Επισκεφτηκα την εκθεση φωτογραφιας του φωτογραφου μοδας Χελμπουτ Νιουτον που φιλοξενειται στη Στεγη Γραμματων και Τεχνων μεχρι τις 3 Μαρτιου 2013 και αυτο που εκανε πραγματικα πολυ αισθηση ειναι οτι σχεδον σε ολες τις φωτογραφιες υπηρχε σεξουαλικο πειραγμα. Δεν ηθελε να υπονοησει κατι πιστευω ο Νιουτον, το εδειχνε ευθαρσως στο κοινο. Διαβαζω διαφορες κριτκες του εργου του, που λενε ποσο ανατρεπτικος ηταν, η οτι σοκαρε το κοινο. Υπερβολες θα ελεγα των πουριτανων κριτικων. Σιγουρα επεδιωκε να προκαλεσει  κι ακομα να ασκησει κριτικη με τον τροπο του στον καταναλωτισμο. Χαρακτηριστικη ειναι για μενα η φωτογραφια ενος δακτυλιδιου γνωστου οικου κοσμηματων οπου ο φωτογραφος ειχε τη συλληψη να δειξει την παλαμη του χεριου με το δακτυλιδι μεσα στα αιματα γιατι μολις ειχε μαχαιρωσει ενα κοτοπουλο. Στη φωτογραφια αυτη ειναι το κοντραστ πολυ εντονο, ενα χερι περιποιημενο με μανικιουρ και στολισμενο με μπιζου να εχει μολις “εκτελεσει” το κοτοπουλο.
Ο ιδιος ελεγε “αυτό που κάνω φωτογραφίζοντας πρόσωπα, είναι να σαγηνεύω και να διασκεδάζω. Ορισμένοι φωτογράφοι κάνουν τέχνη. Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς… Εγώ είμαι απλώς ένας μισθωμένος εκτελεστής. Λατρεύω τη χυδαιότητα. Με έλκει αφάνταστα η κακογουστιά, που τη θεωρώ πιο διεγερτική από το καλό γούστο, το οποίο, στην πραγματικότητα, δεν αποτελεί παρά τυποποίηση του βλέμματος”.
Επισης δυο φωτογραφιες που δημιουργουν εντυπωσεις και βρισκονται στην εκθεση αυτη ειναι οτι στη μια βλεπουμε τεσσερις ψηλες, εντυπωσιακες γυναικες ντυμενες με τα παλτο τους να στηνονται αγερωχα και στη διπλανη φωτογραφια οι ιδιες ακριβως γυναικες, στην ιδια ποζα, γυμνες αυτη τη φορα, σαν αμαζονες, σαγηνευσουν χωρις ιδιαιτερη προσπαθεια. Γενικα, ειχε προτιμηση στις ψηλες, γυμνασμενες αλλα με πλουσιες καμπυλες γυναικες που εκπεμουν δυναμικοτητα ακομα και γυμνες. Μαλιστα οταν τις φωτογραφιζε ορθιες φροντιζε να μην ακουμπουν με τα χερια τους τα μοντελα το σωμα τους ωστε να φαινονται οι καμπυλες τους καλυτερα.

Ο Νιούτον καταργει την πραγματικοτητα και εξυψωνει τον πόθο, χρησιμοποιει το στοιχειο της βιας, του σαδομαζοχισμού. Πισω απο καθε του λήψη υποβόσκει και μία μικρή ιστορία, συνήθως αμφιλεγόμενη, βίαιη, σεξουαλικά φορτισμένη.

 Απο το φακο του εχουν περασει διασημα μοντελα οπως η αγαπημενη του Σιντυ Κροφορντ, η Ναομι Καμπελ, η Ελενα Κριστενσεν οπως και ηθοποιοι σαν την Κατριν Ντενεβ, Σαρλοτ Ραπλινγκ, Λιζ Τειλορ και τραγουδιστες σαν τη Μαντονα και το Λουτσιανο Παβαροτι.

Ειναι πολυ ενδιαφερον και αξιζει να το παρακαλουθησει καποιος ολο το βιντεο (διαρκει 50 λεπτα) το οποιο εχει γυρισει με μια καμερα η γυναικα του Νιουτον και προβαλλεται σε μια μικρη αιθουσα στο χωρο της εκθεσης. γιατι ετσι παιρνει μια γευση για τον ανθρωπο Νιουτον.

Ως αρνητικο εχω να σχολιασω το χωρο στον οποιο στεγαζεται η εκθεση αυτη. Πολυ ασφαλεια σε καθε οροφο που σε κανει να νιωθεις ασφυκτικα, απο το που θα παρεις το εισιτηριο σου μεχρι που θα πληρωσεις για το παρκιν του αυτοκινητου και μαλιστα να σε οδηγουν μεχρι την εξοδο! Eπισης, το εισιτηριο εισοδου ειναι τσιμπημενο για τις μερες που διανυουμε, αν και αυτο δεν απετρεψε τον κοσμο να  επισκεφτει την εκθεση που ηταν αρκετος εκεινο το απογευμα Κυριακης που πηγαμε.
Οπως και να’ ναι αξιζει μια βολτα μεχρι τη Στεγη Γραμματων και Τεχνων.

Some quotes: I hate good taste. It’s the worst thing that can happen to a creative person.
  My job as a portrait photographer is to seduce, amuse and entertain
  I like girls who are just starting. They have not been formed, they have no routine,   they  have not been in front of the camera.
The photographs don’t arouse me. All I can think about is the hard work it took to make them.
Some people’s photography is an art. Not mine. Art is a dirty word in photography. All this fine art crap is killing it already.
The point of my photography has always been to challenge myself, to go a little further than my Germanic discipline and Teutonic nature would traditionally permit me to.

Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος αν σκέφτεσαι πάντα μόνο τον εαυτό σου. Μέχρι να κάνεις χώρο στη ζωή σου για κάποιον εξίσου σημαντικό με σένα, για τον εαυτό σου πάντα θα ψάχνεσαι και θα είσαι χαμένος»
Και είναι φορές που αναρωτιέμαι, πολύ αναρωτιέμαι, αν γι’ αυτό φταίει το χιλιοειπωμένο «Μας έχουν μεγαλώσει εγωιστικά».
Ίσως φταίει και αυτό. Η διαπαιδαγώγηση που έχει λάβει η γενιά μας, έγινε από μια γενιά καταπιεσμένη, στερημένη, αλλά συγχρόνως και μια γενιά που πίστευε ακόμη στα παραμύθια – μ’ αυτά μεγάλωσε άλλωστε- , πίστευε ακόμη στην ύπαρξη του happy end. Τι πήγε λοιπόν τόσο στραβά;
Και ερχόμαστε εμείς στο σήμερα και με μεγάλη ευκολία ρίχνουμε εκεί το φταίξιμο. Αποποιούμαστε ευθυνών. Μας μεγάλωσαν εγωιστικά. Είμαστε καλοπερασάκηδες, μας αρέσει η ευκολία, δεν θέλουμε να ζοριζόμαστε. Στα ζόρια προτιμούμε να φεύγουμε. Δεν έχουμε χρόνο για ζόρια. Επειδή έτσι μας μάθανε. Δεν φταίμε εμείς. Έχει περάσει στο DNA μας αυτή η στάση ζωής. Είναι βολικό να λέμε ότι δεν γίνεται να αλλάξουμε, επειδή απλώς αυτό μας μάθανε.
Ναι αυτό θα μπορούσε να είναι δικαιολογία, η απολογία μας  για την συμπεριφορά μας, αν ήμασταν 20χρονών και μας έπαιρνε ακόμη να φερόμαστε ως κακομαθημένα παιδιά. Μεγαλώνοντας όμως, μήπως πρέπει να δούμε την αλήθεια; ..
Δεν είμαστε πια παιδιά. Έχουμε φύγει απ’ το καταφύγιο του σπιτιού της οικογενείας. Έχουμε φύγει απ’ το μικρόκοσμο της.
Και έχουμε μπει σε μια άγνωστη θάλασσα, με άγνωστους ανθρώπους. Ανθρώπους πολύ διαφορετικούς απ’ όσους είχαμε γνωρίσει και συναναστραφεί. Ανθρώπους που θα μας γοητεύσουν, ανθρώπους αποκρουστικούς. Ανθρώπους μαθήματα. Ανθρώπους εμπειρίες. Ανθρώπους που θα μας συγκλονίσουν και δυστυχώς, ανθρώπους που θα μας πληγώσουν.
Και εκεί ακριβώς, με πρόφαση την εγωιστική μας ανατροφή, φτιάχνουμε και κλεινόμαστε σε ένα δικό μας μικρόκοσμο που χωράει μόνο εμάς, το βόλεμα μας, σε ένα μικρόκοσμο όπου εκεί μπορούν να καλυφθούν αποκλειστικά και μόνο οι δικές μας ανάγκες.
Και κάνουμε τον εαυτό μας να πιστέψει, τον πείθουμε πως πραγματικά αυτή είναι η λύση, αυτό είναι το σωστό, ότι ουσιαστικά αυτή η αντιμετώπιση και στάση ζωής είναι η επιλογή μας, το πιστεύω μας. Αρνούμαστε να δούμε την αλήθεια, αυτό που είναι ολοκάθαρο.
Ο μικρόκοσμος μας, αυτός ο αποστειρωμένος κύκλος που κλείσαμε μέσα τον εαυτό μας, δεν φτιάχτηκε γιατί αυτή ήταν η ανατροφή μας, γιατί αυτό ήταν που μάθαμε. Φτιάχτηκε είτε βιαίως, είτε σταδιακά, από φόβο.
Από τον φόβο μας πως σ’ αυτή την άγνωστη θάλασσα θα κολυμπήσουμε και πάλι δίπλα σε ανθρώπους που θα μας πληγώσουν, που θα μας κάνουν δυστυχείς.
Και έτσι εγκαταλείπουμε το κολύμπι, την μάχη, την προσπάθεια και αφηνόμαστε να βουλιάξουμε. Να βουλιάξουμε μέσα στο μικρόκοσμό μας. Να ταμπουρωθούμε στο οχυρό μας. Αυτό που φροντίζουμε να μας καλύπτει όλες τις ανάγκες. Τόσο ώστε να νιώθουμε αυτάρκεις, τόσο που να μην έχουμε ανάγκη κανένα.
Νομίζουμε ότι το οξυγόνο σ’ αυτό το οχυρό δεν είναι αρκετό για να το μοιραστούμε με κάποιον άλλο. Νιώθουμε εισβολή την συνύπαρξη, κλοπή του οξυγόνου μας,  λες και η συνύπαρξη στριμώχνει τις αναπνοές. Είναι ο φόβος και η αμάθεια του μοιράσματος. Η συνήθεια του μη μοιράσματος.
Δεν πιστεύουμε πια στους πρίγκιπες. Αρνούμαστε να γίνουμε εμείς πρίγκιπες που θα πολεμήσουν με δράκους ή πιο απλά θα δώσουν το φιλί που θα λύσει τα μάγια.
Μετά από τόσο κολύμπι θα έπρεπε να είχαμε πιάσει το νόημα. Ναι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θα μας πληγώσουν. Ναι θα κάνουμε λάθος επιλογή έχοντας ψάξει την ευτυχία και την ολοκλήρωση σε λάθος μέρη.
Και αυτό είναι το νόημα. Έχουμε πια την εμπειρία να αναγνωρίσουμε πότε έχουμε απέναντι μας έναν άνθρωπο- πιθανότητα ευτυχίας και πότε έχουμε άνθρωπο που θα μας ανακατέψει. Τα λάθη μας, οι λάθος επιλογές μας είναι αυτές που θα οδηγήσουν μοιραία τελικά στη σωστή επιλογή, στην ολοκλήρωση.
Τα λάθη δεν έγιναν για να εγκαταλείψουμε, για να κλειστούμε σε έναν εγωκεντρισμό, για να πολεμήσουμε κάθε ευκαιρία ευτυχίας που έρχεται μπροστά μας.
Τα λάθη έγιναν για να μάθουμε, να εκτιμήσουμε, ακόμη και να καταλάβουμε τελικά τι είναι αυτό που μας ολοκληρώνει, ποια είναι η εικόνα της ευτυχίας που μας ταιριάζει.
Η πιο σημαντική φάση της ωρίμανσης είναι η φυγή απ’ τον εγωκεντρισμό και το άνοιγμα της πόρτας στην κατανόηση των σχέσεων με τους άλλους.
Δεν μπορούμε να αρνούμαστε και να υποκρινόμαστε πως δεν έχουμε ανάγκη κανέναν, ότι μόνοι είναι που θέλουμε να πορευτούμε, μόνο και μόνο για να επαληθεύσουμε την υπόγεια αυτή εντολή – άρνησης ανοίγματος χώρου για την ευτυχία – την μεταμφιεσμένη σε φόβο.
Ένας άνθρωπος είναι ώριμος μόνο όταν αποκτήσει την ικανότητα και την προθυμία να δει τον εαυτό του σαν κάποιον μαζί με άλλους και να συμπεριφέρεται στους άλλους όπως θα ήθελε να συμπεριφέρονται σ’ αυτόν.
Να θυμάσαι πως κάθε άνθρωπος που συναντάς κάτι φοβάται, κάτι αγαπά και κάτι έχει χάσει.
 -posted on life relationshops blog-

