από αυτούς με χαμηλότερη αυτοκυριαρχία.
Τι είναι η τεχνική Ακούγοντας την Καρδιά;
1. Το Ακούγοντας την Καρδιά προκαλεί μια άμεση και βαθιά αλλαγή στον τρόπο θεώρησης της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, σπάζοντας τον κύκλο του στρες με την απομάκρυνση της πηγής του.
2. Η έρευνα έχει δείξει ότι είναι η καθημερινή συσσώρευση στρες που επιβαρύνει την καρδιά παρά τα μεγαλύτερα στρεσογόνα γεγονότα στη ζωή.
3. Σταματώντας να επαναξιολογούμε και αποκτώντας διαφορετική αντίληψη, έχουμε τη δυνατότητα να δράσουμε διαφορετικά.
Πώς εφαρμόζεται η τεχνική;
1. Κάντε ένα διάλειμμα ώστε να μπορέσετε προσωρινά να απαλλαγείτε από τις σκέψεις και τα συναισθήματα ιδιαίτερα αυτά που σας προκαλούν άγχος.
2. Εστιαστείτε στην περιοχή γύρω από την καρδιά, τώρα αισθανθείτε την αναπνοή σας να μπαίνει μέσα από την καρδιά και να βγαίνει από το ηλιακό πλέγμα. Εφαρμόστε αυτή την αναπνοή μερικές φορές για να διευκολυνθείτε στην τεχνική.
3. Προσπαθήστε σοβαρά να νιώσετε ένα θετικό συναίσθημα. Αυτό μπορεί να είναι ένα γνήσιο αίσθημα εκτίμησης ή αγάπης για κάποιον ή κάτι στη ζωή σας.
4. Ρωτήστε τον εαυτό σας ποια στάση ή πράξη θα ήταν αποτελεσματική και ικανή να εξισορροπήσει και να ηρεμήσει το σύστημά σας.
5. Βιώστε ήσυχα κάθε αλλαγή στην αντίληψη ή το συναίσθημα και κρατήστε την όσο περισσότερο μπορείτε.
Τι αποτελέσματα βρέθηκαν στο εργαστήριο;
Στο εργαστήριο, βρέθηκε ότι το βίωμα αυτών των θετικών συναισθημάτων προσφέρει:
1. Αναγέννηση του αμυντικού συστήματος
2. Διευκόλυνση της υγείας και ευεξίας
3. Αύξηση της διαύγειας
4. Ικανότητα μεγαλύτερης διάκρισης
Ποιες είναι οι μορφές Εφαρμογής της τεχνικής Ακούγοντας την Καρδιά;
Στην
1. Αντιμετώπιση της χρόνιας κόπωσης υποστηριζοντας τη σωματική υγεία και ζωτικότητα
2. Βελτίωση της εξισορρόπησης του αυτόνομου νευρικού συστήματος (μεταξύ συμπαθητικού και παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος)
3. Αρρυθμία
4. Υπέρταση
5. Νόσο στεφανιαίας αρτηρίας
6. Πρόπτωση μιτροειδούς βαλβίδας, κατάθλιψη
8. Ευερέθιστο έντερο
9. Άσθμα
9. Διαβήτης
10. Υπογλυκαιμία
11. Ινομυαλγία
12. Μεγάλη ποικιλία συναισθηματικών προβλημάτων
13. Μεγαλύτερη ικανότητα επίλυσης προβλημάτων
14. Μεγαλύτερη δημιουργικότητα
15. Ικανότητα ηρεμίας ανεξάρτητα από εξωτερικούς ενοχλητικούς παράγοντες
16. Αυξημένη ικανότητα αποδοχής και αγάπης των άλλων ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά τους

Γνωρίζατε τα ακόλουθα για την καρδιά σας;
Η καρδιά σας είναι:
1. Μια αντλία που προμηθεύει αίμα σε ολόκληρο το σώμα μας.
2. Είναι επίσης το κύριο κέντρο ηλεκτρικής ισχύος μας. Παράγει ισχύ 2,5 Βατ, δηλαδή 40 με 60 φορές περισσότερη από τον εγκέφαλο.
3. Εκπέμπει ηλεκτρικό σήμα που μπορεί να μετρηθεί σε κάθε σημείο του σώματος.
4. Αυτό το ηλεκτρικό σήμα διαπερνά κάθε κύτταρο.
5. Η ποιότητα αυτού του σήματος μπορεί να επηρεάσει τα κύτταρά μας.
6. Η ποιότητα του καρδιακού σήματος επηρεάζει πάρα πολύ τον εγκέφαλο και το νου μας και επίσης το αμυντικό μας σύστημα.
7. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Αριθμητικής της Καρδιάς, τα πιο παραγωγικά ναρκωτικά είναι μέσα στο ενδοκρινικό μας σύστημα.
Τι γίνεται με τη Δύναμη της Αδρεναλίνης;
Όπως έχει δείξει η επιστήμη, οι αγχωτικές αντιδράσεις προκαλούν την απελευθέρωση ορμονών που μπορούν να δημιουργούν ενεργοποίηση και απόλαυση προς στιγμήν, αλλά μπορούν επίσης να προκαλέσουν κενά και καταστροφές στο ανθρώπινο σύστημα μακροχρόνια. Οι αγχωτικές αντιδράσεις αναχαιτίζουν τη λειτουργία του φλοιού και, επομένως, εμποδίζουν την καθαρή, παραγωγική σκέψη.
-via enallaktikidrasi.com-

Καρκίνος: η απάντηση του εγκεφάλου στο σοκ ή στο χρόνιο στρες

Posted on by Nat

http://www.youtube.com/watch?v=eYG0ZuTv5rs

Πραγματικά ενδιαφέρον και διαφωτιστικό άρθρο. Διαβάστε το.

Aποσπασματα του αρθρου αυτου που πρωτοδημοσιευτηκε στο EXPLORE.

Ο γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (RykeGeerdHamer) υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική. Ο νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ Χάμερ είναι ο εξής:

 “Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια. “

Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι. Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους. Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο. Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης. Ο καρκίνος των πνευμόνων στον έντονο φόβο του θανάτου. Ο καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στη έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό). Ο καρκίνος του δεξιού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με τον σύντροφο (σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται). Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την ικανότητα δημιουργίας). Και ούτω καθεξής, για όλους τους καρκίνους. Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές (εκπαιδευμένους από τον Χάμερ ή τους διαδόχους του), σε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση. Αυτό που είναι εντυπωσιακό σε αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός: «σύγκρουση – εγκέφαλος – όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις. Όσο, δηλαδή, η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία.

 

Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του,- δηλαδή ελέγξει την αρνητική του σκέψη και τη μετατρέψει σε θετική- η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο. Έτσι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ιατρικοί φάκελοι θεραπειών έχουν σχηματιστεί και συγκεντρωθεί από τον γιατρό Χάμερ και τους διαδόχους του. Μέσα σε αυτούς τους φακέλους, απαριθμούνται πολλές αποθεραπείες τις οποίες η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως « αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες».

 Ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ. Κατά τη διάρκεια μιας από τις αναρίθμητες δίκες εναντίον του γιατρού Χάμερστις οποίες ενάγων ήταν ο ιατρικός σύλλογος, ο δικηγόρος του Χάμερ είχε ζητήσει από το δικαστήριο να συγκρίνει το ποσοστό, σε εθνική κλίμακα, όσων επέζησαν από καρκίνο, με το ποσοστό όσων επέζησαν από καρκίνο ανάμεσα στους ασθενείς του πελάτη του (λαμβάνοντας υπόψη ότι μερικοί από αυτούς είχαν απευθυνθεί σ’ αυτόν, μερικές φορές στο τελευταίο τους στάδιο). Αυτή η σύγκριση παρουσίασε: 95% επιβίωση για περισσότερα από 5 χρόνια για τον Χάμερ, απέναντι στο 30% κατά μέσο όρο, σε εθνική κλίμακα στη Γερμανία.

Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των « εσωτερικών συγκρούσεων». Χρειάζεται να καταλάβουμε ότη η ασθένεια λειτουργεί σα «σανίδα σωτηριάς» είναι ο συναγερμός που ενεργοποιει ο οργανισμος μας για να μας προειδοποιησει. Για να το καταλάβουμε αυτό, ο γιατρός Χάμερ έδωσε πρώτα-πρώτα ένα παράδειγμα παρμένο από την ζωική βιολογία: αυτό μιας αλεπούς που βρέθηκε σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την επιβίωσή της. Ας φανταστούμε ότι μια αλεπού δεν έχει καταφέρει να πιάσει την παραμικρή λεία εδώ και τρεις μέρες. Βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλου στρες σχετικά με την σωματική της επιβίωση, όταν επιτέλους, καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ένα μικρό κουνέλι που περνάει από εκεί. Τη στιγμή που ετοιμάζεται να το δαγκώσει, να το ξεσκίσει, να το φάει, η αλεπού ακούει έναν από τους χειρότερους εχθρούς της να πλησιάζει: τον κυνηγό. Και τώρα η αλεπού μας βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα, ανάμεσα σε δύο απειλές : εάν φάει το γεύμα της, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της για τροφή, κινδυνεύει να σκοτωθεί με την κοιλιά γεμάτη, εάν το σκάσει, αφήνοντας τη λεία της, κινδυνεύει ίσως να πεθάνει της πείνας λίγο αργότερα. Για να βγει από αυτό το δίλημμα, αποφασίζει να καταπιεί ολόκληρο το πόδι του κουνελιού και να φύγει μακριά. Εκείνη την στιγμή, ένας άλλος κίνδυνος απειλεί την αλεπού : κινδυνεύει να πεθάνει από απόφραξη εντέρου, επειδή αυτό το ολόκληρο πόδι δεν μπορεί ούτε να ξανανεβεί από το στομάχι, ούτε να συνεχίσει τη διαδρομή του μέσα στο έντερο. Βρισκόμαστε, λέει ο Χάμερ, μπροστά σε μια έντονη και βίαιη εσωτερική σύγκρουση που σχετίζεται με την ανάγκη να χωνευτεί κάτι.

Για να λύσει αυτό το πρόβλημα, ο εγκέφαλος ενεργοποιεί την τέλεια λύση που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του ατόμου : ενεργοποιεί ένα πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων στα τοιχώματα του στομαχιού. Στόχος: η χώνεψη του ποδιού που έχει σφηνώσει στο στομάχι, να γίνει πέντε φορές πιο γρήγορα και πέντε φορές καλύτερα. Όσο ο στόχος δεν επιτυγχάνεται, ο εγκέφαλος συνεχίζει να διατάζει την παραγωγή αυτών των πεπτικών υπερκυττάρων που έχουν σαφώς ανώτερες επιδόσεις από τα κανονικά. Αλλά μόλις το πόδι χωνευθεί εντελώς, μια διαδικασία βιοανάδρασης ενημερώνει τον εγκέφαλο ότι ο στόχος έχει επιτευχθεί. Στη στιγμή ο εγκέφαλος βάζει τέλος στο πρόγραμμα της παραγωγής και δίνει διαταγή να εξαλειφθούν αυτά τα υπερκύτταρα, που θα απέβαιναν επικίνδυνα εάν παρέμεναν στο στομάχι. Μερικές ημέρες αργότερα, εάν ναρκώσουμε την αλεπού και εξετάσουμε τα τοιχώματα του στομαχιού της, θα μπορέσουμε να παρατηρήσουμε ουλές, μάρτυρες της πρόσφατης εξάλειψης των υπερκυττάρων. Συμπέρασμα: Χάρη σε αυτόν τον προγραμματισμό, τον εγγεγραμμένο στη βιολογική διαδικασία εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ο εγκέφαλος της αλεπούς διάλεξε την καλύτερη ανάμεσα σε όλες τις λύσεις, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωσή της. Αυτά τα υπερκύτταρα είναι αυτό που κοινώς αποκαλούμε, καρκινικά κύτταρα του στομαχιού και εκκρινονται λογω του στρες.

Έτσι, σύμφωνα με τους Χάμερ και Σαμπά, βάσει επαληθεύσεων που έγιναν στο εργαστήριο, αυτό που αποκαλούμε καρκινικό κύτταρο έχει τις ίδιες λειτουργίες με ένα κανονικό κύτταρο, αλλά με πολλαπλάσιες επιδόσεις. Ένα καρκινικό κύτταρο στομαχιού χωνεύει πολύ πιο γρήγορα και δυνατά από ένα κανονικό κύτταρο. Ένα καρκινικό κύτταρο παγκρέατος παράγει πολύ περισσότερη ινσουλίνη, ένα καρκινικό κύτταρο του στήθους παράγει πολύ περισσότερο γάλα, ένα καρκινικό κύτταρο πνεύμονα έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα ανταλλαγής οξυγόνου αίματος, ένα καρκινικό κύτταρο νεφρού φιλτράρει σαφώς περισσότερο, κ.λπ..

 Ας σημειώσουμε, ότι ο γιατρός Κλωντ Σαμπά (ClaudeSabbah) γενίκευσε τις ανακαλύψεις του Χάμερ αποδεικνύοντας ότι όλες οι ασθένειες, όποιες και αν είναι αυτές (από την πιο καλοήθη ως την πιο σοβαρή), είναι αποτέλεσμα κάποιου  σοκ ή χρόνιου στρες που το βιώσαμε χωρίς να το εκφράσουμε, και ενεργοποιούνται από τον εγκέφαλο, ως η τέλεια λύση για την εξασφάλιση της επιβίωσης. Γιατί πεθαίνουμε από τις ασθένειές μας; Τότε, θα μου πείτε, εάν οι ασθένειες είναι οι τέλειες λύσεις που είναι γραμμένες στη βιολογική διαδικασία για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή μας, γιατί πεθαίνουμε από καρκίνο ή άλλες ασθένειες; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να καταλάβουμε, με ποιο τρόπο επεξεργάζεται ο εγκέφαλός μας τις πληροφορίες που φτάνουν σ’ αυτόν. Δηλαδή πρέπει να γνωρίζουμε, ότι ο εγκέφαλος δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα σε μια πραγματική και μια φανταστική, εικονική ή συμβολική πληροφορία. Για να το αποδείξουμε, ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα.

