“Το φίδι και το γεράκι” του Γκορκι
Το φίδι δεν μπορεί να καταλάβει το γεράκι. «Γιατί δεν ξεκουράζεσαι εδώ στα σκοτεινά, στην όμορφη, γλιστερή υγρασία;» ρωτάει το φίδι. «Γιατί να πετάγεσαι στους ουρανούς; Δεν ξέρεις τους κινδύνους που παραμονεύουν εκεί, τη βία και την καταιγίδα που σε περιμένουν εκεί, και το όπλο του κυνηγού που θα σε γκρεμίσει και θα καταστρέψει τη ζωή σου;». Αλλά το γεράκι δεν έδειξε προσοχή. Απλωσε τις φτερούγες του και πετάχτηκε στους αιθέρες, το θριαμβευτικό τραγούδι του να αντηχεί στους ουρανούς. Μια μέρα το γεράκι γκρεμίστηκε, το αίμα ανάβλυζε από την καρδιά του και το φίδι είπε: «Ανόητε, σε προειδοποίησα, σου είπα να μείνεις εκεί όπου ήμουν, στα σκοτεινά, στην όμορφη, ζεστή υγρασία, όπου κανένας δεν μπορούσε να σε βρει και να σε βλάψει». Αλλά με την τελευταία του πνοή το γεράκι απάντησε: «Εχω πετάξει στους αιθέρες, έχω ανεβεί σε ύψη ιλιγγιώδη, έχω αντικρίσει το φως, έχω ζήσει, έχω ζήσει!» ”
“Η ελευθερία, είναι η μόνη ανθρώπινη περιπέτεια για την οποία αξίζει να παλεύει και να ζει κανείς”, Έμμα Γκόλντμαν

Eιμαστε ελευθεροι?
Τις προαλλες ημουν καλεσμενη σε ενα τραπέζι. Ανάμεσα στους συνδαιτημόνες ηταν ένα ζευγάρι μεσοκοπων Νορβηγων. Ο αγαπητός κύριος Τζον εκεινο το βράδυ υπηρξε λαλιστατος και χωρίς να έχει βαλει το χεράκι του σε αυτό το αλκοόλ. Σε καποια φάση μας εξίστορησε την περιπετεια του σε ενα ταξιδι που έκανε οταν ήταν γυρω στα 20 σε road trip με τη μηχανή με αφετηρια τη μακρινή Νορβγηγία και τερματικό σταθμό τη Θεσσαλονίκη. – Να σημειωσω οτι το ζευγάρι αυτό ειναι λάτρεις της Ελλάδας και έχουν ταξιδέψει άπειρες φορές στη χώρα μας-. Δε συγκράτησα λεπτομερειες της αφηγησης και δεν έχει σημασία στην παρόυσα φάση. Συγκράτησα το πρόσωπο και την κάθε εκφραση που επαιρνε αφηγουμενος την ιστορία του. Το ζουσε! Κι ήταν τόσο χαρουμενος, γλυκός σαν παιδί γιατι ειχε ζήσει την περιπετεια. Ηταν ελευθερος και ζουσε!
Το τραπεζι μας αποτελουνταν απο τη μια πλευρά απο Νορβηγους κι απο την άλλη απο Ελληνες. Η ελληνικη πλευρα ήταν φτωχή σε περιπετειες.. κατι είπα εγώ, κατι ειπε ο συντροφος μου, μπορει και να θαμπωθηκαμε απο τη διήγηση και να κόλλησε το μυαλό, ποιος ξερει..Εκείνο που αναρωτιεμαι είναι αν ζούμε. Το πιο πιθανό ειναι να ζουμε ενα καθημερινο αδιακόπο στρες που μας εγκλωβίζει να αφεθουμε. Ναι η ζωή ειναι έτσι, ειναι κι αλλιως. Ποσο ελευθεροι ή καλύτερα πόσο αφήνουμε τον εαυτο μας ελευθερο να ζήσουμε? Να δώσουμε την ψυχή μας σε κατι.
Βιωνω μια περίοδο οπου νιωθω οτι ανοιγονται καινουργιες προοπτικές επαγγελματικές και μέσα μου νιωθω έναν αναβρασμό. Τα παντα κινουνται και μεταβαλλονται απιστευτα γρηγορα. Και ταυτοχρονα θελω να κάνω ταξιδια μακρινά και μή, να ζήσω νεες εμπειριες, να νιωθω μικρή αλλα να μην ειμαι. Εχω μια μεγάλη περιέργεια να γνωρίσω, να μάθω. Να, είμαι σε αυτό το σημείο που ο δρόμος συνεχίζει ευθεία αλλα ειναι κι αυτη η στροφή στο βάθος που ποιος ξερει που θα με βγάλει…
Υπαρχει όμως παντα και η αλλη όψη του νομίσματος: “Ελευθερία δεν είναι πάντα να φεύγεις είναι να επιλέγεις και πότε θα μεινεις.”Ρ. Στυλιαρά