Ε, ναι λοιπον φευγει σε 3 μερες και το 2010…Οι περισσοτεροι απο εμας κανουν απο μεσα τους φιου, να φυγει να παει αλλου, ηταν μια αθλια, απαισια χρονια…Σιγουρα αν το δουμε κοντοφθαλμα απο την αποψη της ελληνικης οικονομιας, η Ελλαδα επισημα παρεδωσε τη σκυταλη της διακυβερνησης της σε ξενα χερια με την εισοδο της στο ΔΝΤ. Αν δηλαδη πιστευε καποιος -λεμε τωρα-οτι εκανε κουμαντο η ελληνικη κυβερνηση, τωρα ξερει οτι τοσα χρονια ηταν γελασμενος. Η καταρρευση της ελληνικης οικονομιας ειχε, και εχει, και θα εχει ενα σωρο επακολουθα, αλλα πραγματικα δεν ειμαι οικονομικος αναλυτης, ουτε εχω και τη διαθεση να το αναλυσω.
Σκοπος του blog ηταν να με εκθεσω κατα καποιο τροπο, να καταγραψω τις σκεψεις, τις συνηθειες, τα ταξιδια μου, να προκαλεσω τυχον σχολια απο τους αναγνωστες μου, να επικοινωνησω με λιγα-λογια. Και οσο εχω διαθεση και εμπνευση θα συνεχισω να γραφω και τη νεα χρονια γιατι η αληθεια ειναι οτι τελευταια εχει αραιωσει η συχνοτητα της γραφης μου.
Πιστευω οτι ειναι καλο να μπαινουμε στη διαδικασια εστω για λιγο να κοιταζουμε πισω, να δουμε τι κραταμε στα + και τι στα – ο καθενας πριν βιαστουμε να ξεφορτωθουμε τον παλιο τον χρονο, ειναι ουσιαστικο δηλαδη να βρισκουμε χρονο να το κανουμε για να ειμαστε πιο κεντραρισμενοι στους στοχους, στις επιθυμιες μας για τη νεα χρονια.
Στη δικη μου θυμηση εμειναν πολλα πραγματα, σιγουρα ομως ξεχωρισε το ταξιδι στη Νεα Υορκη που εκανα το καλοκαιρι που μας περασε, ενα ονειρο ζωης. Χτες μαλιστα το ανεφερα και στον αερα μεσα απο την εκπομπη που κανω απο τη διαδικτυακη “συχνοτητα” ενος site που κι αυτο αποτελει ονειρο μου που εγινε πραγματικοτητα. Ηθελα απο μικρη να ειμαι πισω απο το μικροφωνο και να επιλεγω μουσικες και να επικοινωνω με τον κοσμο και αυτο εγινε πραγματικοτηα το 2010!
Απο εκει και περα μου συνεβησαν κι αλλα ομορφα πραγματα, ενω μπηκε λιγο αποτομα η χρονια. Ενα απο αυτα τα ωραια, ηταν οτι πηρα στην κυριολεξια τα βουνα ξεκινωντας ορειβασια και θυμηθηκα ποσο ομορφη ειναι η φυση και ποσο σε δυναμωνει και σε αλλαζει, γιατι ζωντας στην πολη το ξεχνας, χανεις την επαφη σου. Και γνωριζεις και ανθρωπους που θελουν κι αυτοι να ειναι στη φυση κοντα και ειναι διαφορετικη η προσεγγιση που γινεται εκει πανω..
Και μου ερχονται και πολλα αλλα στο μυαλο να γραψω και θα ηθελα μεχρι το τελος της εβδομαδας να ανεβασετε και εσεις τις σκεψεις σας για το 2010, θα γραψω κι εγω τα δικα μου, θα επικοινωνησουμε ολη παρεα ωστε να φορεσουμε τα καλα μας και να υποδεχτουμε το νεο ετος!

