“Το φίδι και το γεράκι” του Γκορκι
Το φίδι δεν μπορεί να καταλάβει το γεράκι. «Γιατί δεν ξεκουράζεσαι εδώ στα σκοτεινά, στην όμορφη, γλιστερή υγρασία;» ρωτάει το φίδι. «Γιατί να πετάγεσαι στους ουρανούς; Δεν ξέρεις τους κινδύνους που παραμονεύουν εκεί, τη βία και την καταιγίδα που σε περιμένουν εκεί, και το όπλο του κυνηγού που θα σε γκρεμίσει και θα καταστρέψει τη ζωή σου;». Αλλά το γεράκι δεν έδειξε προσοχή. Απλωσε τις φτερούγες του και πετάχτηκε στους αιθέρες, το θριαμβευτικό τραγούδι του να αντηχεί στους ουρανούς. Μια μέρα το γεράκι γκρεμίστηκε, το αίμα ανάβλυζε από την καρδιά του και το φίδι είπε: «Ανόητε, σε προειδοποίησα, σου είπα να μείνεις εκεί όπου ήμουν, στα σκοτεινά, στην όμορφη, ζεστή υγρασία, όπου κανένας δεν μπορούσε να σε βρει και να σε βλάψει». Αλλά με την τελευταία του πνοή το γεράκι απάντησε: «Εχω πετάξει στους αιθέρες, έχω ανεβεί σε ύψη ιλιγγιώδη, έχω αντικρίσει το φως, έχω ζήσει, έχω ζήσει!» ”
“Η ελευθερία, είναι η μόνη ανθρώπινη περιπέτεια για την οποία αξίζει να παλεύει και να ζει κανείς”, Έμμα Γκόλντμαν

Eιμαστε ελευθεροι?
Τις προαλλες ημουν καλεσμενη σε ενα τραπέζι. Ανάμεσα στους συνδαιτημόνες ηταν ένα ζευγάρι μεσοκοπων Νορβηγων. Ο αγαπητός κύριος Τζον εκεινο το βράδυ υπηρξε λαλιστατος και χωρίς να έχει βαλει το χεράκι του σε αυτό το αλκοόλ. Σε καποια φάση μας εξίστορησε την περιπετεια του σε ενα ταξιδι που έκανε οταν ήταν γυρω στα 20 σε road trip με τη μηχανή με αφετηρια τη μακρινή Νορβγηγία και τερματικό σταθμό τη Θεσσαλονίκη. – Να σημειωσω οτι το ζευγάρι αυτό ειναι λάτρεις της Ελλάδας και έχουν ταξιδέψει άπειρες φορές στη χώρα μας-. Δε συγκράτησα λεπτομερειες της αφηγησης και δεν έχει σημασία στην παρόυσα φάση. Συγκράτησα το πρόσωπο και την κάθε εκφραση που επαιρνε αφηγουμενος την ιστορία του. Το ζουσε! Κι ήταν τόσο χαρουμενος, γλυκός σαν παιδί γιατι ειχε ζήσει την περιπετεια. Ηταν ελευθερος και ζουσε!
Το τραπεζι μας αποτελουνταν απο τη μια πλευρά απο Νορβηγους κι απο την άλλη απο Ελληνες. Η ελληνικη πλευρα ήταν φτωχή σε περιπετειες.. κατι είπα εγώ, κατι ειπε ο συντροφος μου, μπορει και να θαμπωθηκαμε απο τη διήγηση και να κόλλησε το μυαλό, ποιος ξερει..Εκείνο που αναρωτιεμαι είναι αν ζούμε. Το πιο πιθανό ειναι να ζουμε ενα καθημερινο αδιακόπο στρες που μας εγκλωβίζει να αφεθουμε. Ναι η ζωή ειναι έτσι, ειναι κι αλλιως. Ποσο ελευθεροι ή καλύτερα πόσο αφήνουμε τον εαυτο μας ελευθερο να ζήσουμε? Να δώσουμε την ψυχή μας σε κατι.
Βιωνω μια περίοδο οπου νιωθω οτι ανοιγονται καινουργιες προοπτικές επαγγελματικές και μέσα μου νιωθω έναν αναβρασμό. Τα παντα κινουνται και μεταβαλλονται απιστευτα γρηγορα. Και ταυτοχρονα θελω να κάνω ταξιδια μακρινά και μή, να ζήσω νεες εμπειριες, να νιωθω μικρή αλλα να μην ειμαι. Εχω μια μεγάλη περιέργεια να γνωρίσω, να μάθω. Να, είμαι σε αυτό το σημείο που ο δρόμος συνεχίζει ευθεία αλλα ειναι κι αυτη η στροφή στο βάθος που ποιος ξερει που θα με βγάλει…
Υπαρχει όμως παντα και η αλλη όψη του νομίσματος: “Ελευθερία δεν είναι πάντα να φεύγεις είναι να επιλέγεις και πότε θα μεινεις.”Ρ. Στυλιαρά

