This Is What Happens When You Move Out Of the Comfort Zone… or why The Magic Happens When You Step Out Of Your Comfort Zone…
I believe almost all of you who are in the social media have seen this kind of quotes. And I believe that some of you may feel guilty that you don’t want to leave your comfort zone and gain these magic experiences that the other are talking about. Social media preach in a way that to choose safety is self-sabotage..
But what is actually comfort zone? It is a state where person feels at ease and in control of their environment.
And what is wrong with that? Some will say that there is no real control of things. But in a certain extend there is a kind of control of situations and there is no guilt about it. By recognizing and respecting your comfort zone, you can identify when a situation threatens your well being. And by asserting your boundaries, you can get back from anxiety to a place where you feel psychologically safe and secure.
To leave your comfort zone means that you should you expect a lot of anxiety and stress along the way because you deal with situations you are not used to. And if this happens to you in a a daily basis, then maybe you can’t sleep well at night, you have heart palpitations, and this in a long run may considerably damage your health. And I am talking from personal experience. Don’t sacrifice your sleep or your health just to live on the edge.
In a world of increasing demands on our time and attention, our comfort zones act as predictable spaces of mastery where we can seek refuge when the stress becomes too much. They act as containers to shore up confidence, gain momentum, and think clearly. They are kind like an oasis where someone can stop for a while, pause a lttle and think. When we spend less time grappling with discomfort, we can focus more on what matters most.
Of course that doesn’t mean that someone should just stay in the comfort zone. And there is also a lot of fear that prevents you to leave your comfort zone. Then I believe the only thing you can do is just welcome your fears, let them be a part of the procedure. Don’t feel guilty about it.
You gain experiences when you challenge yourself. But to provoke a challenge just to provoke it, it does not make any sense. You must think first if you really want this change in your life to happen, and make it happen by all means, although you cannot control the consequences of your actions as you might think you could. There is always the factor of the unpredictable that gets in your way and this is actually the joy of life, of being alive.
I have seen this movie like a hundred times. Bill Murray at his best performance has stuck in this same Groundhog day and he keeps reliving the same events and situations over and over again… He has this grouchy face all the time and keeps nagging about how pathetic celebration is this Groundhog day. First he complains about his job position in the channel he works, that’s why he is determined to find a new job for himself in another channel. “Primadonnas” his assistant keeps calling him because he acts like one. He has so many demands from the others and not giving himself on the job. As a man of control like he is, since he predicts the weather, when the blizzard came, he said ” I tell the weather, there shouldn’t be a blizzard now! How is this happening?” He realizes that he has no control on things, let alone the weather. Because he is so self absorbed, he passes by every day a poor man begging for food without actually seeing him. Like all of us do not pay attention to what is going on around us, isn’t it? When his life repeats itself and he feels so miserable, he asks for professional help to see a doctor to examine his head…And he thinks “of all the good days that I had in my life, why should I be stuck on this Groundhog day?” As all people having reminiscences of the good old days…
After a repetitive sequence of events he realizes that things can change if he changes the attitude towards life..
Whenever I see that movie I empathize so much for the character of Bill Murray because I find my self stuck on the same day, metaphorically speaking. I have this grouchy face and I am not satisfied. I keep not accepting the way of living in Norway in where I live for the past almost 5 years. I am blaming the difficult weather conditions, the shoveling snow, the way local people approach life as if they live in a box, the 50%, 60%, 70% job positions they offer in the market, the luck of variety of restaurants, bars, coffee shops, social life in general. And the list goes on and on…
But what if…., this is as good as it gets? First of all, I have a cosy place to live with my partner, I have a job which is quite rewarding because I work with kids and when I have my full attention focused I learn a lot about life from them, I have been pretty good in shoveling snow and I can save money, since there are no fancy restaurants and bars to spend the money. I have my zumba classes which I quite enjoy. I teach Greek to a Norwegian bright girl and we enjoy it both very much. I broadcast my web radio show, too. I have a good health to enjoy all these activities.
And I am thinking what is wrong with having a routine? I mean, must people be in a crisis situation to appreciate the daily routine? And what about the time that keeps passing by? Because nowadays I am thinking like that I am ageing… Time is so relevant. Of course I am ageing and it will get worse if I waste my time thinking that I am getting old. The key, as this movie trying to say, is to broad your perspective. Finding a goal in life whatever that is. Could be to make the woman of your dreams fall in love with you, as Bill Murray tried and succeed. Could be to learn an instrument. Could be something trivial like make the best omelette… It doesn’t matter what it is. To live is the utmost gift, the most positive thing! There is nothing negative in life. Only in our minds lives the negative. And it is a function of the mind to protect us from the threats and set the inner alarm when danger appears. That is all. All human beings have experienced some kind of threat/danger in the last 30.000 years, so it is registered in the genes. And the boredom that derives from the routine is product of the thoughts. Mind wants to be busy. So keep it busy by doing things you enjoy and don’t enjoy. If you are attentive and present, you may realize that you can discover new things even by doing the same old thing (whatever is your thing). To focus on what you miss in life and trying to make your bucket list come true only makes you sad and unhappy.
