Relationships don’t create happiness, they reflect it. Relationships are simply the mirrors of your happiness; they reflect it and help you celebrate it. Most people enter into relationships with an eye toward what they can get out of them, rather than what they can put into them. Nobody will fix your life or make you feel special if you are not able to give that to yourself first.
The purpose of a relationship is not to have another who might complete you; but to have another with whom you might share your completeness. The only way a relationship will last is if you see your relationship as a place that you go to give, and not a place that you go to take.
Everything in life starts with yourself ,why we have to look outside for love and security , when we are love , we have abundance of love to give and we need to start with ourselves first. It’s all about falling in love with yourself and sharing that love with someone who appreciates you, rather than looking for love to compensate for a self love deficit.
What others say and do is often based entirely on their own self-reflection. Do not give your power away , do not let them poison you with their own pain , you can help them wishing them well, but remember that people behave in such ways because they are in a place of great suffering. People react to their own thoughts and feelings and their behavior often has nothing directly to do with you.
Everyone has baggage, so don’t be ashamed of yours. Be patient and find someone who loves you enough to help you carry it and unpack. Do not look for the perfect person , look for the person who brings out the best in you. Surround yourself with people who make you a better person, and let go of those who don’t.
Remember, people come into your life for a reason, a season or a lifetime. When you figure out which one it is, you will know what to do for each person.
Όλοι βρισκόμαστε πολλές (ή λιγότερες) φορές σε καταστάσεις που πρέπει να επιλέξουμε. Να κάνουμε κάτι ή να μην το κάνουμε. Να πάρουμε τον έναν δρόμο ή τον άλλο. Να διαλέξουμε μία απ’ τις (άπειρες, ίσως) πιθανές εναλλακτικές οδούς. Κι επειδή, συνήθως, φοβόμαστε ή δεν τολμάμε ή δεν ξέρουμε τι θέλουμε, αφηνόμαστε να μας παρασύρει το “κύμα”, το “ρεύμα”, οι “καταστάσεις”, οι “συνθήκες”.
Φυσικά, συνήθως στη συνέχεια σκεφτόμαστε “τι θα γινόταν εάν…” είχαμε πάρει μια διαφορετική απόφαση, αν κάναμε τη “σωστή” επιλογή, αν είμαστε ευχαριστημένοι μ’ αυτό που έχουμε, εδώ που είμαστε, κτλ.
Απάντηση σ’ αυτό δεν υπάρχει. Άκουσέ με! Όποιος σου λέει πως αν έκανες κάτι διαφορετικό, η ζωή σου θα ήταν καλύτερη και μπλα, μπλα, φλυαρίες… σταματα να τον κάνεις παρέα.
Δεν υπάρχει λόγος να μετανιώνεις για όσα έκανες στη ζωή σου. Αν το κάνεις, είσαι παρανοϊκός! Αλήθεια στο λέω. Το ότι είσαι αυτό που είσαι αυτή τη στιγμή είναι αποτέλεσμα όσων έκανες, βίωσες, προσπάθησες, πέτυχες, απέτυχες, χάρηκες, έκλαψες, κτλ., μέχρι τώρα. Δε θα ήσουν ΕΣΥ αν δεν υπήρχε όλη αυτή η προσωπική σου ιστορία. Επομένως, το να μετανιώνεις για κάτι, να το σκέφτεσαι μέρα-νύχτα και να χτυπιέσαι, σημαίνει ότι αμφισβητείς την ύπαρξή σου! Ότι αμφισβητείς την ιδιότητα που έχεις να μπορείς να κρίνεις το παρελθόν σου, την οποία ιδιότητα απέκτησες λόγω του παρελθόντος σου! Δεκτό κι αυτό, αλλά άλλο καπέλο. Συμπαντικός νόμος η ελεύθερη βούληση και πρεπει να τον σεβόμαστε.
Λοιπόν, τώρα που ξεμπερδέψαμε με τις ενοχές, την προβληματική αυτοκριτική ας ασχοληθούμε με κάτι άλλο…
Ασχολήσου, λοιπόν, με τον εαυτό σου. Όχι με όσα έκανε ως τώρα και γιατί είναι αυτός που είναι και όχι κάποιος άλλος, αλλά με το ΠΟΙΟΝ ΕΑΥΤΟ θέλεις να έχεις. Μπορείς να έχεις πολλούς. Αν έχεις βαρεθεί τον παλιό σου εαυτό, άλλαξέ τον. Δεν είναι δύσκολο, είναι απλά θέμα επιλογής.
Κι αφού φτιάξεις τον εαυτό που θέλεις, μπορείς ν’ αρχίσεις ν’ αλληλεπιδράς με το σύμπαν γύρω σου. Σημαντική υπενθύμιση: Το σύμπαν γύρω σου θ’ αλληλεπιδράσει με σένα. Να ξέρεις ότι ποτέ δεν παίζεις μόνος, ούτε καθορίζεις τους κανόνες εσύ (ή -έστω- στο σύνολό τους). Αν θέλεις να γίνεις άξιος παίκτης, μάθε τους κανόνες, κατανόησε τους μηχανισμούς, πρόβλεψε τις μελλοντικές κινήσεις και έχε πλήρη επίγνωση των δράσεων και των συνεπειών τους. Αν τα κάνεις όλ’ αυτά, δε θ’ αναρωτηθείς για το σκοπό, δε θα φοβηθείς το ενδεχόμενο λάθος. Έχεις, πλέον, την επίγνωση και τη δυνατότητα της επιλογής. Το κέρδισες αυτό, δε στο παίρνει κανείς, μόνο εσύ μπορείς να το αρνηθείς στον εαυτό σου, οπότε αλλάζεις πάλι εαυτό κι επιστρέφεις πίσω στο Matrix.
Δεν υπάρχει σωστή και λάθος επιλογή. Υπάρχει συνειδητή επιλογή ή άγνοια. Δε σου φταίει κανείς αν παίξεις π.χ. στο χρηματιστήριο όλα σου τα χρήματα και τα χάσεις. Εσύ φταις που δεν ήξερες πώς να παίξεις. Κι αν το κάνεις συνειδητά, γνωρίζοντας την άγνοιά σου κι έχοντας πλήρη επίγνωση του ρίσκου που αναλαμβάνεις, δε θα κατηγορήσεις κάποιον άλλο για την πιθανή απώλεια. (Αυτό είναι πάλι μια -κάποιας σημασίας- ένδειξη. Οι άνθρωποι που κατηγορούν συνεχώς τους άλλους, που τους φταίνε τα πάντα, βρίσκονται σε σύγχυση, δεν ξέρουν τι κάνουν, δεν έχουν ιδέα για τίποτα…πραγματικά… μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω επικίνδυνους…)
Φυσικά, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος και να έχεις τον πλήρη έλεγχο. Κι αν υπάρχουν περιπτώσεις που συμβαίνει αυτό, είναι βαρετές. Γι’ αυτό, άλλωστε, μας αρέσει να ζούμε (όσοι το κάνουμε). Γι’ αυτό και βρισκόμαστε συνεχώς μπροστά σε νέα “σταυροδρόμια”, σε επιλογές που πρέπει να κάνουμε. Σκεφτείτε κάποιον που δεν θα ‘πρεπε (ή δεν θα ‘θελε) ποτέ να επιλέξει τίποτα. Δεν ξέρω αν θα αισθανόταν ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος, αλλά σίγουρα θα ‘ταν νεκρός.
Αυτή είναι η “μαγεία” του παιχνιδιού και η Μαγεία του Παιχνιδιού.
………………………
Π’ώς επιλέγουμε?
