Aυτες τις μερες εκανα μια ανακαινιση στο μπανιο μου και στο σπιτι επικρατουσε μεγαλη αναστατωση. Το ψυγειο μου χρειαστηκε να αλλαξει θεση κι ετσι καποιες φωτογραφιες που ειχα τοποθετησει πανω του με μαγνητακια επεσαν στο πατωμα. Μια φωτογραφια ηταν μια καρτποσταλ απο το φαρο του Cabo de Sao Vicente στη Ν. Πορτογαλια, το δυτικοτερο ακρο της Ευρωπης.
Αυτη η καρτποσταλ μαζι με ενα μικρο κοκορα (ο κοκορας ειναι το σημα κατατεθεν της Πορτογαλιας, οπως ειναι για την Ελλαδα ο Παρθενωνας κι ο τσολιας) μπιμπελο- σουβενιρ που ειχα παρει απο το ταξιδι μου εκει, ειναι τα μονα αντικειμενα που εχω απο τις διακοπες μου εκεινες. Ηταν το καλοκαιρι του 2007, οταν παρετεινα τις διακοπες μου στην Ισπανια 1 εβδομαδα ακομα για να παω στη Πορτογαλια και συγκεκριμενα στις πανεμορφες ακτες στα νοτιοδυτικα της.

Θυμαμαι οταν περπατουσα στο φαρο αυτο και μετα αγναντευα τον Ατλαντικο ωκεανο απο το περβαζι του κι αντικρυζα τη μαινομενη θαλασσα που χτυπουσε στα βραχια του γκρεμου που ξετυλιγοταν απο κατω μου ενιωσα οτι οχι μονο ημουν πολυ μακρια απο το σπιτι μου αλλα και μια περηφανεια για το που εφτασε η χαρη μου…Μαγευτηκα πραγματικα απο το τοπιο εκεινο και ποιος θα μου το ελεγε οτι το επομενο καλοκαιρι θα βρισκομουν σε εναν αλλο φαρο, αυτη τη φορα στο νοτιοτερο σημειο της Ευρωπης, στη Γαυδο. Μετα απο  μια πεζοπορια στο γεματο κεδρους νησακι της Γαυδου καταληξαμε για ρακι το σουρουπο στο φαρο του νησιου οπου εκτος του οτι γιναμε ντιρλα, γιναμε ολοι μια παρεα εκει..

..Ειχα παει σε μια εκθεση φωτογραφιας πριν 2 μηνες περιπου στο μουσειο Μπενακη στην Πειραιως οπου ο φωτογραφος Παυλος Φυσακης εξεθεσε φωτογραφιες απο τα 4 ακρα της Ευρωπης μεταξυ φυσικα των οποιων ηταν η Γαυδος και η ΝΔ Πορτογαλια. Αυτος πραγματοποιησε αυτο το ταξιδι στα 4 γεωγραφικα ορια της Ευρωπης αναζητωντας να ορισει την ευρωπαικη ταυτοτητα οπως περιεγραφε στο λευκωμα του. Παντως,  και στα 2 ταξιδια μου αυτα ημουν χωρις φωτογραφικη μηχανη και οι εικονες που αποτυπωθηκαν στο μυαλο μου δεν εχουν καμια σχεση με τις στημενες,  επιτηδευμενες φωτογραφιες του.  Τα πραγματα ειναι πολυ απλα..