The hero of Bill Murray discovered that when he just paid more attention to everything that was going on around him and allowed himself to open his heart, to leave his comfort zone, to just relax and not expect anything, then his life went on the next level. He didn’t quit trying to win the love of his life.
So don’t let the projections of your wishes and desires rule your life that it should be this or that…
Be present my dear Nordic Groundhog Nat and let your senses be the guide to feel the lightness of being…
In Norway where winter is so long and so dark, people should invent and actually they did invent a lot of festivities on the occasion of the Christmas celebration. The county was pagan during Vikings time and people occupied themselves with fishing and some agriculture. They were isolated by the rest of the world and believed in the little demons of the woods, the trolls. The luck of light which is most obvious in December made them desperately to find occasions to celebrate; so the Christmas is the best occasion.
While Norway is predominantly a Christian country, Christmas wasn’t celebrated here until about the 10th and 11th centuries. Before then, people celebrated yuletide in the middle of the winter, and drank beer in honor of the Nordic gods, waiting for the warmer weather to return. It is believed that the word Yule derives from the Proto-Germanic language, but the etymology of the word remains uncertain. To this day, Christmastime is still called juletid in Norway – and while it has preserved some Old Norwegian traditions, it is also influenced by hundreds of European and American Christian practices. . Lots of beer (juleol) was brewed and drunk in honor of the old pagan Scandinavian gods. A traditional Norwegian Christmas Tree decoration are small paper baskets called ‘Julekurver’ which made in the shape of a heart. It’s said that the writer Hans Christian Andersen might have invented them in the 1860s!
City lights and parties
From mid November, the whole Norway get in the Christmas mood. The lights and the decorations come and make the streets look brighter, as soon as the dark season sets in. Of course, at this time everyone join one (or even more) parties at work, with friends… They are called julebord.
Even kids celebrate it at kindergarten and school, and these parties are called nissefest. There, children usually dress as nisser or goblings and dance around the Christmas tree in little red suits, red-rosy cheeks and freckles. St. Lucia Day
Lucia Dagen is celebrated on the 13th December in schools around Norway. A girl or a boy represents St. Lucia wearing a wreath of candles around the head. The children sing the St. Lucia hymn and they go on a precession though the classroom. Saint Lucy’s Day, also called the Feast of Saint Lucy, is a Christian feast day celebrated on 13 December in Advent, commemorating Saint Lucy, a 3rd-century martyr under the Diocletianic Persecution, who according to legend brought “food and aid to Christians hiding in the catacombs” using a candle-lit wreath to “light her way and leave her hands free to carry as much food as possible. Saint Lucy’s Day is celebrated most commonly in Scandinavia, with their long dark winters, where it is a major feast day, and in Italy, with each emphasizing a different aspect of the story. In Scandinavia, where Saint Lucy is called Santa Lucia in Norwegian and Danish, and Sankta Lucia in Swedish, she is represented as a lady in a white dress (a symbol of a Christian’s white baptismal robe) and red sash (symbolizing the blood of her martyrdom) with a crown or wreath of candles on her head. In Norway, Sweden and Swedish-speaking regions of Finland, as songs are sung, girls dressed as Saint Lucy carry cookies and saffron buns in procession, which “symbolizes bringing the light of Christianity throughout world darkness”.
Lighting Advent candles on Sundays
Advent is a preparation period before December 25 which starts four Sundays before Christmas. Every Sunday up until Christmas Day is commemorated by lighting a four-candle candelabra. On the first Sunday the first candle is lit, on the second Sunday the next two candles are lit, and so on. Advent is the period of four Sundays and weeks before Christmas (or sometimes from the 1st December to Christmas Day!). Advent means ‘Coming’ in Latin. This is the coming of Jesus into the world. Christians use the four Sundays and weeks of Advent to prepare and remember the real meaning of Christmas.
The Advent wreath, or Advent crown, is a Christian tradition that symbolizes the passage of the four weeks of Advent in the liturgical calendar of the Western church. It is traditionally a Lutheran practice, although it has spread to many other Christian denominations.
It is usually a horizontal evergreen wreath with four candles, sometimes with a fifth, white candle in the center. Beginning with the First Sunday of Advent, the lighting of a candle can be accompanied by a Bible reading, devotional time and prayers. An additional candle is lit during each subsequent week until, by the last Sunday before Christmas, all four candles are lit. Many Advent wreaths include a fifth, Christ candle which is lit at Christmas Eve or Christmas Day. The custom is observed both in family settings and at public church and school services. There are many types of advent calendars used in different countries. They are made of paper or card with 24 or 25 little windows on. A window is opened on every day in December and a Christmas picture is displayed underneath.