Δεν είναι δύσκολο. Επιλέγεις τα κατάλληλα συστατικά, γνωρίζεις όσο καλύτερα μπορείς τη μεταξύ τους αντίδραση, αλλά και την πιθανή επίδραση που έχει στο -κυρίως- άμεσο περιβάλλον και τις ενδεχόμενες αντιδράσεις που θα προκληθούν, όπως και τις πιθανές συνέπειες στο ίδιο το προϊόν, αλλά και την επίπτωση στην τοπική και χρονική φαινομενολογία. Αλλά -πάντα- να θυμάσαι ότι το αποτέλεσμα είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο. Το οποίο μπορείς να προσεγγίσεις αν είσαι προετοιμασμένος κατάλληλα. Όσο λιγότερο προετοιμασμένος είσαι, τόσο περισσότερο το αποτέλεσμα θ’ απέχει απ’ αυτό που θέλεις.
Ενα παράδειγμα
Ας υποθέσουμε ότι βρίσκεσαι σ’ ένα δάσος και μπροστά σου εκτείνονται δυο δρόμοι. Ξέρεις ότι όποιον δρόμο και να επιλέξεις, θα βγεις σ’ ένα σημείο που θα μπορέσεις να έχεις πρόσβαση σε κάποιο κατάλυμα για να περάσεις το βράδυ σου. Στον έναν δρόμο βλέπεις τα χορτάρια πατημένα, σπασμένα κλαδιά στο πλάι, σαν κάποιος να πέρασε πρόσφατα από κει. Ο άλλος φαίνεται “ανέγγιχτος”. Ποιον δρόμο θα επιλέξεις;
1. Κάποιος θα επιλέξει τον πρώτο, γιατί είναι πιο εύκολα προσπελάσιμος, καταλαβαίνει ότι από κει περνούν συνήθως κι άλλοι άνθρωποι, επομένως σύντομα θα βρεθεί έξω απ’ το δάσος.
2. Κάποιος άλλος θα επιλέξει τον δεύτερο, γιατί απλά έχει διαβάσει Robert Frost.
Αυτός που έχει διαβάσει Frost, ξέρει ότι ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος κάνει όλη τη διαφορά. Και δεν το ξέρει μόνο επειδή διάβασε ένα ποίημα, αλλά το ‘δε ο ίδιος να συμβαίνει. (Πολλά ποιήματα, βιβλία, τραγούδια κτλ. που ανακαλύπτεις κατά καιρούς, σου δίνουν τα κατάλληλα ερεθίσματα. Αλλά, αν μείνεις μόνο στα ερεθίσματα, το πολύ-πολύ να ερεθιστείς. Αν δεν ολοκληρώσεις… νομίζεις ότι σου φταίει ο ερεθισμός. Φίλε μου, ο ερεθισμός είναι η ένδειξη ότι είσαι ακόμη ζωντανός, αλλά για να ζήσεις πραγματικά πρέπει να μετουσιώσεις την έξαψη σε συναρωγό και να βγεις εκεί έξω.)
Ας συνεχίσουμε, όμως, την ιστορία…
Οι δυο δρόμοι καταλήγουν σ’ ένα πανδοχείο, στο οποίο οι δυο ταξιδιώτες αποφασίζουν να περάσουν το βράδυ. Ο πρώτος, βέβαια, έχει φτάσει νωρίς, έχει τακτοποιηθεί στο δωμάτιό του κι έχει κατέβει στο μπαρ και πίνει μπύρες. Κάποια στιγμή, μπαίνει κι ο δεύτερος, βρίσκει το φίλο του και κάθεται μαζί του να του κάνει παρέα. Πριν προλάβει να τελειώσει τη μπύρα του, ο άλλος πέφτει ξερός (γιατί έχει πιει ήδη 7-8), οπότε τον κουβαλάει στο δωμάτιο, τον αφήνει στο κρεβάτι και κατεβαίνει να τελειώσει το ποτό του.
Εκείνη τη στιγμή, μπαίνει στο πανδοχείο μια πανέμορφη γυναίκα, η οποία ζητά ένα δωμάτιο για το βράδυ. Μιλώντας με τον πανδοχέα, αναφέρει ότι την έπιασε η νύχτα και δυσκολεύτηκε να βγει απ’ το δάσος, γιατί σε κάποιο σημείο επέλεξε να πάρει έναν δύσκολο δρόμο. “Και γιατί δεν πήρες τον άλλο;” την ρωτά αυτός. “Να, ξέρετε…”, του απαντά δειλά, “ίσως σας φανεί αστείο, αλλά διάβασα ένα ποίημα πρόσφατα, κι αυτό μ’ έκανε να πάρω αυτή την απόφαση”. “Και τι κέρδισες μ’ αυτό;” τη ρωτά ο πανδοχέας.
“Ένα ποτό κερασμένο από μένα!”, του φωνάζει ο ταξιδιώτης μας.
Η γυναίκα, βέβαια, θα μπορούσε να “κερδίσει” το ποτό της και μόνο με την εμφάνισή της, αλλά δε θα ‘ταν το ίδιο…
Φυσικά, μετά από 5 χρόνια γάμου και 2 παιδιά, το ζευγάρι χώρισε.
Η γυναίκα ήταν μια καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας, η οποία είχε διδαχθεί το ποίημα του Frost στο πανεπιστήμιο. Της είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά μόλις τέλειωσε τη σχολή το μόνο που σκεφτόταν ήταν οι εξετάσεις του Α.Σ.Ε.Π. Όταν άκουσε μια φωνή στο δάσος να το χαζοτραγουδά, θυμήθηκε τα ανέμελα, φοιτητικά της χρόνια και απόρησε που βρέθηκε κάποιος σε κείνο το δάσος, μόλις λίγα μέτρα εμπρός της, να περπατά χαρούμενος τραγουδώντας το αγαπημένο της ποίημα. Αποφάσισε να τον ακολουθήσει, μέχρι που τον αντίκρισε από μακριά και θαμπώθηκε απ’ το παρουσιαστικό του. Διακριτικά και πολύ προσεκτικά για να μην την αντιληφθεί, τον ακολούθησε από απόσταση. Δε σκέφτηκε στιγμή να γυρίσει στο σπίτι της, όπου την περίμενε η μητέρα της, η οποία απ’ την αγωνία για την τύχη της κόρης της, έπαθε καρδιακό επεισόδιο και μας άφησε χρόνους.
Προχθές, έτυχε να συναντηθούν πάλι μετά από καιρό οι δυο φίλοι. Ο ένας έλεγε πως θυμόταν ακόμη τον περίπατο που είχαν κάνει στο δάσος πριν χρόνια και πως του ‘χει λείψει αυτή η αίσθηση ελευθερίας και πως τον πνίγει η καθημερινότητα της πόλης. Ο άλλος είπε πως θα έφευγε την επόμενη μέρα για να κάνει το γύρο της Αφρικής…
………………………
Με λίγα λόγια… αν κάνεις ασυνήθιστες επιλογές, θα σου συμβούν ασυνήθιστα πράγματα. Αν κάνεις απρόβλεπτες κινήσεις, θα έχεις απρόβλεπτες συνέπειες. Αν κάτσεις στ’ αυγά σου, θα πολλαπλασιάσεις τον πληθυσμό του κοτετσιού. Η επιλογή είναι δική σου.
Αν την φιλήσεις, είσαι αγενής. Αν δεν την φιλήσεις, δεν είσαι άντρας.
Αν την παινέψεις, λες ψέματα. Αν δεν την παινέψεις είσαι άχρηστος.
