Empire State Building

Τωρα που δεν υπαρχουν πια οι διδυμοι πυργοι, δεσποζει απο παντου. Πιστευω οτι το ειδος των ανθρωπων που συμμετειχαν ενεργα στο χτισιμο του τη δεκαετια του ’30 στην περιοδο του τοτε μεγαλου οικονoμικου κραχ, ειναι σε ελλειψη και δεν προκειται να ξαναβγει. Πραγματικα δεν μπορει να χωρεσει ο νους μου πως καθονταν οι χτιστες στα ξυλινα περβαζια σε υψος πανω απο 100μ. και καπνιζαν το τσιγαρο τους η επιναν τον καφε τους εχοντας τετοιο μεγαλο κενο κατω απο τα ποδια τους.. Και λιγο πολυ ολοι εχουμε δει αυτες τις ασπρομαυρες αφισο-φωτογραφιες και αναρωτιεσαι πως ειναι δυνατον;

 
Σημερα τα νεα κτιρια ειναι εντελως προκατ, η ανθρωπινη συμμετοχη ειναι λιγοστη. Γι αυτο και κτιρια οπως το Empire state, το Chrysler building η η απιστευτα συμμετρικη γωνια του Flatiron building που εχουν κατασκευαστει πριν το ’50 αποτελουν αρχιτεκτονικα επιτευγματα σε σχεση ας πουμε με τους πυργους του Ντοναλντ Τραμπ.
Ουρα 1 1/2 μας χωριζε απο τον 86ο οροφο οπου ανεβηκαμε για να δουμε τη θεα σε ολη τη Ν. Υορκη! Μπορουσαμε να παμε και πιο ψηλα αλλα ηταν περισσοτερη αναμονη, και πιο ακριβο το εισιτηριο. Αξιζε η αναμονη;ΝΑΙ!

Harlem

Κι ενω περπατας στην ομορφη, ακριβη συνοικια του Upper West Side κοντα στο πανεπιστημιο Κολουμπια, στριβεις δεξια στην 125str και το σκηνικο αλλαζει ραγδαια. Κτιρια κακοσυντηρημενα ως επι το πλειστον, το 99% των ανθρωπων που κυκλοφορει στους δρομους ειναι μαυροι, και ηδη νιωθεις τους ρυθμους πιο χαλαρους, πιο νωχελικους σου δινεται η αισθηση οτι εισαι σε μια γειτονια αλλιωτικη. Η αληθεια ειναι οτι περπατωντας μεχρι το Αpollo theater ενιωσα μια ανασφαλεια αν και ηταν μεσημερι, που την ξεπερνουσα οταν ακουγα τις μουσικες r&b που παιζονταν στα καταστηματα ρουχων.(απλα ενιωθα καλυτερα, μη με ρωτατε γιατι …)

Brooklyn Bridge

Δεν υπαρχουν λογια γι’ αυτη τη γεφυρα…Απο τα πιο χαρακτηριστικα σημεια της Νεας Υορκης, απο τα περισσοτερο κινηματογραφημενα μερη. Προσωπικα, θυμαμαι την ταινια “Καποτε στην Αμερική”, γιατι ξεπροβαλε η γεφυρα μεσα απο καποια στενα του Μπρουκλιν με τη συνοδεια της μουσικης του Ενιο Μορικονε.

Brooklyn Heights
Τι ομορφη, γραφικη συνοικια..Δυοροφα, τριοροφα σπιτια με τις χαρακτηριστικες σκαλες, μικρα καφε, μαλιστα σ’ενα οπου φαγαμε το παραδοσιακο αμερικανικο πρωινο french toast with bacon o σερβιτορος ηταν Ελληνας απο την Κεφαλλονια.  

Και περπατωντας στο Βrooklyn promenade, ενας δεντροστοιχισμενος πεζοδρομος κατα μηκος του Hudson River ο οποιος εχει θεα στο lower Manhattan και στην Brooklyn Bridge, εχεις την αισθηση οτι τωρα θα δεις σε καποιο παγκακι να καθεται ο Τονι Μανερο(Τζον Τραβολτα) μαζι με την αγαπημενη του φιλη και να αγναντευουν αυτη τη θεα με μουσικο χαλι το “how deep is your love” των Bee Gees απο την ταινια “Saturday night fever”…

Τimes square
Δεν ειναι πλατεια, απλα ειναι ενα τμημα του δρομου Broadway ο οποιος τεμνει καθετα σχεδον το Μανχαταν και ειναι γεματο απο φωτεινες διαφημιστικες επιγραφες. Ειναι ενα πολυσυχναστο μερος και μονο ισως γι αυτο να ειναι εντυπωσιακο.

Θα μπορουσα να πω κι αλλα για το ταξιδι μου αυτο στην πολη που δεν κοιμαται ποτε..
Θα αρκεστω ομως στο να πω οτι και μονο που περπατας στους μεγαλους της δρομους νιωθεις, μυριζεις την ελευθερια..παρολο που φανταζει οξυμωρο αν σκεφτει κανεις ποσο αστυνομοκρατουμενη πολη ειναι. Πηρα μια μυρωδια λοιπον, μια μικρη γευση τον περασμενο Αυγουστο. Σιγουρα ομως θα ξαναπαω κι ελπιζω για πολυ περισσοτερο καιρο..!

