Στο μπλογκ εγραφα πιο συχνα παλαιότερα, προφανώς γιατί είχα περισσότερη εμπνευση και χρόνο. Ομως αν κάτι υποστηρίζω είναι οτι πρεπει να γραφουμε από την καρδιά μας και όταν έχουμε κατι πραγματικά να μοιραστουμε. Γι’αυτό λοιπόν θα μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που εμπλεκει και το σκύλο μου αλλα και τη Νορβηγία. Πώς;
Θα το δείτε διαβάζοντας τα παρακάτω.
Ζούσα στη Νορβηγία εξι χρονια και επέστρεψα στην Ελλάδα πριν απο πέντε χρόνια. Σε αυτο το διάστημα μεσολάβησε η πανδημία σε παγκόσμιο επίπεδο και πολλές ανακατατάξεις σε προσωπικό επίπεδο. Τα δύο πρώτα χρόνια δυσκολεύομουν να βρω τα πατήματα μου στην Ελλάδα, με κατέκλυζαν οι αναμνήσεις απο τη ζωη μου εκει και χανόμουν στις σκέψεις μου.
Κάτι που συνέβη και με βοήθησε στο να “πιάσω αγκυρα” κατα καποιο τρόπο ήταν ότι πριν απο 4,5 χρόνια απέκτησα έναν πραγματικά ξεχωριστό σύντροφο: την Τσίτα, μια υπέροχη ημίαιμη σκυλίτσα, αμερικανικό πίτμπουλ. Όσοι γνωρίζουν από φυλές ξέρουν καλά ότι τα πίτμπουλ τεριέ είναι φιλικά, τρυφερά και στοργικά ζώα. Έχουν παιχνιδιάρικη διάθεση και λατρεύουν να συμμετέχουν σε δραστηριότητες με τους ανθρώπους τους. Τους αρέσει να κουρνιάζουν στον καναπέ για ώρες με τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Παρόλα αυτά είναι πολυ απαιτητικά στη διαχείριση τους γιατί θελουν καθημερινή εκτόνωση της ενέργειας τους για αρκετή ώρα.
Η Τσίτα δεν έχει μόνο όλα αυτά τα χαρακτηριστικά – έχει και πολλά περισσότερα. Τη γνωρίσαμε μαζί με τον σύντροφο μου σε ένα κέντρο προστασίας ζώων πριν από 4,5 χρόνια. Ήταν τότε μόλις επτά μηνών. Την υιοθετήσαμε και από τότε έγινε αναπόσπαστο μέλος της οικογένειάς μας. Αυτό συνέβη λίγους μήνες μετά τη μετακόμισή μας από τη Νορβηγία στην πατρίδα μου, την Ελλάδα. (διαβάστε το σχετικό άρθρο)
Κάποια στιγμή σκέφτηκα να επιστρέψω στη Νορβηγία, καθώς είχα δεχτεί μια επαγγελματική πρόταση. Έκλεισα εισιτήρια για εμένα και ο σύζυγός μου με την Τσίτα θα ακολουθούσαν αργότερα. Όμως, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, διαπίστωσα κάτι σοκαριστικό: έξι φυλές σκύλων, μεταξύ αυτών και το αμερικανικό πίτμπουλ, είναι απαγορευμένες στη Νορβηγία.
Έλαβα μάλιστα ένα email από τη νορβηγική Κτηνιατρική Υπηρεσία (Mattilsynet), το οποίο ανέφερε ξεκάθαρα ότι εάν ένας σκύλος είναι έστω και μίξη πίτμπουλ, τότε θεωρείται παράνομη φυλή βάσει νομοθεσίας και έχουν δικαίωμα οι αρχές να προβούν και στη θανάτωση του.
