Ερωτικα παθηματα, μαθηματα ζωης

Στις αισιοδοξες στιγμες της σχεσης μας, στο σεναριο εκεινο οπου η ζωη μας ολοενα βελτιωνεται, ο ερωτας ειναι η αποδειξη οτι τελικα μαθαινουμε να ζουμε και να ευτυχουμε. Ομως πορευομαστε τις πιο πολλες φορες και ειδικα στα νεανικα μας χρονια, ασυνειδητα μην εχοντας επιγνωση για ο,τι μας συμβαινει η ο,τι προκαλουμε στον αλλο. Χωρις αμφιβολια το χειροτερο αναθεμα που μπορει να ζησει ο ανθρωπος στη συγχρονη κοινωνια ειναι η ανικανοτητα να φτιαξει μια ευτυχισμενη σχεση. Πολλες φορες οταν βλεπουμε να επαναλαμβανεται η ιδια ιστορια, ενα μοτιβο στις σχεσεις μας, αυτο λεγεται στη ψυχαναλυση “ψυχαναγκασμος της επαναληψης”. “Ψυχαναγκασμος της επαναληψης ειναι η παραλογη διαδικασια ασυνειδητης προευλεσης με την οποια το ατομο επαναλαμβανει παλιοτερες εμπειριες το πρωτοτυπο των οποιων του διαφευγει θετοντας ετσι ενεργα τον εαυτο του σε επωδυνες καταστασεις για τις οποιες πιστευει ακραδαντα οτι δικαιολογουνται πληρως απο την παρουσα συγκυρια”. Πολλοι εχουν συνδεσει ασυναισθητα τον ερωτα με την ταλαιπωρια και δεν παυουν να ευελπιστουν οτι οι ακαταλληλοι τυποι  τους οποιους εχουν επιλεξει να ερωτευτουν, θα αλλαζαν καποτε και θα τους ερωτευονταν κι εκεινοι οπως τους αρμοζε. Και η ζωη τους καταστρεφεται, επειδη καλλιεργουν την αυταπατη οτι μπορoυν να αναμορφωσουν εκεινους τους ανθρωπους που ηταν εκ φυσεως ανικανοι να ανταποκριθουν στις συναισθηματικες τους αναγκες. Κι ετσι συναπτουν αδιεξοδες σχεσεις κατα τις οποιες νιωθουν οτι ο προσωπικος αντιλαλος κοντευει να τους σπασει τα τυμπανα επειδη νιωθουν οτι δεν υπαρχει η ουσιαστικη παρουσια του αλλου για να τον απορροφησει, οτι ειναι δηλαδη μονοι  στη σχεση.Και συνεχιζουν να περιφερονται ασκοπα και σκορπια μη βρισκοντας νοημα σε κατι και σχεδον παντα να φταιει ο αλλος. Υπαρχουν δε οι περιπτωσεις ανθρωπων που τους αρεσει ο πονος και περιφερουν τα βασανα τους ως ενδειξη οτι ειναι ξεχωριστοι ανθρωποι και η σπουδαιοτητα τους εγκειται στο οτι  δεν χαιρουν κατανοησης.
“Η ψυχη πορευεται με το βημα της καμηλας”, λεει μια αραβικη παροιμια. Η ψυχη μας, η εδρα της καρδιας, στεναζει κατω απο το βαρυ φορτιο της μνημης και νοσταλγωντας αργοπορει. Εφοσον καθε ερωτικη ιστορια προσθετει το δικο της βαρος στο αγωι της καμηλας τοτε αναμενομενα η ταχυτητα της ψυχης ανακοπτεται αναλογα με τη βαρυτυτα που εχει το αχθος του ερωτα. Κι ετσι με το βαρος αυτο προχωραμε, και πολλες φορες αποσιωπουμε τα γεγονοτα, οχι μονο στους αλλους αλλα και στον εαυτο μας. 
Πρεπει ομως να νιωσουμε οτι ζουμε σε ενα κοσμο που εχει νοημα. Υπαρχει αιτια. Και η ιστορια του ερωτα μας, ειναι γραμμενη κατω απο μια αλλη ιστορια που μπορει να φτασει μεχρι τα πρωτα σταδια της ζωης μας. Σοφια αρχιζουμε να αποκταμε απο τη στιγμη που θα αντιληφθουμε οτι δεν εχουμε γεννηθει γνωριζοντας πως να ζησουμε και οτι η ζωη ειναι επικτητη δεξιοτητα που μαθαινεται οπως το να κανουμε ποδηλατο η να παιζουμε πιανο.  Και τι εχει να πει η σοφια για τον ερωτα? ειναι αραγε κατι που πρεπει να κοψουμε τελειως οπως τον καφε η το τσιγαρο? Υπαρχει μια διαφορα που θα μπορουσε να ομαδοποιηθει στις κατηγοριες του ωριμου και του ανωριμου ερωτα. Χαρακτηριστικο του ωριμου ερωτα ειναι η ενεργος επιγνωση οτι σε καθε ατομο υπαρχει κατι καλο και κακο, οτι δεν επιδεχεται εξιδανικευση, δε χωραει ζηλιες, μαζοχισμους η εμμονες, ειναι κατι σαν φιλια με σεξουαλικη διασταση ευχαριστη, ειρηνικη και αμοιβαια. Ο ανωριμος ερωτας απο την αλλη πλευρα ειναι αφηγημα με χαωδη σκαμπανεβασματα απο την εξιδανικευση στην απογοητευση, ασταθης κατασταση οπου τα συναισθηματα εκστασης και μακαριοτητας,  ειναι αναμεικτα με εντυπωσεις ασφυξιας και ναυτιας και οπου η αισθηση οτι βρηκαμε τελικα την απαντηση ερχεται ταυτοχρονα με το συναισθημα οτι πρωτοι φορα νιωθουμε τοσο χαμενοι και μονοι. Η  κορυφωση του ανωριμου ερωτα ερχεται με το “θανατο” συμβολικα. Η κορυφωση του ωριμου ερχεται με το “γαμο” με την αποπειρα να αποφευχθει ο θανατος μεσω της ρουτινας. Διοτι ο ανωριμος ερωτας δε δεχεται συμβιβασμους και απο τη στιγμη που αρνουμαστε το συμβιβασμο οδηγουμαστε και στο “θανατο”.
Με μια γερη δοση ομως περισκεψης η ακομα και ψυχοθεραπειας ο ερωτας θα μπορουσε να μετατραπει σε λιγοτερο οδυνηρη ισως και σχεδον σε υγιη εμπειρια. Η δυστυχια στη ζωη των περισσοτερων ανθρωπων βρισκεται τις πιο πολλες φορες σε καποιο συμπλεγμα σχετικο με την αυτοεκτιμηση, συμπλεγμα πατρικο, μητρικο.
Αν επιλυσουμε τα ζητηματα της παιδικης μας ηλικιας, κατανοησουμε απο που πηγαζει ο μαζοχισμος και μαθουμε οτι η επιθυμια μας να αναμορφωσουμε καποιον ακαταλληλο συντροφο ειναι καταλοιπο μιας βρεφικης φαντασιωσης να μετατρεψουμε τους γονεις σε ανθρωπους που παρεχουν αληθινη στοργη, ισως και να ευτυχισουμε
Η πορεια προς την αυτογνωσια ειναι ενας δρομος που πραγματικα το τελος του ερχεται με το τελος της δικης μας ζωης. Και σιγουρα ο δρομος της ψυχοθεραπειας ειναι κατι που κοστιζει στην τσεπη αν μη τι αλλο. Τουλαχιστον ομως ας γινει προσπαθεια απο εμας για περισυλλογη και αναληψη ευθυνων. Πρωτα να αναζητας τι φταιει και κατι δεν παει καλα σε σενα και οχι στο συντροφο αφου ετσι κι αλλιως δικη μας επιλογη ειναι.

