Την ιστορια του κοριτσιου αυτου την ακουσα για πρωτη φορα σε μια μεσημεριανη εκπομπη στην τηλεοραση και με αγγιξε πολυ. Προκειται για την Τιπι Ντεγκρε, το κοριτσακι που γεννηθηκε και εζησε τα 10 πρωτα χρονια της ζωης του στην Ναμιμπια, κορη 2 Γαλλων φωτογραφων της αγριας φυσης και πανιδας που επελεξαν να  ζησουν απο κοντα τη ζωη των αγριων ζωων της Αφρικης.
 Η Τίπι Ντεγκρέ είχε την πιο ασυνήθιστη παιδική ηλικία. Το κορίτσι μεγάλωσε στην αφρικανική έρημο και ανέπτυξε ισχυρούς φιλικούς δεσμούς με πολλά άγρια ζώα.  Η Αφρική ήταν το σπίτι της για πολλά χρόνια και έτσι η Τίπι έζησε παρέα με τα άγρια ζώα και με ιθαγενείς των φυλών της Ναμίμπια. Όταν ήταν ακόμη παιδί, η μικρή Γαλλίδα είχε πει, “δεν έχω φίλους εδώ, επειδή ποτέ δεν βλέπω άλλα παιδιά. Έτσι, τα ζώα έχουν γίνει πλέον οι φίλοι μου.”
Σχολειο δεν πηγε λοιπον αλλa η μητερα της ηταν αυτη που τη διαβαζε. Το κοριτσι δεν ενταχθηκε στο εκπαιδευτικο συστημα.  Ενταχθηκε ομως παρα πολυ καλα συστημα της σαβανας. Οι φιλοι της ηταν τα ζωα. Καποια στιγμη οι γονεις της αποφασισαν να μετακομισουν στο Παρισι οταν ηταν 10 χρονων και ετσι η Τιπι πηγε σχολειο εκει αλλα δεν καταφερε να κοινωνικοποιηθει ομαλα και μετα απο 2 χρονια παρατησε το σχολειο και συνεχισε το διαβασμα της κατ’οικον με δασκαλους. Στα 18 της περασε στο Πανεπιστημιο της Σορβονης οπου σπούδασε κινηματογράφο.
Για αλλη μια φορα βλεπουμε γονεις να εκμεταλλευονται καταστασεις. Οταν  συνειδητοποίησαν τους δεσμούς που είχε αναπτύξει η κόρη τους με πολλά άγρια ζώα  αποφάσισαν να καταγράψουν την ιστορία της σε βιβλία και ταινίες. Το πιο γνωστό από αυτά τα βιβλία ήταν το «Tippi of Africa» που εκδόθηκε το 1998. .Ακομα εχει γυριστει ντοκιμαντερ για την τηλεοραση με τιτλο ο “κοσμος συμφωνα με την Τιπι”(le monde selon Tippi).
Η κοπελα επιθυμει τωρα να επιστρεψει στη Ναμιμπια και να εχει διαβατηριο της χωρας. Η μητερα της δεν εχει μετανιωσει καθολου που επελεξε το παιδι της να μεγαλωσει στην αγρια φυση. Πιστευει οτι δε συγκρινεται αυτο που πηρε η Τιπι μεγαλωνοντας εκει, σε σχεση με το αν μεγαλωνε στην πολη. Ειναι η ιστορια του Μογλη μονο που ειναι περα για περα αληθινη.
Φοβαμαι μηπως ο τροπος που μεγαλωσε η κοπελα, απο επιλογη των γονιων της, την κανει να νιωθει μετεωρη, αναμεσα σε δυο κοσμους. Και πραγματικα εχουμε διαβασει τοσα πραγματα για την επιδραση του φυσικου περιβαλλοντος στον ανθρωπο, αλλα εδω καταδεικνυεται το ποσο ασκει καταλυτικη επιρροη.  Και το περιβαλλον στο οποιο μεγαλωσε στα παιδικα της χρονια  την αγκαλιασε, δεν ενιωσε καθολου φοβο εκει, ειναι πληρως ενσωματωμενη σε αντιθεση με την ζωη της στην πολη οπου νιωθει οτι δεν ανηκει.

Eχω διαβασει αρκετα φιλοσοφικα βιβλια, κι εχω αναρωτηθει στη ζωη μου για την θετικη σκεψη.

 Διαβαζοντας αυτο το αρθρο που μιλαει για την αρνητικη-καταδικαστικη σκεψη σε σχεση με τον συνανθρωπο μας ενιωσα τι σημαινει η δυναμη της αλληλεπιδρασης για τα καλα, Πχ στη γιογκα δοκιμαζω για πρωτη φορα μια ασανα φαινομενικα δυσκολη για μενα με 2 η 3 διαφορετικους συμμαθητες. Εγω ξεκιναω κανοντας προσπαθεια να συγκεντρωθω και να πιστεψω σε μενα και να κανω την ποζα. Δεν μπαινω στη διαδικασια φυσικα να αναρωτηθω τι μπορει να σκεφτεται ο συμμαθητης μου. Με καποιον το καταφερνω, με καποιον οχι. Τι συμβαινει λοιπον? Προφανως στη μια περιπτωση που τα καταφερνω ο συμμαθητης διαβαζει την αυρα μου, την ενεργεια μου τη θετικοτητα μου και με οδηγει σωστα, στην αλλη ισως ο αλλος απορροφημενος στις δικες του σκεψεις αν μπορει ο ιδιος η οχι να το κανει δημιουργει ενα ειδους μπλοκαρισμα σε μενα και δεν το καταφερνω. Η σκεψη ειναι και η αυρα μας λοιπον.

