Ειμαι ανθρωπος που ξεκιναω κατι σιγα-σιγα, δειλα-δειλα αλλα οταν παιρνω φορα…
Εχω την ευλογημενη τυχη πραγματικα να διαθετω αυτη την περιοδο στη ζωη μου αρκετο ελευθερο χρονο και θελω να τον αξιοποιω οσο γινεται πιο καλα. Κι επειδη νιωθω ξεκουραστη, σε καλη φυσικη κατασταση σε γενικες γραμμες, αποφασισα με μια φιλη να αρχισουμε τις εξορμησεις στα βουνα της Ελλαδος, που ευτυχως εχει πολλα και ξεχωριστης ομορφιας το καθενα.
Η αρχη εγινε απο την 5ωρη καταβαση στο Βουραικο, την 28η Οκτωβριου. Αντι να πουμε ΟΧΙ εκεινη την ημερα και να τεμπελιασουμε στα κρεβατια μας, ειπαμε ΝΑΙ στη φυση! Ηταν κουραστικα, μετα τις 3 ωρες κυριως για τα γονατα και τις γαμπες αλλα επιζησαμε και η κουραση μετα ειναι πραγματικα γλυκια.
Η επομενη ηταν η αναβαση στο καταφυγιο των Βαρδουσιων και στη συνεχεια η αναβαση στην κορυφη του Κορακα. Ομως ο βαθμος δυσκολιας της πεζοποριας συμφωνα με τον ορειβατικο συλλογο με τον οποιο θα πηγαιναμε ελεγε 2 αλλα στην πορεια οπως αποδεικτηκε ηταν λιγο παραπανω. Επιπλεον, δεν ειχα μπει στη διαδικασια να δω κατι για τον καιρο οπου δεν ηταν πολυ καλος εκει, ουτε ειχα εξοπλιστει καταλληλως. Κι ετσι μετα την αναβαση μεχρι το καταφυγιο, ειπα να σταματησω εκει. Η φιλη μου μου αντιθετα ηταν αποφασισμενη για την κορυφη, ενω εγω ειχα καποιες τεχνικες δυσκολιες σιγουρα ξεπερασιμες αλλα τις ειχα υψωσει ως εμποδιο μεσα μου κι ειχα πει οτι θα τους περιμενω στο καταφυγιο μεχρι να κατεβουν απο την κορυφη. Ομως για καλη μου τυχη!!? με εβαλαν στην πριζα! «Καλυτερα να ερθεις μαζι μας γιατι θα βαρεθεις να περιμενεις τοσες ωρες μονη σου στο καταφυγιο, πως θα περασει η ωρα, θα ειναι ομορφα, θα δεις, θα χεις να το λες…» και τελικα ακολουθησα, οχι οτι χρειαστηκε πολυ χρονος για να αλλαξω γνωμη. Τα τοπια που αντικρυσα, -κυριως σε ενα χιονισμενο οροπεδιο οπου επεφτε ο ηλιος εκτυφλωτικος απο την κορυφη, ηταν το πιο μαγευτικο,- με αποζημιωσαν οπως και η καλη παρεα που γνωρισα. Δε λεω, φοβηθηκα εκει ψηλα γιατι πραγματικα ειχε παρα πολυ κρυο, χιονι, ομιχλη κι εγω οπως ειπα δεν ημουν καθολου εξοπλισμενη. Βασικα πηγα τουριστρια…Και σιγουρα κουραστηκα ειδικα στην καταβαση που ηταν πανω απο 6 ωρες και ημουν πιασμενη 2 μερες σχεδον, αλλα οταν ειδα τις φωτογραφιες και ετρεξε το μυαλο μου προς τα πισω σκεφτομενη την πορεια που εκανα ε, οπως και να το κανουμε πηρα τα πανω μου!
Πρεπει να πω οτι ολη αυτη η πορεια στα βουνα περα απο την σωματικη κουραση που ειναι δεδομενο οτι θα αισθανθεις λιγο η πολυ αναλογα με το ποσο σε φορμα εισαι, αυτο που εχει σημασια, οπως το βλεπω απο την πολυ μικρη μου εμπειρια ως τωρα, ειναι η παλη που κανεις συνειδητα και ασυνειδητα με τον εαυτο σου. Υπηρξαν στιγμες που βλαστημησα γιατι βρεθηκα εκει πανω, γιατι μας πηγαν απο το δυσκολο μονοπατι, ή φτανοντας μια ανασα πριν την κορυφη του Κορακα, αναρωτηθηκα τι κανω εγω εδω πανω, μεσα στο ψοφοκρυο, με τρελη ομιχλη, προσπαθω να αποδειξω κατι…και οντως δεν ανεβηκα μεχρι τελους. Με χωριζαν λιγα μετρα αλλα ειπα μεσα μου οτι αυτο ειναι το οριο μου, ασε τις κορυφες για τους αλλους, εξαλλου ολη η διαδρομη που εκανα με την καλη μου παρεα αξιζε με το παραπανω.
Στην αναβαση αλλα και στην καταβαση πρεπει να εισαι συγκεντρωμενος, δεν υπαρχει περιθωριο για αφηρημαδα γιατι μπορει να χαθεις, η να χτυπησεις, εισαι σχεδον απολυτα επικεντρωμενος στο τωρα κατι που σπανια μας συμβαινει οταν το μυαλο μας τρεχει σε σκεψεις στο παρελθον η στο μελλον.
Ακολουθησε η αναβαση στο καταφυγιο της Αστρακας και μετα ο περιπατος πανω στην παγωμενη λιμνη της Δρακολιμνης μια αισθηση απιστευτη…Τι επεται μετα δεν ξερω, αλλα γουσταρω!…

