Εδω κι ενα μηνα είμαι ξανά μαθήτρια! Μαθαινω μια καινουργια γλωσσα, σκανδιναβική, κι όσο περνάει ο καιρός με γοητεύει το γεγονός οτι ενω αρχικα στο άκουσμα φαίνεται ακατανότητη, έχει πολλα σημεια κοινά με τα αγγλικα και τα γερμανικά. Παντα μου αρεσαν οι ξενες γλωσσες γιατι περα απο τους γραμματικους και συντακτικους κανονες, ανακαλυπτεις πολλα για τα ηθη και εθιμα του λαου και ερχεσαι κατα καποιο τροπο πιο κοντα στην κατανοηση του.
Τις προαλλες η παρουσιαστρια Ελενη Μενεγακη ειχε καλεσμενο της τον Γιαννη Οικονομου. Πρωτη φορα εμαθα για αυτον τον ανθρωπο στην εκπομπη της, που καποιες μερες τα μεσημερια παρακολουθω το χαζοκουτι οικογενειακως. Προκειται για τον πιο πολυγλωσσο ανθρωπο στην Ευρωπη, μιας και μιλαει 32 γλωσσες κι ετοιμαζεται για την 33 και φυσικα ειναι επισημος μεταφραστης στην Ευρωπαικη Ενωση. Απο πολυ, μικρος επειδη μεγαλωσε σε ενα πολυ τουριστικο μερος οπως ειναι η Κρητη, του κινουσε παντα την προσοχη οι περιεργοι ηχοι που χρησιμοποιουσαν οι ξενοι και του αρεσε να τους ακουει, γι αυτο και ξεκινησε αγγλικα στην ηλικια των 4 χρονων. Βλεποντας σιγα-σιγα πως αυτοι οι ηχοι, εγιναν λεξεις με νοημα, ενθουσιαστηκε παρα πολυ και μετα απο 2 χρονια ξεκινησε τα γερμανικα. Ετσι πλεον οταν εφτασε ο καιρος να σπουδασει μιλουσε αρκετες, και ηδη γνωριζε οτι ηθελε να προχωρησει σε βαθος τις γλωσσες, να τις μελετησει φιλοσοφικα και γλωσσολογικα, γι’ αυτο και σπουδασε γλωσσολογια. Νιωθει οτι με αυτην του την πολυγλωσσια εχει πλουτισει τη ζωη του γιατι ταξιδευοντας εχει κανει φιλους παντου αφου εχει τη δυνατοτητα να επικοινωνησει μαζι τους. Η γλωσσα ειναι γεφυρα που μας ενωνει με τους αλλους πολιτισμους και δεν ειναι δυνατον να μιλαει μονο με ενα 5% των αγγλοφωνων του πλανητη. Και οσο προχωρουσε εις βαθος, τοσο εβλεπε οτι υπαρχουν ομοιοτητες και υπαρχουν κοινες ριζες με εξαιρεση βεβαια τα κινεζικα που δεν εχουν γραμματικους κανονες, δεν εχουν εξαιρεσεις και ηταν προκληση για εκεινον να μπει στον τροπο σκεψης τους.
Μαλιστα συμφωνα με ερευνες οντως οι ευρωασιατικες γλωσσες εχουν κοινη ριζα κι αυτη η πρωταρχικη, μητρικη γλωσσα εχει ιστορια 15.000 χρονων πισω, δηλαδη στο τελος της εποχης των παγετωνων! Οταν λοιπον αρχισε να αυξανεται ο πληθυσμος της γης κι αναλογα με τις μετακινησεις των λαων και το περιβαλλον στο οποιο μεγαλωσαν, μεσα στη διαδικασια ευρεσης της ταυτοτητας του καθε λαου δημιουργηθηκαν και οι γλωσσες…
Πολυ χαρηκα που ενας Ελληνας εχει υπερβει τα γλωσσικα συνορα, και θυμηθηκα κι εγω τι ειναι αυτο που παντα με κερδιζε στις ξενες γλωσσες. Η αναγκη για επικοινωνια..
Για πολλούς ανθρώπους όπως και για μένα, με την αρχή του φθινοπώρου νιώθω μελαγχολία. Το οτι μικραινει η μέρα συνεχεια μου κακοφαινεται. Θέλω να κανω καποιου ειδους προγραμματισμο μεσα στην εβδομάδα και ψάχνω τρόπους να διοχετεύσω την ενέργεια μου κι αυτό με στρεσάρει. Αλλά όταν αρχίζουν τα πρώτα κρύα και χρειάζεται να βάλεις τη ζακέτα σου για να ζεσταθείς, ή να απλώσεις μια ζεστή κουβέρτα για να κοιμηθείς το βράδυ, και όταν πέφτουν τα φύλλα των δέντρων και φτιάχνουν ενα φυσικό χαλι στα πεζοδρόμια, τους κήπους, τότε το φθινοπωρο ειναι μαγεία. Ακόμα καλύτερα, αν σου δοθεί η ευκαιρία να περπατήσεις σε δάσος, εκεί όπου η φυση ζωγραφίζει με πινέλα της αναμειγνύοντας χρώματα και αποχρώσεις του βαθυ κόκκινου, κεραμιδί, πορτοκαλί, κιτρινο, δηλαδή ζεστά γήινα χρώματα είναι υπεροχα! Τοτε πραγματικά με πλημμυρίζει χαρά. Μυρίζεις το χειμώνα που έρχεται.