Σε μεσημεριανη εκπομπη σημερα γνωρισαμε τον Ελληνα αυτο ταξιδευτη. Ενας μεσηλικας 58 ετων με γαλανο, πανεξυπνο βλεμμα που μιλουσε για τις ταξιδιωτικες του εμπειριες. Εχει γυρισει ολο τον κοσμο και ναι, ο κοσμος αποτελειται απο 195 χωρες. Η καταγωγη του ειναι απο την Αρτα απο μεσοαστικη οικογενεια κι απο οτι λεει κανενας στο περιβαλλον του δεν ειχε παρομοιες αναζητησεις οπως αυτος, να γνωρισει δηλαδη τον κοσμο. Ξεκινησε το πρωτο του ταξιδι οταν ηταν φοιτητης και πηγε στη Βουλγαρια και αφου επισκεφτηκε πολλες χωρες της Ευρωπης κι οχι μονο, το εκανε μετα κι επαγγελμα αφου εγινε αρχηγος ταξιδιων σε ταξιδιωτικο γραφειο.
Αποστομωσε την παρουσιαστρια οταν της ειπε οτι ταξιδεψε απο Ελλαδα και πηγε Περσια φτανοντας μεχρι την Κευλανη με 258 δολλαρια και εκεινη τον κοιτουσε λες και ειπε κατι εξωπραγματικο. Ο ανθρωπος ηταν ανοιχτος στην περιπετεια: ταξιδεψε κανοντας οτοστοπ πολλες φορες, καποιες φορες κοιμηθηκε στο υπαιθρο, γνωριστηκε με ανθρωπους που τον κερασαν φαγητο…. 
Μερικες κουβεντες που ειπε σε διαφορα περιοδικα και τις παραθετω:

“Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω την κορυφή του όρους Ελ Μπρουζ, όταν ταξίδευα στην καρότσα ενός φορτηγού στη Γεωργία. Εκλαιγα, ένιωσα πως μου δόθηκε ένα “προνόμιο” που μου επέτρεπε να βλέπω κάτι το οποίο ήταν αδιανόητο για τους πολλούς. Επίσης, οι καταπληκτικές εικόνες στην πεδιάδα Παντανόλ στη Βραζιλία. Ημουν πάνω σε ένα άλογο, γιατί πλημμυρίζει ο ποταμός, και αυτό τον διέσχιζε καλπάζοντας».
 “Αυτο που διδάχθηκα από τα ταξίδια μου είναι η ανοικτή καρδιά που πρέπει να έχουμε. Οσο πιο πολλά χέρια σφίξουμε τόσο πιο πολύ θα ολοκληρωθούμε. Ακόμη και τα βρόμικα από τη δουλειά χέρια κρύβουν έναν θησαυρό. Αυτό που μου έμεινε είναι τα μάτια των ανθρώπων. Η έκφραση που αποτυπωνόταν στο βλέμμα. Είναι το σημαντικότερο μήνυμα.”
 “Πολύς κόσμος αναλώνεται σε ράθυμα Σαββατοκύριακα, ενώ θα μπορούσε τον ίδιο χρόνο με τα ίδια χρήματα να κάνει ενδιαφέροντα ταξίδια. Η ζωή είναι σύντομη και θα πρέπει να σκεφτόμαστε με διαφορετικό μυαλό. Τι αξίζει περισσότερο ένα αυτοκίνητο ή μια «κατάδυση» στο βιβλίο της ζωής που λέγεται ταξίδι και περιπέτεια; Ετσι, συνειδητοποίησα στον δέκατο χρόνο των ταξιδιών μου ότι καλύτερα να γυρίσεις τον πλανήτη παρά να γίνεις ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Κατάλαβα την προσωρινότητα της ζωής»