Εάν ξαφνικά βρεθείτε όρθιος στο χείλος της στέγης ενός 20όροφου κτιρίου, ο εγκέφαλός σας θα ερμηνεύσει αυτήν την κατάσταση ως πραγματικό κίνδυνο: θα ενεργοποιήσει μια σειρά φυσιολογικών αντιδράσεων και ανακλαστικών συμπεριφοράς (άνοδος του ποσοστού της αδρεναλίνης, επιτάχυνση του καρδιακού παλμού, άγχος, ίλιγγος, κ.λπ.). Εδώ, έχει επεξεργαστεί μια πραγματική πληροφορία.  Εάν, διαβάζοντας το παραπάνω παράδειγμα, φανταστήκατε τον εαυτό σας σ’ αυτή τη θέση, πιθανώς ο εγκέφαλός σας να ενεργοποίησε τις ίδιες αντιδράσεις. Εντούτοις, δεν βρισκόσαστε πραγματικά σε κίνδυνο, αφού ήσασταν καθισμένος και διαβάζατε. Ο εγκέφαλός σας όμως επεξεργάστηκε μια φανταστική πληροφορία, σαν να ήταν πραγματική. Εάν, τώρα, κατά τη διάρκεια ηλεκτρονικού παιχνιδιού ή κάποιας κινηματογραφικής προβολής, το σενάριο σάς προβάλει στο χείλος μιας στέγης, με το κενό από κάτω, σκηνή τραβηγμένη από την οπτική γωνία του ήρωα, και εάν είστε αρκετά βυθισμένος, συνεπαρμένος μέσα στην εικόνα, ο εγκέφαλός θα αντιδράσει και πάλι με το ίδιο τρόπο. Εδώ, θα έχει επεξεργαστεί μια εικονική πληροφορία σα να ήταν πραγματική. Και τέλος, εάν σας ανακοινώσουν ξαφνικά ότι η επιχείρηση στην οποία εργάζεστε κήρυξε πτώχευση, τη στιγμή που εσείς έχετε μόλις πάρει ένα μεγάλο δάνειο από την τράπεζα, θα αισθανθείτε ίσως τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σας. Ο εγκέφαλος θα ενεργοποιήσει και πάλι τις ίδιες αντιδράσεις, παρόλο που η άβυσσος που έχετε μπροστά σας, δεν είναι παρά συμβολική. Έτσι, θα έχει επεξεργαστεί μια συμβολική πληροφορία σα να ήταν πραγματική. Εάν κατανοήσετε αυτό το παράδειγμα, θα καταλάβετε εύκολα ότι ό,τι λέμε, ό,τι σκεφτόμαστε εκλαμβάνεται από τον εγκέφαλό μας ως πραγματική πληροφορία, την οποία έχει υποχρέωση να επεξεργαστεί, ως υπερυπολογιστής. Έτσι εάν, μιλώντας για ένα φίλο, πείτε: “αυτό δεν θα του συγχωρήσω ποτέ, δεν θα μπορέσω ποτέ να το χωνέψω “, και αυτή η φράση πραγματικά αντανακλά αυτό που έντονα αισθάνεστε, τότε ο εγκέφαλός σας θα λάβει αυτήν την συμβολική πληροφορία και θα την επεξεργαστεί σα να ήταν πραγματική. Εάν η σύγκρουση που βιώνετε στη σχέση σας με το άλλο άτομο είναι πολύ έντονη και δεν καταφέρνετε να εκφράσετε όλη τη δυσαρέσκεια που αισθάνεστε, είναι πολύ πιθανό ο εγκέφαλος να ξεκινήσει πρόγραμμα παραγωγής πεπτικών υπερκυττάρων  (δηλαδή καρκινικών κυττάρων) για να χωνέψει αυτό που δεν μπορείτε να χωνέψετε… Η διαφορά με την περίπτωση του ποδιού που σφήνωσε στο στομάχι της αλεπούς, είναι ότι εάν δεν συμφιλιωθείτε με τον φίλο σας, εάν παραμείνετε στις θέσεις σας, εάν δεν τον συγχωρέσετε, δεν θα μπορέσετε πράγματι ποτέ να χωνέψετε αυτό που σας έκανε. Κατά συνέπεια ο εγκέφαλός σας θα συνεχίζει να λαμβάνει το μήνυμα ότι κάτι δεν έχει ακόμη χωνευθεί. Και υπάκουα, θα συνεχίζει το πρόγραμμα της παραγωγής καρκινικών κυττάρων. Μαντεύετε τη συνέχεια. Μπορει το παράδειγμα να φαίνεται καπως απλοικο αλλα αναρωτηθειτε τα διαφορα γεγονοτα η καταστασεις που σας στρεσαρουν, η που δε μπορειτε να αποδεκτειτε. Εχει διαπιστωθει ότι ακομα κι αν γινει η επεμβαση στο πασχον τμημτα του σωματος και αφαιρεθει ο ογκος, ο εγκέφαλός σας θα συνέχιζε να δίνει την εντολή για την παραγωγή καρκινικών κυττάρων στην συγκεκριμενη περιοχή του σώματος. Κι ετσι εχουμε την υποτροπή ή μετάσταση, ενώ αυτό δεν θα ήταν παρά η συνέχιση του προγράμματος που είχε ξεκινήσει ο εγκέφαλός σας, βασιζόμενος σε μια συμβολική πληροφορία σχετικά με την οποια σύγκρουση βιώσατε.

Συμπερασματικά, αν είμαστε συνειδητοί στην κάθε μας κίνηση και στιχομυθία, και έχουμε επίγνωση θα μπορέσουμε να παρουμε τον ελεγχο της καταστασης και να αλλαξουμε το προγραμμα του εγκεφαλου μας. Αυτό που πρέπει να συγκρατήσουμε από όλα αυτά είναι, ότι από τη μια, ο εγκέφαλος δε σφάλει ποτέ (εφοσον στη συγκεκριμενη συγκρουση εκκρινε τα υπερκυτταρα προκειμενου να διευκολυνει τη «χωνεψη» και από την άλλη, ότι αυτός είναι που ενεργοποιεί όλες τις «ασθένειες» έτσι ώστε να εγγυηθεί στο άτομο τις μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης. Είναι φανερό ότι το ενδιαφέρον μιας τέτοιας θεώρησης είναι τεράστιο. Πράγματι, για πρώτη φορά στην ιστορία της ιατρικής, καμιά πάθηση, καμιά ανισορροπία μας δεν οφείλεται στην τύχη. Όλα εκδηλώνονται σύμφωνα με τους αμετάβλητους νόμους της Βιολογίας των Ζωντανών Όντων, συμφωνα με τον γιατρό Κλωντ Σαμπά.