 Αρα το ιδιο φυσικα ισχυει και για μενα. Δηλαδη πως εγω με τη σκεψη μου-αυρα μου μπορω να επηρεασω τον αλλο και περα φυσικα απο το μαθημα της γιογκα. Αφου το διαβασετε θα ειστε πολυ προσεκτικοι στις σκεψεις σας γιατι θα καταλαβετε την εννοια, τη δυναμη της αλληλεπιδρασης.

“Η κοινωνια μας έχει βομβαρδιστεί από το ιδανικό της θετικής σκέψης: δηλ. πως οτιδήποτε είναι δυνατό, αν κάποιος σκέφτεται θετικά και είναι προσανατολισμένος προς ένα σκοπό, «ο νους είναι ο κτίστης».

Ας μιλήσουμε όμως για την άλλη πλευρά – την αρνητική σκέψη. Η για το τι μπορούν να κάνουν οι αρνητικές σκέψεις σε μας όταν στραφούν προς τα μέσα ή όταν κατευθύνονται προς άλλο άτομο.
Μιλάμε κυρίως για. καταδικαστικές σκέψεις προς ένα κύριο πρόσωπο στη ζωή κάποιου

Όταν καταδικάζουμε άλλους στο νου μας, εισβάλλουμε σ’ εκείνη την πνευματική περιοχή και τους παγιδεύουμε σε μια κατάσταση που καταδικάζουμε. Και βάζουμε στον εαυτό μας ένα αίσθημα ενοχής γιατί είμαστε μέρος μιας κατάστασης που δεν κερδίζεται. Τα συσσωρευμένα αισθήματα ενοχής φθείρουν το νευρικό σύστημα κάποιου, και τελικά εμφανίζονται σαν σωματικές ασθένειες.

Μπορεί να πείτε, «Α ενώ δεν το κάνω αυτό», αλλά μπορεί να το πείτε με σιγουριά; Παραμερίστε και κοιτάξτε πραγματικά τις σκεπτικές διαδικασίες σας.

Ας σας δώσω μερικά παραδείγματα:

η Μαίρη είναι ένα καλό άτομο. Δεν επικρίνει ποτέ ούτε γκρινιάζει τον άντρα της. Ο Γιάννης είναι ήρεμος, καλόκαρδος, αλλά όταν βρίσκεται πίσω από τιμόνι αυτοκινήτου, περιμένει από τους άλλους οδηγούς να είναι άγιοι. “Όταν ένας άλλος οδηγός πετάξει ένα πράγμα στο δρόμο, εκθέτει για ώρες (έτσι φαίνεται) τα σφάλματα αυτού του οδηγού.

Η Μαίρη, με τη σειρά της, τον καταδικάζει σιωπηλά γιατί περιμένει πολλά από τους ανθρώπους. Όσο περισσότερο εκ-θέτει ο Γιάννης τους άλλους οδηγούς, τόσο δυνατότερη είναι η σιωπηλή καταδίκη της.

Ώσπου να φτάσουν στον προορισμό τους, η Μαίρη έχει γίνει ένα νευρικό ράκος και ο Γιάννης βρίσκεται σε κακό χάλι.

Τότε η Μαίρη άκουσε για τη θεωρία της καταδίκης. Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που ήταν στο αυτοκίνητο με τον Γιάννη και ο αναπόφευκτος απρόσεκτος οδηγός ενέπνευσε την οργή του Γιάννη, η Μαίρη ζήτησε σιωπηλά βοήθεια ώστε να μην καταδικάσει τον Γιάννη, αλλά να τον ακούσει υπομονετικά χωρίς να βάλει μέσα της κανένα μέρος της ενοχής του.

Έμεινε κατάπληκτη όταν μετά από μερικές παρατηρήσεις, ο Γιάννης άλλαξε θέμα και είχαν μια ευχάριστη οδήγηση.

Τίποτε, φυσικά, δεν είχε αλλάξει, αλλά η σκεπτική διαδικασία της Μαίρης, είχε αλλάξει. Η στάση της άλλαξε. Αυτό επηρέασε τον Γιάννη.

Οι αρνητικές σκέψεις ενός άλλου ατόμου τρέφονται από τις δικές μας αρνητικές σκέψεις. Όταν δεν θρέφουμε τις αρνητικές σκέψεις μας, η αρνητικότητα του άλλου ατόμου θα εξαντληθεί.

Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον της Χριστίνας είναι ο 17χρονος γιος της, Παύλος. Νομίζει ότι αν δε φωνάξει ή δε μιλήσει μ’ αυταρχική φωνή, αυτός δεν την ακούει. Γι αυτό υπάρχουν πάντοτε προστριβές στο σπίτι.

Μια μέρα άκουσε μια φίλη της να λέει,

«Πάντοτε μεταχειριζόμουν τον άντρα μου και τα παιδιά μου με την ίδια ευγένεια που δείχνω προς την καλύτερη φίλη μου». Σίγουρα, δε θα μιλούσε στην καλύτερη φίλη της με τον τρόπο που μιλούσε στον Παύλο.

Καταδίκαζε τον γιο της στο νου της, γιατί δεν άκουγε, κι επομένως, αισθανόταν αναγκασμένη να φωνάξει ή να επαναλάβει τα λόγια της μ’ αυστηρούς τόνους.

Ο Παύλος, με τη σειρά του, δεν έδινε προσοχή μέχρις ότου τα λόγια της μητέρας του έφτασαν σε ψηλό τόνο. Μερικές φορές δεν την άκουγε αρκετά γρήγορα, και δεν ήξερε τι περίμενε η μητέρα του απ’ αυτόν.