I wanna dance with somebody….
Ημουν εκτη δημοτικου οταν ακουγα αυτο το τραγουδι. Ειχα δει και το video clip στο mtv και ειχα κατενθουσιαστει με την μαυρη αυτη καλλονη που ακουγε στο ονομα Whitney. Υπεροχο μελαμψο χρωμα, καστανοξανθα ολο μπουκλα μαλλια, καλοσχηματισμενα χειλη και καλλιγραμμο κορμι ηταν το περιτυλιγμα που εκρυβε αυτην την θεσπεσια, γεματη, με απιστευτες δυνατοτητες φωνη. Ανεβοκατεβαινε 3 κλιμακες με τρομερη ανεση. 
Και επειδη τοτε τους δισκους μου τους αγοραζε ο πατερας μου, του ζητησα να μου παρει οπωσδηποτε το lp. Ti υπεροχο εξωφυλλο! Η Whitney σε μπλε φοντο ντυμενη με ενα ασπρο φανελακι που εδειχνε sexy πολυ απλα και φυσικα, με  μαλλια ατιθασα να χαμογελαει πλατια στο φακο. Ποσες φορες ειχα ακουσει αυτο το δισκο!
Παρακολουθουσα τη μουσικη της καριερα μεχρι περιπου που γυρισε την ταινια “bodyguard” και κυκλοφορησε αυτο το μοναδικο τραγουδι “I will always love you” που ηταν ενα κομματι που ελεγε καποτε η Dolly Parton. Αμα το ακουσει καποιος στην original εκδοχη ειναι ενα δακρυβρεχτο, μελο κομματι. Κι ερχεται η ζεστη φωνη της Houston να το τυλιξει και να το αναδειξει στη μεγαλυτερη επιτυχια.
Η καριερα της αρχισε απο την ταινια αυτη να παιρνει την κατω βολτα με την καταληξη που ολοι ξερουμε.
Για μενα ομως θα ειναι παντα αυτο το χαμογελαστο κοριτσι του εξωφυλλου του δισκου Whitney με τη θεικη φωνη…
R.I.P. 

