Μικρή φιλοσοφία του έρωτα (μερος β’)

Ο φοβος της ευτυχιας

Το κακο με την ευτυχια ειναι οτι επειδη σπανιζει τοσο καταληγει να μας γεμιζει με τρομο και αγχος οταν τη δουμε να ερχεται. Γιατι ομως ζουμε ετσι? Μαλλον επειδη για να απολαυσουμε το παρον χρειαζεται να εκτεθουμε στην ατελη και εφημερη πραγματικοτητα,κρυβομαστε πισω απο τη βολικη πιστη του συντελεσμενου μελλοντα, δηλαδη με το συντροφο μου θα εχω κανει τουτο, θα εχω κανει το αλλο, βαζουμε στοχους ας πουμε. Ετσι θετουμε μια ιδεωδη ζωη για να αντικρισουμε το παρον κι ετσι γλυτωνουμε απο την αναγκη να δεσμευτουμε στην τρεχουσα κατασταση. Ποσες φορες εχουμε παρακαμψει με αναιδεια τις απολαυσεις του παροντος επικαλουμενοι ενα απροσδιοριστο μελλον κι ετσι εχουμε κρατηματα, δε δινουμε ολο μας τον ευατο.
Μα ο καημος γι αυτο το μελλον που δεν ερχεται ειναι απλως η αλλη οψη του καημου για μια εποχη που ηταν παντα παρελθον. Μηπως δεν ειναι συχνα καλυτερο το παρελθον επειδη ειναι παρελθον?
Κατι που παρατηρησα σε ενα κοριτσι που κανω μαθημα και ειναι στην εφηβεια. Οταν γραφει την ημερομηνια του μαθηματος στο τετραδιο, μονολογει “παει κι  αυτος ο μηνας, περασε ο καιρος” και ειχε την προσμονη για το καλοκαιρι. Ηρθε το καλοκαιρι συνεχιζουμε τα μαθηματα, γραφει στο τετραδιο την ημερομηνια, ειμαστε καπου στα τελη Ιουνιου και μονολογει “παει το καλοκαιρι…”Μονιμως βλεπει το ποτηρι μισοαδειο.

Και καπως ετσι ημουν κι εγω μικρη, ζουσα με την προσδοκια οτι θα ερθουν πχ οι διακοπες, ειχα αγχος οταν ερχονταν και τι θα κανω και που θα παμε για να περασουμε καλα, και στο τελος εμενα με καποιες ευχαριστες αναμνησεις στην καλυτερη περιπτωση, στη χειροτερη οτι δεν προλαβα να κανω οσα ηθελα…
Και μηπως ειναι καπως ετσι και στη σχεσεις? σκεφτομαι πολλες φορες τι θα κανουμε οταν συναντηθουμε, κραταω τις καλυτερες στιγμες οταν ερχεται το τελος της συναντησης μας, αλλα κατα τη διαρκεια αυτης ειμαι αγχωμενη για το πως θα περασουμε οσο γινεται καλυτερα το χρονο μας και αντιμετωπιζω ετσι ενα παρον που δεν φτανει στο υψος της προσδοκιας η της αναμνησης.
Η ανικανοτητα μας να ζουμε στο παρον εγκεται μαλλον στο οτι φοβομαστε να αποδεκτουμε οτι ισως επιτελους συμβαινει εκεινο που περιμεναμε, φοβομαστε να εγκατελειψουμε τη σχετικα προφυλαγμενη θεση της προσμονης η της αναμνησης και αρα να παραδεκτουμε σιωπηρα οτι αυτη κατα πασα πιθανοτητα ειναι η μονη ζωη που θα ζησουμε.
Θα παραφρασω την παροιμια “οπου ακους πολλα κερασια, κρατα μικρο καλαθι”, και αντι για κερασια, ας υποθεσουμε οτι εχουμε αυγα. Αν υποθεσουμε οτι η αφοσιωση μας ειναι τα αυγα, τοτε το να αφοσιωθουμε στο παρον ειναι σαν να διακινδυνευουμε να αποθεσουμε ολα μας τα αυγα σε ενα καλαθι, κι ετσι τα μοιραζουμε και στα καλαθια του παρελθοντος και του μελλοντος. Εν ολιγοις δε ρισκαρουμε να βαλουμε ολα μας τα αυγα στο καλαθι της σχεσης μας και κραταμε πισινη..
Η βαρυτητα των μομφων που μπορει να προσαπτουμε στο αλλον σε ενα καβγα, το γεγονος και μονο οτι ειναι ανυποστατες δειχνουν οχι οτι καβγαδιζουμε απο μισος αλλα απο υπερβολικο ερωτα. Η ευχαριστηση οταν μπορεις να βασιζεσαι στον αλλο σβηνει μπροστα στον καθηλωτικο τρομο που εμπεριεχει αυτο ως εξαρτηση. Μηπως οταν καβγαδιζουμε κρυβει τη διαστροφη να δοκιμασουμε τις αντοχες του αλλου να επιβιωνει απο τον καβγα? μονο αν εχουμε προσπαθησει ματαια να αλληλοεξοντωθουμε θα ειμαστε βεβαιοι οτι δεν κινδυνευουμε να το διαλυσουμε…
Ειναι το πιο ευκολο πραγμα να δεχομαστε την ευτυχια οταν προκυπτει μεσα απο κατι που μπορουμε να το ελεγξουμε, κατι που το κατορθωνουμε με μεγαλη προσπαθεια με τη βοηθεια της λογικη. Αλλα η ευτυχια του ερωτα δεν ειναι απορροια προσωπικου επιτευγματος, εκπορευεται  χαρη σε ενα θεοσταλτο θαυμα, οτι βρισκουμε δηλαδη εναν ανθρωπο που η συντροφια του ειναι για μας η πολυτιμοτερη απο την παρεα σχεδον ολων στον κοσμο. Αυτη η ευτυχια ειναι επικινδυνη, επειδη της λειπει η αυταρκης μονιμοτητα. Δυσκολευομαστε να αποδεκτουμε την ευτυχια που εκπροσωπει ο ανθρωπος μας γιατι δε συμμετεχουμε στην αιτιακη ακολουθια απο την οποια παραγεται και αρα δεν ασκουμε ελεγχο στο στοιχειο που προσδιδει ευτυχια στη ζωη μας. Και αλιμονο αν παμε να ασκησουμε ελεγχο στο προσωπο αυτο, μπαινουμε σε ξενα εδαφη. Κατα συνεπεια υπαρχει ο αρχεγονος φοβος της θειας νεμεσις.
Οι ερωτευμενοι ειναι παντα πιθανον να δολοφονησουν την ερωτικη τους ιστορια επειδη αδυνατουν να ανεκτουν την αβεβαιοτητα, το ρισκο που αποφερει ο πειραματισμος τους με την ευτυχια.
Και υπρχει αυτη η απορια σχεδον παντα. Πως θα τελειωσει? Η διαφορα αναμεσα στο τελος του ερωτα και στο τελος της ζωης, ειναι οτι στο δευτερο μας παρεχεται μια ανακουφιστικη σκεψη οτι δεν αισθανομαστε κατι μετα το θανατο. Τετοια παρηγορια δεν εχει ο ερωτευμενος, διοτι γνωριζει οτι το τελος της σχεσης δε θα ειναι κατα αναγκη το τελος του ερωτα και οτι κατα πιθανοτητα ουτε το τελος της ζωης..

–σκεψεις και αποσπασματα απο το βιβλιο του Αλαιν ντε Μποτον “Μικρη φιλοσοφια του ερωτα”–

Μικρή φιλοσοφία του έρωτα (μερος α’)

 “Η επιβεβαιωση του εγω”

“Τα παντα μπορει να αποκτησει ο ανθρωπος με τη μοναξια εκτος απο χαρακτηρα” Στανταλ

Ο χαρακτηρας διαμορφωνεται απο τις αντιδρασεις των αλλων προς τον εαυτο. Επειδη το εγω δεν ειναι ολοκληρωμενη δομη, στη ρευστοτητα του απαιτει το περιγραμμα που παρεχεται απο την παρουσια του αλλου. Υπαρχουμε πραγματικα παρα μονο απο τη στιγμη που μας βλεπει και καποιος αλλος, δε μπορουμε να μιλησουμε σωστα παρα μονο οταν βρεθει καποιος που κατανοει τι λεμε. Στην ουσια δεν ειμαστε ολοκληρωτικα ζωντανοι χωρις καποιον να μας αγαπαει.Με τον ερωτα επιβεβαιωνουμε το εγω. Γι’ αυτο και ο συντροφος μας ειναι κατι σαν αυτοπτης μαρτυρας στην πορεια της ζωης μας.