Ο ερωτας μπορει να καταστει ανωδυνος για ολους αρκει να μαθουμε να αγαπαμε λιγο περισσοτερο τον εαυτο μας. Γιατι ποιος δε θελει να νιωσει εκεινο το σκιρτημα στην καρδια και να αφεθει στον ερωτα…
 

–σκεψεις και αποσπασματα απο το βιβλιο του Αλαιν ντε Μποτον “μικρη φιλοσοφια του ερωτα”–

Ο φοβος της ευτυχιας

Το κακο με την ευτυχια ειναι οτι επειδη σπανιζει τοσο καταληγει να μας γεμιζει με τρομο και αγχος οταν τη δουμε να ερχεται. Γιατι ομως ζουμε ετσι? Μαλλον επειδη για να απολαυσουμε το παρον χρειαζεται να εκτεθουμε στην ατελη και εφημερη πραγματικοτητα,κρυβομαστε πισω απο τη βολικη πιστη του συντελεσμενου μελλοντα, δηλαδη με το συντροφο μου θα εχω κανει τουτο, θα εχω κανει το αλλο, βαζουμε στοχους ας πουμε. Ετσι θετουμε μια ιδεωδη ζωη για να αντικρισουμε το παρον κι ετσι γλυτωνουμε απο την αναγκη να δεσμευτουμε στην τρεχουσα κατασταση. Ποσες φορες εχουμε παρακαμψει με αναιδεια τις απολαυσεις του παροντος επικαλουμενοι ενα απροσδιοριστο μελλον κι ετσι εχουμε κρατηματα, δε δινουμε ολο μας τον ευατο.
Μα ο καημος γι αυτο το μελλον που δεν ερχεται ειναι απλως η αλλη οψη του καημου για μια εποχη που ηταν παντα παρελθον. Μηπως δεν ειναι συχνα καλυτερο το παρελθον επειδη ειναι παρελθον?
Κατι που παρατηρησα σε ενα κοριτσι που κανω μαθημα και ειναι στην εφηβεια. Οταν γραφει την ημερομηνια του μαθηματος στο τετραδιο, μονολογει “παει κι  αυτος ο μηνας, περασε ο καιρος” και ειχε την προσμονη για το καλοκαιρι. Ηρθε το καλοκαιρι συνεχιζουμε τα μαθηματα, γραφει στο τετραδιο την ημερομηνια, ειμαστε καπου στα τελη Ιουνιου και μονολογει “παει το καλοκαιρι…”Μονιμως βλεπει το ποτηρι μισοαδειο.

