Η χαρα που μας προσφερει ενας τοπος και η παρουσια μας εκει συνιστα ενα διαλλειμμα συντομο στο οποιο κατορθωνουμε να ειμαστε δεκτικοι στον κοσμο που μας περιβαλλει ενω τα αγχη μας κατευναζονται και κανουμε θετικες σκεψεις. Αλλα η κατασταση αυτη σπανια κραταει παραπανω απο 10 λεπτα. Στον οριζοντα του νου υψωνονται συννεφα αγχους για τη δουλεια που μας περιμενει, για τα νεα φορολογικα μετρα, για το τι θα γινει με την κατασταση της υγειας καποιου αγαπημενου μας προσωπου κοκ. Με λιγα λογια ο καθημερινος μας εαυτος, μας ακολουθει παντου.
Ετσι κι εγω πηρα στις αποσκευες μου τον εαυτο μου σε μια εκδρομη στο Πηλιο. Και ενω ειχαμε βρει ενα μερος πολυ ειδυλλιακο για να ξαποστασουμε γιατι την επομενη μερα ειχαμε πολυ μεγαλη πεζοπορια, κατι πυροδοτησε τη συζητηση με την παρεα μου και τελικα οχι μονο κρατησαμε μουτρα αλλα ξαγρυπνησα ολο το βραδυ σκεφτομενη ενα καρο…τι να πω. Και την επομενη μερα στο τσακ ηταν να το ματαιωσουμε το ολο σχεδιο.

Τελικα, λιγο-λιγο ανεβηκαμε μεχρι την κορυφη του Πηλιου με αφετηρια καπου λιγο πιο πανω απο Μακρινιτσα για να αρχισει μετα η μεγαλη καταβαση. Στο καταφυγιακι στην κορυφη συνηρθαμε και σταματησαν τα μουτρα. Ευτυχως γιατι αυτη η καταβαση μεχρι το Χορευτο αποδειχθηκε μεγαλη περιπετεια αφου το μονοπατι δεν ηταν χαραγμενο, χαθηκαμε για λιγο, και στο τελος τα γονατα -μιας και οι τετρακεφαλοι απ’ οτι φαινεται δεν εχουν δουλεψει- μας προδωσαν ειδικα εμενα που στο τελος κατεβαινα με την οπισθεν!!!
Ενα αλλο περιστατικο που μου ερχεται στο μυαλο κι αυτο στο Πηλιο σε αλλη χρονικη στιγμη ειναι οτι ημουν σε μια υπεροχη παραλια με αμμουδια και πρασινο τριγυρω με θεα το Αιγαιο, να σουρουπωνει κι εκει που ατενιζα το πελαγος, το στομαχι μου να μου υπενθυμιζει οτι παραεφαγε πριν λιγο και εχει πρηστει…Κατι τετοια, και κατι αλλα μας δειχνουν οτι δεν μπορουμε να ξεκολλησουμε απο το γνωστο εαυτο μας και να παμε σε αλλο επιπεδο.
Το καλο ειναι οτι το παρον που ζουμε ειναι σαν ενα φιλμ απο το οποιο η μνημη και η φαντασια διαλεγουν συγκεκριμενα ενσταντανε. Οι αλλεπαληλες εμπεριες επικαθονται η μια πανω στην αλλη και σχηματιζουν ενα συμπαγες αφηγημα που φυσικα οι λεπτομερειες ξεθωριαζουν. Θα πρεπει δηλαδη για να παει στραβα ενα ταξιδι εξολοκληρου να μην υπαρχει χημεια στην παρεα και τα ατομα, το καθενα ξεχωριστα, να κουβαλουν πολλες “αποσκευες”…

Σε αυτην την ενοτητα που λεγεται ταξιδια στοχος μου δεν ειναι να γινεται μια τουριστικη περιγραφη αλλα περισσοτερο τι δημιουργει απο συναισθηματα και σκεψεις ενα ταξιδι.