Ειμαι ανθρωπος που ξεκιναω κατι σιγα-σιγα, δειλα-δειλα αλλα οταν παιρνω φορα…
Εχω την ευλογημενη τυχη πραγματικα να διαθετω αυτη την περιοδο στη ζωη μου αρκετο ελευθερο χρονο και θελω να τον αξιοποιω οσο γινεται πιο καλα. Κι επειδη νιωθω ξεκουραστη, σε καλη φυσικη κατασταση σε γενικες γραμμες, αποφασισα με μια φιλη να αρχισουμε τις εξορμησεις στα βουνα της Ελλαδος, που ευτυχως εχει πολλα και ξεχωριστης ομορφιας το καθενα.
Η αρχη εγινε απο την 5ωρη καταβαση στο Βουραικο, την 28η Οκτωβριου. Αντι να πουμε ΟΧΙ εκεινη την ημερα και να τεμπελιασουμε στα κρεβατια μας, ειπαμε ΝΑΙ στη φυση! Ηταν κουραστικα, μετα τις 3 ωρες κυριως για τα γονατα και τις γαμπες αλλα επιζησαμε και η κουραση μετα ειναι πραγματικα γλυκια.
Η επομενη ηταν η αναβαση στο καταφυγιο των Βαρδουσιων και στη συνεχεια η αναβαση στην κορυφη του Κορακα. Ομως ο βαθμος δυσκολιας της πεζοποριας συμφωνα με τον ορειβατικο συλλογο με τον οποιο θα πηγαιναμε ελεγε 2 αλλα στην πορεια οπως αποδεικτηκε ηταν λιγο παραπανω. Επιπλεον, δεν ειχα μπει στη διαδικασια να δω κατι για τον καιρο οπου δεν ηταν πολυ καλος εκει, ουτε ειχα εξοπλιστει καταλληλως. Κι ετσι μετα την αναβαση μεχρι το καταφυγιο, ειπα να σταματησω εκει. Η φιλη μου μου αντιθετα ηταν αποφασισμενη για την κορυφη, ενω εγω ειχα καποιες τεχνικες δυσκολιες σιγουρα ξεπερασιμες αλλα τις ειχα υψωσει ως εμποδιο μεσα μου κι ειχα πει οτι θα τους περιμενω στο καταφυγιο μεχρι να κατεβουν απο την κορυφη. Ομως για καλη μου τυχη!!? με εβαλαν στην πριζα! «Καλυτερα να ερθεις μαζι μας γιατι θα βαρεθεις να περιμενεις τοσες ωρες μονη σου στο καταφυγιο, πως θα περασει η ωρα, θα ειναι ομορφα, θα δεις, θα χεις να το λες…» και τελικα ακολουθησα, οχι οτι χρειαστηκε πολυ χρονος για να αλλαξω γνωμη. Τα τοπια που αντικρυσα, -κυριως σε ενα χιονισμενο οροπεδιο οπου επεφτε ο ηλιος εκτυφλωτικος απο την κορυφη, ηταν το πιο μαγευτικο,- με αποζημιωσαν οπως και η καλη παρεα που γνωρισα. Δε λεω, φοβηθηκα εκει ψηλα γιατι πραγματικα ειχε παρα πολυ κρυο, χιονι, ομιχλη κι εγω οπως ειπα δεν ημουν καθολου εξοπλισμενη. Βασικα πηγα τουριστρια…Και σιγουρα κουραστηκα ειδικα στην καταβαση που ηταν πανω απο 6 ωρες και ημουν πιασμενη 2 μερες σχεδον, αλλα οταν ειδα τις φωτογραφιες και ετρεξε το μυαλο μου προς τα πισω σκεφτομενη την πορεια που εκανα ε, οπως και να το κανουμε πηρα τα πανω μου!
Πρεπει να πω οτι ολη αυτη η πορεια στα βουνα περα απο την σωματικη κουραση που ειναι δεδομενο οτι θα αισθανθεις λιγο η πολυ αναλογα με το ποσο σε φορμα εισαι, αυτο που εχει σημασια, οπως το βλεπω απο την πολυ μικρη μου εμπειρια ως τωρα, ειναι η παλη που κανεις συνειδητα και ασυνειδητα με τον εαυτο σου. Υπηρξαν στιγμες που βλαστημησα γιατι βρεθηκα εκει πανω, γιατι μας πηγαν απο το δυσκολο μονοπατι, ή φτανοντας μια ανασα πριν την κορυφη του Κορακα, αναρωτηθηκα τι κανω εγω εδω πανω, μεσα στο ψοφοκρυο, με τρελη ομιχλη, προσπαθω να αποδειξω κατι…και οντως δεν ανεβηκα μεχρι τελους. Με χωριζαν λιγα μετρα αλλα ειπα μεσα μου οτι αυτο ειναι το οριο μου, ασε τις κορυφες για τους αλλους, εξαλλου ολη η διαδρομη που εκανα με την καλη μου παρεα αξιζε με το παραπανω.
Στην αναβαση αλλα και στην καταβαση πρεπει να εισαι συγκεντρωμενος, δεν υπαρχει περιθωριο για αφηρημαδα γιατι μπορει να χαθεις, η να χτυπησεις, εισαι σχεδον απολυτα επικεντρωμενος στο τωρα κατι που σπανια μας συμβαινει οταν το μυαλο μας τρεχει σε σκεψεις στο παρελθον η στο μελλον.
Ακολουθησε η αναβαση στο καταφυγιο της Αστρακας και μετα ο περιπατος πανω στην παγωμενη λιμνη της Δρακολιμνης μια αισθηση απιστευτη…Τι επεται μετα δεν ξερω, αλλα γουσταρω!…