Και καπως ετσι ημουν κι εγω μικρη, ζουσα με την προσδοκια οτι θα ερθουν πχ οι διακοπες, ειχα αγχος οταν ερχονταν και τι θα κανω και που θα παμε για να περασουμε καλα, και στο τελος εμενα με καποιες ευχαριστες αναμνησεις στην καλυτερη περιπτωση, στη χειροτερη οτι δεν προλαβα να κανω οσα ηθελα…
Και μηπως ειναι καπως ετσι και στη σχεσεις? σκεφτομαι πολλες φορες τι θα κανουμε οταν συναντηθουμε, κραταω τις καλυτερες στιγμες οταν ερχεται το τελος της συναντησης μας, αλλα κατα τη διαρκεια αυτης ειμαι αγχωμενη για το πως θα περασουμε οσο γινεται καλυτερα το χρονο μας και αντιμετωπιζω ετσι ενα παρον που δεν φτανει στο υψος της προσδοκιας η της αναμνησης.
Η ανικανοτητα μας να ζουμε στο παρον εγκεται μαλλον στο οτι φοβομαστε να αποδεκτουμε οτι ισως επιτελους συμβαινει εκεινο που περιμεναμε, φοβομαστε να εγκατελειψουμε τη σχετικα προφυλαγμενη θεση της προσμονης η της αναμνησης και αρα να παραδεκτουμε σιωπηρα οτι αυτη κατα πασα πιθανοτητα ειναι η μονη ζωη που θα ζησουμε.
Θα παραφρασω την παροιμια “οπου ακους πολλα κερασια, κρατα μικρο καλαθι”, και αντι για κερασια, ας υποθεσουμε οτι εχουμε αυγα. Αν υποθεσουμε οτι η αφοσιωση μας ειναι τα αυγα, τοτε το να αφοσιωθουμε στο παρον ειναι σαν να διακινδυνευουμε να αποθεσουμε ολα μας τα αυγα σε ενα καλαθι, κι ετσι τα μοιραζουμε και στα καλαθια του παρελθοντος και του μελλοντος. Εν ολιγοις δε ρισκαρουμε να βαλουμε ολα μας τα αυγα στο καλαθι της σχεσης μας και κραταμε πισινη..
Η βαρυτητα των μομφων που μπορει να προσαπτουμε στο αλλον σε ενα καβγα, το γεγονος και μονο οτι ειναι ανυποστατες δειχνουν οχι οτι καβγαδιζουμε απο μισος αλλα απο υπερβολικο ερωτα. Η ευχαριστηση οταν μπορεις να βασιζεσαι στον αλλο σβηνει μπροστα στον καθηλωτικο τρομο που εμπεριεχει αυτο ως εξαρτηση. Μηπως οταν καβγαδιζουμε κρυβει τη διαστροφη να δοκιμασουμε τις αντοχες του αλλου να επιβιωνει απο τον καβγα? μονο αν εχουμε προσπαθησει ματαια να αλληλοεξοντωθουμε θα ειμαστε βεβαιοι οτι δεν κινδυνευουμε να το διαλυσουμε…
Ειναι το πιο ευκολο πραγμα να δεχομαστε την ευτυχια οταν προκυπτει μεσα απο κατι που μπορουμε να το ελεγξουμε, κατι που το κατορθωνουμε με μεγαλη προσπαθεια με τη βοηθεια της λογικη. Αλλα η ευτυχια του ερωτα δεν ειναι απορροια προσωπικου επιτευγματος, εκπορευεται  χαρη σε ενα θεοσταλτο θαυμα, οτι βρισκουμε δηλαδη εναν ανθρωπο που η συντροφια του ειναι για μας η πολυτιμοτερη απο την παρεα σχεδον ολων στον κοσμο. Αυτη η ευτυχια ειναι επικινδυνη, επειδη της λειπει η αυταρκης μονιμοτητα. Δυσκολευομαστε να αποδεκτουμε την ευτυχια που εκπροσωπει ο ανθρωπος μας γιατι δε συμμετεχουμε στην αιτιακη ακολουθια απο την οποια παραγεται και αρα δεν ασκουμε ελεγχο στο στοιχειο που προσδιδει ευτυχια στη ζωη μας. Και αλιμονο αν παμε να ασκησουμε ελεγχο στο προσωπο αυτο, μπαινουμε σε ξενα εδαφη. Κατα συνεπεια υπαρχει ο αρχεγονος φοβος της θειας νεμεσις.
Οι ερωτευμενοι ειναι παντα πιθανον να δολοφονησουν την ερωτικη τους ιστορια επειδη αδυνατουν να ανεκτουν την αβεβαιοτητα, το ρισκο που αποφερει ο πειραματισμος τους με την ευτυχια.
Και υπρχει αυτη η απορια σχεδον παντα. Πως θα τελειωσει? Η διαφορα αναμεσα στο τελος του ερωτα και στο τελος της ζωης, ειναι οτι στο δευτερο μας παρεχεται μια ανακουφιστικη σκεψη οτι δεν αισθανομαστε κατι μετα το θανατο. Τετοια παρηγορια δεν εχει ο ερωτευμενος, διοτι γνωριζει οτι το τελος της σχεσης δε θα ειναι κατα αναγκη το τελος του ερωτα και οτι κατα πιθανοτητα ουτε το τελος της ζωης..