Οι βασικες αναγκες επικοινωνίας τις οποίες κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να κατέχει ειναι: το να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά να αντιπαρατίθεται στους άλλους (με σεβασμό βέβαια), να αναγνωρίζει και να δέχεται την πραγματικότητα όπως αυτή είναι, οι πράξεις του να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα, να τελειώνει τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχει με τους άλλους, να συγχωρεί.  Ας πάρουμε αυτές τις αρχές μία μία, για να εξετάσουμε με ποιο τρόπο μπορούν να μας κάνουν να αποφύγουμε τις ασθένειες ή να μας θεραπεύσουν… – να εκφράζουμε τις ανάγκες μας : πολλές απογοητεύσεις, πολλές καταστάσεις στρες προέρχονται από το γεγονός ότι αφενός, λίγοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν συνειδητά τις αληθινές ανάγκες τους και αφετέρου, ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να τις εκφράσουν με κατάλληλο τρόπο. Συνεπώς, συσσωρεύουμε μίση και μνησικακίες, μένουμε μπλοκαρισμένοι σε αδιέξοδα. Αισθανόμαστε βέβαια ότι κάτι δεν μας ταιριάζει, αλλά δεν γνωρίζουμε πώς να ξεφύγουμε. Μας συμβαίνουν συχνά απαράδεκτα πράγματα. Εντούτοις τα δεχόμαστε, επειδή δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα όριά μας, σχετικά με το τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε. Το να ξαναμάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα όριά μας για όσα δεν θέλουμε πια, το να είμαστε ικανοί να τα εκφράσουμε στους συνομιλητές μας, χωρίς να φοβόμαστε τις συνέπειες, αυτό είναι ένας από τους τρόπους που μπορεί να προλάβουν ή να θεραπεύσουν τις ασθένειες που προκαλούνται από τις ανθρώπινες εσωτερικές συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις. – να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας : Το συναίσθημα μοιάζει με το σύμπτωμα. Είναι ο δείκτης του βαθμού ικανοποίησης ή μη ικανοποίησης των αναγκών μας. Μια ανάγκη μας ματαιώνεται· εμφανίζεται ένα δυσάρεστο συναίσθημα (θυμός, θλίψη, φόβος, κ.λπ.). Μια ανάγκη μας ικανοποιείται· ένα ευχάριστο συναίσθημα θα εκδηλωθεί (χαρά, ευχαρίστηση, κ.λπ.). Δυστυχώς, η παιδεία μας μας έχει διδάξει, να αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας όπως η ιατρική αντιμετωπίζει τα συμπτώματα : να τα αρνούμαστε, να τα απορρίπτουμε, να τα εξαφανίζουμε. Με αυτό τον τρόπο στερούμαστε τα καλύτερα σημάδια, που έχουμε στη διάθεσή μας για να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι είναι καλό για μας και τι δεν είναι. Αυτή η άγνοιά μας μάς οδηγεί στην απογοήτευση, αφού μην έχοντας πια τους φωτεινούς δείκτες στον πίνακα ελέγχου, δεν ειδοποιούμαστε καν ότι μια ή περισσότερες ανάγκες μας ματαιώνονται. Σ’ αυτό το σημείο ο εγκέφαλος παίρνει αναγκαστικά τα ηνία, για να εγγράψει στη βιολογική διαδικασία των οργάνων τις ίδιες πληροφορίες που μας είχαν δώσει τα συναισθήματα.

 

Ένα ωραιο παραδειγμα  : Ειμαστε στο αυτοκίνητο. Εάν οι φωτεινοί δείκτες του πίνακα ελέγχου –οι οποιοι συμβολιζουν  τα συναισθήματα δεν λειτουργούν πια ή δεν ληφθούν υπόψη, η βλάβη θα εκδηλωθεί στα όργανα της μηχανής του αυτοκινητου που επιβαινουμε εμεις.( –το αυτοκινητο συμβολιζει τα όργανα του σώματος). Το να ξαναμάθουμε λοιπόν να ακούμε τα συναισθήματά μας, να τα αναγνωρίζουμε και να τα δεχόμαστε, να τα ευχαριστούμε μάλιστα που επαγρυπνούν για μας, είναι ένας πρώτος σταθμός για να αποφεύγουμε τις καταστρεπτικές εσωτερικές συγκρούσεις και το στρες. Εάν, επιπλέον, μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας με τρόπο κατάλληλο, υπεύθυνα, χωρίς να αποδίδουμε στους άλλους την ευθύνη, θα μπορέσουμε πολύ γρήγορα να ξαναβρούμε την ισορροπία μας. – να τολμούμε τις αντιπαραθέσεις, με σεβασμό στους άλλους : Πόσες φορές, σε δύσκολες, τεταμένες, δυσάρεστες καταστάσεις, δεν συνέβη να μη τολμήσουμε να πούμε τα πράγματα στον άλλο, με σεβασμό, αλλά και σταθερά, με θάρρος ; Πόσες φορές δεν κατάπιαμε τα λόγια μας από φόβο μην προκαλέσουμε σύγκρουση ; Φοβόμαστε συχνά να πούμε δυσάρεστα πράγματα, επειδή πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να διατηρούμε την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους. Όμως αυτή η ειρήνη είναι απατηλή, αφού μέσα μας μπορεί να γεννιέται ένα ισχυρό βίαιο συναίσθημα. Σημειώστε ότι ακόμη και ο υπολογισμός είναι λανθασμένος : θέλοντας να αποφύγουμε τη σύγκρουση, δεν λέμε αυτό που θα έπρεπε να ειπωθεί. Όμως, μην λέγοντας τίποτα, αυξάνουμε την αίσθηση απογοήτευσης και μνησικακίας μέσα μας, μέχρι που η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Τότε, είτε ξεσπάμε βίαια πάνω στον άλλο, οπότε συμβαίνει αυτή η σύγκρουση και η ρήξη που ακριβώς θέλαμε να αποφύγουμε, είτε καταπίνουμε τα συναισθήματά μας για άλλη μια φορά, και τότε συμβαίνει ο καρκίνος ή η οξεία ασθένεια, που μας καλεί να εξετάσουμε προσεχτικά την ανισορροπία που έχουμε δημιουργήσει . Το να τολμάμε την σύγκρουση, είναι το να μάθουμε να μιλάμε για τα πράγματα που μας ενοχλούν, ήρεμα, χωρίς υπεκφυγές. Το να μάθουμε να εκφράζουμε με ειλικρίνεια το τι μας συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να φροντίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους. – να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως αυτή είναι. Και όσο περισσότερο μαχόμαστε την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο ενισχύουμε την επιρροή της και τη δύναμή της πάνω μας, μέχρις ότου εξαντληθούμε. Χωρίς να είμαστε καθόλου μοιρολάτρες (το θέμα δεν είναι να είμαστε ανθρώπινα ράκη που δέχονται τα πάντα χωρίς αντίδραση, αντιθέτως), το να δεχόμαστε την πραγματικότητα είναι το να τολμάμε να την κοιτάμε κατάματα, αντικειμενικά, χωρίς να κρίνουμε. Είναι επίσης το να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα γεγονότα, θεωρώντας τα ούτε καλά, ούτε κακά :  να θεωρούμε μάλλον ό,τι μας συμβαίνει σαν ευκαιρίες που μας προσφέρονται για να μάθουμε κάτι καινούργιο. – οι πράξεις μας να είναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα. Πράγματι, δεν υπάρχει θεραπεία εάν δεν δράσουμε πραγματικά. Συχνά, μένουμε εγκλωβισμένοι στις εσωτερικές συγκρούσεις μας και τα στρες, επειδή δεν τολμάμε να δράσουμε. Να ολοκληρώνουμε τις όποιες συναισθηματικές εκκρεμότητες έχουμε με τους άλλους. Αυτή η έννοια εκφράστηκε για πρώτη φορά από την Ελίζαμπεθ Κίμπλερ Ρος (Kübler–Ross), την ελβετίδα γιατρό που μετανάστευσε στις Η.Π.Α, από όπου ξεκίνησε η εφαρμογή της φροντίδας για την ανακούφιση των βαριά ασθενών, που σήμερα είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο. Έλεγε, ότι πολλοί ασθενείς, στο τέλος της ζωής τους, αισθανόντουσαν την απόλυτη ανάγκη να συμφιλιωθούν με αυτούς με τους οποίους είχαν έρθει σε ρήξη. Παρατήρησε χιλιάδες φορές, ότι μόλις αυτές οι εκκρεμείς υποθέσεις έκλειναν, οι ασθενείς πέθαιναν την ίδια νύχτα, νηφάλιοι και γαληνεμένοι. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε το τέλος της ζωής μας, στο τελευταίο στάδιο μιας μακράς και επίπονης ασθένειας για να το κάνουμε αυτό. Από προσωπική εμπειρία ξέρω, ότι κλείνοντας ταχτικά τις εκκρεμείς υποθέσεις μου, με βοηθάει να διατηρώ την ισορροπία μου και να μην δημιουργώ άχρηστες και επιζήμιες πηγές άγχους. – να συγχωρούμε : τέλος, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, να συγχωρούμε. Όχι, να συγχωρήσουμε τον άλλο για το κακό που μπορεί να μας έχει κάνει, αλλά να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τον πόνο που δεχτήκαμε να ζήσουμε τόσο καιρό, μέχρις ότου χαλαρώσουμε, μέχρις ότου εκφράσουμε στον άλλο τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας, μέχρις ότου τολμήσουμε την αντιπαράθεση, μέχρις ότου, επιτέλους, αναγνωρίσουμε και δεχτούμε την πραγματικότητα, μέχρις ότου κλείσουμε τις εκκρεμότητές μας. Όσο και αν μας εκπλήσσει, υπεύθυνοι για τα σοκ, τις εσωτερικές συγκρούσεις, το στρες μας, δεν είναι ποτέ οι άλλοι, ούτε τα γεγονότα. Ο τρόπος που δεχτήκαμε το γεγονός, ο τρόπος που το αντιληφθήκαμε, το ερμηνεύσαμε, το φιλτράραμε, αυτός είναι πάντα που γεννάει τον πόνο μας ή την χαρά μας. Δηλαδή, τελικά, με πολλή αγάπη, χιούμορ και ταπεινότητα, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας για την ηλιθιότητά μας και να μας συγχωρήσουμε για το κακό που μας κάναμε. Συμπεράσματα:

