Ειχα παει σε μια γευσιγνωσια τον προηγουμενο χειμωνα με θεμα το ξινομαυρο. Το ξινομαυρο θεωρειται μια πολυ ευγενης ποικιλια ερυθρου κρασιου που επιδεχεται παλαιωσης και καλλιεργειται στην περιοχη της Ναουσας. Δοκιμασαμε κρασια απο διαφορους ντοποιους οινοπαραγωγους και πραγματικα μου αρεσε πολυ, η μεστη και εντονη γευση που εχουν τα κρασια αυτα. Μαλιστα εντυπωσιαστηκα τοσο, που ηθελα καποια στιγμη αν παω στη Ναουσα να επισκεφτω ενα οινοποιειο.
Και να που βρεθηκα στη Ναουσα με μια παρεα και στο δρομο προς το Βερμιο εντοπισαμε ενα οινοποιειο και σταματησαμε. Μας υποδεκτηκε ο ιδιοκτητης του οινοποιειου, κος Γιαννης Δαλαμαρας σε ενα πολυ ιδιαιτερο χωρο εστιασης οπου βρισκονται πολλα οικογενειακα κοιμηλια και διακρισεις για το κρασι που παραγουν. Η οικογενεια ασχολειται με το κρασι απο το 1840 δηλαδη ειναι η πεμπτη γενια σημερα, και ο γιος του κου Γιαννη, ο Κωστης, ειναι ενας διακεκριμενος οινολογος και ειναι αναμεσα στα 30 υποσχομενα ταλεντα του οινικου κοσμου παγκοσμιως, συμφωνα με το περιοδικο wine and spirits.
Mας ξεναγησε στον αμπελωνα του οπου εκτος απο την ποικιλια του ξινομαυρου καλλεργειται ασυρτικο, και μαλαγουζια. Εκει βρισκονταν και τα αλογα τους ενα πανεμορφο μαυρο, λευκο και ενα γκρι. Μετα πηγαμε στο χωρο οπου βρισκονταν τα μεγαλα καζανια οπου γινονται οι ζυμωσεις του κρασιου και βγαινουν τα αποσταγματα. Στη συνεχεια κατεβηκαμε στο υπογειο οπου βρισκονταν τα δρυινα βαρελια οπου φυλασσεται το κρασι για 1 χρονο μεχρι να μπει στα μπουκαλια και κατοπιν μας ξεναγησε στο κελαρι. Κανουν εξαγωγες στη Γαλλια, Καναδα Αμερικη και Αυστρια και εγχωρια προμηθευουν τα κρασια τους σε επιλεγμενες καβες και wine bar.
Δοκιμασαμε το Καπνιστο λευκο Δαλαμαρα το οποιο ειναι απο ποικιλια ασυρτικο και μαλαγουζια και ροδιτη και εχει μια καπως καπνιστη γευση επειδη φυλασσεται σε δρυινα βαρελια με μετριο καψιμο. Μετα δοκιμασαμε το Παλιοκαλιας του 2008 και του 2009. Το ξινομαυρο στο μεγαλειο του! Εχει ενταση και διαρκεια στη γευση του. Και τελος δοκιμασαμε το Αγεροχος. Πιο απαλη γευση μιας και στο ξινομαυρο εχει προστεθει και 20% ποικιλια Merlot.
Ο κος Γιαννης Δαλαμαρας εχει ενα πολυ στρωτο επεξηγηματικο λογο και ειναι πολυ επικοινωνιακος ανθρωπος. Εκεινο που με αγγιξε ειναι η περηφανια αλλα και η τρυφεροτητα με την οποια μιλησε για το γιο του, ο οποιος απο οτι καταλαβαμε πρεπει να ειναι ενας ιδιαιτερα ευφυης οινολογος και οινοποιιος και αποτελει το μελλον οχι μονο του αμπελωνα Δαλαμαρα αλλα αποτελει και αναποσπαστο κομματι για το οινικο μελλον της Ναουσας.