–σκεψεις και αποσπασματα απο το βιβλιο του Αλαιν ντε Μποτον “Μικρη φιλοσοφια του ερωτα”–

 “Η επιβεβαιωση του εγω”

“Τα παντα μπορει να αποκτησει ο ανθρωπος με τη μοναξια εκτος απο χαρακτηρα” Στανταλ

Ο χαρακτηρας διαμορφωνεται απο τις αντιδρασεις των αλλων προς τον εαυτο. Επειδη το εγω δεν ειναι ολοκληρωμενη δομη, στη ρευστοτητα του απαιτει το περιγραμμα που παρεχεται απο την παρουσια του αλλου. Υπαρχουμε πραγματικα παρα μονο απο τη στιγμη που μας βλεπει και καποιος αλλος, δε μπορουμε να μιλησουμε σωστα παρα μονο οταν βρεθει καποιος που κατανοει τι λεμε. Στην ουσια δεν ειμαστε ολοκληρωτικα ζωντανοι χωρις καποιον να μας αγαπαει.Με τον ερωτα επιβεβαιωνουμε το εγω. Γι’ αυτο και ο συντροφος μας ειναι κατι σαν αυτοπτης μαρτυρας στην πορεια της ζωης μας.

Οταν ο συντροφος μας, μαθαινει τις προτιμησεις, τις συνηθειες, τις μηχανικες μας αντιδρασεις επειδη ειναι ερωτευμενος και ως εκ τουτου, ενδιαφερεται για μας, δρα σα το γαντι που δειχνει το περιγραμμα του χεριου. Η παρουσια του αλλου κινητοποιει μια διαδικασια ωριμανσης καθως μας τροφοδοτει με τις διορατικες παρατηρησεις του φτανει να ειμαστε δεκτικοι σε αυτες. Αν με τον ερωτα βλεπουμε το ειδωλο μας, τοτε η μοναξια ειναι σαν να μας στερειται η χρηση καθρεπτη. Ο,τι προβλημα κι αν εχουμε, ο καθρεπτης μας παρεχει αν μη τι αλλο μια αισθηση εαυτου.  Γι αυτο και οι αλλοι λειτουργουν ως καθρεπτες οπως λεμε, και μας ειναι απαραιτητοι γιατι μας προσφερουν κατι που αδυνατουμε να συλλαβουμε μονοι μας, την απροσδιοριστη αισθηση των οριων μας, μια αισθηση του χαρακτηρα μας. Ο συντροφος μας, (αυτος ο καθρεπτης μας μεταφορικα) ψαχνει να βρει την εικονα μας, διερευνα, προσπαθει να συλλαβει τις διαστασεις μας, το συνθετο χαρακτηρα μας.

Το επικινδυνο στην επιβεβαιωση του εγω ειναι οτι εφοσον χρειαζομαστε τους αλλους για να κατοχυρωνεται η υπαρξη μας, επαφιεμεθα στη διακριτικη τους ευχερεια να σχηματιζουν ακριβη εικονα για μας. Τι γινεται ομως στην περιπτωση που το προσφιλες προσωπο προβει σε θλιβερες παρερμηνειες? Εφοσον οι καθρεπτες ειναι ανθρωποι, αρα μπορει να μας στρεβλωνουν ποτε προς το καλυτερο και ποτε προς το χειροτερο.

Καθε ανθρωπος μας επιστρεφει μια διαφορετικη αισθηση του εαυτου μας, γιατι μαζι του γινομαστε κατα τι αυτο που εκεινος πιστευει οτι ειμαστε. Θα μπορουσε ο εαυτος μας να παρομοιαστει με αμοιβαδα που εχει ελαστικα τοιχωματα και αρα προσαρμοζεται στο περιβαλλον της. Εκεινο που της λειπει δεν ειναι οι διαστασεις αλλα το προσδιορισμενο σχημα. Ενας φαιδρος ανθρωπος θα με κανει να δειξω τη φαιδρη μου πλευρα, ο σοβαρος τη σοβαρη και παει λεγοντας. Ετσι κανενα βλεμμα δε μπορει να συλλαβει ολοκληρο το εγω μας. Παντα αφηνει κατι απεξω αλλοτε μοιραια, αλλοτε οχι. Ερμηνευουμε τους αλλους πολλες φορες μεσω των προηγουμενων εντυπωσεων μας για την ανθρωπινη φυση η οσα εχουμε καταληξει να περιμενουμε απο τους αλλους, τα λεγομενα στανταρντς. Κι ετσι υπαρχουν περιοχες στο χαρακτηρα του αλλου που κοβουμε δρομο, που απλουστευουμε, γιατι δεν εχουμε τη διαθεση ή την ωριμοτητα να κατανοησουμε. Κι ετσι συνοψιζουμε. Μπορουμε να μετεχουμε μονο στην ζωη του αλλου εξωθεν, και συνεπως εικαζουμε την εσωτερικοτητα του. Αλιμονο αν μετειχαμε σε αυτην, θα ηταν η απολυτη καταπατηση του εγω.
Δε ζηταμε εναν ερωτα που θα μας συνοψιζει με 4-5 χαρακτηριστικα, επειδη μας πνιγουν οι ετικετες και οι χαρακτηρισμοι και δε θελουμε να μας βαζουν σε ενα καλουπι. Η ερωτικη σχεση υπαρχει, οσο μας δινεται αρκετος χωρος για να εκτεινομαστε κατα πώς απαιτει η εσωτερικη μας ρευστοτητα.

