Ε, ναι λοιπον φευγει σε 3 μερες και το 2010…Οι περισσοτεροι απο εμας κανουν απο μεσα τους φιου, να φυγει να παει αλλου, ηταν μια αθλια, απαισια χρονια…Σιγουρα αν το δουμε κοντοφθαλμα απο την αποψη της ελληνικης οικονομιας, η Ελλαδα επισημα παρεδωσε τη σκυταλη της διακυβερνησης της σε ξενα χερια με την εισοδο της στο ΔΝΤ. Αν δηλαδη πιστευε καποιος -λεμε τωρα-οτι εκανε κουμαντο η ελληνικη κυβερνηση, τωρα ξερει οτι τοσα χρονια ηταν γελασμενος. Η καταρρευση της ελληνικης οικονομιας ειχε, και εχει, και θα εχει ενα σωρο επακολουθα, αλλα πραγματικα δεν ειμαι οικονομικος αναλυτης, ουτε εχω και τη διαθεση να το αναλυσω.
Σκοπος του blog ηταν να με εκθεσω κατα καποιο τροπο, να καταγραψω τις σκεψεις, τις συνηθειες, τα ταξιδια μου, να προκαλεσω τυχον σχολια απο τους αναγνωστες μου, να επικοινωνησω με λιγα-λογια. Και οσο εχω διαθεση και εμπνευση θα συνεχισω να γραφω και τη νεα χρονια γιατι η αληθεια ειναι οτι τελευταια εχει αραιωσει η συχνοτητα της γραφης μου.
Πιστευω οτι ειναι καλο να μπαινουμε στη διαδικασια εστω για λιγο να κοιταζουμε πισω, να δουμε τι κραταμε στα + και τι στα – ο καθενας πριν βιαστουμε να ξεφορτωθουμε τον παλιο τον χρονο, ειναι ουσιαστικο δηλαδη να βρισκουμε χρονο να το κανουμε για να ειμαστε πιο κεντραρισμενοι στους στοχους, στις επιθυμιες μας για τη νεα χρονια.
Στη δικη μου θυμηση εμειναν πολλα πραγματα, σιγουρα ομως ξεχωρισε το ταξιδι στη Νεα Υορκη που εκανα το καλοκαιρι που μας περασε, ενα ονειρο ζωης. Χτες μαλιστα το ανεφερα και στον αερα μεσα απο την εκπομπη που κανω απο τη διαδικτυακη “συχνοτητα” ενος site που κι αυτο αποτελει ονειρο μου που εγινε πραγματικοτητα. Ηθελα απο μικρη να ειμαι πισω απο το μικροφωνο και να επιλεγω μουσικες και να επικοινωνω με τον κοσμο και αυτο εγινε πραγματικοτηα το 2010!
Απο εκει και περα μου συνεβησαν κι αλλα ομορφα πραγματα, ενω μπηκε λιγο αποτομα η χρονια. Ενα απο αυτα τα ωραια, ηταν οτι πηρα στην κυριολεξια τα βουνα ξεκινωντας ορειβασια και θυμηθηκα ποσο ομορφη ειναι η φυση και ποσο σε δυναμωνει και σε αλλαζει, γιατι ζωντας στην πολη το ξεχνας, χανεις την επαφη σου. Και γνωριζεις και ανθρωπους που θελουν κι αυτοι να ειναι στη φυση κοντα και ειναι διαφορετικη η προσεγγιση που γινεται εκει πανω..
Και μου ερχονται και πολλα αλλα στο μυαλο να γραψω και θα ηθελα μεχρι το τελος της εβδομαδας να ανεβασετε και εσεις τις σκεψεις σας για το 2010, θα γραψω κι εγω τα δικα μου, θα επικοινωνησουμε ολη παρεα ωστε να φορεσουμε τα καλα μας και να υποδεχτουμε το νεο ετος!

Ειμαι ανθρωπος που ξεκιναω κατι σιγα-σιγα, δειλα-δειλα αλλα οταν παιρνω φορα…
Εχω την ευλογημενη τυχη πραγματικα να διαθετω αυτη την περιοδο στη ζωη μου αρκετο ελευθερο χρονο και θελω να τον αξιοποιω οσο γινεται πιο καλα. Κι επειδη νιωθω ξεκουραστη, σε καλη φυσικη κατασταση σε γενικες γραμμες, αποφασισα με μια φιλη να αρχισουμε τις εξορμησεις στα βουνα της Ελλαδος, που ευτυχως εχει πολλα και ξεχωριστης ομορφιας το καθενα.
