Είμαστε θεϊκά πλάσματα που υποδύονται ανθρώπινους ρόλους. Έχουμε εμπειρίες που μας οδηγούν σκαλί σκαλί και χτίζουν αυτό που είμαστε. Οι αποτυχίες και τα λάθη είναι μέρος της γνώσης μας για τη ζωή. Ο φόβος, η μοναξιά, οι τύψεις, ο έλεγχος, η τελειομανία είναι τα εμπόδια που στήνουμε για να μην πλησιάσουμε τα όνειρά μας. Μπορούμε να έχουμε οτιδήποτε επιθυμήσουμε αλλά η απαξίωση για τον εαυτό μας δεν μας το επιτρέπει. Η αγάπη ξεκλειδώνει την πόρτα για να δεχτούμε.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “Το καθήκον σου δεν είναι να αναζητάς την αγάπη, αλλά τα φράγματα που έχτισες μέσα σου για να την εμποδίσεις”.

Συνηθίζει δυστυχώς κανείς τα πάντα. Τόσο την κατάθλιψη όσο και την ευτυχία. Ακόμα και την ανοησία, την αναλγησία, τη φτώχεια και την πείνα, την φιλαργυρία, την υποκρισία, τον φαρισαϊσμό. Συνηθίζει τους γιατρούς που παίρνουν φουσκωμένα φακελάκια για να χειρουργήσουν τον ετοιμοθάνατο και τους πρώην υπουργούς που κυκλοφορούν με πλαστές πινακίδες. Συνηθίζει να βλέπει την καταστροφή της κοινωνίας και να μένει μουγγός και άπρακτος. Συνηθίζει να βλέπει τους νεκρούς να πολλαπλασιάζονται γύρω του. Άλλοι αυτόχειρες, άλλοι από κρύο ή από πείνα ή από …απόγνωση. Και δεν επαναστατεί. Θεέ μου…

 

Συνηθίζεις την αυτοκαταστροφή σου. Και γίνεσαι ένα με τον όχλο. Όταν δεν μπορείς να συνηθίσεις είσαι πιο ταραγμένος, πιο δυστυχισμένος, δε σε χωράει αυτός ο τόπος, θέλεις να φύγεις, να εξαφανιστείς. Είναι καλύτερα λοιπόν να γίνεις αναίσθητος∙ να πεις : «δε βαριέσαι, εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;», είναι καλύτερα να αποστασιοποιηθείς ή να ψευτογκρινιάζεις ασταμάτητα παρά να ζητάς περισσότερες φασαρίες και προβλήματα. Είναι καλύτερα να θάψεις την ευαισθησία σου, να πεθαίνεις σιγά-σιγά, μέρα την μέρα, ώρα την ώρα… Είναι πιο εύκολο έτσι γιατί συνηθίζεις και τον ίδιο τον θάνατο σου.

 

Η συνήθεια, όσο βολική κι αν είναι σου καταστρέφει λίγο-λίγο κάθε ευαισθησία. Έρχεται ο αδελφός σου να σου ζητήσει βοήθεια, που μπορεί να είναι ασήμαντη για σένα, (τι είναι τελικά πιο σημαντικό στη ζωή απ’ το να βοηθήσεις τον ίδιο τον αδελφό σου) και από συνήθεια δε του την προσφέρεις. Σου ακούγεται υπερβολικό; Αυτό όμως κάνεις! Δες τον αδελφό στα μάτια κάθε συνανθρώπου σου και νιώσε πόσοι γύρω σου έχουν ανάγκη από αυτή τη βοήθεια. Οι συνήθειες σου όμως , ο τρόπος που έχεις προγραμματιστεί, το software σου, σου δίνουν ένα αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς ώστε να επιμείνεις στην εγωιστική σου δράση. Πόση ασφάλεια αλήθεια μπορείς να βρεις σ’ αυτήν την πλάση που όλα τόσο ταχύτατα αλλάζουν; Πόσο μπορεί να αναπτυχθεί η εγρήγορση και η ευαισθησία μέσα σ’ αυτή την εικονική ασφάλεια; Πόσο μέρος του Όλου μπορείς να αντιληφθείς χωρίς ευαισθησία; Ψευδαίσθηση και πλάνη η ζωή σου. Τα πάντα γρήγορα καταντούν συνήθεια, ακόμη και η υποκρισία σου που δεν τη βλέπεις πια σαν υποκρισία αλλά σαν αλήθεια. Και ύστερα έρχεται η πλήξη και η ματαιότητα και δεν καταλαβαίνεις το γιατί. Η έλλειψη νοήματος για τη ζωή. Γιατί η συνήθεια, η συνεχής επανάληψη των ίδιων και των ίδιων πραγμάτων, περιορίζουν αυτό το ασύλληπτο φαινόμενο που ονομάζουμε ζωή και το εκφυλίζουν σε κάτι μικρό, ελάχιστο κι ανάξιο. Σε κάτι χωρίς νόημα. Στη ζωή σου έτσι όπως την κατάντησες. Στη ζωή έτσι όπως την αντιλαμβάνεσαι με την μυωπική όρασή σου.