Mέχρι τότε όμως τι χρειάζεται να κάνουμε για να μπούμε ομαλά στην χειμερινή περίοδο, με λιγότερο στρες και περισσότερο ευδιάθετοι/ες; Να ξεκινήσουμε μια καινούρια δραστηριότητα που έχουμε αναβάλλει αρκετές φορές στο παρελθόν (βόλτες με το ποδήλατο, περπάτημα με ένα φίλο/η, τρέξιμο κ.α) Η άσκηση συμβάλλει στην αύξηση της σεροτονίνης, μιας ορμόνης που εκκρίνεται στον εγκέφαλο και προκαλεί το αίσθημα της χαράς. Οπότε κάθε είδους γυμναστικής βοηθά. Μπορείτε να αυξήσουμε το φωτισμό στο σπίτι μας, αφήνοντας ανοιχτές τις κουρτίνες κατά τη διάρκεια της ημέρας ή προσθέτοντας επιπλέον λάμπες στα φωτιστικά. Να αλλάξουμε τη διάταξη των επίπλων ή τη διακοσμηση αν τα οικονομικα το επιτρεπουν, δινοντας νεα πνοη στο χώρο. Όσο ο καιρός είναι ακόμα καλός, να βγούμε έξω με φίλους. Ή όσο η θάλασσα είναι ακόμα ζεστή, να πάμε για μπάνιο στην πιο κοντινή παραλία. Το κολύμπι κανει καλο. Κλείνοντας σας παραθετω ένα άρθρο για τη φθινοπωρινη μελαγχολια:
Από την αρχαιότητα, το φθινόπωρο αντιμετωπίζεται ως σύμβολο της φθοράς και του θανάτου, που όμως είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να επέλθει η αναγέννηση της άνοιξης. Όπως το γνωρίζουμε στη χώρα μας, το φθινόπωρο συναντάται μόνο στις εύκρατες ζώνες του πλανήτη και στο βόρειο ημισφαίριο συνήθως διαρκεί από το Σεπτέμβριο μέχρι το χειμερινό ηλιοστάσιο, στις 21 Δεκεμβρίου. Η αλλαγή στο χρώμα των φύλλων -εικόνα που κυριαρχεί στις αποτυπώσεις του φθινοπώρου- οφείλεται στη διάσπαση της χλωροφύλλης και είναι πιο εντυπωσιακή στα φυλλοβόλα δάση του Καναδά, των ΗΠΑ και της Ανατολικής Ασίας. Στην αρχαία Ελλάδα, ο ερχομός του φθινοπώρου εορταζόταν με τα Ελευσίνια Μυστήρια και τα Θεσμοφόρια. Και οι δύο γιορτές, οι οποίες αργότερα υιοθετήθηκαν από τους Ρωμαίους, ήταν αφιερωμένες στη Δήμητρα και την κόρη της, την Περσεφόνη. Διαφορετικές εκδοχές του μύθου της Περσεφόνης, που για έξι μήνες επιστρέφει στο σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα, περιέχονται στις πολιτισμικές παραδόσεις της Ιαπωνίας, της Σκανδιναβίας, των αρχαίων Αιγυπτίων, των Ινδιάνων της Αμερικής και πολλών ακόμα λαών του πλανήτη, αποδεικνύοντας ότι ο προάγγελος του χειμώνα επιδρά με παρόμοιο τρόπο στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, ανεξαρτήτως χρονικής περιόδου και τόπου προέλευσης. Κύριο συστατικό όλων των αυτών των θρύλων δεν είναι τόσο η θλίψη για το πέρας των γεμάτων χρώμα και ζεστασιά καλοκαιρινών ημερών, όσο η βεβαιότητα ότι το σκοτάδι και το ψύχος δεν θα διαρκεσουν για παντα. Άλλωστε, όπως μας θυμίζει ο Οδυσσέας Ελύτης στην «Ελένη», «δεν είναι ο θάνατος που θ’ αντιμετωπίσουμε, παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής».
Σε αυτή την οικονομική κρίση που βιώνει σχεδόν όλη η ανθρωπότητα, λίγα νομίζω έχουν ειπωθεί για την ουσιαστική κρίση που βιώνει ο άνθρωπος κι αυτή είναι η κρίση των αξιών. Είναι γνωστό ότι η ζωή των ενηλίκων καθορίζεται από δύο μεγάλες αγάπες. Η ιστορία της πρώτης -του έρωτα που αναζητάμε- είναι πασίγνωστη και έχει αναλυθεί διεξοδικά. Της δεύτερης -της αγάπης που ζητάμε από τον κόσμο μας- είναι πολύ πιο κρυφή και επώδυνη. Κι όμως, η ανάγκη μας γι’ αυτή τη δεύτερη αγάπη είναι εξίσου περίπλοκη και σημαντική.
Αυτή η δεύτερη αγάπη, εχει να κάνει με την αποδοχή μας από το κοινωνικό μας περίγυρο, έχει να κάνει με το στάτους μας, για να το πουμε ελληνικά. Αυτό μας προκαλεί ένα άγχος σχεδόν οικουμενικό, που σπάνια συζητιέται άνετα: είναι το άγχος μας για τη γνώμη που σχηματίζουν οι άλλοι για εμάς, για το αν μας θεωρούν πετυχημένους ή όχι, αξιόλογους ή αδιάφορους. Είναι το άγχος της καταξίωσης. Εχεις βρει κάποιον σύντροφο στη ζωή σου? πολύ ωραία! έχεις και μια καλή δουλειά που σου επιτρέπει να κινείσαι άνετα?-το άνετα είναι υποκειμενικό φυσικά- Μπινγκο!