Η Χριστίνα αποφάσισε να μεταχειριστεί τον γιο της σαν να ήταν ο καλύτερος φίλος της.

Την επομένη φορά που ήθελε απ’ αυτόν να κάνει κάτι, τον άγγιζε για να προσελκύσει την προσοχή του, και ύστερα ζητούσε αυτό που ήθελε, με στοργική φωνή. Ανταμειβόταν μ’ ένα γρήγορο και πρόθυμο, «εντάξει, μητέρα».

Η αλλαγμένη στάση της Χριστίνας, έφερε αρμονία στο σπίτι.

Ξέρετε ένα παχύσαρκο άτομο; Αν δείτε αυτό το άτομο να τρώει και πείτε μέσα σας, «Δεν είναι παράξενο που είναι τόσο χοντρό. Γιατί δε νοιάζεται αρκετά για δίαιτα», τα καταδικαστικά σκεπτικά σας κύματα μπορούν να είναι συντελεστικός παράγοντας στο υπερβολικό φαγητό εκείνου του ατόμου.

Πάρτε τη σχέση θεραπευτή- θεραπευόμενου.

Αν δυσπιστείτε προς όλους τους θεραπευτές, νομίζοντας ότι ενδιαφέρονται μόνο για τα χρήματά σας και για να σας παγιδεύσουν ώστε να γίνετε μόνιμος πελάτης τους, δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να κάνετε μια ικανοποιητική επίσκεψη σε θεραπευτή.

Οι αρνητικές σκέψεις σας θα σας κάνουν ανήσυχο και νευρικό και θα σας εμποδίσουν να επικοινωνήσετε με τρόπο που να καταλάβει ο θεραπευτής το πρόβλημά σας.

Αν νιώσει την έχθρα σας, δε θα καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να λύσει το πρόβλημά σας.

Την επόμενη φορά που χρειάζεστε θεραπευτική βοήθεια, αδειάστε το νου σας απ’ τις αρνητικές σκέψεις και ζητήστε ταπεινά καθοδήγηση ως προς το πώς πρέπει να πείτε στο θεραπευτή το πρόβλημά σας: ζητήστε καθοδήγηση για το θεραπευτή ώστε να κάνει το καλύτερο για σας. Θα μείνετε κατάπληκτοι από τ’ αποτελέσματα.

Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν τη δύναμη των καταδικαστικών σκέψεων.

Η οποιαδήποτε αρνητική σκέψη, η λύση βρίσκεται μέσα στον εαυτό μας. Πρέπει να δεχτούμε το άλλο άτομο μ’ όλα τα σφάλματά του και ύστερα να ελέγξουμε τις δικές μας σκεπτικές διαδικασίες, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να διώξουμε όλες τις εχθρικές σκέψεις και ν’ ακολουθήσουμε μια θετική στάση.

Αυτό, με τη σειρά του, θ’ αλλάξει το άλλο άτομο. Όταν πετύχουμε καθαρότητα του νου, οι αρνητικοί άνθρωποι δεν μπορούν να παραμείνουν αρνητικοί για πολύ καιρό.

Αν δεν σας αρέσει κάτι, αλλάξτε το! Εάν δεν μπορείτε, αποδεχτείτε το! Εάν δεν μπορείτε ούτε αυτό, αλλάξτε την στάση σας απέναντι στα ‘’πράγματα’’ και τα πράγματα θα αλλάξουν!

Είτε το συνειδητοποιείτε είτε όχι, εσείς δημιουργείτε ήδη την πραγματικότητά σας μέσω της Δύναμής της Σκέψης σας.

Κάθε επίδραση που βλέπετε στον εξωτερικό κόσμο σας έχει την αρχική αιτία της μέσα σας – χωρίς εξαίρεση.

Για να αποκτήσετε πρόσβαση στη μέγιστη δημιουργική δύναμη που έχετε στη διάθεσή σας, πρέπει να μάθετε να ελέγχετε τη φύση των συνήθων σκέψεών σας και να ευθυγραμμίζεστε με τη μια Πηγή όλης της Δύναμης της οποίας είστε ένα μέρος.

Οι σκέψεις σας δημιουργούν την πραγματικότητά σας – γνωρίστε, εσωτερικοποιήστε και εφαρμόστε αυτήν την Αλήθεια και θα δείτε τη μετατροπή στη ζωής σας με τους πιο θαυμαστούς τρόπους.

Η πιο υπέροχη δύναμη, που μπορούσε ο Θεός να παραχωρήσει στον άνθρωπο, είναι το πνεύμα που του δώρισε.

Και φυσικά κάθε σκέψη ενεργεί σύμφωνα με τη δύναμη του πνεύματος που την έχει δημιουργήσει.

Απο το βιβλιο «Η δύναμη της Θετικής Σκέψης» του Dr. Normal Vincent Peale)

Είμαστε θεϊκά πλάσματα που υποδύονται ανθρώπινους ρόλους. Έχουμε εμπειρίες που μας οδηγούν σκαλί σκαλί και χτίζουν αυτό που είμαστε. Οι αποτυχίες και τα λάθη είναι μέρος της γνώσης μας για τη ζωή. Ο φόβος, η μοναξιά, οι τύψεις, ο έλεγχος, η τελειομανία είναι τα εμπόδια που στήνουμε για να μην πλησιάσουμε τα όνειρά μας. Μπορούμε να έχουμε οτιδήποτε επιθυμήσουμε αλλά η απαξίωση για τον εαυτό μας δεν μας το επιτρέπει. Η αγάπη ξεκλειδώνει την πόρτα για να δεχτούμε.