Ν. Υορκη, Αυγουστος 2010

Ουρανοξυστες, μεγαλα οικοδομικα τετραγωνα, λιμουζινες, ενα απιστευτο μωσαικο ανθρωπων που ξεχυνεται καθημερινα στους δρομους απο το πρωι, συνωστισμος απο διαβατες στα φαναρια για να διασχισουν τους δρομους, σειρηνες περιπολικων και πυροσβεστικων ακουγονται αδιακοπα σχεδον ολο το 24ωρο…

Αποπνιχτικη, στα ορια του ζαβλακωματος, ζεστη λογω της υγρασιας που εκεινες τις μερες του Αυγουστου εχει χτυπησει κοκκινο. Οταν παιρνεις δε το μετρο, ναι, ειναι ολοφανερο, εισαι στην κολαση, δευ υπαρχει καμια αμφβολια. Η υγρασια που εχει γινει σα γλιτσα κολλαει στο προσωπο σου, στο σωμα σου, δεν μπορεις να αναπνευσεις και μετρας τα λεπτα μεχρι να ανεβεις στο βαγονι. Κι οταν μπαινεις στο μετρο, παγωνεις απο το αιρκοντισιον ωσπου να φτασεις στη σταση σου και να ανεβεις τα σκαλια με αδυναμια μεχρι να βρεθεις στην επιφανεια..Λογω παλαιοτητας του μετρο, δεν υπαρχει εξαερισμος και βλεπεις απο τις τρυπες των υπονομων σε καθε γωνια να βγαινει ζεστος αερας…
Ζεστος αερας που εχει ανακατευτει απο την εντονη μυρωδια του χοτ ντογκ αφου σε καθε τετραγωνο υπαρχουν 2-3 καντινες που ψηνουν οχι μονο χοτ ντογκ αλλα και γυρο!
Ζεστη εξω, μεσα κρυο! Στο ξενοδοχειο, στα μαγαζια, στα σουπερμαρκετ, στα καφε, στα ταξι, στο μετρο, στα λεωφορεια, ΠΑΝΤΟΥ το αιρκοντισιον στη ψυξη! Να μετα πως αυξανεται η υγρασια στην ατμοσφαιρα.
Η παρουσια της αστυνομιας παντου. Δικαια τη λες απο τις πιο ασφαλεις πολεις του κοσμου. Κυκλοφορεις βραδυ, αργουτσικα και πραγματικα δεν νιωθεις φοβο.
Κορναρισματα; συνεχεια. Οι Νεορκεζοι δεν καταλαβαινουν τη λεξη υπομονη. Και μπορουν να κανουν και καβγα στο επιτοπου αν καποιος τους τη βγει περιεργα. Οι οδηγοι λεωφορειων αν δεν ειναι κολλημενοι στην κινηση η δεν πρεπει να χασομερησουν για να κατεβασουν τη ραμπα ωστε να οδηγησουν οι ιδιοι τον αναπηρο επιβατη στη θεση του, να τον δεσουν με τη ζωνη ασφαλειας κι υστερα να παρουν το τιμονι, τρεχουν.

Village, Soho, Chelsea, συνοικιες που θυμιζουν λιγο γειτονια, οι δρομοι τους δεν ειναι αριθμημενοι αλλα εχουν ονοματα, και δεν ειναι απολυτα ευθυγραμμισμενοι οπως το υπολοιπο Μανχαταν.

Και φτανεις στο Central Park, μια ανασα δροσιας που σε φερνει στα ισα σου। Καλυπτει το βορειο και κεντρικο Μανχαταν αφου εκτεινεται απο 59str εως 110str στο μηκος του.. Εχει πραγματικα πλουσια βλαστηση, λιμνες για βαρκαδα η μοντελισμο, γηπεδα μπειζμπολ, μπασκετ, ειναι η διεξοδος του Νεορκεζου. Γυρω απο τη λιμνη Jacky Kennedy Reservoir αν θες να περπατησεις μπορει να σε ποδοπατησουν απο τη ταχυτητα οχι τοσο οι ποδηλατες οσο οι δρομεις. Και φυσικα υπαρχει και το Βoathοuse, ενα εστιατοριο για πλουσια πορτοφολια χτισμενο σε ειδυλλιακη τοποθεσια διπλα στη λιμνη. Διαθετει ομως και αναψυκτηριο για low budget stories. Περπατωνας σε καποια σημεια του παρκου ειναι τοσο εντονη η βλαστηση που δεν βλεπεις τους ουρανοξυστες και νιωθεις οτι εισαι χαμενος στα δασος. Στα πολλα του ξεφωτα, συνεχεια ακους μουσικες απο πλανοδιους μουσικους, μια μουσικη πανδαισια απο καντρυ, ροκ, τζαζ σαξοφωνο αλλα και κλασικη πολυφωνικη χορωδια… τι απιστευτη αισθηση!
Γυρω απο το Central park περιμενουν οι αμαξαδες αλλα και οι ποδηλατες που οδηγουν πισω τους 3θεσια αμαξα, το νεο trend της τελευταιας 5ατιας στη Νεα Υορκη.