Ποσες φορες εχουμε ονειρευτει μερη και τοπους ειτε μακρινους ειτε και πολυ κοντινους και την ιδια στιγμη που σκεφτομαστε κατι την ιδια στιγμη αρχιζουν και οι προσδοκιες. Δεχομαστε συμβουλες σχετικα με το που να παμε και τι θα δουμε εκει, ελαχιστα ομως λεγονται για το γιατι να κανουμε ενα ταξιδι η για το πως. Απλα επαναλαμβανουμε ενα μοτιβο ο καθενας μας, οτι πρεπει να παμε εκει γιατι εχει φοβερες παραλιες, αλλου γιατι εχει εντονη νυχτερινη ζωη κλπ κι αρχιζουμε να πλαθουμε κουλουρακια γυρω απο αυτο. Θα ειμαι εκει και θα λιαζομαι ολη μερα, θα ειμαι αλλου και θα βλεπω μουσεια και εκθεσεις….
Για να μιλησουμε και για τις εικονες. Ποσες φορες μας εχει παρασυρει μια εικονα ενος μερους απο ενα ταξιδωτικο οδηγο η τωρα τελευταια οι φωτογραφιες που ανεβαζει ο καθενας μας στο facebook απο σελιδες η δικες του και ξεροσταλιαζουμε και παραμονευουμε στο επομενο ανεβασμα φωτογραφιων αυτου που παρακολουθουμε.

Οι εικονες εχουν ανυπολιγιστη δυναμη. Συνιστουν προσβολη για τη νοημομοσυνη μας και αναιρουν την εννοια της ελευθερης βουλησης. Καθε αναγνωστης ενος ταξιδιωτικου εντυπου η αναγνωστης της “παρεας” του facebook ακομη κι αν μπορει να ειναι συνετος σε αλλους τομεις της ζωης του, στην επαφη του με αυτα τα στοιχεια αποδεικνυεται αθωος, αφελης ισως, και μια αισιοδοξια ανακινειται μεσα του. Η λαχταρα που προξενουν οι σελιδες αυτες δειχνει οτι τα σχεδια μας ειναι δυνατον να επηρεαζονται καθοριστικα απο μια υπεραπλουστευμενη εικονα ευτυχας την οποια δε θετουμε και πολυ υπο εξεταση. Μπορει δηλαδη ενα ταξιδι να εχει ως αφετηρια μια απλη φωτογραφια.
Για να μιλησω για τις δικες μου εμπειριες λοιπον, ενα τετοιο ταξιδι που ειχα προσδοκιες αλλα το ταξιδι δεν εφτασε να τις εκπληρωσει, ηταν στο Βερολινο. Για το Βερολινο, δεν ηταν οι φωτογραφιες που με ειχαν μαγεψει που ηθελα να παω, οσο το οτι μου ειχαν περιγραψει οτι εχει μια πολυ καλη και φθηνη νυχτερινη ζωη, οτι εχει κατι το πολυ εναλλακτικο, και οτι το κανει πολυ ιδιαιτερο η διαφορα του δυτικου απο το ανατολικο Βερολινο. Παρολο  που εχουν περασει χρονια απο την καταρρευση του τοιχους η διαφορα υπαρχει ακομα. Εκεινο που αντικρυσα εγω ηταν μια πολυ γκριζα, βιομηχανικη πολη που σε καποια σημεια της ειχε εκμοντερνιστει ιδιαιτερα με ψηλους hi-tech ουρανοξυστες οπως ειναι η πλατεια Postdamer. Εκει, αφηρημενη και βγαζοντας φωτογραφιες, επεσα θυμα κλοπης με αποτελεσμα τις επομενες μερες -το συμβαν εγινε την πρωτη μερα του ταξιδιου- να τρεχω στο προξενειο να βγαλω προσωρινο διαβατηριο για να γυρισω πισω μακρια απο την αφιλοξενη πολη οπως το ειδα εγω βεβαια, και να δανειζομαι χρηματα απο τη φιλη μου -να ‘ναι καλα- ωστε να μπορω να κινηθω. Ψαξαμε ακεφα να βρουμε τη νυχτερινη εναλλακτικη ζωη του Βερολινου, ανακαλυψαμε λιγα πραγματα, χαθηκαμε αρκετες φορες στο μετρο, οντως επιβεβαιωσα οτι υπαρχει διαφορα δυτικου απο ανατολικου Βερολινου -ε και?-αλλα σιγουρα ειναι ενα ταξιδι που δεν αναπολω σε καμια περιπτωση.