 

Φόβος, θλίψη, ενοχές, προσκολλήσεις, ματαιοδοξίες… Δε μπορεί, όλο αυτό το νταβαντούρι κάποιο λόγο έχει. Κανένα όμως απαντημένο από άλλον γιατί δε θα μπορέσει ποτέ να απαλύνει την τραχύτητα της ανάμνησης του πόνου σου. Δε θα μπορέσει να εξηγήσει πως μπόρεσες και χάλασες ανούσια τόσες μέρες απ’ τη ζωή σου. Η ίδια η ζωή στις πήρε πίσω. Και τι σου άφησε αλήθεια; Πόσο αγάπησες; Πόσο πόνεσες συνειδητά; Πόσες φορές ξέχασες τις δικαιολογίες και ξεπέρασες την ανθρώπινη φύση σου; Πόσες φορές έχασες την ανάσα σου; Πόσες στιγμές θυσίασες το εγώ σου για το γενικότερο καλό;

 

Αν όλα αυτά σου ακούγονται παράλογα δεν πειράζει. Είναι η συνήθεια που σ’ έχει καταβάλλει. Το αύριο δυστυχώς δεν πρόκειται να σου χαριστεί. Δεν χαρίστηκε ποτέ σε κανένα. Ποτέ σε έναν αναίσθητο άνθρωπο. Το πολύ-πολύ να σου δώσει λίγες μέρες ακόμη να χαλάσεις. Και είναι η συνήθεια φίλε μου που σκοτώνει την ευαισθησία. Να την προσέχεις όσο μπορείς. Ζωή χωρίς ευαισθησία είναι νεκρή ζωή. Προσοχή σημαίνει επίγνωση. Προσοχή σημαίνει ευαισθησία. Το να είσαι ολοκληρωτικά ευαίσθητος σημαίνει να είσαι ολοκληρωτικά ζωντανός. Αυτή είναι η αληθινή αγάπη κι όχι η αγάπη που πουλιέται στα παζάρια της κοινωνίας που δημιουργήσαμε.

–απο την εναλλακτικη δραση–

1.    Τα μιλούν σε ολόκληρο τον κόσμο
Πάνω από 200.000.000 άνθρωποι μιλούν Γαλλικά στις 5 ηπείρους. Η Γαλλοφωνία περιέχει 68 Κράτη και κυβερνήσεις (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας). Είναι η δεύτερη σε σειρά ξένη γλώσσα που μαθαίνει κανείς, μετά τα Αγγλικά και η ένατη σε σειρά που ομιλείται περισσότερο σε ολόκληρο τον κόσμο. Είναι επίσης η μόνη γλώσσα μαζί με τα Αγγλικά που μπορεί κανείς να τη μάθει σε όλες τις χώρες του κόσμου. Η Γαλλία διαθέτει το μεγαλύτερο δίκτυο πολιτιστικών ιδρυμάτων στο εξωτερικό όπου γίνονται μαθήματα Γαλλικών.