 “Το βουνό ξυπνά μέσα μου ένα ακατέργαστο, πρωτόγονο πάθος… Πάθος για ζωή, για δράση, για περιπέτεια. Είναι ψέμα πως στο βουνό αισθάνεται κανείς μικρός. Μικρός αισθάνεσαι στην πόλη, χαμένος ανάμεσα σε μυριάδες ανόητα μικροπροβλήματα.Δεν είναι τόσο εύκολο να αποδράσεις από τον καναπέ σου. Αξίζει όμως τον κόπο. Η ορειβασία δεν είναι απλά ένα σπορ.Είναι πρόκληση για μια ξεχωριστή στάση ζωής.
Ένας τρόπος για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας.
Μια διέξοδος για να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τους φίλους μας”
  Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα- πρόλογος από τις «σημειώσεις» του Αρη Θεοδωρόπουλου. Οι «σημειώσεις» αυτές αποτελούν τη θεωρητική διδακτέα ύλη της σχολής ορειβασίας.

Σε καμια περιπτωση δεν θεωρω τον εαυτο μου ορειβατη. Η επαφη μου με τα βουνα ξεκινησε προσφατα κι εχω κανει μερικες αναβασεις και καταβασεις.. Παντα μαθαινεις κατι καινουργιο για σενα οταν εισαι ανοικτος στη φυση. Πραγματικα γνωριζεις τον εαυτο σου καλυτερα στο βουνο οταν εισαι ανοικτος στις προκλησεις του. Γνωριζεις οχι μονο τις σωματικες σου αντοχες αλλα και τις ψυχικες. Ετσι λοιπον την προηγουμενη βδομαδα που ηταν 15αυγουστος ξεκινησα την εκδρομη για τα ορεινα της Ηπειρου με ενα βαρυ κρυολογημα και γκρινια του στυλ οτι καλυτερα να καναμε μπανια στη θαλασσα.. 
Η εκδρομη ηταν γεματη εμπειριες για μενα, αλλα εκεινο που μου εμεινε πιο πολυ ηταν η διασχιση του ποταμου Αωου στον υπεροχο δρυμο της Βαλια Καλντα. Ενας φιλος απο την παρεα ξεστρατισε απο το μονοπατι για να φωτογραφισει απο κοντα το ποταμι και ακολουθησαμε κι εμεις. Ο φιλος μου τοτε προτεινε να περασουμε απεναντι. Κι ετσι μαζι, πηδηξαμε απο πετρα σε πετρα προσεχοντας να  μην γλυστρησουμε και φτασαμε σε ενα βραχο οπου κρατηθηκαμε απο τα κλαδια ενος μικρου δεντρου που ειχε ο βραχος πανω του, και μετα καναμε ενα σαλτο σε μια μεγαλη πετρα και φτασαμε στην απενταντι οχθη… Μπλεχτηκαμε μεσα απο κλαρια δεντρων για να βγουμε απο αλλο δρομο και γω να σκεφτομαι μα τι κανουμε τωρα, τι τρελα μας βαρεσε…αλλα οταν ολοκληρωθηκε η διαδρομη ενιωσα τοσο γεματη και δυνατη που τα καταφερα (την προγουμενη μερα ειχα απογοητευτει που δεν καταφερα να διασχισω τον Βοιδοματη..αλλα πραγματικα δεν νομιζω να υπαρχουν πιο παγωμενα νερα)  και εζησα το τωρα χωρις σκεψεις.. 

Το περασμα λοιπον στην απεναντι πλευρα-οχθη με ανταμοιψε με το παραπανω!

Διαβαστε αυτο το αρθρο γιατ την Αναβρα Μαγνησιας: Υπαρχει ελπιδα τελικα στον τοπο αυτο…

