Είμαστε θεϊκά πλάσματα που υποδύονται ανθρώπινους ρόλους. Έχουμε εμπειρίες που μας οδηγούν σκαλί σκαλί και χτίζουν αυτό που είμαστε. Οι αποτυχίες και τα λάθη είναι μέρος της γνώσης μας για τη ζωή. Ο φόβος, η μοναξιά, οι τύψεις, ο έλεγχος, η τελειομανία είναι τα εμπόδια που στήνουμε για να μην πλησιάσουμε τα όνειρά μας. Μπορούμε να έχουμε οτιδήποτε επιθυμήσουμε αλλά η απαξίωση για τον εαυτό μας δεν μας το επιτρέπει. Η αγάπη ξεκλειδώνει την πόρτα για να δεχτούμε.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “Το καθήκον σου δεν είναι να αναζητάς την αγάπη, αλλά τα φράγματα που έχτισες μέσα σου για να την εμποδίσεις”.

Συνηθίζει δυστυχώς κανείς τα πάντα. Τόσο την κατάθλιψη όσο και την ευτυχία. Ακόμα και την ανοησία, την αναλγησία, τη φτώχεια και την πείνα, την φιλαργυρία, την υποκρισία, τον φαρισαϊσμό. Συνηθίζει τους γιατρούς που παίρνουν φουσκωμένα φακελάκια για να χειρουργήσουν τον ετοιμοθάνατο και τους πρώην υπουργούς που κυκλοφορούν με πλαστές πινακίδες. Συνηθίζει να βλέπει την καταστροφή της κοινωνίας και να μένει μουγγός και άπρακτος. Συνηθίζει να βλέπει τους νεκρούς να πολλαπλασιάζονται γύρω του. Άλλοι αυτόχειρες, άλλοι από κρύο ή από πείνα ή από …απόγνωση. Και δεν επαναστατεί. Θεέ μου…

 

Συνηθίζεις την αυτοκαταστροφή σου. Και γίνεσαι ένα με τον όχλο. Όταν δεν μπορείς να συνηθίσεις είσαι πιο ταραγμένος, πιο δυστυχισμένος, δε σε χωράει αυτός ο τόπος, θέλεις να φύγεις, να εξαφανιστείς. Είναι καλύτερα λοιπόν να γίνεις αναίσθητος∙ να πεις : «δε βαριέσαι, εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;», είναι καλύτερα να αποστασιοποιηθείς ή να ψευτογκρινιάζεις ασταμάτητα παρά να ζητάς περισσότερες φασαρίες και προβλήματα. Είναι καλύτερα να θάψεις την ευαισθησία σου, να πεθαίνεις σιγά-σιγά, μέρα την μέρα, ώρα την ώρα… Είναι πιο εύκολο έτσι γιατί συνηθίζεις και τον ίδιο τον θάνατο σου.

 

Η συνήθεια, όσο βολική κι αν είναι σου καταστρέφει λίγο-λίγο κάθε ευαισθησία. Έρχεται ο αδελφός σου να σου ζητήσει βοήθεια, που μπορεί να είναι ασήμαντη για σένα, (τι είναι τελικά πιο σημαντικό στη ζωή απ’ το να βοηθήσεις τον ίδιο τον αδελφό σου) και από συνήθεια δε του την προσφέρεις. Σου ακούγεται υπερβολικό; Αυτό όμως κάνεις! Δες τον αδελφό στα μάτια κάθε συνανθρώπου σου και νιώσε πόσοι γύρω σου έχουν ανάγκη από αυτή τη βοήθεια. Οι συνήθειες σου όμως , ο τρόπος που έχεις προγραμματιστεί, το software σου, σου δίνουν ένα αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς ώστε να επιμείνεις στην εγωιστική σου δράση. Πόση ασφάλεια αλήθεια μπορείς να βρεις σ’ αυτήν την πλάση που όλα τόσο ταχύτατα αλλάζουν; Πόσο μπορεί να αναπτυχθεί η εγρήγορση και η ευαισθησία μέσα σ’ αυτή την εικονική ασφάλεια; Πόσο μέρος του Όλου μπορείς να αντιληφθείς χωρίς ευαισθησία; Ψευδαίσθηση και πλάνη η ζωή σου. Τα πάντα γρήγορα καταντούν συνήθεια, ακόμη και η υποκρισία σου που δεν τη βλέπεις πια σαν υποκρισία αλλά σαν αλήθεια. Και ύστερα έρχεται η πλήξη και η ματαιότητα και δεν καταλαβαίνεις το γιατί. Η έλλειψη νοήματος για τη ζωή. Γιατί η συνήθεια, η συνεχής επανάληψη των ίδιων και των ίδιων πραγμάτων, περιορίζουν αυτό το ασύλληπτο φαινόμενο που ονομάζουμε ζωή και το εκφυλίζουν σε κάτι μικρό, ελάχιστο κι ανάξιο. Σε κάτι χωρίς νόημα. Στη ζωή σου έτσι όπως την κατάντησες. Στη ζωή έτσι όπως την αντιλαμβάνεσαι με την μυωπική όρασή σου.