Οταν ο συντροφος μας, μαθαινει τις προτιμησεις, τις συνηθειες, τις μηχανικες μας αντιδρασεις επειδη ειναι ερωτευμενος και ως εκ τουτου, ενδιαφερεται για μας, δρα σα το γαντι που δειχνει το περιγραμμα του χεριου. Η παρουσια του αλλου κινητοποιει μια διαδικασια ωριμανσης καθως μας τροφοδοτει με τις διορατικες παρατηρησεις του φτανει να ειμαστε δεκτικοι σε αυτες. Αν με τον ερωτα βλεπουμε το ειδωλο μας, τοτε η μοναξια ειναι σαν να μας στερειται η χρηση καθρεπτη. Ο,τι προβλημα κι αν εχουμε, ο καθρεπτης μας παρεχει αν μη τι αλλο μια αισθηση εαυτου.  Γι αυτο και οι αλλοι λειτουργουν ως καθρεπτες οπως λεμε, και μας ειναι απαραιτητοι γιατι μας προσφερουν κατι που αδυνατουμε να συλλαβουμε μονοι μας, την απροσδιοριστη αισθηση των οριων μας, μια αισθηση του χαρακτηρα μας. Ο συντροφος μας, (αυτος ο καθρεπτης μας μεταφορικα) ψαχνει να βρει την εικονα μας, διερευνα, προσπαθει να συλλαβει τις διαστασεις μας, το συνθετο χαρακτηρα μας.

Το επικινδυνο στην επιβεβαιωση του εγω ειναι οτι εφοσον χρειαζομαστε τους αλλους για να κατοχυρωνεται η υπαρξη μας, επαφιεμεθα στη διακριτικη τους ευχερεια να σχηματιζουν ακριβη εικονα για μας. Τι γινεται ομως στην περιπτωση που το προσφιλες προσωπο προβει σε θλιβερες παρερμηνειες? Εφοσον οι καθρεπτες ειναι ανθρωποι, αρα μπορει να μας στρεβλωνουν ποτε προς το καλυτερο και ποτε προς το χειροτερο.

Καθε ανθρωπος μας επιστρεφει μια διαφορετικη αισθηση του εαυτου μας, γιατι μαζι του γινομαστε κατα τι αυτο που εκεινος πιστευει οτι ειμαστε. Θα μπορουσε ο εαυτος μας να παρομοιαστει με αμοιβαδα που εχει ελαστικα τοιχωματα και αρα προσαρμοζεται στο περιβαλλον της. Εκεινο που της λειπει δεν ειναι οι διαστασεις αλλα το προσδιορισμενο σχημα. Ενας φαιδρος ανθρωπος θα με κανει να δειξω τη φαιδρη μου πλευρα, ο σοβαρος τη σοβαρη και παει λεγοντας. Ετσι κανενα βλεμμα δε μπορει να συλλαβει ολοκληρο το εγω μας. Παντα αφηνει κατι απεξω αλλοτε μοιραια, αλλοτε οχι. Ερμηνευουμε τους αλλους πολλες φορες μεσω των προηγουμενων εντυπωσεων μας για την ανθρωπινη φυση η οσα εχουμε καταληξει να περιμενουμε απο τους αλλους, τα λεγομενα στανταρντς. Κι ετσι υπαρχουν περιοχες στο χαρακτηρα του αλλου που κοβουμε δρομο, που απλουστευουμε, γιατι δεν εχουμε τη διαθεση ή την ωριμοτητα να κατανοησουμε. Κι ετσι συνοψιζουμε. Μπορουμε να μετεχουμε μονο στην ζωη του αλλου εξωθεν, και συνεπως εικαζουμε την εσωτερικοτητα του. Αλιμονο αν μετειχαμε σε αυτην, θα ηταν η απολυτη καταπατηση του εγω.
Δε ζηταμε εναν ερωτα που θα μας συνοψιζει με 4-5 χαρακτηριστικα, επειδη μας πνιγουν οι ετικετες και οι χαρακτηρισμοι και δε θελουμε να μας βαζουν σε ενα καλουπι. Η ερωτικη σχεση υπαρχει, οσο μας δινεται αρκετος χωρος για να εκτεινομαστε κατα πώς απαιτει η εσωτερικη μας ρευστοτητα.

–σκεψεις και αποσπασματα απο το βιβλιο του Αλαιν ντε Μποτον “μικρη φιλοσοφια του ερωτα”–

Μια zumba αλλιωτικη απο τις αλλες

Την προηγουμενη Κυριακη 2 φιλες μου που ειναι πολυ φαν της ζουμπα, θα εκαναν μια εμφανιση με τη δασκαλα τους και με αλλες δασκαλες στον υπαθριο χωρο του ιδρυματος Παμμακαριστος και με καλεσαν να τις δω. Προσωπικα δεν τρελαινομαι για τη ζουμπα αλλα σκεφτηκα οτι ειναι ευκαιρια να τα  πουμε απο κοντα μιας και ειχαμε καιρο να βρεθουμε.
Ειχαν στησει τραπεζια μπροστα απο το χωρο που θα χορευαν οι συμμετεχοντες και μαλιστα εψηναν σουβλακια κι αλλους μεζεδες σε μια ψησταρια λιγο πιο κει στο χωρο του ιδρυματος. Ξεκινησε το προγραμμα που οφειλω να ομολογησω οτι ηταν πολυ καλο και αντικειμενικα οι φιλες μου ηταν πολυ ανετες μια ωρα που κρατησε το προγραμμα. Πρεπει εδω να αναφερω οτι το ιδρυμα Παμμακριστος φιλοξενει παιδια ηλικιας απο 3 εως 30 ετων με αναπτυξιακες διαταραχες τυπου αυτισμου, νοητικη υστερηση ή και τα δυο
Εκεινο που μου εκανε ομως την περισσοτερη εντυπωση και το χαρηκα πιο πολυ ηταν μια κοπελιτσα μελαχρινη, ντυμενη με μια γαλαζια παντελονοφορμα η οποια χορευε στο δικο της ρυθμο μαζι με τις κοπελες κοιτωντας με το απλανες, χαμενο στο διαστημα βλεμμα της. Το κοριτσι αυτο ηταν ενα τετοιο πλασμα. Μετα το διαλλειμμα ακολουθησε ενα μουσικο λαικο προγραμμα και σηκωθηκαν να χορεψουν εκτος απο τους παρευρισκομενους και καποια απο τα παιδια αυτα. Το τι χαρα και χαμογελα σκορπουσαν στο κοινο ηταν απεριγραπτο.Η νοητικη αυτη υστερηση τα εχει αφησει αθωα, αγνα ολο καρδια… Οσοι τα συνοδευαν στο χορο ηταν κι αυτοι χαμογελαστοι γιατι το χαμογελο ειναι μεταδοτικο.
Μια βραδια λοιπον διαφορετικη ηταν αυτη της Κυριακης, ζεστη, ανθρωπινη, που μ’ εκανε να αναρωτηθω για ολους εμας που ειμαστε πνευματικα επαρκεις πώς αλλοτριωνομαστε ετσι, ακολουθουμε το νου και ξεχναμε τι λεει η καρδια μας..

 

New York Jazz

Ημουν σε ενα τζαζ κλαμπ πριν 3 χρονια και ελεγα στην παρεα διπλα μου “τσιμπα με, ειναι αληθεια,βρισκομαι σε jazz club  απολαμβανοντας το ποτο μου, ακουγοντας ωραιες μουσικες και βλεποντας τη νυχτερινη Νεα Υορκη με θεα το Σεντραλ Παρκ!”