2.    Γλώσσα για να βρεις εργασία
Το να μιλάει κανείς Γαλλικά και Αγγλικά είναι ένα ατού για να πολλαπλασιάσει τις ευκαιρίες του στη διεθνή αγορά εργασίας. Η γνώσση των Γαλλικών ανοίγει πόρτες στις Γαλλικές εταιρίες στη Γαλλία, σε όλες τις γαλλόφωνες χώρες (Καναδά, Ελβετία, Βέλγιο, Αφρική) αλλά και στην Ελλάδα (L’Oréal, Longchamps, Louis Vuitton, Sephora, κλπ). Η Γαλλία, που είναι 5η εμπορική δύναμη και 3ος τόπος υποδοχής για τις ξένες επενδύσεις, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή σε οικονομικό επίπεδο.

3.    Γλώσσα πολιτισμού
Τα Γαλλικά είναι η διεθνής γλώσσα για την κουζίνα, τη μόδα, το θέατρο, τη ζωγραφική, το χορό και την αρχιτεκτονική. Με το να γνωρίζει κανείς Γαλλικά, έχει πρόσβαση στα πρωτότυπα γαλλικά και γαλλόφωνα λογοτεχνικά κείμενα, αλλά επίσης στον κινηματογράφο και το τραγούδι. Τα Γαλλικά είναι η γλώσσα του Βίκτωρος Ουγκό, του Μολιέρου, του Λεοπόλδου Σεντάρ Σενγκόρ, της Εντίθ Πιάφ, του Ζαν-Πωλ Σαρτρ, του Αλέν Ντελόν, του Ζινεντίν Ζιντάν και πολλών άλλων.

4.    Γλώσσα ταξιδιών
Η Γαλλία έχει τους περισσότερους επισκέπτες από όλες τις χώρες του κόσμου, καθώς έχει πάνω από 70.000.000 επισκέπτες το χρόνο. Μιλώντας Γαλλικά είναι πολύ πιο ευχάριστο να επισκεφθεί κανείς το Παρίσι και όλες τις περιοχές της Γαλλίας (από την Κυανή Ακτή μέχρι τις χιονισμένες κορυφές των Άλπεων και τα άγρια παράλια της Βρετάνης) αλλά επίσης να καταλάβει τον πολιτισμό, τη νοοτροπία και τη ζωή «αλά Γαλλικά». Τα Γαλλικά είναι επίσης χρήσιμα όταν επισκέπτεται κανείς την Αφρική, την Ελβετία, τον Καναδά, το Μονακό, τις Σεϋχέλλες ….

5.    Γλώσσα για σπουδές στα Γαλλικά Πανεπιστήμια
Το να μιλά κανείς Γαλλικά του επιτρέπει να σπουδάσει στη Γαλλία, στα περίφημα πανεπιστήμια ή στις οικονομικές και πολυτεχνικές σχολές, που έχουν καταταχθεί ανάμεσα στα καλύτερα ανώτατα ιδρύματα της Ευρώπης και του κόσμου. Οι μαθητές που μιλούν άπταιστα Γαλλικά μπορούν να επωφεληθούν από τις υποτροφίες της γαλλικής κυβέρνησης για να φοιτήσουν  στον τρίτο κύκλο σπουδών στη Γαλλία σε όλες τις σχολές και να αποκτήσουν ένα πτυχίο παγκοσμίως αναγνωρισμένο.

6.    Η άλλη γλώσσα των διεθνών σχέσεων
Τα Γαλλικά είναι επίσημη γλώσσα στον ΟΗΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την  ΟΥΝΕΣΚΟ, το ΝΑΤΟ, το Διεθνές Συμβούλιο Ολυμπιακών Αγώνων, το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό … και σε πολλές διεθνείς δικαιοδοτικές αρχές. Τα Γαλλικά είναι η γλώσσα των τριών πόλεων – εδρών των ευρωπαϊκών οργανισμών: του Στρασβούργου, των Βρυξελλών και του Λουξεμβούργου.

