“Η επιβεβαιωση του εγω”
“Τα παντα μπορει να αποκτησει ο ανθρωπος με τη μοναξια εκτος απο χαρακτηρα” Στανταλ
Ο χαρακτηρας διαμορφωνεται απο τις αντιδρασεις των αλλων προς τον εαυτο. Επειδη το εγω δεν ειναι ολοκληρωμενη δομη, στη ρευστοτητα του απαιτει το περιγραμμα που παρεχεται απο την παρουσια του αλλου. Υπαρχουμε πραγματικα παρα μονο απο τη στιγμη που μας βλεπει και καποιος αλλος, δε μπορουμε να μιλησουμε σωστα παρα μονο οταν βρεθει καποιος που κατανοει τι λεμε. Στην ουσια δεν ειμαστε ολοκληρωτικα ζωντανοι χωρις καποιον να μας αγαπαει.Με τον ερωτα επιβεβαιωνουμε το εγω. Γι’ αυτο και ο συντροφος μας ειναι κατι σαν αυτοπτης μαρτυρας στην πορεια της ζωης μας.
Οταν ο συντροφος μας, μαθαινει τις προτιμησεις, τις συνηθειες, τις μηχανικες μας αντιδρασεις επειδη ειναι ερωτευμενος και ως εκ τουτου, ενδιαφερεται για μας, δρα σα το γαντι που δειχνει το περιγραμμα του χεριου. Η παρουσια του αλλου κινητοποιει μια διαδικασια ωριμανσης καθως μας τροφοδοτει με τις διορατικες παρατηρησεις του φτανει να ειμαστε δεκτικοι σε αυτες. Αν με τον ερωτα βλεπουμε το ειδωλο μας, τοτε η μοναξια ειναι σαν να μας στερειται η χρηση καθρεπτη. Ο,τι προβλημα κι αν εχουμε, ο καθρεπτης μας παρεχει αν μη τι αλλο μια αισθηση εαυτου. Γι αυτο και οι αλλοι λειτουργουν ως καθρεπτες οπως λεμε, και μας ειναι απαραιτητοι γιατι μας προσφερουν κατι που αδυνατουμε να συλλαβουμε μονοι μας, την απροσδιοριστη αισθηση των οριων μας, μια αισθηση του χαρακτηρα μας. Ο συντροφος μας, (αυτος ο καθρεπτης μας μεταφορικα) ψαχνει να βρει την εικονα μας, διερευνα, προσπαθει να συλλαβει τις διαστασεις μας, το συνθετο χαρακτηρα μας.
Το επικινδυνο στην επιβεβαιωση του εγω ειναι οτι εφοσον χρειαζομαστε τους αλλους για να κατοχυρωνεται η υπαρξη μας, επαφιεμεθα στη διακριτικη τους ευχερεια να σχηματιζουν ακριβη εικονα για μας. Τι γινεται ομως στην περιπτωση που το προσφιλες προσωπο προβει σε θλιβερες παρερμηνειες? Εφοσον οι καθρεπτες ειναι ανθρωποι, αρα μπορει να μας στρεβλωνουν ποτε προς το καλυτερο και ποτε προς το χειροτερο.
Καθε ανθρωπος μας επιστρεφει μια διαφορετικη αισθηση του εαυτου μας, γιατι μαζι του γινομαστε κατα τι αυτο που εκεινος πιστευει οτι ειμαστε. Θα μπορουσε ο εαυτος μας να παρομοιαστει με αμοιβαδα που εχει ελαστικα τοιχωματα και αρα προσαρμοζεται στο περιβαλλον της. Εκεινο που της λειπει δεν ειναι οι διαστασεις αλλα το προσδιορισμενο σχημα. Ενας φαιδρος ανθρωπος θα με κανει να δειξω τη φαιδρη μου πλευρα, ο σοβαρος τη σοβαρη και παει λεγοντας. Ετσι κανενα βλεμμα δε μπορει να συλλαβει ολοκληρο το εγω μας. Παντα αφηνει κατι απεξω αλλοτε μοιραια, αλλοτε οχι. Ερμηνευουμε τους αλλους πολλες φορες μεσω των προηγουμενων εντυπωσεων μας για την ανθρωπινη φυση η οσα εχουμε καταληξει να περιμενουμε απο τους αλλους, τα λεγομενα στανταρντς. Κι ετσι υπαρχουν περιοχες στο χαρακτηρα του αλλου που κοβουμε δρομο, που απλουστευουμε, γιατι δεν εχουμε τη διαθεση ή την ωριμοτητα να κατανοησουμε. Κι ετσι συνοψιζουμε. Μπορουμε να μετεχουμε μονο στην ζωη του αλλου εξωθεν, και συνεπως εικαζουμε την εσωτερικοτητα του. Αλιμονο αν μετειχαμε σε αυτην, θα ηταν η απολυτη καταπατηση του εγω.
Δε ζηταμε εναν ερωτα που θα μας συνοψιζει με 4-5 χαρακτηριστικα, επειδη μας πνιγουν οι ετικετες και οι χαρακτηρισμοι και δε θελουμε να μας βαζουν σε ενα καλουπι. Η ερωτικη σχεση υπαρχει, οσο μας δινεται αρκετος χωρος για να εκτεινομαστε κατα πώς απαιτει η εσωτερικη μας ρευστοτητα.
–σκεψεις και αποσπασματα απο το βιβλιο του Αλαιν ντε Μποτον “μικρη φιλοσοφια του ερωτα”–