Οπως βλεπετε στη φωτογραφια πισω απο την εξεδρα των μουσικων υπηρχε αυτη η τεραστια τζαμαρια με αυτη τη θεα…

 

Το παιδί που κρύβουμε μέσα μας

Kάθε άνθρωπος, κάθε ενήλικας σε όποια φάση του κύκλου ζωής κι αν βρίσκεται, κρύβει βαθιά μέσα του ένα μικρό παιδί. Ένα παιδί που κατά περίσταση μπορεί να είναι πεισματάρικο, ανυπάκουο, απείθαρχο, θυμωμένο, θλιμμένο ή χαρούμενο, ενθουσιασμένο, ανώριμο, ανασφαλές, φοβισμένο… Κάποιοι ενήλικες αυτό το παιδί μέσα τους το κρατούν φιμωμένο, φυλακισμένο καλά, απαγορεύοντας του την παραμικρή έκφραση. Κάποιοι άλλοι πάλι αυτό το παιδί το αφήνουν ανεξέλεγκτο παντού και πάντα να εκφράζεται, να κάνει το δικό του, άσχετα από το αν ο χώρος και ο τόπος τη συγκεκριμένη στιγμή το επιτρέπουν και ουσιαστικά ποτέ δεν ενηλικώνεται.
Αυτό το παιδί μέσα μας κουβαλάει μια προσωπική ιστορία, ένα παρελθόν, βιώματα, εμπειρίες, συναισθήματα (φανερά και καλά κρυμμένα), πρότυπα σχέσεων, συμπεριφορές. Αυτό το παρελθόν όμως επηρεάζει τη συμπεριφορά μας και τα συναισθήματά μας στο παρόν με τρόπους που οι ίδιοι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Κι όταν η προσωπική ιστορία κουβαλά ψυχικά τραύματα τότε όπως λέει ο Harvey Jackins, «Το άτομο.. αιχμάλωτο ενός παλιού πόνου λέει πράγματα που δεν έχουν σχέση, κάνει πράγματα που δεν έχουν αποτέλεσμα, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μία κατάσταση, και υπομένει τρομερά αισθήματα που δεν έχουν σχέση με το παρόν».

Συνήθως οι άνθρωποι που απευθύνονται σε ψυχολόγους, ψυχιάτρους και πάσης φύσεως ειδικούς ψυχικής υγείας ανήκουν στην πρώτη κατηγορία αυτή που συνεχίζει να κακοποιεί μέσα της το παιδί, πνίγοντας την όποια έκφραση επιθυμίας και έχοντας σημαία κάθε πράξης και συμπεριφοράς: το σωστό, το καλό, το τέλειο. Το ρόλο του τιμωρού του κακού παιδιού τον υπηρετούν πια οι ίδιοι -ενήλικες, βασανίζουν τον εαυτό τους ενώ ως παιδιά τους τιμωρούσαν πρόσωπα κύρους γονιός, δάσκαλος κ.α. Όμως το βασανισμένο παιδί μέσα τους κάποια στιγμή επαναστατεί και δηλώνει την παρουσία του μέσα από συμπτώματα ( προβλήματα υγείας, ψυχοσωματικές ενοχλήσεις, έντονο άγχος κ.α.) κι έρχεται αναγκαστικά η ώρα να χτυπήσουν την πόρτα του ειδικού.

 

Η δεύτερη κατηγορία είναι οι άνθρωποι που αφήνουν το παιδί μέσα τους να φωνάζει αδιάκοπα τις επιθυμίες και ανάγκες του, λογικές και παράλογες, χωρίς όρια. Καταλήγουν όμως και πάλι ανικανοποίητοι ψυχικά γιατί οι υπερβολικές απαιτήσεις τους σχετικά με τα θέλω τους κουράζουν τους γύρω τους. Οι δικοί τους άνθρωποι τους χαρακτηρίζουν με φράσεις όπως: είναι ανώριμος/η, δεν καταλαβαίνει ότι δεν έχει μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις; είναι ανεύθυνος/η. Βασικό στοιχείο προσωπικότητας και συμπεριφοράς αυτών των ανθρώπων είναι ότι δεν αναγνωρίζουν ποτέ ότι κάνουν λάθος ή ότι έχουν άδικο. Πάντα το άδικο και το λάθος το έχουν οι άλλοι.
Οι άνθρωποι έχουμε δύο πλευρές μια φωτεινή και μια σκοτεινή. Δεν μπορείς να επιλέξεις μόνο την μια, εξάλλου το φως είναι ορατό γιατί υπάρχει το αντίθετό του, το σκοτάδι. Το κλειδί εδώ είναι η επίγνωση της σκοτεινής πλευράς όχι η πλήρη άρνησή της. Με επίγνωση γινόμαστε πιο σοφοί στην κατανόηση και διαχείριση των συναισθημάτων μας. Με επίγνωση μπορείς να αποκτήσεις ψυχική ισορροπία χωρίς να καταλήγεις στο ένα ή στο άλλο άκρο. Γιατί όσο πιέζεις μέσα σου, το ήδη καταπιεσμένο παιδί τόσο αυτό αρρωσταίνει ψυχικά και σωματικά, όσο το αφήνεις χωρίς όριο τόσο πιο ανεύθυνο γίνεται. Η ισορροπία βρίσκεται κάπου στα μισά.

 

  Ας προσέξουμε το παιδί που έχουμε μέσα μας. Ίσως και να έχουμε ξεχάσει με τα χρόνια την ύπαρξή του… ίσως να δυσκολευτούμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του…, ίσως η επικοινωνία να είναι αρχικά δύσκολη…όμως ετσι θα βρούμεε ξανά την αισιοδοξία, τον αυθορμητισμό, το χαμόγελο του μικρού παιδιού.
Μπορείτε να ξεκινήσουμε να του αφήνουμε σιγά – σιγά λίγο χώρο και να του δίνουμε χρόνο, χωρίς φόβο, ώστε να αναπνέει ελεύθερα. Και με τον καιρό να ξαναχτίσουμε μια σχέση μαζί του.
Ας κρατείσουμε λοιπόν ζωντανό το παιδί μέσα μας…

Μαρία Σκαρλάτου

Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση

Χτες με πηρε τηλεφωνο μια φιλη μου απο τη χορωδια της Κηφισιας στην οποια ημουν μελος κι εγω για να μου πει οτι θα συμμετειχε η χορωδια σε 3 τραγουδια του Χρηστου Λεοντη και στο πιανο θα επαιζε ο μαεστρος μας στο πλαισιο των συναυλιων που γινονται αυτες τις μερες στο προαυλιο της ΕΡΤ. Η ΕΡΤ τελει υπο καταληψη μετα την αποφαση της κυβερνησης να κανουν μαζικη απολυση στους εργαζομενους και να συσταθει νεος σταθμος απο το Σεπτεμβριο και μου ειπε να συμμετεχω κι εγω.

Σκεφτηκα “ωραια αφορμη διαλεξα για να δω τους παλιους συνχορωδους και τον μαεστρο μας” αλλα ας παω. Δεν ειχα διαθεση να τραγουδησω ομως. Καναμε γυρω στο 20λεπτο για να βρουμε να παρκαρουμε μιας κι εκτος απο τον κοσμο που ειχε παει για την ΕΡΤ, ειχε και το ΠΑΜΕ συγκεντρωση στην πλατεια της Αγ. Παρασκευης. Προχωρησαμε στο προαυλιο οπου ειχαν συγκεντρωθει διαδηλωτες για να ακουσουν τη συναυλια. Εννοειται μυριζε τσικνα απο σουβλακι γιατι διαφοροι πλανοδιοι ειχαν μαζευτει στην εισοδο και εψηναν σουβλακια. 

Μπηκαμε στο ραδιομεγαρο, πανικος απο κοσμο, πηγαμε στην υποδοχη και δωσαμε τα στοιχεια μας για να μπορεσουμε να παμε στο στουντιο οπου θα γινοταν η προβα της χορωδιας. Στο γκισε υπηρχαν αφισες κατα του κλεισιματος της ΕΡΤ και ενα προειδοποιητικο σημειωμα που ελεγε τι πρεπει να κανουμε σε περιπτωση επιθεσης των ΜΑτ με δακρυγονα.