Ετσι λοιπόν αυτό που παρατηρούμε τώρα είναι, ότι πολλοί άνθρωποι του κοινωνικου μας περιβάλλοντος, εκεί που πρίν λίγο καιρό τα έβγαζαν πέρα πολύ καλα, είχαν δηλαδή το σπίτι τους (με δανειο), το αμαξι τους -θελει μερικές δοσεις ακόμα μέχρι να ξοφληθεί-, γενικά ήταν σε μια φάση έντονου καταναλωτισμού, τώρα εχουν κυριευτεί απο μια θλίψη που φτανει το ψυχοπλάκωμα, επειδη είτε λόγω περικοπής μισθου, είτε λόγω απολυσης, άρα ανεργίας, δε μπορουν να φερουν εις πέρας όλες τις υποχρεωσεις που έχουν δημιουργησει και αναγκαστικά έχουν περιοριστεί. Το κυριότερο όμως είναι ότι αυτή η πεποίθηση που είχαν ότι έχουν πετύχει, ότι τα έχουν καταφέρει, αποδεικτηκε μια ψευδαίσθηση και γι’ αυτό νιώθουν προδοσία.
Ολοι μας- με καποιες φωτεινές εξαιρέσεις- έχουμε μπει λοιπόν στην παγίδα της ψευδαίσθησης του “φαίνεσθαι”. Μέσα σε όλες τις πτυχές και τις φάσεις της ζωής μας ενστερνιζόμαστε ορισμένες αξίες και ιδανικά. Ορισμένες φορές, θα έλεγα κατά την πλειονότητα, ακολουθούμε ιδέες, ιδεολογίες και αξίες άκριτα, χωρίς να τις εξετάσουμε a priori αν τις πιστεύουμε ή αν μας εκφράζουν. Απλά, έχοντας ορμέμφυτες τάσεις για πίστη σε κάτι κι έτσι ασπαζόμαστε τις αξίες που μας επιβάλλονται από τρίτους. Ένα σύνολο αξιών έχει κατά την κοινή ομολογία ως στόχο την ευημερία και την πρόοδο του ανθρώπου. Και η πρόοδος αυτή σημαίνει κοινωνική-επαγγελματική αναρρίχηση.
Επίσης, παρατηρούμε ότι η έλλειψη εργασίας και άρα χρήματος, έχει επηρεάσει και την πρώτη αγάπη, που ανέφερα στην αρχή, τον έρωτα. Το ότι όταν κάποιος στο στάτους του δηλώνει άνεργος δεν τον κάνει καθόλου ελκυστικό…Δύσκολα λοιπον μπορεί κάποιος να αναζητήσει το έτερον ήμισυ κυρίως γιατι δεν είναι στη διάθεση αυτή, δηλαδή προέχει να δει τι θα κάνει με το θέμα της εργασίας του. Οπως και να το κάνουμε βοηθάει στην αυτοπεποίθηση του ανθρώπου να είναι κάποιος οικονομικά ανεξάρτητος.
Ομως, για να βαλουμε τα πραγματα στη θέση τους, από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας ο άνθρωπος έχει μέσα του μία έμφυτη τάση προς την ασφάλεια. Κανείς δεν αγαπά την αβεβαιότητα και τις αλλαγές. Η σιγουριά και η σταθερότητα αποτελούν ένα φάρμακο που επουλώνει κάθε ψυχική πληγή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος τείνει να θέλει να ελέγχει κάθε πλευρά της ύπαρξής του, θυσιάζοντας συχνά μοναδικά και αρχέγονα ένστικτα στο βωμό της ανάγκης του για σταθερότητα. Και όλα αυτά για να προσπεράσει το τρόμο που νιώθει όταν βρίσκεται μπροστά σε αβέβαιες και άγνωστες γι’ αυτόν καταστάσεις. Και σήμερα βιώνουμε λοιπόν όλοι σχεδόν στο πετσί μας πια αυτην την αβεβαιότητα που μας έχει κλονίσει και δημιουργεί αυτή την αστάθεια. Το ότι καποιος δεν είναι σε θέση να προγραμματίσει είναι εξουθενωτικό. Το ότι κάποιος δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητος, προκαλεί μεγάλη ανασφάλεια.
Μένει να κατανοήσουμε, να νίωσουμε το εξής λοιπόν : το ίδιο το «εγώ» είναι μία ψευδαίσθηση! Δεν υπάρχει σταθερό «εγώ», αποτελούμαστε από πολλούς εαυτούς, ρόλους που μας επιβάλλει να παίξουμε η κοινωνία, ρόλους που μας επιβάλλουν οι ανθρώπινες σχέσεις, ένστικτα, ασυνείδητες παρορμήσεις και επιθυμίες που κρύβονται πίσω από τη μάσκα του «εγώ» για να πραγματοποιηθούν. Και είναι αυτο το “ψευτικό εγώ” που έχει τοσο πολυ αγκιστρωθεί στο “φαίνεσθαι”. Η αναγκη για σταθερότητα του ανθρωπου ειναι θεμιτή αλλά απέκτησε τελείως λανθασμένες βάσεις, γι’ αυτο και με ένα φύσημα κυριολεκτικά και μεταφορικα γκρεμίστηκαν όλα. Η σταθερότητα βρίσκεται μέσα μας, όχι στο εξωτερικό περιβαλλον. Χρειάζεται να γίνουμε περισότερο εύκαμπτοι προκείμενου να αντιμετωπίσουμε τη ρευστότητα των πραγμάτων. Γιατί ναι, τα πράγματα είναι ρευστά, ποτέ δεν υπήρχε κάτι κεκτημένο!