–σκεψεις και αποσπασματα απο το βιβλιο του Αλαιν ντε Μποτον “μικρη φιλοσοφια του ερωτα”–

Την προηγουμενη Κυριακη 2 φιλες μου που ειναι πολυ φαν της ζουμπα, θα εκαναν μια εμφανιση με τη δασκαλα τους και με αλλες δασκαλες στον υπαθριο χωρο του ιδρυματος Παμμακαριστος και με καλεσαν να τις δω. Προσωπικα δεν τρελαινομαι για τη ζουμπα αλλα σκεφτηκα οτι ειναι ευκαιρια να τα  πουμε απο κοντα μιας και ειχαμε καιρο να βρεθουμε.
Ειχαν στησει τραπεζια μπροστα απο το χωρο που θα χορευαν οι συμμετεχοντες και μαλιστα εψηναν σουβλακια κι αλλους μεζεδες σε μια ψησταρια λιγο πιο κει στο χωρο του ιδρυματος. Ξεκινησε το προγραμμα που οφειλω να ομολογησω οτι ηταν πολυ καλο και αντικειμενικα οι φιλες μου ηταν πολυ ανετες μια ωρα που κρατησε το προγραμμα. Πρεπει εδω να αναφερω οτι το ιδρυμα Παμμακριστος φιλοξενει παιδια ηλικιας απο 3 εως 30 ετων με αναπτυξιακες διαταραχες τυπου αυτισμου, νοητικη υστερηση ή και τα δυο
Εκεινο που μου εκανε ομως την περισσοτερη εντυπωση και το χαρηκα πιο πολυ ηταν μια κοπελιτσα μελαχρινη, ντυμενη με μια γαλαζια παντελονοφορμα η οποια χορευε στο δικο της ρυθμο μαζι με τις κοπελες κοιτωντας με το απλανες, χαμενο στο διαστημα βλεμμα της. Το κοριτσι αυτο ηταν ενα τετοιο πλασμα. Μετα το διαλλειμμα ακολουθησε ενα μουσικο λαικο προγραμμα και σηκωθηκαν να χορεψουν εκτος απο τους παρευρισκομενους και καποια απο τα παιδια αυτα. Το τι χαρα και χαμογελα σκορπουσαν στο κοινο ηταν απεριγραπτο.Η νοητικη αυτη υστερηση τα εχει αφησει αθωα, αγνα ολο καρδια… Οσοι τα συνοδευαν στο χορο ηταν κι αυτοι χαμογελαστοι γιατι το χαμογελο ειναι μεταδοτικο.
Μια βραδια λοιπον διαφορετικη ηταν αυτη της Κυριακης, ζεστη, ανθρωπινη, που μ’ εκανε να αναρωτηθω για ολους εμας που ειμαστε πνευματικα επαρκεις πώς αλλοτριωνομαστε ετσι, ακολουθουμε το νου και ξεχναμε τι λεει η καρδια μας..

Kάθε άνθρωπος, κάθε ενήλικας σε όποια φάση του κύκλου ζωής κι αν βρίσκεται, κρύβει βαθιά μέσα του ένα μικρό παιδί. Ένα παιδί που κατά περίσταση μπορεί να είναι πεισματάρικο, ανυπάκουο, απείθαρχο, θυμωμένο, θλιμμένο ή χαρούμενο, ενθουσιασμένο, ανώριμο, ανασφαλές, φοβισμένο… Κάποιοι ενήλικες αυτό το παιδί μέσα τους το κρατούν φιμωμένο, φυλακισμένο καλά, απαγορεύοντας του την παραμικρή έκφραση. Κάποιοι άλλοι πάλι αυτό το παιδί το αφήνουν ανεξέλεγκτο παντού και πάντα να εκφράζεται, να κάνει το δικό του, άσχετα από το αν ο χώρος και ο τόπος τη συγκεκριμένη στιγμή το επιτρέπουν και ουσιαστικά ποτέ δεν ενηλικώνεται.
Αυτό το παιδί μέσα μας κουβαλάει μια προσωπική ιστορία, ένα παρελθόν, βιώματα, εμπειρίες, συναισθήματα (φανερά και καλά κρυμμένα), πρότυπα σχέσεων, συμπεριφορές. Αυτό το παρελθόν όμως επηρεάζει τη συμπεριφορά μας και τα συναισθήματά μας στο παρόν με τρόπους που οι ίδιοι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Κι όταν η προσωπική ιστορία κουβαλά ψυχικά τραύματα τότε όπως λέει ο Harvey Jackins, «Το άτομο.. αιχμάλωτο ενός παλιού πόνου λέει πράγματα που δεν έχουν σχέση, κάνει πράγματα που δεν έχουν αποτέλεσμα, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μία κατάσταση, και υπομένει τρομερά αισθήματα που δεν έχουν σχέση με το παρόν».