Xτες το πρωι ενιωσα πολυ χαρα που ξυπνησα στη Ν. Μακρη. Ειχε μια εκτυφλωτικη λιακαδα, εκανε ζεστη, η θαλασσα ηταν πραγματικα λαδι,(ποτε δεν ειναι ετσι το καλοκαιρι), μπηκα στον πειρασμο να κανω μια βουτια αλλα αυτη η ευλογημενη κι αλλοτε αναθεματισμενη συνεση που με χαρακτηριζει ενιοτε, με συμβουλεψε να μην δοκιμασω να βουτηξω γιατι εχω να κανω μπανιο 2 μηνες και που ξερεις μπορει να κρυολογησω και δεν θελω κατι τετοια τωρα.
Ανεπνευσα το θαλασσινο αερακι, ξεκουρασα τα ματια μου ατενιζοντας το μπλε της θαλασσας και κινησα να επιστρεψω στο “κλεινον αστυ”. Ειχα βαλει ενα αγαπημενο “road” cd το “communique” των Dire Straits και η “Γκολφω” μου (το γκολφακι δηλαδη)απογειωθηκε. “Πως και δεν εχει κινηση ο δρομος;”,σκεφτηκα. Θυμηθηκα ομως οτι ηταν μερα δημοτικων & νομαρχειακων εκλογων χτες, και πραγματικα επιανες τα 120 χλμ ανετα στη Μαραθωνος. Ηταν κι αυτο το cd βλεπεις που σε παρεσερνε…Λεμε τωρα!…

