Ειχα παει σε μια γευσιγνωσια τον προηγουμενο χειμωνα με θεμα το ξινομαυρο. Το ξινομαυρο θεωρειται μια πολυ ευγενης ποικιλια ερυθρου κρασιου που επιδεχεται παλαιωσης και καλλιεργειται στην περιοχη της Ναουσας. Δοκιμασαμε κρασια απο διαφορους ντοποιους οινοπαραγωγους και πραγματικα μου αρεσε πολυ, η  μεστη και εντονη γευση που εχουν τα κρασια αυτα. Μαλιστα εντυπωσιαστηκα τοσο, που ηθελα καποια στιγμη αν παω στη Ναουσα να επισκεφτω ενα οινοποιειο.

Και να που βρεθηκα στη Ναουσα με μια παρεα και στο δρομο προς το Βερμιο εντοπισαμε ενα οινοποιειο και σταματησαμε. Μας υποδεκτηκε ο ιδιοκτητης του οινοποιειου, κος Γιαννης Δαλαμαρας σε ενα πολυ ιδιαιτερο χωρο εστιασης οπου βρισκονται πολλα οικογενειακα κοιμηλια και διακρισεις για το κρασι που παραγουν. Η οικογενεια ασχολειται με το κρασι απο το 1840 δηλαδη ειναι η πεμπτη γενια σημερα, και ο γιος του κου Γιαννη, ο Κωστης, ειναι ενας διακεκριμενος οινολογος και ειναι αναμεσα στα 30 υποσχομενα ταλεντα του οινικου κοσμου παγκοσμιως, συμφωνα με το περιοδικο wine and spirits.

Mας ξεναγησε στον αμπελωνα του οπου εκτος απο την ποικιλια του ξινομαυρου καλλεργειται ασυρτικο, και μαλαγουζια. Εκει βρισκονταν και τα αλογα τους ενα πανεμορφο μαυρο, λευκο και ενα γκρι. Μετα πηγαμε στο χωρο οπου βρισκονταν τα μεγαλα καζανια οπου γινονται οι ζυμωσεις του κρασιου και βγαινουν τα αποσταγματα. Στη συνεχεια κατεβηκαμε στο υπογειο οπου βρισκονταν τα δρυινα βαρελια οπου φυλασσεται  το κρασι για 1 χρονο μεχρι να μπει στα μπουκαλια και κατοπιν μας ξεναγησε στο κελαρι. Κανουν εξαγωγες στη Γαλλια, Καναδα Αμερικη και Αυστρια και εγχωρια προμηθευουν τα κρασια τους σε επιλεγμενες καβες και wine bar.

Δοκιμασαμε το Καπνιστο λευκο Δαλαμαρα το οποιο ειναι απο ποικιλια ασυρτικο και μαλαγουζια και ροδιτη και εχει μια καπως καπνιστη γευση επειδη φυλασσεται σε δρυινα βαρελια με μετριο καψιμο. Μετα δοκιμασαμε το Παλιοκαλιας του 2008 και του 2009. Το ξινομαυρο στο μεγαλειο του!  Εχει ενταση και διαρκεια στη γευση του. Και τελος δοκιμασαμε το Αγεροχος. Πιο απαλη γευση μιας και στο ξινομαυρο εχει προστεθει και 20% ποικιλια Merlot.

Ο κος Γιαννης Δαλαμαρας εχει ενα πολυ στρωτο επεξηγηματικο λογο και ειναι πολυ επικοινωνιακος ανθρωπος. Εκεινο που με αγγιξε ειναι η περηφανια αλλα και η τρυφεροτητα με την οποια μιλησε για το γιο του, ο οποιος απο οτι καταλαβαμε πρεπει να ειναι ενας ιδιαιτερα ευφυης οινολογος και οινοποιιος και αποτελει το μελλον οχι μονο του αμπελωνα Δαλαμαρα αλλα αποτελει και αναποσπαστο κομματι για το οινικο μελλον της Ναουσας.