Decorate with nisser
A nisse is a mythological creature from Scandinavian folklore, which could be compared to a garden gnome or a goblin. According to tradition, they are present in farmhouses in which they act as guardians of those living there and even occasionally help with house chores. They were believed to be the ‘soul’ of the first person living in the property, and are described as small creatures resembling old men with long beards and red conical caps. Nisser are a typical character from Old Norse culture and are also associated with the winter solstice. Today, they have been assimilated into Christian culture in Scandinavia and appear in Christmas tales, decorations, and cards. Santa Claus, known in Norwegian as Julenisse, is himself a sort of nisse. Eat traditional Scandinavian food
Typical Norwegian Christmas dishes include risengrynsgrøt, ribbe, pinnekjøtt, lutefisk and rakfisk. Risengrynsgrøt is Norwegian rice porridge usually prepared for lunch on Christmas day. It is served with sugar and cinnamon and a dab of butter in the centre. An almond is hidden in the large pot, and the person who finds the it in their portion traditionally receives a marzipan as a gift. Ribbe are pork ribs, and Pinnekjøt, or Stick Meat, consists of salted or dried lamb ribs that are soaked in water for approximately 30 hours before consumption. Similarly, lutefisk is dried cod, stock fish or clip fish that is soaked into a solution of lye in order to rehydrate it before eating. It has a gelatinous texture, both loved and loathed by Norwegian people, who seem to agree that ‘once a year is enough.’ Lutefisk is traditionally served with fried bacon, mashed green peas and boiled potatoes. Finally, rakfisk, considered a Norwegian delicacy, is probably one of the world’s smelliest fishes. It is heavily salted trout fermented in water for up to a year. It is then eaten raw with a glass (or several) of aquavit. Last but not least is the drink gløgg, a beverage usually made with red wine along with various mulling spices and raisins. It is served warm and may be alcoholic or non-alcoholic.
It is four years and a half since I moved in Norway…My God time flies…isn’t it? I remember the excitement and the fear of the unknown that overwhelmed me before my coming here. These feelings lasted about a year after my installation here. I was so excited and at the same time so anxious because I wanted to survive here, meaning that I had to find myself any kind of job and most important learn the language so I didn’t pay attention to this SAD phenomenon..
And by SAD I mean seasonal affective disorder. Winter is quite literally depressing in Norway and most probably in all these Scandinavian countries. First described in the 1980s, the syndrome is characterized by recurrent depressions that occur annually at the same time each year. Most psychiatrists regard SAD as being a subclass of generalized depression.
When I first came here a friend told me “watch how Norwegians become frenetic and obsessed with the sun”. The first summer we were here I saw many people lied on the grass in the parks, by the riverside, wherever they would have more access to the sun. I smiled with compassion.
Poor me…The luck of sun had started to have an impact on me as well, only I hadn’t realized it by then..
But every year until now we managed to travel either to homeland or to another place during winter time so the fact that we had bought tickets made us kind of more cheerful. Besides we had a circle of friends, some of them were very good ones, so we had the chance to socialize and just hang around with people. But this year something happened to our circle. My best friend here moved for good to homeland, one other friend moved also and we discovered after a sequence of events that we cannot get along with certain friends so we drifted apart …
Therefore I have the winter blues just before Christmas time .. My behavior is quite aggressive sometimes to my partner and so is his, and I find difficult to have energy to do things and experience feelings of hopelessness. Yesterday I couldn’t sleep because of my dark thoughts. I felt like I suffocated and couldn’t breath as if I was in a dead end situation and there is no way out.
In fact I remember now that last year in a cold winter day I was out for a walk with my best friend and we went to the botanical gardens of Oslo. There were some particular tropical plants which needed lots of heat, that’s why there were installed in greenhouses with hot lamps inside. When we entered the greenhouse, this warmth -so familiar to a girl like me coming from Greece -was so soothing and rejuvenating to me that I felt immediately relaxed and at ease that I didn’t want to come out of the greenhouse! The same happened to my friend.
So I have the symptoms of SAD..but what about the Norwegians? Are they experiencing the same thing?
They do get depressed. They are affected by this luck of sun. It is in their genes and that explains why they drink too much and they go mad when they visit warmer countries like Greece.
During the dark season Norway lives indoors. It is often sludgy, slippery and very wet, and the amount of physical work that it takes just to live daily life–the constant dressing and undressing for the outdoors, trudging through a meter of snow, walking on very slippery ice paths, brushing cars of snow every day–can make a lot of people want to stay indoors. Of course when the first snow comes, they go outdoors for langrenn ski. They wear the hi tech ski uniforms and nobody can’t stop them from this. They have been training the whole year so they don’t want to miss that opportunity.
Norwegians love fire. Any chance they get they will light up a candle. It is normal to see many candles on tables and windowsills. Welcome candles are small dishes in the snow by front doors to greet visitors. Shops also use these candles to welcome customers in from the cold as well as open fire torches. Even though the sun can’t be seen, a fire always warms the soul.
By law all buildings and houses have outside lights for safety which are turned up a specific time. During the Christmas season, which lasts til the 13th of January, Christmas lights decorate houses and front garden Christmas trees. So, even the streets are very festive and beautiful in Norway. Window lamps are in every house. Most lamps only give off 40w so they don’t give really a good light. Tee lights are very common as well as a variety of candles around the house. At Christmas you’ll find the traditional 5 or 7 stick candelabra in many windows or a lighted star.
So after last “dark” night I read some things on the internet and would like to share with you.