Πριν τρία χρόνια περίπου είχα γράψει το πρώτο μέρος σχετικά με τους ταξιδιωτικους χώρους και είχα ξεκινησει με το αεροπλάνο. Αφορμη ήταν το βιβλίο του Αλαιν ντε Μποτον “ η τέχνη του ταξιδιου”. Σκέφτηκα να γράψω κι εγώ τις δικές μου σκέψεις σχετικά με διαφορες πτυχές του ταξιδιου όπως είναι η προσμονή, οι ταξιδιωτικοι χώροι και oi προορισμοι. Οι προσδοκίες απέναντι στην πραγματικότητα.
Η εμπειρια μου με το τρένο ξεκινησε απο την Ελλάδα φυσικά και το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονικη. Μόλις ειχα μαθει οτι μπήκα στη σχολή της Γαλλικής Φιλολογίας Θεσσαλονικης και πήγα με τη μητέρα μου να γραφτώ στη σχολή. Το ταξίδι πραγματοποιηθηκε κάτω απο αβολες συνθηκες για μένα και τη μητερα μου καθότι ήταν νυχτερινό ταξιδι, παλιά αμαξοστοιχία που πηγαινε αργά και σταματούσε σε καθε σταθμό σχεδόν, γεμάτα καποια βαγόνια με φαντάρους, εντελως άπειρη και άβγαλτη εγω και δεν μπορουσες να χαζέψεις τίποτα απο το παράθυρο γιατί ήταν βράδυ…Το μονο που μπορούσες να κάνεις είναι να χαζευεις τον απεναντι σου με τροπο..να μην το καταλαβει. Το κύριο θέμα της συζητησης που είχαν οι συνεπιβάτες μας (αν θυμαμαι καλα ήμασταν 4 μέσα στη καμπινα )ήταν τα Ιμια…Δεν μπορουσαμε να κοιμηθουμε, προσπαθησα να ακουμπήσω το κεφάλι μου πίσω στο κάθισμα άλλα όπως και να το κάνουμε ήταν αβολα..Δεν έχω καλές αναμνησεις. Και ως πολύ νέα τοτε έλεγα “ αντε πότε θα ερθει η στιγμη να ταξιδέψω με το ιντερέιλ και να κάνω το γύρο της Ευρώπης..”
Πέρασαν πολλά χρόνια, στο ιντερειλ δε μπηκα ποτέ, παρά μόνο ακολουθησαν καποια εσωτερικά δρομολογια στο μεταξύ στην Ελλάδα, μέχρι που πέρσι το καλοκαίρι έκανα τη διαδρομη απο το Μπάρι της Ιταλίας μέχρι το Μάλμε της Σουηδιας. Η προσμονή μου τόσα χρόνια για ένα μεγάλο ταξιδι με το τρενο επιτέλους έφτασε στο τέλος.-παραπομπη στο άρθρο “σχετικά με την προσμονή”

Σχετικά με την προσμονή

Στο Μπαρι φτάσαμε με το πλοίο από Ηγουμενίτσα. Καυτός αερας μας υποδεχτηκε στο λιμάνι. Αργά κουβαλωντας τις αποσκευες μας φτάσαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μπάρι. Απο τα μεγαφωνα ακουγονταν ανακοινωσεις σχετικά με τα δρομολογια στα ιταλικά -τη γλωσσα που πάντα ηθελα να μάθω αλλά ως τώρα δεν εχω καταφέρει να το ππραγματοποιησω.. μπορει στο μέλλον- και ενιωθα τρελό ενθουσιασμό να με κυριευει, εκσταση σχεδόν. Λίγες ωρίτσες και το ταξιδι μας ξεκινα!..