Το καθε ταξιδι ειτε ξεκινα, ειτε εμπεριεχει στη διαρκεια του ταξιδιωτικους χωρους. Μπορει να εχει αφετηρια του το αεροδρομιο η το σιδηροδρομικο σταθμο η κτελ, και παντα οσο κραταει το ταξιδι γινονται στασεις σε καφε στις εθνικες οδους, σε βενζιναδικα κλπ
Ξεκινωντας με το αεροπλανο, εκτος του οτι ειναι ενα γρηγορο και ακριβο μεταφορικο μεσο, ειναι συμβολο κοσμοπολιτισμου, φορτωμενο με τα ιχνη του καθε τοπου απο οπου εχει περασει. Μ’αρεσει να ταξιδευω με το αεροπλανο. Απο τη στιγμη που θα πατησω το ποδι μου μεσα στο αεροδρομιο και θα δω τους πινακες ανακοινωσεων με τη λιτη τους γραμματοσειρα και να αναβοσβηνουν οι πτησεις που ειναι ετοιμες προς αναχωρηση και θα ψαξω να βρω τη δικη μου ποτε αναχωρει κι απο ποια θυρα, ολο αυτο μου προκαλει εντονη συγκινηση και ενθουσιασμο. Το ακαταπαυστο καλεσμα καθε οθονης που  τονιζεται απο το ανυπομονο αναβοσβημα καθε αραδας που γραφει εναν προορισμο, υπονοει με ποση ευκολια θα μπορουσε να αλλαξει η αγκυλωμενη ζωη μας, η ετσι νομιζουμε τελος παντων.
Στη ζωη μας ελαχιστες στιγμες ειναι τοσο λυτρωτικες, οσο η στιγμη στην οποια το αεροπλανο μας ανυψωνεται στους αιθερες. Τι εννοω: τη στιγμη που κοιταζουμε απο το παραθυρο του αεροπλανου-αν βεβαια καθομαστε διπλα στο παραθυρο διαφορετικα θα πρεπει να ανεκτουμε το διπλανο η τους διπλανους αν καθομαστε σε τριαδα-βλεπουμε τη γη οπως την ξερουμε, δηλαδη αεροδιαδρομοι, βαρελια καυσιμων, αλλα αεροπλανα, ειδικα αυτοκινητα που μεταφερουν τις αποσκευες κοκ, την επιφανεια οπου η ζωη μας κυλα με τον αργο ρυθμο της. Μεχρι που παιρνουν μπρος οι κινητηρες και κανουν αυτο τον εντονο, φρενηρη θορυβο κι αρχιζουν οι ροδες του αεροπλανου να τσουλουν με αυξανομενη ταχυτητα στον αεροδιαδρομο και να…υψωνομαστε γοργα και ανετα στην ατμοσφαιρα και μπροστα μας ανοιγεται ενας απεραντος οριζοντας οπου το βλεμμα μας απλωνεται ανεμποδιστα. Με μια απειροελαχιστη κινηση του ματιου ατενιζουμε εκτασεις που στο εδαφος θα χρειαζομαστες ωρες για να διανυσουμε. Η απογειωση για μενα εχει λειτουργησει και ως μεσο διαλογισμου. Χαλαρωνοντας, μπορουμε να διανοηθουμε αλλαγες στη ζωη  μας και να τις κανουμε πραξη αν σηκωσουμε το αναστημα μας.
Οταν ειμαστε πλεον αρκετα ψηλα ειναι σαν να εχουμε τα κομματια του παζλ ενωμενα επιτελους. Μπορουμε να δουμε την ταξη και τη λογικη που διεπουν το τοπιο. Η πορεια των δρομων αλλαζει γιατι διακοπτεται απο καποιο λοφο, οι διασταυρωσεις που στο εδαφος φαινονται ασυναρτητες απο ψηλα αναδεικνυουν ενα καλοσχηματισμενο πλεγμα, το σχημα των νησιων ειναι πλεον ορατο απο ψηλα (στο μυαλο μου εχω την Κερκυρα απ’ οπου περνα το αεροπλανο για να παει προς δυτικα ποσο ευδιακτριτο ειναι το σχημα της). Το ματι προσπαθει να συνταιριαξει ο,τι βλεπει με εκεινα που ο νους γνωριζει οτι υπαρχουν εκει κατω. Κια με ολα αυτα γεννιεται η σκεψη οτι ειναι τοσο μικρη η ζωη μας..ιδου ο κοσμος στον οποιο ζουμε και που δεν καταλαβαινουμε και πνιγομαστε σε μια κουταλια νερο. Εδω ταιριαζει  και το τραγουδι του Χατζη “οταν κοιτας απο ψηλα, μοιαζει η γη με ζωγραφια, κι εσυ την πηρες σοβαρα”…
Και μετα εισαι μεσα στα συννεφα και τα προσπερνας το ενα μετα το αλλο και βλεπεις και τον παντοδυναμο ηλιο…Οταν εχεις τετοιους πουπουλενιους συνταξιδωτες να σου κρατουν παρεα, νιωθεις τοσο ελαφρυς, εισαι στα πουπουλα, εχεις γαληνεψει.. Το διδαγμα οτι τα πραγματα παιρνουν αλλη μορφη οταν αλλαζουμε οπτικη γωνια, γινεται απολυτα κατανοητο οταν ειμαστε τοσα πολλα μετρα πανω απο τη γη.