 Στόχος μου ήταν να σας προτείνω μια θεώρηση του πώς θα είναι πιθανώς στο μέλλον η κατανόηση της ασθένειας και της θεραπείας. Εάν κάποια από αυτές τις ιδέες βρήκε απήχηση μέσα σας, σας προσκαλώ να εμβαθύνετε την έρευνά σας, να ενημερωθείτε, να διαβάσετε τα βιβλία που αρχίζουν τώρα να βγαίνουν σχετικά με το θέμα … Και κυρίως, να πειραματιστείτε μόνοι σας με τον εαυτό σας. Έπειτα, αυτή η θεώρηση μας κομίζει ένα εξαιρετικά καλό νέο : η ασθένεια δεν είναι μοιραία, δεν συμβαίνει ποτέ τυχαία. Που θέλει να πει, ότι αλλάζοντας τις συνήθειες συμπεριφοράς μας, τους τρόπους σκέψης μας, τη συναισθηματική ζωή μας, μπορούμε να εξαλείψουμε οριστικά την επήρεια των ασθενειών πάνω μας. Επιπλέον, ακόμα και αν κάπου κάπου αρρωσταίνουμε, δεν θα εξαρτόμαστε πια από τους θεραπευτές που βρίσκονται σε θέση εξουσίας σε σχέση με μας. Ξαναβρίσκουμε, επιτέλους, την αυτονομία μας, την ελευθερία μας, την αυτοκυριαρχία μας. Και τέλος, ως ασθενείς και ως πολίτες, έχουμε όλοι το καθήκον να ενημερώνουμε τον περίγυρό μας, όσο περισσότερο μπορούμε, γύρω από αυτές τις νέες έρευνες, έτσι ώστε η τρέλα που έχει καταλάβει την ιατρική, πολιτική και οικονομική εξουσία σε σχέση με κάθε τι το εναλλακτικό, να γελοιοποιηθεί, να αποδειχθεί ακατάλληλη, ξεπερασμένη. Όταν βλέπω τις διώξεις τις οποίες υφίστανται πολλοί θεραπευτές που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν πραγματικά την υγεία και τον ασθενή (και επομένως να μην υπηρετούν πια τα συμφέροντα των μεγάλων φαρμακευτικών ομίλων), γνωρίζω ότι αυτή η νέα μορφή ιεράς εξέτασης δεν θα σταματήσει παρά μόνο όταν θα είμαστε αρκετοί για να πούμε ευθέως στους κλασσικούς γιατρούς μας, αυτό που πραγματικά μας θεράπευσε. Αλλιώς, η ασθένεια θα παραμείνει για πολύ ακόμη στα χέρια αυτών που έχουν πάρει την εξουσία πάνω στη ζωή μας και το σώμα μας. Έχουμε τον κόσμο που μας αξίζει. Θα έχουμε τον κόσμο που δικαιούμαστε; Αυτό θα εξαρτηθεί από μας.” *

(Η CarolineMarkolin, Ph.D, είναι καθηγήτρια της ΝΓΙ, εκπαιδευμένη και αναγνωρισμένη από τον Dr. Hamer. Ζει στον Καναδά και προσφέρει σεμινάρια πάνω στην ΝΓΙ σε τακτική βάση στο Μοντρεάλ και το Βανκούβερ του Καναδά. Για περισσότερες πληροφορίες για την ΝΓΙ, επισκεφτείτε την ιστοσελίδα http://learninggnm.com Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό EXPLORE! Vol. 6/Nr. 3 – τον Μάϊο του 2007)

Μετάφραση: Φίλ. Κότσης Πηγή: lifo

Το σύνδρομο της “ελληνικής οικογενειακής πολυκατοικίας”