Ανεβηκαμε στον πρωτο οροφο οπου θα γινοταν και η προβα και κατσαμε στο αναψυκτηριο που εκανε χρυσες δουλειες πραγματικα αφου ειχε ουρα απο κοσμο που περιμενε για να κολατσισει ενα σαντουιτς η μια πιτσα. Το κλιμα ηταν αποπνικτικο, θα ελεγα και αποχαυνωτικο λογω της ζεστης. Κοσμος πηγαινοερχοταν η ειχε κανει πηγαδακια η απλα περνουσε την ωρα του. Η προβα του Λεοντη ειχε ταχυτητα εξπρες μπορω να πω, ισα-ισα να συντονιστουν οι μουσικοι με τη χορωδια. Και μετα μια ατελειωτη αναμονη μεχρι να βγει η χορωδια μας αφου η προβλεπομενη ωρα που ηταν 22.00 για να εμφανιστει, πηγε μαυρα μεσανυχτα…

Μια υστατη προσπαθεια “εξεργεσης” του κοσμου τραβηγμενη απο τα μαλλια…Κι η χορωδια μου ηταν η πιο γλυκια “παραφωνια” στην ολη αυτη ασχημια που επικρατουσε

Η ΕΡΤ απο μεσα

Ντεκορ ρετρο, μια ΕΡΤ μιας αλλης εποχης

Το προαυλιο και η εξεδρα για τη συναυλια

Η δύναμη της σκέψης

Ηρθε λοιπόν η ώρα να αποδειχθεί έμπρακτα η δύναμη της ανθρώπινης σκέψης. Εχουμε ακούσει την έκφραση “η ανθρώπινη σκέψη αρκεί για να «κινήσει βουνά». Τουλάχιστον, ελικοπτεράκια, αεροπλανάκια, ρομπότ διαφόρων δραστηριοτήτων. Πώς γίνονται όλα αυτά?
Οι επιστήμονες της Μηχανοκινητικής του Νευρικού Συστήματος από το πανεπιστήμιο της Μινεσότα το κατάφεραν. Η ιδέα βασίστηκε στην «μετατροπή των ανθρωπίνων σκέψεων σε “wi-fi εντολές” που κατευθύνουν το ρομπότ (ελικοπτεράκι,σε πρώτη δοκιμή) μέσω ηλεκτροδίων που έχουν τοποθετηθεί στον εγκέφαλο αυτού που οδηγεί ή τηλεκατευθύνει το μηχάνημα,χωρίς remote control αλλά με σκέψεις μόνο. Κάτι δηλαδή σαν hands- free, wireless και voice-free robot που παίρνει σιωπηλά εντολές από τις σκέψεις του καλωδιωμένου. Η επιστημονική φαντασία είναι παιχνιδάκι στα χέρια της επιστημονικής πραγματικότητας λοιπόν, και οι ταινίες του Χόλυγουντ θα έχουν πολλά σενάρια να εμπλουτίσουν με τέτοιες εφαρμογές.
 Πετάει λοιπόν το ελικοπτεράκι? Πετάει! Δείτε το βίντεο το πρώτο νοο-κατευθυνόμενο ρομπότ σε «καλλιτεχνική» πτήση

http://www.youtube.com/watch?v=6LWz4qa2XQA
Το ελικοπτεράκι, που στις πιλοτικές του πτήσεις κατά την διάρκεια των ερευνών, κατάφερε να κάνει ελιγμούς και σχέδια μέσα από τα μπαλόνια, όπως εντυπωσιακά φαίνεται στο βίντεο, δεν θυμίζει τίποτε το ιδιαίτερο αλλά ένα απλό, τηλεχειριζόμενο παιχνίδι της αγοράς. Ωστόσο, είναι όντως προγραμματισμένο να λαμβάνει σήματα από 64 ηλεκτρόδια που επεξεργάζονται τα σήματα του εγκεφάλου του ατόμου που επιλέγει να είναι ο «νοερός χειριστής». Μηχανολογικά το ελικοπτεράκι στηρίζεται στο μηχανισμό τεσσάρων λεπίδων. Η κάσκα με τα 64 ηλεκτρόδια, που φόρεσαν οι πέντε φοιτητές-εθελοντές που συμμετείχαν στις πρώτες δοκιμές, είναι ειδικά σχεδιασμένη με βάση τις αρχές της νευροκινητικής του εγκεφάλου, και στην ουσία καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα των σκέψεών.
Στην επαναστατική δημοσίευση της μελέτης τους οι ερευνητές ανακοίνωσαν ότι «για πρώτη φορά, οι άνθρωποι είναι σε θέση να ελέγχουν την πορεία της πτήσης του ρομπότ, χρησιμοποιώντας μόνο τις σκέψεις τους, οι οποίες κατά το επίτευγμα της έρευνας ανιχνεύονται με τις καταγραφές των κυμάτων του εγκεφάλου.» Σε προηγούμενη εργασία τους που είχε επίσης δημοσιευθεί οι ίδιοι επιστήμονες είχαν επιτύχει πάλι να πετάξουν αντίστοιχα μόνο με τις σκέψεις τους οι εθελοντές ένα ελικόπτερο, αλλά αυτό ήταν εικονικό ελικόπτερο σε οθόνη, και όχι αληθινό ρομποτάκι. Η επιτυχία του πειράματος, όπως σχολιάζεται επισήμως στην δημοσίευση της έρευνας στο Journal of Neural Engineering, αναμένεται να δώσει καρπούς και εφαρμογές, σε πολύ πιο ουσιαστικές ανάγκες της ζωής από τα τηλεκατευθυνόμενα παιχνίδια, όπως πχ. ρομποτικούς βραχίονες για ασθενείς με αναπηρίες ή νευρο-εκφυλιστικές διαταραχές.
Το παραπάνω άρθρο μας καταδεικνυει πόσο παντοδύναμο εργαλείο ειναι ο εγκέφαλος μας. Και για να το πάμε όμως και λίγο παραπέρα. Οσο πιο θετική είναι η σκέψη μας, τόσο μεγαλύτερες δυνατότητες κρύβονται μέσα της.Με την σκέψη μας συνδεόμαστε με τον ζωτικό ηλεκτρισμό της ζωής. ‘Όταν οι σκέψεις μας είναι θετικές, έλκουν προς το μέρος τους ζωτικές δυνάμεις, αλλά όταν είναι αρνητικές, αυτές οι ζωτικές δυνάμεις διασκορπίζονται κι απομακρύνονται.
Η δύναμη του ανθρώπου βρίσκεται στην σκέψη του. Ωστόσο, για να επιτύχουμε κάτι, δεν αρκεί η σκέψη μας να καταστεί θετική, αλλά πρέπει να είναι ταυτόχρονα και ενεργή.Οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό μας ευθύνονται για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας. Αυτό που σκεφτόμαστε είναι ουσιαστικά αυτό το οποίο ζούμε. Η σκέψη μας επηρεάζει την συμπεριφορά μας, την διάθεση μας, τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, τις πράξεις και τις αντιδράσεις μας στο περιβάλλον. Άρα αυτό που συμβαίνει στο μυαλό μας είναι η ζωή μας η ίδια!
Η δύναμη του μυαλού αποτελεί το δεύτερο δυνατότερο εργαλείο μας, μετά από την δύναμη της ψυχής. Ο άνθρωπος ειναι ψυχονοητικό ον. Βλεπουμε ομως ότι στην εποχή μας εχει κυριαρχήσει ο νους και έχει παραγκωνιστεί το συναίσθημα. Αρα πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεχτικοί για το τι σκεφτόμαστε και πως το σκεφτόμαστε! Γιατί το μυαλό μας λειτουργεί σαν μια μονάδα αναπαραγωγής εικόνας. Οι εικόνες που προέρχονται από την σκέψη μας, πολλές φορές παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στο μυαλό μας και είτε μας φοβίζουν, είτε μας δίνουν την δύναμη να δημιουργήσουμε, είτε μας εμπνέουν, είτε μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Αν σκεφτόμαστε αρνητικά για τον ευατο μας ή τους γυρω μας αυτό εχει συνέπειες.
Οι σκέψεις μας έχουν την ιδιότητα να περνούν και να αποθηκεύονται στο υποσυνείδητο μας το οποίο μπορεί να επηρεάσει την συμπεριφορά μας και τις αντιδράσεις μας.
Για να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε, ας εγκαταστήσουμε ένα καινούργιο λειτουργικό στον εγκέφαλο μας που θα τον κάνει να σκέφτεται πάντα θετικά, θα αγνοεί τους φόβους και δεν θα τους μετατρέπει σε εικόνες, θα αγνοεί τις κακές σκέψεις για πιθανές αποτυχίες και θα τις μετατρέπει σε μια μεγάλη εικόνα επιτυχίας και αυτοπεποίθησης. Στο χέρι μας είναι… ή μάλλον στο μυαλό μας.