 “Το καθήκον σου δεν είναι να αναζητάς την αγάπη, αλλά τα φράγματα που έχτισες μέσα σου για να την εμποδίσεις”.

Συνηθίζει δυστυχώς κανείς τα πάντα. Τόσο την κατάθλιψη όσο και την ευτυχία. Ακόμα και την ανοησία, την αναλγησία, τη φτώχεια και την πείνα, την φιλαργυρία, την υποκρισία, τον φαρισαϊσμό. Συνηθίζει τους γιατρούς που παίρνουν φουσκωμένα φακελάκια για να χειρουργήσουν τον ετοιμοθάνατο και τους πρώην υπουργούς που κυκλοφορούν με πλαστές πινακίδες. Συνηθίζει να βλέπει την καταστροφή της κοινωνίας και να μένει μουγγός και άπρακτος. Συνηθίζει να βλέπει τους νεκρούς να πολλαπλασιάζονται γύρω του. Άλλοι αυτόχειρες, άλλοι από κρύο ή από πείνα ή από …απόγνωση. Και δεν επαναστατεί. Θεέ μου…

Συνηθίζεις την αυτοκαταστροφή σου. Και γίνεσαι ένα με τον όχλο. Όταν δεν μπορείς να συνηθίσεις είσαι πιο ταραγμένος, πιο δυστυχισμένος, δε σε χωράει αυτός ο τόπος, θέλεις να φύγεις, να εξαφανιστείς. Είναι καλύτερα λοιπόν να γίνεις αναίσθητος∙ να πεις : «δε βαριέσαι, εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;», είναι καλύτερα να αποστασιοποιηθείς ή να ψευτογκρινιάζεις ασταμάτητα παρά να ζητάς περισσότερες φασαρίες και προβλήματα. Είναι καλύτερα να θάψεις την ευαισθησία σου, να πεθαίνεις σιγά-σιγά, μέρα την μέρα, ώρα την ώρα… Είναι πιο εύκολο έτσι γιατί συνηθίζεις και τον ίδιο τον θάνατο σου.

Η συνήθεια, όσο βολική κι αν είναι σου καταστρέφει λίγο-λίγο κάθε ευαισθησία. Έρχεται ο αδελφός σου να σου ζητήσει βοήθεια, που μπορεί να είναι ασήμαντη για σένα, (τι είναι τελικά πιο σημαντικό στη ζωή απ’ το να βοηθήσεις τον ίδιο τον αδελφό σου) και από συνήθεια δε του την προσφέρεις. Σου ακούγεται υπερβολικό; Αυτό όμως κάνεις! Δες τον αδελφό στα μάτια κάθε συνανθρώπου σου και νιώσε πόσοι γύρω σου έχουν ανάγκη από αυτή τη βοήθεια. Οι συνήθειες σου όμως , ο τρόπος που έχεις προγραμματιστεί, το software σου, σου δίνουν ένα αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς ώστε να επιμείνεις στην εγωιστική σου δράση. Πόση ασφάλεια αλήθεια μπορείς να βρεις σ’ αυτήν την πλάση που όλα τόσο ταχύτατα αλλάζουν; Πόσο μπορεί να αναπτυχθεί η εγρήγορση και η ευαισθησία μέσα σ’ αυτή την εικονική ασφάλεια; Πόσο μέρος του Όλου μπορείς να αντιληφθείς χωρίς ευαισθησία; Ψευδαίσθηση και πλάνη η ζωή σου. Τα πάντα γρήγορα καταντούν συνήθεια, ακόμη και η υποκρισία σου που δεν τη βλέπεις πια σαν υποκρισία αλλά σαν αλήθεια. Και ύστερα έρχεται η πλήξη και η ματαιότητα και δεν καταλαβαίνεις το γιατί. Η έλλειψη νοήματος για τη ζωή. Γιατί η συνήθεια, η συνεχής επανάληψη των ίδιων και των ίδιων πραγμάτων, περιορίζουν αυτό το ασύλληπτο φαινόμενο που ονομάζουμε ζωή και το εκφυλίζουν σε κάτι μικρό, ελάχιστο κι ανάξιο. Σε κάτι χωρίς νόημα. Στη ζωή σου έτσι όπως την κατάντησες. Στη ζωή έτσι όπως την αντιλαμβάνεσαι με την μυωπική όρασή σου.

Φόβος, θλίψη, ενοχές, προσκολλήσεις, ματαιοδοξίες… Δε μπορεί, όλο αυτό το νταβαντούρι κάποιο λόγο έχει. Κανένα όμως απαντημένο από άλλον γιατί δε θα μπορέσει ποτέ να απαλύνει την τραχύτητα της ανάμνησης του πόνου σου. Δε θα μπορέσει να εξηγήσει πως μπόρεσες και χάλασες ανούσια τόσες μέρες απ’ τη ζωή σου. Η ίδια η ζωή στις πήρε πίσω. Και τι σου άφησε αλήθεια; Πόσο αγάπησες; Πόσο πόνεσες συνειδητά; Πόσες φορές ξέχασες τις δικαιολογίες και ξεπέρασες την ανθρώπινη φύση σου; Πόσες φορές έχασες την ανάσα σου; Πόσες στιγμές θυσίασες το εγώ σου για το γενικότερο καλό;

Αν όλα αυτά σου ακούγονται παράλογα δεν πειράζει. Είναι η συνήθεια που σ’ έχει καταβάλλει. Το αύριο δυστυχώς δεν πρόκειται να σου χαριστεί. Δεν χαρίστηκε ποτέ σε κανένα. Ποτέ σε έναν αναίσθητο άνθρωπο. Το πολύ-πολύ να σου δώσει λίγες μέρες ακόμη να χαλάσεις. Και είναι η συνήθεια φίλε μου που σκοτώνει την ευαισθησία. Να την προσέχεις όσο μπορείς. Ζωή χωρίς ευαισθησία είναι νεκρή ζωή. Προσοχή σημαίνει επίγνωση. Προσοχή σημαίνει ευαισθησία. Το να είσαι ολοκληρωτικά ευαίσθητος σημαίνει να είσαι ολοκληρωτικά ζωντανός. Αυτή είναι η αληθινή αγάπη κι όχι η αγάπη που πουλιέται στα παζάρια της κοινωνίας που δημιουργήσαμε.