Γυρνωντας σπιτι ειχα κατι δουλειες και ετρεξα λιγο. Καποια στιγμη το απογευματακι που πεταχτηκα στη γειτονια για μια δουλεια βλεπω το γυμνασιο που ειναι διπλα μου φωτισμενο, αυτοκινητα υπηρχαν στο προαυλιο και ενα σωρο πεταμενα φυλλαδια παντου. “Α, σκεφτηκα, σωστα, μερα εκλογων ειναι σημερα”. Και αναρωτιεμαι οταν βλεπεις αυτο το χαλι δυο βηματα εξω απο το σπιτι σου, με τοσα σκουπιδια-φυλλαδια παντου που παντα ως δια μαγειας βρισκουν λεφτα γι αυτα, κι οταν, απ’ότι πηρε το αυτι μου σημερα στο ραδιοφωνο, ξοδευτηκαν γυρω στα 2 εκατομμυρια ευρω για καλπες και παραβαν γιατι απο τις περσινες κοινοβουλευτικες εκλογες παρουσιαστηκε ελλειψη…λες, με τη καρδια να ψηφισω και ποιον; οπως καταλαβατε ανηκω στην πλειοψηφια της αποχης του 54%. Δε νιωθω περηφανη γι’ αυτο, αν σκεφτεις οτι υποτιθεται μεγαλωσα σε ενα “δημοκρατικο” πολιτευμα και στερω στον εαυτο μου το δικαιωμα της ψηφου που μου ανηκει απο 18 χρονων.
Για ποια δημοκρατια ομως μιλαμε οταν κυβερνουν εδω και δεκατιες δυο οικογενειες?
Κι εχουμε επαναληψη της ηλιθιοτητας αυτης και αυτην την Κυριακη…Να δω ποτε θα καθαρισουν τους δρομους που η ασφαλτος δεν φαινεται απο τα χαρτια..

 

Empire State Building

Τωρα που δεν υπαρχουν πια οι διδυμοι πυργοι, δεσποζει απο παντου. Πιστευω οτι το ειδος των ανθρωπων που συμμετειχαν ενεργα στο χτισιμο του τη δεκαετια του ’30 στην περιοδο του τοτε μεγαλου οικονoμικου κραχ, ειναι σε ελλειψη και δεν προκειται να ξαναβγει. Πραγματικα δεν μπορει να χωρεσει ο νους μου πως καθονταν οι χτιστες στα ξυλινα περβαζια σε υψος πανω απο 100μ. και καπνιζαν το τσιγαρο τους η επιναν τον καφε τους εχοντας τετοιο μεγαλο κενο κατω απο τα ποδια τους.. Και λιγο πολυ ολοι εχουμε δει αυτες τις ασπρομαυρες αφισο-φωτογραφιες και αναρωτιεσαι πως ειναι δυνατον;

 
Σημερα τα νεα κτιρια ειναι εντελως προκατ, η ανθρωπινη συμμετοχη ειναι λιγοστη. Γι αυτο και κτιρια οπως το Empire state, το Chrysler building η η απιστευτα συμμετρικη γωνια του Flatiron building που εχουν κατασκευαστει πριν το ’50 αποτελουν αρχιτεκτονικα επιτευγματα σε σχεση ας πουμε με τους πυργους του Ντοναλντ Τραμπ.
Ουρα 1 1/2 μας χωριζε απο τον 86ο οροφο οπου ανεβηκαμε για να δουμε τη θεα σε ολη τη Ν. Υορκη! Μπορουσαμε να παμε και πιο ψηλα αλλα ηταν περισσοτερη αναμονη, και πιο ακριβο το εισιτηριο. Αξιζε η αναμονη;ΝΑΙ!

Harlem

Κι ενω περπατας στην ομορφη, ακριβη συνοικια του Upper West Side κοντα στο πανεπιστημιο Κολουμπια, στριβεις δεξια στην 125str και το σκηνικο αλλαζει ραγδαια. Κτιρια κακοσυντηρημενα ως επι το πλειστον, το 99% των ανθρωπων που κυκλοφορει στους δρομους ειναι μαυροι, και ηδη νιωθεις τους ρυθμους πιο χαλαρους, πιο νωχελικους σου δινεται η αισθηση οτι εισαι σε μια γειτονια αλλιωτικη. Η αληθεια ειναι οτι περπατωντας μεχρι το Αpollo theater ενιωσα μια ανασφαλεια αν και ηταν μεσημερι, που την ξεπερνουσα οταν ακουγα τις μουσικες r&b που παιζονταν στα καταστηματα ρουχων.(απλα ενιωθα καλυτερα, μη με ρωτατε γιατι …)