Ωρα 20.30 Φευγω απο το σπιτι για να κατεβω στην πλατεια Συνταγματος.
20.35 Διασχιζω την παιδικη χαρα της γειτονιας μου οπου τα παδια ειχαν ξεσηκωσει το παρκο με τις φωνες τους και τα παιχνιδια τους. Στιγμες ανεμελιας, τιποτε δε σε προιδεαζει για το σκηνικο που θα ακολουθησει πιο μετα.
20.38 Βγαινω στον κεντρικο δρομο περιμενοντας καποιο ταξι να περασει γιατι τα λεωφορεια δεν κυκλοφορουν λογω συμμετοχης στην απεργια της ΑΔΕΔΥ & ΓΣΕΕ.
20.43 Μπαινω στο ταξι με προορισμο το μετρο Ευαγγελισμου. Ο ταξιτζης ακουγε ραδιοφωνο. Ο δημοσιογραφος μιλουσε για το σκανδαλο για τα στημενα παιχνιδια στο ποδοσφαιρο κατι που ολοι λιγο πολυ ξεραμε και αποκαλυφθηκε τις μερες αυτες που θα ψηφιζοταν το μεσοπροθεσμο. Τυχαιο;
20.52 Β. Κωνσταντινου. Το ταξι δεν μπορουσε να προχωρησει αλλο γιατι η αστυνομια με κλουβες ειχε κλεισει τη Ριζαρη στο υψος του Πολεμικου μουσειου. Πληρωνω και προς στιγμη σκεφτηκα να παρω το μετρο απο Ευαγγελισμο για Συνταγμα αλλα προτιμησα το περπατημα.
20.57 Περναω απο τον κηπο του Ωδειου Αθηνων. Προχωρωντας ακουγα το γδουπο που εκαναν οι σανιδες των σκειτμπορνταδων-ειναι τοπος συναντησης για αυτους το Ωδειο Αθηνων. Κι απ την πλευρα της Β. Κων/νου υπηρχε μποτιλιαρισμα στους δρομους και ακουγονταν οι σειρηνες των περιπολικων. Κατευθυνθηκα προς τη Ρηγιλλης. Στο δρομο επικρατουσε ησυχια και πανταχου παρουσα η αστυνομια. Επειδη κλουβες ειχαν κλεισει το δρομο που οδηγουσε στη Β. Σοφιας, στριβω σ’ενα στενο αριστερα που με οδηγησε στον Εθνικο κηπο. Μια «ανησυχη», σχεδον εκκωφαντικη ησυχια επικρατουσε στο δρομο αυτο.
21.05 Καταφερνω και στριβω στη Β. Σοφιας. Περναω αναμεσα απο τους ματατζηδες. Ενας απο αυτους βρυχοταν σαν το λιονταρι της MGM κανοντας και καλα πλακα. Κανω ενα μορφασμο αποδοκιμασιας. Ενας αλλος παραπονιοταν σε καποιον αλλο «ειμαι εδω 14 ωρες…» Οσο πλησιαζα προς το Συνταγμα ακουγα κατι κροτους που δεν μπορουσα να καταλαβω τι ηταν.
21.10 Φτανω στο υψος της Ακαδημιας. Απο κει και κατω πραγματικα ειχαν οχυρωσει το δρομο προς το Συνταγμα με καγκελα και κλουβες. Ετσι στριβω στην Ακαδημιας και προχωραω προς την Κριεζωτου.
21.12 Γωνια Κριεζωτου και Πανεπιστημου. Ακουγεται ενας κροτος και ενα συννεφο απο χημικα εκτοξευεται στο προσωπο μου αλλα και σε αλλους διαδηλωτες…
21.13 Κανω επιτοπου στροφη και ανηφοριζω γρηγορα προς την Ακαδημιας με δακρυα στα ματια, νιωθωντας απιστευτο τσουξιμο και βηχοντας συνεχως. Πηγαινω στο κοντινοτερο περιπτερο για να παρω νερο και χαρτομαντηλα.. Διαδηλωτες βριζουν τους εκει ματατζηδες γιατι ακολουθουν τις εντολες και ριχνουν δακρυγονα στους ειρηνικους διαδηλωτες. Ναι, ειχα πληροφορηθει για τα επεισοδια που εγιναν νωριτερα αλλα θεωρησα οτι θα ειχαν σταματησει το βραδυ. Μαλιστα απ’ οτι εμαθα απο ανθρωπους που κουβεντιασα μαζι τους θα γινοταν και καποια συναυλια στο Συνταγμα εκεινη την ωρα.
21.20 Καταφερνω να συννενοηθω με την παρεα που με περιμενε στο Public. Τελικα συναντιομαστε στον Σταυρου στην Ακαδημιας. Μου διηγοταν οτι βγαινοντας απο το μετρο δε μπορουσε να αναπνευσει απο τα χημικα κι οτι η κατασταση εχει ξεφυγει.
21.30 Αποφασιζουμε να προχωρησουμε προς την πλατεια μιας και ειχαν σταματησει να ριχνουν δακρυγονα. Περναμε μπροστα απο τα μεγαλα ξενοδοχεια, Μ Βρετανια, King George, Athens Plaza. Το πεζοδρομιο ηταν γεματα σπασμενα μαρμαρα και σκουπιδια. Φωτια ειχαν αναψει κοντα σε κολωνα της ΔΕΗ και ειχαν γραψει ενα σωρο συνθηματα στους τοιχους των ξενοδοχειων. Οι εισοδοι τους ηταν καλυμμενοι με καγκελα και ρολα προστασιας. Τιποτα δε θυμιζε την αιγλη τους μολις μερικες ωρες πριν. Ζηταμε μασκα απο καποιον ο οποιος ευτυχως ειχε δυο.
Εντωμεταξυ ο αερας να μυριζει την τσικνα απο τους πλανοδιους σουβλατζηδες που εχουν κανει χρυσες δουλειες τοσες μερες, ανακατωμενος μαζι με καπνο απο χημικα. Και αναρωτιομασταν πως ειναι δυνατον να εχει καποιος ορεξη για ενα «καπνιστο» σουβλακι.. Φτανουμε στο χωρο της πλατειας, ηδη ακουγονταν απο τα μικροφωνα τραγουδια των Tiger Lillies. Πολλοι διαδηλωτες ειχαν καθησει οκλαδον μπροστα στην εισοδο του μετρο και ειχαν το βλεμμα προς τα σκαλια της πλατειας. Δε μπορουσαμε να διακρινουμε τι εβλεπαν. Μετα απο λιγο μπορεσαμε να δουμε οτι ηταν οι Τiger Lilies που τραγουδουσαν live. Μου φανηκε λιγο παραταιρη η παρoυσια τους στο χωρο αλλα να μου πεις και τι δεν ηταν παραταιρο εκεινες τις ωρες…
Παρατηρωντας το χωρο γυρω μου εβλεπες μια θολη ατμοσφαιρα απο τους καπνους, τα ματ στεκονταν σχεδον παντου, πολυς κοσμος ειχε απλωσει στο προσωπο του κρεμα για να προστατευτει απο τη ριψη των καπνογονων, χαζευε η φωτογραφιζε.. Αναμικτα συναισθηματα οργης, αποριας και αμηχανιας.
22.20 Φευγουμε κι εμεις μιας και δεν υπηρχε τιποτα για το οποιο να αξιζε να βρισκεσαι εκει. Η ολη κατασταση προκληθηκε παντελως ξεδιαντροπα. “Σουβενιρ” εμεινε η μασκα…

