Καιρο εχω να γραψω στο αγαπημενο μου funnyface. To “αστειο μουτρακι” παρασοβαρεψε τελευταια. Πολλες υποχρεωσεις και μια ακεφια απεριγραπτη με απομακρυναν απο την αγαπημενη μου απασχοληση, να γραφω.
Καπου διαβασα το παρακατω : “A society grows great when old men plant trees whose shade they know they shall never sit in.” Και διαπιστωνω οτι εχει εκλειψει απο την κοινωνια μας αυτη η αξια, δηλαδη μεταφορικα παντα μιλωντας, το να προσθεσει καποιος το λιθαρακι του για να παει μπροστα αυτος ο τοπος.
 Τι θα μεινει πραγματικα οταν φυγουμε απο τη ζωη αυτη? οι πετρες και ο,τι, κι αν, εχουμε δημιουργησει και δεν εννοω μονο το υλικο μερος, αλλα και το πνευματικο, το ενεργειακο μερος. Γιατι ολοι, ειμαστε θνητοι, περαστικοι απο αυτον το κοσμο.
Κυριολεκτικα τωρα, οσον αφορα το παραπανω γνωμικο, τις προαλλες καναμε καποιες εργασιες στον κηπο μας ο οποιος ειναι γεματος δεντρα τα περισσοτερα φυτεμενα απο τον παππου και τον πατερα και ειπαμε να φυτεψουμε και μεις ενα, μια λεμονια. Δεν ξερουμε ποτε θα τη δουμε μεγαλη και τρανη αλλα η ουσια ειναι η πραξη σαν πραξη. Δε μπορουμε να ξερουμε τα αποτελεσμα, στην προκειμενη περιπτωση, αν θα ανθοφορησει και καρποφορησει η αν θα πιασει βαρυχειμωνια και θα την καψει. Ουτε και να προδικαζουμε κατι. Κανε το καλο και ριξτο στο γυαλο.

Καιρος ειναι λοιπον να ωριμασουμε με το κατανοησουμε τα απλα πραγματα κι οχι να φλυαρουμε για τα “μεγαλα”. Γιατι το μεγαλο, μπορει καποιος αλλος να το βλεπει μικρο και το αντιστροφο. Η απλοτητα ομως ειναι κοινο για ολη την ανθρωποτητα, ειναι παγκοσμια.