Αν συμφωνείς με ό,τι θέλει, σε σέρνει από τη μύτη. Αν διαφωνείς, δεν έχεις κατανόηση. Αν την βλέπεις συχνά, βαριέται. Αν όχι, σε κατηγορεί για αδιαφορία.
Αν προσέχεις το ντύσιμό σου το κάνεις για να αρέσεις στις άλλες. Αν δεν το προσέχεις, δεν νοιάζεσαι για αυτήν. Αν ζηλεύεις, λέει ότι είναι κακό. Αν δεν ζηλεύεις, δεν την αγαπάς.
Αν “κανείς κίνηση” γρήγορα, δεν την σεβάστηκες. Αν δεν κάνεις, δεν σου αρέσει. Αν την φιλάς μια στις τόσες, σε λέει ψυχρό. Αν την φιλάς συχνά, λέει ότι την εκμεταλλεύεσαι. Αν δεν την βοηθήσεις να κάνει κάτι, δεν έχεις τρόπους. Αν την βοηθήσεις, είναι απλώς ακόμα μια αντρική τακτική για να την ρίξεις
Αν μιλάς, θέλει να ακούς. Αν ακούς, θέλει να μιλάς .
Οι άντρες είναι πολύπλοκα όντα….
Αν τον φιλήσεις είσαι εύκολη. Αν δεν τον φιλήσεις είσαι ψυχρή.
Αν τον παινέψεις σε θεωρεί ψεύτρα. Αν δεν τον παινέψεις θεωρεί ότι είσαι αγνώμων. Αν συμφωνείς με όσα λέει, σε θεωρεί αρνί. Αν δεν συμφωνείς είσαι αντιδραστική. Αν τον βλέπεις συχνά, είσαι απελπισμένη. Αν δεν τον βλέπεις, δεν ενδιαφέρεσαι. Αν προσέχεις το ντύσιμό σου, είσαι ματαιόδοξη και κενή. Αν δεν το προσέχεις, είσαι ατσούμπαλο αγοροκόριτσο. Αν ζηλεύεις, είσαι καταπιεστική. Αν δεν ζηλεύεις, “στα φοράει”. Αν αργήσεις ένα λεπτό, λέει ότι είσαι… “τυπική γυναίκα”. Αν αυτός αργήσει, είσαι ανυπόμονη. Αν επισκεφτείς έναν άλλο άντρα, “παίζεις”. Αν αυτόν τον επισκεφτεί μια άλλη γυναίκα “είναι απλά φίλη”.
Αν τον φιλάς σπάνια, είσαι πολύ ντροπαλή. Αν τον φιλάς συχνά είσαι πολύ επιθετική. Αν μιλάς, είναι πάντα πολύ. Αν ακούς, δεν είναι ποτέ αρκετό.
Τα σκίτσα αυτά και τα σχόλια είναι λίγο ακραία αλλά σίγουρα περιέχουν αρκετή δόση αλήθειας..
Πόσο διαρκεί εκείνο το συναίσθημα με τις «πεταλούδες στο στομάχι» και την προσπάθεια να δείξετε τον καλύτερό σας εαυτό για να «κερδίσετε» το αντικείμενο το πόθου; Μπορεί να πιστεύετε ότι ο πραγματικός έρωτας κρατάει «για πάντα», αλλά μόλις είδαμε την ξεκαρδιστική εικονογράφηση του Matthew Inman από την ιστοσελίδα Mingle2, μας χτύπησε μια ευαίσθητη χορδή. Εκείνη που μας έκανε να γελάσουμε, αλλά και να παραδεχτούμε τελικά ότι δεν έχει και τόσο άδικο… Όντως λοιπόν, ακόμη κι αν τα αισθήματα κρατούν για πάντα, η πραγματικότητα και η καθημερινότητα δεν λένε πάντα να συμβαδίσουν. Κάπως έτσι, συγκεντρώσαμε τα οκτώ στάδια μιας τυπικής ερωτικής γνωριμίας, μαζί με τα σκίτσα του Inman και σας παρουσιάζουμε… την πορεία της αγάπης!
Στάδιο 1ο: Το πρώτο ραντεβού
«Είσαι πανέμορφη», «η αγαπημένη μου ταινία είναι…» (ακολουθεί κουλτουριάρικος τίτλος που προσδίδει στην προσωπικότητα αυτού που θα τον ξεστομίσει ρομαντικές προεκτάσεις και το απαραίτητο intellectuality), «είχα κάνει τον γύρο της Ευρώπης με τα πόδια» και άλλες πολλές κατά κανόνα ψευδείς ατάκες ακούγονται στην πρώτη συνάντηση, κατά την οποία εννοείται πως έχετε εμφανιστεί στην τρίχα και προσέχετε μέχρι και την παραμικρή σας κίνηση για να εντυπωσιάσετε όποιον/α βρίσκεται απέναντί σας. Στάδιο 2ο: Τα «ντουζένια»
Το κρεβάτι αναστενάζει, έρχονται τα πρώτα «σ’ αγαπώ», τα δεύτερα, τα τρίτα και τα χιλιοστά, μαζί έρχεται και ένας τεράστιος λογαριασμός κινητού, αλλά δεν σας νοιάζει, γιατί το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να είστε αγκαλιά (παράλληλα οι φίλοι σας στέλνουν πακέτο μέσω της σχετικής εκπομπής, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να σας δουν από κοντά). Στάδιο 3ο: Η οικειότητα
Xμμ… εδώ οι κανόνες αρχίζουν να αλλάζουν. Τα πρώτα ελαττώματα και οι πρώτες συνήθειες της εργένικης ζωής σας έρχονται να συναντήσουν το νέο σας ταίρι, το οποίο κάνει τα στραβά μάτια, γιατί είναι ακόμη «χορτασμένο» από την προηγούμενη φάση. Στάδιο 4ο: Η υπερβολική οικειότητα
Από τον κρεβάτι έχετε πλέον μεταφερθεί στον καναπέ, και από το «ο έρωτας περνάει από το στομάχι» έχετε περάσει στο «στομάχι που κάπου κάπου περνάει και από τον έρωτα». Η εμφάνισή σας πλέον δεν σας ενδιαφέρει και πολύ γιατί «έχετε δέσει τον γάιδαρό σας», ενώ και οι δύο πλέον έχετε απομυθοποιήσει το άλλο σας μισό, από την στιγμή που είδατε τον φίλο σας να κάνει την ανάγκη του, να φοράει τρύπιες κάλτσες και να ρεύεται ή από τότε που η φίλη σας άρχισε να σας αναλύει τα μυστικά της εμμήνου ρήσης της και να σας παραγγέλνει σερβιέτες. Στάδιο 5ο: Η κάτω βόλτα
Υπό τις συνθήκες της προηγούμενης φάσης, η έκρηξη δεν θα μπορούσε να αργήσει πολύ. Και οι δύο έχετε αρχίσει να σιχαίνεστε τις ενοχλητικές συνήθειες του άλλου που κάποτε σας φαίνονταν χαριτωμένες, και η γκρίνια κι οι κατάρες εκσφενδονίζονται εκατέρωθεν. Πιθανές ατάκες που ακούγονται σε αυτή τη φάση: «Χαράμισα τα καλύτερά μου χρόνια», «Με πήρες μπουμπούκι και με κατάντησες τσουκνιδόκλαδο», και άλλοι χαρακτηρισμοί που η λογοκρισία δεν μας επιτρέπει να αναπαράγουμε.
