Δε μου αρέσουν οι επικήδειοι, τα δακρύβρεχτα μελό. Ομως θέλω να μοιραστω μαζι σας ότι ενιωσα όταν έμαθα για το θανατο του Τζωρτζ Μαικλ, του δικού μας Γιώργου Παναγιώτου.
Πρωτοείδα για το χαμό του Τζωρτζ Μαικλ φυσικά στο φβ. Και λέω φυσικά, γιατί καλώς ή κακώς το χρησιμοποιώ αρκετά και μέσω αυτού οι περισσότεροι απο μας ενημερώνονται για θέματα της επικαιρότητας.
Στην αρχή σκέφτηκα φάρσα είναι ας το επιβεβαιωσω στο γκουγκλ. Δεν ήταν φάρσα. Τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημερωσης το επιβεβαιωναν. Κοίτα να δεις λοιπόν που ανήμερα Χριστουγέννων έφυγε απο τη ζωή ο αγαπημενος τραγουδιστής των παιδικών και νεανικών μου χρόνων και γενικότερα όλης της ενήλικης ζωής μου ως τώρα. Το last Christmas, η τεράστια αυτή επιτυχία που ακούμε καθε Χριστουγεννα,υπήρξε πάντα ένα θλιμμενο τραγούδι και επισφραγίστηκε τώρα και με το θάνατό του.
Για μένα είχε την πιο ζεστή, εκφραστική ανδρική φωνή με δυνατοτητες να ανεβοκατεβαίνει με άνεση τις κλίμακες. Μελαχρινος, γοητευτικός με υπέροχο χαμόγελο, ήταν ένας ωραίος ανδρας άσχετα με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του.
Αυτό που ένιωσα όταν το έμαθα ήταν μια ξαφνική, στιγμιαία μελαγχολία. Ενα σημαντικό κομμάτι της νιότης μου, του οποίο αποτελούσε μέρος μουσικά ο Τζωρτζ Μαικλ, ανήκει στο παρελθόν. Σαν να μεγάλωσα ξαφνικά απότομα ηλικιακά. Σαν να τωρα κατάλαβα οτι πέρασαν τα χρόνια…Περίεργο?
Ημουν δημοτικό όταν τραγουδουσα με συμμαθητές μου το wake me up before you go go, ή πήγαινα στο σπίτι των ξαδέρφων μου οι οποίες ξεροστάλιαζαν δίπλα στο ραδιόφωνο ακούγοντας το careless whispers,- ενα τραγουδι που πιο μεγάλη κατάλαβα τη διαχρονική αξία του-, ήμουν έφηβη κολλημενη στην οθόνη του MTV όταν τραγουδουσα το freedom ‘90, ήμουν νέα όταν χόρευα το outside και όταν τραγουδούσα ή πιο σωστά ξελαρυγγιαζόμουν μαζί με τους Ελληνες φανς στο Ολυμπιακο σταδιο όλες τις μεγαλες του επιτυχιες το καλοκαιρι του 2007, τότε που είχε έρθει για συναυλία για πρώτη και τελευταία φορά στην Ελλάδα ο Γιωργος. Ετσι τον αποκαλουσαμε εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ. Πρώτη φορά που ειπώθηκε το όνομα του σωστά σε συναυλία από κοινό όπως δήλωσε στη συναυλία.
Ειχε ακόμα πολλά να δωσει στη μουσική ποπ σκηνη που την υπηρέτησε απόλυτα πιστά και σοβαρά μέχρι τέλους. Θα μπορούσε να συνοδευε μουσικά και την υπολοιπη ζωη μου και να μην καταλαβαινα ότι περνάει ο καιρος αν και κάτι άλλο μάλλον θα με έκανε να το καταλάβω.
Ο χρόνος όμως κυλαει σα νερό και μαζί του παίρνει όλες τις στιγμές και τις μετατρέπει σε αναμνήσεις. Aλλά φτάνει η μελαγχολία. Η ζωή συνεχίζεται και σιγοτραγουδαώ στη μεσήλικη πια ζωή μου:

All we have to do now
Is take these lies and make them true somehow
All we have to see
Is that I don’t belong to you
And you don’t belong to me yea yea
Freedom
Freedom
Freedom
You’ve gotta give for what you take
Freedom
Freedom
Freedom
You’ve gotta give for what you take