7.    Γλώσσα για «άνοιγμα» στον κόσμο
Μετά τα Αγγλικά και τα Γερμανικά, τα Γαλλικά είναι η τρίτη γλώσσα στο Διαδίκτυο πάνω από τα Ισπανικά. Το να καταλαβαίνει κανείς Γαλλικά του επιτρέπει να αποκτήσει ένα άλλο βλέμμα στον κόσμο επικοινωνώντας με γαλλόφωνους όλων των ηπείρων και έχοντας ενημέρωση χάρη στα μεγάλα διεθνή μέσα στα Γαλλικά (TV5, France 24, Radio France Internationale).

8.    Μία ευχάριστη γλώσσα
Τα Γαλλικά είναι μία εύκολη γλώσσα να τη μάθει κανείς. Υπάρχουν πολλά μοντέρνα βιβλία για να μάθει κανείς Γαλλικά διασκεδάζοντας είτε είναι παιδί είτε ενήλικος. Μπορεί επίσης πολύ γρήγορα να επικοινωνήσει στα Γαλλικά.

9.    Γλώσσα – κλειδί για άλλες γλώσσες
Η γνώση Γαλλικών επιτρέπει την εύκολη εκμάθηση άλλων γλωσσών, κυρίως λατινογενών (Ισπανικών, Ιταλικών, Πορτογαλικών ή Ρουμανικών) αλλά και Αγγλικών, καθώς πάνω από το 50% του Αγγλικού λεξιλογίου προέρχεται από τη Γαλλική γλώσσα.

10.    Γλώσσα του έρωτα και του πνεύματος
Το να μαθαίνει κανείς Γαλλικά, είναι καταρχάς η ευχαρίστηση της εκμάθησης μίας όμορφης, πλούσιας και μελωδικής γλώσσας την οποία συχνά αποκαλούν γλώσσα του έρωτα. Τα Γαλλικά είναι επίσης μία αναλυτική γλώσσα που δομεί τη σκέψη και αναπτύσσει το κριτικό πνεύμα, πράγμα που είναι χρήσιμο σε συζητήσεις ή συναλλαγές γενικότερα στη ζωή μας.

Το παρακατω αρθρο ειναι απο την Amy Rees Anderson, Managing Partner της REES Capital. Αν και δεν εχω απολυτως καμια σχεση με το χωρο της αυτα που γραφει περι ακεραιοτητας στο χωρο εργασιας, εχουν βαση σε ολες τις πτυχες της ζωης. Το να ξερεις να κανεις το σωστο για σενα, θελει πολλη δουλεια. Θελει εναρμονιση του νου με την καρδια. Αυτο που λενε οι ξενοι “εχει κοτσια αυτος”, εμεις παλι το λεμε “εχει μερακι, το λεει η ψυχουλα του” ειναι κατι που χτιζεται μερα με τη μερα. Οποιος ειναι ακεραιος, περαν του οτι ζει ελευθερα, κανει και καλο υπνο 🙂

“Το να ζεις με ακεραιότητα σημαίνει: Να μη συμβιβάζεσαι με λιγότερα από αυτά που γνωρίζεις ότι αξίζεις στις σχέσεις σου. Να ζητάς αυτά που θέλεις και έχεις ανάγκη από τους άλλους. Να λες την αλήθεια σου παρά ότι μπορεί να προκαλέσει σύγκρουση η ένταση. Να συμπεριφέρεσαι με τρόπους που εναρμονίζονται με τις προσωπικές σου αξίες. Να κάνεις επιλογές με βάση αυτά που πιστεύεις εσύ και όχι αυτά που πιστεύουν οι άλλοι.”