Η μεγάλη ανατροπή μπορεί να έλθει και από ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό 700 κατοίκων
Η μάχη με την μιζέρια, την θλίψη και την ηττοπάθεια έχει αποτελέσματα
Και όλα ξεκίνησαν από λίγους πολύ λίγους
Φυσικά και δεν περίμεναν να λυθούν τα προβλήματα από “άλλους” ποιους “άλλους”;
Η πρωτοβουλία ήταν δική τους και η σκληρή προσπάθεια πάλι δική τους
Αλλά ταυτόχρονα όμως και σιγά – σιγά ενεργοποίησαν και “άλλους” πολλούς “άλλους”
Το μεγαλύτερο στοίχημα ήταν η αλλαγή νοοτροπίας
Ναι στην αρχή υπήρχαν αντιρρήσεις.
Υπήρχαν βαρίδια και στερεότυπα, Αδράνεια, “ωχαδελφισμός”, απάθεια, ηττοπάθεια, κλπ όπως πάντα και παντού.
Αλλά η προσπάθεια κάποιων λίγων, ναι λίγων, πολύ λίγων στην αρχή αλλά στην συνέχεια περισσότερων, πολύ περισσότερων ήταν συστηματική, μεγάλη, δύσκολη και επίπονη .
Δεν έβαλαν ρομαντικούς, άπιαστους στόχους – χίμαιρες Ιδανική συνταγή για απογοήτευση και πισωγυρίσματα .
Είχαν όμως φιλόδοξο όραμα και Αντικειμενικό Σκοπό.
Και προχώρησαν με μικρούς, απτούς, ρεαλιστικούς και εφικτούς στόχους.Και σιγά – σιγά είχαν αποτελέσματα, τα πρώτα τους αποτελέσματα.
Τελικά πείστηκαν όλοι. Βέβαια η προσπάθεια κράτησε συνολικά πάνω από 15 χρόνια. Δεν έγινε “εδώ και τώρα”.
Συνεχίζεται και θα συνεχίζεται.Εξάλλου έχουν πολλά, πάρα πολλά ακόμα να κάνουν.Αλλά το σημαντικότερο: Το κλίμα άλλαξε.
Οι άνθρωποι εκεί είναι πλέον αισιόδοξοι, πιστεύουν στις δυνατότητες τους και αγωνίζονται ειρηνικά και δημιουργικά με υπομονή και επιμονή
Με αγάπη, με κέφι και μεράκι. Και φυσικά κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης φιλικό προς το περιβάλλον και το φυσικό τοπίο.
Και ναι είναι στην Ελλάδα !!!Δεν είναι στην Ελβετία ή σε κάποια Σκανδιναβική χώρα.
Η επιστροφή στις ρίζες μπορεί να είναι και φυγή προς τα εμπρός, μπορεί να έχει σύγχρονο μοντέλο επιστροφής στην αυριανή περιφέρεια και να μην είναι “γραφικό πισωγύρισμα”,δηλαδή μπορεί να προσφέρει σύγχρονες υποδομές και ανέσεις, χωρίς ελλείψεις αλλά κυρίως με σεβασμό και προστασία στο περιβάλλον και στο φυσικό τοπίο.

Ήταν μια μειονεκτική και απομακρυσμένη περιοχή κτυπημένη από την εγκατάλειψη και την αστυφιλία (όπως εξάλλου όλη η ελληνική περιφέρεια)
Οι νέοι έφευγαν και οι ταλαιπωρημένοι ηλικιωμένοι λιγόστευαν. Γελάδια, χοίροι και πρόβατα κυκλοφορούσαν χύμα μέσα στο χωριό και γύρω από αυτό τρεφόμενα με ότι έβρισκαν. Το μικρό χωριό ήταν χωρίς υποδομές, χωρίς οδοποιία, ούτε καν ύδρευση.Το χειμώνα λάσπη το καλοκαίρι σκόνη.Ο πληθυσμός αιμορραγούσε από την αστυφιλία. Εγκατάλειψη, ανέχεια και μιζέρια.
Ενδεικτικά μόνο να πούμε ότι είναι τόσο απομονωμένο αυτό το μικρό χωριό τόσο μακριά δηλαδή από άλλους οικισμούς – Δήμους που εξαιρέθηκε από τον “Καποδιστριακό” νόμο περί συγχωνεύσεων Δήμων και Κοινοτήτων γιατί συγκέντρωνε τις προϋπόθεσες διατήρησης αυτόνομης Κοινότητας
Και πραγματικά τι πιο ωραίο παράδειγμα ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ.
Σήμερα λοιπόν:

Υψηλή ποιότητα ζωής

Αιολικό πάρκο με 20 ανεμογεννήτριες,
Που όχι μόνο τροφοδοτεί τις ενεργειακές ανάγκες αλλά και πουλάνε στην ΔΕΗ το περίσσευμα.
Σχεδιασμός για εγκατάσταση συστήματος τηλεθέρμανσης με κεντρικό λέβητα στο πάνω μέρος του χωριού.Και από εκεί με υπόγειους αγωγούς θα προσφέρει ζεστό νερό και θέρμανση σε όλους τους κατοίκους.Ο λέβητας θα λειτουργεί με καύση βιομάζας (κοπριές ζώων, ξερά φύλλα, άχυρο, κλπ)
Σύντομα και υδροηλεκτρικό εργοστάσιο.Φυσικά όπως πρέπει να είναι τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια .Δηλαδή μικρής κλίμακας και φιλικό στο περιβάλλον .Μια απόλυτα συντονισμένη προσπάθεια απεξάρτησης και απομάκρυνσης από το πετρέλαιο, τον λιθάνθρακα και φυσικά την πυρηνική ενέργεια !!! (που κάποιοι την ξαναθυμήθηκαν πρόσφατα)

Ζωντανό περιβαλλοντικό πολιτιστικό πάρκο.Προστατευμένη παραδεισένια έκταση 240 στρεμμάτων Με τοπική φυσική βλάστηση
Με αιωνόβια πλατάνια και άλλα τοπικά δένδρα.Με πηγές, ποταμό, καθαρά και γάργαρα ορμητικά νερά,
Με γεφύρια, παιδικές χαρές, πετρόκτιστη διακόσμηση,νεροτριβές, μαντάνια και νερόμυλους,κατασκευές για την επεξεργασία και τον καθαρισμό υφασμάτων με τη βοήθεια του νερού.Με λαγούς και ελάφια στο φυσικό τους περιβάλλον και όχι σε ζωολογικό κήπο !!!
να ξεπετάγονται μέσα από ξέφωτα και να τρέχουν ελεύθερα και φυσικά μακριά από κυνηγούς
Άνθρωπος και περιβάλλον συμβιώνουν φυσικά και αρμονικά.