Το τρένο θα μας πηγαινε μέχρι τη Μπολόνια όπου θα διανυκτερεύαμε. Για πολύ καλή μας τύχη είχαμε ολοδική μας την καμπινα του τρένου και το αιρκοντισιον δουλευε μια χαρά. Μεσα στη καμπινα μπορουσες να φορεσεις και το ζακετακι σου, στο διάδρομο ομως έσκαγες απο τη ζέστη αν ήθελες να πας τουαλέτα ή να σεργιανισεις μεσα. Η διαδρομή ήταν κατα μήκος της Αδριατικής θάλασσας, κατακαλόκαιρο και βλέπαμε τις διαφορες λουτροπολεις και παραλίες με λουόμενους. Το τοπίο άλλαζε οσο ανεβαίναμε προς το βορρά. Περισσοτερη ξεραίλα και πιο απλά σπίτια στο νότο, περισσότερη βλάστηση και περίτεχνες αγροικίες και επαύλεις καθως ανεβαιναμε προς το βορρα. Νιωθαμε άρχοντες γιατί ήμασταν μόνοι μας στο βαγόνι και είχαμε ελευθερια κινήσεων αλλα απο οτι θυμάμαι ήταν και μισοοάδειο το τρένο. Ο κόσμος προτιμάει φαινεται το αυτοκινητο ως μέσο μεταφοράς.
Στη συνέχεια απο τη Μπολονια μέχρι το Βερολινο με μια μικρή στάση στη Βενετία αρχίζει η μεγάλη ταλαιπωρια…Καταρχάς είχαμε κάνει λαθος με την κράτηση και δεν κλεισαμε κουκέτα παρα θεσεις σε καμπινα. Το δρομολογιο ήταν κατα το μεγαλύτερο κομμάτι νυχτερινό. Και το αποκορύφωμα ήταν ότι ο αντίστοιχος οσε της Γερμανίας είχε κανει υπερκράτηση. Είχε κλεισει θέσεις για άτομα που ταξιδευαν όρθια -στην προκειμενη περίπτωση ειχαν καταλάβει τους διαδρομους ξαπλωτοι και η καμπίνα μας φυσικά ήταν πλήρης. Δε μπορουσες να κάνεις κιχ! Από οτι μαθαμε μετά είχε λεει χαλάσει το συστημα κρατήσεων. Η εύλογη απορία που μας γεννηθηκε ήταν, είναι αν ειχε χαλάσει πως συνεχιζεις να κλεινεις θεσεις? Δε θα μαθουμε ποτε τι εγινε…Το μονο που θυμάμαι ήταν οτι μετά τη χλιδη της Ιταλίας σε ολα τα επιπεδα- εχω περιγραψει το ταξιδι στην Ιταλία σε προηγουμενο άρθρο του funnyface

Ιταλια: η τέχνη του να ζεις

– ακολουθησε η αυπνία και το παρελκομενο της, η γκρινια…-οπου σας παραπεμπω να διαβασετε το άρθρο μου “όταν μεταφερουμε τον καθημερινό μας εαυτό στο ταξιδι”

Οταν μεταφέρουμε τον καθημερινό μας εαυτό στο ταξίδι

Νιώσαμε σα βασιλιάδες στο τρενο στην Ιταλια και ό,τι γεύτηκαμε και ειδαμε στη χωρα αυτη και μετα και μονο που ακουγες τις ανακοινωσεις απο τα μεγάφωνα στο τρένο απο τον Γερμανό εκφωνητη στη γλώσσα της αυστηρότητας και όταν ήρθε ο ελεγκτης για τα εισιτηρια μόνο που δεν έβγαλε το μαστιγιο…ηταν καπως ανωμαλη η προσγειωση. Μπορει και να πεσαμε και στην περιπτωση καθότι ειχαμε και μια καθυστερηση πάνω απο μια ωρα για ελεγχο διαβατηριων στη Βιεννη γιατί υπηρχαν στο τρένο πολλοι λαθραιοι μεταναστες απο τη Συρία..
Φτάνοντας στο πολυ μοντερνο σιδηροδρομικο σταθμο του Βερολινου νιωσαμε την αναγκη να κανουμε ντους στις ντουζιερες του σταθμου όπου οι άνθρωποι της καθαριοτητας σου έδιναν καθαρές πετσετες και πληρωνες 7 ευρω για την υπηρεσια να διατηρουν το χώρο καθαρό. Μια νύχτα έμενε ακόμη και μετά θα φτάναμε στον προορισμο μας, το Οσλο. Ευτυχως ειχαμε κανει σωστά την κράτηση για κουκέτες κι έτσι από το Βερολινο μέχρι το Μάλμο είχαμε καπου να ξαποστάσουμε. Το συγκεκριμενο τρενο μπαινει μέσα σε καραβι! Απο το λιμάνι του Μπανχοφ της Γερμανιας σε μεταβαινει στο Τρελεμποργκ της Σουηδίας. Αλλος κοσμος, αλλη ατμοσφαιρα πια. Σκανδιναβικη. Στο καραβι αν και ειχε κρυο οι περισσοτεροι ταξιδιωτες ήταν στο καταστρωμα και φυσικά επιναν..
Εμεις κουρασμενοι πια ανυπομονουσαμε να φτασουμε σπίτι. Το βράδυ πηγαμε για ύπνο στην κουκετα καιμετά απο μερικές ώρες ξεκουρασης, ξυπνάω καταιδρωμενη απο τη ζεστη και μια αίσθηση ασφυξίας. Γιατι; συνειδητοποιώ ότι ήμασταν ακομα μέσα στο αμπαρι του πλοιου, ενω το υπολοιπο γκαράζ ειχε αδειασει απο τα άλλα επιβατηγα αμάξια και τα φορτηγα. Ξυπναω τον καλό μου με κρίση, πανικου; κλειστοφοβιας; τι γινεται; γιατι εμεινε το τρένο στο αμπαρι χωρις τη μηχανή;
Γιατι οπως μάθαμε λίγο αργότερα ο σιδηροδρομικός σταθμος άνοιγε στις 07.00. Το πλοίο είχε φτασει στο λιμάνι ήδη απο τις 04.00 και έπρεπε υποχρεωτικά το τρενο να περιμενει στο λιμάνι..Σουρεαλ!
Πάντα θα αναπολώ ταξίδια με το τρενο όπως θα ήταν ένα ταξιδι με το Οριεντ Εξπρες ή καποιο άλλο αντιστοιχο τρένο με τις περιποιημενες τραπεζαρίες και μπαρ και τα πολυ φροντισμενα βαγκον λι. Και πάντα θα μου αρέεσουν οι ταινίες που εξελισσονται σε τρένα. Η αληθεια ειναι ότι για να ευχαριστηθεις πραγματικά ένα ταξίδι με τρενο, χρειαζεσαι άπειρο χρόνο και φυσικά χρημα…που ξέρεις μπορεί αργότερα..