“Living with integrity means: Not settling for less than what you know you deserve in your relationships. Asking for what you want and need from others. Speaking your truth, even though it might create conflict or tension. Behaving in ways that are in harmony with your personal values. Making choices based on what you believe, and not what others believe.”
Της Amy Rees Anderson (FB)

“Αν θα μπορούσα να διδάξω μόνο μία αρχή ως στάση ζωής θα ήταν η εξής:

Η επιτυχία έρχεται και παρέχεται, αλλά η ακεραιότητα είναι παντοτινή. «Ακεραιότητα», σημαίνει να κάνουμε το σωστό, ανά πάσα στιγμή και σε όλες τις περιστάσεις, έστω και αν κάποιος μας παρακολουθεί. Χρειάζεται θάρρος για να κάνει κάποιος το σωστό, ανεξαρτήτως των συνεπειών.
Το να χτίσετε την εικόνα της ακεραιότητας του χαρακτήρα σας, θα σας πάρει χρόνια, αρκεί όμως μόλις ένα δευτερόλεπτο για να τη χάσετε.
Έτσι μην επιτρέψετε ποτέ στον εαυτό σας να κάνει το ο,τιδήποτε που θα τη βλάψει.

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η ακεραιότητα δεν βρίσκεται και αρκετά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Ζούμε σε έναν κόσμο που καλλιεργεί το ρητό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και το οποίο έχει γίνει αποδεκτό από πάρα πολλές σχολές σκέψης.Οι άνθρωποι των πωλήσεων υπόσχονται στους εν δυνάμει πελάτες τους, παραπάνω από εκείνα που μπορούν πραγματικά να τους προσφέρουν, στο όνομα των μηνιαίων τους στόχων. Οι υποψήφιοι προς εργασία υπερβάλλουν στις συνεντεύξεις που δίνουν με τους εν δυνάμει εργοδότες τους, επειδή χρειάζονται απεγνωσμένα τη θέση εργασίας που προσφέρεται.
Οι CEOs υπερεκτιμούν τα εκτιμώμενα κέρδη τους, επειδή δεν θέλουν τα εκάστοτε διοικητικά συμβούλια των εταιρειών να τους αντικαταστήσουν.
Οι επιχειρηματίες υπερτιμολογούν τα περιουσιακά τους στοιχεία επειδή θέλουν την υψηλότερη δυνατή αξιολόγηση από έναν υποψήφιο επενδυτή.
Οι επενδυτές υποτιμούν την αξία μίας εταιρείας, προκειμένου να τη διαπραγματευτούν σε χαμηλότερη τιμή.
Οι εκπροσώποι εξυπηρέτησης πελατών των εταιρειών καλύπτουν ένα λάθος που έκαναν, επειδή φοβούνται ότι ο πελάτης θα τους εγκαταλείψει και θα πάει σε άλλον ανταγωνιστή.
Οι εργαζόμενοι επικαλούνται τη δικαιολογία της «ασθένειας», επειδή δεν έχουν άλλο υπόλοιπο αδείας για να κάνουν τα απαραίτητα χριστουγεννιάτικα ψώνια τους.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί κι άλλο, και σε κάθε περίπτωση όσοι διαπράττουν την κάθε “ανέντιμη” πράξη, επικαλούνται στους εαυτούς τους τη διακαιολογία ότι καλώς έκαναν και φέρθηκαν έτσι διότι τελικά κατάφεραν το πολυπόθητο αποτέλεσμα που ήθελαν.