Σιγουρα αν εχεις να κανεις μια μεγαλη πτηση θα νιωσεις κουραση, αλλα κατι το φαγητο που θα σου σερβιρουν οι αεροσυνοδοι, κατι μια ταινια που θα δεις, κατι ενα ποτο που μπορει να πιεις και στην καλυτερη περιπτωση αν πιασεις κουβεντα με το διπλανο σου, κυλα η ωρα ευχαριστα σε ενα ταξιδι μεσα στα συννεφα. Και βλεπεις την πορεια της διαδρομης σου στις οθονες και σιγα-σιγα πλησιαζεις στον προορισμο σου και μαζι οι σκεψεις σου αν προλαβεις τις συγκοινωνιες για να πας στο ξενοδοχειο σου, αν θα σε περιμενει ο γνωστος σου στο σημειο που του ειπες, οτι εχεις να συμμαζεψεις το σπιτι σου μετα απο τοσες μερες που ελειπες, ωστε και παλι να συνεχιστει η ζωη σου απο το σημειο που την ειχες αφησει.

 

Η χαρα που μας προσφερει ενας τοπος και η παρουσια μας εκει συνιστα ενα διαλλειμμα συντομο στο οποιο κατορθωνουμε να ειμαστε δεκτικοι στον κοσμο που μας περιβαλλει ενω τα αγχη μας κατευναζονται και κανουμε θετικες σκεψεις. Αλλα η κατασταση αυτη σπανια κραταει παραπανω απο 10 λεπτα. Στον οριζοντα του νου υψωνονται συννεφα αγχους για τη δουλεια που μας περιμενει, για τα νεα φορολογικα μετρα, για το τι θα γινει με την κατασταση της υγειας καποιου αγαπημενου μας προσωπου κοκ. Με λιγα λογια ο καθημερινος μας εαυτος, μας ακολουθει παντου.
Ετσι κι εγω πηρα στις αποσκευες μου τον εαυτο μου σε μια εκδρομη στο Πηλιο. Και ενω ειχαμε βρει ενα μερος πολυ ειδυλλιακο για να ξαποστασουμε γιατι την επομενη μερα ειχαμε πολυ μεγαλη πεζοπορια, κατι πυροδοτησε τη συζητηση με την παρεα μου και τελικα οχι μονο κρατησαμε μουτρα αλλα ξαγρυπνησα ολο το βραδυ σκεφτομενη ενα καρο…τι να πω. Και την επομενη μερα στο τσακ ηταν να το ματαιωσουμε το ολο σχεδιο.