Posted on by Nat

Oταν λεμε “ειμαστε μια πολύ καλή» οικογένεια ή «είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» κρύβεται η εξής διευκρίνιση-απειλή:
«Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος – ώριμος να αποχωριστεί κανέναν». Όσο πιο αδύναμα καθιστούν οι γονείς τα μικρότερα ηλικιακά μέλη της οικογένειας, τόσο πιο «δεμένη» και «καλή», την αντιλαμβάνονται.
Στην σημερινή Ελλάδα, οι γονείς της «καλής» οικογένειας διατηρούν τρόπους εκπαίδευσης και συμπεριφοράς που ευνουχίζουν την συναισθηματική ωριμότητα των παιδιών. Μέσα στο πλαίσιο της υπερβολικής προστασίας και προσφοράς, αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν και να αναλάβουν τον εαυτό τους.
Η αυτονόμηση αποκλείεται ως δυνατότητα.
Γεμάτη η Ελλάδα από «δεμένες» οικογένειες, από “παιδιά” 20, 30, 40, 50 και άνω χρονών που συμβιώνουν συναισθηματικά και κυριολεκτικά -σε κάποιο διαμέρισμα της ίδιας, ιδιόκτητης πολυκατοικίας, με κάτοχο την οικογένεια καταγωγής τους.
“Παιδιά” που αρνούνται να σχετισθούν αυθεντικά με τους γονείς τους, επιλέγοντας την υποκριτική δοσοληψία υλικών αγαθών, ως προκάλυμμα της σιωπηλής & άρρητης συμφωνίας του αμοιβαίου ψυχικού βολέματος.
Νέοι που αρνούνται να γίνουν υγιείς ενήλικες, προτάσσοντας την ενοχή -μήπως με την διεκδίκηση της ελευθερίας τους βλάψουν τους «καλούς» τους γονείς- ως άλλοθι και προκάλυμμα φόβου.
Επιλέγουν μια από τις δύο εκδοχές του δίπολου της συναισθηματικής ανωριμότητας –την υποταγή ή την αναρχία- διστάζοντας ψυχικά να αυτενεργήσουν μπρος τον κίνδυνο της υπαρξιακής μοναξιάς.
Συνήθως, προέχουν αξιολογικά οι ανάγκες της ελληνίδας μητέρας, που δεν καλύπτονται από την συναισθηματική παρουσία του πατέρα – συζύγου.
Οι μητέρες αρνούμενες να εγκαταλειφθούν από το παιδί, επειδή το επιλέγουν ως συναισθηματικό σύντροφο, προβάλλουν σε κείνο την δική τους υποσυνείδητη –ή ενσυνείδητη- επιθυμία ως ανάγκη του παιδιού, ενώ το δικό τους αίτημα το βαφτίζουν «αγάπη»:
«Μας έχει ανάγκη βλέπεις, μας λατρεύει το παιδί .Δεν θέλει να φύγει από κοντά μας».
Πώς όμως ένα παιδί που έμαθε να επιλέγει ως «φίλο» τον πατέρα ή την μητέρα του μπορεί να αποφασίσει να αποχτήσει εραστή και σύντροφο όταν έρθει η εποχή γι’ αυτό;…
Έτσι, τα παιδιά επιλέγουν να συμβιώνουν με τους γονείς, κυριολεκτικά ή συναισθηματικά, μέχρι ιδιαίτερα μεγάλες ηλικίες. Ακόμα κι όταν αποκτούν σύζυγο, σχεδόν ποτέ δεν απεκδύονται της συναισθηματικής τους εξάρτησης από την οικογένεια της καταγωγής τους, ώστε να επενδύσουν στην καινούργια.
Μέσα από την ανεπίγνωστή τους προσπάθεια να βιώσουν συναισθηματικά την ασφάλεια της αγάπης, οι γονείς διεκδικούν από τα παιδιά τους να γίνουν «σύντροφοι» του πατέρα ή της μητέρας, «θεραπευτές» της οικογένειας, «αποδιοπομπαίοι τράγοι» της, ή καλούνται να βάλουν σε τάξη την «οικογενειακή αταξία». Ανώριμοι δηλαδή συναισθηματικά γονείς ψάχνουν ενήλικους – αλλά συναισθηματικά παιδιά- για να τους «νταντέψουν».
Με τον παραπάνω τρόπο, δυστυχισμένοι και ανώριμοι γονείς κατασκευάζουν δυστυχισμένα και ανώριμα παιδιά, που, με την σειρά τους, -αν δεν σπάσουν την αλυσίδα- αναπαράγουν με τα δικά τους παιδιά τον κύκλο του εγκλεισμού στην ανωριμότητα.
Γονείς που πνιγμένοι, από πάντα, πριν καν γίνουν γονείς, μέσα στην ανεπίγνωστή τους υπαρξιακή ραθυμία και αδιέξοδο, αδυνατούν να τοποθετηθούν αυτόνομα στην προσωπική τους ζωή αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ψυχικής τους τεμπελιάς κι απραξίας, της φοβικής τους στάσης απέναντι στην ατομική τους ζωή κι ελευθερία.
Μεταθέτουν ασυνείδητα την –πολύ πιο επώδυνη- διαδικασία αναζήτησης προσωπικού νοήματος στην υποκατάστατη ανάγκη για υπερ-έλεγχο των δεκτικών παιδιών τους.
Γονείς –και παιδιά- που αρνούμενοι να μεγαλώσουν, τελικά αποποιούνται το δυναμικό  που κρύβει η ψυχή τους και μενουν στάσιμοι, καταπιεσμενοι, και με την απορία τι είναι ζωη ..

-via enallakitikidrasi-

7 τρόποι να προστατεύσετε τα όρια σας

Posted on by Nat

Υπάρχουν διάφορες τεχνικές, με τις οποίες μπορούμε να προστατέψουμε την εσωτερική μας ενέργεια και να τονώσουμε την προσωπική μας οριοθέτηση απέναντι στις διάφορες καταστάσεις και στους ανθρώπους. Είναι κρίμα καθημερινά να σπαταλάτε περισσότερα απ’ όσα αντέχετε συναισθήματα και στο τέλος να μην υπάρχουν μέσα σας ψυχικά αποθέματα. Ποιες είναι αυτές οι τεχνικές;

Εντοπίστε ποιοι από τους ανθρώπους, που σας περιβάλλουν, σας «στεγνώνουν» ψυχικά και ποιοι σας εμπνέουν.

Στον φιλικό σας κύκλο, στην δουλειά σας, στην γειτονιά που μένετε, στον κύκλο των συγγενών σας, σίγουρα θα υπάρχουν εκείνοι που με την παρέα τους θα σας γεμίζουν με θετικά και αισιόδοξα συναισθήματα και εκείνοι που θα σας φορτίζουν με ό,τι αρνητικό υπάρχει στον συναισθηματικό τους κόσμο. Κάντε μία λίστα με όλα αυτά τα άτομα και φροντίστε να εκτίθεστε περισσότερο στην ατμόσφαιρα, που σας προσφέρει ανακούφιση, χαλάρωση και δύναμη. Απομακρυνθείτε από τις συζητήσεις, που σας τεντώνουν ψυχικά και σας αποδυναμώνουν.

Εντοπίστε τις σχέσεις, που σας κουράζουν και σας αποδυναμώνουν και κατανοήστε τι είναι αυτό που κάνατε και τα όρια σας έχουν παραβιαστεί.

Για παράδειγμα: Μπορεί να σας πιέζει η συναναστροφή με ένα άτομο και να νομίζετε, ότι φταίει εκείνο ή η κατάσταση. Αναρωτηθείτε, μήπως και εσείς οι ίδιοι έχετε με την δική σας συγκατάθεση εμπλακεί σε κάτι, που δεν σας χαροποιούσε από την αρχή και δεν το κάνατε ξεκάθαρο στον εαυτό σας φοβούμενοι να μην απογοητεύσετε και να μην στεναχωρήσετε το άτομο, που έχετε απέναντι σας. Με αυτόν τον τρόπο χάνετε και εσείς, χάνουν και οι άλλοι.

Όταν βρεθείτε μπροστά από μία πρόταση ή εντολή, προτού δεσμευτείτε, ρωτήστε την ψυχή και το σώμα σας εάν πραγματικά το θέλετε.

Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να αποκτήσετε καλή σχέση με την εσωτερική σας φωνή. Να την καταλαβαίνετε περισσότερο, να πιάνετε τα σημάδια που σας δίνει και στη συνέχεια να εξασκηθείτε στο να λέτε και «όχι» σε ό,τι δεν σας ενδιαφέρει.

Όταν νιώσετε τον εαυτό σας να ξεφεύγει με την υπερβολική και αλόγιστη κατανάλωση πραγμάτων, που σας κάνουν κακό (όπως φαγητό, αλκοόλ, ψώνια), προσπαθήστε να βρείτε την πηγή αυτής της έντονης παρόρμησης.