Τρεις υπερσύγχρονες πρότυπες βιολογικές κτηνοτροφικές μονάδες – πάρκα,
Πρότυπο βιολογικό σφαγείο.Το μόνο δημόσιο στην Ελλάδα (ναι δημόσιο, για την ακρίβεια δημοτικό) και το μόνο πιστοποιημένο από την ΔΗΩ
(Οργανισμός Ελέγχου και Πιστοποίησης Βιολογικών Γεωργικών & Κτηνοτροφικών Προϊόντων www.dionet.gr)
Σχεδιασμός για δημιουργία πιστοποιημένου τυποποιητήριου για τα προϊόντα του χωριού.Τα βιολογικά ποιοτικά προϊόντα τους είναι ανάρπαστα

Σε αυτό το χωριό παράγουν βιολογικά ποιοτικά προϊόντα και τα πουλάνε όλα.
Ναι έχουν καταλάβει μόνοι τους τι και πώς πρέπει να παράγουν, που και πώς πρέπει να πουλάνε.

-Κοινωνική μέριμνα & συνοχή,

Σύγχρονες ανέσεις και μέσα για τους νέους οι οποίοι πλέον είναι ικανοποιημένοι και δεν φεύγουν
φροντίδα και ασφάλεια για τους ηλικιωμένους .”Βοήθεια στο σπίτι” .
Γηροκομείο 20 κλινών
Ολοήμερο Νηπιαγωγείο και Δημοτικό με άριστες υποδομές και προδιαγραφές,δωρεάν στέγαση (ξενώνες – διαμερίσματα) για τους δασκάλους και τους γιατρούς.Αγροτικό ιατρείο και σχολεία πάντοτε στελεχωμένα. “Ελάτε σε μας” λένε στους γιατρούς και στους δασκάλους.Και εκείνοι επιδιώκουν να διοριστούν εκεί
Επίσης από τα δημοτικά έσοδα (που είναι πλέον αρκετά) η Κοινότητα για να ενισχύσει τους άστεγους δημότες προσφέρει οικόπεδα στο 1/4 της αντικειμενικής τους αξίας και μάλιστα με αποπληρωμή σε δόσεις !!!

Υψηλό κατά κεφαλή εισόδημα,εισοδήματα από 30 έως 100 χιλιάδες ευρώ,το ποσοστό ανεργίας στο απόλυτο μηδέν !!!
ναι είναι αλήθεια !!! ο κόσμος φεύγει από τις πόλεις και έρχεται στο χωριό
ο πληθυσμός με σημερινό μέσο όρο ηλικίας τα 40 διπλασιάστηκε τα τελευταία 15 χρόνια

Η Κοινότητα έχει δημιουργήσει:
Οδοποιία
Σύστημα ύδρευσης (ναι δεν υπήρχε) .
Γυμναστήριο με τελευταίας τεχνολογίας όργανα,γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ,μουσείο και προχωρούν άμεσα για πισίνα

Αλλά έχουν κάνει και παρκινγκ !!!ναι παρκινγκ για αυτοκίνητα !!!όχι μια αλάνα ή ένα χωράφι αλλά ένα στεγασμένο κλειστό διώροφο (!!!) σύγχρονο παρκινγκ 60 θέσεων.Και δεν αναφέρομαι στο συγκεκριμένο παρκινγκ με την συγκεκριμένη χωρητικότητα
Αναφέρομαι στην ιδέα του παρκινγκ .Ναι ένα παρκινγκ ενταγμένο σε ένα πράσινο μοντέλο ανάπτυξης .Ναι ένα χωριό με παρκινγκ !!!
Απίστευτο και όμως αληθινό.
Γιατί φυσικά δέχονται πολλούς επισκέπτες που έρχονται από μακριά για να δουν και κάποιοι να μελετήσουν από κοντά αυτό το “περίεργο” μοντέλο πράσινης ανάπτυξης και να χαρούν το περιβάλλον και το φυσικό τοπίο και φυσικά να δοκιμάσουν τα ντόπια ποιοτικά τους προϊόντα.
Ναι μιλάμε για τουρισμό που τους κάνει ακόμα πιο γνωστούς και φυσικά ενισχύει και την τοπική τους οικονομία
Ποιος θα μίλαγε για τουρισμό στην ορεινή και αποκομμένη Ανάβρα πριν 15 χρόνια;
Χωρίς χιονοδρομικό κέντρο και άλλους συνήθεις πόλους έλξης;
Φυσικά δεν αναφέρομαι στους συνειδητοποιημένους μοναχικούς εξερευνητές της απομακρυσμένης υπαίθρου που δεν ψάχνουν για μαζικούς πόλους έλξης,αυτοί πιθανώς να επισκέπτονταν και πριν αυτό το χωριό όπως και τα χιλιάδες άλλα μακρινά και αποκομμένα χωριά.Αναφέρομαι στον πολύ κόσμο
Από την άλλη βέβαια και με δεδομένο τον σεβασμό τους στο περιβάλλον (με έργα και όχι στα λόγια)δεν είπαν όμως ας καταργήσουμε τα αυτοκίνητα και ας επιστρέψουμε στα γαϊδουράκια
Γιατί ξέρουν ότι πρέπει να διαχειριστούν όσο γίνεται καλλίτερα τα προβλήματα των αυτοκινήτων
Όπως το παρκινγκ,μακάρι σύντομα να έχουν και ηλεκτροκίνητα αυτοκίνητα για να μην ρυπαίνουν με τα καυσαέρια τους
Ούτως η άλλως από ενέργεια, καθαρή πράσινη ανανεώσιμη ενέργεια (για να τα φορτίζουν) έχουν αρκετή και θα έχουν ακόμα περισσότερη στο άμεσο μέλλον
Αλλά θέλουν να διατηρήσουν και τα πλεονεκτήματα που τους προσφέρουν τα αυτοκίνητα
Π.χ. να μην αισθάνονται αποκομμένοι
Αλλά σαν κοσμοπολίτες (πολίτες του κόσμου) που είναι να μπορούν να κινούνται με άνεση και ασφάλεια και να πηγαίνουν στην Λαμία, στον Βόλο και όπου αλλού θέλουν και όποτε θέλουν για δουλειές και διασκέδαση (θέατρο, συναυλίες, μουσεία, εκδρομές, βόλτες, κλπ)
Ναι ένα πρώην αποκομμένο χωριό λίγων ηλικιωμένων πλέον κατοικείται από σύγχρονους κοσμοπολίτες που ταξιδεύουν παντού και εύκολα