Κιτρινα, κοκκινα, πορτοκαλι φύλλα παντού δημιουργούν ένα τεράστιο φυσικό χαλί έτοιμο να το πατήσεις. Παιδιά παίζουν με τα φύλλα και πλέκουν στεφάνια ή πλεκουν τα μαλλία τους πλεξιδες με τα κλαδακια στην αυλη του σχολειου..
Μυρίζει βροχή και υγρασία.
Εξω κυκλοφορούν άνθρωποι είτε βιαστικοι κολλημένοι στο κινητο τους, είτε προπονούνται κάνοντας τρέξιμο μεσα στη βροχη και το κρύο. Τρέχουν μεσα στο χρυσο τους κλουβι πάνω κάτω..
Καθε πρωι ξυπνουν μια συγκεκριμενη ώρα, στελνουν τα παιδια τους στο σχολειο και παιρνουν το αυτοκινητο μεχρι το μετρο ή το λεωφορειο για να πανε στις δουλειες τους. Στη δουλεια ανυπονομουν ποτε θα ερθει το διαλλειμμα…και σκεφτονται πότε θα παρουν την επομενη τους αδεια και ποιο ταξιδιωτικο προορισμο να διαλεξουν. Η χρυση μπογια του καλοκαιριου έχει ετσι κι αλλιως ξεφτισει. Μπροστα έρχεται ένας χειμωνας σκοτεινος πολυ και παγερος. Τρεχουν να μαζεψουν τα χρηματα για να έχουν τη δυνατοτητα να φύγουν, να “φορτισουν” τις μπαταρίες τους με ήλιο και να επιστρέψουν στην καθημερινοτητα.
Ολοι προσπαθουμε να ομορφυνουμε το χρυσο μας κλουβι σε αυτη τη ζωη και ολοι έχουμε τάσης φυγης απο αυτο …
Φθινοπωρο μελαγχολικό που όμως η φύση βρίσκει ευκαιρία και εκστασιάζεται με τα χρώματα που παίρνει και γινεται πηγη έμπνευσης για τους καλλιτεχνες. Γιατι η σταδιακή απωλεια του ήλιου,η βροχη και το κρυο σβήνουν το πρασινο χρωμα των φυλλων και το αφηνουν να ξεθωριασει σε πορτοκαλο-καφε-κιτρινο-κοκκινες αποχρωσεις.. Ετοιμαζεται η φυση να πεσει σε ενα χειμερινο ύπνο για να αναγεννηθει την ανοιξη. Αυτό που χρειάζονται τώρα οι ανθρωποι είναι περισσοτερη ξεκουραση και χαλαρωση ωστε να “ανθισουν” οπως τα λουλουδια ξανα την ανοιξη. Αφουγκράσου τη φύση, έχει κάτι να σου πει….

Τι θα γίνει τελικά με αυτές τις προσδοκίες? Πότε θα σταμάτησουμε να περιμενουμε κάτι από κάποιον? Πότε θα ελευθερωθούμε από τα δεσμά των προσδοκιών?