Τέλος, όταν γνωρίζουμε πραγματικά τι θέλουμε και βήμα-βήμα κινούμαστε προς αυτό, θα έρθει και η αποδοχή από το κοινωνικό μας περίγυρο. Το άγχος δηλαδή της γνώμης των άλλων είναι πραγματικά κατι τελείως περιττό. Είναι όμως σίγουρα πολυ δύσκολο να μπορέσει κάποιος να ισορροπήσει το “ειναι” με το “φαινεσθαι” του άκριτου καταναλωτισμού και του στάτους, και χρειάζεται πολλή προσωπική δουλειά που θέλουμε να αποφύγουμε ψάχνοντας για εύκολες λύσεις. Εξάλλου, η ελληνική κοινωνία στην οποία έχουμε μεγαλώσει είναι μια κοινωνία αντιδραστικών εφήβων και γι’ αυτο επηρεάζεται εύκολα από τις διάφορες τάσεις. Ας μη ξεχνιόμαστε το ελληνικό κράτος σε λίγα χρόνια θα κλείσει μόλις 2 αιώνες ζωής….Μέχρι να ενηλικιωθεί λοιπόν, πρέπει πρώτα να ωριμάσει ο καθένας μας ξεχωριστά.
Καιρο εχω να γραψω στο αγαπημενο μου funnyface. To “αστειο μουτρακι” παρασοβαρεψε τελευταια. Πολλες υποχρεωσεις και μια ακεφια απεριγραπτη με απομακρυναν απο την αγαπημενη μου απασχοληση, να γραφω. Καπου διαβασα το παρακατω : “A society grows great when old men plant trees whose shade they know they shall never sit in.” Και διαπιστωνω οτι εχει εκλειψει απο την κοινωνια μας αυτη η αξια, δηλαδη μεταφορικα παντα μιλωντας, το να προσθεσει καποιος το λιθαρακι του για να παει μπροστα αυτος ο τοπος. Τι θα μεινει πραγματικα οταν φυγουμε απο τη ζωη αυτη? οι πετρες και ο,τι, κι αν, εχουμε δημιουργησει και δεν εννοω μονο το υλικο μερος, αλλα και το πνευματικο, το ενεργειακο μερος. Γιατι ολοι, ειμαστε θνητοι, περαστικοι απο αυτον το κοσμο. Κυριολεκτικα τωρα, οσον αφορα το παραπανω γνωμικο, τις προαλλες καναμε καποιες εργασιες στον κηπο μας ο οποιος ειναι γεματος δεντρα τα περισσοτερα φυτεμενα απο τον παππου και τον πατερα και ειπαμε να φυτεψουμε και μεις ενα, μια λεμονια. Δεν ξερουμε ποτε θα τη δουμε μεγαλη και τρανη αλλα η ουσια ειναι η πραξη σαν πραξη. Δε μπορουμε να ξερουμε τα αποτελεσμα, στην προκειμενη περιπτωση, αν θα ανθοφορησει και καρποφορησει η αν θα πιασει βαρυχειμωνια και θα την καψει. Ουτε και να προδικαζουμε κατι. Κανε το καλο και ριξτο στο γυαλο.
Καιρος ειναι λοιπον να ωριμασουμε με το κατανοησουμε τα απλα πραγματα κι οχι να φλυαρουμε για τα “μεγαλα”. Γιατι το μεγαλο, μπορει καποιος αλλος να το βλεπει μικρο και το αντιστροφο. Η απλοτητα ομως ειναι κοινο για ολη την ανθρωποτητα, ειναι παγκοσμια.
To αρθρο ειναι ενα αποσπασμα απο το βιβλιο του Τζον Γκρει “ανδρες απο τον Αρη, γυναικες απο την Αφροδιτη”‘
Ειναι πραγματικα πολυ διασκεδαστικο και ξεκαθαρο!
Deep inside every man there is a hero or a knight in shining armor. More than anything, he wants to succeed in serving and protecting the woman he loves. When he feels trusted, he is able to tap into this noble part of himself. He becomes more caring. When he doesn’t feel trusted he loses some of his aliveness and energy, and after a while he can stop caring. Imagine a knight in shining armor traveling through the countryside. Suddenly he hears a woman crying out in distress. In an instant he comes alive. Urging his horse to a gallop, he races to her castle, where she is trapped by a dragon. The noble knight pulls out his sword and slays the dragon. As a result, he is lovingly received by the princess. As the gates open he is welcomed and celebrated by the family of the princess and the townspeople. He is invited to live in the town and is acknowledged as a hero. He and the princess fall in love. A month later the noble knight goes off on another trip. On his way back, he hears his beloved princess crying out for help. Another dragon has attacked the castle. When the knight arrives he pulls out his sword to slay the dragon. Before he swings, the princess cries out from the tower, “Don’t use your sword, use this noose. It will work better.” 85 She throws him the noose and motions to him instructions about how to use it. He hesitantly follows her instructions. He wraps it around the dragon’s neck and then pulls hard. The dragon dies and everyone rejoices. At the celebration dinner the knight feels he didn’t really do anything. Somehow, because he used her noose and didn’t use his sword, he doesn’t quite feel worthy of the town’s trust and admiration. After the event he is slightly depressed and forgets to shine his armor. A month later he goes on yet another trip. As he leaves with his sword, the princess reminds him to be careful and tells him to take the noose. On his way home, he sees yet another dragon attacking the castle. This time he rushes forward with his sword but hesitates, thinking maybe he should use the noose. In that moment of hesitation, the dragon breathes fire and burns his right arm. In confusion he looks up and sees his princess waving from the castle window. “Use the poison,” she yells. “The noose doesn’t work.” She throws him the poison, which he pours into the dragon’s mouth, and the dragon dies. Everyone rejoices and celebrates, but the knight feels ashamed. A month later, he goes on another trip. As he leaves with his sword, the princess reminds him to be careful, and to bring the noose and the poison. He is annoyed by her suggestions but brings them just in case. This time on his journey he hears another woman in distress. As he rushes to her call, his depression is lifted and he feels confident and alive. But as he draws his sword to slay the dragon, he again hesitates. He wonders, “Should I use my sword, the noose, or the poison? What would the princess say?” For a moment he is confused. But then he remembers how he had felt before he knew the princess, back in the days when he only carried a sword. With a burst of renewed confidence he throws off the noose and poison and charges the dragon with his trusted sword. He slays the dragon and the townspeople rejoice. The knight in shining armor never returned to his princess. He stayed in this new village and lived happily ever after. He eventually married, but only after making sure his new partner knew nothing about nooses and poisons. Remembering that within every man is a knight in shining armor is a powerful metaphor to help you remember a man’s primary needs. Although a man may appreciate caring and assistance sometimes, too much of it will lessen his confidence or turn him off.
