M ‘ αρεσει πολυ να πηγαινω στο σινεμα. Απο μικρη οταν ημουν, μια ταινια σημαινε ενα μεσο διαφυγης απο την καθημερινοτητα. Εχω δει πολυ σινεμα, κυριως αμερικανικο κινηματογραφο. Εδω και δυο χρονια περιπου ομως θα ελεγα, η διαθεση μου για σινεμα εχει πεσει στο κατακορυφο. Δεν βγαινουν πια καλες ταινιες, κι η αληθεια ειναι οτι οι περισσοτερες δεν εχουν καμια πρωτοτυπια θεματικα.
Προχτες λοιπον, με παιρνει τηλεφωνο η παρεα μου και μου προτεινε να παμε να δουμε την ταινια αυτη. Βλεπω το τρειλερ στο οποιο προσεξα οτι εχει κινηματογραφικη ληψη στυλ 80ies που μου αρεσει. Το τρειλερ ομως δε σε προδιαθετει γι αυτο που θα δεις.
Ο τιτλος του φιλμ ειναι εμπνευσμενος απο ενα τραγουδι του Pascal Danel και η μονη αναφορα που γινεται στην ταινια σε σχεση με τον τιτλο ειναι για ενα ταξιδι που θα εκανε το πρωταγωνιστικο ζευγος για την 30η επετειο τους στην Κενυα, στο Κιλιμαντζαρο.
Η ταινία του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν είναι ένα κοινωνικό δράμα για έναν χειμώνα που ανεβαίνει από τον ευρωπαϊκό Νότο προς τον Βορρά. Οι εικόνες είναι ηλιόλουστες και έχουν μια διακριτική αίσθηση νοσταλγίας σαν αυτή που σε καταλαμβάνει αιφνιδιαστικά όταν ακούς γαλλικά τραγούδια από τα ανέμελα χρόνια του ’70.
Μια χουφτα αληθινοι χαρακτηρες, ενα σεναριο στρωτο και βαθια ανθρωπινο, που δειχνει εντονη και συνειδητοποιημενη πολιτικοποιηση, κανουν αυτη τη ταινια μοναδικη, και αξιζει να παει καποιος να τη δει. Περναει πολυ ομορφα και αισιοδοξα μηνυματα αυτη ταινια και ολοι οι ηθοποιοι παιζουν πολυ καλα, ιδιαιτερα το πρωταγωνιστικο ζευγαρι. Μακαρι να δουμε τετοιες ταινιες πιο συχνα στο μελλον…