There are several theories, none of them definitive, relate to the circadian clock or rhythm —the roughly 24-hour oscillation in our behavior and biology that influences when we feel hungry, sleepy or active. This is no surprise given that the symptoms of the winter blues seem to be associated with shortening days and longer nights, and that bright light seems to have an anti-depressive effect. One idea is that some people’s eyes are less sensitive to light, so once light levels fall below a certain threshold, they struggle to synchronize their circadian clock with the outside world. Another is that some people produce more of a hormone called melatonine during winter than in summer—just like certain other mammals that show strong seasonal patterns in their behavior.
Mental health can also take a hit during the year’s darkest days. Seasonal affective disorder (SAD) is a sub-type of depression that involves many of the same symptoms, including loss of energy, lack of interest in enjoyable activities, oversleeping and feelings of hopelessness. Decreased sunlight can cause drops in your body’s production of serotonin, a brain chemical that helps to determine mood. Lack of light can also alter the brain’s balance of melatonin, a chemical produced during the hours of darkness that helps to govern sleep patterns and mood.
So it seems only in case I find an outdoor activity to do or buy the next flight ticket to a warmer country as soon as possible, I am going to make it here. Even all kinds of extra vitamins cannot substitute the sun. And I love the candles, but it is absurd to expect from them to light your inner darkness, isn’t it?
I know I sound very depressive but to be honest it is the job that keeps me going here. But I am not going to speculate what my future will be here. After all people go through several phases in their life. Let’s find out what will be my next phase 🙂
Expectations are my favorite/ hardest topic in my life. I have been blessed to live moments in my life that I have been so happy and free because I let myself free from expectations.
And due to/thanks to my overthinking mind I let myself feeling disappointed when things are not going my way or according to my plan.
I did a google search about expectations and here below are some quotes that I found about it:
“Expectation Hangover” Defined
The myriad undesirable feelings, thoughts, and responses present when one or a combination of the following things occurs:
+ Things don’t turn out the way you thought, planned, or wanted them to. + Things do turn out according to your plans and desires, but you don’t feel the fulfillment
you expected. + You are unable to meet your personal and/or professional expectations. + An undesired, unexpected event occurs that is in conflict with what you wanted
or planned.” Christine Hassler
“Remember that not getting what you want is sometimes a wonderful stroke of luck.” Dalai Lama
“My happiness grows in direct proportion to my acceptance,
and in inverse proportion to my expectations.” Michael J. Fox
“The root of suffering is attachment.” Buddha
“What if…?” is a question that evokes a feeling of wonderful possibility or dreadful panic. Choose possibility over panic! Christine Hassler
And there are so many of those quotes…But the bottom line is to let go.
Easier said than done? Isn’t? But by letting go is not to give up, which is something that I often get
myself confused.
It is to do the best you can in your own way and let every outcome to serve you to move you towards greater realizations.
It means to be open to unexpected possibilities. It is to have more positive energy when you don’t have the burden of expectations. It is to act on your intention without expecting about when or how it manifests.
The expectations can only limit your perception of things and not make you see if not the whole picture, but at least a piece of the larger scheme of events where everything is really working the way it would/could.
Περί φόβου λοιπόν το παρακάτω άρθρο απόσπασμα από το βιβλίο, Μελετώντας την τετραλογία του Φόβου του F. Riemann, σε μετάφραση του Παντελή Παπαδόπουλου.
Εσύ σε ποιο τύπο ανήκεις;
Οι βασικές μορφές του φόβου σχετίζονται με την παρουσία και τη διαβίωση μας σε έναν κόσμο, όπου επικρατούν δύο μεγάλες αντινομίες. Είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε κάτω από την επίδραση των «άλυτων» αντιθέσεων και αντιφάσεων αυτών των δύο αντινομιών.
Γεννιόμαστε λοιπόν σε έναν κόσμο, που υπακούει σε τέσσερις μεγάλες ωθήσεις. Η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο με συγκεκριμένο ρυθμό. Ταυτόχρονα περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της, κάνοντας έτσι μια «περιστροφή γύρω από τον εαυτό» της (πρώτη αντινομία).
Καθώς κινείται κατ’ αυτόν τον τρόπο, προστίθενται άλλες δύο αντιφατικές αλλά και αλληλοσυμπληρούμενες δυνάμεις, οι οποίες αφενός διατηρούν το κοσμικό μας σύστημα σε κίνηση και αφετέρου το αναγκάζουν σε συγκεκριμένη πορεία: η κεντρομόλος και η φυγόκεντρη δύναμη (δεύτερη αντινομία). Η κεντρομόλος δύναμη είναι εκείνη που κρατά τον κόσμο μας προς τα μέσα, προς το κέντρο, σαν να επιθυμεί να τον συγκρατήσει, να τον έλξει. Η φυγόκεντρος δύναμη κατευθύνεται από το κέντρο προς τα έξω και έχει την τάση να απομακρυνθεί, να αποδεσμευτεί. Μόνο η ισορροπία και των τεσσάρων αυτών ωθήσεων εξασφαλίζει τη φυσική τάξη του Κόσμου, του Σύμπαντος. Σε περίπτωση που μια από αυτές τις ωθήσεις θα υπερτερούσε ή θα χανόταν, η Μεγάλη αυτή Τάξη θα καταστρεφόταν και θα κατέληγε στο χάος.