Brooklyn Bridge

Δεν υπαρχουν λογια γι’ αυτη τη γεφυρα…Απο τα πιο χαρακτηριστικα σημεια της Νεας Υορκης, απο τα περισσοτερο κινηματογραφημενα μερη. Προσωπικα, θυμαμαι την ταινια “Καποτε στην Αμερική”, γιατι ξεπροβαλε η γεφυρα μεσα απο καποια στενα του Μπρουκλιν με τη συνοδεια της μουσικης του Ενιο Μορικονε.

Brooklyn Heights
Τι ομορφη, γραφικη συνοικια..Δυοροφα, τριοροφα σπιτια με τις χαρακτηριστικες σκαλες, μικρα καφε, μαλιστα σ’ενα οπου φαγαμε το παραδοσιακο αμερικανικο πρωινο french toast with bacon o σερβιτορος ηταν Ελληνας απο την Κεφαλλονια.  

Και περπατωντας στο Βrooklyn promenade, ενας δεντροστοιχισμενος πεζοδρομος κατα μηκος του Hudson River ο οποιος εχει θεα στο lower Manhattan και στην Brooklyn Bridge, εχεις την αισθηση οτι τωρα θα δεις σε καποιο παγκακι να καθεται ο Τονι Μανερο(Τζον Τραβολτα) μαζι με την αγαπημενη του φιλη και να αγναντευουν αυτη τη θεα με μουσικο χαλι το “how deep is your love” των Bee Gees απο την ταινια “Saturday night fever”…

Τimes square
Δεν ειναι πλατεια, απλα ειναι ενα τμημα του δρομου Broadway ο οποιος τεμνει καθετα σχεδον το Μανχαταν και ειναι γεματο απο φωτεινες διαφημιστικες επιγραφες. Ειναι ενα πολυσυχναστο μερος και μονο ισως γι αυτο να ειναι εντυπωσιακο.

Θα μπορουσα να πω κι αλλα για το ταξιδι μου αυτο στην πολη που δεν κοιμαται ποτε..
Θα αρκεστω ομως στο να πω οτι και μονο που περπατας στους μεγαλους της δρομους νιωθεις, μυριζεις την ελευθερια..παρολο που φανταζει οξυμωρο αν σκεφτει κανεις ποσο αστυνομοκρατουμενη πολη ειναι. Πηρα μια μυρωδια λοιπον, μια μικρη γευση τον περασμενο Αυγουστο. Σιγουρα ομως θα ξαναπαω κι ελπιζω για πολυ περισσοτερο καιρο..!

Ν. Υορκη, Αυγουστος 2010

Ουρανοξυστες, μεγαλα οικοδομικα τετραγωνα, λιμουζινες, ενα απιστευτο μωσαικο ανθρωπων που ξεχυνεται καθημερινα στους δρομους απο το πρωι, συνωστισμος απο διαβατες στα φαναρια για να διασχισουν τους δρομους, σειρηνες περιπολικων και πυροσβεστικων ακουγονται αδιακοπα σχεδον ολο το 24ωρο…