 

Φόβος, θλίψη, ενοχές, προσκολλήσεις, ματαιοδοξίες… Δε μπορεί, όλο αυτό το νταβαντούρι κάποιο λόγο έχει. Κανένα όμως απαντημένο από άλλον γιατί δε θα μπορέσει ποτέ να απαλύνει την τραχύτητα της ανάμνησης του πόνου σου. Δε θα μπορέσει να εξηγήσει πως μπόρεσες και χάλασες ανούσια τόσες μέρες απ’ τη ζωή σου. Η ίδια η ζωή στις πήρε πίσω. Και τι σου άφησε αλήθεια; Πόσο αγάπησες; Πόσο πόνεσες συνειδητά; Πόσες φορές ξέχασες τις δικαιολογίες και ξεπέρασες την ανθρώπινη φύση σου; Πόσες φορές έχασες την ανάσα σου; Πόσες στιγμές θυσίασες το εγώ σου για το γενικότερο καλό;

 

Αν όλα αυτά σου ακούγονται παράλογα δεν πειράζει. Είναι η συνήθεια που σ’ έχει καταβάλλει. Το αύριο δυστυχώς δεν πρόκειται να σου χαριστεί. Δεν χαρίστηκε ποτέ σε κανένα. Ποτέ σε έναν αναίσθητο άνθρωπο. Το πολύ-πολύ να σου δώσει λίγες μέρες ακόμη να χαλάσεις. Και είναι η συνήθεια φίλε μου που σκοτώνει την ευαισθησία. Να την προσέχεις όσο μπορείς. Ζωή χωρίς ευαισθησία είναι νεκρή ζωή. Προσοχή σημαίνει επίγνωση. Προσοχή σημαίνει ευαισθησία. Το να είσαι ολοκληρωτικά ευαίσθητος σημαίνει να είσαι ολοκληρωτικά ζωντανός. Αυτή είναι η αληθινή αγάπη κι όχι η αγάπη που πουλιέται στα παζάρια της κοινωνίας που δημιουργήσαμε.

–απο την εναλλακτικη δραση–

Το παρακατω αρθρο ειναι απο την Amy Rees Anderson, Managing Partner της REES Capital. Αν και δεν εχω απολυτως καμια σχεση με το χωρο της αυτα που γραφει περι ακεραιοτητας στο χωρο εργασιας, εχουν βαση σε ολες τις πτυχες της ζωης. Το να ξερεις να κανεις το σωστο για σενα, θελει πολλη δουλεια. Θελει εναρμονιση του νου με την καρδια. Αυτο που λενε οι ξενοι “εχει κοτσια αυτος”, εμεις παλι το λεμε “εχει μερακι, το λεει η ψυχουλα του” ειναι κατι που χτιζεται μερα με τη μερα. Οποιος ειναι ακεραιος, περαν του οτι ζει ελευθερα, κανει και καλο υπνο 🙂

“Το να ζεις με ακεραιότητα σημαίνει: Να μη συμβιβάζεσαι με λιγότερα από αυτά που γνωρίζεις ότι αξίζεις στις σχέσεις σου. Να ζητάς αυτά που θέλεις και έχεις ανάγκη από τους άλλους. Να λες την αλήθεια σου παρά ότι μπορεί να προκαλέσει σύγκρουση η ένταση. Να συμπεριφέρεσαι με τρόπους που εναρμονίζονται με τις προσωπικές σου αξίες. Να κάνεις επιλογές με βάση αυτά που πιστεύεις εσύ και όχι αυτά που πιστεύουν οι άλλοι.”

“Living with integrity means: Not settling for less than what you know you deserve in your relationships. Asking for what you want and need from others. Speaking your truth, even though it might create conflict or tension. Behaving in ways that are in harmony with your personal values. Making choices based on what you believe, and not what others believe.”
Της Amy Rees Anderson (FB)

“Αν θα μπορούσα να διδάξω μόνο μία αρχή ως στάση ζωής θα ήταν η εξής:

Η επιτυχία έρχεται και παρέχεται, αλλά η ακεραιότητα είναι παντοτινή. «Ακεραιότητα», σημαίνει να κάνουμε το σωστό, ανά πάσα στιγμή και σε όλες τις περιστάσεις, έστω και αν κάποιος μας παρακολουθεί. Χρειάζεται θάρρος για να κάνει κάποιος το σωστό, ανεξαρτήτως των συνεπειών.
Το να χτίσετε την εικόνα της ακεραιότητας του χαρακτήρα σας, θα σας πάρει χρόνια, αρκεί όμως μόλις ένα δευτερόλεπτο για να τη χάσετε.
Έτσι μην επιτρέψετε ποτέ στον εαυτό σας να κάνει το ο,τιδήποτε που θα τη βλάψει.

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η ακεραιότητα δεν βρίσκεται και αρκετά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Ζούμε σε έναν κόσμο που καλλιεργεί το ρητό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και το οποίο έχει γίνει αποδεκτό από πάρα πολλές σχολές σκέψης.Οι άνθρωποι των πωλήσεων υπόσχονται στους εν δυνάμει πελάτες τους, παραπάνω από εκείνα που μπορούν πραγματικά να τους προσφέρουν, στο όνομα των μηνιαίων τους στόχων. Οι υποψήφιοι προς εργασία υπερβάλλουν στις συνεντεύξεις που δίνουν με τους εν δυνάμει εργοδότες τους, επειδή χρειάζονται απεγνωσμένα τη θέση εργασίας που προσφέρεται.
Οι CEOs υπερεκτιμούν τα εκτιμώμενα κέρδη τους, επειδή δεν θέλουν τα εκάστοτε διοικητικά συμβούλια των εταιρειών να τους αντικαταστήσουν.
Οι επιχειρηματίες υπερτιμολογούν τα περιουσιακά τους στοιχεία επειδή θέλουν την υψηλότερη δυνατή αξιολόγηση από έναν υποψήφιο επενδυτή.
Οι επενδυτές υποτιμούν την αξία μίας εταιρείας, προκειμένου να τη διαπραγματευτούν σε χαμηλότερη τιμή.
Οι εκπροσώποι εξυπηρέτησης πελατών των εταιρειών καλύπτουν ένα λάθος που έκαναν, επειδή φοβούνται ότι ο πελάτης θα τους εγκαταλείψει και θα πάει σε άλλον ανταγωνιστή.
Οι εργαζόμενοι επικαλούνται τη δικαιολογία της «ασθένειας», επειδή δεν έχουν άλλο υπόλοιπο αδείας για να κάνουν τα απαραίτητα χριστουγεννιάτικα ψώνια τους.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί κι άλλο, και σε κάθε περίπτωση όσοι διαπράττουν την κάθε “ανέντιμη” πράξη, επικαλούνται στους εαυτούς τους τη διακαιολογία ότι καλώς έκαναν και φέρθηκαν έτσι διότι τελικά κατάφεραν το πολυπόθητο αποτέλεσμα που ήθελαν.