Ας έρθουμε τώρα στο συσχετισμό μας: Ας υποθέσουμε ότι ο άνθρωπος, ως κάτοικος της γης και ένα πολύ μικρό κομμάτι του ηλιακού μας συστήματος, υποτάσσεται στους νόμους του και ότι φέρει μέσα του τις δυνάμεις που περιγράφηκαν, ως ασυνείδητες κινητήριες ενορμήσεις και παράλληλα ως λανθάνουσες απαιτήσεις. Αυτό μας οδηγεί σε πολύ ενδιαφέρουσες συσχετίσεις αν μεταφέρουμε τις δυνάμεις αυτές στην ανθρώπινη ψυχολογία,
Στην «περιστροφή γύρω από τον εαυτό» αντιστοιχεί ψυχολογικά η απαίτηση για αυτονομία, να γίνουμε δηλαδή ένα άτομο μοναδικό. Η στροφή γύρω από τον ήλιο αντιστοιχεί στην απαίτηση υποταγής σε ένα σύνολο, στον περιορισμό των δικών μας επιθυμιών.
Η κεντρομόλος δύναμη εκφράζει την τάση για διάρκεια και σταθερότητα. Ενώ η φυγόκεντρη δύναμη αντιπροσωπεύεται από την τάση για αλλαγή και μεταβολή.
Η πρώτη «απαίτηση» ( περιστροφή γύρω από τον εαυτό) είναι η ανάγκη να γίνουμε ένα μοναδικό άτομο, που θα δέχεται τη ιδιαιτερότητά του, θα θέτει όρια στους άλλους.
Η ύπαρξή μας μοιάζει με μια πυραμίδα, που ενώ η βάση της αποτελείται από τυπικά και κοινά στοιχεία, βαθμιαία διαφοροποιείται όλο και πιο πολύ, για να καταλήξει στη μοναδικότητα της στο σημείο κορυφής.
Η δεύτερη «απαίτηση» ( περιστροφή γύρω από τον ήλιο) ζητά εμπιστοσύνη στο συνάνθρωπο, στον κόσμο, στη συναλλαγή με το «μη-εγώ», με το «έξω από μένα».
Με την πρώτη αντινομία ερχόμαστε αντιμέτωποι με την παράδοξη απαίτηση της ζωής. Να βιώνουμε αφενός την αυτοπροστασία και την αυτοπραγμάτωση και αφετέρου την αφοσίωση και τον αλτρουισμό, να ξεπερνάμε ταυτόχρονα το φόβο της αυταπάρνησης αλλά και το φόβο της αυτονομίας.
Η τρίτη απαίτηση ( κεντρομόλος δύναμη) αναφέρεται στην επιδίωξη σταθερότητας και διάρκειας. Με την ανάγκη αυτή να διαρκούμε, να μπαίνουμε στο αβέβαιο μέλλον σα να έχουμε κάτι σταθερό, εμφανίζονται οι φόβοι που έχουν σχέση με την επίγνωση της παροδικότητας. Φοβόμαστε να αφεθούμε στην αιώνια ροή της ζωής. Η γνωστή ρήση ότι «κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δυο φορές», το ποτάμι, όπως και ο εαυτός μας, συνεχώς μεταβάλλονται. Έτσι, ζούμε πάντα, σαν να πιστεύουμε ότι έχουμε απεριόριστο χρόνο και αυτή η εικόνα της σταθερότητας και της διάρκειας είναι μια σημαντική ώθηση που μας οδηγεί στη δράση.
Τέλος, η τέταρτη «απαίτηση» (φυγόκεντρος δύναμη) ζητά από μας να είμαστε πάντα έτοιμοι για αλλαγές, να εγκαταλείπουμε το οικείο και να ζούμε τα πάντα σαν να ήταν παροδικά. Με την απαίτηση αυτή να εξελισσόμαστε συνέχεια είναι συνυφασμένος ο φόβος της στέρησης της ελευθερίας μας, μέσα από νόμους και κανόνες. Ο θάνατος εδώ απειλεί σαν κάτι το οριστικό και αμετάκλητο.
Η αντινομία αυτή απαιτεί από μας να επιδιώκουμε ταυτόχρονα και τη διάρκεια και την αλλαγή, ξεπερνώντας τόσο το φόβο της αναπόφευκτης παροδικότητας όσο και τον φόβο της αναπόφευκτης αναγκαιότητας.
Έχουμε συνεπώς τέσσερις βασικές μορφές φόβου.
1. Το φόβο της αφοσίωσης, που βιώνεται ως απώλεια του Εγώ και ως εξάρτηση
2. Το φόβο της αυτονομίας, που βιώνεται ως απομόνωση και έλλειψη προστασίας
3. Το φόβο της αλλαγής, που βιώνεται ως παροδικότητα και ανασφάλεια
4. Το φόβο της αναγκαιότητας, που βιώνεται ως οριστικότητα και ως απώλεια της ελευθερίας
[…από το project ΦΟΒΟΣ -Στοιχεία επιβατών ανάλογα με τους φόβους]
Επιβάτης της πύλης Α…. σαν παιδί αντιμετωπίστηκε περισσότερο σαν ζωηρό και ενοχλητικό σε σύγκριση με τα άλλα παιδιά. Αναγκάστηκε να αποφύγει κάθε ανεπιθύμητη συμπεριφορά και οδηγήθηκε στην τελειομανία. Αντιμετωπίζει με δυσκολία την επιθετικότητα και τις παρορμήσεις του. Ελέγχει και συγκρατεί τον εαυτό του. Η αγάπη, του προκαλεί βαθιά ανησυχία και δεν του είναι εύκολο να δεχτεί ένα ισότιμο σύντροφο. Αναζητά το γνώριμο και το οικείο, οι αλλαγές τον ενοχλούν και τον κάνουν ανήσυχο. Τον χαρακτηρίζει η υπομονή , η υψηλή αίσθηση ευθύνης, η αξιοπιστία και η σταθερότητα.