Έμεινα άφωνη. Θύμωσα βαθιά. Πώς είναι δυνατόν να αποκλείεται μια τόσο αγαπησιάρικη και τρυφερή φυλή; Γιατί να αποκλείονται ολόκληρες φυλές ανεξάρτητα από την προσωπικότητα ή την ανατροφή του κάθε ζώου;
Σύμφωνα με την νορβηγική ιστοσελίδα https://hunomhund.no, οι ιδιοκτήτες και οι εκπαιδευτές σκύλων οφείλουν να έχουν την κατάλληλη γνώση και κατάρτιση. Κατά συνέπεια θα πρέπει όλα τα σκυλιά ανεξαρτήτου ρατσας να λάβουν υποχρεωτική εκπαίδευση τους πρώτους μήνες της υιοθεσίας τους. Οπότε με αυτη τη λογική δεν μπορώ να καταλάβω πώς μια χώρα όπως η Νορβηγία – πρότυπο προόδου, ισότητας και κοινωνικής ένταξης – διατηρεί ακόμη τέτοιου είδους αναχρονιστικές απαγορεύσεις. Είναι πραγματικά ένα παράδοξο. Και ενω έχω ζήσει και έχω γνωρισει την κουλτουρα που εχουν οι Νορβηγοι σε σχέση με τους σκύλους τους και πόσο πειθαρχειμένοι είναι, αναρωτιέμαι γιατί τόση αυστηρότητα. Επίσης έτσι διαιωνίζονται οι διάφορες περιοριστικές πεποιθήσεις όταν ετικετοποιούμε ακόμα και τα σκυλιά βάζοντας την ταμπέλα “επικίνδυνες” ράτσες. Και ποια επιτροπή είναι αυτή που ορίζει ποιες είναι οι επικίνδυνες;
Σίγουρα το να υιοθετήσεις ένα σκύλο οποιασδήποτε φυλής δεν είναι παιχνιδάκι, και προσωπικά πιστέυω ότι επιπόλαια αντιμετωπίζουν κάποιοι την απόκτηση ενος σκυλου. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι την περίοδο της πανδημίας αποκτήσε πολύς κόσμος σκύλο, όχι μονο στην Ελλαδα αλλα και στη Νορβηγία, πιστευοντας οτι θα ασχοληθεί με το σκύλο του.. Ομως με την άρση των μετρων πολλά σκυλια βρεθηκαν είτε στο δρόμο είτε σε διαφορες φιλοζωικες..
Η σκυλίτσα μου πήρε την απόφαση για εμένα!
Τελικά ακύρωσα το ταξίδι και κάθε σχέδιο επανεγκατάστασης στη Νορβηγία. Ούτε εγώ ούτε ο σύντροφός μου ήμασταν διατεθειμένοι να περάσουμε τη διαδικασία της μετακόμισης μόνο και μόνο για να αφήσουμε την Τσίτα σε ανάδοχη οικογένεια. Δεν ήταν επιλογή για εμάς. Με τον καιρό, βρήκαμε ξανά τον βήματα μας στην Ελλάδα και πλέον είμαστε καλά εγκατεστημένοι. Κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν, η Τσίτα πήρε την απόφαση για εμάς.
Αυτό το γεγονός αποκάλυψε μια σκοτεινή και λυπηρή πλευρά της αγαπημένης μου δεύτερης πατρίδας. Αν ζούσα ακόμα εκεί, ίσως να μην το είχα ποτέ αντιληφθεί. Πιθανόν να είχα επιλέξει κάποιον άλλον σκύλο, απλώς και μόνο επειδή δεν θα είχα τη δυνατότητα να υιοθετήσω έναν πίτμπουλ.
Ωστόσο, είναι μια ευκαιρία να σκεφτούμε σοβαρά αυτή τη νομοθεσία, η οποία – κατά τη γνώμη μου – είναι ρατσιστική. Δεν υπάρχουν «κακοί σκύλοι». Τα προβλήματα εμφανίζονται ανεξάρτητα από τη φυλή. Συνήθως, πίσω από μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά κρύβεται ένα φοβισμένο και κακοποιημένο σκυλί ή έλλειψη σωστής εκπαίδευσης. Δυστυχώς, υπάρχουν «κακοί άνθρωποι». Αρα μήπως θα πρεπει να σκεφτουν οι αρχές της Νορβηγίας, -να πω και της Ελλάδας; αν και ξερω οτι ακουγεται οξυμωρο αφου υπαρχει ελλειψη παιδείας στο θέμα αυτο- να εκπαιδευουν τους υποψηφιους ιδιοκτητες και αναλογως να αποφασιστεί κατά ποσο μπορουν να αναλαβουν και να διαχειριστουν ένα σκυλο; Κακά τα ψέματα, ένας σκύλος αποτελεί δέσμευση, είναι οπως όταν έχεις ένα παδί. Εχει και αυτό ψυχή.