Για πολλούς ανθρώπους όπως και για μένα, με την αρχή του φθινοπώρου νιώθω μελαγχολία. Το οτι μικραινει η μέρα συνεχεια μου κακοφαινεται. Θέλω να κανω καποιου ειδους προγραμματισμο μεσα στην εβδομάδα και ψάχνω τρόπους να διοχετεύσω την ενέργεια μου κι αυτό με στρεσάρει. Αλλά όταν αρχίζουν τα πρώτα κρύα και χρειάζεται να βάλεις τη ζακέτα σου για να ζεσταθείς, ή να απλώσεις μια ζεστή κουβέρτα για να κοιμηθείς το βράδυ, και όταν πέφτουν τα φύλλα των δέντρων και φτιάχνουν ενα φυσικό χαλι στα πεζοδρόμια, τους κήπους, τότε το φθινοπωρο ειναι μαγεία. Ακόμα καλύτερα, αν σου δοθεί η ευκαιρία να περπατήσεις σε δάσος, εκεί όπου η φυση ζωγραφίζει με πινέλα της αναμειγνύοντας χρώματα και αποχρώσεις του βαθυ κόκκινου, κεραμιδί, πορτοκαλί, κιτρινο, δηλαδή ζεστά γήινα χρώματα είναι υπεροχα! Τοτε πραγματικά με πλημμυρίζει χαρά. Μυρίζεις το χειμώνα που έρχεται.
Mέχρι τότε όμως τι χρειάζεται να κάνουμε για να μπούμε ομαλά στην χειμερινή περίοδο, με λιγότερο στρες και περισσότερο ευδιάθετοι/ες; Να ξεκινήσουμε μια καινούρια δραστηριότητα που έχουμε αναβάλλει αρκετές φορές στο παρελθόν (βόλτες με το ποδήλατο, περπάτημα με ένα φίλο/η, τρέξιμο κ.α) Η άσκηση συμβάλλει στην αύξηση της σεροτονίνης, μιας ορμόνης που εκκρίνεται στον εγκέφαλο και προκαλεί το αίσθημα της χαράς. Οπότε κάθε είδους γυμναστικής βοηθά. Μπορείτε να αυξήσουμε το φωτισμό στο σπίτι μας, αφήνοντας ανοιχτές τις κουρτίνες κατά τη διάρκεια της ημέρας ή προσθέτοντας επιπλέον λάμπες στα φωτιστικά. Να αλλάξουμε τη διάταξη των επίπλων ή τη διακοσμηση αν τα οικονομικα το επιτρεπουν, δινοντας νεα πνοη στο χώρο. Όσο ο καιρός είναι ακόμα καλός, να βγούμε έξω με φίλους. Ή όσο η θάλασσα είναι ακόμα ζεστή, να πάμε για μπάνιο στην πιο κοντινή παραλία. Το κολύμπι κανει καλο. Κλείνοντας σας παραθετω ένα άρθρο για τη φθινοπωρινη μελαγχολια:
Από την αρχαιότητα, το φθινόπωρο αντιμετωπίζεται ως σύμβολο της φθοράς και του θανάτου, που όμως είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να επέλθει η αναγέννηση της άνοιξης. Όπως το γνωρίζουμε στη χώρα μας, το φθινόπωρο συναντάται μόνο στις εύκρατες ζώνες του πλανήτη και στο βόρειο ημισφαίριο συνήθως διαρκεί από το Σεπτέμβριο μέχρι το χειμερινό ηλιοστάσιο, στις 21 Δεκεμβρίου. Η αλλαγή στο χρώμα των φύλλων -εικόνα που κυριαρχεί στις αποτυπώσεις του φθινοπώρου- οφείλεται στη διάσπαση της χλωροφύλλης και είναι πιο εντυπωσιακή στα φυλλοβόλα δάση του Καναδά, των ΗΠΑ και της Ανατολικής Ασίας. Στην αρχαία Ελλάδα, ο ερχομός του φθινοπώρου εορταζόταν με τα Ελευσίνια Μυστήρια και τα Θεσμοφόρια. Και οι δύο γιορτές, οι οποίες αργότερα υιοθετήθηκαν από τους Ρωμαίους, ήταν αφιερωμένες στη Δήμητρα και την κόρη της, την Περσεφόνη. Διαφορετικές εκδοχές του μύθου της Περσεφόνης, που για έξι μήνες επιστρέφει στο σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα, περιέχονται στις πολιτισμικές παραδόσεις της Ιαπωνίας, της Σκανδιναβίας, των αρχαίων Αιγυπτίων, των Ινδιάνων της Αμερικής και πολλών ακόμα λαών του πλανήτη, αποδεικνύοντας ότι ο προάγγελος του χειμώνα επιδρά με παρόμοιο τρόπο στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, ανεξαρτήτως χρονικής περιόδου και τόπου προέλευσης. Κύριο συστατικό όλων των αυτών των θρύλων δεν είναι τόσο η θλίψη για το πέρας των γεμάτων χρώμα και ζεστασιά καλοκαιρινών ημερών, όσο η βεβαιότητα ότι το σκοτάδι και το ψύχος δεν θα διαρκεσουν για παντα. Άλλωστε, όπως μας θυμίζει ο Οδυσσέας Ελύτης στην «Ελένη», «δεν είναι ο θάνατος που θ’ αντιμετωπίσουμε, παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής».