Πραγματικα δε θυμαμαι ποσα χρονια ηθελα να κανω ενα ταξιδι στη Νεα Υορκη. Τι με ειχε κανει να το θελω τοσο πολυ…πιστευω ενα μεγαλο μερος ειχε να κανει με τις τοσες ταινιες αμερικανικες που η πλειοψηφια τους γυριζοταν εκει. Ισως επειδη ηθελα να δω απο κοντα πως μια τοσο μεγαλη πολη σαν αυτη, με εκατομμυρια κατοικους που προερχονται απο καθε ακρη της γης πώς στοιβαχθηκαν στα νησακια του ποταμου Χαντσον. Διαβαζοντας ενα αρθρο που ειχα γραψει πριν 3 χρονια οταν πρωτοπηγα εκει, ειναι σαν να βλεπω ξανα μπροστα μου το Νατασακι κατενθουσιασμενο που επισκεφτηκε ολα τα αξιοθεατα της πολης που ειχε προγραμματισει να δει και επειδη ειχε δει τοσο σινεμα της ηταν κατα καποιο τροπο πολυ οικεια ολα. Μπορει να συνηγορησε σε αυτο οτι ειχε παρεα την αδερφη της στο ταξιδι και οτι συναντησε συγγενεις και φιλους εκει και ενιωθε ασφαλεια σε αυτην την αχανη μεγαλουπολη που βουιζουν συνεχεια οι σειρηνες των περιπολικων και των πυροσβεστικων. Μαλιστα ειχε τοσο ενθουσιαστει με το μερος που ξαναπηγε και την επομενη χρονια και εμεινε σε μια φιλη που εκανε στο προηγουμενο ταξιδι. Μετα απο μια ερωτικη απογοητευση πιστεψε οτι η Νεα Υορκη θα ηταν το καλυτερο μερος για να ξεχασει και να ξεχαστει. Παρολο που ειχε μια υπεροχη φιλοξενια στο σπιτι της φιλης της που την εκανε να νιωσει σα στο σπιτι της και η συμβιωση μαζι της ηταν πολυ φυσικη σαν να γνωριζονταν χρονια, που να φανταστει οτι διασχιζοντας με το εναεριο τρενο τον ποταμο κανοντας το δρομολογιο Μανχαταν-Αστορια θα νιωσει τοσο μετεωρη. Ουτε η πατριδα και ο,τι συνεπαγεται γυρω απο αυτο τη συγκινουσε, ουτε η Νεα Υορκη -το ιδανικο μερος κατα τα λεγομενα μιας φιλης Νεορκεζας για εργενηδες. Απεναντιας, να νιωθει οτι χανει την ταυτοτητα της μεσα στο πληθος κατι που δεν επιδιωκε να της συμβει. Ειχε χασει την αισθηση του εγω. Και το κυριοτερο: της ελειπε ολο και περισσοτερο η αγαπη της. Η Νεα Υορκη ειναι ενα μερος που σε κανει να τα χανεις πραγματικα με τα μεγαλα μεγεθη και την ποικιλια που προσφερει σε ολους τους τομεις. Για να τα χαρεις ολα θελεις λεφτα. Ομως δεν συνισταται πιστευω για ανθρωπους που δρουν με την καρδια τους, θα τους κανει περα η πολη, θα βρεθουν στο περιθωριο χωρις να το καταλαβουν..
1. Χαμογελάστε. Το χαμόγελο, δημιουργεί σε εσάς και τους ανθρώπους γύρω σας μια πιο θετική διάθεση. Μάλιστα, λειτουργεί ακόμα και όταν δεν έχετε διάθεση να χαμογελάσετε. Απλά προσπαθήστε να χαμογελάσετε για 30 δευτερόλεπτα αν αισθάνεστε λίγο αρνητικός και δείτε τι συμβαίνει. 2. Δώστε μια αληθινή φιλοφρόνηση. Οι φιλοφρονήσεις είναι κάτι το φοβερό. Αλλά πρέπει να είναι αληθινές. Βεβαιωθείτε ότι το εννοείτε πραγματικά, διαφορετικά μπορεί να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα, καθώς η ανειλικρίνεια σας θα είναι πασιφανής. Βρείτε κάτι το απροσδόκητο – σαν το καλό γούστο στη μουσική, στις ταινίες ή τα ρούχα -κάτι που είναι σημαντικό για το άλλο άτομο, κάτι που να δείχνει την εκτίμηση σας. 3. Αγκαλιές. Μια αγκαλιά είναι, ακριβώς όπως και χαμόγελο, ένα απλό φυσικό πράγμα που μπορεί να κάνει τον καθένα να αισθάνεται λίγο καλύτερα. Οι άνθρωποι αγαπούν τις αγκαλιές. 4. Ενθαρρύνετε κάποιον. Υπάρχει μεγάλη απογοήτευση στον κόσμο. Μπορεί να το ακούσετε από τους ανθρώπους γύρω σας ή να λάβετε πολύ αρνητικότητα από την τηλεόραση και τις εφημερίδες. Πολλοί θα παραιτηθούν από το να κάνουν κάτι που επιθυμούν, επειδή ακριβώς υπάρχει αυτή η ατμόσφαιρα της αποθάρρυνσης. Έτσι κι εσείς ενάντια στο πνεύμα των καιρών, να αποτελείτε την εξαίρεση και να ενθαρρύνετε τους ανθρώπους να πιστέψουν στον εαυτό τους και αυτό που θέλουν να κάνουν. 