 

sdbsdbhjsbhsefhjdcbdbcfjsdbfjsdbfjsΗρθε λοιπόν η ώρα να αποδειχθεί έμπρακτα η δύναμη της ανθρώπινης σκέψης. Εχουμε ακούσει την έκφραση “η ανθρώπινη σκέψη αρκεί για να «κινήσει βουνά». Τουλάχιστον, ελικοπτεράκια, αεροπλανάκια, ρομπότ διαφόρων δραστηριοτήτων. Πώς γίνονται όλα αυτά?
Οι επιστήμονες της Μηχανοκινητικής του Νευρικού Συστήματος από το πανεπιστήμιο της Μινεσότα το κατάφεραν. Η ιδέα βασίστηκε στην «μετατροπή των ανθρωπίνων σκέψεων σε “wi-fi εντολές” που κατευθύνουν το ρομπότ (ελικοπτεράκι,σε πρώτη δοκιμή) μέσω ηλεκτροδίων που έχουν τοποθετηθεί στον εγκέφαλο αυτού που οδηγεί ή τηλεκατευθύνει το μηχάνημα,χωρίς remote control αλλά με σκέψεις μόνο. Κάτι δηλαδή σαν hands- free, wireless και voice-free robot που παίρνει σιωπηλά εντολές από τις σκέψεις του καλωδιωμένου. Η επιστημονική φαντασία είναι παιχνιδάκι στα χέρια της επιστημονικής πραγματικότητας λοιπόν, και οι ταινίες του Χόλυγουντ θα έχουν πολλά σενάρια να εμπλουτίσουν με τέτοιες εφαρμογές.
 Πετάει λοιπόν το ελικοπτεράκι? Πετάει! Δείτε το βίντεο το πρώτο νοο-κατευθυνόμενο ρομπότ σε «καλλιτεχνική» πτήση
Το ελικοπτεράκι, που στις πιλοτικές του πτήσεις κατά την διάρκεια των ερευνών, κατάφερε να κάνει ελιγμούς και σχέδια μέσα από τα μπαλόνια, όπως εντυπωσιακά φαίνεται στο βίντεο, δεν θυμίζει τίποτε το ιδιαίτερο αλλά ένα απλό, τηλεχειριζόμενο παιχνίδι της αγοράς. Ωστόσο, είναι όντως προγραμματισμένο να λαμβάνει σήματα από 64 ηλεκτρόδια που επεξεργάζονται τα σήματα του εγκεφάλου του ατόμου που επιλέγει να είναι ο «νοερός χειριστής». Μηχανολογικά το ελικοπτεράκι στηρίζεται στο μηχανισμό τεσσάρων λεπίδων. Η κάσκα με τα 64 ηλεκτρόδια, που φόρεσαν οι πέντε φοιτητές-εθελοντές που συμμετείχαν στις πρώτες δοκιμές, είναι ειδικά σχεδιασμένη με βάση τις αρχές της νευροκινητικής του εγκεφάλου, και στην ουσία καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα των σκέψεών.
Στην επαναστατική δημοσίευση της μελέτης τους οι ερευνητές ανακοίνωσαν ότι «για πρώτη φορά, οι άνθρωποι είναι σε θέση να ελέγχουν την πορεία της πτήσης του ρομπότ, χρησιμοποιώντας μόνο τις σκέψεις τους, οι οποίες κατά το επίτευγμα της έρευνας ανιχνεύονται με τις καταγραφές των κυμάτων του εγκεφάλου.» Σε προηγούμενη εργασία τους που είχε επίσης δημοσιευθεί οι ίδιοι επιστήμονες είχαν επιτύχει πάλι να πετάξουν αντίστοιχα μόνο με τις σκέψεις τους οι εθελοντές ένα ελικόπτερο, αλλά αυτό ήταν εικονικό ελικόπτερο σε οθόνη, και όχι αληθινό ρομποτάκι. Η επιτυχία του πειράματος, όπως σχολιάζεται επισήμως στην δημοσίευση της έρευνας στο Journal of Neural Engineering, αναμένεται να δώσει καρπούς και εφαρμογές, σε πολύ πιο ουσιαστικές ανάγκες της ζωής από τα τηλεκατευθυνόμενα παιχνίδια, όπως πχ. ρομποτικούς βραχίονες για ασθενείς με αναπηρίες ή νευρο-εκφυλιστικές διαταραχές.
Το παραπάνω άρθρο μας καταδεικνυει πόσο παντοδύναμο εργαλείο ειναι ο εγκέφαλος μας. Και για α το πάμε όμως και λίγο παραπέρα. Οσο πιο θετική είναι η σκέψη μας, τόσο μεγαλύτερες δυνατότητες κρύβονται μέσα της.Με την σκέψη μας συνδεόμαστε με τον ζωτικό ηλεκτρισμό της ζωής. ‘Όταν οι σκέψεις μας είναι θετικές, έλκουν προς το μέρος τους ζωτικές δυνάμεις, αλλά όταν είναι αρνητικές, αυτές οι ζωτικές δυνάμεις διασκορπίζονται κι απομακρύνονται.
Η δύναμη του ανθρώπου βρίσκεται στην σκέψη του. Ωστόσο, για να επιτύχουμε κάτι, δεν αρκεί η σκέψη μας να καταστεί θετική, αλλά πρέπει να είναι ταυτόχρονα και ενεργή.Οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό μας ευθύνονται για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας. Αυτό που σκεφτόμαστε είναι ουσιαστικά αυτό το οποίο ζούμε. Η σκέψη μας επηρεάζει την συμπεριφορά μας, την διάθεση μας, τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, τις πράξεις και τις αντιδράσεις μας στο περιβάλλον. Άρα αυτό που συμβαίνει στο μυαλό μας είναι η ζωή μας η ίδια!
Η δύναμη του μυαλού αποτελεί το δεύτερο δυνατότερο εργαλείο μας, μετά από την δύναμη της ψυχής. Ο άνθρωπος ειναι ψυχονοητικό ον. Βλεπουμε ομως ότι στην εποχή μας εχει κυριαρχήσει ο νους και έχει παραγκωνιστεί το συναίσθημα. Αρα πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεχτικοί για το τι σκεφτόμαστε και πως το σκεφτόμαστε! Γιατί το μυαλό μας λειτουργεί σαν μια μονάδα αναπαραγωγής εικόνας. Οι εικόνες που προέρχονται από την σκέψη μας, πολλές φορές παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στο μυαλό μας και είτε μας φοβίζουν, είτε μας δίνουν την δύναμη να δημιουργήσουμε, είτε μας εμπνέουν, είτε μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Αν σκεφτόμαστε αρνητικά για τον ευατο μας ή τους γυρω μας αυτό εχει συνέπειες.
Οι σκέψεις μας έχουν την ιδιότητα να περνούν και να αποθηκεύονται στο υποσυνείδητο μας το οποίο μπορεί να επηρεάσει την συμπεριφορά μας και τις αντιδράσεις μας.
Για να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε, ας εγκαταστήσουμε ένα καινούργιο λειτουργικό στον εγκέφαλο μας που θα τον κάνει να σκέφτεται πάντα θετικά, θα αγνοεί τους φόβους και δεν θα τους μετατρέπει σε εικόνες, θα αγνοεί τις κακές σκέψεις για πιθανές αποτυχίες και θα τις μετατρέπει σε μια μεγάλη εικόνα επιτυχίας και αυτοπεποίθησης. Στο χέρι μας είναι… ή μάλλον στο μυαλό μας.Ηρθε λοιπόν η ώρα να αποδειχθεί έμπρακτα η δύναμη της ανθρώπινης σκέψης. Εχουμε ακούσει την έκφραση “η ανθρώπινη σκέψη αρκεί για να «κινήσει βουνά». Τουλάχιστον, ελικοπτεράκια, αεροπλανάκια, ρομπότ διαφόρων δραστηριοτήτων. Πώς γίνονται όλα αυτά?
Οι επιστήμονες της Μηχανοκινητικής του Νευρικού Συστήματος από το πανεπιστήμιο της Μινεσότα το κατάφεραν. Η ιδέα βασίστηκε στην «μετατροπή των ανθρωπίνων σκέψεων σε “wi-fi εντολές” που κατευθύνουν το ρομπότ (ελικοπτεράκι,σε πρώτη δοκιμή) μέσω ηλεκτροδίων που έχουν τοποθετηθεί στον εγκέφαλο αυτού που οδηγεί ή τηλεκατευθύνει το μηχάνημα,χωρίς remote control αλλά με σκέψεις μόνο. Κάτι δηλαδή σαν hands- free, wireless και voice-free robot που παίρνει σιωπηλά εντολές από τις σκέψεις του καλωδιωμένου. Η επιστημονική φαντασία είναι παιχνιδάκι στα χέρια της επιστημονικής πραγματικότητας λοιπόν, και οι ταινίες του Χόλυγουντ θα έχουν πολλά σενάρια να εμπλουτίσουν με τέτοιες εφαρμογές.
 Πετάει λοιπόν το ελικοπτεράκι? Πετάει! Δείτε το βίντεο το πρώτο νοο-κατευθυνόμενο ρομπότ σε «καλλιτεχνική» πτήση
Το ελικοπτεράκι, που στις πιλοτικές του πτήσεις κατά την διάρκεια των ερευνών, κατάφερε να κάνει ελιγμούς και σχέδια μέσα από τα μπαλόνια, όπως εντυπωσιακά φαίνεται στο βίντεο, δεν θυμίζει τίποτε το ιδιαίτερο αλλά ένα απλό, τηλεχειριζόμενο παιχνίδι της αγοράς. Ωστόσο, είναι όντως προγραμματισμένο να λαμβάνει σήματα από 64 ηλεκτρόδια που επεξεργάζονται τα σήματα του εγκεφάλου του ατόμου που επιλέγει να είναι ο «νοερός χειριστής». Μηχανολογικά το ελικοπτεράκι στηρίζεται στο μηχανισμό τεσσάρων λεπίδων. Η κάσκα με τα 64 ηλεκτρόδια, που φόρεσαν οι πέντε φοιτητές-εθελοντές που συμμετείχαν στις πρώτες δοκιμές, είναι ειδικά σχεδιασμένη με βάση τις αρχές της νευροκινητικής του εγκεφάλου, και στην ουσία καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα των σκέψεών.
Στην επαναστατική δημοσίευση της μελέτης τους οι ερευνητές ανακοίνωσαν ότι «για πρώτη φορά, οι άνθρωποι είναι σε θέση να ελέγχουν την πορεία της πτήσης του ρομπότ, χρησιμοποιώντας μόνο τις σκέψεις τους, οι οποίες κατά το επίτευγμα της έρευνας ανιχνεύονται με τις καταγραφές των κυμάτων του εγκεφάλου.» Σε προηγούμενη εργασία τους που είχε επίσης δημοσιευθεί οι ίδιοι επιστήμονες είχαν επιτύχει πάλι να πετάξουν αντίστοιχα μόνο με τις σκέψεις τους οι εθελοντές ένα ελικόπτερο, αλλά αυτό ήταν εικονικό ελικόπτερο σε οθόνη, και όχι αληθινό ρομποτάκι. Η επιτυχία του πειράματος, όπως σχολιάζεται επισήμως στην δημοσίευση της έρευνας στο Journal of Neural Engineering, αναμένεται να δώσει καρπούς και εφαρμογές, σε πολύ πιο ουσιαστικές ανάγκες της ζωής από τα τηλεκατευθυνόμενα παιχνίδια, όπως πχ. ρομποτικούς βραχίονες για ασθενείς με αναπηρίες ή νευρο-εκφυλιστικές διαταραχές.