Συνήθως οι άνθρωποι που απευθύνονται σε ψυχολόγους, ψυχιάτρους και πάσης φύσεως ειδικούς ψυχικής υγείας ανήκουν στην πρώτη κατηγορία αυτή που συνεχίζει να κακοποιεί μέσα της το παιδί, πνίγοντας την όποια έκφραση επιθυμίας και έχοντας σημαία κάθε πράξης και συμπεριφοράς: το σωστό, το καλό, το τέλειο. Το ρόλο του τιμωρού του κακού παιδιού τον υπηρετούν πια οι ίδιοι -ενήλικες, βασανίζουν τον εαυτό τους ενώ ως παιδιά τους τιμωρούσαν πρόσωπα κύρους γονιός, δάσκαλος κ.α. Όμως το βασανισμένο παιδί μέσα τους κάποια στιγμή επαναστατεί και δηλώνει την παρουσία του μέσα από συμπτώματα ( προβλήματα υγείας, ψυχοσωματικές ενοχλήσεις, έντονο άγχος κ.α.) κι έρχεται αναγκαστικά η ώρα να χτυπήσουν την πόρτα του ειδικού.

Η δεύτερη κατηγορία είναι οι άνθρωποι που αφήνουν το παιδί μέσα τους να φωνάζει αδιάκοπα τις επιθυμίες και ανάγκες του, λογικές και παράλογες, χωρίς όρια. Καταλήγουν όμως και πάλι ανικανοποίητοι ψυχικά γιατί οι υπερβολικές απαιτήσεις τους σχετικά με τα θέλω τους κουράζουν τους γύρω τους. Οι δικοί τους άνθρωποι τους χαρακτηρίζουν με φράσεις όπως: είναι ανώριμος/η, δεν καταλαβαίνει ότι δεν έχει μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις; είναι ανεύθυνος/η. Βασικό στοιχείο προσωπικότητας και συμπεριφοράς αυτών των ανθρώπων είναι ότι δεν αναγνωρίζουν ποτέ ότι κάνουν λάθος ή ότι έχουν άδικο. Πάντα το άδικο και το λάθος το έχουν οι άλλοι.
Οι άνθρωποι έχουμε δύο πλευρές μια φωτεινή και μια σκοτεινή. Δεν μπορείς να επιλέξεις μόνο την μια, εξάλλου το φως είναι ορατό γιατί υπάρχει το αντίθετό του, το σκοτάδι. Το κλειδί εδώ είναι η επίγνωση της σκοτεινής πλευράς όχι η πλήρη άρνησή της. Με επίγνωση γινόμαστε πιο σοφοί στην κατανόηση και διαχείριση των συναισθημάτων μας. Με επίγνωση μπορείς να αποκτήσεις ψυχική ισορροπία χωρίς να καταλήγεις στο ένα ή στο άλλο άκρο. Γιατί όσο πιέζεις μέσα σου, το ήδη καταπιεσμένο παιδί τόσο αυτό αρρωσταίνει ψυχικά και σωματικά, όσο το αφήνεις χωρίς όριο τόσο πιο ανεύθυνο γίνεται. Η ισορροπία βρίσκεται κάπου στα μισά.

  Ας προσέξουμε το παιδί που έχουμε μέσα μας. Ίσως και να έχουμε ξεχάσει με τα χρόνια την ύπαρξή του… ίσως να δυσκολευτούμε να έρθουμε σε επαφή μαζί του…, ίσως η επικοινωνία να είναι αρχικά δύσκολη…όμως ετσι θα βρούμεε ξανά την αισιοδοξία, τον αυθορμητισμό, το χαμόγελο του μικρού παιδιού.
Μπορείτε να ξεκινήσουμε να του αφήνουμε σιγά – σιγά λίγο χώρο και να του δίνουμε χρόνο, χωρίς φόβο, ώστε να αναπνέει ελεύθερα. Και με τον καιρό να ξαναχτίσουμε μια σχέση μαζί του.
Ας κρατείσουμε λοιπόν ζωντανό το παιδί μέσα μας…

Μαρία Σκαρλάτου

Χτες με πηρε τηλεφωνο μια φιλη μου απο τη χορωδια της Κηφισιας στην οποια ημουν μελος κι εγω για να μου πει οτι θα συμμετειχε η χορωδια σε 3 τραγουδια του Χρηστου Λεοντη και στο πιανο θα επαιζε ο μαεστρος μας στο πλαισιο των συναυλιων που γινονται αυτες τις μερες στο προαυλιο της ΕΡΤ. Η ΕΡΤ τελει υπο καταληψη μετα την αποφαση της κυβερνησης να κανουν μαζικη απολυση στους εργαζομενους και να συσταθει νεος σταθμος απο το Σεπτεμβριο και μου ειπε να συμμετεχω κι εγω.