Αντιθετως, η Ισπανια και συγκεκριμενα ο νοτος της ειναι ενα ταξιδι που μου εχει μεινει αξεχαστο και σημειοτεον οτι ειχε ως αφετηρια τελειως διαφορετικα κινητρα. Ειχα την καλοκαιρινη μου αδεια, η φιλη μου η οποια καταγεται απο εκει με προσκαλεσε για παρεα στην πανεμορφη Σεβιλλη. Ομως επειδη ειχα ξαναπαει μερικα χρονια πριν ημουν αρκετα χλιαρη. Ελεγα να παω για μια εβδομαδα, να φαω και τα αγαπημενα μου ταπας, να περπατησω στους ομορφους κηπους της Σεβιλλης, αυτα ειχα ως προσδοκιες. Και το ταξιδι απο μια εβδομαδα επεκταθηκε σε δυο βδομαδες και οχι μονο απολαυσα τους περιπατους αυτους και τα ταπας αλλα γνωρισα νεους ανθρωπους με τους οποιους καναμε και ενα ταξιδι στο μπαμ, χωρις καποιο προηγουμενο πλανο, στις παραλιες της νοτιας Πορτογαλιας.
Η παγιδα που πεφτουμε ολοι μας ειναι οτι αυτη η προσμονη πολλες φορες μετατρεπεται σε ενα αγχος για το μελλον που μας περισπα απο το παρον με συνεπεια να δημιουργουμε στο εαυτο μας για αλλη μια φορα συγχυση. Οπως και να το κανουμε, μεταφερουμε τον καθημερινο εαυτο μας που οριζεται απο τις ιδιοτροπιες του σωματος και του νου του οπου και να παμε με αποτελεσματα οχι παντα ευχαριστα…

Πραγματικα δε θυμαμαι ποσα χρονια ηθελα να κανω ενα ταξιδι στη Νεα Υορκη. Τι με ειχε κανει να το θελω τοσο πολυ…πιστευω ενα μεγαλο μερος ειχε να κανει με τις τοσες ταινιες αμερικανικες που η πλειοψηφια τους γυριζοταν εκει. Ισως επειδη ηθελα να δω απο κοντα πως μια τοσο μεγαλη πολη σαν αυτη, με εκατομμυρια κατοικους που προερχονται απο καθε ακρη της γης πώς στοιβαχθηκαν στα νησακια του ποταμου Χαντσον.
Διαβαζοντας ενα αρθρο που ειχα γραψει πριν 3 χρονια οταν πρωτοπηγα εκει, ειναι σαν να βλεπω ξανα μπροστα μου το Νατασακι κατενθουσιασμενο που επισκεφτηκε ολα τα αξιοθεατα της πολης που ειχε προγραμματισει να δει και επειδη ειχε δει τοσο σινεμα της ηταν κατα καποιο τροπο πολυ οικεια ολα. Μπορει να συνηγορησε σε αυτο οτι ειχε παρεα την αδερφη της στο ταξιδι και οτι συναντησε συγγενεις και φιλους εκει και ενιωθε ασφαλεια σε αυτην την αχανη μεγαλουπολη που βουιζουν συνεχεια οι σειρηνες των περιπολικων και των πυροσβεστικων. Μαλιστα ειχε τοσο ενθουσιαστει με το μερος που ξαναπηγε και την επομενη χρονια και εμεινε σε μια φιλη που εκανε στο προηγουμενο ταξιδι. Μετα απο μια ερωτικη απογοητευση πιστεψε οτι η Νεα Υορκη θα ηταν το καλυτερο μερος για να ξεχασει και να ξεχαστει. Παρολο που ειχε μια υπεροχη φιλοξενια στο σπιτι της φιλης της που την εκανε να νιωσει σα στο σπιτι της και η συμβιωση μαζι της ηταν πολυ φυσικη σαν να γνωριζονταν χρονια, που να φανταστει οτι διασχιζοντας με το εναεριο τρενο τον ποταμο κανοντας το δρομολογιο Μανχαταν-Αστορια θα νιωσει τοσο μετεωρη. Ουτε η πατριδα και ο,τι συνεπαγεται γυρω απο αυτο τη συγκινουσε, ουτε η Νεα Υορκη -το ιδανικο μερος κατα τα λεγομενα μιας φιλης Νεορκεζας για εργενηδες. Απεναντιας, να νιωθει οτι χανει την ταυτοτητα της μεσα στο πληθος κατι που δεν επιδιωκε να της συμβει. Ειχε χασει την αισθηση του εγω. Και το κυριοτερο: της ελειπε ολο και περισσοτερο η αγαπη της.
Η Νεα Υορκη ειναι ενα μερος που σε κανει να τα χανεις πραγματικα με τα μεγαλα μεγεθη και την ποικιλια που προσφερει σε ολους τους τομεις. Για να τα χαρεις ολα θελεις λεφτα. Ομως δεν συνισταται πιστευω για ανθρωπους που δρουν με την καρδια τους, θα τους κανει περα η πολη, θα βρεθουν στο περιθωριο χωρις να το καταλαβουν..