Xτες το πρωι ενιωσα πολυ χαρα που ξυπνησα στη Ν. Μακρη. Ειχε μια εκτυφλωτικη λιακαδα, εκανε ζεστη, η θαλασσα ηταν πραγματικα λαδι,(ποτε δεν ειναι ετσι το καλοκαιρι), μπηκα στον πειρασμο να κανω μια βουτια αλλα αυτη η ευλογημενη κι αλλοτε αναθεματισμενη συνεση που με χαρακτηριζει ενιοτε, με συμβουλεψε να μην δοκιμασω να βουτηξω γιατι εχω να κανω μπανιο 2 μηνες και που ξερεις μπορει να κρυολογησω και δεν θελω κατι τετοια τωρα.
Ανεπνευσα το θαλασσινο αερακι, ξεκουρασα τα ματια μου ατενιζοντας το μπλε της θαλασσας και κινησα να επιστρεψω στο “κλεινον αστυ”. Ειχα βαλει ενα αγαπημενο “road” cd το “communique” των Dire Straits και η “Γκολφω” μου (το γκολφακι δηλαδη)απογειωθηκε. “Πως και δεν εχει κινηση ο δρομος;”,σκεφτηκα. Θυμηθηκα ομως οτι ηταν μερα δημοτικων & νομαρχειακων εκλογων χτες, και πραγματικα επιανες τα 120 χλμ ανετα στη Μαραθωνος. Ηταν κι αυτο το cd βλεπεις που σε παρεσερνε…Λεμε τωρα!…

Γυρνωντας σπιτι ειχα κατι δουλειες και ετρεξα λιγο. Καποια στιγμη το απογευματακι που πεταχτηκα στη γειτονια για μια δουλεια βλεπω το γυμνασιο που ειναι διπλα μου φωτισμενο, αυτοκινητα υπηρχαν στο προαυλιο και ενα σωρο πεταμενα φυλλαδια παντου. “Α, σκεφτηκα, σωστα, μερα εκλογων ειναι σημερα”. Και αναρωτιεμαι οταν βλεπεις αυτο το χαλι δυο βηματα εξω απο το σπιτι σου, με τοσα σκουπιδια-φυλλαδια παντου που παντα ως δια μαγειας βρισκουν λεφτα γι αυτα, κι οταν, απ’ότι πηρε το αυτι μου σημερα στο ραδιοφωνο, ξοδευτηκαν γυρω στα 2 εκατομμυρια ευρω για καλπες και παραβαν γιατι απο τις περσινες κοινοβουλευτικες εκλογες παρουσιαστηκε ελλειψη…λες, με τη καρδια να ψηφισω και ποιον; οπως καταλαβατε ανηκω στην πλειοψηφια της αποχης του 54%. Δε νιωθω περηφανη γι’ αυτο, αν σκεφτεις οτι υποτιθεται μεγαλωσα σε ενα “δημοκρατικο” πολιτευμα και στερω στον εαυτο μου το δικαιωμα της ψηφου που μου ανηκει απο 18 χρονων.
Για ποια δημοκρατια ομως μιλαμε οταν κυβερνουν εδω και δεκατιες δυο οικογενειες?
Κι εχουμε επαναληψη της ηλιθιοτητας αυτης και αυτην την Κυριακη…Να δω ποτε θα καθαρισουν τους δρομους που η ασφαλτος δεν φαινεται απο τα χαρτια..

 

Empire State Building

Τωρα που δεν υπαρχουν πια οι διδυμοι πυργοι, δεσποζει απο παντου. Πιστευω οτι το ειδος των ανθρωπων που συμμετειχαν ενεργα στο χτισιμο του τη δεκαετια του ’30 στην περιοδο του τοτε μεγαλου οικονoμικου κραχ, ειναι σε ελλειψη και δεν προκειται να ξαναβγει. Πραγματικα δεν μπορει να χωρεσει ο νους μου πως καθονταν οι χτιστες στα ξυλινα περβαζια σε υψος πανω απο 100μ. και καπνιζαν το τσιγαρο τους η επιναν τον καφε τους εχοντας τετοιο μεγαλο κενο κατω απο τα ποδια τους.. Και λιγο πολυ ολοι εχουμε δει αυτες τις ασπρομαυρες αφισο-φωτογραφιες και αναρωτιεσαι πως ειναι δυνατον;