Στάδιο 6ο: Ο χωρισμός
Μετά από ομηρικούς καβγάδες, όπου η αρσενική πλευρά καταριέται «τις κακαράξες τις φίλες σας που σας βάζουν λόγια» και η θηλυκή πλευρά ωρύεται για αναισθησία, κάποιος από τους δύο βλέπει πως υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές, και σας λέει το μεγάλο «αντίο», ή ακόμα χειρότερα, το πικρό «θέλω λίγο χρόνο». Ακολουθούν νύχτες με μπύρες και ουίσκι ή τόνους παγωτού και αισθηματικών ταινιών αντίστοιχα. Στάδιο 7ο: Η επανασύνδεση
Μετά από SMS μέσα στην μαύρη νύχτα, κατασκοπείες στο Facebook και μεσάζοντες φίλους που μεταφέρουν διφορούμενα μηνύματα από τον έναν στον άλλο, ξανασυναντιέστε για να «μιλήσετε σαν φίλοι», και ξαφνικά θυμάστε πόσο ωραία περνούσατε μαζί στις αρχές. Κατά λάθος ο ένας πέφτει πάνω στον άλλον «μόνο για ένα φιλί» και πριν το καταλάβετε, ξαναμετράτε τα decibel που παράγουν οι σομιέδες.
Στάδιο 8ο: Ο γάμος
Μετά από τόσες περιπέτειες, αποφασίζετε να περάσετε βέρες, τα πεθερικά να ανταλλάξουν προικιά και να περάσετε στην αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους. Φυσικά πλέον όχι μόνο δεν έχετε χρόνο και διάθεση για να φροντίσετε την εμφάνισή σας, αλλά έχετε γίνει ορκισμένοι εχθροί του σεξ, γιατί βιώνετε στο πετσί σας τις συνέπειές του. Και πιθανώς να μην έχετε προλάβει ποτέ να φτάσετε σε αυτή την τελευταία παράγραφο του δημοσιεύματος, γιατί σας διέκοψε ένα κλάμα και μια περίεργη… μυρωδιά. Ώρα για αλλαγή πάνας.
Στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα πολύ άνθρωποι δοκιμάζουν εντάσεις, συγκρούσεις και δυσκολίες στις βασικές σχέσεις της προσωπικής τους ζωής. Ιδιαίτερα οι ερωτικές και οι συζυγικές σχέσεις διαταράσσονται σοβαρά από εξωπραγματικές προσδοκίες, σύγχυση των ρόλων, προβλήματα επικοινωνίας, παρεμβάσεις τρίτων, δυσκολίες στη σεξουαλική ζωή και τη διαχείριση των οικονομικών πόρων. Τραυματικές εμπειρίες από την παιδική ηλικία και από προηγούμενες σχέσεις, ανασφάλειες, φόβοι και εσωτερικές συγκρούσεις δεν μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε με διαύγεια, καθαρότητα και δημιουργική υπομονή το σύντροφό μας. Με το πέρασμα του χρόνου η αγάπη και ο αμοιβαίος σεβασμός δίνουν τη θέση τους στην απογοήτευση, την οργή, τις αρνητικές κριτικές, τα αισθήματα παραμέλησης και εγκατάλειψης. Η σχέση αντί να είναι πηγή χαράς και δημιουργίας γίνεται πηγή οδύνης. Αισθανόμαστε ότι ο σύντροφός μας δεν μας καταλαβαίνει, ότι είναι αδιάφορος ή επιθετικός ή ότι έχει υπερβολικές απαιτήσεις. Όσο περισσότερο προσπαθούμε να τον πείσουμε να βελτιώσει τη συμπεριφορά του για να ικανοποιήσει τις προσδοκίες μας τόσο περισσότερο απογοητευόμαστε. Ο άλλος δεν φαίνεται διατεθειμένος να αλλάξει και οι δικές μας παρατηρήσεις, απαιτήσεις, συμβουλές και προκλήσεις όχι μόνο δεν έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα αλλά δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση.
Αν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε τη σχέση είναι προτιμότερο να στραφούμε προς τον εαυτό μας και να προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε το σύντροφό μας. Χρειάζεται να καλλιεργήσουμε την αυτογνωσία, να συνειδητοποιήσουμε τα δικά μας λάθη και τις δικές μας αδυναμίες και να πειραματιστούμε με νέους τρόπους δημιουργικής επικοινωνίας. Να αναζητήσουμε νέους τρόπους κατανόησης και ερμηνείας της συμπεριφοράς του συντρόφου αλλά και νέους, γόνιμους τρόπους για να του μεταφέρουμε τα δικά μας μηνύματα. Τις περισσότερες φορές καταλαβαίνουμε τον άλλο χρησιμοποιώντας στοιχεία που υπάρχουν στον δικό μας ψυχισμό. Προβάλλουμε πάνω του δικά μας ψυχολογικά δεδομένα. Ερμηνεύουμε τον άλλο μέσα από το πρίσμα των προσωπικών μας πεποιθήσεων, εμπειριών και συναισθημάτων. Τον χαρακτηρίζουμε μέσα από τις δικές μας αρχές και αξίες.
Η αυθεντική επικοινωνία προϋποθέτει βαθιά γνώση του εαυτού μας, αυτοέλεγχο και εσωτερική ισορροπία. Αν έχουμε συνειδητοποιήσει τα ιδιαίτερα ψυχολογικά μας χαρακτηριστικά, τότε μπορούμε να ελέγξουμε τις καθοδηγητικές και ερμηνευτικές μας παρορμήσεις και να σεβασθούμε την προσωπικότητα του άλλου γι αυτό που είναι χωρίς να επιδιώκουμε να τον προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα. Έχω τη δυνατότητα να καταλάβω τον άλλο καλύτερα όταν μπορώ να καταπαύσω τις δικές μου ψυχοδυναμικές συγκρούσεις.
Όταν κραυγάζουν μέσα μου δυνατές φωνές δεν μπορώ ν’ ακούσω τον άλλο.
Όταν δεν έχω απελευθερωθεί από τα δεσμά των έντονων αναγκών μου δεν μπορώ να καταλάβω τον άλλο.
Όταν δεν έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου δεν μπορώ να συγχωρέσω τον άλλο.
Όταν δεν έχω γαληνέψει μέσα μου δεν μπορώ να καθησυχάσω τον άλλο.
Όταν δεν έχω αγαπήσει τον εαυτό μου, δεν μπορώ να αγαπήσω τον άλλο.