Ο κόσμος έχει την εντύπωση ότι θα αποκτήσει γρήγορα τη δύναμη που επιθυμεί να έχει εάν «κόψει δρόμο» και ενεργήσει χωρίς τους περιορισμούς της ηθικής.
Η ανεντιμότητα μπορεί να παρέχει μία στιγμιαία ικανοποίηση, αλλά ποτέ δεν θα διαρκέσει. Μπορώ να σκεφτώ πολλά παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι είναι επιτυχημένοι επειδή ακριβώς δεν είχαν αυτή την ακεραιότητα, γεγονός που δημιουργεί μία ψευδή αντίληψη του δρόμο προς την επιτυχία που θα πρέπει κανείς να ακολουθήσει.
Το κάθε άτομο στα παραπάνω παραδείγματα ενδεχομένως να κερδίσει το στιγμιαίο αποτέλεσμα, αλλά δυστυχώς, ότι αυτό το στιγμιαίο αποτέλεσμα έρχεται μαζί με την πληρωμή ενός απίστευτα υψηλού τιμήματος με εκτεταμένες συνέπειες.
Αυτό το άτομο έχει χάσει την ικανότητά του να είναι αξιόπιστο ως ακέραιος χαρακτήρας, που είναι το πιο πολύτιμο αγαθό στη ζωή μας.
Τα χρηματικά κέρδη ή η εξουσία είναι προσωρινά, αλλά το κέρδος που εισπράττετε από όσους σας θεωρούν ως ακέραιο άνθρωπο θα είναι για όλη τη ζωή σας.
Κάθε ένας που σας εμπιστεύεται, θα μεταφέρει την εμπιστοσύνη που τρέφει στο πρόσωπό σας σε κάποιους τουλάχιστον συνεργάτες τους, και ο λόγος του χαρακτήρα σας θα εξαπλωθεί σαν πυρκαγιά.
Η αξία της εμπιστοσύνης που εκπέμπετε είναι πολύ πιο πέρα από οτιδήποτε που μπορεί να μετρηθεί.
Για τους επιχειρηματίες σημαίνει ότι οι επενδυτές είναι πρόθυμοι να τους εμπιστευθούν τα λεφτά τους.
Για τους εργαζόμενους, η ακεραιότητα του χαρακτήρα τους, σημαίνει ότι ο προϊστάμενος ή ο διευθυντής τους είναι πρόθυμοι να τους εμπιστευθούν και να τους αναθέσουν μεγαλύτερες ευθύνες αλλά και ευκαιρίες επαγγελματικής εξέλιξης.
Για τις εταιρείες σημαίνει ότι οι πελάτες τους εμπιστεύονται δίνοντάς τους όλο και περισσότερες δουλειές.
Για εσάς, η ακεραιότητα σημαίνει ότι έχετε μία ολόκληρη στρατιά ανθρώπων στο πλευρό σας που είναι πρόθυμοι να κάνουν το παραπάνω βήμα για να σας βοηθήσουν διότι ξέρουν ότι συστήνοντάς σας και σε άλλους δεν θα θιχτεί ποτέ η φήμη του δικού τους ακέραιου χαρακτήρα.
Ναι, η εμπιστοσύνη που σας δείχνουν όλοι οι άλλοι είναι πέρα και από ο,τιδήποτε που να μπορεί να μετρηθεί, διότι σας αποφέρει απεριόριστες ευκαιρίες και ατελείωτες δυνατότητες.

Το αντίθετο όμως συμβαίνει στη διαφορετική περίπτωση. Ο Γουόρεν Μπάφετ, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Berkshire Hathaway είπε το καλύτερο: «Όταν θέλετε να προσλάβετε κόσμο κοιτάξτε να έχουν τρεις αξίες: ακεραιότητα, ευφυΐα και ενέργεια. Εάν δεν διακατέχονται από την πρώτη αξία, τότε οι άλλες δύο θα σας σκοτώσουν.»
Η έλλειψη ειλικρίνειας ενός ατόμου τελικά θα καλύψει τη διαφορά. Μπορεί να μην συμβεί σήμερα, ούτε και μετά από πολλά χρόνια, αλλά να είστε σίγουροι πως κάποια στιγμή θα συμβεί.
Μία συμβουλή σε όσους προσπαθούν να γίνουν ακέραιοι χαρακτήρες: Αποφύγετε όσους δεν είναι αξιόπιστοι.
Μην συνεργάζεστε με αυτούς. Μην συνδέεστε μαζί τους. Μην τους δικαιολογείτε. Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να δελεαστεί και να πιστέψετε ότι ενώ μπορούν να είναι ανέντιμοι με τους άλλους, δεν θα είναι ποτέ μαζί σας.
Αν κάποιος είναι ανέντιμος σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής του, να είστε βέβαιοι ότι θα είναι και σε πολλές άλλες πτυχές της ζωής του.
Δεν μπορείτε να απορρίψετε ακόμη και εκείνες τις μικρές καθημερινές πράξεις ανεντιμότητας, όπου κάποιος παίρνει δύο εφημερίδες από το περίπτερο και πληρώνει μόνο τη μία.
Γενικότερα, εάν κάποιος δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος στα απλούστερα θέματα ειλικρίνειας τότε πώς μπορεί ενδεχομένως να είναι έμπιστος σε χρονοβόρες και πολύπλοκες επιχειρηματικές συναλλαγές;
Υπάρχει μια πινακίδα στον τοίχο του γραφείου μου, η οποία έχει ως εξής: «Κάνε ό,τι είναι σωστό και η συνέπεια ας ακολουθήσει».
Χρησιμεύει ως μια καθημερινή υπενθύμιση ότι η επιτυχία πράγματι έρχεται και παρέρχεται, αλλά η ακεραιότητα θα μείνει για πάντα.”