–απο την εναλλακτικη δραση–

Το παρακατω αρθρο ειναι απο την Amy Rees Anderson, Managing Partner της REES Capital. Αν και δεν εχω απολυτως καμια σχεση με το χωρο της αυτα που γραφει περι ακεραιοτητας στο χωρο εργασιας, εχουν βαση σε ολες τις πτυχες της ζωης. Το να ξερεις να κανεις το σωστο για σενα, θελει πολλη δουλεια. Θελει εναρμονιση του νου με την καρδια. Αυτο που λενε οι ξενοι “εχει κοτσια αυτος”, εμεις παλι το λεμε “εχει μερακι, το λεει η ψυχουλα του” ειναι κατι που χτιζεται μερα με τη μερα. Οποιος ειναι ακεραιος, περαν του οτι ζει ελευθερα, κανει και καλο υπνο 🙂

“Το να ζεις με ακεραιότητα σημαίνει: Να μη συμβιβάζεσαι με λιγότερα από αυτά που γνωρίζεις ότι αξίζεις στις σχέσεις σου. Να ζητάς αυτά που θέλεις και έχεις ανάγκη από τους άλλους. Να λες την αλήθεια σου παρά ότι μπορεί να προκαλέσει σύγκρουση η ένταση. Να συμπεριφέρεσαι με τρόπους που εναρμονίζονται με τις προσωπικές σου αξίες. Να κάνεις επιλογές με βάση αυτά που πιστεύεις εσύ και όχι αυτά που πιστεύουν οι άλλοι.”

“Living with integrity means: Not settling for less than what you know you deserve in your relationships. Asking for what you want and need from others. Speaking your truth, even though it might create conflict or tension. Behaving in ways that are in harmony with your personal values. Making choices based on what you believe, and not what others believe.”
Της Amy Rees Anderson (FB)

“Αν θα μπορούσα να διδάξω μόνο μία αρχή ως στάση ζωής θα ήταν η εξής:

Η επιτυχία έρχεται και παρέχεται, αλλά η ακεραιότητα είναι παντοτινή. «Ακεραιότητα», σημαίνει να κάνουμε το σωστό, ανά πάσα στιγμή και σε όλες τις περιστάσεις, έστω και αν κάποιος μας παρακολουθεί. Χρειάζεται θάρρος για να κάνει κάποιος το σωστό, ανεξαρτήτως των συνεπειών.
Το να χτίσετε την εικόνα της ακεραιότητας του χαρακτήρα σας, θα σας πάρει χρόνια, αρκεί όμως μόλις ένα δευτερόλεπτο για να τη χάσετε.
Έτσι μην επιτρέψετε ποτέ στον εαυτό σας να κάνει το ο,τιδήποτε που θα τη βλάψει.

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η ακεραιότητα δεν βρίσκεται και αρκετά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Ζούμε σε έναν κόσμο που καλλιεργεί το ρητό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και το οποίο έχει γίνει αποδεκτό από πάρα πολλές σχολές σκέψης.Οι άνθρωποι των πωλήσεων υπόσχονται στους εν δυνάμει πελάτες τους, παραπάνω από εκείνα που μπορούν πραγματικά να τους προσφέρουν, στο όνομα των μηνιαίων τους στόχων. Οι υποψήφιοι προς εργασία υπερβάλλουν στις συνεντεύξεις που δίνουν με τους εν δυνάμει εργοδότες τους, επειδή χρειάζονται απεγνωσμένα τη θέση εργασίας που προσφέρεται.
Οι CEOs υπερεκτιμούν τα εκτιμώμενα κέρδη τους, επειδή δεν θέλουν τα εκάστοτε διοικητικά συμβούλια των εταιρειών να τους αντικαταστήσουν.
Οι επιχειρηματίες υπερτιμολογούν τα περιουσιακά τους στοιχεία επειδή θέλουν την υψηλότερη δυνατή αξιολόγηση από έναν υποψήφιο επενδυτή.
Οι επενδυτές υποτιμούν την αξία μίας εταιρείας, προκειμένου να τη διαπραγματευτούν σε χαμηλότερη τιμή.
Οι εκπροσώποι εξυπηρέτησης πελατών των εταιρειών καλύπτουν ένα λάθος που έκαναν, επειδή φοβούνται ότι ο πελάτης θα τους εγκαταλείψει και θα πάει σε άλλον ανταγωνιστή.
Οι εργαζόμενοι επικαλούνται τη δικαιολογία της «ασθένειας», επειδή δεν έχουν άλλο υπόλοιπο αδείας για να κάνουν τα απαραίτητα χριστουγεννιάτικα ψώνια τους.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί κι άλλο, και σε κάθε περίπτωση όσοι διαπράττουν την κάθε “ανέντιμη” πράξη, επικαλούνται στους εαυτούς τους τη διακαιολογία ότι καλώς έκαναν και φέρθηκαν έτσι διότι τελικά κατάφεραν το πολυπόθητο αποτέλεσμα που ήθελαν.