Αληθινή κατανόηση του συντρόφου δεν σημαίνει θεωρητική ερμηνεία των σκέψεων και των αισθημάτων του αλλά ταύτιση μαζί του, βιωματική συμμετοχή στα αισθήματά του, σημαίνει να δούμε και να αισθανθούμε την πραγματικότητα με τον τρόπο που εκείνος την βλέπει και την αισθάνεται. Επικοινωνώ δημιουργικά με τον σύντροφό μου όταν εκτιμώ και αποδέχομαι με σεβασμό τα αισθήματα του χωρίς να εξετάζω αν είναι σωστά ή λάθος, όταν εκφράζω αυτό που πιστεύω με στοργή, ζεστασιά, κατανόηση και σεβασμό. Η άνευ όρων αποδοχή των αισθημάτων και των βιωμάτων του άλλου δημιουργεί το κατάλληλο, υποστηρικτικό περιβάλλον που θα τον βοηθήσει να εξερευνήσει τον εαυτό του, να αναπτύξει και να αξιοποιήσει τις εσωτερικές δυνατότητες αλλαγής που κρύβονται μέσα του. Ενώ αντίθετα οι δυναμικές, παρορμητικές προσπάθειες που καταβάλλουμε για να τον αλλάξουμε τον κάνουν να νοιώθει αμαθής, ανώριμος, ανίκανος και ανίσχυρος, να επιλέξει από μόνος του το σωστό και τον οδηγούν ακόμα και χωρίς να το θέλει να γίνεται αμυντικός, να απορρίψει αυτό που του λέμε ή και να ορθώσει ένα συναισθηματικό αμυντικό τείχος απέναντί μας ώστε να προφυλάξει την αυτονομία και την αξιοπρέπειά του. Όταν ο σύντροφός μας αισθάνεται ότι νοιαζόμαστε γι’ αυτόν, ότι τον αγαπάμε και τον αποδεχόμαστε με σεβασμό, είναι περισσότερο πρόθυμος να προσέξει και ίσως να αποδεχθεί το μήνυμα που θα θέλαμε να του μεταφέρουμε. Το κλειδί στην επικοινωνία δεν είναι αυτό που λέμε αλλά ο τρόπος που το λέμε. Το πιο σημαντικό είναι το πλαίσιο, το κλίμα, ο ορίζοντας μέσα στον οποίο διαδραματίζεται η επικοινωνία. Όταν ο άλλος αισθάνεται ότι τον σέβομαι και τον αγαπώ είναι διατεθειμένος να με ακούσει, να πάρει σοβαρά υπόψη του αυτό που του λέω ενώ όταν αισθάνεται ότι παραβιάζω τα όριά του και επιτίθεμαι στην προσωπικότητά του γίνεται αρνητικός σε ότι και να του πω, θυμώνει μαζί μου και αντιδρά με βία, απαντά με σκληρά και απερίσκεπτα λόγια ή αποσύρεται συναισθηματικά για να μην πληγώνεται. Για να καταλάβω αληθινά τον άλλο πρέπει να μπορώ να αδειάσω από τον εαυτό μου, και να γεμίσω από αυτόν, να τον προσλάβω αναλλοίωτο, να τον αποδεχθώ χωρίς όρους μέσα στην αγάπη. Η ασφάλεια που θα νιώσει κοντά μου στα πλαίσια της αγάπης θα τον βοηθήσει να γίνει καλύτερος. άρθρο του Νικήτα Καυκιού από “Χανιώτικα νέα”
Tο κρυολόγημα στάζει όταν ο οργανισμός δεν κλαίει Ο πονόλαιμος φράζει όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει τις αγωνίες Το στομάχι καίει όταν ο θυμός δεν μπορεί να βγει Ο διαβήτης εισβάλει όταν η μοναξιά πονάει Το σώμα παχαίνει όταν όταν η δυσαρέσκεια πιέζει Ο πονοκέφαλος κατάθλιβει όταν αυξάνουν οι αμφιβολίες Η καρδιά χαλαρώνει όταν το νόημα της ζωής φαίνεται να τελειώνει Οι αλλεργίες συμβαίνουν όταν η τέλειομανία ειναι ανυπόφορη Τα νύχια σπάνε όταν απειλούνται οι άμυνες Το στήθος σφίγγει όταν η υπερηφάνεια σκλαβώνει Η πίεση αυξάνει όταν ο φόβος φυλακίζεται Οι νευρώσεις παραλύουν όταν το εσωτερικό παιδί τυραννάει Ο πυρετός θερμαίνει όταν οι άμυνες εκρήγνουν τα όρια της ανοσίας Τα γόνατα πίνουν όταν η υπερηφάνεια είναι άκαμπτη Ο καρκίνος σκοτώνει εάν δεν συγχωρείς Η ασθένεια δεν ειναι κακό. Θα σου πει οτι έχεις πάρει λάθος δρόμο. Ο δρόμοςπρος την ευτυχία δεν ειναι ευθύς. Υπάρχουν καμπύλες που ονομάζονται ΛΑΘΗ,φανάρια που λέγονται ΦΙΛΟΙ, φώτα που ονομάζονται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ κι ολα γίνονται αν εχεις ένα ανταλλακτικό που ονομάζεται ΑΠΟΦΑΣΗ, μια ισχυρή μηχανή που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ, μια Κάλη ασφάλιση που ονομάζεται ΠΙΣΤΗ, άφθονο καύσιμο που ονομάζεται ΥΠΟΜΟΝΗ αλλά πάνω απ’όλα έναν έμπειρο οδηγό που ονομάζεται ΕΣΥ.
Επισκεφτηκα την εκθεση φωτογραφιας του φωτογραφου μοδας Χελμπουτ Νιουτον που φιλοξενειται στη Στεγη Γραμματων και Τεχνων μεχρι τις 3 Μαρτιου 2013 και αυτο που εκανε πραγματικα πολυ αισθηση ειναι οτι σχεδον σε ολες τις φωτογραφιες υπηρχε σεξουαλικο πειραγμα. Δεν ηθελε να υπονοησει κατι πιστευω ο Νιουτον, το εδειχνε ευθαρσως στο κοινο. Διαβαζω διαφορες κριτκες του εργου του, που λενε ποσο ανατρεπτικος ηταν, η οτι σοκαρε το κοινο. Υπερβολες θα ελεγα των πουριτανων κριτικων. Σιγουρα επεδιωκε να προκαλεσει κι ακομα να ασκησει κριτικη με τον τροπο του στον καταναλωτισμο. Χαρακτηριστικη ειναι για μενα η φωτογραφια ενος δακτυλιδιου γνωστου οικου κοσμηματων οπου ο φωτογραφος ειχε τη συλληψη να δειξει την παλαμη του χεριου με το δακτυλιδι μεσα στα αιματα γιατι μολις ειχε μαχαιρωσει ενα κοτοπουλο. Στη φωτογραφια αυτη ειναι το κοντραστ πολυ εντονο, ενα χερι περιποιημενο με μανικιουρ και στολισμενο με μπιζου να εχει μολις “εκτελεσει” το κοτοπουλο. Ο ιδιος ελεγε “αυτό που κάνω φωτογραφίζοντας πρόσωπα, είναι να σαγηνεύω και να διασκεδάζω. Ορισμένοι φωτογράφοι κάνουν τέχνη. Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς… Εγώ είμαι απλώς ένας μισθωμένος εκτελεστής. Λατρεύω τη χυδαιότητα. Με έλκει αφάνταστα η κακογουστιά, που τη θεωρώ πιο διεγερτική από το καλό γούστο, το οποίο, στην πραγματικότητα, δεν αποτελεί παρά τυποποίηση του βλέμματος”. Επισης δυο φωτογραφιες που δημιουργουν εντυπωσεις και βρισκονται στην εκθεση αυτη ειναι οτι στη μια βλεπουμε τεσσερις ψηλες, εντυπωσιακες γυναικες ντυμενες με τα παλτο τους να στηνονται αγερωχα και στη διπλανη φωτογραφια οι ιδιες ακριβως γυναικες, στην ιδια ποζα, γυμνες αυτη τη φορα, σαν αμαζονες, σαγηνευσουν χωρις ιδιαιτερη προσπαθεια. Γενικα, ειχε προτιμηση στις ψηλες, γυμνασμενες αλλα με πλουσιες καμπυλες γυναικες που εκπεμουν δυναμικοτητα ακομα και γυμνες. Μαλιστα οταν τις φωτογραφιζε ορθιες φροντιζε να μην ακουμπουν με τα χερια τους τα μοντελα το σωμα τους ωστε να φαινονται οι καμπυλες τους καλυτερα.
Ο Νιούτον καταργει την πραγματικοτητα και εξυψωνει τον πόθο, χρησιμοποιει το στοιχειο της βιας, του σαδομαζοχισμού. Πισω απο καθε του λήψη υποβόσκει και μία μικρή ιστορία, συνήθως αμφιλεγόμενη, βίαιη, σεξουαλικά φορτισμένη.