Ναι κάθε χρόνο και για κάποιες ημέρες το χωριό αποκλείεται από τα χιόνια
Εξάλλου είναι ορεινό χωριό όμως οι κάτοικοι δεν βγαίνουν στα κανάλια να μεμψιμοιρήσουν ότι δεν υπάρχει κράτος στεγάζουν τα κτηνοτροφικά τους πάρκα.Nαι τα στεγάζουν !!! ;Eχουν δικά τους εκχιονιστικά μηχανήματα.
Ξέρουν ότι θα χιονίσει (δεν ξαφνιάζονται !!!).Ζουν με αυτό και είναι οργανωμένοι και προετοιμασμένοι για αυτό

Εκμεταλλεύονται όλους τους διαθέσιμους ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους καθώς και μέσα που μπορούν να βρουν (πως θα τα έκαναν εξάλλου όλα αυτά) “ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη”
Είπαμε ότι ήταν αποκομμένοι.Σήμερα όμως δεν είναι.Έχουν εξωστρέφεια.
Αλωνίζουν την Ελλάδα και το εξωτερικό.Παίρνουν πρωτοβουλίες για αλληλουποστηριζόμενες ενέργειες και στοχευμένες δράσεις προσανατολισμένες στον αντικειμενικό τους σκοπό.Ενεργοποιούν και συνεργάζονται με επιστήμονες και επαγγελματίες.Εκδηλώνουν επιστημονικά και τεχνολογικά συνέδρια.
Ναι αυτό το μικρό χωριό.
Προβάλλονται στα ΜΜΕ (εφημερίδες, τηλεόραση, internet, κλπ).Ναι είπαμε έχουν εξωστρέφεια επικοινωνούν και προβάλλονται δεν ομφαλοσκοπούν
Συνεργάζονται με καθηγητές και εντάσσονται σε ερευνητικά ακαδημαϊκά προγράμματα
Και φυσικά αντλούν τα διαθέσιμα κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση (που συνήθως παραμένουν αδιάθετα από άλλους)
Άριστη και πλήρης εκμετάλλευση αυτών των ευρωπαϊκών κονδυλίων τα οποία διατέθηκαν ορθολογικά σε έργα υποδομής (όπως θα έπρεπε δηλαδή !!!)
Ουσιαστικά δηλαδή τι έκαναν;
Το αυτονόητο
Αυτό που λέει η Ευρωπαϊκή Ένωση και η κοινή λογική: Πάρτε λεφτά να αναβαθμίσετε τον τόπο σας (μοντέλο περιφερειακής ανάπτυξης).Και το έκαναν και μάλιστα άριστα και υποδειγματικά. Και όχι διασπαθίζοντας τα ευρωπαϊκά κονδύλια με την βοήθεια των “γνωστών αγνώστων” (όποιος ξέρει από ευρωπαϊκά προγράμματα καταλαβαίνει τι εννοώ) σε χάρτινες και virtual “επενδυτικές προτάσεις”

Aυτες τις μερες εκανα μια ανακαινιση στο μπανιο μου και στο σπιτι επικρατουσε μεγαλη αναστατωση. Το ψυγειο μου χρειαστηκε να αλλαξει θεση κι ετσι καποιες φωτογραφιες που ειχα τοποθετησει πανω του με μαγνητακια επεσαν στο πατωμα. Μια φωτογραφια ηταν μια καρτποσταλ απο το φαρο του Cabo de Sao Vicente στη Ν. Πορτογαλια, το δυτικοτερο ακρο της Ευρωπης.
Αυτη η καρτποσταλ μαζι με ενα μικρο κοκορα (ο κοκορας ειναι το σημα κατατεθεν της Πορτογαλιας, οπως ειναι για την Ελλαδα ο Παρθενωνας κι ο τσολιας) μπιμπελο- σουβενιρ που ειχα παρει απο το ταξιδι μου εκει, ειναι τα μονα αντικειμενα που εχω απο τις διακοπες μου εκεινες. Ηταν το καλοκαιρι του 2007, οταν παρετεινα τις διακοπες μου στην Ισπανια 1 εβδομαδα ακομα για να παω στη Πορτογαλια και συγκεκριμενα στις πανεμορφες ακτες στα νοτιοδυτικα της.

Θυμαμαι οταν περπατουσα στο φαρο αυτο και μετα αγναντευα τον Ατλαντικο ωκεανο απο το περβαζι του κι αντικρυζα τη μαινομενη θαλασσα που χτυπουσε στα βραχια του γκρεμου που ξετυλιγοταν απο κατω μου ενιωσα οτι οχι μονο ημουν πολυ μακρια απο το σπιτι μου αλλα και μια περηφανεια για το που εφτασε η χαρη μου…Μαγευτηκα πραγματικα απο το τοπιο εκεινο και ποιος θα μου το ελεγε οτι το επομενο καλοκαιρι θα βρισκομουν σε εναν αλλο φαρο, αυτη τη φορα στο νοτιοτερο σημειο της Ευρωπης, στη Γαυδο. Μετα απο  μια πεζοπορια στο γεματο κεδρους νησακι της Γαυδου καταληξαμε για ρακι το σουρουπο στο φαρο του νησιου οπου εκτος του οτι γιναμε ντιρλα, γιναμε ολοι μια παρεα εκει..