Αποπνιχτικη, στα ορια του ζαβλακωματος, ζεστη λογω της υγρασιας που εκεινες τις μερες του Αυγουστου εχει χτυπησει κοκκινο. Οταν παιρνεις δε το μετρο, ναι, ειναι ολοφανερο, εισαι στην κολαση, δευ υπαρχει καμια αμφβολια. Η υγρασια που εχει γινει σα γλιτσα κολλαει στο προσωπο σου, στο σωμα σου, δεν μπορεις να αναπνευσεις και μετρας τα λεπτα μεχρι να ανεβεις στο βαγονι. Κι οταν μπαινεις στο μετρο, παγωνεις απο το αιρκοντισιον ωσπου να φτασεις στη σταση σου και να ανεβεις τα σκαλια με αδυναμια μεχρι να βρεθεις στην επιφανεια..Λογω παλαιοτητας του μετρο, δεν υπαρχει εξαερισμος και βλεπεις απο τις τρυπες των υπονομων σε καθε γωνια να βγαινει ζεστος αερας…
Ζεστος αερας που εχει ανακατευτει απο την εντονη μυρωδια του χοτ ντογκ αφου σε καθε τετραγωνο υπαρχουν 2-3 καντινες που ψηνουν οχι μονο χοτ ντογκ αλλα και γυρο!
Ζεστη εξω, μεσα κρυο! Στο ξενοδοχειο, στα μαγαζια, στα σουπερμαρκετ, στα καφε, στα ταξι, στο μετρο, στα λεωφορεια, ΠΑΝΤΟΥ το αιρκοντισιον στη ψυξη! Να μετα πως αυξανεται η υγρασια στην ατμοσφαιρα.
Η παρουσια της αστυνομιας παντου. Δικαια τη λες απο τις πιο ασφαλεις πολεις του κοσμου. Κυκλοφορεις βραδυ, αργουτσικα και πραγματικα δεν νιωθεις φοβο.
Κορναρισματα; συνεχεια. Οι Νεορκεζοι δεν καταλαβαινουν τη λεξη υπομονη. Και μπορουν να κανουν και καβγα στο επιτοπου αν καποιος τους τη βγει περιεργα. Οι οδηγοι λεωφορειων αν δεν ειναι κολλημενοι στην κινηση η δεν πρεπει να χασομερησουν για να κατεβασουν τη ραμπα ωστε να οδηγησουν οι ιδιοι τον αναπηρο επιβατη στη θεση του, να τον δεσουν με τη ζωνη ασφαλειας κι υστερα να παρουν το τιμονι, τρεχουν.

Village, Soho, Chelsea, συνοικιες που θυμιζουν λιγο γειτονια, οι δρομοι τους δεν ειναι αριθμημενοι αλλα εχουν ονοματα, και δεν ειναι απολυτα ευθυγραμμισμενοι οπως το υπολοιπο Μανχαταν.

Και φτανεις στο Central Park, μια ανασα δροσιας που σε φερνει στα ισα σου। Καλυπτει το βορειο και κεντρικο Μανχαταν αφου εκτεινεται απο 59str εως 110str στο μηκος του.. Εχει πραγματικα πλουσια βλαστηση, λιμνες για βαρκαδα η μοντελισμο, γηπεδα μπειζμπολ, μπασκετ, ειναι η διεξοδος του Νεορκεζου. Γυρω απο τη λιμνη Jacky Kennedy Reservoir αν θες να περπατησεις μπορει να σε ποδοπατησουν απο τη ταχυτητα οχι τοσο οι ποδηλατες οσο οι δρομεις. Και φυσικα υπαρχει και το Βoathοuse, ενα εστιατοριο για πλουσια πορτοφολια χτισμενο σε ειδυλλιακη τοποθεσια διπλα στη λιμνη. Διαθετει ομως και αναψυκτηριο για low budget stories. Περπατωνας σε καποια σημεια του παρκου ειναι τοσο εντονη η βλαστηση που δεν βλεπεις τους ουρανοξυστες και νιωθεις οτι εισαι χαμενος στα δασος. Στα πολλα του ξεφωτα, συνεχεια ακους μουσικες απο πλανοδιους μουσικους, μια μουσικη πανδαισια απο καντρυ, ροκ, τζαζ σαξοφωνο αλλα και κλασικη πολυφωνικη χορωδια… τι απιστευτη αισθηση!
Γυρω απο το Central park περιμενουν οι αμαξαδες αλλα και οι ποδηλατες που οδηγουν πισω τους 3θεσια αμαξα, το νεο trend της τελευταιας 5ατιας στη Νεα Υορκη.