Απο το φακο του εχουν περασει διασημα μοντελα οπως η αγαπημενη του Σιντυ Κροφορντ, η Ναομι Καμπελ, η Ελενα Κριστενσεν οπως και ηθοποιοι σαν την Κατριν Ντενεβ, Σαρλοτ Ραπλινγκ, Λιζ Τειλορ και τραγουδιστες σαν τη Μαντονα και το Λουτσιανο Παβαροτι.
Ειναι πολυ ενδιαφερον και αξιζει να το παρακαλουθησει καποιος ολο το βιντεο (διαρκει 50 λεπτα) το οποιο εχει γυρισει με μια καμερα η γυναικα του Νιουτον και προβαλλεται σε μια μικρη αιθουσα στο χωρο της εκθεσης. γιατι ετσι παιρνει μια γευση για τον ανθρωπο Νιουτον.
Ως αρνητικο εχω να σχολιασω το χωρο στον οποιο στεγαζεται η εκθεση αυτη. Πολυ ασφαλεια σε καθε οροφο που σε κανει να νιωθεις ασφυκτικα, απο το που θα παρεις το εισιτηριο σου μεχρι που θα πληρωσεις για το παρκιν του αυτοκινητου και μαλιστα να σε οδηγουν μεχρι την εξοδο! Eπισης, το εισιτηριο εισοδου ειναι τσιμπημενο για τις μερες που διανυουμε, αν και αυτο δεν απετρεψε τον κοσμο να επισκεφτει την εκθεση που ηταν αρκετος εκεινο το απογευμα Κυριακης που πηγαμε. Οπως και να’ ναι αξιζει μια βολτα μεχρι τη Στεγη Γραμματων και Τεχνων.
Some quotes: I hate good taste. It’s the worst thing that can happen to a creative person. My job as a portrait photographer is to seduce, amuse and entertain I like girls who are just starting. They have not been formed, they have no routine, they have not been in front of the camera. The photographs don’t arouse me. All I can think about is the hard work it took to make them. Some people’s photography is an art. Not mine. Art is a dirty word in photography. All this fine art crap is killing it already. The point of my photography has always been to challenge myself, to go a little further than my Germanic discipline and Teutonic nature would traditionally permit me to.
Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος αν σκέφτεσαι πάντα μόνο τον εαυτό σου. Μέχρι να κάνεις χώρο στη ζωή σου για κάποιον εξίσου σημαντικό με σένα, για τον εαυτό σου πάντα θα ψάχνεσαι και θα είσαι χαμένος» Και είναι φορές που αναρωτιέμαι, πολύ αναρωτιέμαι, αν γι’ αυτό φταίει το χιλιοειπωμένο «Μας έχουν μεγαλώσει εγωιστικά». Ίσως φταίει και αυτό. Η διαπαιδαγώγηση που έχει λάβει η γενιά μας, έγινε από μια γενιά καταπιεσμένη, στερημένη, αλλά συγχρόνως και μια γενιά που πίστευε ακόμη στα παραμύθια – μ’ αυτά μεγάλωσε άλλωστε- , πίστευε ακόμη στην ύπαρξη του happy end. Τι πήγε λοιπόν τόσο στραβά; Και ερχόμαστε εμείς στο σήμερα και με μεγάλη ευκολία ρίχνουμε εκεί το φταίξιμο. Αποποιούμαστε ευθυνών. Μας μεγάλωσαν εγωιστικά. Είμαστε καλοπερασάκηδες, μας αρέσει η ευκολία, δεν θέλουμε να ζοριζόμαστε. Στα ζόρια προτιμούμε να φεύγουμε. Δεν έχουμε χρόνο για ζόρια. Επειδή έτσι μας μάθανε. Δεν φταίμε εμείς. Έχει περάσει στο DNA μας αυτή η στάση ζωής. Είναι βολικό να λέμε ότι δεν γίνεται να αλλάξουμε, επειδή απλώς αυτό μας μάθανε. Ναι αυτό θα μπορούσε να είναι δικαιολογία, η απολογία μας για την συμπεριφορά μας, αν ήμασταν 20χρονών και μας έπαιρνε ακόμη να φερόμαστε ως κακομαθημένα παιδιά. Μεγαλώνοντας όμως, μήπως πρέπει να δούμε την αλήθεια; .. Δεν είμαστε πια παιδιά. Έχουμε φύγει απ’ το καταφύγιο του σπιτιού της οικογενείας. Έχουμε φύγει απ’ το μικρόκοσμο της. Και έχουμε μπει σε μια άγνωστη θάλασσα, με άγνωστους ανθρώπους. Ανθρώπους πολύ διαφορετικούς απ’ όσους είχαμε γνωρίσει και συναναστραφεί. Ανθρώπους που θα μας γοητεύσουν, ανθρώπους αποκρουστικούς. Ανθρώπους μαθήματα. Ανθρώπους εμπειρίες. Ανθρώπους που θα μας συγκλονίσουν και δυστυχώς, ανθρώπους που θα μας πληγώσουν. Και εκεί ακριβώς, με πρόφαση την εγωιστική μας ανατροφή, φτιάχνουμε και κλεινόμαστε σε ένα δικό μας μικρόκοσμο που χωράει μόνο εμάς, το βόλεμα μας, σε ένα μικρόκοσμο όπου εκεί μπορούν να καλυφθούν αποκλειστικά και μόνο οι δικές μας ανάγκες. Και κάνουμε τον εαυτό μας να πιστέψει, τον πείθουμε πως πραγματικά αυτή είναι η λύση, αυτό είναι το σωστό, ότι ουσιαστικά αυτή η αντιμετώπιση και στάση ζωής είναι η επιλογή μας, το πιστεύω μας. Αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια, αυτό που είναι ολοκάθαρο. Ο μικρόκοσμος μας, αυτός ο αποστειρωμένος κύκλος που κλείσαμε μέσα τον εαυτό μας, δεν φτιάχτηκε γιατί αυτή ήταν η ανατροφή μας, γιατί αυτό ήταν που μάθαμε. Φτιάχτηκε είτε βιαίως, είτε σταδιακά, από φόβο. Από τον φόβο μας πως σ’ αυτή την άγνωστη θάλασσα θα κολυμπήσουμε και πάλι δίπλα σε ανθρώπους που θα μας πληγώσουν, που θα μας κάνουν δυστυχείς. Και έτσι εγκαταλείπουμε το κολύμπι, την μάχη, την προσπάθεια και αφηνόμαστε να βουλιάξουμε. Να βουλιάξουμε μέσα στο μικρόκοσμό μας. Να ταμπουρωθούμε στο οχυρό μας. Αυτό που φροντίζουμε να μας καλύπτει όλες τις