Ο κόσμος έχει την εντύπωση ότι θα αποκτήσει γρήγορα τη δύναμη που επιθυμεί να έχει εάν «κόψει δρόμο» και ενεργήσει χωρίς τους περιορισμούς της ηθικής.
Η ανεντιμότητα μπορεί να παρέχει μία στιγμιαία ικανοποίηση, αλλά ποτέ δεν θα διαρκέσει. Μπορώ να σκεφτώ πολλά παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι είναι επιτυχημένοι επειδή ακριβώς δεν είχαν αυτή την ακεραιότητα, γεγονός που δημιουργεί μία ψευδή αντίληψη του δρόμο προς την επιτυχία που θα πρέπει κανείς να ακολουθήσει.
Το κάθε άτομο στα παραπάνω παραδείγματα ενδεχομένως να κερδίσει το στιγμιαίο αποτέλεσμα, αλλά δυστυχώς, ότι αυτό το στιγμιαίο αποτέλεσμα έρχεται μαζί με την πληρωμή ενός απίστευτα υψηλού τιμήματος με εκτεταμένες συνέπειες.
Αυτό το άτομο έχει χάσει την ικανότητά του να είναι αξιόπιστο ως ακέραιος χαρακτήρας, που είναι το πιο πολύτιμο αγαθό στη ζωή μας.
Τα χρηματικά κέρδη ή η εξουσία είναι προσωρινά, αλλά το κέρδος που εισπράττετε από όσους σας θεωρούν ως ακέραιο άνθρωπο θα είναι για όλη τη ζωή σας.
Κάθε ένας που σας εμπιστεύεται, θα μεταφέρει την εμπιστοσύνη που τρέφει στο πρόσωπό σας σε κάποιους τουλάχιστον συνεργάτες τους, και ο λόγος του χαρακτήρα σας θα εξαπλωθεί σαν πυρκαγιά.
Η αξία της εμπιστοσύνης που εκπέμπετε είναι πολύ πιο πέρα από οτιδήποτε που μπορεί να μετρηθεί.
Για τους επιχειρηματίες σημαίνει ότι οι επενδυτές είναι πρόθυμοι να τους εμπιστευθούν τα λεφτά τους.
Για τους εργαζόμενους, η ακεραιότητα του χαρακτήρα τους, σημαίνει ότι ο προϊστάμενος ή ο διευθυντής τους είναι πρόθυμοι να τους εμπιστευθούν και να τους αναθέσουν μεγαλύτερες ευθύνες αλλά και ευκαιρίες επαγγελματικής εξέλιξης.
Για τις εταιρείες σημαίνει ότι οι πελάτες τους εμπιστεύονται δίνοντάς τους όλο και περισσότερες δουλειές.
Για εσάς, η ακεραιότητα σημαίνει ότι έχετε μία ολόκληρη στρατιά ανθρώπων στο πλευρό σας που είναι πρόθυμοι να κάνουν το παραπάνω βήμα για να σας βοηθήσουν διότι ξέρουν ότι συστήνοντάς σας και σε άλλους δεν θα θιχτεί ποτέ η φήμη του δικού τους ακέραιου χαρακτήρα.
Ναι, η εμπιστοσύνη που σας δείχνουν όλοι οι άλλοι είναι πέρα και από ο,τιδήποτε που να μπορεί να μετρηθεί, διότι σας αποφέρει απεριόριστες ευκαιρίες και ατελείωτες δυνατότητες.

Το αντίθετο όμως συμβαίνει στη διαφορετική περίπτωση. Ο Γουόρεν Μπάφετ, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Berkshire Hathaway είπε το καλύτερο: «Όταν θέλετε να προσλάβετε κόσμο κοιτάξτε να έχουν τρεις αξίες: ακεραιότητα, ευφυΐα και ενέργεια. Εάν δεν διακατέχονται από την πρώτη αξία, τότε οι άλλες δύο θα σας σκοτώσουν.»
Η έλλειψη ειλικρίνειας ενός ατόμου τελικά θα καλύψει τη διαφορά. Μπορεί να μην συμβεί σήμερα, ούτε και μετά από πολλά χρόνια, αλλά να είστε σίγουροι πως κάποια στιγμή θα συμβεί.
Μία συμβουλή σε όσους προσπαθούν να γίνουν ακέραιοι χαρακτήρες: Αποφύγετε όσους δεν είναι αξιόπιστοι.
Μην συνεργάζεστε με αυτούς. Μην συνδέεστε μαζί τους. Μην τους δικαιολογείτε. Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να δελεαστεί και να πιστέψετε ότι ενώ μπορούν να είναι ανέντιμοι με τους άλλους, δεν θα είναι ποτέ μαζί σας.
Αν κάποιος είναι ανέντιμος σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής του, να είστε βέβαιοι ότι θα είναι και σε πολλές άλλες πτυχές της ζωής του.
Δεν μπορείτε να απορρίψετε ακόμη και εκείνες τις μικρές καθημερινές πράξεις ανεντιμότητας, όπου κάποιος παίρνει δύο εφημερίδες από το περίπτερο και πληρώνει μόνο τη μία.
Γενικότερα, εάν κάποιος δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος στα απλούστερα θέματα ειλικρίνειας τότε πώς μπορεί ενδεχομένως να είναι έμπιστος σε χρονοβόρες και πολύπλοκες επιχειρηματικές συναλλαγές;
Υπάρχει μια πινακίδα στον τοίχο του γραφείου μου, η οποία έχει ως εξής: «Κάνε ό,τι είναι σωστό και η συνέπεια ας ακολουθήσει».
Χρησιμεύει ως μια καθημερινή υπενθύμιση ότι η επιτυχία πράγματι έρχεται και παρέρχεται, αλλά η ακεραιότητα θα μείνει για πάντα.”