Το παραπάνω άρθρο μας καταδεικνυει πόσο παντοδύναμο εργαλείο ειναι ο εγκέφαλος μας. Και για α το πάμε όμως και λίγο παραπέρα. Οσο πιο θετική είναι η σκέψη μας, τόσο μεγαλύτερες δυνατότητες κρύβονται μέσα της.Με την σκέψη μας συνδεόμαστε με τον ζωτικό ηλεκτρισμό της ζωής. ‘Όταν οι σκέψεις μας είναι θετικές, έλκουν προς το μέρος τους ζωτικές δυνάμεις, αλλά όταν είναι αρνητικές, αυτές οι ζωτικές δυνάμεις διασκορπίζονται κι απομακρύνονται.
Η δύναμη του ανθρώπου βρίσκεται στην σκέψη του. Ωστόσο, για να επιτύχουμε κάτι, δεν αρκεί η σκέψη μας να καταστεί θετική, αλλά πρέπει να είναι ταυτόχρονα και ενεργή.Οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό μας ευθύνονται για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας. Αυτό που σκεφτόμαστε είναι ουσιαστικά αυτό το οποίο ζούμε. Η σκέψη μας επηρεάζει την συμπεριφορά μας, την διάθεση μας, τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, τις πράξεις και τις αντιδράσεις μας στο περιβάλλον. Άρα αυτό που συμβαίνει στο μυαλό μας είναι η ζωή μας η ίδια!
Η δύναμη του μυαλού αποτελεί το δεύτερο δυνατότερο εργαλείο μας, μετά από την δύναμη της ψυχής. Ο άνθρωπος ειναι ψυχονοητικό ον. Βλεπουμε ομως ότι στην εποχή μας εχει κυριαρχήσει ο νους και έχει παραγκωνιστεί το συναίσθημα. Αρα πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεχτικοί για το τι σκεφτόμαστε και πως το σκεφτόμαστε! Γιατί το μυαλό μας λειτουργεί σαν μια μονάδα αναπαραγωγής εικόνας. Οι εικόνες που προέρχονται από την σκέψη μας, πολλές φορές παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στο μυαλό μας και είτε μας φοβίζουν, είτε μας δίνουν την δύναμη να δημιουργήσουμε, είτε μας εμπνέουν, είτε μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Αν σκεφτόμαστε αρνητικά για τον ευατο μας ή τους γυρω μας αυτό εχει συνέπειες.
Οι σκέψεις μας έχουν την ιδιότητα να περνούν και να αποθηκεύονται στο υποσυνείδητο μας το οποίο μπορεί να επηρεάσει την συμπεριφορά μας και τις αντιδράσεις μας.
Για να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε, ας εγκαταστήσουμε ένα καινούργιο λειτουργικό στον εγκέφαλο μας που θα τον κάνει να σκέφτεται πάντα θετικά, θα αγνοεί τους φόβους και δεν θα τους μετατρέπει σε εικόνες, θα αγνοεί τις κακές σκέψεις για πιθανές αποτυχίες και θα τις μετατρέπει σε μια μεγάλη εικόνα επιτυχίας και αυτοπεποίθησης. Στο χέρι μας είναι… ή μάλλον στο μυαλό μας.Ηρθε λοιπόν η ώρα να αποδειχθεί έμπρακτα η δύναμη της ανθρώπινης σκέψης. Εχουμε ακούσει την έκφραση “η ανθρώπινη σκέψη αρκεί για να «κινήσει βουνά». Τουλάχιστον, ελικοπτεράκια, αεροπλανάκια, ρομπότ διαφόρων δραστηριοτήτων. Πώς γίνονται όλα αυτά?
Οι επιστήμονες της Μηχανοκινητικής του Νευρικού Συστήματος από το πανεπιστήμιο της Μινεσότα το κατάφεραν. Η ιδέα βασίστηκε στην «μετατροπή των ανθρωπίνων σκέψεων σε “wi-fi εντολές” που κατευθύνουν το ρομπότ (ελικοπτεράκι,σε πρώτη δοκιμή) μέσω ηλεκτροδίων που έχουν τοποθετηθεί στον εγκέφαλο αυτού που οδηγεί ή τηλεκατευθύνει το μηχάνημα,χωρίς remote control αλλά με σκέψεις μόνο. Κάτι δηλαδή σαν hands- free, wireless και voice-free robot που παίρνει σιωπηλά εντολές από τις σκέψεις του καλωδιωμένου. Η επιστημονική φαντασία είναι παιχνιδάκι στα χέρια της επιστημονικής πραγματικότητας λοιπόν, και οι ταινίες του Χόλυγουντ θα έχουν πολλά σενάρια να εμπλουτίσουν με τέτοιες εφαρμογές.
 Πετάει λοιπόν το ελικοπτεράκι? Πετάει! Δείτε το βίντεο το πρώτο νοο-κατευθυνόμενο ρομπότ σε «καλλιτεχνική» πτήση
Το ελικοπτεράκι, που στις πιλοτικές του πτήσεις κατά την διάρκεια των ερευνών, κατάφερε να κάνει ελιγμούς και σχέδια μέσα από τα μπαλόνια, όπως εντυπωσιακά φαίνεται στο βίντεο, δεν θυμίζει τίποτε το ιδιαίτερο αλλά ένα απλό, τηλεχειριζόμενο παιχνίδι της αγοράς. Ωστόσο, είναι όντως προγραμματισμένο να λαμβάνει σήματα από 64 ηλεκτρόδια που επεξεργάζονται τα σήματα του εγκεφάλου του ατόμου που επιλέγει να είναι ο «νοερός χειριστής». Μηχανολογικά το ελικοπτεράκι στηρίζεται στο μηχανισμό τεσσάρων λεπίδων. Η κάσκα με τα 64 ηλεκτρόδια, που φόρεσαν οι πέντε φοιτητές-εθελοντές που συμμετείχαν στις πρώτες δοκιμές, είναι ειδικά σχεδιασμένη με βάση τις αρχές της νευροκινητικής του εγκεφάλου, και στην ουσία καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα των σκέψεών.
Στην επαναστατική δημοσίευση της μελέτης τους οι ερευνητές ανακοίνωσαν ότι «για πρώτη φορά, οι άνθρωποι είναι σε θέση να ελέγχουν την πορεία της πτήσης του ρομπότ, χρησιμοποιώντας μόνο τις σκέψεις τους, οι οποίες κατά το επίτευγμα της έρευνας ανιχνεύονται με τις καταγραφές των κυμάτων του εγκεφάλου.» Σε προηγούμενη εργασία τους που είχε επίσης δημοσιευθεί οι ίδιοι επιστήμονες είχαν επιτύχει πάλι να πετάξουν αντίστοιχα μόνο με τις σκέψεις τους οι εθελοντές ένα ελικόπτερο, αλλά αυτό ήταν εικονικό ελικόπτερο σε οθόνη, και όχι αληθινό ρομποτάκι. Η επιτυχία του πειράματος, όπως σχολιάζεται επισήμως στην δημοσίευση της έρευνας στο Journal of Neural Engineering, αναμένεται να δώσει καρπούς και εφαρμογές, σε πολύ πιο ουσιαστικές ανάγκες της ζωής από τα τηλεκατευθυνόμενα παιχνίδια, όπως πχ. ρομποτικούς βραχίονες για ασθενείς με αναπηρίες ή νευρο-εκφυλιστικές διαταραχές.
Το παραπάνω άρθρο μας καταδεικνυει πόσο παντοδύναμο εργαλείο ειναι ο εγκέφαλος μας. Και για α το πάμε όμως και λίγο παραπέρα. Οσο πιο θετική είναι η σκέψη μας, τόσο μεγαλύτερες δυνατότητες κρύβονται μέσα της.Με την σκέψη μας συνδεόμαστε με τον ζωτικό ηλεκτρισμό της ζωής. ‘Όταν οι σκέψεις μας είναι θετικές, έλκουν προς το μέρος τους ζωτικές δυνάμεις, αλλά όταν είναι αρνητικές, αυτές οι ζωτικές δυνάμεις διασκορπίζονται κι απομακρύνονται.
Η δύναμη του ανθρώπου βρίσκεται στην σκέψη του. Ωστόσο, για να επιτύχουμε κάτι, δεν αρκεί η σκέψη μας να καταστεί θετική, αλλά πρέπει να είναι ταυτόχρονα και ενεργή.Οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό μας ευθύνονται για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας. Αυτό που σκεφτόμαστε είναι ουσιαστικά αυτό το οποίο ζούμε. Η σκέψη μας επηρεάζει την συμπεριφορά μας, την διάθεση μας, τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, τις πράξεις και τις αντιδράσεις μας στο περιβάλλον. Άρα αυτό που συμβαίνει στο μυαλό μας είναι η ζωή μας η ίδια!
Η δύναμη του μυαλού αποτελεί το δεύτερο δυνατότερο εργαλείο μας, μετά από την δύναμη της ψυχής. Ο άνθρωπος ειναι ψυχονοητικό ον. Βλεπουμε ομως ότι στην εποχή μας εχει κυριαρχήσει ο νους και έχει παραγκωνιστεί το συναίσθημα. Αρα πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεχτικοί για το τι σκεφτόμαστε και πως το σκεφτόμαστε! Γιατί το μυαλό μας λειτουργεί σαν μια μονάδα αναπαραγωγής εικόνας. Οι εικόνες που προέρχονται από την σκέψη μας, πολλές φορές παίρνουν σάρκα και οστά μέσα στο μυαλό μας και είτε μας φοβίζουν, είτε μας δίνουν την δύναμη να δημιουργήσουμε, είτε μας εμπνέουν, είτε μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Αν σκεφτόμαστε αρνητικά για τον ευατο μας ή τους γυρω μας αυτό εχει συνέπειες.
Οι σκέψεις μας έχουν την ιδιότητα να περνούν και να αποθηκεύονται στο υποσυνείδητο μας το οποίο μπορεί να επηρεάσει την συμπεριφορά μας και τις αντιδράσεις μας.
Για να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε, ας εγκαταστήσουμε ένα καινούργιο λειτουργικό στον εγκέφαλο μας που θα τον κάνει να σκέφτεται πάντα θετικά, θα αγνοεί τους φόβους και δεν θα τους μετατρέπει σε εικόνες, θα αγνοεί τις κακές σκέψεις για πιθανές αποτυχίες και θα τις μετατρέπει σε μια μεγάλη εικόνα επιτυχίας και αυτοπεποίθησης. Στο χέρι μας είναι… ή μάλλον στο μυαλό μας.Η ανθρώπινη σκέψη αρκεί για να «κινήσει βουνά» ή, τουλάχιστον, ελικόπτερα, αεροπλανάκια,, ρομπότ διαφόρων δραστηριοτήτων, και προφανώς πολλά από εκείνα που ακόμη μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Οι επιστήμονες της Μηχανοκινητικής του Νευρικού Συστήματος από το πανεπιστήμιο της Μινεσότα το κατάφεραν, και μάλιστα σε βαθμό τέτοιας επιτυχίας που εξέπληξε και τους πιο ευφάνταστους της έρευνας! Πηγή: www.lifo.grV