Ειναι τιμη μου που εχω φιλη την Πωλινα Παπανικολαου. Εκτος του οτι ειναι ενας εξαιρετος ανθρωπος για την οποια νιωθω μεγαλη εκτιμηση, ειναι και μια εξαιρετικη εικονογραφος παραμυθιων και ζωγραφος. Οι εικονες της σε μαγευουν και σε κανουν να ονειροπολεις…

Βασικα η εκφραση “ανακαλυψε το παιδι που κρυβεις μεσα σου” δεν υφισταται για την Πωλινα, η Πωλινα δεν το εχει παραμελησει, δεν το κρυβει καν!

Μπορειτε να δειτε δειγμα δουλειας της εδω αλλα και να περιηγειθειτε στο προσωπικο της σαιτ www.polinapapanikolaou.com

1. Χαμογελάστε.
Το χαμόγελο, δημιουργεί σε εσάς και τους ανθρώπους γύρω σας μια πιο θετική διάθεση. Μάλιστα, λειτουργεί ακόμα και όταν δεν έχετε διάθεση να χαμογελάσετε. Απλά προσπαθήστε να χαμογελάσετε για 30 δευτερόλεπτα αν αισθάνεστε λίγο αρνητικός και δείτε τι συμβαίνει.
2. Δώστε μια αληθινή φιλοφρόνηση.
Οι φιλοφρονήσεις είναι κάτι το φοβερό. Αλλά πρέπει να είναι αληθινές. Βεβαιωθείτε ότι το εννοείτε πραγματικά, διαφορετικά μπορεί να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα, καθώς η ανειλικρίνεια σας θα είναι πασιφανής. Βρείτε κάτι το απροσδόκητο – σαν το καλό γούστο στη μουσική, στις ταινίες ή τα ρούχα -κάτι που είναι σημαντικό για το άλλο άτομο, κάτι που να δείχνει την εκτίμηση σας.
 3. Αγκαλιές.
Μια αγκαλιά είναι, ακριβώς όπως και χαμόγελο, ένα απλό φυσικό πράγμα που μπορεί να κάνει τον καθένα να αισθάνεται λίγο καλύτερα. Οι άνθρωποι αγαπούν τις αγκαλιές.
4. Ενθαρρύνετε κάποιον.
Υπάρχει μεγάλη απογοήτευση στον κόσμο. Μπορεί να το ακούσετε από τους ανθρώπους γύρω σας ή να λάβετε πολύ αρνητικότητα από την τηλεόραση και τις εφημερίδες. Πολλοί θα παραιτηθούν από το να κάνουν κάτι που επιθυμούν, επειδή ακριβώς υπάρχει αυτή η ατμόσφαιρα της αποθάρρυνσης. Έτσι κι εσείς ενάντια στο πνεύμα των καιρών, να αποτελείτε την εξαίρεση και να ενθαρρύνετε τους ανθρώπους να πιστέψουν στον εαυτό τους και αυτό που θέλουν να κάνουν.
5. Αλλάξτε τον τρόπο που αισθάνεστε.
Τα συναισθήματα είναι μεταδοτικά. Έτσι, για να εξαπλωθεί η θετικότητα, μάθετε πώς μπορείτε να δημιουργείτε και να διατηρείτε μια θετική στάση, μια αισιόδοξη διάθεση. Μάθετε πώς να μην σας «παίρνει από κάτω». Εκτός αυτού, όταν χαμογελάτε, μπορείτε να εκτιμήσετε τη ζωή περισσότερο, να ενεργείτε όπως θα θέλατε να αισθάνεστε, να ρωτάτε καλύτερες ερωτήσεις και να ανακαλείτε θετικές αναμνήσεις ώστε να έχετε μία συναισθηματική ανάταση.