Τροφή για σκέψη σήμερα…Και όλα ξεκίνησαν από ένα μάθημα γιογκα που είχα με τα παιδιά στο σχολείο σήμερα. Το μάθημα το είχα αφιερωσει στην πανσεληνο που είχαμε πρόσφατα και τους έμαθα το χαιρετισμό στη σελήνη. Πριν ξεκινησω το μάθημα τα ρωτησα “ποιες είναι οι προσδοκίες σας για σήμερα?”. Εννοειται ότι τα περισσότερα δεν ήξεραν τι σημαίνει καν η λέξη. Και τους φερνω ως παραδειγμα για να καταλάβουν οτι η δασκάλα τους προσδοκεί σήμερα να είναι τελειως ήσυχα στη χαλάρωση.
Φυσικά και δεν ήταν τελειως ήσυχα, μάλιστα ήταν 3-4 που κατέστρεφαν την ησυχία των άλλων και αναγκαστηκα να τα βγάλω εξω απο την τάξη! Και η ειρωνεια ήταν οτι 2 παιδιά που δήλωσαν συμμετοχη για πρώτη φορά και έχουν παντελή ελλειψη συγκέντρωσης και πάντα ειναι ανήσυχα και που περίμενα ότι θα κατεστρεφαν τη ροή της τάξης ..αυτά τα 2 είχαν ησυχάσει τόσο που δεν ήθελαν να ξεκολλησουν απο το στρωματακι τους! Και ήταν μια έκπληξη για μένα, ήταν αναπαντεχο…

Πρωτα απο ολα ειναι τρομερά στρεσογόνο όταν εχει καποιος προσδοκίες. Εχεις μια φιξαρισμενη ιδεα στο μυαλο και κολλάς σε αυτην ότι ετσι πρεπει η δεν πρεπει να γινουν τα πραγματα και τελικα γίνεσαι αιχμαλωτος της! Και απογοητευεσαι και θυμωνεις και λυπασαι επειδη δεν πηγαν οπως τα σχεδιασες. Αν ομως σκεφτεις οτι στην πραγματικοτητα οι προσδοκιες δεν ειναι τιποτε αλλο απο προκαθορισμενες γνωμες και πιστευω, τοτε θα καταλαβεις οτι ειναι αναγκη να τις εγκαταλειψεις γιατί έτσι θα αφήσεις χώρο και χρόνο στο όποιο αποτελεσμα να συμβει. Διαφορετικά πιεζεις τις καταστασεις και πιεζεις τον εαυτο σου και χάνεις την ηρεμία σου.
Αλλά με τις σχέσεις τι γίνεται?

Εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι πάρα πολυ.
Πολλές φορές αναρωτιεμαι γιατί δε χαλαρώνω.. Καταλαβαινω ότι οι παρούσες καταστασεις στις οποιες βρίσκομαι το τελευταιο διαστημα με εχουν κανει να θελω να σχεδιάζω συνέχεια, να θέλω να ελέγχω. Ομως ειναι διαφορετικό πράγμα ο σχεδιασμός, αλλο πραγμα η φαντασία κι άλλο ο οραματισμος. Σχεδιαζω πχ, απο το τι φαγητο θα φαμε την επομενη, ή πως θα κανω ένα σχεδιο μαθήματος. Αλλά μένω ανοικτη σε αυτοσχεδιασμους και εκπληξεις.
Η φαντασία πάλι σε θέματα πνευματικής εργασίας είναι απαραίτητη, αλλά στις σχέσεις? Το να προσδοκείς να γίνει κατι επειδη ετσι το φανταστηκες και στο τελος να απογοητευσαι ειναι επωδυνο. Ομως το να οραματιστεις τι θέλεις, απαιτει απο σενα απολυτη συγκεντρωση σε ένα τομέα, όχι διασπαση προσοχης. Και για να πετυχεις κατι ανωτερο, κατι βαθυ για σενα χρειαζεται να οραματιζεσαι για να ερθει καποια στιγμη αναπαντεχα. Ενω με τη φαντασία μπορεις να επιθυμησεις εκατό πραγματα και τελικά να έχεις αποτελεσμα σχεδόν κανενα.
Για να μην υπαρχει οποιαδηποτε συγχυση λοιπον, σημασία εχει να είσαι παρών στο τώρα. Ολες οι επιλογες που κάνεις και οι αποφασεις να εχουν να κανουν με το εδω και τώρα. Οταν κολλάς στις προσδοκιες, κολλας στο παρελθον που σκέφτηκες ότι ηθελες ετσι να γινουν τα πραγματα και εγκλωβιζεις το μελλον.
Κανε τα πραγματα απλα. Ρώτα τον εαυτό σου τι θελεις τωρα να κανεις με σένα ή με τον ανθρωπο σου. Πραξε αναλογα. Δες τι θα γινει, μετά. Και συνεχισε. Μπορει να ζητησεις κατι απο τον συντροφο σου και κεινος να μην ειναι σε διαθεση. Απλα το αποδεχεσαι.
Αρχισε να σκεφτεσαι πιο αργά, δε χρειαζονται να γινονται τοσοι συνδεσμοι ταυτοχρονα στον εγκεφαλο…θα κρασαρει. Κανε reboot, ξανα και ξανα. Ακου τον εαυτο σου. Πχ, θες τωρα να δεις ταινια με το φιλο σου ή πρεπει να δειτε γιατι δεν εχετε κανει μαζι κατι ως εκεινη τη στιγμη? Δε χρειαζεται να πιεζεις τον εαυτο σου ή τον αλλο επειδη ετσι ειθισται να γινεται. Ετσι γινεσαι υπεθυνος πιο καλα με την αποφαση που πηρες τη δεδομενη στιγμη και δε βαζεις τον αυτοματο πιλοτο να ενεργει για σενα. Ασε τα πρεπει στην ακρη, ασε τη δραση αυτη του εγκεφαλου που θελει να βιαζει το αποτελεσμα και την ανταποκριση των αλλων ανθρωπων, να βιαζει το μελλον, να βιαζει τον ιδιο σου τον εαυτο στην τελικη. Μεινε στη στιγμη. Δε μας νοιαζει αυτη τη στιγμη τι σκεφτονται οι αλλοι και τι θα γινει τελικα. Και ειναι τοσες πολλες οι στιγμες μέσα σε ενα λεπτό…