Τελικα, λιγο-λιγο ανεβηκαμε μεχρι την κορυφη του Πηλιου με αφετηρια καπου λιγο πιο πανω απο Μακρινιτσα για να αρχισει μετα η μεγαλη καταβαση. Στο καταφυγιακι στην κορυφη συνηρθαμε και σταματησαν τα μουτρα. Ευτυχως γιατι αυτη η καταβαση μεχρι το Χορευτο αποδειχθηκε μεγαλη περιπετεια αφου το μονοπατι δεν ηταν χαραγμενο, χαθηκαμε για λιγο, και στο τελος τα γονατα -μιας και οι τετρακεφαλοι απ’ οτι φαινεται δεν εχουν δουλεψει- μας προδωσαν ειδικα εμενα που στο τελος κατεβαινα με την οπισθεν!!!
Ενα αλλο περιστατικο που μου ερχεται στο μυαλο κι αυτο στο Πηλιο σε αλλη χρονικη στιγμη ειναι οτι ημουν σε μια υπεροχη παραλια με αμμουδια και πρασινο τριγυρω με θεα το Αιγαιο, να σουρουπωνει κι εκει που ατενιζα το πελαγος, το στομαχι μου να μου υπενθυμιζει οτι παραεφαγε πριν λιγο και εχει πρηστει…Κατι τετοια, και κατι αλλα μας δειχνουν οτι δεν μπορουμε να ξεκολλησουμε απο το γνωστο εαυτο μας και να παμε σε αλλο επιπεδο.
Το καλο ειναι οτι το παρον που ζουμε ειναι σαν ενα φιλμ απο το οποιο η μνημη και η φαντασια διαλεγουν συγκεκριμενα ενσταντανε. Οι αλλεπαληλες εμπεριες επικαθονται η μια πανω στην αλλη και σχηματιζουν ενα συμπαγες αφηγημα που φυσικα οι λεπτομερειες ξεθωριαζουν. Θα πρεπει δηλαδη για να παει στραβα ενα ταξιδι εξολοκληρου να μην υπαρχει χημεια στην παρεα και τα ατομα, το καθενα ξεχωριστα, να κουβαλουν πολλες “αποσκευες”…

Σε αυτην την ενοτητα που λεγεται ταξιδια στοχος μου δεν ειναι να γινεται μια τουριστικη περιγραφη αλλα περισσοτερο τι δημιουργει απο συναισθηματα και σκεψεις ενα ταξιδι.

Ποσες φορες εχουμε ονειρευτει μερη και τοπους ειτε μακρινους ειτε και πολυ κοντινους και την ιδια στιγμη που σκεφτομαστε κατι την ιδια στιγμη αρχιζουν και οι προσδοκιες. Δεχομαστε συμβουλες σχετικα με το που να παμε και τι θα δουμε εκει, ελαχιστα ομως λεγονται για το γιατι να κανουμε ενα ταξιδι η για το πως. Απλα επαναλαμβανουμε ενα μοτιβο ο καθενας μας, οτι πρεπει να παμε εκει γιατι εχει φοβερες παραλιες, αλλου γιατι εχει εντονη νυχτερινη ζωη κλπ κι αρχιζουμε να πλαθουμε κουλουρακια γυρω απο αυτο. Θα ειμαι εκει και θα λιαζομαι ολη μερα, θα ειμαι αλλου και θα βλεπω μουσεια και εκθεσεις….
Για να μιλησουμε και για τις εικονες. Ποσες φορες μας εχει παρασυρει μια εικονα ενος μερους απο ενα ταξιδωτικο οδηγο η τωρα τελευταια οι φωτογραφιες που ανεβαζει ο καθενας μας στο facebook απο σελιδες η δικες του και ξεροσταλιαζουμε και παραμονευουμε στο επομενο ανεβασμα φωτογραφιων αυτου που παρακολουθουμε.