 
Σημερα τα νεα κτιρια ειναι εντελως προκατ, η ανθρωπινη συμμετοχη ειναι λιγοστη. Γι αυτο και κτιρια οπως το Empire state, το Chrysler building η η απιστευτα συμμετρικη γωνια του Flatiron building που εχουν κατασκευαστει πριν το ’50 αποτελουν αρχιτεκτονικα επιτευγματα σε σχεση ας πουμε με τους πυργους του Ντοναλντ Τραμπ.
Ουρα 1 1/2 μας χωριζε απο τον 86ο οροφο οπου ανεβηκαμε για να δουμε τη θεα σε ολη τη Ν. Υορκη! Μπορουσαμε να παμε και πιο ψηλα αλλα ηταν περισσοτερη αναμονη, και πιο ακριβο το εισιτηριο. Αξιζε η αναμονη;ΝΑΙ!

Harlem

Κι ενω περπατας στην ομορφη, ακριβη συνοικια του Upper West Side κοντα στο πανεπιστημιο Κολουμπια, στριβεις δεξια στην 125str και το σκηνικο αλλαζει ραγδαια. Κτιρια κακοσυντηρημενα ως επι το πλειστον, το 99% των ανθρωπων που κυκλοφορει στους δρομους ειναι μαυροι, και ηδη νιωθεις τους ρυθμους πιο χαλαρους, πιο νωχελικους σου δινεται η αισθηση οτι εισαι σε μια γειτονια αλλιωτικη. Η αληθεια ειναι οτι περπατωντας μεχρι το Αpollo theater ενιωσα μια ανασφαλεια αν και ηταν μεσημερι, που την ξεπερνουσα οταν ακουγα τις μουσικες r&b που παιζονταν στα καταστηματα ρουχων.(απλα ενιωθα καλυτερα, μη με ρωτατε γιατι …)

Brooklyn Bridge

Δεν υπαρχουν λογια γι’ αυτη τη γεφυρα…Απο τα πιο χαρακτηριστικα σημεια της Νεας Υορκης, απο τα περισσοτερο κινηματογραφημενα μερη. Προσωπικα, θυμαμαι την ταινια “Καποτε στην Αμερική”, γιατι ξεπροβαλε η γεφυρα μεσα απο καποια στενα του Μπρουκλιν με τη συνοδεια της μουσικης του Ενιο Μορικονε.

Brooklyn Heights
Τι ομορφη, γραφικη συνοικια..Δυοροφα, τριοροφα σπιτια με τις χαρακτηριστικες σκαλες, μικρα καφε, μαλιστα σ’ενα οπου φαγαμε το παραδοσιακο αμερικανικο πρωινο french toast with bacon o σερβιτορος ηταν Ελληνας απο την Κεφαλλονια.  

Και περπατωντας στο Βrooklyn promenade, ενας δεντροστοιχισμενος πεζοδρομος κατα μηκος του Hudson River ο οποιος εχει θεα στο lower Manhattan και στην Brooklyn Bridge, εχεις την αισθηση οτι τωρα θα δεις σε καποιο παγκακι να καθεται ο Τονι Μανερο(Τζον Τραβολτα) μαζι με την αγαπημενη του φιλη και να αγναντευουν αυτη τη θεα με μουσικο χαλι το “how deep is your love” των Bee Gees απο την ταινια “Saturday night fever”…

Τimes square
Δεν ειναι πλατεια, απλα ειναι ενα τμημα του δρομου Broadway ο οποιος τεμνει καθετα σχεδον το Μανχαταν και ειναι γεματο απο φωτεινες διαφημιστικες επιγραφες. Ειναι ενα πολυσυχναστο μερος και μονο ισως γι αυτο να ειναι εντυπωσιακο.

Θα μπορουσα να πω κι αλλα για το ταξιδι μου αυτο στην πολη που δεν κοιμαται ποτε..
Θα αρκεστω ομως στο να πω οτι και μονο που περπατας στους μεγαλους της δρομους νιωθεις, μυριζεις την ελευθερια..παρολο που φανταζει οξυμωρο αν σκεφτει κανεις ποσο αστυνομοκρατουμενη πολη ειναι. Πηρα μια μυρωδια λοιπον, μια μικρη γευση τον περασμενο Αυγουστο. Σιγουρα ομως θα ξαναπαω κι ελπιζω για πολυ περισσοτερο καιρο..!