Δεν υπάρχει κάποια μαγική φόρμουλα ή κάποιο μάντραμ που θα λύσει το (αρνητικό) μας κάρμα, δεν πρέπει να τρέφουμε τέτοιες αυταπάτες. Η λύση του κάρμα βρίσκεται στον αγώνα της καθημερινότητας, στον αγώνα για υπηρεσία, διαλογισμό, και το κυριότερο, στον αγώνα για ξεπέρασμα των εγωισμών μας. Είναι άλλωστε ο εγωισμός μας που κίνησε το νόμο του κάρμα έτσι κι αλλιώς.

Έτσι λοιπόν το κάρμα μας δεν λύνεται κάπως μαγικά, αλλά με το να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τις άμεσες συνθήκες που βιώνουμε στη καθημερινότητα. Και η επιτυχία αυτή συνίσταται στην ανιδιοτέλεια, στην αγάπη, στη προσφορά. Γι’ αυτό και η κάρμα γιόγκα, η γιόγκα δηλαδή της υπηρεσίας, μας λυτρώνει από τα αρνητικά μας κάρματα.

Έτσι π.χ. αν έχουμε αρνητικό κάρμα με κάποιο μέλος της οικογένειας -πράγμα πολύ συχνό-, τότε φροντίζουμε να γίνουμε δότες προς το άτομο αυτό, αντί να εμπλεκόμαστε σε εγωισμούς και βαμπιρισμούς που διαιωνίζουν το άσχημο κάρμα. Το ίδιο και στις υπόλοιπες σχέσεις μας, αισθηματικές, φιλικές, ή με κάποιο αφεντικό κλπ. Είναι η υπέρβαση του εγωισμού που θα λύσει το κάρμα. Επίσης η βαθιά συγχώρεση λύνει κάρμα, μας απελευθερώνει, καθώς απελευθερώνουμε τον άλλον. Βέβαια συχνά μπορεί να λέμε μέσα μας ‘σιγά μην συγχωρέσω τον τάδε μετά από όσα μου έκανε’. Όμως αυτό δείχνει έλλειψη υπευθυνότητας, καθώς κανένας εξωτερικός παράγοντας ή άνθρωπος δεν είναι η αιτία για τα δικά μας παθήματα – εμείς τα έλξαμε, εμείς τα δημιουργήσαμε και οι άλλοι άνθρωποι είναι απλά κάποιο μέσον. Οπότε μάλλον θα πρέπει να τους ευγνωμονούμε που έπαιξαν και αυτό το δυσάρεστο ρόλο.

Στην τελική, ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε… Οι άγιοι, αλάνθαστοι, αγγελικοί; Το ότι βρισκόμαστε στη γη, από μόνο του δείχνει ότι έχουμε κακό κάρμα. Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να ταπεινώνουμε το εγώ μας. Και αυτό δεν είναι παρά το πρώτο βήμα. Μετά πρέπει να μάθουμε να βάζουμε τους άλλους ανθρώπους πριν από εμάς. Αυτό είναι κι ένα βασικό δείγμα πνευματικής ωρίμανσης.