ανάγκες. Τόσο ώστε να νιώθουμε αυτάρκεις, τόσο που να μην έχουμε ανάγκη κανένα. Νομίζουμε ότι το οξυγόνο σ’ αυτό το οχυρό δεν είναι αρκετό για να το μοιραστούμε με κάποιον άλλο. Νιώθουμε εισβολή την συνύπαρξη, κλοπή του οξυγόνου μας, λες και η συνύπαρξη στριμώχνει τις αναπνοές. Είναι ο φόβος και η αμάθεια του μοιράσματος. Η συνήθεια του μη μοιράσματος. Δεν πιστεύουμε πια στους πρίγκιπες. Αρνούμαστε να γίνουμε εμείς πρίγκιπες που θα πολεμήσουν με δράκους ή πιο απλά θα δώσουν το φιλί που θα λύσει τα μάγια. Μετά από τόσο κολύμπι θα έπρεπε να είχαμε πιάσει το νόημα. Ναι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θα μας πληγώσουν. Ναι θα κάνουμε λάθος επιλογή έχοντας ψάξει την ευτυχία και την ολοκλήρωση σε λάθος μέρη. Και αυτό είναι το νόημα. Έχουμε πια την εμπειρία να αναγνωρίσουμε πότε έχουμε απέναντι μας έναν άνθρωπο- πιθανότητα ευτυχίας και πότε έχουμε άνθρωπο που θα μας ανακατέψει. Τα λάθη μας, οι λάθος επιλογές μας είναι αυτές που θα οδηγήσουν μοιραία τελικά στη σωστή επιλογή, στην ολοκλήρωση. Τα λάθη δεν έγιναν για να εγκαταλείψουμε, για να κλειστούμε σε έναν εγωκεντρισμό, για να πολεμήσουμε κάθε ευκαιρία ευτυχίας που έρχεται μπροστά μας. Τα λάθη έγιναν για να μάθουμε, να εκτιμήσουμε, ακόμη και να καταλάβουμε τελικά τι είναι αυτό που μας ολοκληρώνει, ποια είναι η εικόνα της ευτυχίας που μας ταιριάζει. Η πιο σημαντική φάση της ωρίμανσης είναι η φυγή απ’ τον εγωκεντρισμό και το άνοιγμα της πόρτας στην κατανόηση των σχέσεων με τους άλλους. Δεν μπορούμε να αρνούμαστε και να υποκρινόμαστε πως δεν έχουμε ανάγκη κανέναν, ότι μόνοι είναι που θέλουμε να πορευτούμε, μόνο και μόνο για να επαληθεύσουμε την υπόγεια αυτή εντολή – άρνησης ανοίγματος χώρου για την ευτυχία – την μεταμφιεσμένη σε φόβο. Ένας άνθρωπος είναι ώριμος μόνο όταν αποκτήσει την ικανότητα και την προθυμία να δει τον εαυτό του σαν κάποιον μαζί με άλλους και να συμπεριφέρεται στους άλλους όπως θα ήθελε να συμπεριφέρονται σ’ αυτόν. Να θυμάσαι πως κάθε άνθρωπος που συναντάς κάτι φοβάται, κάτι αγαπά και κάτι έχει χάσει. -posted on life relationshops blog-
“Το βουνό ξυπνά μέσα μου ένα ακατέργαστο, πρωτόγονο πάθος… Πάθος για ζωή, για δράση, για περιπέτεια. Είναι ψέμα πως στο βουνό αισθάνεται κανείς μικρός. Μικρός αισθάνεσαι στην πόλη, χαμένος ανάμεσα σε μυριάδες ανόητα μικροπροβλήματα.Δεν είναι τόσο εύκολο να αποδράσεις από τον καναπέ σου. Αξίζει όμως τον κόπο. Η ορειβασία δεν είναι απλά ένα σπορ.Είναι πρόκληση για μια ξεχωριστή στάση ζωής. Ένας τρόπος για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Μια διέξοδος για να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τους φίλους μας” Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα- πρόλογος από τις «σημειώσεις» του Αρη Θεοδωρόπουλου. Οι «σημειώσεις» αυτές αποτελούν τη θεωρητική διδακτέα ύλη της σχολής ορειβασίας.
Σε καμια περιπτωση δεν θεωρω τον εαυτο μου ορειβατη. Η επαφη μου με τα βουνα ξεκινησε προσφατα κι εχω κανει μερικες αναβασεις και καταβασεις.. Παντα μαθαινεις κατι καινουργιο για σενα οταν εισαι ανοικτος στη φυση. Πραγματικα γνωριζεις τον εαυτο σου καλυτερα στο βουνο οταν εισαι ανοικτος στις προκλησεις του. Γνωριζεις οχι μονο τις σωματικες σου αντοχες αλλα και τις ψυχικες. Ετσι λοιπον την προηγουμενη βδομαδα που ηταν 15αυγουστος ξεκινησα την εκδρομη για τα ορεινα της Ηπειρου με ενα βαρυ κρυολογημα και γκρινια του στυλ οτι καλυτερα να καναμε μπανια στη θαλασσα.. Η εκδρομη ηταν γεματη εμπειριες για μενα, αλλα εκεινο που μου εμεινε πιο πολυ ηταν η διασχιση του ποταμου Αωου στον υπεροχο δρυμο της Βαλια Καλντα. Ενας φιλος απο την παρεα ξεστρατισε απο το μονοπατι για να φωτογραφισει απο κοντα το ποταμι και ακολουθησαμε κι εμεις. Ο φιλος μου τοτε προτεινε να περασουμε απεναντι. Κι ετσι μαζι, πηδηξαμε απο πετρα σε πετρα προσεχοντας να μην γλυστρησουμε και φτασαμε σε ενα βραχο οπου κρατηθηκαμε απο τα κλαδια ενος μικρου δεντρου που ειχε ο βραχος πανω του, και μετα καναμε ενα σαλτο σε μια μεγαλη πετρα και φτασαμε στην απενταντι οχθη… Μπλεχτηκαμε μεσα απο κλαρια δεντρων για να βγουμε απο αλλο δρομο και γω να σκεφτομαι μα τι κανουμε τωρα, τι τρελα μας βαρεσε…αλλα οταν ολοκληρωθηκε η διαδρομη ενιωσα τοσο γεματη και δυνατη που τα καταφερα (την προγουμενη μερα ειχα απογοητευτει που δεν καταφερα να διασχισω τον Βοιδοματη..αλλα πραγματικα δεν νομιζω να υπαρχουν πιο παγωμενα νερα) και εζησα το τωρα χωρις σκεψεις..
Το περασμα λοιπον στην απεναντι πλευρα-οχθη με ανταμοιψε με το παραπανω!
«Της καλομάνας το παιδί, το πρώτο, είναι κόρη» λέει ο θυμόσοφος λαός, θέλοντας να τονίσει έτσι τη σχέση μητέρας-κόρης.