Η ανθρώπινη σκέψη αρκεί για να «κινήσει βουνά» ή, τουλάχιστον, ελικόπτερα, αεροπλανάκια,, ρομπότ διαφόρων δραστηριοτήτων, και προφανώς πολλά από εκείνα που ακόμη μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Οι επιστήμονες της Μηχανοκινητικής του Νευρικού Συστήματος από το πανεπιστήμιο της Μινεσότα το κατάφεραν, και μάλιστα σε βαθμό τέτοιας επιτυχίας που εξέπληξε και τους πιο ευφάνταστους της έρευνας! Πηγή: www.lifo.gr

Ο μανάβης

manavis

Προχτες μου λεει η φιλη μου, “παμε να δουμε το μαναβη?”, “ποιο μαναβη?” της λεω. “Ειναι ενα ντοκιμαντερ και για να σε πεισω να παμε θα σου πω οτι ειναι γυρισμενο στα χωρια της νοτιοδυτικης Ηπειρου”. Μου απαντησε, και επειδη τα τελευταια 2 χρονια πηγαινω πολυ συχνα στην Ηπειρο και το εχω εκτιμησει ιδιαιτερα αυτο το μερος, της εγνεψα καταφατικα.

Το ντοκιμαντερ εχει να κανει με τον πλανοδιο μαναβη Νικο Αναστασιου που μαζι με τη γυναικα του Σοφια και τους 2 γιους του κανει μια φορα την εβδομαδα δρομολογιο 75 χλμ με το φορτηγο του στα χωρια της Ηπειρου ξεκινωντας απο τα Τρικαλα για να μοιρασει την πραματεια του. Ειναι ενα ντοκιμαντερ-οδοιπορικο στα χωρια αυτα που ξεκινα τηn αφηγηση απο μια μερα μεσα στο χειμωνα, μετα την ανοιξη, καλοκαιρι, φθινoπωρο για να κλεισει ξανα με το χειμωνα. Κατα τη διαρκεια της ημερας που περιγραφεται ερχεται σε επαφη με τους ιδιους ανθρωπους, οι περισσοτεροι βεβαια ειναι ηλικιωμενοι, οι οποιοι δεν αγοραζουν μονο μαναβικα, αλλα πολλες φορες παιρνουν τις παραγγελιες τους απο την πολη ειτε ειναι αυτο υγραεριο για το γκαζι μιας γιαγιας, ειτε γατοτροφη για εναν παππου που ταιζε τις γατες του χωριου. Ο μαναβης ειναι ο συνδεσμος τους με τον υπολοιπο κοσμο που βρεξει χιονισει θα φροντισει να τους φερει τα διαφορα αγαθα. Εκτελει το ιδιο δρομολογιο απο τη δεκαετια του ’80 κι ετσι για τον μαναβη και τη γυναικα του οι παππουδες αυτοι δεν ειναι απλα πελατες, εχουν δεθει μαζι τους. Οταν πλησιαζουν στο χωριο βαζουν την παλια κασετα με τα κλαρινα κι αμεσως ξερουν οτι ηρθε ο ανθρωπος τους.