Ο κόσμος έχει την εντύπωση ότι θα αποκτήσει γρήγορα τη δύναμη που επιθυμεί να έχει εάν «κόψει δρόμο» και ενεργήσει χωρίς τους περιορισμούς της ηθικής.
Η ανεντιμότητα μπορεί να παρέχει μία στιγμιαία ικανοποίηση, αλλά ποτέ δεν θα διαρκέσει. Μπορώ να σκεφτώ πολλά παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι είναι επιτυχημένοι επειδή ακριβώς δεν είχαν αυτή την ακεραιότητα, γεγονός που δημιουργεί μία ψευδή αντίληψη του δρόμο προς την επιτυχία που θα πρέπει κανείς να ακολουθήσει.
Το κάθε άτομο στα παραπάνω παραδείγματα ενδεχομένως να κερδίσει το στιγμιαίο αποτέλεσμα, αλλά δυστυχώς, ότι αυτό το στιγμιαίο αποτέλεσμα έρχεται μαζί με την πληρωμή ενός απίστευτα υψηλού τιμήματος με εκτεταμένες συνέπειες.
Αυτό το άτομο έχει χάσει την ικανότητά του να είναι αξιόπιστο ως ακέραιος χαρακτήρας, που είναι το πιο πολύτιμο αγαθό στη ζωή μας.
Τα χρηματικά κέρδη ή η εξουσία είναι προσωρινά, αλλά το κέρδος που εισπράττετε από όσους σας θεωρούν ως ακέραιο άνθρωπο θα είναι για όλη τη ζωή σας.
Κάθε ένας που σας εμπιστεύεται, θα μεταφέρει την εμπιστοσύνη που τρέφει στο πρόσωπό σας σε κάποιους τουλάχιστον συνεργάτες τους, και ο λόγος του χαρακτήρα σας θα εξαπλωθεί σαν πυρκαγιά.
Η αξία της εμπιστοσύνης που εκπέμπετε είναι πολύ πιο πέρα από οτιδήποτε που μπορεί να μετρηθεί.
Για τους επιχειρηματίες σημαίνει ότι οι επενδυτές είναι πρόθυμοι να τους εμπιστευθούν τα λεφτά τους.
Για τους εργαζόμενους, η ακεραιότητα του χαρακτήρα τους, σημαίνει ότι ο προϊστάμενος ή ο διευθυντής τους είναι πρόθυμοι να τους εμπιστευθούν και να τους αναθέσουν μεγαλύτερες ευθύνες αλλά και ευκαιρίες επαγγελματικής εξέλιξης.
Για τις εταιρείες σημαίνει ότι οι πελάτες τους εμπιστεύονται δίνοντάς τους όλο και περισσότερες δουλειές.
Για εσάς, η ακεραιότητα σημαίνει ότι έχετε μία ολόκληρη στρατιά ανθρώπων στο πλευρό σας που είναι πρόθυμοι να κάνουν το παραπάνω βήμα για να σας βοηθήσουν διότι ξέρουν ότι συστήνοντάς σας και σε άλλους δεν θα θιχτεί ποτέ η φήμη του δικού τους ακέραιου χαρακτήρα.
Ναι, η εμπιστοσύνη που σας δείχνουν όλοι οι άλλοι είναι πέρα και από ο,τιδήποτε που να μπορεί να μετρηθεί, διότι σας αποφέρει απεριόριστες ευκαιρίες και ατελείωτες δυνατότητες.

Το αντίθετο όμως συμβαίνει στη διαφορετική περίπτωση. Ο Γουόρεν Μπάφετ, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Berkshire Hathaway είπε το καλύτερο: «Όταν θέλετε να προσλάβετε κόσμο κοιτάξτε να έχουν τρεις αξίες: ακεραιότητα, ευφυΐα και ενέργεια. Εάν δεν διακατέχονται από την πρώτη αξία, τότε οι άλλες δύο θα σας σκοτώσουν.»
Η έλλειψη ειλικρίνειας ενός ατόμου τελικά θα καλύψει τη διαφορά. Μπορεί να μην συμβεί σήμερα, ούτε και μετά από πολλά χρόνια, αλλά να είστε σίγουροι πως κάποια στιγμή θα συμβεί.
Μία συμβουλή σε όσους προσπαθούν να γίνουν ακέραιοι χαρακτήρες: Αποφύγετε όσους δεν είναι αξιόπιστοι.
Μην συνεργάζεστε με αυτούς. Μην συνδέεστε μαζί τους. Μην τους δικαιολογείτε. Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να δελεαστεί και να πιστέψετε ότι ενώ μπορούν να είναι ανέντιμοι με τους άλλους, δεν θα είναι ποτέ μαζί σας.
Αν κάποιος είναι ανέντιμος σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής του, να είστε βέβαιοι ότι θα είναι και σε πολλές άλλες πτυχές της ζωής του.
Δεν μπορείτε να απορρίψετε ακόμη και εκείνες τις μικρές καθημερινές πράξεις ανεντιμότητας, όπου κάποιος παίρνει δύο εφημερίδες από το περίπτερο και πληρώνει μόνο τη μία.
Γενικότερα, εάν κάποιος δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος στα απλούστερα θέματα ειλικρίνειας τότε πώς μπορεί ενδεχομένως να είναι έμπιστος σε χρονοβόρες και πολύπλοκες επιχειρηματικές συναλλαγές;
Υπάρχει μια πινακίδα στον τοίχο του γραφείου μου, η οποία έχει ως εξής: «Κάνε ό,τι είναι σωστό και η συνέπεια ας ακολουθήσει».
Χρησιμεύει ως μια καθημερινή υπενθύμιση ότι η επιτυχία πράγματι έρχεται και παρέρχεται, αλλά η ακεραιότητα θα μείνει για πάντα.”