Η σύγχρονη ψυχολογία έχει δημιουργήσει κατηγορίες στις οποίες εντάσσονται οι σχέσεις ανάμεσα σε μητέρα και κόρη. Κολλητές φίλες, αδερφές, αλλαγή ρόλων, σύγκρουση προσωπικοτήτων είναι κάποιες από αυτές που θα αναλύσουμε μέσα από τη συγκεκριμένη ενότητα. Σε κάθε περίπτωση θα «φωτίσουμε» τα θετικά σημεία, θα επισημάνουμε τα αρνητικά και θα δώσουμε μια κατεύθυνση, ώστε οι σχέσεις μητέρας- κόρης να βελτιωθούν ή ακόμη και να αποκατασταθούν. «Κολλητές» φίλες Είναι πολύ εύκολο να αναγνωρίσει κάποιος αυτό το χαρακτηριστικό της σχέσης, αφού μητέρα και κόρη μοιράζονται μυστικά και εμπειρίες και λειτουργούν σαν δυο πολύ καλές, «κολλητές» φιλενάδες. Το θετικό είναι πως και οι δύο λειτουργούν με ισότιμους όρους ανταγωνισμού και η κόρη διδάσκεται από τη μητέρα της πώς να έχει αυτοπεποίθηση, ενώ η μητέρα παίρνει από την κόρη λίγη από την ξεγνοιασιά της. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η καθηγήτρια της γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Georgetown στην Ουάσιγκτον, Deborah Tannen, «από την άποψη αυτή πρόκειται για μια σχέση που στηρίζεται στην υγιή επικοινωνία και τον εποικοδομητικό ανταγωνισμό». Το αρνητικό είναι πως κάποιες στιγμές τα όρια χάνονται κι όταν η κόρη έχει ανάγκη από τη μητέρα της, εκείνη δεν μπορεί να φερθεί ως γονιός ή το αντίθετο. Όταν η μητέρα- φίλη πρέπει να σταθεί δίπλα στην κόρη της ως μητέρα- γονιός, τότε η κόρη δεν της δίνει την απαραίτητη σημασία, επειδή ακριβώς δεν την έχει νιώσει ως γονιό αλλά ως φίλη της. Επιπλέον, εξαιτίας της φιλικής σχέσης είναι πολύ πιθανόν η μητέρα να θέσει σε κίνδυνο, άθελά της, τη σχέση της κόρης με τον πατέρα της. Για παράδειγμα, όσο φυσικό είναι η κόρη να συζητάει με τη μητέρα- φίλη της τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στις ερωτικές της σχέσεις, άλλο τόσο περίεργο (ή αφύσικο αν προτιμάτε) είναι η κόρη να ακούει τα παράπονα της μητέρας για τον πατέρα της. Προκειμένου να βελτιωθούν οι σχέσεις τους, θα πρέπει πρωτίστως η μητέρα να βάλει όρια και να ξεκαθαρίσει τις θέσεις, κάνοντας σαφείς τους ρόλους και τις υποχρεώσεις της κάθε μιας. Η μητέρα είναι εκείνη που θα διατηρήσει τις ισορροπίες, που θα επιδιώξει και θα εξασφαλίσει την ιδανική επικοινωνία με την κόρη της. Ταυτόχρονα, θα γίνει η ίδια και ένα πρότυπο συμπεριφοράς για την κόρη της, όταν γίνει κι εκείνη με τη σειρά της μητέρα. Αδερφική σχέση Όταν κυκλοφορούν μαζί στον δρόμο, όλοι νομίζουν πως είναι αδερφές. Μπορεί να μην βλέπουν, για παράδειγμα, κάθε βράδυ ταινίες στο dvd- player έχουν, όμως, μια ιδιαίτερη σύνδεση και επικοινωνία. Το θετικό είναι πως τους αρέσει η επικοινωνία που έχουν και παρόλη τη διαφορά ηλικίας χαίρονται που μπορούν και καταλαβαίνουν η μία τον χαρακτήρα της άλλης. Το αρνητικό είναι πως στη συγκεκριμένη κατάσταση υπάρχει και η αντιπαλότητα που ισχύει ανάμεσα στα αδέρφια του ιδίου φύλου. Πάντα θα υπάρχει ή θα υποβόσκει το συναίσθημα του ανταγωνισμού, το οποίο, επειδή ακριβώς λαμβάνει χώρα μέσα στον στενό οικογενειακό κύκλο, εντοπίζεται και καταστέλλεται πολύ γρήγορα. Το πρόβλημα αρχίζει να μεγεθύνεται, όταν η κόρη συγκρίνει τον εαυτό της με τη μητέρα της και διαπιστώνει πως «υπολείπεται» αυτής. Για παράδειγμα, η κόρη μπορεί να νιώσει πως η μητέρα της είναι καλύτερη, εξυπνότερη, ομορφότερη και πιο επιτυχημένη από την ίδια. Η λύση του προβλήματος βρίσκεται και πάλι στα… χέρια της μητέρας, η οποία θα προσπαθήσει να μετριάσει τα όποια ανταγωνιστικά συναισθήματα υπάρχουν, θα ενθαρρύνει την κόρη της και θα είναι υποστηρικτική στις όποιες αποφάσεις πάρει. Τέλος, θα πρέπει και οι δύο να επιδιώξουν να καταλάβουν η μια τις δυνατότητες της άλλης. Εάν τα πράγματα χειροτερεύουν, τότε λίγη απόσταση (εάν βεβαίως αυτή είναι εφικτή) θα κάνει καλό σε μητέρα και κόρη. Ο χρόνος που θα περάσουν χώρια θα τις βοηθήσει να σκεφτούν τα γεγονότα πιο καθαρά και όταν ξανασμίξουν, θα έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν και να επαναπροσδιορίσουν τα όρια της σχέσης τους. Αλλαγή ρόλων Η αλλαγή των ρόλων, όταν δηλαδή η κόρη παίρνει τον ρόλο της μητέρας, συμβαίνει κυρίως είτε για λόγους υγείας, όταν η μητέρα έχει την απόλυτη ανάγκη από τη φροντίδα της κόρης της, είτε για οικονομικούς λόγους, όταν η κόρη υποχρεώνεται να εργαστεί για να προσφέρει οικονομική βοήθεια στη μητέρα της. Ακόμη, όταν λόγω ηλικίας η νεαρή μητέρα δεν έχει αναλάβει τις ευθύνες της και αναγκάζεται να πάρει στα χέρια της τα «ηνία» της ζωής η κόρη. Το θετικό είναι πως στην περίπτωση που η μητέρα αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, η σχέση μητέρας- κόρης βελτιώνεται, ενώ «και οι δυο πλευρές αποδέχονται τις θέσεις τους», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο βιβλίο «Μητέρες και κόρες: ανάμεικτα συναισθήματα», η καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Purdue στο West Lafayette, Indiana, Caren Fingerman. Το αρνητικό είναι πως όταν η κόρη, αντί της μητέρας, παίρνει τη σκυτάλη της ζωής στα χέρια της, βρίσκεται αντιμέτωπη με πολλή και σκληρή δουλειά, με πολλές απαιτήσεις και αβεβαιότητα. Υπάρχει εκνευρισμός και ένταση, καθώς η κόρη είναι μόνη της και δεν μπορεί να πάρει βοήθεια από τη μητέρα της. Για να βελτιωθεί η σχέση, θα πρέπει η κόρη να είναι λιγότερο κυριαρχική στη μητέρα και η μητέρα λιγότερο «αδύναμη». Η επικοινωνία των δύο γυναικών είναι, για πολλοστή φορά, το μυστικό της επιτυχημένης και ισορροπημένης σχέσης. Η μητέρα ενθαρρύνει και βοηθάει με τον τρόπο της την κόρη της και η κόρη αφήνει «χρόνο και χώρο» στη μητέρα. Όταν η μια λειτουργεί συμπληρωματικά της άλλης, τότε έχει επιτευχθεί ο στόχος. Σύγκρουση προσωπικοτήτων Πολύ πιθανόν η μια να είναι πεισματάρα και η άλλη όχι, η μια να είναι ισχυρογνώμων και η άλλη όχι. Το σίγουρο, πάντως, είναι πως… «τρώγονται σαν τον σκύλο με τη γάτα». Το θετικό που υπάρχει στη συγκεκριμένη σχέση, είναι πως από τις διαφωνίες και τις συγκρούσεις βγαίνει, τις περισσότερες φορές, κάτι καλό. Το αρνητικό είναι πως η κόρη βρίσκεται σε σύγχυση σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά της και τις αντιδράσεις τόσο στο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό. Νιώθει πως είναι ανίσχυρη και πως η μητέρα της ίσως και να την αγνοεί, επειδή δεν είναι όπως εκείνη θα ήθελε. Για να επανέλθει η ισορροπία στη σχέση των δύο γυναικών, θα πρέπει η μητέρα να υποτιμήσει λίγο τις δυνατότητές της και να τονίσει τα ταλέντα και τις δεξιότητες της κόρης της. Από την πλευρά της, η κόρη θα πρέπει να ακούει τις συμβουλές της μητέρας της, ακόμη και εάν δεν πρόκειται να τις τηρήσει. Η σχέση μητέρας- κόρης θα βελτιωθεί σημαντικά, εάν η μια κάνει ένα βήμα πίσω και η άλλη ένα βήμα μπροστά.