Έτσι για να καταλάβουμε ποιο είναι το κάρμα μας, απλά κοιτάμε τις πρακτικές συνθήκες της καθημερινότητάς μας, τόσο τις εξωτερικές, όσο και τις εσωτερικές-ψυχολογικές-ενεργειακές. Προβλήματα στη δουλειά, θα δείξουν ότι έχουμε κάποια αδράνεια, κάποια έλλειψη ενεργοποίησης – και αυτή η έλλειψη αυτό-ενεργοποίησης δεν είναι παρά εγωισμός. Ο εγωισμός έχει χίλιες δυο εκφάνσεις, αλλά στην ουσία του είναι αδράνεια, αντίσταση στη Ροή και την εξέλιξη.

Μας λείπει υγεία σωματική ή ψυχική; Και αυτό είναι αποτέλεσμα κακού κάρμα. Πάλι ο εγωισμός θα κατέστρεψε την υγεία μας, με την μορφή ηδονισμών, όπως η λαιμαργία ή η κακή-ηδονιστική διατροφή, το τσιγάρο, η αρνητική ζωή και σκέψη γενικώς – και πάλι δηλαδή οι εγωισμοί μας. Κάθε αρνητικότητα είναι εγωισμός. Ακόμα και τα παιδιά που γεννιούνται με κάποιο πρόβλημα υγείας, δεν είναι ‘θύματα’, είναι ανόητο να πιστεύουμε κάτι τέτοιο. Ο κάθε άνθρωπος δημιουργεί το μέλλον του και δημιουργεί και το σώμα του ακόμα, με τις πράξεις και τις σκέψεις του.

Βιώνουμε κατάθλιψη και πνευματικό ‘κλείσιμο’ ή αδιέξοδο; Κι αυτό είναι σαφής ένδειξη αρνητικού κάρμα, ενώ και πάλι είναι ο εγωισμός η αιτία, με τη μορφή τώρα του υλιστικού focus, της άρνησης για διαλογισμό και ξεπέρασμα των υλιστικών αγχών και κολλημάτων μας, την άρνηση για υπέρβαση της κατάστασής μας. Ο νόμος της εξέλιξης είναι αμείλικτος, δεν επιδέχεται την αντίσταση του εγωισμού. Αν προβάλουμε αντίσταση, απλά θα ασθενήσουμε σε κάποιο επίπεδο, φυσικό ή πνευματικό. Έτσι λοιπόν είναι σοφό να συντονιστούμε με τη ροή της εξέλιξης, με το να αγωνιζόμαστε να υπερβαίνουμε τον εαυτό μας, καθώς εδώ στη γη βρισκόμαστε σε ένα πεδίο με βαρείς κραδασμούς, και με σώματα (και άρα και νου) με αρκετή αδράνεια, η οποία αντιστέκεται στη ροή της εξέλιξης. Σίγουρα η γη είναι ένα γυμναστήριο που σηκώνουμε πολλά βάρη, γι’ αυτό όμως έχουμε και τη δυνατότητα να χτίσουμε μεγαλύτερους πνευματικούς μύες, απ’ ότι αν βρισκόμασταν σε έναν πιο εκλεπτυσμένο πλανήτη.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να επισκεφτούμε κάποιον που κάνει αναδρομή σε προηγούμενες ζωές για να δούμε ποιο είναι το κάρμα μας. Πολύ απλά, οι συνθήκες που ζούμε στο τώρα είναι το αποτέλεσμα των παρελθοντικών πράξεών μας, τόσο στο απώτερο παρελθόν, όσο και πιο πρόσφατα. Το κάρμα μπορεί να εκδηλωθεί και άμεσα, μετά από λίγα δευτερόλεπτα. Αν λοιπόν έχουμε έναν σύζυγο που μας φέρεται σκληρά, μας απατά κλπ, το πιθανότερο είναι να κάναμε κι εμείς τα ίδια. Τόσο απλό είναι το κάρμα, δεν είναι ένας ασαφής, ‘μεταφυσικός’ πνευματικός νόμος. Απλά εμείς πρέπει να μάθουμε να ξεσκεπάζουμε στον εαυτό μας τις ιδιοτέλειες, τα εγωιστικά κίνητρα που κρύβουμε στο είναι μας και τα οποία κινούν το νόμο του (αρνητικού) κάρμα.