Η ζωή με πάει ή την πάω; Είναι κάτι που συχνά αναρωτιέμαι όταν δεν αντλώ ικανοποίηση από το πώς βαίνουν τα πράγματα στη ζωή μου.
Παίρνω λοιπόν την απόφαση να κάνω μία καινούργια αρχή.
Ή από την άλλη, εγώ μια χαρά ήμουν με την ζωή μου, αλλά κάτι συνέβη που με ταρακούνησε και χρειάζομαι να προσαρμοστώ σε καινούργια δεδομένα.
Δεν είναι επιλογή μου, αλλά μου προέκυψε.

Η αλλαγή είτε είναι μία εσωτερική απόφαση, είτε μία εξωτερική αναγκαιότητα μοιάζει να είναι αναπόφευκτη. Είναι η στιγμή που νιώθω ότι το χαλί τραβιέται κάτω από τα πόδια μου. Πότε, λοιπόν, έρχεται η στιγμή μίας απόφασης για αλλαγή;

Σε ένα πείραμα οι επιστήμονες έριξαν έναν βάτραχο σε μία κατσαρόλα με νερό που κόχλαζε. Ο βάτραχος αμέσως πετάχτηκε έξω από την κατσαρόλα.
Στην δεύτερη πειραματική συνθήκη ο βάτραχος τοποθετήθηκε στην κατσαρόλα με νερό σε κανονική θερμοκρασία που σταδιακά θερμαινόταν μέχρι το σημείο βρασμού. Ο βάτραχος που δεν αντιλήφθηκε την σταδιακή μεταβολή της θερμοκρασίας κατέληξε να σιγοκαίγεται με αποτέλεσμα να βράσει χωρίς να το καταλάβει.

Όταν οι αλλαγές εξελίσσονται με αργό ρυθμό δεν μπορώ να τις διακρίνω εύκολα, με αποτέλεσμα να επαναπαύομαι σε μία κατάσταση, όπως και ο βάτραχος που σιγοκάηκε. Συνήθως αυτό που με κινητοποιεί ώστε να αλλάξω κάτι στον εαυτό μου είναι ο πόνος, η θερμοκρασία όπου νιώθω ότι βράζω.
Ο πόνος λειτουργεί σαν συναγερμός και ειδοποιεί για άμεση δράση, αλλά συγχρόνως μπορεί να με ακινητοποιήσει. Όταν είμαι χαρούμενος ή τουλάχιστον ικανοποιημένος δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ και να προσδοκώ κάτι διαφορετικό. Ο πόνος είναι δυσάρεστος μεν, αλλά ταυτόχρονα είναι η κινητήριος δύναμή μου ώστε να πάρω αποφάσεις.

Παρόλα αυτά η απόφαση για αλλαγή δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Όταν αλλάζω αποχωρίζομαι το παλιό, που μου είναι πλέον άχρηστο, αλλά γνώριμο και οικείο, ενώ παράλληλα πηγαίνω σε κάτι καινούργιο που είναι ακόμα άγνωστο.

Η Virginia Satir, αμερικανίδα ψυχοθεραπεύτρια, ανέφερε ότι οι άνθρωποι συχνά προτιμούν τη βεβαιότητα της δυστυχίας, παρά την δυστυχία της αβεβαιότητας.

Αυτό που είναι γνώριμο, μου προσφέρει ασφάλεια και με παρηγορεί. Όμως, ταυτόχρονα το ίδιο μπορεί να είναι παγίδα και να παρεμποδίσει την ανάπτυξή μου. Ακόμα και αν η αλλαγή είναι κάτι που επιθυμώ με στόχο κάτι καλύτερο από αυτό που βιώνω τώρα, θα κερδίσω κάτι, αλλά θα χάσω κάτι άλλο. Η αίσθηση της απώλειας είναι αναπόφευκτη σε κάθε διαδικασία αλλαγής.

Αυτός είναι και ο λόγος που στην αρχή αρνούμαι να προχωρήσω σε αυτό που έχω αποφασίσει. Αυτό είναι το σημείο όπου είναι πολύ πιθανό να επιστρέψω στο παλιό, αλλα οικείο μέρος της ζωής μου. Σε αυτό το κομβικό σημείο αναρωτιέμαι: τί με έκανε να αναγνωρίσω τα προβλήματα αυτού που μου είναι ολότελα οικείο; Από την στιγμή που έχω κάνει ένα βήμα μπροστά είναι δύσκολο να επιστρέψω στην άγνοια της προηγούμενης κατάστασης.

Η δική μου αλλαγή κλονίζει τα θεμέλια των σχέσεων με τους γύρω μου. Οι άλλοι είναι συνηθισμένοι σε μία άλλη συμπεριφορά και εξακολουθούν να μου συμπεριφέρονται με βάση αυτό που είναι και για τους ίδιους γνώριμο. Όταν οι αντιδράσεις μου είναι γνώριμες είναι συγχρόνως και λιγότερο τρομαχτικές. Οι άνθρωποι γύρω μου αντιστέκονται σε μένα όταν έχω μία απρόβλεπτη για εκείνους συμπεριφορά. Η κατάσταση χειροτερεύει προτού βελτιωθεί όταν προκαλώ αλλαγές σε ανθρώπους που δεν τις έχουν ακόμα συνηθίσει. Η αντίσταση που συναντώ στο περιβάλλον μου είναι ένα ισχυρό κίνητρο για να επιστρέψω στην γνωστή, αλλά μη οφέλιμη για μένα πλέον συμπεριφορά.