Ειναι ενα ταξιδι αλλιωτικο απο τα αλλα, “σε μια αλλη Ελλαδα μακρινη αλλα πολυ πιο κοντα μας απ οτι νομιζουμε”, λεει ο σκηνοθετης Δημητρης Κουτσιαμπασακος και εγω θα προσθετα σε μια Ελλαδα αληθινη, αυθεντικη. Και μπορει το κινητρο μου να ηταν τα χωρια της Ηπειρου για να δω την ταινια, αλλα τελικα και σε καποιο αλλο μερος της Ελλαδας να ειχε γυριστει, το θεμα ειναι αλλου. Ειναι η κινηση αυτη καθεαυτη που γινεται απο την πολη προς το χωριο, κι αν το παμε λιγο παραπερα, απο τον “εξω” κοσμο προς τον “εσω” κοσμο. Και αυτη η κινηση παιρνει μορφη μεσα απο το δρομολογιο του μαναβη.

Ο έρωτας στα χρόνια της κρίσης

Ο ερωτας δεν ειναι αυτεξηγητος, παντα ερμηνευεται στα πλαισια του πολιτισμου στον οποιο γιορταζουμε τα γενεθλια μας.

Μερικοι δεν θα ερωτευονταν ποτε αν δεν ειχαν ακουσει για τον ερωτα (Λα Ροσφουκο). Η κοινωνια κι οχι καποια προκοινωνικη ορμη ειναι ο κινητηριος παραγοντας του ερωτα. Προκοινωνικη ορμη ειναι η σεξουαλικοτητα και η αναγκη αναπαραγωγης.  Ο ερωτας ομως δεν ειναι ποτε κατι δομημενο, δομειται και οριζεται απο την εκαστοτε κοινωνια. Σε μια κοινωνια, οπως των Μανου της Ν. Γουινεας, δεν υπαρχει καν λεξη γι αυτον. Συμφωνα μαλιστα με τον Γ.Μ. Γκρινφιλντ, σένα αρθρο του στην “Επετεριδα Κοινωνιολογιας” γραφει οτι ο συγχρονος καπιταλισμος κραταει ζωντανο τον ερωτα  μονο προκειμενου να ” κινητοποιεί τα άτομα -όταν δεν υπάρχει άλλος τρόπος κινητοποίησής τους- να καταλαμβάνουν τις θέσεις του συζύγου-πατέρα και της συζύγου-μητέρας και να σχηματίζουν πυρηνικές οικογένειες, οι οποίες είναι υψίστης σημασίας όχι μόνο όσον αφορά την αναπαραγωγή του είδους και την κοινωνικοποίηση αλλά και για τη διατήρηση των υφιστάμενων ρυθμίσεων περί διανομής και κατανάλωσης αγαθών και υπηρεσιών, καθώς και, γενικότερα, για να παραμένει το κοινωνικό σύστημα στη δέουσα λειτουργική κατάσταση και άρα να συντηρείται εν ζωή”.

H κοινωνια μας, σαν καλο χαρτοπωλειο, μας εχει εφοδιασει με πληρες σετ απο ετικετες για να ονοματισουμε καθε σκιρτημα της καρδιας. Και η ναυτια, η εξαψη που νιωθουμε οταν πεφτουμε σε ερωτα, στη σημερινη κοινωνια ειναι ταξινομημενα στο ευρετηριο για να περιγραφουν τον ερωτα στο λεξικο, αλλα πριν απο αιωνες, το ευρετηριο ισως να διεφερε….Γεννημενοι μεσα στο λογο, τη γλωσσα, υιοθετουμε αναγκαστικα τον τροπο χρησης της απο αλλους και κατα καποιο τροπο μας εμπλεκει σε μια ιστορια που δεν ειναι αυτη καθαυτη δικη μας. Ειναι αναποφευκτη λοιπον η συγκρουση στους ερωτευμενους, με την ιστορια που προηγειται της ενωσης τους -ανεξαρτητα αν εχει να κανει με το δικο τους παρελθον η του κοινωνικου περιβαλλοντος που ζουν.

Ετσι λοιπον καταλαβαινουμε οτι ο ερωτας εχει διαφορετικη υποσταση σε καθε κοινωνια και εποχη. Και σιγουρα μετρα παρα πολυ η νοητικη αναπτυξη του ανθρωπου, γιατι χαρη σε αυτην νιωθουμε οτι συνδεομαστε με καποιον οχι μονο σαρκικα αλλα και ψυχικα.

Στην σημερινη κοινωνια λοιπον της οικονομικης κρισης, ειναι καιρος να καταλαβουμε οτι ο καπιταλιστικός δάκτυλος δεν χωράει στην ανατομία των αισθημάτων. Σιγουρα  τα χρήματα ήταν ένα απαραίτητο εργαλείο της διαδικασίας του να βγαινεις ραντεβου. Όχι σκοπός (τουλάχιστον όχι για όλους) ή κριτήριο (παρομοίως) αλλά μέσο. Τα μπαρ, τ’ ανθοπωλεία, τα ρομαντικά ξενοδοχεία, τα εστιατόρια, τα μαγαζια με ειδη δωρων κλπ, ολα μέχρι τώρα έπαιζαν το δικό τους, περιφερειακό ρόλο στις ιστορίες αγάπης. Τωρα ομως δεν μπορουμε να κανουμε αλογιστη χρηση. Ειναι καιρος επιτελους να εκτιμησουμε καλυτερα τον ανθρωπο που στεκεται διπλα μας, παρα το οικονομικο στατους του κι αν θα μπορει να μας προσφερει τετοιες παροχες.
Π.χ σημερα διλήμματα του τύπου ποιος πρέπει να πληρώσει στο πρώτο ραντεβού φαίνονται ανόητα. Όποιος μπορεί, είναι η απάντηση, που σε πρακτικό επίπεδο δουλεύει, αλλά συμβολιστικά δεν είναι ό,τι πιο ευκολοχώνευτο για τα δύο φύλα που έμαθαν στο παρελθον, θυματα του μαρκετινγκ και του καταναλωτισμου, να αντιλαμβάνονται την αξία της γοητείας από κάτι τέτοιες λεπτομέρειες.

Η θεωρία ότι επιτέλους ήρθε η ώρα οι άνθρωποι να κοιταζόμαστε στα μάτια κι οχι στις τσεπες, είναι ίσως η πιο αισιόδοξη στάση ζωής που μπορείς να ακολουθήσεις στις δύσκολες ώρες, η μεταφορά από τη θεωρία στην πράξη.. Το να επανεκτιμήσουμε αξίες εκτός του εκκαθαριστικού δεν είναι καθόλου κακή ιδέα, αντίθετα είναι ένδειξη πολιτισμού. Το κακό είναι μόνο ότι ο πολιτισμός είναι ζήτημα εξέλιξης και προκύπτει σιγα-σιγα. Δεν είναι κάτι στο οποίο καταφεύγεις επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Ας νιωαουμε οτι το να εξεταζουμε την οικονομική δυνατότητα του αγαπημενου/ης μας για να δημιουργησουμε οικογενεια, κρίνοντας, π.χ., από τη δουλειά του ή το αυτοκίνητο ή το σπίτι του, είναι ακαιρο και ακυρο, γιατι τιποτα δεν ειναι σταθερο. Οποτε λοιπον μπορουμε ετσι να κανουμε εκδρομες με το Κτελ η το τρενο, μπορει να απολαμβανουμε τον καφε μας σε ενα παρκο, η ακομα να πηγαινουμε σε μαγαζια με happy hour οπου η τιμη των ποτων ειναι μειωμενα κοκ
Ας παψουμε αυτην την κακομαθημενη συμπεριφορα και να παραπονιομαστε. Καλουμαστε να σβήσουμε από το σκληρό μας δισκο αναμνήσεις πολυτέλειας που ανήκουν πια στο παρελθόν. Ας γινουμε απλοι, πιο φυσικοι, πιο χαλαροι, να ζουμε το τωρα. Ειναι ευκαιρια να ακουσουμε την καρδια μας και ν’ αφεθουμε. Και σιγουρα κατι καλο θα προκυψει.