If you want to know your past life, look into your present condition; if you want to know your future life, look at your present actions.
-Padmasambhava

«Αυτά που δεν καταφέρνουμε να ενσωματώσουμε
στη συνείδησή μας, έρχονται πίσω σε μας σαν μοίρα»

Οικειοτητα
Αυτο που συμβαινει αναμεσα σ’ ενα ζευγαρι στο σκοταδι ειναι ο πραγματικος ορισμος της λεξης ιδιωτικοτητα, οικειοτητα. Καθε ζευγαρι στον κοσμο εχει τη δυνατοτητα να γινει ενα μικρο και απομονωμενο εθνος δυο ατομων, δημιουργωντας τη δικη του κουλτουρα, τη δικη του γλωσσα και το δικο του ηθικο κωδικα οπου δεν μπορει να διεισδυσει κανενας αλλος. Η επιλογη να αγαπησουμε καποιον, αυτη η συμπυκνωση της οικειοτητας τρελαινει οποιονδηποτε επιθυμει να σε εξουσιαζει.
Αναποφασιστικοτητα
Δεν μπορουμε να επιλεξουμε τα παντα ταυτοχρονα. Ζουμε με μια τρομερη αναποφασιστικοτητα, που μας παραλυει. Πολλες φορες παιρνουμε μια αποφαση μονο και μονο για να νιωσουμε αργοτερα σαν να εχουμε πνιξει καποια αλλη προοπτικη τoυ ειναι μας αφου εχουμε συμβιβαστει με μια και μοναδικη αποφαση.
Η αμφιβολια υποδηλωνει οτι δυο πραγματα φερουν αυτοματα το ενδεχομενο της αβεβαιοτητας στη ζωη μας. Στη σημερινη εποχη επικρατει αυτη η νευρωση της αναποφασιστικοτητας. Ποσες φορες αλλωστε εχουμε συγκρινει ψυχαναγκαστικα, μετρωντας παντα τη ζωη μας σε σχεση με τη ζωη αλλων προσωπων? Αυτη η ψυχαναγκαστικη συγκριση οδηγει στο φθονο ζωης οπως αποκαλεσε ο Νιτσε. Οσον αφορα λοιπον στις σχεσεις ποσοι εργενηδες θελουν να βρισκονται σε σχεση αλλα και ποσοι που εχουν σχεση εχουν τον κρυφο ποθο να ηταν εργενηδες? Εχοντας τοση δυσκολια να αποκτησουμε βεβαιοτητα, οι αποφασεις του καθενος γινονται μομφη των αποφασεων του αλλου. Ολες αυτες οι επιλογες που εχουμε προκαλουν ισως ενα ειδος αλλοκοτου βασανου λες και τα φαντασματα ολων των επιλογων που δεν καναμε πλανονται για παντα και μας λενε ” εισαι σιγουρος οτι αυτο ηθελες πραγματικα?”
Προσδοκιες
Περιμενουμε απο τον ερωτα την εμπνευση, την ευδαιμονια, περιμενουμε να ειμαστε υπευθυνοι ο ενας για τη χαρα και την ευτυχια του αλλου. Αλλα γιατι να πεφτουμε σε αυτη την παγιδα να φορτωνουμε με ενα πολυ βαρυτερο φορτιο προσδοκιων το ευθραυστο καραβι της σχεσης μας? Ευχομαι να κατανοησουμε την πληροτητα μας ο καθενας απο εμας και να μην την φορτωσουμε στον αλλο. Να δουμε τις ελλειψεις μας και να αναγνωρισουμε οτι ανηκουν αποκλειστικα σε μας κι οχι να νομιζουμε οτι ανηκουν στον αλλο. Εχοντας μαθει αυτη τη βασικη αληθεια μπορουμε να ξερουμε που τελειωνει το εγω μας και που αρχιζει το αλλου.