Η αρχη εγινε απο την 5ωρη καταβαση στο Βουραικο, την 28η Οκτωβριου. Αντι να πουμε ΟΧΙ εκεινη την ημερα και να τεμπελιασουμε στα κρεβατια μας, ειπαμε ΝΑΙ στη φυση! Ηταν κουραστικα, μετα τις 3 ωρες κυριως για τα γονατα και τις γαμπες αλλα επιζησαμε και η κουραση μετα ειναι πραγματικα γλυκια.
Η επομενη ηταν η αναβαση στο καταφυγιο των Βαρδουσιων και στη συνεχεια η αναβαση στην κορυφη του Κορακα. Ομως ο βαθμος δυσκολιας της πεζοποριας συμφωνα με τον ορειβατικο συλλογο με τον οποιο θα πηγαιναμε ελεγε 2 αλλα στην πορεια οπως αποδεικτηκε ηταν λιγο παραπανω. Επιπλεον, δεν ειχα μπει στη διαδικασια να δω κατι για τον καιρο οπου δεν ηταν πολυ καλος εκει, ουτε ειχα εξοπλιστει καταλληλως. Κι ετσι μετα την αναβαση μεχρι το καταφυγιο, ειπα να σταματησω εκει. Η φιλη μου μου αντιθετα ηταν αποφασισμενη για την κορυφη, ενω εγω ειχα καποιες τεχνικες δυσκολιες σιγουρα ξεπερασιμες αλλα τις ειχα υψωσει ως εμποδιο μεσα μου κι ειχα πει οτι θα τους περιμενω στο καταφυγιο μεχρι να κατεβουν απο την κορυφη. Ομως για καλη μου τυχη!!? με εβαλαν στην πριζα! «Καλυτερα να ερθεις μαζι μας γιατι θα βαρεθεις να περιμενεις τοσες ωρες μονη σου στο καταφυγιο, πως θα περασει η ωρα, θα ειναι ομορφα, θα δεις, θα χεις να το λες…» και τελικα ακολουθησα, οχι οτι χρειαστηκε πολυ χρονος για να αλλαξω γνωμη. Τα τοπια που αντικρυσα, -κυριως σε ενα χιονισμενο οροπεδιο οπου επεφτε ο ηλιος εκτυφλωτικος απο την κορυφη, ηταν το πιο μαγευτικο,- με αποζημιωσαν οπως και η καλη παρεα που γνωρισα. Δε λεω, φοβηθηκα εκει ψηλα γιατι πραγματικα ειχε παρα πολυ κρυο, χιονι, ομιχλη κι εγω οπως ειπα δεν ημουν καθολου εξοπλισμενη. Βασικα πηγα τουριστρια…Και σιγουρα κουραστηκα ειδικα στην καταβαση που ηταν πανω απο 6 ωρες και ημουν πιασμενη 2 μερες σχεδον, αλλα οταν ειδα τις φωτογραφιες και ετρεξε το μυαλο μου προς τα πισω σκεφτομενη την πορεια που εκανα ε, οπως και να το κανουμε πηρα τα πανω μου!
Πρεπει να πω οτι ολη αυτη η πορεια στα βουνα περα απο την σωματικη κουραση που ειναι δεδομενο οτι θα αισθανθεις λιγο η πολυ αναλογα με το ποσο σε φορμα εισαι, αυτο που εχει σημασια, οπως το βλεπω απο την πολυ μικρη μου εμπειρια ως τωρα, ειναι η παλη που κανεις συνειδητα και ασυνειδητα με τον εαυτο σου. Υπηρξαν στιγμες που βλαστημησα γιατι βρεθηκα εκει πανω, γιατι μας πηγαν απο το δυσκολο μονοπατι, ή φτανοντας μια ανασα πριν την κορυφη του Κορακα, αναρωτηθηκα τι κανω εγω εδω πανω, μεσα στο ψοφοκρυο, με τρελη ομιχλη, προσπαθω να αποδειξω κατι…και οντως δεν ανεβηκα μεχρι τελους. Με χωριζαν λιγα μετρα αλλα ειπα μεσα μου οτι αυτο ειναι το οριο μου, ασε τις κορυφες για τους αλλους, εξαλλου ολη η διαδρομη που εκανα με την καλη μου παρεα αξιζε με το παραπανω.
Στην αναβαση αλλα και στην καταβαση πρεπει να εισαι συγκεντρωμενος, δεν υπαρχει περιθωριο για αφηρημαδα γιατι μπορει να χαθεις, η να χτυπησεις, εισαι σχεδον απολυτα επικεντρωμενος στο τωρα κατι που σπανια μας συμβαινει οταν το μυαλο μας τρεχει σε σκεψεις στο παρελθον η στο μελλον.
Ακολουθησε η αναβαση στο καταφυγιο της Αστρακας και μετα ο περιπατος πανω στην παγωμενη λιμνη της Δρακολιμνης μια αισθηση απιστευτη…Τι επεται μετα δεν ξερω, αλλα γουσταρω!…