..Ειχα παει σε μια εκθεση φωτογραφιας πριν 2 μηνες περιπου στο μουσειο Μπενακη στην Πειραιως οπου ο φωτογραφος Παυλος Φυσακης εξεθεσε φωτογραφιες απο τα 4 ακρα της Ευρωπης μεταξυ φυσικα των οποιων ηταν η Γαυδος και η ΝΔ Πορτογαλια. Αυτος πραγματοποιησε αυτο το ταξιδι στα 4 γεωγραφικα ορια της Ευρωπης αναζητωντας να ορισει την ευρωπαικη ταυτοτητα οπως περιεγραφε στο λευκωμα του. Παντως,  και στα 2 ταξιδια μου αυτα ημουν χωρις φωτογραφικη μηχανη και οι εικονες που αποτυπωθηκαν στο μυαλο μου δεν εχουν καμια σχεση με τις στημενες,  επιτηδευμενες φωτογραφιες του.  Τα πραγματα ειναι πολυ απλα..

Σε μεσημεριανη εκπομπη σημερα γνωρισαμε τον Ελληνα αυτο ταξιδευτη. Ενας μεσηλικας 58 ετων με γαλανο, πανεξυπνο βλεμμα που μιλουσε για τις ταξιδιωτικες του εμπειριες. Εχει γυρισει ολο τον κοσμο και ναι, ο κοσμος αποτελειται απο 195 χωρες. Η καταγωγη του ειναι απο την Αρτα απο μεσοαστικη οικογενεια κι απο οτι λεει κανενας στο περιβαλλον του δεν ειχε παρομοιες αναζητησεις οπως αυτος, να γνωρισει δηλαδη τον κοσμο. Ξεκινησε το πρωτο του ταξιδι οταν ηταν φοιτητης και πηγε στη Βουλγαρια και αφου επισκεφτηκε πολλες χωρες της Ευρωπης κι οχι μονο, το εκανε μετα κι επαγγελμα αφου εγινε αρχηγος ταξιδιων σε ταξιδιωτικο γραφειο.
Αποστομωσε την παρουσιαστρια οταν της ειπε οτι ταξιδεψε απο Ελλαδα και πηγε Περσια φτανοντας μεχρι την Κευλανη με 258 δολλαρια και εκεινη τον κοιτουσε λες και ειπε κατι εξωπραγματικο. Ο ανθρωπος ηταν ανοιχτος στην περιπετεια: ταξιδεψε κανοντας οτοστοπ πολλες φορες, καποιες φορες κοιμηθηκε στο υπαιθρο, γνωριστηκε με ανθρωπους που τον κερασαν φαγητο…. 
Μερικες κουβεντες που ειπε σε διαφορα περιοδικα και τις παραθετω:

“Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω την κορυφή του όρους Ελ Μπρουζ, όταν ταξίδευα στην καρότσα ενός φορτηγού στη Γεωργία. Εκλαιγα, ένιωσα πως μου δόθηκε ένα “προνόμιο” που μου επέτρεπε να βλέπω κάτι το οποίο ήταν αδιανόητο για τους πολλούς. Επίσης, οι καταπληκτικές εικόνες στην πεδιάδα Παντανόλ στη Βραζιλία. Ημουν πάνω σε ένα άλογο, γιατί πλημμυρίζει ο ποταμός, και αυτό τον διέσχιζε καλπάζοντας».
 “Αυτο που διδάχθηκα από τα ταξίδια μου είναι η ανοικτή καρδιά που πρέπει να έχουμε. Οσο πιο πολλά χέρια σφίξουμε τόσο πιο πολύ θα ολοκληρωθούμε. Ακόμη και τα βρόμικα από τη δουλειά χέρια κρύβουν έναν θησαυρό. Αυτό που μου έμεινε είναι τα μάτια των ανθρώπων. Η έκφραση που αποτυπωνόταν στο βλέμμα. Είναι το σημαντικότερο μήνυμα.”
 “Πολύς κόσμος αναλώνεται σε ράθυμα Σαββατοκύριακα, ενώ θα μπορούσε τον ίδιο χρόνο με τα ίδια χρήματα να κάνει ενδιαφέροντα ταξίδια. Η ζωή είναι σύντομη και θα πρέπει να σκεφτόμαστε με διαφορετικό μυαλό. Τι αξίζει περισσότερο ένα αυτοκίνητο ή μια «κατάδυση» στο βιβλίο της ζωής που λέγεται ταξίδι και περιπέτεια; Ετσι, συνειδητοποίησα στον δέκατο χρόνο των ταξιδιών μου ότι καλύτερα να γυρίσεις τον πλανήτη παρά να γίνεις ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Κατάλαβα την προσωρινότητα της ζωής»