Επιβάτης της πύλης Β….Σαν παιδί προκαλούσε συμπάθια, του άρεσε να είναι το επίκεντρο και να εντυπωσιάζει.. Μεγάλωσε σ ένα περιβάλλον ασταθές, με κανόνες που δεν ήταν δικαιολογημένοι και κυρίως χωρίς ισχυρά πρότυπα. Είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικός και χρειάζεται τη διαρκή επιβεβαίωση της αξίας του. Απαιτεί να του φέρονται προνομιακά δίχως να διερωτάται για την δική του συμπεριφορά. Έχει πνεύμα δημιουργικό, του αρέσει να ρισκάρει και είναι πάντα έτοιμος να στραφεί σε κάτι καινούργιο . Είναι ευέλικτος, αυθόρμητος, κινητικός και πολύ κοινωνικός.
Επιβάτης της πύλης Γ…. Σαν παιδί η μητέρα του ήταν υπερπροστατευτική και είχε πλήρη εξάρτηση από αυτήν, η αυτονομία του αντί να βιώνεται με χαρά, βιώνεται με φόβο και ενοχές. Φοβάται την απώλεια και εξαρτάται τόσο από την αγάπη που του είναι δύσκολο να εκφράσει τα επιθετικά και διεκδικητικά του συναισθήματα. Στις συναισθηματικές του σχέσεις είναι πιστός, έχει λίγες απαιτήσεις και δεν του είναι δύσκολο να υποχωρεί. Τη ζωή την αισθάνεται συνήθως δύσκολη. Τον χαρακτηρίζει η ικανότητα και η ετοιμότητα να στρέφεται στον συνάνθρωπο και να τον αποδέχεται. Του αρέσει να φροντίζει , να βοηθά και να κατανοεί.
Επιβάτης της πύλης Δ…..Σαν παιδί γινόταν αισθητό από την ενοχλητική συμπεριφορά του γι’ αυτό και συνέχεια το μάλωναν και το απέρριπταν, στην εξέλιξη του έγινε κλειστός και καχύποπτος. Έχει την τάση για αυτοπροστασία και το φόβο της αφοσίωσης. Η επιθετικότητα χρησιμεύει για αυτόν μόνο στην ανακούφιση των εντάσεων, είναι απαλλαγμένος από ενοχές και εκφράζεται ανεξέλεγκτα. Του αρέσει να είναι ανεξάρτητος, παρατηρητικός, έχει το θάρρος να βλέπει τα πράγματα όπως είναι και δεν δείχνει ανοχή στο ψέμα.
Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα. Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις.
Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν.
Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις. Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι.
Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο, γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια και αφού ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ.
Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι.
«Τώρα», λέει ο καθηγητής, «Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας»
Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας, όπως η πατρίδα, η οικογένεια, τα παιδιά σας,
οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα να χαθούν, αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας.
Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως τη δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι.
Η άμμος είναι άλλα μικρότερα πράγματα.
Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις.
Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας.
Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα. Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια. Τα υπόλοιπα είναι άμμος»
Ένας φοιτητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές.
Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε:
Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο γεμάτη και να είναι η ζωή σας,
πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ με κάποιο φίλο.
Οποιο λινκ και να άνοιξα στο γκουγκλ σχετικά με τις προτεραιότητες έπεφτα πάνω στην ιστορία με τον καθηγητή και τα μπαλάκια του τέννις. Είναι πολυ ενδιaφέρον το τι συμβολίζoυν οι μπάλες του τέννις, τα χαλίκια, η άμμος κι ο καφές…
Το σίγουρο ειναι ότι έχω πιει εως τώρα αμέτρητους καφέδες με φίλους και θα πιω άλλους πόσους.. γιατί για μένα στη ζωή σημασία έχουν οι καλοι φίλοι. Τους φίλους να τους φροντίζεις σαν να είναι λουλούδια στον κήπο σου. Να τους ποτίζεις συχνά με νερό, να τους κλαδεύεις που και που, γενικά μην τους παραμελείς. Αν βέβαια εσύ νιώθεις παραμελημένος απο αυτούς, πολύ απλά τους το λες και βλέπεις ποιες είναι οι αντιδράσεις τους, μπορεί να εκπλαγείς.
Εκει που υστερώ είναι στα χαλίκια…δεν ειναι και τόσα πολλά. Αντίθετα η άμμος είναι μπόλικη…
Μπαίνω κάπου κάπου στο σαιτ μου και βλέπω το τελευταιο άρθρο μου για τον Μαικλ που μας αφησε ανήμερα πέρσι τα Χριστουγεννα και μετά από αυτόν κενό, κανένα νέο άρθρο..