Πηγα για ενα μπανιο στη θαλασσα σημερα το πρωι, το ειχα αναγκη να κολυμπησω, να ξεπιαστουν λιγο οι μυες μου μετα απο μια ψυξη που επαθα στην πλατη εκτεθειμενη στο air-condition..
Συναντησα βεβαια κινηση στο δρομο αλλα το κολυμπι και το αραγμα στην παραλια διαβαζοντας βιβλιο με αποζημιωσε.
Ειχα μια εντονη μερα χτες κυριως συναισθηματικα και οδηγησα αρκετα στην Αθηνα κουβαλωντας μαζι αυτο το φορτιο των σκεψεων που με εκανε επικινδυνη στο δρομο…Και σημερα που αρχισα να ησυχαζω στη θαλασσα, ο θορυβος των σκεψεων μου αρχισε να καταλαγιαζει.
Τις τελευταιες μερες νιωθω οτι με εχουν κυριευσει οι νευρωσεις μου. Ειναι σε υπερλειτουργια ο εγκεφαλος μου. Συσσωρευονται η μια πληροφορια μετα την αλλη και δεν ξερω σε ποιο πεδιο να κινηθω. Και λεω νευρωση, γιατι ενας στοχος που εχω βαλει μεσα μου, μου φαινεται αλλοτε δυσπροσιτος, αλλοτε εφικτος, αλλα ουσιαστικα δοκιμαζω λιγο πολυ την ιδια μεθοδο προσεγγισης και ολα τα σημαδια μου λενε οτι πρεπει να αλλαξω τροπο αντιμετωπισης, αλλιως θα γινω νευρωτικη!…
Κι ετσι αφου αρχιζα να ησυχαζω λιγο στη θαλασσα, στην επιστροφη ξεσπασε αυτη η υπεροχη καλοκαιρινη μπορα! Κατεβηκα απο το αυτοκινητο κανοντας σταση στο μουσειο οινου που βρισκεται λιγο πριν μπεις στην αττικη οδο. Μυρισα το χωμα και διεγερθηκαν οι αισθησεις μου, και βρεγμενη καθως ημουν ακομα απο το μπανιο, δεχομουν με πολυ χαρα τις σταγονες της βροχης πανω μου.. Πηγα να ρωτησω τις ωρες λειτουργιας του μουσειου. Ηταν εκει και κατι μηχανοβιοι που περιμεναν υπομονετικα να τελειωσει η βροχη και ειχε μια υπεροχη ησυχια το μερος αυτο. Ενιωσα τοσο ομορφα που διεκοψα την πορεια μου προς το σπιτι και απλα απολαυσα λιγο τη βολτα στη βροχη, που αυτο που θελω να πω ειναι ειναι οταν νιωθουμε οτι μαλλον το εχουμε καψει, ειναι απαραιτητο να παταμε το pause κι ας αργησουμε να φτασουμε στον προορισμο μας. Ετσι κι αλλιως, πραγματικα δεν εχει σημασια ο προορισμος, αλλα το ταξιδi