Ωρα 20.30 Φευγω απο το σπιτι για να κατεβω στην πλατεια Συνταγματος.
20.35 Διασχιζω την παιδικη χαρα της γειτονιας μου οπου τα παδια ειχαν ξεσηκωσει το παρκο με τις φωνες τους και τα παιχνιδια τους. Στιγμες ανεμελιας, τιποτε δε σε προιδεαζει για το σκηνικο που θα ακολουθησει πιο μετα.
20.38 Βγαινω στον κεντρικο δρομο περιμενοντας καποιο ταξι να περασει γιατι τα λεωφορεια δεν κυκλοφορουν λογω συμμετοχης στην απεργια της ΑΔΕΔΥ & ΓΣΕΕ.
20.43 Μπαινω στο ταξι με προορισμο το μετρο Ευαγγελισμου. Ο ταξιτζης ακουγε ραδιοφωνο. Ο δημοσιογραφος μιλουσε για το σκανδαλο για τα στημενα παιχνιδια στο ποδοσφαιρο κατι που ολοι λιγο πολυ ξεραμε και αποκαλυφθηκε τις μερες αυτες που θα ψηφιζοταν το μεσοπροθεσμο. Τυχαιο;
20.52 Β. Κωνσταντινου. Το ταξι δεν μπορουσε να προχωρησει αλλο γιατι η αστυνομια με κλουβες ειχε κλεισει τη Ριζαρη στο υψος του Πολεμικου μουσειου. Πληρωνω και προς στιγμη σκεφτηκα να παρω το μετρο απο Ευαγγελισμο για Συνταγμα αλλα προτιμησα το περπατημα.
20.57 Περναω απο τον κηπο του Ωδειου Αθηνων. Προχωρωντας ακουγα το γδουπο που εκαναν οι σανιδες των σκειτμπορνταδων-ειναι τοπος συναντησης για αυτους το Ωδειο Αθηνων. Κι απ την πλευρα της Β. Κων/νου υπηρχε μποτιλιαρισμα στους δρομους και ακουγονταν οι σειρηνες των περιπολικων. Κατευθυνθηκα προς τη Ρηγιλλης. Στο δρομο επικρατουσε ησυχια και πανταχου παρουσα η αστυνομια. Επειδη κλουβες ειχαν κλεισει το δρομο που οδηγουσε στη Β. Σοφιας, στριβω σ’ενα στενο αριστερα που με οδηγησε στον Εθνικο κηπο. Μια «ανησυχη», σχεδον εκκωφαντικη ησυχια επικρατουσε στο δρομο αυτο.
21.05 Καταφερνω και στριβω στη Β. Σοφιας. Περναω αναμεσα απο τους ματατζηδες. Ενας απο αυτους βρυχοταν σαν το λιονταρι της MGM κανοντας και καλα πλακα. Κανω ενα μορφασμο αποδοκιμασιας. Ενας αλλος παραπονιοταν σε καποιον αλλο «ειμαι εδω 14 ωρες…» Οσο πλησιαζα προς το Συνταγμα ακουγα κατι κροτους που δεν μπορουσα να καταλαβω τι ηταν.
21.10 Φτανω στο υψος της Ακαδημιας. Απο κει και κατω πραγματικα ειχαν οχυρωσει το δρομο προς το Συνταγμα με καγκελα και κλουβες. Ετσι στριβω στην Ακαδημιας και προχωραω προς την Κριεζωτου.
21.12 Γωνια Κριεζωτου και Πανεπιστημου. Ακουγεται ενας κροτος και ενα συννεφο απο χημικα εκτοξευεται στο προσωπο μου αλλα και σε αλλους διαδηλωτες…
21.13 Κανω επιτοπου στροφη και ανηφοριζω γρηγορα προς την Ακαδημιας με δακρυα στα ματια, νιωθωντας απιστευτο τσουξιμο και βηχοντας συνεχως. Πηγαινω στο κοντινοτερο περιπτερο για να παρω νερο και χαρτομαντηλα.. Διαδηλωτες βριζουν τους εκει ματατζηδες γιατι ακολουθουν τις εντολες και ριχνουν δακρυγονα στους ειρηνικους διαδηλωτες. Ναι, ειχα πληροφορηθει για τα επεισοδια που εγιναν νωριτερα αλλα θεωρησα οτι θα ειχαν σταματησει το βραδυ. Μαλιστα απ’ οτι εμαθα απο ανθρωπους που κουβεντιασα μαζι τους θα γινοταν και καποια συναυλια στο Συνταγμα εκεινη την ωρα.
21.20 Καταφερνω να συννενοηθω με την παρεα που με περιμενε στο Public. Τελικα συναντιομαστε στον Σταυρου στην Ακαδημιας. Μου διηγοταν οτι βγαινοντας απο το μετρο δε μπορουσε να αναπνευσει απο τα χημικα κι οτι η κατασταση εχει ξεφυγει.
21.30 Αποφασιζουμε να προχωρησουμε προς την πλατεια μιας και ειχαν σταματησει να ριχνουν δακρυγονα. Περναμε μπροστα απο τα μεγαλα ξενοδοχεια, Μ Βρετανια, King George, Athens Plaza. Το πεζοδρομιο ηταν γεματα σπασμενα μαρμαρα και σκουπιδια. Φωτια ειχαν αναψει κοντα σε κολωνα της ΔΕΗ και ειχαν γραψει ενα σωρο συνθηματα στους τοιχους των ξενοδοχειων. Οι εισοδοι τους ηταν καλυμμενοι με καγκελα και ρολα προστασιας. Τιποτα δε θυμιζε την αιγλη τους μολις μερικες ωρες πριν. Ζηταμε μασκα απο καποιον ο οποιος ευτυχως ειχε δυο.
Εντωμεταξυ ο αερας να μυριζει την τσικνα απο τους πλανοδιους σουβλατζηδες που εχουν κανει χρυσες δουλειες τοσες μερες, ανακατωμενος μαζι με καπνο απο χημικα. Και αναρωτιομασταν πως ειναι δυνατον να εχει καποιος ορεξη για ενα «καπνιστο» σουβλακι.. Φτανουμε στο χωρο της πλατειας, ηδη ακουγονταν απο τα μικροφωνα τραγουδια των Tiger Lillies. Πολλοι διαδηλωτες ειχαν καθησει οκλαδον μπροστα στην εισοδο του μετρο και ειχαν το βλεμμα προς τα σκαλια της πλατειας. Δε μπορουσαμε να διακρινουμε τι εβλεπαν. Μετα απο λιγο μπορεσαμε να δουμε οτι ηταν οι Τiger Lilies που τραγουδουσαν live. Μου φανηκε λιγο παραταιρη η παρoυσια τους στο χωρο αλλα να μου πεις και τι δεν ηταν παραταιρο εκεινες τις ωρες…
Παρατηρωντας το χωρο γυρω μου εβλεπες μια θολη ατμοσφαιρα απο τους καπνους, τα ματ στεκονταν σχεδον παντου, πολυς κοσμος ειχε απλωσει στο προσωπο του κρεμα για να προστατευτει απο τη ριψη των καπνογονων, χαζευε η φωτογραφιζε.. Αναμικτα συναισθηματα οργης, αποριας και αμηχανιας.
22.20 Φευγουμε κι εμεις μιας και δεν υπηρχε τιποτα για το οποιο να αξιζε να βρισκεσαι εκει. Η ολη κατασταση προκληθηκε παντελως ξεδιαντροπα. “Σουβενιρ” εμεινε η μασκα…