Σκεφτηκα “ωραια αφορμη διαλεξα για να δω τους παλιους συνχορωδους και τον μαεστρο μας” αλλα ας παω. Δεν ειχα διαθεση να τραγουδησω ομως. Καναμε γυρω στο 20λεπτο για να βρουμε να παρκαρουμε μιας κι εκτος απο τον κοσμο που ειχε παει για την ΕΡΤ, ειχε και το ΠΑΜΕ συγκεντρωση στην πλατεια της Αγ. Παρασκευης. Προχωρησαμε στο προαυλιο οπου ειχαν συγκεντρωθει διαδηλωτες για να ακουσουν τη συναυλια. Εννοειται μυριζε τσικνα απο σουβλακι γιατι διαφοροι πλανοδιοι ειχαν μαζευτει στην εισοδο και εψηναν σουβλακια. 

Μπηκαμε στο ραδιομεγαρο, πανικος απο κοσμο, πηγαμε στην υποδοχη και δωσαμε τα στοιχεια μας για να μπορεσουμε να παμε στο στουντιο οπου θα γινοταν η προβα της χορωδιας. Στο γκισε υπηρχαν αφισες κατα του κλεισιματος της ΕΡΤ και ενα προειδοποιητικο σημειωμα που ελεγε τι πρεπει να κανουμε σε περιπτωση επιθεσης των ΜΑτ με δακρυγονα.

Ανεβηκαμε στον πρωτο οροφο οπου θα γινοταν και η προβα και κατσαμε στο αναψυκτηριο που εκανε χρυσες δουλειες πραγματικα αφου ειχε ουρα απο κοσμο που περιμενε για να κολατσισει ενα σαντουιτς η μια πιτσα. Το κλιμα ηταν αποπνικτικο, θα ελεγα και αποχαυνωτικο λογω της ζεστης. Κοσμος πηγαινοερχοταν η ειχε κανει πηγαδακια η απλα περνουσε την ωρα του. Η προβα του Λεοντη ειχε ταχυτητα εξπρες μπορω να πω, ισα-ισα να συντονιστουν οι μουσικοι με τη χορωδια. Και μετα μια ατελειωτη αναμονη μεχρι να βγει η χορωδια μας αφου η προβλεπομενη ωρα που ηταν 22.00 για να εμφανιστει, πηγε μαυρα μεσανυχτα…

Μια υστατη προσπαθεια “εξεργεσης” του κοσμου τραβηγμενη απο τα μαλλια…Κι η χορωδια μου ηταν η πιο γλυκια “παραφωνια” στην ολη αυτη ασχημια που επικρατουσε

