Λιγο πριν να μπει το 2016..

Δε γραφω συχνα αγαπημενο μου ημερολογιο. Το ξερω εχεις δικιο να μου παραπονιεσαι…δεν εχω χρονο για μενα αυτον τον καιρο. Κι οταν βρισκω λιγο θελω να χαζευω στο ιντερνετ..
Δικαιολογιες θα μου πεις, το ξερω οτι εισαι το φιλαρακι μου, οτι οταν γραφω μπαινουν οι σκεψεις μου σε μια σειρα, οτι εκφραζομαι κι οτι φευγει ενα βαρος απο μεσα μου..
Καμια φορα αναρωτιεμαι μηπως τα εχω πει ολα? Μπα, εχει τοσα πραγματα η ζωη να σου δειξει που δεν υπαρχει αυτη η περιπτωση. Η ζωη στην ξενιτια δεν ειναι ευκολη. Και σκεφτομαι μηπως ηρθε η ωρα να καταγραψω ποια ειναι αυτα που με δυσκολευουν και ποια ειναι αυτα που μου αρεσουν στη χωρα της Νορβηγιας.

1. η γλωσσα: ειναι αυτο που ηξερα απο πριν και το βιωνω καθε μερα οτι αποτελει εμποδιο στην επικοινωνια και στην εξελιξη μου επαγγελματικα. Θυμαμαι μολις πατησα το ποδι μου στο αεροδρομιο του Οσλο την πρωτη φορα και εβλεπα τις διαφορες πινακιδες και ακουγα τους ανθρωπους να μιλουν, ειπα μεσα μου “ωχ..ποτε θα καταλαβαινω τι λετε?”. Ειναι μια γλωσσα ευκολη ως προς τη γραμματικη- αν εξαιρεσεις την ιδιοτροπια που εχουν με το οριστικο αθρο-και δυσκολη στην προφορα της. Ενω στην ελληνικη και στις λατινογενεις γλωσσες το οριστικο αρθρο μπαινει μπροστα απο το ουσιαστικο, στη νορβηγικη μπαινει στο τελος της λεξης κολλητα. Πχ ενα σπιτι=et hus, το σπιτι= huset σαν να λεγαμε στα ελληνικα σπιτιτο! Ε αυτο, ο νους ενος ανθρωπου που σε ολη του τη ζωη το ξερει οτι προηγειται της λεξης, δε μπορει να το συνηθισει στον προφορικο λογο. Γενικα ειμαι καλυτερα απο οτι οταν ηρθα. Μπορω να κανω μια κουβεντα με εναν ενηλικα σε ενα βασικο προς καλο επιπεδο. Απλα συνειδητοποιω οτι μου βγαινει και ενα μπλοκαρισμα που δεν εχει να κανει ουτε με τη δυσκολια της γλωσσας ουτε με την ηλικια που μαθαινω τη γλωσσα. Με εχω πιασει να σκεφτομαι, μα καλα σε αυτην την ηλικια καθομαι και μαθαινω νορβηγικα αντι να κανω κατι αλλο? Και κει ειναι νομιζω που το σαμποταρω λιγο…
2. το σκοταδι: την πρωτη χρονια που ημουν στη Νορβηγια και περασα ολο τον χειμωνα το εβλεπα σαν παρατηρητης περισσοτερο, το εξεταζα σαν φαινομενο. Τη δευτερη χρονια που ειμαι εκει με επηρεαζει. Μου λειπει το φως. Ευτυχως που ειμαι σε ενα προγραμμα του τοπικου Οαεδ και κανω πρακτικη σε ενα νηπιαγωγειο για τη γλωσσα και ειμαι εξω στη φυση αρκετα κι οχι κλεισμενη σε καποιο χωρο, κι ετσι δεν με εχει παρει πολυ απο κατω.
3. η νοοτροπια: ειναι γενικα κλειστοι, καταθλιπτικοι ανθρωποι, οταν κανουν πλακα κανουν χοντραδες, πινουν πολυ σε σημειο να ξεχασουν ποιοι ειναι, εχουν απαιτησεις απο σενα αλλα δε θελουν να απαιτησεις απο αυτους, ειναι ολιγον βαρβαροι. Λειτουργουν σα ρομποτακια κι αν τους βγαλεις απο το συστημα μπλοκαρουν. Παρολα αυτα εχω γνωρισει καποιους ντοπιους που τους εκτιμω πολυ και πιστευω οτι η σταση που εχω να συγκρινω ειναι αυτη που με σαμποταρει. Χρειαζεται να δειξω συμπονοια κι οχι γιατι ειμαι ανωτερο ον, αλλα γιατι ειναι συνανθρωποι μου που εχουν μεγαλωσει σε παγωμενο κλιμα με ανισορροπια στο θεμα του ηλιου. Αυτο απο μονο του ειναι ενα θεμα.
4. το φαγητο: λογω του οτι ειναι στο παγωμενο βορρα αυτη η χωρα, δεν εχει την ποικιλια φρουτων και λαχανικων που εχει η Μεσογειος. Ετσι αναγκαζομαστε να τρωμε τα ιδια και τα ιδια φαγητα. Γι αυτο δε μπορουμε να κανουμε και πολλα πραγματα.

Τι μου αρεσει σε αυτη τη χωρα?

Η απλα που εχει, το πολυ πρασινο. Μου αρεσει που τα δαση ειναι τοσο διπλα στην πολη του Οσλο και αρα προσβασιμα. Μου αρεσει που γενικα τα μεσα μαζικης μεταφορας ερχονται στην ωρα τους. Μου αρεσει που σχεδον σε οποια δημοσια υπηρεσια εχω παει ειναι περιποιημενα μεσα, οχι παρατημενα. Μου αρεσει που τιμουν τις παραδοσεις τους, τα τρολ, δηλαδη τα ντοπια ξωτικα ειναι σε μεγαλη υποληψη, οπως και οτι το τιμουν τη σημαια τους, Μου αρεσει που τα περισσοτερα πραγματα γινονται ηλεκτρονικα και οι πληρωμες επισης. Μου αρεσει που ολες οι καφετεριες εχουν smouthies και μαλιστα με κατι berries δικα τους.

Παντα με προσελκυε η ιδεα του εξωτερικου απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου. Η αληθεια ειναι οτι η Νορβηγια δεν ηταν η επιλογη μου. Μαλιστα καποτε ειχα παει πιο μικρη και ειχα πει οτι δε θελω να ξαναπαω σε αυτη τη χωρα και βρεθηκα να ειμαι εκει οικονομικος μεταναστης. Δεν ξερω ποσο θα θα μεινω. Παντως η χωρα αυτη με εχει βοηθησει να καταλαβω πολλα πραγματα για μενα στο προσωπικο ταξιδι της ενδοσκοπησης. Και ειναι πολλα που ακομα δεν εχω αντιληφθει καν. Και ειμαι ευγνωμων για ο,τι μου εχει προσφερει.
Εκεινο που θελω απο μενα για τη νεα χρονια που ερχεται σε πολυ λιγο ειναι να επικεντρωθω σε αυτα που εχω και οχι σε αυτα που μου λειπουν. Ειναι κατασκευασμα του νου αυτο. Δε μου λειπει κατι. Ειμαι εκει που πρεπει να ειμαι τη συγκεκριμενη χρονικη στιγμη. Να αποδεκτω οτι ετσι πορευομαι στο χρονο, με αυτα τα χμλ/ωρα. Και γεννηθειτω το Θελημα Σου…