6. Βοηθήστε κάποιον με πρακτικό τρόπο.
Ίσως δεν είναι η ενθάρρυνση αυτό που χρειάζεται. Ίσως είναι μια πρακτική λύση. Έτσι, βοηθήστε κάποιον όταν το έχει ανάγκη. Ή εξυπηρετείστε τον με το αυτοκίνητό σας. Ή αν χρειάζεται ενημέρωση για κάποιο θέμα, προσπαθήστε να βρείτε μια λύση μέσω του Google ή συζητώντας με ανθρώπους που γνωρίζετε.
 7. Απλά ακούστε.
Μερικές φορές οι άνθρωποι δεν θέλουν οποιαδήποτε βοήθεια. Θέλουν μόνο κάποιον να τους ακούσει κι αυτό τους βοηθά να αντιληφτούν καλυτέρα πως έχουν τα πράγματα. Μπορεί να μην μοιάζει πολύ με βοήθεια, αλλά μπορεί να είναι μια τεράστια στήριξη για κάποιον που το χρειάζεται. Είναι σημαντικό να είστε πλήρως εκεί – μην κάθεστε εκεί και σκέφτεστε κάτι άλλο – και να ακούτε τον συνομιλητή σας.
8. Βάλτε τα πράγματα σε μια προοπτική για εσάς.
Είναι εύκολο να μπλεχτείς μέσα στο πρόβλημα και τελικά να δημιουργήσεις ένα βουνό από ένα μικρό εμπόδιο. Αλλά μπορείτε να βοηθήσετε τον εαυτό σας δημιουργώντας μια προοπτική για εσάς. Οι δύο σας -εσείς κι εαυτός σας- μπορεί να μιλήσετε γι ‘αυτό, ίσως γελάσετε ή ακόμη και να βρείτε την κρυμμένη ευκαιρία στο πρόβλημα, εκεί που πριν λίγο νοιώθατε σχεδόν ότι ο ουρανός σας έχει έρθει στο κεφάλι.
9. Ακούστε θετική μουσική.
Η ανορθωτική μουσική είναι βέβαια ένας πολύ καλός τρόπος για να ενισχυθεί η δική σας διάθεση. Μπορείτε να κάνετε το ίδιο για τους ανθρώπους γύρω σας. Βάλτε ένα πραγματικά θετικό τραγούδι όταν νιώθετε άσχημα. Ή στείλτε ένα link για ένα βίντεο στο Youtube.
10. Κάντε μια τυχαία πράξη καλοσύνης.
Απλά να κρατήσετε την πόρτα για ή να δείξετε το δρόμο σε κάποιον που τον έχασε, είναι ένας τρόπος για να μοιράσετε θετικότητα. Είναι πάντα ωραίο όταν κάποιος που δεν γνωρίζετε καν, κάνει κάτι ευγενικό για σας.
11. Μεταδώστε την θετικότητα.
Εάν ένας φίλος ή άγνωστος μοιράσει σε εσάς ένα κομμάτι της θετικότητας, τότε με κάποιο τρόπο να συνεχίσετε τη μετάδοση κι εσείς. Διαδώστε την θετικότητα σε ένα άλλο πρόσωπο και δημιουργείστε μία αυξητική πορεία θετικότητας ώστε να αναπτυχθεί και να επεκταθεί στον κόσμο σας. Λειτουργείστε σαν ντόμινο θετικότητας!

Και κατι ακομα:
My job is to choose what kind of day I am going to have.
Enjoy your life as if you live only today.