Η διεργασία της αλλαγής δεν ακολουθεί μία γραμμική πορεία. Πρόκειται για μία πορεία με πολλά πισωγυρίσματα και διλήμματα. Τα συναισθήματα είναι πολλά και συχνά αντικρούονται μεταξύ τους. Μπροστά στο άγνωστο με πιάνει φόβος, άγχος, θλίψη, θυμός, απελπισία, αίσθημα ανικανότητας. Αμφισβητώ τον εαυτό μου αλλά και την ίδια την απόφαση που έχω πάρει. Από την άλλη, όταν έχω επιλέξει αυτή την αλλαγή νιώθω ενθουσιασμό και ελπίδα. Τα συναισθήματα που νιώθω είναι τόσο ανάμεικτα που καταλήγω να βρίσκομαι σε σύγχυση.

Τί μπορώ, λοιπόν, να κάνω όταν βρίσκομαι μπροστά στην αλλαγή; Κάθε αλλαγή είναι μία ολόκληρη διεργασία. Στόχος μου είναι να την περάσω με τον πιο υγιή τρόπο, με όλα τα σκαμπανεβάσματα που αυτή συνεπάγεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα κλάψω και δεν θα πενθήσω για ό,τι αφήνω πίσω μου.

Ό,τι και να κάνω είναι θέμα δικής μου απόφασης, είτε προχωρήσω σε αυτό που επέλεξα, είτε επιστρέψω στην γνώριμη κατάσταση. Ακόμα και το να μην αποφασίσω είναι απόφαση και ζω με την ευθύνη αυτής της επιλογής μου. Όποιο δρόμο και να ακολουθήσω, η στάση αυτή καθορίζει το πώς θα αντιμετωπίσω δύσκολες καταστάσεις και στην υπόλοιπη ζωή μου. Η μυστική ερώτηση που μπορώ να θέσω ώστε να με βοηθήσω είναι: «πώς μπορώ να πραγματοποιήσω τον συγκεκριμένο στόχο σήμερα και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο;».

–από την “Εναλλακτική δράση”–

Tελευταια με απασχολει πολυ το ποσο επιλεγουμε να ειμαστε δυστυχεις. Να κουβαλαμε το σταυρο μας. Να μην μπορουμε να αποκολληθουμε απο την αρνητικη σκεψη, να ειμαστε σ’ενα διαρκες τρεξιμο οτι δεν προλαβαινουμε να χαλαρωσουμε. Να μη μπορουμε απλα να σταθουμε μεσα στη δινη της καθημερινοτητας μας χωρις να κανουμε τιποτα. Ετσι για 5 λεπτα μονο. Να μην κανουμε τιποτα. Να μη σκεφτομαστε τιποτα. Γιατι αυτο ειναι δυσκολο? Γιατι η ενασχοληση με τον εαυτο μας να εχει παρεξηγηθει ως φιλαρεσκεια? Γιατι να ειναι κακο να μην κανεις τιποτα?

Γιατι υπαρχει ο φοβος. Ο φοβος να βρεθουμε με τον εαυτο μας για λιγο. Ο φοβος οτι αν δεν κανουμε τιποτα θα θεωρηθουμε αδρανεις. Ο φοβος οτι μπορει να μας κατακλυσουν οι σκεψεις, τα συναισθηματα, οι συμπιεσμενες συγκινησεις και αυτο μας τρομαζει. Μας τρομαζει ο ευατος μας γιατι κατω απο αυτον υπαρχει το κενο. Αν σας τρομαζει αυτη η λεξη, κενο ειναι η ησυχια, η γαληνη μεσα μας που μας δινει δυναμη.

Ενας πολυ δικος μου ανθρωπος αντιμετωπιζει την καταθλιψη. Παραμελησε τον εαυτο του μετα απο καταπιεσμενη θλιψη, ξεχασε τις αναγκες του και τελικα απο τις φοβιες του, προκαλεσε και θεματα ψυχοσωματικα. Και θελω να τον υποστηριξω να βρει τη χαμενη του δυναμη. Γιατι η δυναμη υπαρχει μεσα του, υπαρχει μεσα μας. υπαρχει δυναμικη σε ολους τους ανθρωπους. Θελει ομως πολυ δουλεια, θαρρος και κυριως αγαπη να μπορεσεις να μπεις μεσα σε οτι σε εχει πληγωσει και θυμωσει. Χρειαζεται να ανοιξεις τις πληγες σου, να βγαλεις τον πυρηνα του πονου που σε κραταει δεμενο στο παρελθον και να κανεις ειρηνη με αυτες. Μπορει αυτο να διαρκεσει μια ζωη, μπορει ομως και μια στιγμη…

Η ελλειψη αγαπης προς τον εαυτο μεταφραζεται σε ελλειψη εμποστοσυνης, αμφιβολια κια δυσπιστια, οι οποιες γεννουν σχεσεις κτητικες, τυπου θυμα-θυτης. Η ευχη μου για το νεο ετος ειναι να ξεκινησουμε να φροντιζουμε τον εαυτο μας, να θελουμε να τον γνωρισουμε και πιο βαθια, κατω απο τη μασκα του και να τον αναδειξουμε. Η αγαπη στον εαυτο μας θα φαινεται στο βλεμμα μας. Γιατι όπως και να το κανουμε ειναι πιο ομορφο ενα ηρεμο, τρυφερό βλεμμα, απο οτι ενα βλεμμα θυμωμενο και προσκολλημενο σε αυτα που νομιζει οτι του λειπουν…

 

 

 

 

 

 

Εδω κι ενα μηνα είμαι ξανά μαθήτρια! Μαθαινω μια καινουργια γλωσσα, σκανδιναβική, κι όσο περνάει ο καιρός με γοητεύει το γεγονός οτι ενω αρχικα στο άκουσμα φαίνεται ακατανότητη, έχει πολλα σημεια κοινά με τα αγγλικα και τα γερμανικά. Παντα μου αρεσαν οι ξενες γλωσσες γιατι περα απο τους γραμματικους και συντακτικους κανονες, ανακαλυπτεις πολλα για τα ηθη και εθιμα του λαου και ερχεσαι κατα καποιο τροπο πιο κοντα στην κατανοηση του.

