Καιρο εχω να γραψω στο αγαπημενο μου funnyface. To “αστειο μουτρακι” παρασοβαρεψε τελευταια. Πολλες υποχρεωσεις και μια ακεφια απεριγραπτη με απομακρυναν απο την αγαπημενη μου απασχοληση, να γραφω.
Καπου διαβασα το παρακατω : “A society grows great when old men plant trees whose shade they know they shall never sit in.” Και διαπιστωνω οτι εχει εκλειψει απο την κοινωνια μας αυτη η αξια, δηλαδη μεταφορικα παντα μιλωντας, το να προσθεσει καποιος το λιθαρακι του για να παει μπροστα αυτος ο τοπος.
 Τι θα μεινει πραγματικα οταν φυγουμε απο τη ζωη αυτη? οι πετρες και ο,τι, κι αν, εχουμε δημιουργησει και δεν εννοω μονο το υλικο μερος, αλλα και το πνευματικο, το ενεργειακο μερος. Γιατι ολοι, ειμαστε θνητοι, περαστικοι απο αυτον το κοσμο.
Κυριολεκτικα τωρα, οσον αφορα το παραπανω γνωμικο, τις προαλλες καναμε καποιες εργασιες στον κηπο μας ο οποιος ειναι γεματος δεντρα τα περισσοτερα φυτεμενα απο τον παππου και τον πατερα και ειπαμε να φυτεψουμε και μεις ενα, μια λεμονια. Δεν ξερουμε ποτε θα τη δουμε μεγαλη και τρανη αλλα η ουσια ειναι η πραξη σαν πραξη. Δε μπορουμε να ξερουμε τα αποτελεσμα, στην προκειμενη περιπτωση, αν θα ανθοφορησει και καρποφορησει η αν θα πιασει βαρυχειμωνια και θα την καψει. Ουτε και να προδικαζουμε κατι. Κανε το καλο και ριξτο στο γυαλο.

Καιρος ειναι λοιπον να ωριμασουμε με το κατανοησουμε τα απλα πραγματα κι οχι να φλυαρουμε για τα “μεγαλα”. Γιατι το μεγαλο, μπορει καποιος αλλος να το βλεπει μικρο και το αντιστροφο. Η απλοτητα ομως ειναι κοινο για ολη την ανθρωποτητα, ειναι παγκοσμια.