Η ζωή με πάει ή την πάω; Είναι κάτι που συχνά αναρωτιέμαι όταν δεν αντλώ ικανοποίηση από το πώς βαίνουν τα πράγματα στη ζωή μου.
Παίρνω λοιπόν την απόφαση να κάνω μία καινούργια αρχή.
Ή από την άλλη, εγώ μια χαρά ήμουν με την ζωή μου, αλλά κάτι συνέβη που με ταρακούνησε και χρειάζομαι να προσαρμοστώ σε καινούργια δεδομένα.
Δεν είναι επιλογή μου, αλλά μου προέκυψε.

Η αλλαγή είτε είναι μία εσωτερική απόφαση, είτε μία εξωτερική αναγκαιότητα μοιάζει να είναι αναπόφευκτη. Είναι η στιγμή που νιώθω ότι το χαλί τραβιέται κάτω από τα πόδια μου. Πότε, λοιπόν, έρχεται η στιγμή μίας απόφασης για αλλαγή;

Σε ένα πείραμα οι επιστήμονες έριξαν έναν βάτραχο σε μία κατσαρόλα με νερό που κόχλαζε. Ο βάτραχος αμέσως πετάχτηκε έξω από την κατσαρόλα.
Στην δεύτερη πειραματική συνθήκη ο βάτραχος τοποθετήθηκε στην κατσαρόλα με νερό σε κανονική θερμοκρασία που σταδιακά θερμαινόταν μέχρι το σημείο βρασμού. Ο βάτραχος που δεν αντιλήφθηκε την σταδιακή μεταβολή της θερμοκρασίας κατέληξε να σιγοκαίγεται με αποτέλεσμα να βράσει χωρίς να το καταλάβει.

Όταν οι αλλαγές εξελίσσονται με αργό ρυθμό δεν μπορώ να τις διακρίνω εύκολα, με αποτέλεσμα να επαναπαύομαι σε μία κατάσταση, όπως και ο βάτραχος που σιγοκάηκε. Συνήθως αυτό που με κινητοποιεί ώστε να αλλάξω κάτι στον εαυτό μου είναι ο πόνος, η θερμοκρασία όπου νιώθω ότι βράζω.
Ο πόνος λειτουργεί σαν συναγερμός και ειδοποιεί για άμεση δράση, αλλά συγχρόνως μπορεί να με ακινητοποιήσει. Όταν είμαι χαρούμενος ή τουλάχιστον ικανοποιημένος δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ και να προσδοκώ κάτι διαφορετικό. Ο πόνος είναι δυσάρεστος μεν, αλλά ταυτόχρονα είναι η κινητήριος δύναμή μου ώστε να πάρω αποφάσεις.

Παρόλα αυτά η απόφαση για αλλαγή δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Όταν αλλάζω αποχωρίζομαι το παλιό, που μου είναι πλέον άχρηστο, αλλά γνώριμο και οικείο, ενώ παράλληλα πηγαίνω σε κάτι καινούργιο που είναι ακόμα άγνωστο.

Η Virginia Satir, αμερικανίδα ψυχοθεραπεύτρια, ανέφερε ότι οι άνθρωποι συχνά προτιμούν τη βεβαιότητα της δυστυχίας, παρά την δυστυχία της αβεβαιότητας.

Αυτό που είναι γνώριμο, μου προσφέρει ασφάλεια και με παρηγορεί. Όμως, ταυτόχρονα το ίδιο μπορεί να είναι παγίδα και να παρεμποδίσει την ανάπτυξή μου. Ακόμα και αν η αλλαγή είναι κάτι που επιθυμώ με στόχο κάτι καλύτερο από αυτό που βιώνω τώρα, θα κερδίσω κάτι, αλλά θα χάσω κάτι άλλο. Η αίσθηση της απώλειας είναι αναπόφευκτη σε κάθε διαδικασία αλλαγής.

Αυτός είναι και ο λόγος που στην αρχή αρνούμαι να προχωρήσω σε αυτό που έχω αποφασίσει. Αυτό είναι το σημείο όπου είναι πολύ πιθανό να επιστρέψω στο παλιό, αλλα οικείο μέρος της ζωής μου. Σε αυτό το κομβικό σημείο αναρωτιέμαι: τί με έκανε να αναγνωρίσω τα προβλήματα αυτού που μου είναι ολότελα οικείο; Από την στιγμή που έχω κάνει ένα βήμα μπροστά είναι δύσκολο να επιστρέψω στην άγνοια της προηγούμενης κατάστασης.

Η δική μου αλλαγή κλονίζει τα θεμέλια των σχέσεων με τους γύρω μου. Οι άλλοι είναι συνηθισμένοι σε μία άλλη συμπεριφορά και εξακολουθούν να μου συμπεριφέρονται με βάση αυτό που είναι και για τους ίδιους γνώριμο. Όταν οι αντιδράσεις μου είναι γνώριμες είναι συγχρόνως και λιγότερο τρομαχτικές. Οι άνθρωποι γύρω μου αντιστέκονται σε μένα όταν έχω μία απρόβλεπτη για εκείνους συμπεριφορά. Η κατάσταση χειροτερεύει προτού βελτιωθεί όταν προκαλώ αλλαγές σε ανθρώπους που δεν τις έχουν ακόμα συνηθίσει. Η αντίσταση που συναντώ στο περιβάλλον μου είναι ένα ισχυρό κίνητρο για να επιστρέψω στην γνωστή, αλλά μη οφέλιμη για μένα πλέον συμπεριφορά.