Η ΕΡΤ απο μεσα

Ντεκορ ρετρο, μια ΕΡΤ μιας αλλης εποχης

Το προαυλιο και η εξεδρα για τη συναυλια

Πριν 5 1/5 χρονια σχεδον, μια φιλη μου με εψαξε με το email και ηθελε να με κανει add στο facebook στελνοντας μου προσκληση. Μια δυο τρεις φορες μου ειχε στειλει αιτημα φιλιας λεγοντας μου οτι ειναι πολυ διασκεδαστικο και θα τα λεμε πιο συχνα ετσι αντι με email.
Τελικα την εκανα add κι απο τοτε ειμαι μελος του fb. Για 6 μηνες βγηκα εκτος fb, αλλα ξαναμπηκα και δεν βλεπω να βγαινω εκτος συντομα. Δε λεω εχει τα καλα του, οτι βρισκεις φιλους με τους οποιους ειχες χαθει, εγω π.χ. επανασυνδεθηκα με συγγενεις με τους οποιους ειχαμε απομακρυνθει για χρονια. Και μεσα σε αυτα τα χρονια δε λεω οτι εχω κανει τους παρα πολλους φιλους…(και με τη φιλη μου αυτη πιο συχνα τα λεμε οταν ερχεται απο το εξωτερικο παρα στο fb).
Και ειναι πραγματικα εκπληκτικο οτι ο αριθμος των χρηστων εχει υπερβει τα 400.000.000 και ειναι υπερδιπλασιος σε σχεση με περσι. Δηλαδη ολοι μας, κι εγω μαζι, επιτρεπουμε να μας κατασκοπευουν αφου εκθετουμε προσωπικα δεδομενα απο τη στιγμη που υπαρχει ενας κεντρικος σερβερ που ελεγχει τη βαση δεδομενων. Και να μη νομιζουμε οτι επειδη δεν εχουμε δηλωσει τοπο διαμονης, σπουδες, τηλεφωνο κλπ δεν εκτιθεμεθα. Ας σκεφτουμε μονο σε ποσα τεστ και παιχνιδια εχουμε παιξει, σε ποσες ομαδες διαμαρτυριας ή υποστηριξης εχουμε γραφτει κοκ. Φυσικα ολες αυτες οι δημοσιευσεις ειναι διαθεσιμες απο υπηρεσιες και εταιρειες για εμπορικους και δεν ξερω και εγω τι αλλο σκοπους.
4 κομπιουτεραδες απο τη Νεα Υορκη ειπαν να δωσουν ενα τελος σε αυτη την δημοσια προβολη που γινεται μεσω του fb και να δημιουργησουν το Diaspora που θα ειναι ενα δικτυο κοινωνικης δικτυωσης οπου καθε υπολoγιστης θα συνδεεται αυτονομα με εναν αλλο χωρις κεντρικο σερβερ. Με το diaspora καθενας μας θα εχει το δικαιωμα να επιλεγει τι θελει να δημοσιοπησει και να τα μοιραστει με οσους θελει χωρις μια κεντρικη παρεμβαση. Τον Οκτωβριο του 2012  εκανε την εμφανιση του και ταυτοχρονα γινονται επαφες ωστε το προγραμμα να μοιραστεi σε υπολογιστες με ελευθερο λογισμικο οπως το Linux. H ιστοσελιδα χρηματοδοτηθηκε απο δωρεες.
Παρολα αυτα εγω αναρωτιεμαι, γιατι υπαρχει αυτη η αναγκη-διψα για δημοσιοποιση φωτογραφιων, βιντεο, σκεψεων, που μας εχει κανει να εχουμε εθιστει και να μην μπορουμε να βγουμε απο αυτο το τριπακι. Χτες μαλιστα εκανα chat με ενα φιλο που εχω καιρο να τον δω και σκεφτηκα ‘‘μα, καλα τι κανω τωρα, γιατι δεν του τηλεφωνω καλυτερα» οπως και εκανα στο τελος. Τι ειναι αυτο που μας κανει ολους με το που θα μπουμε στο σπιτι ειναι να συνδεθουμε σε αυτο για να δουμε τυχον μηνυματα, σκουντηγματα, thumbs up…, ακομα αγοραζουμε και κινητα που να μπορουν να μας συνδεσουν ανα πασα στιγμη με το big brother.
Το ερωτημα ειναι κατα ποσο θα προωθηθει οτι ειναι ελευθερο και ανοιχτο λογισμικο με αποκεντρωμενο σερβερ και κατα ποσο ο κοσμος θα θελει να ειναι ελευθερος, εκτος των συνορων του φατσοβιβλιου..

Ημουν στο τραμ σημερα που κυλουσε οπως παντα ραθυμα πανω στις ραγιες του, κι απεναντι συνομιλουσαν μια νεοκοπη γυναικα και μια ηλικιωμενη. Και η νεοκοπη ελεγε “επειδη εχω καποια ρουχα καλα σε καλη κατασταση και τα φοραω μερικες φορες οπως και μερικα κοσμηματα χρυσα που εχω, δε σημαινει οτι ειμαι πλουσια, ισα-ισα, ευτυχως που καποτε ειχα τα χρηματα κι αγορασα ωραια πραγματα και τα εχω ακομη”. Εγνεψε καταφατικα η ηλικιωμενη στα λεγομενα της και συνεχισε η νεοκοπη “και μη νομιζετε αυτο το σπιτι που νοικιαζω, δεν μου πληρωνουν το νοικι, μονο το χαρατσι και τα κοινοχρηστα, αλλα και τι αλλο να κανεις σε τετοιες εποχες, παλι καλα να λες..”

Καπως ετσι ηταν η συνομιλια τους και σιγουρα δεν ειναι οι μονοι που σκεφτονται τα ιδια. Γενικα ακουω απο κοσμο ατακες του στυλ “αυτο το ρουχο το εχω χρονια και ειναι ακομα της μοδας “, η “αγορασα αυτο το μπλουζακι, μονο 10 ευρω”, η “αυτα τα σκουλαρικια τα πηρα απο εναν παγκο” και ειναι σαν να εχουν μπει σε μια φαση να μιλουν ενοχικα για τις αναγκες τους που αλλες εποχες θα ελεγαν ανετα, πχ”πηγα σε αυτο το κομμωτηριο και εδωσα 80 ευρω για τις ανταυγειες αλλα κανει εξαιρετικη δουλεια”, δηλαδη, οσο πιο ακριβα πληρωνες κατι, υπηρεσια η αγαθο, αυτοματα σημαινε οτι ηταν και παρα πολυ καλο, εν αντιθεσει με το σημερα που οσο πιο λιγα δινεις, τοσο πιο μαγκας εισαι. Οπως λεει και το μοτο μιας εταιρειας με ηλεκτρονικα ειδη “η τσιγκουνια ειναι μαγκια!”.

Σαν ξεπεσμενοι αριστοκρατες. Νεοελληνες, απο νεοπλουτοι νεοπτωχοι …