Η συγγραφέας εξιστορεί ποιες ειναι οι εμπειρίες της 2 χρόνια μετά, από τότε που έφυγε από την Ελλάδα για να ζήσει στο εξωτερικό

1. Οταν ζεις στο εξωτερικό, εσύ είσαι ο ξένος

Πιο απλά παιζεις το παιχνίδι σε δικό τους γήπεδο. Η προσαρμογή στη νέα αυτη στην πραγματικοτητα θα πάρει το χρόνο που χρειάζεται ανάλογα με το τι αποσκευές κουβαλά ο καθένας. Προφανώς όσο πιο νέος εισαι, τόσο πιο γρηγορα προσαρμόζεσαι. Εχεις ομως τη μοναδική ευκαιρία να δεις τον εαυτό σου εξω απο τη γυάλα και να τον γνωρισεις ετσι καλυτερα. Μπορείς να δεις τον εαυτό σου πως χειρίζεται μία νέα κατάσταση, πώς κάνει νέους φίλους, πώς γίνεται μέρος μίας κοινότητας που δεν έχει καθόλου κοινές παραστάσεις, εμπειρίες και τρόπο σκέψης.
Μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια η funnyface εχει γνωρίσει κάποιους αλλους expat, κάποιους ντόπιους και κάποιους Ελληνες. Οπότε βλέπει διαφορετικές προσεγγίσεις της πραγματικότητας. Οι φίλοι της που έχουν ερθει απο αλλες χώρες με δυνατό βιογραφικό, έχουν βρει καλή δουλεια και ζουν ανετα. Είναι παντα ευδιαθετοι, βέβαια ειναι μια δεκαετια νεότεροι και ζουν στο εξωτερικό απο τότε που ξεκίνησαν τις σπουδες τους. Καποια αλλη expat που γνωριζει η funnyface εχει έρθει από χώρα της Αφρικής. Κατάφερε να δημιουργησει οικογένεια αλλά έχει τη μελαγχολία του ανθρωπου που του λειπουν οι πιο εγκαρδιες ανθρωπινες επαφές και η οικονομικη άνεση.
Οι ντοπιοι που γνωρίζει είναι νεαρά παιδια που σπουδάζουν και ταξιδευουν συχνά στην Ελλάδα ή έχουν σπίτι στην Ελλάδα οπότε το κοινό σημειο συζήτησης είναι τι; η Ελλαδα.
Οι Ελληνες που ξερει είναι μια οικογένεια που μεταναστευσαν πριν 3 χρόνια σε μεγάλη ηλικία που δεν ξέρουν αγγλικά που στη Νορβηγία σχεδόν ολοι μιλουν άπταιστα κι έτσι φυσικά δε μπορουν να μάθουν τη γλώσσα, και η πραγγματικότηα τους περιοριζεται γύρω απο την κοινοτητα της ελληνικής εκκλησίας που δυστυχώς το επίπεδο της δεν είναι οτι καλυτερο. Οι περισσοτεροι Ελληνες έχουν έρθει στη Νορβηγια λόγω χρεών που έχουν στο ελληνικό δημόσιο. Και ως γνησιοι Ελληνες γκρινιαρηδες κλαιγονται χωρίς λογο.
Φυσικά και είναι κουραστικό να μιλάς στα αγγλικά και στα νορβηγικα ακομα δυσκολοτερα και να προσπαθεις να επικοινωνησεις. Ο εγκεφαλος κουραζεται. Και είναι χαλαρωτικό να είσαι με Ελληνες και να μιλας τη γλωσσα σου. Αλλά πέφτουμε στην παγίδα της γκρινιας γιατί συγκρινουμε δυο διαφορετικόυς τόπους και νοοτροπίες. Η αληθεια πάντα βρίσκεται στη μέση. Και οσο πιο γρήγορα χωνέψει η funnyface ότι κάθε μέρα πρέπει να δείχνει την αξία της γιατί εκείνη είναι η ξένη, τόσο το καλυτερο.