Η διεργασία της αλλαγής δεν ακολουθεί μία γραμμική πορεία. Πρόκειται για μία πορεία με πολλά πισωγυρίσματα και διλήμματα. Τα συναισθήματα είναι πολλά και συχνά αντικρούονται μεταξύ τους. Μπροστά στο άγνωστο με πιάνει φόβος, άγχος, θλίψη, θυμός, απελπισία, αίσθημα ανικανότητας. Αμφισβητώ τον εαυτό μου αλλά και την ίδια την απόφαση που έχω πάρει. Από την άλλη, όταν έχω επιλέξει αυτή την αλλαγή νιώθω ενθουσιασμό και ελπίδα. Τα συναισθήματα που νιώθω είναι τόσο ανάμεικτα που καταλήγω να βρίσκομαι σε σύγχυση.

Τί μπορώ, λοιπόν, να κάνω όταν βρίσκομαι μπροστά στην αλλαγή; Κάθε αλλαγή είναι μία ολόκληρη διεργασία. Στόχος μου είναι να την περάσω με τον πιο υγιή τρόπο, με όλα τα σκαμπανεβάσματα που αυτή συνεπάγεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα κλάψω και δεν θα πενθήσω για ό,τι αφήνω πίσω μου.

Ό,τι και να κάνω είναι θέμα δικής μου απόφασης, είτε προχωρήσω σε αυτό που επέλεξα, είτε επιστρέψω στην γνώριμη κατάσταση. Ακόμα και το να μην αποφασίσω είναι απόφαση και ζω με την ευθύνη αυτής της επιλογής μου. Όποιο δρόμο και να ακολουθήσω, η στάση αυτή καθορίζει το πώς θα αντιμετωπίσω δύσκολες καταστάσεις και στην υπόλοιπη ζωή μου. Η μυστική ερώτηση που μπορώ να θέσω ώστε να με βοηθήσω είναι: «πώς μπορώ να πραγματοποιήσω τον συγκεκριμένο στόχο σήμερα και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο;».

–από την “Εναλλακτική δράση”–

Tελευταια με απασχολει πολυ το ποσο επιλεγουμε να ειμαστε δυστυχεις. Να κουβαλαμε το σταυρο μας. Να μην μπορουμε να αποκολληθουμε απο την αρνητικη σκεψη, να ειμαστε σ’ενα διαρκες τρεξιμο οτι δεν προλαβαινουμε να χαλαρωσουμε. Να μη μπορουμε απλα να σταθουμε μεσα στη δινη της καθημερινοτητας μας χωρις να κανουμε τιποτα. Ετσι για 5 λεπτα μονο. Να μην κανουμε τιποτα. Να μη σκεφτομαστε τιποτα. Γιατι αυτο ειναι δυσκολο? Γιατι η ενασχοληση με τον εαυτο μας να εχει παρεξηγηθει ως φιλαρεσκεια? Γιατι να ειναι κακο να μην κανεις τιποτα?

Γιατι υπαρχει ο φοβος. Ο φοβος να βρεθουμε με τον εαυτο μας για λιγο. Ο φοβος οτι αν δεν κανουμε τιποτα θα θεωρηθουμε αδρανεις. Ο φοβος οτι μπορει να μας κατακλυσουν οι σκεψεις, τα συναισθηματα, οι συμπιεσμενες συγκινησεις και αυτο μας τρομαζει. Μας τρομαζει ο ευατος μας γιατι κατω απο αυτον υπαρχει το κενο. Αν σας τρομαζει αυτη η λεξη, κενο ειναι η ησυχια, η γαληνη μεσα μας που μας δινει δυναμη.

Ενας πολυ δικος μου ανθρωπος αντιμετωπιζει την καταθλιψη. Παραμελησε τον εαυτο του μετα απο καταπιεσμενη θλιψη, ξεχασε τις αναγκες του και τελικα απο τις φοβιες του, προκαλεσε και θεματα ψυχοσωματικα. Και θελω να τον υποστηριξω να βρει τη χαμενη του δυναμη. Γιατι η δυναμη υπαρχει μεσα του, υπαρχει μεσα μας. υπαρχει δυναμικη σε ολους τους ανθρωπους. Θελει ομως πολυ δουλεια, θαρρος και κυριως αγαπη να μπορεσεις να μπεις μεσα σε οτι σε εχει πληγωσει και θυμωσει. Χρειαζεται να ανοιξεις τις πληγες σου, να βγαλεις τον πυρηνα του πονου που σε κραταει δεμενο στο παρελθον και να κανεις ειρηνη με αυτες. Μπορει αυτο να διαρκεσει μια ζωη, μπορει ομως και μια στιγμη…

Η ελλειψη αγαπης προς τον εαυτο μεταφραζεται σε ελλειψη εμποστοσυνης, αμφιβολια κια δυσπιστια, οι οποιες γεννουν σχεσεις κτητικες, τυπου θυμα-θυτης. Η ευχη μου για το νεο ετος ειναι να ξεκινησουμε να φροντιζουμε τον εαυτο μας, να θελουμε να τον γνωρισουμε και πιο βαθια, κατω απο τη μασκα του και να τον αναδειξουμε. Η αγαπη στον εαυτο μας θα φαινεται στο βλεμμα μας. Γιατι όπως και να το κανουμε ειναι πιο ομορφο ενα ηρεμο, τρυφερό βλεμμα, απο οτι ενα βλεμμα θυμωμενο και προσκολλημενο σε αυτα που νομιζει οτι του λειπουν…