Τις προαλλες η παρουσιαστρια Ελενη Μενεγακη ειχε καλεσμενο της τον Γιαννη Οικονομου. Πρωτη φορα εμαθα για αυτον τον ανθρωπο στην εκπομπη της, που καποιες μερες τα μεσημερια παρακολουθω το χαζοκουτι οικογενειακως. Προκειται για τον πιο πολυγλωσσο ανθρωπο στην Ευρωπη, μιας και μιλαει 32 γλωσσες κι ετοιμαζεται για την 33 και φυσικα ειναι επισημος μεταφραστης στην Ευρωπαικη Ενωση.  Απο πολυ, μικρος επειδη μεγαλωσε σε ενα πολυ τουριστικο μερος οπως ειναι η Κρητη, του κινουσε παντα την προσοχη οι περιεργοι ηχοι που χρησιμοποιουσαν οι ξενοι και του αρεσε να τους ακουει, γι αυτο και ξεκινησε αγγλικα στην ηλικια των 4 χρονων. Βλεποντας σιγα-σιγα πως αυτοι οι ηχοι, εγιναν λεξεις με νοημα, ενθουσιαστηκε παρα πολυ και μετα απο 2 χρονια ξεκινησε τα γερμανικα. Ετσι πλεον οταν εφτασε ο καιρος να σπουδασει μιλουσε αρκετες, και ηδη γνωριζε οτι ηθελε να προχωρησει σε βαθος τις γλωσσες, να τις μελετησει φιλοσοφικα και γλωσσολογικα, γι’ αυτο και σπουδασε γλωσσολογια. Νιωθει οτι με αυτην του την πολυγλωσσια εχει πλουτισει τη ζωη του γιατι ταξιδευοντας εχει κανει φιλους παντου αφου εχει τη δυνατοτητα να επικοινωνησει μαζι τους. Η γλωσσα ειναι γεφυρα που μας ενωνει με τους αλλους πολιτισμους και δεν ειναι δυνατον να μιλαει μονο με ενα 5% των αγγλοφωνων του πλανητη. Και οσο προχωρουσε εις βαθος, τοσο εβλεπε οτι υπαρχουν ομοιοτητες και υπαρχουν κοινες ριζες με εξαιρεση βεβαια τα κινεζικα που δεν εχουν γραμματικους κανονες, δεν εχουν εξαιρεσεις και ηταν προκληση για εκεινον να μπει στον τροπο σκεψης τους.

Μαλιστα συμφωνα με ερευνες οντως οι ευρωασιατικες γλωσσες εχουν κοινη ριζα κι αυτη η πρωταρχικη, μητρικη γλωσσα εχει ιστορια 15.000 χρονων πισω, δηλαδη στο τελος της εποχης των παγετωνων! Οταν λοιπον αρχισε να αυξανεται ο πληθυσμος της γης κι αναλογα με τις μετακινησεις των λαων και το περιβαλλον στο οποιο μεγαλωσαν, μεσα στη διαδικασια ευρεσης της ταυτοτητας του καθε λαου δημιουργηθηκαν και οι γλωσσες…

Πολυ χαρηκα που ενας Ελληνας εχει υπερβει τα γλωσσικα συνορα, και θυμηθηκα κι εγω τι ειναι αυτο που παντα με κερδιζε στις ξενες γλωσσες. Η αναγκη για επικοινωνια..

Για πολλούς ανθρώπους όπως και για μένα, με την αρχή του φθινοπώρου νιώθω μελαγχολία. Το οτι μικραινει η μέρα συνεχεια μου κακοφαινεται. Θέλω να κανω καποιου ειδους προγραμματισμο μεσα στην εβδομάδα και ψάχνω τρόπους να διοχετεύσω την ενέργεια μου κι αυτό με στρεσάρει. Αλλά όταν αρχίζουν τα πρώτα κρύα και χρειάζεται να βάλεις τη ζακέτα σου για να ζεσταθείς, ή να απλώσεις μια ζεστή κουβέρτα για να κοιμηθείς το βράδυ, και όταν πέφτουν τα φύλλα των δέντρων και φτιάχνουν ενα φυσικό χαλι στα πεζοδρόμια, τους κήπους, τότε το φθινοπωρο ειναι μαγεία. Ακόμα καλύτερα, αν σου δοθεί η ευκαιρία να περπατήσεις σε δάσος, εκεί όπου η φυση ζωγραφίζει με πινέλα της  αναμειγνύοντας χρώματα και αποχρώσεις του βαθυ κόκκινου, κεραμιδί, πορτοκαλί, κιτρινο, δηλαδή ζεστά γήινα χρώματα είναι υπεροχα! Τοτε πραγματικά με πλημμυρίζει χαρά.  Μυρίζεις το χειμώνα που έρχεται.

Mέχρι τότε όμως τι χρειάζεται να κάνουμε για να μπούμε ομαλά στην χειμερινή περίοδο, με λιγότερο στρες και περισσότερο ευδιάθετοι/ες;
Να ξεκινήσουμε μια καινούρια δραστηριότητα που έχουμε αναβάλλει αρκετές φορές στο παρελθόν (βόλτες με το ποδήλατο, περπάτημα με ένα φίλο/η, τρέξιμο κ.α) Η άσκηση συμβάλλει στην αύξηση της σεροτονίνης, μιας ορμόνης που εκκρίνεται στον εγκέφαλο και προκαλεί το αίσθημα της χαράς. Οπότε κάθε είδους γυμναστικής βοηθά. Μπορείτε να αυξήσουμε το φωτισμό στο σπίτι μας, αφήνοντας ανοιχτές τις κουρτίνες κατά τη διάρκεια της ημέρας ή προσθέτοντας επιπλέον λάμπες στα φωτιστικά. Να αλλάξουμε τη διάταξη των επίπλων ή τη διακοσμηση αν τα οικονομικα το επιτρεπουν, δινοντας νεα πνοη στο χώρο. Όσο ο καιρός είναι ακόμα καλός, να βγούμε έξω με φίλους. Ή όσο η θάλασσα είναι ακόμα ζεστή, να πάμε για μπάνιο στην πιο κοντινή παραλία. Το κολύμπι κανει καλο.
Κλείνοντας σας παραθετω ένα άρθρο για τη φθινοπωρινη μελαγχολια:

 Από την αρχαιότητα, το φθινόπωρο αντιμετωπίζεται ως σύμβολο
της φθοράς και του θανάτου, που όμως είναι απαραίτητες προϋποθέσεις
για να επέλθει η αναγέννηση της άνοιξης.
Όπως το γνωρίζουμε στη χώρα μας, το φθινόπωρο
συναντάται μόνο στις εύκρατες ζώνες του πλανήτη
και στο βόρειο ημισφαίριο συνήθως διαρκεί από το Σεπτέμβριο
μέχρι το χειμερινό ηλιοστάσιο, στις 21 Δεκεμβρίου.
Η αλλαγή στο χρώμα των φύλλων -εικόνα που κυριαρχεί
στις αποτυπώσεις του φθινοπώρου- οφείλεται
στη διάσπαση της χλωροφύλλης και είναι πιο εντυπωσιακή
στα φυλλοβόλα δάση του Καναδά, των ΗΠΑ και της Ανατολικής Ασίας.
Στην αρχαία Ελλάδα, ο ερχομός του φθινοπώρου
εορταζόταν με τα Ελευσίνια Μυστήρια και τα Θεσμοφόρια.
Και οι δύο γιορτές, οι οποίες αργότερα υιοθετήθηκαν
από τους Ρωμαίους, ήταν αφιερωμένες στη Δήμητρα
και την κόρη της, την Περσεφόνη.
 Διαφορετικές εκδοχές του μύθου της Περσεφόνης,
που για έξι μήνες επιστρέφει στο σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα,
περιέχονται στις πολιτισμικές παραδόσεις της Ιαπωνίας,
της Σκανδιναβίας, των αρχαίων Αιγυπτίων,
των Ινδιάνων της Αμερικής και πολλών ακόμα λαών του πλανήτη,
αποδεικνύοντας ότι ο προάγγελος του χειμώνα επιδρά
με παρόμοιο τρόπο στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση,
ανεξαρτήτως χρονικής περιόδου και τόπου προέλευσης.
Κύριο συστατικό όλων των αυτών των θρύλων
δεν είναι τόσο η θλίψη για το πέρας των γεμάτων
χρώμα και ζεστασιά καλοκαιρινών ημερών,
όσο η βεβαιότητα ότι το σκοτάδι και το ψύχος
δεν θα διαρκεσουν για παντα.
Άλλωστε, όπως μας θυμίζει ο Οδυσσέας Ελύτης στην «Ελένη»,
«δεν είναι ο θάνατος που θ’ αντιμετωπίσουμε,
παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής».

Σε αυτή την οικονομική κρίση που βιώνει σχεδόν όλη η ανθρωπότητα, λίγα νομίζω έχουν ειπωθεί για την ουσιαστική κρίση που βιώνει ο άνθρωπος κι αυτή είναι η κρίση των αξιών. Είναι γνωστό ότι η ζωή των ενηλίκων καθορίζεται από δύο μεγάλες αγάπες. Η ιστορία της πρώτης -του έρωτα που αναζητάμε- είναι πασίγνωστη και έχει αναλυθεί διεξοδικά. Της δεύτερης -της αγάπης που ζητάμε από τον κόσμο μας- είναι πολύ πιο κρυφή και επώδυνη. Κι όμως, η ανάγκη μας γι’ αυτή τη δεύτερη αγάπη είναι εξίσου περίπλοκη και σημαντική.
Αυτή η δεύτερη αγάπη, εχει να κάνει με την αποδοχή μας από το κοινωνικό μας περίγυρο, έχει να κάνει με το στάτους μας, για να το πουμε ελληνικά. Αυτό μας προκαλεί ένα άγχος σχεδόν οικουμενικό, που σπάνια συζητιέται άνετα: είναι το άγχος μας για τη γνώμη που σχηματίζουν οι άλλοι για εμάς, για το αν μας θεωρούν πετυχημένους ή όχι, αξιόλογους ή αδιάφορους. Είναι το άγχος της καταξίωσης. Εχεις βρει κάποιον σύντροφο στη ζωή σου? πολύ ωραία! έχεις και μια καλή δουλειά που σου επιτρέπει να κινείσαι άνετα?-το άνετα είναι υποκειμενικό φυσικά- Μπινγκο!
Ετσι λοιπόν αυτό που παρατηρούμε τώρα είναι, ότι πολλοί άνθρωποι του κοινωνικου μας περιβάλλοντος, εκεί που πρίν λίγο καιρό τα έβγαζαν πέρα πολύ καλα, είχαν δηλαδή το σπίτι τους (με δανειο), το αμαξι τους -θελει μερικές δοσεις ακόμα μέχρι να ξοφληθεί-, γενικά ήταν σε μια φάση έντονου καταναλωτισμού, τώρα εχουν κυριευτεί απο μια θλίψη που φτανει το ψυχοπλάκωμα, επειδη είτε λόγω περικοπής μισθου, είτε λόγω απολυσης, άρα ανεργίας, δε μπορουν να φερουν εις πέρας όλες τις υποχρεωσεις που έχουν δημιουργησει και αναγκαστικά έχουν περιοριστεί. Το κυριότερο όμως είναι ότι αυτή η πεποίθηση που είχαν ότι έχουν πετύχει, ότι τα έχουν καταφέρει, αποδεικτηκε μια ψευδαίσθηση και γι’ αυτό νιώθουν προδοσία.