Μην μείνετε μόνο στο πόσο έχουν αδειάσει οι τσέπες σας και στο πόσα παραπανίσια κιλά έχετε πάρει. Κάτι σας έχει οδηγήσει στο να ξεφύγετε και να χάσετε την ισορροπία σας. Αυτό είναι που πρέπει να εντοπίσετε, για να το λύσετε και να το αποφύγετε στο μέλλον. Σίγουρα, υπάρχει ζήτημα συναισθηματικού κενού. Εάν δεν το γεμίσετε, πάλι θα καταλήξετε σε ακρότητες, που θα σας βγουν σε κακό.

Παρατηρήστε τις σχέσεις, που διατηρείτε αυτήν την περίοδο και δεν σας κάνουν ευτυχισμένους και ξεκινήστε να τις διαγράφετε σιγά σιγά.

Όταν έχετε σχέση με ανθρώπους, που σας καταπιέζουν, σας στεναχωρούν και σας κάνουν τη ζωή σας δύσκολη ….για ποιον λόγο συντηρείτε την συναναστροφή μαζί τους; Σιγουρευτείτε, ότι έχετε δώσει τις ευκαιρίες που θέλατε και εφόσον είναι βέβαιο, ότι ο άλλος δεν ανταποκρίνεται στις προσωπικές σας ανάγκες και επιθυμίες, τότε μάθετε να γυρνάτε σελίδα και πλευρό.

Κατανοήστε την διαφορά, που υπάρχει, ανάμεσα στην «υποχρέωση» και στον αυθεντικό ενθουσιασμό.

Πολλοί άνθρωποι δεσμεύονται συναισθηματικά κάτω από το πρίσμα μίας «υποχρέωσης», χωρίς να αντιληφθούν ότι η υποχρέωση μπλοκάρει την ευκαιρία. Πως μπορούν οι ευκαιρίες, οι καταπληκτικές εμπειρίες και η έμπνευση να μας συναντήσει, εάν χάνουμε τον χρόνο μας και σπαταλάμε την εσωτερική μας ενέργεια σε καταστάσεις, που δεν μας κάνουν χαρούμενους, αλλά τις ανεχόμαστε γιατί αισθανόμαστε υποχρεωμένοι;

Ξεκαθαρίστε μέσα σας πως θα θέλατε να είναι η ζωή σας, για να νιώθετε καλά με τον εαυτό σας.

Καταγράψτε πως θα ήταν η ζωή σας χαρίζοντας σας ένα σταθερό χαμόγελο στα χείλη σας. Με τι δραστηριότητες θα θέλατε να καταπιαστείτε; Ποια θα ήταν τα άτομα, που θα θέλατε να σας περιτριγυρίζουν; Αφού το κάνετε αυτό, καταγράψτε τα άτομα και τις ασχολίες, που αυτή την στιγμή σας περιορίζουν, σας μπλοκάρουν και σας ασφυκτιούν. Κάντε κάτι τώρα!

Ξεκαθαρίστε την ζωή σας και γεμίστε την με πράγματα και ανθρώπους, που σας ωφελούν!

Μπορείτε να αλλάξετε την ζωή σας σε κάτι που ταιριάζει περισσότερο σε εσάς τους ίδιους και όχι σε κάτι, που είναι κοινωνικά αρεστό. Έχετε γεννηθεί για κάποιον λόγο και όλοι σας χρειάζονται στην καλύτερη σας εκδοχή. Είναι προς το συμφέρον όλων και κυρίως το δικό σας, να ξεκουράζεστε, να κάνετε πράγματα που σας χαροποιούν και να συναναστρέφεστε με άτομα που σας αγαπούν. Κάνοντας όλα αυτά δεν γίνεστε εγωκεντρικοί, απλά φροντίζετε τον εαυτό σας.

 

 

 

 

Αλλαγή αντιμετώπισης των πραγμάτων

Posted on by Nat
Ένα είδος θεραπείας που ονομάζεται Γνωσιακή Συμπεριφορική Θεραπεία (CBT) -η οποία επικεντρώνεται στην αλλαγή της συμπεριφοράς, αντί για συνομιλίες σχετικά με την παιδική ηλικία, για παράδειγμα- μπορεί να είναι ένα αποτελεσματικό ενισχυτικό ή ακόμη και να υποκαταστήσει τα φάρμακα.

Η θεραπεία αυτή εστιάζεται σε αυτό που φαίνεται να κάνετε και να σκέφτεστε και το οποίο σας δημιουργεί κατάθλιψη. Μερικές από τις πρακτικές της μπορούν να πραγματοποιηθούν στο σπίτι, χωρίς ειδική εκπαίδευση.

Ακολουθούν μερικές συμβουλές για να σταματήσετε να σκέφτεστε αρνητικά…

Μην καταστροφολογείτε

Ένας τρόπος για να σαμποτάρετε τον εαυτό σας είναι να πάρετε ένα μόνο συμβάν και να το αντιμετωπίσετε ως μια συνεχή πηγή αρνητικότητας. Αυτό το συνηθίζουν πολλοί άνεργοι που, ενώ μπορεί να έχουν χάσει τη δουλειά τους λόγω της κρίσης, προσωποποιούν το γεγονός.

Είναι επίσης ανθυγιεινό να καταστροφολογείτε και να επικεντρώνεστε πάντα στα αρνητικά που έχουν συμβεί ή πρόκειται να συμβούν. Για παράδειγμα, μην αφήνετε τις ανησυχίες για τα οικονομικά σας να σας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι σύντομα θα είστε άστεγοι.

Αντί να σκέφτεστε, «δε θα βρω ποτέ άλλη δουλειά», προσπαθήστε να πείτε στον εαυτό σας: «Θα ξαναβρώ σύντομα άλλη δουλειά. Απλά μπορεί να πάρει κάποιο χρόνο».

Σταματήστε να μουρμουρίζετε

Μαλώνετε με κάποιον συνάδελφο ή διαφωνείτε με έναν φίλο και μετά το σκέφτεστε συνεχώς, μεγεθύνοντας το θυμό, το άγχος και τη λύπη σας που σχετίζεται με τη μνήμη; Το να σκέφτεστε και να ξανασκέφτεστε τα αρνητικά γεγονότα, συνδέεται με μεγαλύτερο κίνδυνο να πέσετε ή να παραμείνετε σε κατάθλιψη.
Προσπαθήστε να αποσπάσετε τη σκέψη σας από αρνητικά γεγονότα, βάζοντας στο μυαλό σας κάτι πιο ευχάριστο.

Ξεκουράστε την… κρυστάλλινη σφαίρα σας

Πολύ λίγοι (αν υπάρχουν) από εμάς μπορούν να… προβλέψουν το μέλλον. Όμως, οι καταθλιπτικοί είναι συχνά πεισμένοι πως ξέρουν τι θα συμβεί κάποια στιγμή στο μέλλον. Και είναι συνήθως κακό, αν όχι εντελώς καταστροφικό. Ευτυχώς, οι ολέθριες προβλέψεις τους, σπάνια γίνονται πραγματικότητα.

Προσπαθήστε να μείνετε στο παρόν. Είναι πολύ πιο εύκολο να το διαχειριστείτε και λιγότερο πιθανό να χάσετε τον έλεγχο.

Μην «κολλάτε» στο παρελθόν

Δεν έχει κανένα νόημα να λέτε στον εαυτό σας ότι θα έπρεπε να είχατε κάνει αυτό ή θα έπρεπε να είχατε κάνει το άλλο. Δεν μπορείτε να αλλάξετε το παρελθόν, αλλά μπορείτε να ζήσετε στο παρόν.

