Την προηγουμενη Κυριακη 2 φιλες μου που ειναι πολυ φαν της ζουμπα, θα εκαναν μια εμφανιση με τη δασκαλα τους και με αλλες δασκαλες στον υπαθριο χωρο του ιδρυματος Παμμακαριστος και με καλεσαν να τις δω. Προσωπικα δεν τρελαινομαι για τη ζουμπα αλλα σκεφτηκα οτι ειναι ευκαιρια να τα  πουμε απο κοντα μιας και ειχαμε καιρο να βρεθουμε.
Ειχαν στησει τραπεζια μπροστα απο το χωρο που θα χορευαν οι συμμετεχοντες και μαλιστα εψηναν σουβλακια κι αλλους μεζεδες σε μια ψησταρια λιγο πιο κει στο χωρο του ιδρυματος. Ξεκινησε το προγραμμα που οφειλω να ομολογησω οτι ηταν πολυ καλο και αντικειμενικα οι φιλες μου ηταν πολυ ανετες μια ωρα που κρατησε το προγραμμα. Πρεπει εδω να αναφερω οτι το ιδρυμα Παμμακριστος φιλοξενει παιδια ηλικιας απο 3 εως 30 ετων με αναπτυξιακες διαταραχες τυπου αυτισμου, νοητικη υστερηση ή και τα δυο
Εκεινο που μου εκανε ομως την περισσοτερη εντυπωση και το χαρηκα πιο πολυ ηταν μια κοπελιτσα μελαχρινη, ντυμενη με μια γαλαζια παντελονοφορμα η οποια χορευε στο δικο της ρυθμο μαζι με τις κοπελες κοιτωντας με το απλανες, χαμενο στο διαστημα βλεμμα της. Το κοριτσι αυτο ηταν ενα τετοιο πλασμα. Μετα το διαλλειμμα ακολουθησε ενα μουσικο λαικο προγραμμα και σηκωθηκαν να χορεψουν εκτος απο τους παρευρισκομενους και καποια απο τα παιδια αυτα. Το τι χαρα και χαμογελα σκορπουσαν στο κοινο ηταν απεριγραπτο.Η νοητικη αυτη υστερηση τα εχει αφησει αθωα, αγνα ολο καρδια… Οσοι τα συνοδευαν στο χορο ηταν κι αυτοι χαμογελαστοι γιατι το χαμογελο ειναι μεταδοτικο.
Μια βραδια λοιπον διαφορετικη ηταν αυτη της Κυριακης, ζεστη, ανθρωπινη, που μ’ εκανε να αναρωτηθω για ολους εμας που ειμαστε πνευματικα επαρκεις πώς αλλοτριωνομαστε ετσι, ακολουθουμε το νου και ξεχναμε τι λεει η καρδια μας..