Σε αυτή την οικονομική κρίση που βιώνει σχεδόν όλη η ανθρωπότητα, λίγα νομίζω έχουν ειπωθεί για την ουσιαστική κρίση που βιώνει ο άνθρωπος κι αυτή είναι η κρίση των αξιών. Είναι γνωστό ότι η ζωή των ενηλίκων καθορίζεται από δύο μεγάλες αγάπες. Η ιστορία της πρώτης -του έρωτα που αναζητάμε- είναι πασίγνωστη και έχει αναλυθεί διεξοδικά. Της δεύτερης -της αγάπης που ζητάμε από τον κόσμο μας- είναι πολύ πιο κρυφή και επώδυνη. Κι όμως, η ανάγκη μας γι’ αυτή τη δεύτερη αγάπη είναι εξίσου περίπλοκη και σημαντική.
Αυτή η δεύτερη αγάπη, εχει να κάνει με την αποδοχή μας από το κοινωνικό μας περίγυρο, έχει να κάνει με το στάτους μας, για να το πουμε ελληνικά. Αυτό μας προκαλεί ένα άγχος σχεδόν οικουμενικό, που σπάνια συζητιέται άνετα: είναι το άγχος μας για τη γνώμη που σχηματίζουν οι άλλοι για εμάς, για το αν μας θεωρούν πετυχημένους ή όχι, αξιόλογους ή αδιάφορους. Είναι το άγχος της καταξίωσης. Εχεις βρει κάποιον σύντροφο στη ζωή σου? πολύ ωραία! έχεις και μια καλή δουλειά που σου επιτρέπει να κινείσαι άνετα?-το άνετα είναι υποκειμενικό φυσικά- Μπινγκο!
Ετσι λοιπόν αυτό που παρατηρούμε τώρα είναι, ότι πολλοί άνθρωποι του κοινωνικου μας περιβάλλοντος, εκεί που πρίν λίγο καιρό τα έβγαζαν πέρα πολύ καλα, είχαν δηλαδή το σπίτι τους (με δανειο), το αμαξι τους -θελει μερικές δοσεις ακόμα μέχρι να ξοφληθεί-, γενικά ήταν σε μια φάση έντονου καταναλωτισμού, τώρα εχουν κυριευτεί απο μια θλίψη που φτανει το ψυχοπλάκωμα, επειδη είτε λόγω περικοπής μισθου, είτε λόγω απολυσης, άρα ανεργίας, δε μπορουν να φερουν εις πέρας όλες τις υποχρεωσεις που έχουν δημιουργησει και αναγκαστικά έχουν περιοριστεί. Το κυριότερο όμως είναι ότι αυτή η πεποίθηση που είχαν ότι έχουν πετύχει, ότι τα έχουν καταφέρει, αποδεικτηκε μια ψευδαίσθηση και γι’ αυτό νιώθουν προδοσία.
Ολοι μας- με καποιες φωτεινές εξαιρέσεις- έχουμε μπει λοιπόν στην παγίδα της ψευδαίσθησης του “φαίνεσθαι”. Μέσα σε όλες τις πτυχές και τις φάσεις της ζωής μας ενστερνιζόμαστε ορισμένες αξίες και ιδανικά. Ορισμένες φορές, θα έλεγα κατά την πλειονότητα, ακολουθούμε ιδέες, ιδεολογίες και αξίες άκριτα, χωρίς να τις εξετάσουμε a priori αν τις πιστεύουμε ή αν μας εκφράζουν. Απλά, έχοντας ορμέμφυτες τάσεις για πίστη σε κάτι κι έτσι ασπαζόμαστε τις αξίες που μας επιβάλλονται από τρίτους. Ένα σύνολο αξιών έχει κατά την κοινή ομολογία ως στόχο την ευημερία και την πρόοδο του ανθρώπου. Και η πρόοδος αυτή σημαίνει κοινωνική-επαγγελματική αναρρίχηση.
