Ο μεγάλος αυτός κωμικός ηθοποιός και προσωπικά αγαπημένος μου είχε ένα μοναδικό χάρισμα. Να ερμηνεύει τους ρόλους με μια νευρωτική, αγχωτική τις περισσότερες φορες τρέλα στο βλέμμα και ταυτόχρονα να λάμπει το πρόσωπο του με μια έκφραση γαλήνης και εγκαρδιότητας. Κατω όμως απο αυτη τη φιλικότητα που εξέπεμπε μπορουσες να νιωσεις ενα υπόγειο ρευμα αγχους και ενεργουσε παντα χωρις να ειχε την παραμικη ιδέα οτι υπηρχε αυτο. Χαρακτηριστικο παράδειγμα ως Δρ. Φρανκεστάιν εργο του Μελ Μπρουκς όπου ικετευει τους θεους για να δωσει στο τερατουργημα του ζωη, η έκφραση του ειναι ενας υμνος στην τρελα. Μέσα απο την ανισορροπία καταφερνε να βγει ανεπηρέαστος και ακεραιος. Πως; μονο αυτος το ηξερε..Καλό ταξίδι Τζην