Η ζωή με πάει ή την πάω; Είναι κάτι που συχνά αναρωτιέμαι όταν δεν αντλώ ικανοποίηση από το πώς βαίνουν τα πράγματα στη ζωή μου.
Παίρνω λοιπόν την απόφαση να κάνω μία καινούργια αρχή.
Ή από την άλλη, εγώ μια χαρά ήμουν με την ζωή μου, αλλά κάτι συνέβη που με ταρακούνησε και χρειάζομαι να προσαρμοστώ σε καινούργια δεδομένα.
Δεν είναι επιλογή μου, αλλά μου προέκυψε.

Η αλλαγή είτε είναι μία εσωτερική απόφαση, είτε μία εξωτερική αναγκαιότητα μοιάζει να είναι αναπόφευκτη. Είναι η στιγμή που νιώθω ότι το χαλί τραβιέται κάτω από τα πόδια μου. Πότε, λοιπόν, έρχεται η στιγμή μίας απόφασης για αλλαγή;

Σε ένα πείραμα οι επιστήμονες έριξαν έναν βάτραχο σε μία κατσαρόλα με νερό που κόχλαζε. Ο βάτραχος αμέσως πετάχτηκε έξω από την κατσαρόλα.
Στην δεύτερη πειραματική συνθήκη ο βάτραχος τοποθετήθηκε στην κατσαρόλα με νερό σε κανονική θερμοκρασία που σταδιακά θερμαινόταν μέχρι το σημείο βρασμού. Ο βάτραχος που δεν αντιλήφθηκε την σταδιακή μεταβολή της θερμοκρασίας κατέληξε να σιγοκαίγεται με αποτέλεσμα να βράσει χωρίς να το καταλάβει.

Όταν οι αλλαγές εξελίσσονται με αργό ρυθμό δεν μπορώ να τις διακρίνω εύκολα, με αποτέλεσμα να επαναπαύομαι σε μία κατάσταση, όπως και ο βάτραχος που σιγοκάηκε. Συνήθως αυτό που με κινητοποιεί ώστε να αλλάξω κάτι στον εαυτό μου είναι ο πόνος, η θερμοκρασία όπου νιώθω ότι βράζω.
Ο πόνος λειτουργεί σαν συναγερμός και ειδοποιεί για άμεση δράση, αλλά συγχρόνως μπορεί να με ακινητοποιήσει. Όταν είμαι χαρούμενος ή τουλάχιστον ικανοποιημένος δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ και να προσδοκώ κάτι διαφορετικό. Ο πόνος είναι δυσάρεστος μεν, αλλά ταυτόχρονα είναι η κινητήριος δύναμή μου ώστε να πάρω αποφάσεις.

Παρόλα αυτά η απόφαση για αλλαγή δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Όταν αλλάζω αποχωρίζομαι το παλιό, που μου είναι πλέον άχρηστο, αλλά γνώριμο και οικείο, ενώ παράλληλα πηγαίνω σε κάτι καινούργιο που είναι ακόμα άγνωστο.

Η Virginia Satir, αμερικανίδα ψυχοθεραπεύτρια, ανέφερε ότι οι άνθρωποι συχνά προτιμούν τη βεβαιότητα της δυστυχίας, παρά την δυστυχία της αβεβαιότητας.