 Ειμαι απο τους ανθρωπους που αρνουνται κατηγορηματικα να ανοιξουν την τηλεοραση, ειδικα οταν προβαλλει δελτια ειδησεων. Αυτην την περιοδο με την εισοδο της Ελλαδας στο ΔΝΤ νομιζεις οτ η ωρα της κρισης ηρθε. «Παραλυουν αυριο ιδωτικος τομεας και δημοσιος τομεας με γενικη απεργια», «μειωνεται ο κατωτερος μισθος απο 740€ σε 600€» ειναι μερικες ειδησεις που βλεπουμε στις οθονες μας. Η ενημερωση ειναι τοσο επιλεκτικη, δινεται π.χ. τετοια εμφαση στους εμπρησμους που εγιναν στην τραπεζα Μαρφιν κι οχι οτι υπηρχαν και καποιοι διαδηλωτες και μαλιστα μεταναστες απο οτι εμαθα, που προσπαθησαν να διασωσουν τους εγκλωβισμενους της οδου Σταδιου που αυτο απο μονο του ειναι ενα πολυ θετικο γεγονος που δεν δημοσιοποιηθηκε ιδιαιτερα.
Η κοινη συνισταμενη ολων αυτων ειναι οτι προσπαθουν απροκαλυπτα να ενοχοποιησουν ολους μας για την κατασταση στην οποια εχει περιελθει η Ελλαδα. Φταιει κι ο ψιλικαντζης κι ο μεγαλοεπιχειρηματιας και ο συνταξιουχος και ο γκολντεν μποι. Κι αφου φταιμε ολοι λοιπον, απαγορευται και να θυμωσουμε αρα να πως καταληγουμε να νιωθουμε αυτοαπορριψη και να πως σιγα-σιγα αποδεχομαστε τα μετρα. Βοηθα βεβαια, οτι συνεχεια μας βομβαρδιζουν με στατιστικες «το 20% ζει κατω απο το οριο της φτωχειας», «1.000.000 ανεργοι» κλπ, κι ετσι περνουν το μηνυμα οτι οποιαδηποτε διαδηλωση και να κανουμε ειναι ακυρη και ακαιρη και γενικα οτι τα μετρα ειναι μονοδρομος.
Δε θελω να μπω στη διαδικασια να σχολιασω αν πρεπει η οχι να μπουμε στο ΔΝΤ. Δεν ειμαι αρμοδια για κατι τετοιο. Εκεινο που θελω να πω ειναι οτι σε μια τετοια περιοδο κρισης μπορει πραγματικα να αποτελεσει μια καλη ευκαιρια να επανεκτιμησουμε καποιες αξιες, να ψαχτουμε περισσοτερο και να γινουμε πιο συνειδητοι στις επιλογες μας. Να κανουμε μια σταση και να κατεβουμε λιγο απο αυτο το τρενακι που τρεχει με ιλιγγιωδη ταχυτητα και ειναι σαν να ειμαστε οι επιβατες-φαντασματα αφου ειμαστε αποντες στα δρωμενα, και να επεξεργαστουμε περισσοτερο ο,τι πληροφορια μας δινεται, να παρατηρουμε με διαυγεια τι συμβαινει γυρω μας και σε μας τους ιδιους.
Ειπα μια μεγαλη κουβεντα: διαυγεια. Ειναι τοσο δυσκολο για το νου να σταματησει να αναλωνεται σε σκεψεις που αφορουν το παρελθον η το μελλον του και να επικεντρωθει στο εδω και τωρα. Αλλα μονο ετσι θα αισιοδοξησουμε. Να αρχισουμε να βγαινουμε απο το καβουκι μας, να αρχισουμε να απολαμβανουμε τα απλα πραγματα, που αυτο μπορει να σημαινει απο το να βγαλουμε βολτα το σκυλο μας το πρωι, μεχρι να δοκιμασουμε μια νεα συνταγη μαγειρικης, να μαζευομαστε στα σπιτια και να φερνει ο καθενας μας απο κατι για να βοηθησει το νοικοκυρη που ανοιγει το σπιτι του, η να μπαινουμε 3-4 ατομα σε ενα αμαξι για να παμε σε εναν κοινο προορισμο. Πιστευω οτι οι ανθρωποι θα ερθουμε πιο κοντα ετσι και ειναι τοσο ομορφο αυτο.
Αισιοδοξη η απαισιοδοξη λοιπον; Ειμαι ανθρωπος αρκετα κυνικος, και δε λεω, αρκετα συχνα πεφτει η διαθεση μου, μαλιστα τοσο που η γλωσσα του σωματος μου το εκπεμπει απο μακρια. Αλλα παντα μεσα μου μια φωνη μου λεει οτι θα τα καταφερεις κι οτι θα περασει κι αυτη «μπορα», και ειθισται να την ακουω, οποτε ναι, ειμαι αισιοδοξη. Εσεις;