Δεχτείτε ότι έχετε πάρει τις καλύτερες αποφάσεις που θα μπορούσατε, δεδομένων των καταστάσεων τότε που τις πήρατε. Εκ των υστέρων τα πράγματα δείχνουν πάντα διαφορετικά, οπότε καλύτερα να προσπαθήσετε να το αφήσετε και να μην μετανιώνετε. Το να σκέφτεστε αρνητικά για το παρελθόν, μπορεί να σας δημιουργήσει άγχος, όπως ακριβώς και για το μέλλον.

Μιλήστε με άλλους ανθρώπους

Ένα χαρακτηριστικό της κατάθλιψης είναι η απομόνωση. Και μπορεί να συμβεί εύκολα, αν δεν εργάζεστε, ή αποφεύγετε τους ανθρώπους επειδή είστε πιεσμένοι. Αλλά το να έχετε έναν κοινωνικό κύκλο, είναι μια ευκαιρία για να λάβετε υποστήριξη, ίσως ακόμα και από ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια ή σε παρόμοια κατάσταση.
Μόλις αρχίσετε να ξαναβρίσκεστε με ανθρώπους, θα δείτε ότι μπορούν να σας καταλάβουν ή να σας ενθαρρύνουν. Η παραμονή στο σπίτι θα μεγεθύνει την κατάθλιψή σας.

Μείνετε σε μια ρουτίνα

Ακόμα κι αν δεν σας αρέσει ιδιαίτερα, φροντίστε να ξυπνάτε μια συγκεκριμένη ώρα, να τρώτε την ίδια ώρα κάθε μέρα (ακόμα κι αν δεν πεινάτε) και αποφύγετε να χαλαρώνετε στον καναπέ κατά τη διάρκεια της ημέρας για να μπορείτε να κοιμάστε καλά τη νύχτα.

Τα άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη τείνουν να τρώνε ή να κοιμούνται άστατες ώρες. Ακόμα και αν είστε άνεργοι ή αισθάνεστε άσχημα, είναι πολύ σημαντικό να καθιερώσετε μια καθημερινή ρουτίνα όσο καλύτερα μπορείτε. Αυτό θα σας δώσει μια αίσθηση κανονικότητας που μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση της κατάθλιψης. Εάν μπορείτε να συμπεριλάβετε την κοινωνικοποίηση στη ρουτίνα σας, τόσο το καλύτερο.

Αποφύγετε τις ακραίες σκέψεις

Το μαύρο και το άσπρο είναι καλά για τις… ζέβρες, αλλά όχι για τις σκέψεις. Οι καταθλιπτικοί άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται ακραία: «Είμαι χαμένος», «Κανείς δεν μ ‘αγαπάει», «Ποτέ δεν θα βρω δουλειά». Αλλά τέτοιες σκέψεις μπορεί να σας κάνουν πολύ κακό.

Προσπαθήστε να σκεφτείτε σε αποχρώσεις του… γκρι, λένε οι ειδικοί. Αντί του «κανείς δεν με αγαπάει», προσπαθήστε να σκεφτείτε: «πολλοί άνθρωποι, (αν όχι όλοι) με αγαπούν».

Η πραγματικότητα ελέγχει τις σκέψεις σας
Εάν είστε καταθλιπτικοί, θα έχετε σίγουρα αρνητικές σκέψεις. Ωστόσο αυτές, σπάνια συμβαίνουν στην πραγματικότητα.

Μόλις εντοπίσετε μια αρνητική σκέψη, ρωτήστε τον εαυτό σας, «Πού είναι η απόδειξη ότι είμαι ο χειρότερος άνθρωπος στη γη;» Μάλλον δεν θα υπάρχει. Δεν μπορείτε να φέρνετε συνεχώς στο μυαλό σας τέτοιες σκέψεις και να πιστεύετε πως είναι αληθινές. Θα πρέπει να καταλήξετε σε κάποια αδιάσειστα στοιχεία. Και αν ανησυχείτε για το τι σκέφτονται οι άλλοι για σας, τότε αυτό που έχετε να κάνετε είναι να τους ρωτήσετε.

Βάλτε έξυπνους στόχους

Επιλέξτε μερικoύς απλούς, σαφείς στόχους που μπορείτε εύκολα να ρυθμίσετε και να ακολουθήσετε. Οι στόχοι αυτοί θα πρέπει να είναι «έξυπνοι», που σημαίνει «συγκεκριμένοι, μετρήσιμοι, εφικτοί, περιορισμένης χρονικής διάρκειας και να περιλαμβάνουν επιβράβευση.

Έτσι, για παράδειγμα, το να αποφασίσετε ότι θα έχετε βρει δουλειά μέχρι το τέλος της εβδομάδας, δεν είναι ρεαλιστικό. Αλλά το να αποφασίσετε ότι θα στείλετε 10 βιογραφικά μέχρι το τέλος της εβδομάδας, είναι «έξυπνος» στόχος.

Προσποιηθείτε λίγο

Γράψτε όλα τα πράγματα που σας αρέσουν, αλλά έχετε σταματήσει να τα κάνετε γιατί είστε λυπημένοι και έχετε κατάθλιψη. Αυτά μπορεί να είναι το να πηγαίνετε σινεμά, να έχετε κοινωνικές συναναστροφές με φίλους, ή απλά για καφέ και εφημερίδα.

Στη συνέχεια, προσπαθήστε να επανεντάξετε τις εν λόγω δραστηριότητες στη ζωή σας, ακόμα κι αν δεν αισθάνεστε καμία όρεξη. Επίσης, επικεντρωθείτε σε εργασίες που μπορεί να σας δώσουν μια αίσθηση κυριαρχίας ή ολοκλήρωσης, είτε πρόκειται για την τακτοποίηση του σπιτιού σας ή την πληρωμή των λογαριασμών.
Μην αρνείστε την κατάθλιψη

Εάν δεν είστε καλά, το να το αρνείστε, θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Μερικοί άνθρωποι δεν δέχονται ότι είναι καταθλιπτικοί και τιμωρούν τον εαυτό τους νομίζοντας ότι είναι τρελοί ή αδύναμοι. Αυτό μπορεί να σας οδηγήσει μόνο βαθύτερα στην κατάθλιψη, ενώ η αποδοχή μπορεί να ανακουφίσει τον πόνο.

Σε γενικές γραμμές, γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας ότι έχετε κατάθλιψη, μπορεί να σας επιτρέψει να λάβετε μέτρα για να είστε καλύτερα ή να ακολουθήσετε κάποια θεραπεία, παρά να προσποιείστε ότι όλα είναι καλά.

Φερθείτε καλά στον εαυτό σας

Αναλογιστείτε τι εικόνα έχετε, όταν κάνετε σκέψεις ή μιλάτε για τον εαυτό σας και συγκρίνετέ την με τον τρόπο που μιλάτε για όλους τους άλλους. Αν υπάρχει αναντιστοιχία, προσπαθήστε να είστε πιο ευγενικοί με τον εαυτό σας.

Συχνά είμαστε καλοί για όλους τους άλλους, αλλά όχι για εμάς του ίδιους. Θα ήταν προτιμότερο λοιπόν να χρησιμοποιούμε ένα ενιαίο πρότυπο.

-via enallaktikidrasi-