Το καθε ταξιδι ειτε ξεκινα, ειτε εμπεριεχει στη διαρκεια του ταξιδιωτικους χωρους. Μπορει να εχει αφετηρια του το αεροδρομιο η το σιδηροδρομικο σταθμο η κτελ, και παντα οσο κραταει το ταξιδι γινονται στασεις σε καφε στις εθνικες οδους, σε βενζιναδικα κλπ
Ξεκινωντας με το αεροπλανο, εκτος του οτι ειναι ενα γρηγορο και ακριβο μεταφορικο μεσο, ειναι συμβολο κοσμοπολιτισμου, φορτωμενο με τα ιχνη του καθε τοπου απο οπου εχει περασει. Μ’αρεσει να ταξιδευω με το αεροπλανο. Απο τη στιγμη που θα πατησω το ποδι μου μεσα στο αεροδρομιο και θα δω τους πινακες ανακοινωσεων με τη λιτη τους γραμματοσειρα και να αναβοσβηνουν οι πτησεις που ειναι ετοιμες προς αναχωρηση και θα ψαξω να βρω τη δικη μου ποτε αναχωρει κι απο ποια θυρα, ολο αυτο μου προκαλει εντονη συγκινηση και ενθουσιασμο. Το ακαταπαυστο καλεσμα καθε οθονης που  τονιζεται απο το ανυπομονο αναβοσβημα καθε αραδας που γραφει εναν προορισμο, υπονοει με ποση ευκολια θα μπορουσε να αλλαξει η αγκυλωμενη ζωη μας, η ετσι νομιζουμε τελος παντων.
Στη ζωη μας ελαχιστες στιγμες ειναι τοσο λυτρωτικες, οσο η στιγμη στην οποια το αεροπλανο μας ανυψωνεται στους αιθερες. Τι εννοω: τη στιγμη που κοιταζουμε απο το παραθυρο του αεροπλανου-αν βεβαια καθομαστε διπλα στο παραθυρο διαφορετικα θα πρεπει να ανεκτουμε το διπλανο η τους διπλανους αν καθομαστε σε τριαδα-βλεπουμε τη γη οπως την ξερουμε, δηλαδη αεροδιαδρομοι, βαρελια καυσιμων, αλλα αεροπλανα, ειδικα αυτοκινητα που μεταφερουν τις αποσκευες κοκ, την επιφανεια οπου η ζωη μας κυλα με τον αργο ρυθμο της. Μεχρι που παιρνουν μπρος οι κινητηρες και κανουν αυτο τον εντονο, φρενηρη θορυβο κι αρχιζουν οι ροδες του αεροπλανου να τσουλουν με αυξανομενη ταχυτητα στον αεροδιαδρομο και να…υψωνομαστε γοργα και ανετα στην ατμοσφαιρα και μπροστα μας ανοιγεται ενας απεραντος οριζοντας οπου το βλεμμα μας απλωνεται ανεμποδιστα. Με μια απειροελαχιστη κινηση του ματιου ατενιζουμε εκτασεις που στο εδαφος θα χρειαζομαστες ωρες για να διανυσουμε. Η απογειωση για μενα εχει λειτουργησει και ως μεσο διαλογισμου. Χαλαρωνοντας, μπορουμε να διανοηθουμε αλλαγες στη ζωη  μας και να τις κανουμε πραξη αν σηκωσουμε το αναστημα μας.
Οταν ειμαστε πλεον αρκετα ψηλα ειναι σαν να εχουμε τα κομματια του παζλ ενωμενα επιτελους. Μπορουμε να δουμε την ταξη και τη λογικη που διεπουν το τοπιο. Η πορεια των δρομων αλλαζει γιατι διακοπτεται απο καποιο λοφο, οι διασταυρωσεις που στο εδαφος φαινονται ασυναρτητες απο ψηλα αναδεικνυουν ενα καλοσχηματισμενο πλεγμα, το σχημα των νησιων ειναι πλεον ορατο απο ψηλα (στο μυαλο μου εχω την Κερκυρα απ’ οπου περνα το αεροπλανο για να παει προς δυτικα ποσο ευδιακτριτο ειναι το σχημα της). Το ματι προσπαθει να συνταιριαξει ο,τι βλεπει με εκεινα που ο νους γνωριζει οτι υπαρχουν εκει κατω. Κια με ολα αυτα γεννιεται η σκεψη οτι ειναι τοσο μικρη η ζωη μας..ιδου ο κοσμος στον οποιο ζουμε και που δεν καταλαβαινουμε και πνιγομαστε σε μια κουταλια νερο. Εδω ταιριαζει  και το τραγουδι του Χατζη “οταν κοιτας απο ψηλα, μοιαζει η γη με ζωγραφια, κι εσυ την πηρες σοβαρα”…
Και μετα εισαι μεσα στα συννεφα και τα προσπερνας το ενα μετα το αλλο και βλεπεις και τον παντοδυναμο ηλιο…Οταν εχεις τετοιους πουπουλενιους συνταξιδωτες να σου κρατουν παρεα, νιωθεις τοσο ελαφρυς, εισαι στα πουπουλα, εχεις γαληνεψει.. Το διδαγμα οτι τα πραγματα παιρνουν αλλη μορφη οταν αλλαζουμε οπτικη γωνια, γινεται απολυτα κατανοητο οταν ειμαστε τοσα πολλα μετρα πανω απο τη γη.

Σιγουρα αν εχεις να κανεις μια μεγαλη πτηση θα νιωσεις κουραση, αλλα κατι το φαγητο που θα σου σερβιρουν οι αεροσυνοδοι, κατι μια ταινια που θα δεις, κατι ενα ποτο που μπορει να πιεις και στην καλυτερη περιπτωση αν πιασεις κουβεντα με το διπλανο σου, κυλα η ωρα ευχαριστα σε ενα ταξιδι μεσα στα συννεφα. Και βλεπεις την πορεια της διαδρομης σου στις οθονες και σιγα-σιγα πλησιαζεις στον προορισμο σου και μαζι οι σκεψεις σου αν προλαβεις τις συγκοινωνιες για να πας στο ξενοδοχειο σου, αν θα σε περιμενει ο γνωστος σου στο σημειο που του ειπες, οτι εχεις να συμμαζεψεις το σπιτι σου μετα απο τοσες μερες που ελειπες, ωστε και παλι να συνεχιστει η ζωη σου απο το σημειο που την ειχες αφησει.