5. Αλλάξτε τον τρόπο που αισθάνεστε. Τα συναισθήματα είναι μεταδοτικά. Έτσι, για να εξαπλωθεί η θετικότητα, μάθετε πώς μπορείτε να δημιουργείτε και να διατηρείτε μια θετική στάση, μια αισιόδοξη διάθεση. Μάθετε πώς να μην σας «παίρνει από κάτω». Εκτός αυτού, όταν χαμογελάτε, μπορείτε να εκτιμήσετε τη ζωή περισσότερο, να ενεργείτε όπως θα θέλατε να αισθάνεστε, να ρωτάτε καλύτερες ερωτήσεις και να ανακαλείτε θετικές αναμνήσεις ώστε να έχετε μία συναισθηματική ανάταση. 6. Βοηθήστε κάποιον με πρακτικό τρόπο. Ίσως δεν είναι η ενθάρρυνση αυτό που χρειάζεται. Ίσως είναι μια πρακτική λύση. Έτσι, βοηθήστε κάποιον όταν το έχει ανάγκη. Ή εξυπηρετείστε τον με το αυτοκίνητό σας. Ή αν χρειάζεται ενημέρωση για κάποιο θέμα, προσπαθήστε να βρείτε μια λύση μέσω του Google ή συζητώντας με ανθρώπους που γνωρίζετε. 7. Απλά ακούστε. Μερικές φορές οι άνθρωποι δεν θέλουν οποιαδήποτε βοήθεια. Θέλουν μόνο κάποιον να τους ακούσει κι αυτό τους βοηθά να αντιληφτούν καλυτέρα πως έχουν τα πράγματα. Μπορεί να μην μοιάζει πολύ με βοήθεια, αλλά μπορεί να είναι μια τεράστια στήριξη για κάποιον που το χρειάζεται. Είναι σημαντικό να είστε πλήρως εκεί – μην κάθεστε εκεί και σκέφτεστε κάτι άλλο – και να ακούτε τον συνομιλητή σας. 8. Βάλτε τα πράγματα σε μια προοπτική για εσάς. Είναι εύκολο να μπλεχτείς μέσα στο πρόβλημα και τελικά να δημιουργήσεις ένα βουνό από ένα μικρό εμπόδιο. Αλλά μπορείτε να βοηθήσετε τον εαυτό σας δημιουργώντας μια προοπτική για εσάς. Οι δύο σας -εσείς κι εαυτός σας- μπορεί να μιλήσετε γι ‘αυτό, ίσως γελάσετε ή ακόμη και να βρείτε την κρυμμένη ευκαιρία στο πρόβλημα, εκεί που πριν λίγο νοιώθατε σχεδόν ότι ο ουρανός σας έχει έρθει στο κεφάλι. 9. Ακούστε θετική μουσική. Η ανορθωτική μουσική είναι βέβαια ένας πολύ καλός τρόπος για να ενισχυθεί η δική σας διάθεση. Μπορείτε να κάνετε το ίδιο για τους ανθρώπους γύρω σας. Βάλτε ένα πραγματικά θετικό τραγούδι όταν νιώθετε άσχημα. Ή στείλτε ένα link για ένα βίντεο στο Youtube. 10. Κάντε μια τυχαία πράξη καλοσύνης. Απλά να κρατήσετε την πόρτα για ή να δείξετε το δρόμο σε κάποιον που τον έχασε, είναι ένας τρόπος για να μοιράσετε θετικότητα. Είναι πάντα ωραίο όταν κάποιος που δεν γνωρίζετε καν, κάνει κάτι ευγενικό για σας. 11. Μεταδώστε την θετικότητα. Εάν ένας φίλος ή άγνωστος μοιράσει σε εσάς ένα κομμάτι της θετικότητας, τότε με κάποιο τρόπο να συνεχίσετε τη μετάδοση κι εσείς. Διαδώστε την θετικότητα σε ένα άλλο πρόσωπο και δημιουργείστε μία αυξητική πορεία θετικότητας ώστε να αναπτυχθεί και να επεκταθεί στον κόσμο σας. Λειτουργείστε σαν ντόμινο θετικότητας!
Και κατι ακομα: My job is to choose what kind of day I am going to have. Enjoy your life as if you live only today.
Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι ζουν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στην 8η μέρα. Ετσι μετά από το Σάββατο και την Κυριακή υπάρχει η η κάποια μέρα.
Οι άνθρωποι χάνουν στιγμές πολύτιμες και μοναδικές ευκαιρίες επικοινωνίας και αλήθειας με το να ζουν για την Κάποια Μέρα. Αναβάλλουμε πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε τώρα προς κάποια χρονική περίοδο στο μέλλον. Ζούμε για την κάποια μέρα που υπάρχει λόγω της επανάπαυσης, της βαρεμάρας, της αμφιβολίας και κυρίως του φόβου…Του φόβου να είμαστε παρών στο εδώ και στο τώρα και να ζούμε χωρίς όρια. Ποσοι απο εμας λέμε καποια μερα θα έχω καταφέρει εκείνο, κάποια αλλη μέρα το αλλο, και πάει λέγοντας κι έτσι αντί να ελαφραίνουμε, βαραίνουμε. Το να είσαι παρών και δρων όμως γίνεται μόνο στο εδω και τώρα. Αν θες να κάνεις κάτι, κάντο τώρα και εδώ. Δεν υπάρχει κάποια μέρα αοριστίας αλλίως ας σταματήσουμε να λέμε “καποια στιγμη” γιατι τελικα πετυχαίνουμε εντελως αντιθετα αποτελεσματα.