Επίσης, παρατηρούμε ότι η έλλειψη εργασίας και άρα χρήματος, έχει επηρεάσει και την πρώτη αγάπη, που ανέφερα στην αρχή, τον έρωτα. Το ότι όταν κάποιος στο στάτους του δηλώνει άνεργος δεν τον κάνει καθόλου ελκυστικό…Δύσκολα λοιπον μπορεί κάποιος να αναζητήσει το έτερον ήμισυ κυρίως γιατι δεν είναι στη διάθεση αυτή, δηλαδή προέχει να δει τι θα κάνει με το θέμα της εργασίας του. Οπως και να το κάνουμε βοηθάει στην αυτοπεποίθηση του ανθρώπου να είναι κάποιος οικονομικά ανεξάρτητος.
Ομως, για να βαλουμε τα πραγματα στη θέση τους, από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας ο άνθρωπος έχει μέσα του μία έμφυτη τάση προς την ασφάλεια. Κανείς δεν αγαπά την αβεβαιότητα και τις αλλαγές. Η σιγουριά και η σταθερότητα αποτελούν ένα φάρμακο που επουλώνει κάθε ψυχική πληγή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος τείνει να θέλει να ελέγχει κάθε πλευρά της ύπαρξής του, θυσιάζοντας συχνά μοναδικά και αρχέγονα ένστικτα στο βωμό της ανάγκης του για σταθερότητα. Και όλα αυτά για να προσπεράσει το τρόμο που νιώθει όταν βρίσκεται μπροστά σε αβέβαιες και άγνωστες γι’ αυτόν καταστάσεις. Και σήμερα βιώνουμε λοιπόν όλοι σχεδόν στο πετσί μας πια αυτην την αβεβαιότητα που μας έχει κλονίσει και δημιουργεί αυτή την αστάθεια. Το ότι καποιος δεν είναι σε θέση να προγραμματίσει είναι εξουθενωτικό. Το ότι κάποιος δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητος, προκαλεί μεγάλη ανασφάλεια.
Μένει να κατανοήσουμε, να νίωσουμε το εξής λοιπόν : το ίδιο το «εγώ» είναι μία ψευδαίσθηση! Δεν υπάρχει σταθερό «εγώ», αποτελούμαστε από πολλούς εαυτούς, ρόλους που μας επιβάλλει να παίξουμε η κοινωνία, ρόλους που μας επιβάλλουν οι ανθρώπινες σχέσεις, ένστικτα, ασυνείδητες παρορμήσεις και επιθυμίες που κρύβονται πίσω από τη μάσκα του «εγώ» για να πραγματοποιηθούν. Και είναι αυτο το “ψευτικό εγώ” που έχει τοσο πολυ αγκιστρωθεί στο “φαίνεσθαι”. Η αναγκη για σταθερότητα του ανθρωπου ειναι θεμιτή αλλά απέκτησε τελείως λανθασμένες βάσεις, γι’ αυτο και με ένα φύσημα κυριολεκτικά και μεταφορικα γκρεμίστηκαν όλα. Η σταθερότητα βρίσκεται μέσα μας, όχι στο εξωτερικό περιβαλλον. Χρειάζεται να γίνουμε περισότερο εύκαμπτοι προκείμενου να αντιμετωπίσουμε τη ρευστότητα των πραγμάτων. Γιατί ναι, τα πράγματα είναι ρευστά, ποτέ δεν υπήρχε κάτι κεκτημένο!
Τέλος, όταν γνωρίζουμε πραγματικά τι θέλουμε και βήμα-βήμα κινούμαστε προς αυτό, θα έρθει και η αποδοχή από το κοινωνικό μας περίγυρο. Το άγχος δηλαδή της γνώμης των άλλων είναι πραγματικά κατι τελείως περιττό. Είναι όμως σίγουρα πολυ δύσκολο να μπορέσει κάποιος να ισορροπήσει το “ειναι” με το “φαινεσθαι” του άκριτου καταναλωτισμού και του στάτους, και χρειάζεται πολλή προσωπική δουλειά που θέλουμε να αποφύγουμε ψάχνοντας για εύκολες λύσεις. Εξάλλου, η ελληνική κοινωνία στην οποία έχουμε μεγαλώσει είναι μια κοινωνία αντιδραστικών εφήβων και γι’ αυτο επηρεάζεται εύκολα από τις διάφορες τάσεις. Ας μη ξεχνιόμαστε το ελληνικό κράτος σε λίγα χρόνια θα κλείσει μόλις 2 αιώνες ζωής….Μέχρι να ενηλικιωθεί λοιπόν, πρέπει πρώτα να ωριμάσει ο καθένας μας ξεχωριστά.