Η έλλειψη χρόνου με έχει βγάλει εκτος απο το γράψιμο. Τον ελευθερο χρονο μου προτιμώ να διαβασω νορβηγικα ενοψει εξετάσεων στη γλώσσα και έτσι η αρθρογραφια εχει πάει περίπατο.
Νομιζω οτι έκλεισε ο κύκλος του funnyface. Για σχεδόν 7 χρόνια κατεγραψα συναισθήματα, σκεψεις, φάσεις στη ζωη μου. Ιδέες υπάρχουν για ένα καινουργιο προτζεκτ …το θέμα είναι οτι θελει χρονο για να μπει σε εφαρμογη και να τρεξει..
Δε λεω ομως αντίο. Μπορεί να ανοιξει ένας νέος κύκλος στο γράψιμο..Ιδωμεν!
Ευχαριστώ για την ανάγνωση όλους!
Καλή συνέχεια!
Δε μου αρέσουν οι επικήδειοι, τα δακρύβρεχτα μελό. Ομως θέλω να μοιραστω μαζι σας ότι ενιωσα όταν έμαθα για το θανατο του Τζωρτζ Μαικλ, του δικού μας Γιώργου Παναγιώτου.
Πρωτοείδα για το χαμό του Τζωρτζ Μαικλ φυσικά στο φβ. Και λέω φυσικά, γιατί καλώς ή κακώς το χρησιμοποιώ αρκετά και μέσω αυτού οι περισσότεροι απο μας ενημερώνονται για θέματα της επικαιρότητας.
Στην αρχή σκέφτηκα φάρσα είναι ας το επιβεβαιωσω στο γκουγκλ. Δεν ήταν φάρσα. Τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημερωσης το επιβεβαιωναν. Κοίτα να δεις λοιπόν που ανήμερα Χριστουγέννων έφυγε απο τη ζωή ο αγαπημενος τραγουδιστής των παιδικών και νεανικών μου χρόνων και γενικότερα όλης της ενήλικης ζωής μου ως τώρα. Το last Christmas, η τεράστια αυτή επιτυχία που ακούμε καθε Χριστουγεννα,υπήρξε πάντα ένα θλιμμενο τραγούδι και επισφραγίστηκε τώρα και με το θάνατό του.
Για μένα είχε την πιο ζεστή, εκφραστική ανδρική φωνή με δυνατοτητες να ανεβοκατεβαίνει με άνεση τις κλίμακες. Μελαχρινος, γοητευτικός με υπέροχο χαμόγελο, ήταν ένας ωραίος ανδρας άσχετα με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του.
Αυτό που ένιωσα όταν το έμαθα ήταν μια ξαφνική, στιγμιαία μελαγχολία. Ενα σημαντικό κομμάτι της νιότης μου, του οποίο αποτελούσε μέρος μουσικά ο Τζωρτζ Μαικλ, ανήκει στο παρελθόν. Σαν να μεγάλωσα ξαφνικά απότομα ηλικιακά. Σαν να τωρα κατάλαβα οτι πέρασαν τα χρόνια…Περίεργο?
Ημουν δημοτικό όταν τραγουδουσα με συμμαθητές μου το wake me up before you go go, ή πήγαινα στο σπίτι των ξαδέρφων μου οι οποίες ξεροστάλιαζαν δίπλα στο ραδιόφωνο ακούγοντας το careless whispers,- ενα τραγουδι που πιο μεγάλη κατάλαβα τη διαχρονική αξία του-, ήμουν έφηβη κολλημενη στην οθόνη του MTV όταν τραγουδουσα το freedom ‘90, ήμουν νέα όταν χόρευα το outside και όταν τραγουδούσα ή πιο σωστά ξελαρυγγιαζόμουν μαζί με τους Ελληνες φανς στο Ολυμπιακο σταδιο όλες τις μεγαλες του επιτυχιες το καλοκαιρι του 2007, τότε που είχε έρθει για συναυλία για πρώτη και τελευταία φορά στην Ελλάδα ο Γιωργος. Ετσι τον αποκαλουσαμε εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ. Πρώτη φορά που ειπώθηκε το όνομα του σωστά σε συναυλία από κοινό όπως δήλωσε στη συναυλία.
Ειχε ακόμα πολλά να δωσει στη μουσική ποπ σκηνη που την υπηρέτησε απόλυτα πιστά και σοβαρά μέχρι τέλους. Θα μπορούσε να συνοδευε μουσικά και την υπολοιπη ζωη μου και να μην καταλαβαινα ότι περνάει ο καιρος αν και κάτι άλλο μάλλον θα με έκανε να το καταλάβω.