Ολοι μας- με καποιες φωτεινές εξαιρέσεις- έχουμε μπει λοιπόν στην παγίδα της ψευδαίσθησης του “φαίνεσθαι”. Μέσα σε όλες τις πτυχές και τις φάσεις της ζωής μας ενστερνιζόμαστε ορισμένες αξίες και ιδανικά. Ορισμένες φορές, θα έλεγα κατά την πλειονότητα, ακολουθούμε ιδέες, ιδεολογίες και αξίες άκριτα, χωρίς να τις εξετάσουμε a priori αν τις πιστεύουμε ή αν μας εκφράζουν. Απλά, έχοντας ορμέμφυτες τάσεις για πίστη σε κάτι κι έτσι ασπαζόμαστε τις αξίες που μας επιβάλλονται από τρίτους.  Ένα σύνολο αξιών έχει κατά την κοινή ομολογία ως στόχο την ευημερία και την πρόοδο του ανθρώπου. Και η πρόοδος αυτή  σημαίνει  κοινωνική-επαγγελματική αναρρίχηση.

Επίσης, παρατηρούμε ότι η έλλειψη εργασίας και άρα χρήματος, έχει επηρεάσει και την πρώτη αγάπη, που ανέφερα στην αρχή, τον έρωτα. Το ότι όταν κάποιος στο στάτους του δηλώνει άνεργος δεν τον κάνει καθόλου ελκυστικό…Δύσκολα λοιπον μπορεί κάποιος να αναζητήσει το έτερον ήμισυ κυρίως γιατι δεν είναι στη διάθεση αυτή, δηλαδή προέχει να δει τι θα κάνει με το θέμα της εργασίας του. Οπως και να το κάνουμε βοηθάει στην αυτοπεποίθηση του ανθρώπου να είναι κάποιος οικονομικά ανεξάρτητος.

Ομως, για να βαλουμε τα πραγματα στη θέση τους,  από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας ο άνθρωπος έχει μέσα του μία έμφυτη τάση προς την ασφάλεια. Κανείς δεν αγαπά την αβεβαιότητα και τις αλλαγές. Η σιγουριά και η σταθερότητα αποτελούν ένα φάρμακο που επουλώνει κάθε ψυχική πληγή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος τείνει να θέλει να ελέγχει κάθε πλευρά της  ύπαρξής του, θυσιάζοντας συχνά μοναδικά και αρχέγονα ένστικτα στο βωμό της ανάγκης του για σταθερότητα. Και όλα αυτά για να προσπεράσει το τρόμο που νιώθει  όταν βρίσκεται μπροστά σε αβέβαιες και άγνωστες γι’ αυτόν καταστάσεις. Και σήμερα βιώνουμε λοιπόν όλοι σχεδόν στο πετσί μας πια αυτην την αβεβαιότητα που μας έχει κλονίσει και δημιουργεί αυτή την αστάθεια. Το ότι καποιος δεν είναι σε θέση να προγραμματίσει είναι εξουθενωτικό. Το ότι κάποιος δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητος, προκαλεί μεγάλη ανασφάλεια.

Μένει να κατανοήσουμε, να νίωσουμε το εξής λοιπόν : το ίδιο το «εγώ» είναι μία ψευδαίσθηση! Δεν υπάρχει σταθερό «εγώ»,  αποτελούμαστε από πολλούς εαυτούς, ρόλους που μας επιβάλλει να παίξουμε η κοινωνία, ρόλους που μας επιβάλλουν οι ανθρώπινες σχέσεις, ένστικτα, ασυνείδητες  παρορμήσεις και επιθυμίες που κρύβονται πίσω από τη μάσκα του «εγώ» για να πραγματοποιηθούν.  Και είναι αυτο το “ψευτικό εγώ”  που έχει τοσο πολυ αγκιστρωθεί στο “φαίνεσθαι”. Η αναγκη για σταθερότητα του ανθρωπου ειναι θεμιτή αλλά απέκτησε τελείως λανθασμένες βάσεις, γι’ αυτο και με ένα φύσημα κυριολεκτικά και μεταφορικα γκρεμίστηκαν όλα.  Η σταθερότητα βρίσκεται μέσα μας, όχι στο εξωτερικό περιβαλλον. Χρειάζεται να γίνουμε περισότερο εύκαμπτοι προκείμενου να αντιμετωπίσουμε τη ρευστότητα των πραγμάτων. Γιατί ναι, τα πράγματα είναι ρευστά, ποτέ δεν υπήρχε κάτι κεκτημένο!

Τέλος, όταν γνωρίζουμε πραγματικά τι θέλουμε και βήμα-βήμα κινούμαστε προς αυτό, θα έρθει  και η αποδοχή από το κοινωνικό μας περίγυρο. Το άγχος δηλαδή της γνώμης των άλλων είναι πραγματικά κατι τελείως περιττό. Είναι όμως σίγουρα πολυ δύσκολο να μπορέσει κάποιος να ισορροπήσει το “ειναι”  με το “φαινεσθαι” του άκριτου καταναλωτισμού και του στάτους, και χρειάζεται πολλή προσωπική δουλειά που θέλουμε να αποφύγουμε ψάχνοντας για εύκολες λύσεις. Εξάλλου, η ελληνική κοινωνία στην οποία έχουμε μεγαλώσει είναι μια κοινωνία  αντιδραστικών εφήβων και γι’ αυτο επηρεάζεται εύκολα από τις διάφορες τάσεις. Ας μη ξεχνιόμαστε το ελληνικό κράτος σε λίγα χρόνια θα κλείσει μόλις 2 αιώνες ζωής….Μέχρι να ενηλικιωθεί λοιπόν, πρέπει πρώτα να ωριμάσει ο καθένας μας ξεχωριστά.