Τι θα ήθελες να πείς ή να κάνεις εάν γνώριζες ότι δεν θα είσαι εδώ σαν παρουσία αύριο (ή καλύτερα την επόμενη αμέσως στιγμή) και δεν θα μάθει ποτέ ο άλλος τι ήθελες να μοιραστείς μαζί του αν έφευγες; Τι θα ήθελες να πεις ή να κάνεις αν ο άλλος δεν υπήρχε στην ζωή σου την επόμενη στιγμή; Αν χανόταν για πάντα από την ζωή σου, αν έφευγε από την ζωή; Και κυριως, τι θα ήθελες να πεις ή να κάνεις με τον εαυτό σου αν εσύ έφευγες από την ζωή αύριο;
Kανείς δεν ξέρει την στιγμή που θα φύγει και η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων είναι πολύ σημαντικό στην εξέλιξή τους. Και πάνω από όλα η επικοινωνία με τον εαυτό. Ως ποτε θα κουβαλάμε αυτό το καποια μερα; Το καποια μερα είναι ένα από τα βαρίδια που δεν αφήνει το αερόστατό μας να πετάξει. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δε φεύγουν τα βάρη μας…Να είμαστε παρών στις μοναδικές στιγμές και να μην μεταθέτουμε την ουσιαστική επικοινωνία σε υποθετικά μέλλοντα χρόνο. Δεν υπάρχει αυτη η καποια μερα. Ειναι προιον του νου που ολο θελει να αναβαλλει και να μεταθετει πραγματα. Yπάρχει μόνο το εδώ και το τώρα. Η ζωή κυλάει μέσα από τα δάχτυλα σαν το νερό…ας το πιουμε!
Οταν αποφασίσουμε να ζησουμε την ζωή στο εδώ και τώρα γίνομαστε ολοένα και πιο συνειδητοί. Να μιλήσουμε γι’ αυτό που αισθάνομαστε, να επικοινωνήσουμε χωρίς φόβο, χωρίς να περιμένουμε την όποια κάποια μέρα. Μπορείς να είσαι αληθινός και υπερήφανος που αποφάσιζεις να επικοινωνείς την κάθε στιγμή και να την απολαμβάνεις με τον εαυτό σου και με τους συνάνθρώπους σου. Αύριο μπορεί να μην ζεις ή να μην ζουν αυτοί. Γονείς, συγγενείς, σχέσεις, αγαπημένοι και αγαπημένες, φίλοι και φίλες, γνωστοί, περαστικοί…
Ακόμα και αν δεν μας ακούσουν θα έχουμε κάνει το καλύτερο και πολλά πράγματα θα μπορούν να είναι διαφορετικά με αυτήν την σωστή και αληθινή επικοινωνία. Θα μας ακούσει πάνω από όλα η συνείδησή μας ότι πραξαμε αυτό που είναι πιο κοντά στην ψυχή. Και ετσι εξαφανιζουμε τον φόβο και την κάποια μέρα για πάντα. Είμαστε ελεύθεροι. Θα εχουμε χρόνο διαρκώς σε κάθε στιγμή. Γιατί ζουμε αυτήν την στιγμή της ψυχής μας και μπορουμε να την μοιραστουμε με τους άλλους.
Καθώς κοιτάς πίσω στη ζωή σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι πολλές φορές όταν νόμιζες ότι είχες χάσει κάτι καλό, στην πραγματικότητα κατευθυνόσουν προς κάτι καλύτερο. Δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα. Μερικές φορές πρέπει απλά να χαλαρώσεις και να έχεις πίστη ότι τα πράγματα θα πάνε καλά. Πήγαινε σιγά-σιγά και άσε τη ζωή να κυλήσει. Επειδή, μερικές φορές, οι αλήθειες που δεν μπορείς να αλλάξεις, καταλήγουν να αλλάζουν αυτές εσένα και να σε βοηθάνε να ωριμάσεις.
1. Όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Είναι τρελό πως καταλήγεις πάντα εκεί που προορίζεσαι να είσαι – πως, ακόμα και οι πιο τραγικές και αγχωτικές καταστάσεις τελικά σε διδάσκουν σημαντικά μαθήματα που ποτέ δεν είχες ονειρευτεί ότι θα είχες την ευκαιρία να μάθεις. Να θυμάσαι, πολλές φορές, όταν τα πράγματα καταρρέουν, στην πραγματικότητα βρίσκουν επιτέλους τη θέση τους.
2. Δεν μπορείς να αρχίσεις να βρεις τον αληθινό σου εαυτό, πριν χαθείς σε αυτό τον κόσμο. Το να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις χαθεί είναι το πρώτο βήμα για να ζήσεις τη ζωή που θέλεις. Το δεύτερο βήμα είναι να αφήσεις τη ζωή που δεν θέλεις. Το να κάνεις μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου είναι αρκετά τρομαχτικό. Αλλά ξέρεις τι είναι ακόμα πιο τρομαχτικό; Το να μετανιώνεις. Το όραμα χωρίς δράση είναι ονειροπόληση και η δράση χωρίς όραμα είναι ένας εφιάλτης. Η καρδιά σου είναι ελεύθερη, έχε το θάρρος να την ακολουθήσεις.
3. Είναι συνήθως ο πιο βαθύς πόνος που σε κάνει να αναπτύξεις πλήρως τις δυνατότητες σου. Είναι οι τρομαχτικές, αγχωτικές επιλογές που καταλήγουν να είναι οι πιο αξιόλογες. Χωρίς πόνο, δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή. Αλλά να θυμάσαι, ο πόνος, όπως ακριβώς και τα πάντα στη ζωή, έχει ως στόχο να μάθεις από αυτόν και στη συνέχεια να αφεθείς ελεύθερος.
4. Μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις που θα αντιμετωπίσεις ποτέ στη ζωή είναι το αν θα φύγεις μακριά ή θα κάνεις άλλο ένα βήμα προς τα εμπρός. Αν πιάσεις τον εαυτό σου σε ένα κύκλο να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον ή να προσπαθείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου εναντίον κάποιου που προσπαθεί να σε αλλάξει, φύγε μακριά. Αλλά, αν κυνηγάς ένα όνειρο, κάνε άλλο ένα βήμα. Και μην ξεχνάς ότι μερικές φορές αυτό το βήμα θα σε κάνει να τροποποιήσεις το όνειρο σου ή να σχεδιάσεις ένα νέο – είναι εντάξει να αλλάξεις γνώμη ή να έχεις περισσότερα από ένα όνειρα.
5. Θα πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου πρώτα. Πριν γίνεις φίλος με άλλους, θα πρέπει να είσαι φίλος του εαυτού σου. Πριν αρχίσεις να διορθώνεις τους άλλους, θα πρέπει να διορθώσεις τον εαυτό σου. Πριν κάνεις τους άλλους χαρούμενους, θα πρέπει να κάνεις τον εαυτό σου χαρούμενο. Δεν λέγεται εγωισμός αυτό, λέγεται προσωπική ανάπτυξη. Μόλις βρεις μια ισορροπία μέσα σου, μπορείς να ισορροπήσεις και τον κόσμο γύρω σου.
6. Μια από τις μεγαλύτερες ελευθερίες είναι το να μην νοιάζεσαι για το τι σκέφτονται όλοι οι άλλοι για εσένα. Όσο ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα, τους ανήκεις. Μόνο όταν δεν απαιτείς έγκριση από οποιονδήποτε άλλο εκτός του εαυτού σου μπορείς να ανήκεις σε εσένα.
7. Μπορεί να χρειαστεί να μείνεις για λίγο μόνος πριν συνειδητοποιήσεις ότι, αν και τα αντικείμενα από τις αποτυχημένες σχέσεις σου μπορεί να μην μοιράστηκαν ισόποσα, τα ζητήματα που κατέστρεψαν τις σχέσεις πιθανόν μοιράστηκαν. Γιατί, πως μπορείς να σταθείς μόνος σου με αυτοπεποίθηση ή να δεις τα ίδια ζητήματα στην νεότερη σχέση σου και να μην συνειδητοποιείς τα σπασμένα κομμάτια που σου ανήκουν; Το να συνειδητοποιείς τα ζητήματα σου και να τα αντιμετωπίζεις, θα σε κάνει πολύ πιο ευτυχισμένο άτομο μακροπρόθεσμα, από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.
8. Το μόνο πράγμα που μπορείς να ελέγξεις απόλυτα είναι το πώς θα αντιδράσεις στα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Όσο περισσότερο μπορείς να προσαρμοστείς στις καταστάσεις της ζωής, τόσο πιο ψηλά θα ανεβαίνεις και τόσο πιο γρήγορα θα είσαι σε θέση να ανακάμψεις από τις πτώσεις.
9. Κάποιοι άνθρωποι θα σου πουν ψέματα. Να θυμάσαι, ένας ειλικρινής εχθρός είναι καλύτερος από ένα φίλο που ψεύδεται. Δείξε λιγότερη προσοχή σε αυτά που οι άνθρωποι λένε και περισσότερη προσοχή σε αυτά που κάνουν. Οι ενέργειες τους θα σου δείξουν την αλήθεια, η οποία θα σε βοηθήσει να μετρήσεις την πραγματική ποιότητα της σχέσης σας σε μια μακροπρόθεσμη βάση.
10. Αν επικεντρωθείς σε αυτά που δεν έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά. Αν είναι ευγνώμων για αυτά που έχεις, θα καταλήξεις να έχεις ακόμα περισσότερα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται ούτε στις ιδιοκτησίες, ούτε στο χρυσό. Η ευτυχία κατοικεί στη ψυχή. Η αφθονία δεν είναι το πόσα έχεις, είναι το πώς αισθάνεσαι για αυτά που έχεις. Όταν παίρνεις τα πράγματα για δεδομένα, η ευτυχία φεύγει μακριά.
11. Ναι, έχεις αποτύχει στο παρελθόν. Αλλά μην κρίνεις τον εαυτό σου από το παρελθόν, δεν ζεις εκεί πια. Απλά επειδή δεν είσαι εκεί που θα ήθελες να είσαι σήμερα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είσαι εκεί κάποια μέρα. Μπορείς να μετατρέψεις τα πάντα γύρω σου εν ριπή οφθαλμού κάνοντας μια απλή επιλογή – να σηκωθείς, να προσπαθήσεις ξανά, να αγαπήσεις και πάλι, να ζήσεις ξανά και να ονειρευτείς ξανά.
12. Ναι, τα πάντα θα πάνε καλά. Ίσως όχι σήμερα, αλλά τελικά. Θα υπάρξουν στιγμές που φαίνεται ότι όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά, πάνε στραβά. Και μπορεί να νιώθεις σαν να είσαι κολλημένος εκεί για πάντα, αλλά δεν θα είσαι. Σίγουρα, ο ήλιος σταματάει να λάμπει κάποιες φορές και μπορεί να βρεθείς σε μια τεράστια καταιγίδα ή δύο, αλλά τελικά ο ήλιος θα βγει και θα λάμψει και πάλι. Μερικές φορές εξαρτάται από εμάς, να μείνουμε όσο το δυνατόν πιο θετικοί γίνεται ώστε να καταφέρουμε να δούμε και πάλι τις ακτίνες του ήλιου μέσα από τα σύννεφα.