Αυτό που είναι γνώριμο, μου προσφέρει ασφάλεια και με παρηγορεί. Όμως, ταυτόχρονα το ίδιο μπορεί να είναι παγίδα και να παρεμποδίσει την ανάπτυξή μου. Ακόμα και αν η αλλαγή είναι κάτι που επιθυμώ με στόχο κάτι καλύτερο από αυτό που βιώνω τώρα, θα κερδίσω κάτι, αλλά θα χάσω κάτι άλλο. Η αίσθηση της απώλειας είναι αναπόφευκτη σε κάθε διαδικασία αλλαγής.

Αυτός είναι και ο λόγος που στην αρχή αρνούμαι να προχωρήσω σε αυτό που έχω αποφασίσει. Αυτό είναι το σημείο όπου είναι πολύ πιθανό να επιστρέψω στο παλιό, αλλα οικείο μέρος της ζωής μου. Σε αυτό το κομβικό σημείο αναρωτιέμαι: τί με έκανε να αναγνωρίσω τα προβλήματα αυτού που μου είναι ολότελα οικείο; Από την στιγμή που έχω κάνει ένα βήμα μπροστά είναι δύσκολο να επιστρέψω στην άγνοια της προηγούμενης κατάστασης.

Η δική μου αλλαγή κλονίζει τα θεμέλια των σχέσεων με τους γύρω μου. Οι άλλοι είναι συνηθισμένοι σε μία άλλη συμπεριφορά και εξακολουθούν να μου συμπεριφέρονται με βάση αυτό που είναι και για τους ίδιους γνώριμο. Όταν οι αντιδράσεις μου είναι γνώριμες είναι συγχρόνως και λιγότερο τρομαχτικές. Οι άνθρωποι γύρω μου αντιστέκονται σε μένα όταν έχω μία απρόβλεπτη για εκείνους συμπεριφορά. Η κατάσταση χειροτερεύει προτού βελτιωθεί όταν προκαλώ αλλαγές σε ανθρώπους που δεν τις έχουν ακόμα συνηθίσει. Η αντίσταση που συναντώ στο περιβάλλον μου είναι ένα ισχυρό κίνητρο για να επιστρέψω στην γνωστή, αλλά μη οφέλιμη για μένα πλέον συμπεριφορά.

Η διεργασία της αλλαγής δεν ακολουθεί μία γραμμική πορεία. Πρόκειται για μία πορεία με πολλά πισωγυρίσματα και διλήμματα. Τα συναισθήματα είναι πολλά και συχνά αντικρούονται μεταξύ τους. Μπροστά στο άγνωστο με πιάνει φόβος, άγχος, θλίψη, θυμός, απελπισία, αίσθημα ανικανότητας. Αμφισβητώ τον εαυτό μου αλλά και την ίδια την απόφαση που έχω πάρει. Από την άλλη, όταν έχω επιλέξει αυτή την αλλαγή νιώθω ενθουσιασμό και ελπίδα. Τα συναισθήματα που νιώθω είναι τόσο ανάμεικτα που καταλήγω να βρίσκομαι σε σύγχυση.

Τί μπορώ, λοιπόν, να κάνω όταν βρίσκομαι μπροστά στην αλλαγή; Κάθε αλλαγή είναι μία ολόκληρη διεργασία. Στόχος μου είναι να την περάσω με τον πιο υγιή τρόπο, με όλα τα σκαμπανεβάσματα που αυτή συνεπάγεται. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα κλάψω και δεν θα πενθήσω για ό,τι αφήνω πίσω μου.

Ό,τι και να κάνω είναι θέμα δικής μου απόφασης, είτε προχωρήσω σε αυτό που επέλεξα, είτε επιστρέψω στην γνώριμη κατάσταση. Ακόμα και το να μην αποφασίσω είναι απόφαση και ζω με την ευθύνη αυτής της επιλογής μου. Όποιο δρόμο και να ακολουθήσω, η στάση αυτή καθορίζει το πώς θα αντιμετωπίσω δύσκολες καταστάσεις και στην υπόλοιπη ζωή μου. Η μυστική ερώτηση που μπορώ να θέσω ώστε να με βοηθήσω είναι: «πώς μπορώ να πραγματοποιήσω τον συγκεκριμένο στόχο σήμερα και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο;».

–από την “Εναλλακτική δράση”–