2. Δεν υπάρχει το διλημμα “Ελλάδα-μένω για τους δικούς μου Ή εξωτερικό-για να κάνω καριέρα”.

Από δικαιολογίες είμαστε πρωτοι. “Αυτός ο Έλληνας διαπρέπει στο εξωτερικό, ενώ η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της”, “Αν είχα μείνει έξω, τώρα θα έβγαζα τόσα, θα είχα αυτή την θέση”. Ναι σιγουρα κάποιοι Ελληνες διαπρέπουν, φυσικά υπάρχουν και πολλοι που δεν διαπρεπουν. Ανάλογα είπαμε με το τι κουβαλάει ο καθένας στην καμπουρα του.
Και στην Ελλάδα του σήμερα δεν ισχύει το οτι η Ελλαδα τρωει τα παιδια της. Το έλεγε και η funnyface αυτό καποτε και τώρα αναθεωρεί. Απλά τώρα κατάλαβε καλυτερα τι συμβαίνει γιατι το ζει απο απόσταση. Επειδη η πατρίδα σου είναι και κατα καποιο τρόπο η μαμά σου, είσαι πιο χαλαρός και απλά γκρινιαζεις εκ του ασφαλούς. Σου φταίνε όλα και βρίζεις του πάντες και έτσι παιζεις και εσύ το ρόλο σου που ειναι αρνητικός. Γιατι βλέπεις τώρα ότι υπαρχουν και αρκετοι Ελληνες που όχι μόνο το παλευουν περισσότερο στον τόπο τους αλλά και πετυχαίνουν. Απλά μπορει εσύ να ήθελες να ανοιξεις τα φτερά σου για δικους σου προσωπικους λόγους.

3. Γιατί να τα ισοοπεδωνουμε όλα?

Πολλοί απο τους Ελληνες είτε είμαστε νεότεροι σε ηλικία, είτε μεγαλύτεροι, βγαίνουμε στο εξωτερικό και ξαφνικά όλα, ΜΑ ΟΛΑ είναι καλύτερα από την Ελλάδα. Καταρχάς, είναι αδύνατον. Κατά δεύτερον, είναι άδικο για τους ανθρώπους σου που έχουν μείνει πίσω.
Προσωπικα ως funnyface δεν το ισχυρίστηκα ποτε αυτο. Ναι έχω πει οτι οι συγκοινωνιες ειναι παντα στην ωρα τους στο Οσλο, ναι αμοίβομαι καλύτερα, όμως αυτά αφορούν το υλιστικό κομμάτι. Ομως δε μπορεί να σε καλυψει αυτό και στην τελική αν δεν έχεις και καλύτερα εισοδηματα εκει που ζεις, τοτε τι κάνεις ?
Βέβαια η ζωή ειναι πανάκριβη εδώ, και αν δε συγκατοικείς με καποιον, δε την παλευεις οικονομικα εδώ. Εκτός κι αν είσα στέλεχος.

4. Η εικόνα του Ελληνα -θύμα της κρίσης δεν είναι ελκυστική

Η funnyface έπαιξε αυτό τον ρόλο και τώρα βλέπει σιγά -σιγά ότι είναι αποκρουστικός. Ναι σιγουρα η Ελλαδα μαστίζεται απο την ανεργία κι αυτό αναγκασε πολλους νεους και ανθρώπους που ήταν να βγουν στη σύνταξη να βγουν στο εξωτερικό για επαγγελματική αποκατασταση αλλά μεχρι εκεί.
Το να ισχυρίζεσαι ότι σε αντιμετωπίζουν κάπως διαφορετικά επειδη είσαι Ελληνας ισχυει μεχρι ενα βαθμό της τάξεως ας πουμε 2 με κλιμακα το 10. Υπάρχουν ομως ενα σωρό άλλοι λόγοι, για τους οποίους μπορεί να σε αντιμετωπίσουν διαφορετικά στην δουλειά σου και αν είναι σοβαροί επαγγελματίες και άνθρωποι, δεν θα είναι το διαβατήριό σου. Αρα το υπολοιπο 8 με κλίμακα το 10 είναι καθαρά δικη σου υποθεση πως να το δουλέψεις.