Ο χρόνος όμως κυλαει σα νερό και μαζί του παίρνει όλες τις στιγμές και τις μετατρέπει σε αναμνήσεις. Aλλά φτάνει η μελαγχολία. Η ζωή συνεχίζεται και σιγοτραγουδαώ στη μεσήλικη πια ζωή μου:
All we have to do now
Is take these lies and make them true somehow
All we have to see
Is that I don’t belong to you
And you don’t belong to me yea yea
Freedom
Freedom
Freedom
You’ve gotta give for what you take
Freedom
Freedom
Freedom
You’ve gotta give for what you take
“Το φίδι και το γεράκι” του Γκορκι
Το φίδι δεν μπορεί να καταλάβει το γεράκι. «Γιατί δεν ξεκουράζεσαι εδώ στα σκοτεινά, στην όμορφη, γλιστερή υγρασία;» ρωτάει το φίδι. «Γιατί να πετάγεσαι στους ουρανούς; Δεν ξέρεις τους κινδύνους που παραμονεύουν εκεί, τη βία και την καταιγίδα που σε περιμένουν εκεί, και το όπλο του κυνηγού που θα σε γκρεμίσει και θα καταστρέψει τη ζωή σου;». Αλλά το γεράκι δεν έδειξε προσοχή. Απλωσε τις φτερούγες του και πετάχτηκε στους αιθέρες, το θριαμβευτικό τραγούδι του να αντηχεί στους ουρανούς. Μια μέρα το γεράκι γκρεμίστηκε, το αίμα ανάβλυζε από την καρδιά του και το φίδι είπε: «Ανόητε, σε προειδοποίησα, σου είπα να μείνεις εκεί όπου ήμουν, στα σκοτεινά, στην όμορφη, ζεστή υγρασία, όπου κανένας δεν μπορούσε να σε βρει και να σε βλάψει». Αλλά με την τελευταία του πνοή το γεράκι απάντησε: «Εχω πετάξει στους αιθέρες, έχω ανεβεί σε ύψη ιλιγγιώδη, έχω αντικρίσει το φως, έχω ζήσει, έχω ζήσει!» ”
“Η ελευθερία, είναι η μόνη ανθρώπινη περιπέτεια για την οποία αξίζει να παλεύει και να ζει κανείς”, Έμμα Γκόλντμαν
Eιμαστε ελευθεροι?
Τις προαλλες ημουν καλεσμενη σε ενα τραπέζι. Ανάμεσα στους συνδαιτημόνες ηταν ένα ζευγάρι μεσοκοπων Νορβηγων. Ο αγαπητός κύριος Τζον εκεινο το βράδυ υπηρξε λαλιστατος και χωρίς να έχει βαλει το χεράκι του σε αυτό το αλκοόλ. Σε καποια φάση μας εξίστορησε την περιπετεια του σε ενα ταξιδι που έκανε οταν ήταν γυρω στα 20 σε road trip με τη μηχανή με αφετηρια τη μακρινή Νορβγηγία και τερματικό σταθμό τη Θεσσαλονίκη. – Να σημειωσω οτι το ζευγάρι αυτό ειναι λάτρεις της Ελλάδας και έχουν ταξιδέψει άπειρες φορές στη χώρα μας-. Δε συγκράτησα λεπτομερειες της αφηγησης και δεν έχει σημασία στην παρόυσα φάση. Συγκράτησα το πρόσωπο και την κάθε εκφραση που επαιρνε αφηγουμενος την ιστορία του. Το ζουσε! Κι ήταν τόσο χαρουμενος, γλυκός σαν παιδί γιατι ειχε ζήσει την περιπετεια. Ηταν ελευθερος και ζουσε!
Το τραπεζι μας αποτελουνταν απο τη μια πλευρά απο Νορβηγους κι απο την άλλη απο Ελληνες. Η ελληνικη πλευρα ήταν φτωχή σε περιπετειες.. κατι είπα εγώ, κατι ειπε ο συντροφος μου, μπορει και να θαμπωθηκαμε απο τη διήγηση και να κόλλησε το μυαλό, ποιος ξερει..Εκείνο που αναρωτιεμαι είναι αν ζούμε. Το πιο πιθανό ειναι να ζουμε ενα καθημερινο αδιακόπο στρες που μας εγκλωβίζει να αφεθουμε. Ναι η ζωή ειναι έτσι, ειναι κι αλλιως. Ποσο ελευθεροι ή καλύτερα πόσο αφήνουμε τον εαυτο μας ελευθερο να ζήσουμε? Να δώσουμε την ψυχή μας σε κατι.
Βιωνω μια περίοδο οπου νιωθω οτι ανοιγονται καινουργιες προοπτικές επαγγελματικές και μέσα μου νιωθω έναν αναβρασμό. Τα παντα κινουνται και μεταβαλλονται απιστευτα γρηγορα. Και ταυτοχρονα θελω να κάνω ταξιδια μακρινά και μή, να ζήσω νεες εμπειριες, να νιωθω μικρή αλλα να μην ειμαι. Εχω μια μεγάλη περιέργεια να γνωρίσω, να μάθω. Να, είμαι σε αυτό το σημείο που ο δρόμος συνεχίζει ευθεία αλλα ειναι κι αυτη η στροφή στο βάθος που ποιος ξερει που θα με βγάλει…
Υπαρχει όμως παντα και η αλλη όψη του νομίσματος: “Ελευθερία δεν είναι πάντα να φεύγεις είναι να επιλέγεις και πότε θα μεινεις.”Ρ. Στυλιαρά