“Να ξερουμε οτι εγω εχω τις δικες μου ταλαιπωριες κι οχι τις δικες της, κι εκεινη εχει τις δικες της κι οχι τις δικες μου” Τ.Σ. Λιους.
Ξεμυαλισμα
Το ονειρο της πληροτητας μεσω του ερωτα ειναι απραγματοποιητο. Τα κομμενα κομματια εχουν σκορπιστει πολυ μακρια και εινα αδυνατο να τα ξαναβρουμε. Η σεξουαλικη ενωση μπορει να κανει ενα ατομο να νιωθει πληρες για ενα διαστημα. Θα ερθει καποια στιγμη ομως που δεν θα νιωθει ετσι. Η μοναξια ειναι εκεινη που μας κανει να σμιγουμε και να ξανασμιγουμε με ανθρωπους ψαχνοντας το αλλο μας μισο… Ετσι ξεκιναει το ξεμυαλισμα. Το ξεμυαλισμα οδηγει σε μια κατασταση οπου δεν μπορεις να συγκεντρωθεις σε τιποτε αλλο εκτος απο το αντικειμενο του ποθου σου. Παραμελεις δουλειες, φιλιες, εργασια και κανεις ονειρα για τον αγαπημενο σου που γινονται επιμονα και βασανιστικα. Ο τρελος ερωτας αλλαζει τη χημεια του εγκεφαλου. Οι ανθρωποι που ειναι επιρρεπεις στον τρελο ερωτα ειναι εκεινοι που περνουν δυσκολες στιγμες στη ζωη τους, οπως οταν εχουν βιωσει μια απωλεια η εχουν χασει τη δουλεια τους… Οσο πιο ασταθης νιωθεις, τοσο πιο απερισκεπτα ερωτευεσαι. Το ξεμυαλισμα ειναι μια αυταπατη, ενα τρικ του ματιου. Οταν εχεις ξεμυαλιστει με καποιον δεν κοιταζεις το προσωπο αυτο αλλα το δικο σου ειδωλο, εχεις μεθυσει απο το ονειρο της πληροτητας που προβαλεις σε εναν αγνωστο. Στη φαση αυτη εχουμε την ταση να βλεπουμε στους αγαπημενους μας καθε ειδους καταπληκτικα πραγματα ειτε ισχυουν, ειτε οχι. Φυσικα πρεπει ολοι οι εραστες να βλεπουν τους αγαπημενους τους με γενναιοδωρο βλεμμα και για αυτο και υπερεκτιμουμε τις αρετες του συντροφου μας. Συμφωνα με τον Γιουνγκ, οι 6 πρωτoι μηνες ειναι μια περιοδος καθαρης προβολης και για τους 2.

Να προσθεσω κατι που ειπε ο Σοπενχαουερ για τις ερωτικες σχεσεις. Οι ανθρωποι μοιαζουν με δυο σκατζοχοιρους τις κρυες χειμωνιατικες νυχτες. Για να μην παγωνουν τα ζωα πανε το ενα κοντα στο αλλο. Μολις ομως πλησιασουν αρκετα για να εξασφαλισουν τη ζεστασια τσιμπανε το ενα το αλλο με τα αγκαθια τους. Αυτοματα απομακρυνονται για να αποφυγουν τον πονο. Μολις ομως απομακρυνονται αρχιζουν να κρυωνουν. Το κρυο σπρωχνει το ενα προς το αλλο, τρυπιουνται και ξαναχωριζουν. Και ο κυκλος επαναλαμβανεται καθως παλευουν να βρουν την ιδανικη αποσταση.

Τα παραπανω ειναι αποσπασματα απο ενα βιβλιο που διαβασα της Elizabeth Gilbert με τιτλο “committed”. Μου αρεσαν σαν σκεψεις γι’ αυτο και τα παραθετω.