5. Όσο είσαι έξω, θα είσαι τουρίστας για τον τόπο σου.

Ξέρεις, θα γίνεις σαν αυτούς που έρχονται τα καλοκαίρια, θα γίνονται μαύροι, παραγγέλνουν χωριάτικη και βγάζουν φωτογραφίες; Αυτό. Μόνο που εσύ θα μιλάς και την γλώσσα, θα έχεις 4-5 παραπάνω ντόπιους γνωστούς να συναντήσεις και ναι, δεν θα χρειάζεσαι βίζα. Οταν το αντιμετωπιζεις ετσι και ο τόπος σου θα σε αντιμετωπίζει σαν τουρίστα. Φιλόξενα βέβαια, αλλά σαν επισκέπτη. Θα λενε “ηρθε η Νορβηγέζα”…

6. Όταν φεύγεις, η ζωή πίσω – των φίλων σου, της οικογένειάς σου κλπ- Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ε Τ Α Ι.

Δεν σε περιμένουν να γυρίσεις για να συνεχίσουν να ζουν. Ναι, τους λείπεις, ναι σου λείπουν. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Οι σχέσεις χρειάζονται τη φροντίδα τους, χρειαζονται πότισμα, ξεχορτιαρισμα. Θα δεις και ποιες φιλίες αντέχουν στο χρόνο και ποιες ήταν να κρατήσουν για καποιο χρονικό διαστημα. Αν λοιπόν έχεις στο μυαλό σου να γυρίσεις πίσω και δεν έχεις ρίξει μαύρη πέτρα πίσω σου, τότε φρόντισε να μην είσαι τουρίστας στις ζωές των αγαπημένων σου. Γιατί όταν γυρίσεις με το καλό, ναι, εκεί θα είναι, αλλά θα έχεις χάσει πάααρα πολλά και σημαντικά.

Ο μεγάλος αυτός κωμικός ηθοποιός και προσωπικά αγαπημένος μου είχε ένα μοναδικό χάρισμα. Να ερμηνεύει τους ρόλους με μια νευρωτική, αγχωτική τις περισσότερες φορες τρέλα στο βλέμμα και ταυτόχρονα να λάμπει το πρόσωπο του με μια έκφραση γαλήνης και εγκαρδιότητας. Κατω όμως απο αυτη τη φιλικότητα που εξέπεμπε μπορουσες να νιωσεις ενα υπόγειο ρευμα αγχους και ενεργουσε παντα χωρις να ειχε την παραμικη ιδέα οτι υπηρχε αυτο. Χαρακτηριστικο παράδειγμα ως Δρ. Φρανκεστάιν εργο του Μελ Μπρουκς όπου ικετευει τους θεους για να δωσει στο τερατουργημα του ζωη, η έκφραση του ειναι ενας υμνος στην τρελα. Μέσα απο την ανισορροπία καταφερνε να βγει ανεπηρέαστος και ακεραιος. Πως; μονο αυτος το ηξερε..Καλό ταξίδι Τζην

On the beach Chris Rea

Τι να πούμε τώρα για αυτήν την υπέροχη μελωδία..
Οι νότες του τραγουδιού του On the Beach από την βελούδινη « βραχνή» φωνή του Chris Rea έχουν γίνει συνώνυμες των beach bar, ακόμη ακουγεται φρέσκο !!
Boys of summer Don Henley

Ο πρώην front man τον Eagles ο Don Henley στην καρδιά των 80s το 1985 μας κέρδισε με το Boys of Summer τα παιδιά του Καλοκαιριού!
Paradise Sade

Aπλά η αγαπημενη μου..Αναμνήσεις απο το καλοκαίρι του 1988 στο νησι της Κερκυρας που παραθέριζα όλα μου τα παιδικά καλοκαίρια..Και σήμερα και για πάντα θα ειναι διαχρονικό!
Sunshine reggae Laid Back

Νωχελικη μελωδία όπως ειναι και ενα καλοκαίρι ραστώνης
La isla bonita Madonna

Τα λόγια ειναι περιττά.
Tropical the island breeze
All of nature wild and free
This is where I long to be
La isla bonita..
Εσάς ποιά τραγούδια σας θυμίζουν καλοκαίρι απο τα 80ies?