Οι εικονες εχουν ανυπολιγιστη δυναμη. Συνιστουν προσβολη για τη νοημομοσυνη μας και αναιρουν την εννοια της ελευθερης βουλησης. Καθε αναγνωστης ενος ταξιδιωτικου εντυπου η αναγνωστης της “παρεας” του facebook ακομη κι αν μπορει να ειναι συνετος σε αλλους τομεις της ζωης του, στην επαφη του με αυτα τα στοιχεια αποδεικνυεται αθωος, αφελης ισως, και μια αισιοδοξια ανακινειται μεσα του. Η λαχταρα που προξενουν οι σελιδες αυτες δειχνει οτι τα σχεδια μας ειναι δυνατον να επηρεαζονται καθοριστικα απο μια υπεραπλουστευμενη εικονα ευτυχας την οποια δε θετουμε και πολυ υπο εξεταση. Μπορει δηλαδη ενα ταξιδι να εχει ως αφετηρια μια απλη φωτογραφια.
Για να μιλησω για τις δικες μου εμπειριες λοιπον, ενα τετοιο ταξιδι που ειχα προσδοκιες αλλα το ταξιδι δεν εφτασε να τις εκπληρωσει, ηταν στο Βερολινο. Για το Βερολινο, δεν ηταν οι φωτογραφιες που με ειχαν μαγεψει που ηθελα να παω, οσο το οτι μου ειχαν περιγραψει οτι εχει μια πολυ καλη και φθηνη νυχτερινη ζωη, οτι εχει κατι το πολυ εναλλακτικο, και οτι το κανει πολυ ιδιαιτερο η διαφορα του δυτικου απο το ανατολικο Βερολινο. Παρολο  που εχουν περασει χρονια απο την καταρρευση του τοιχους η διαφορα υπαρχει ακομα. Εκεινο που αντικρυσα εγω ηταν μια πολυ γκριζα, βιομηχανικη πολη που σε καποια σημεια της ειχε εκμοντερνιστει ιδιαιτερα με ψηλους hi-tech ουρανοξυστες οπως ειναι η πλατεια Postdamer. Εκει, αφηρημενη και βγαζοντας φωτογραφιες, επεσα θυμα κλοπης με αποτελεσμα τις επομενες μερες -το συμβαν εγινε την πρωτη μερα του ταξιδιου- να τρεχω στο προξενειο να βγαλω προσωρινο διαβατηριο για να γυρισω πισω μακρια απο την αφιλοξενη πολη οπως το ειδα εγω βεβαια, και να δανειζομαι χρηματα απο τη φιλη μου -να ‘ναι καλα- ωστε να μπορω να κινηθω. Ψαξαμε ακεφα να βρουμε τη νυχτερινη εναλλακτικη ζωη του Βερολινου, ανακαλυψαμε λιγα πραγματα, χαθηκαμε αρκετες φορες στο μετρο, οντως επιβεβαιωσα οτι υπαρχει διαφορα δυτικου απο ανατολικου Βερολινου -ε και?-αλλα σιγουρα ειναι ενα ταξιδι που δεν αναπολω σε καμια περιπτωση.

Αντιθετως, η Ισπανια και συγκεκριμενα ο νοτος της ειναι ενα ταξιδι που μου εχει μεινει αξεχαστο και σημειοτεον οτι ειχε ως αφετηρια τελειως διαφορετικα κινητρα. Ειχα την καλοκαιρινη μου αδεια, η φιλη μου η οποια καταγεται απο εκει με προσκαλεσε για παρεα στην πανεμορφη Σεβιλλη. Ομως επειδη ειχα ξαναπαει μερικα χρονια πριν ημουν αρκετα χλιαρη. Ελεγα να παω για μια εβδομαδα, να φαω και τα αγαπημενα μου ταπας, να περπατησω στους ομορφους κηπους της Σεβιλλης, αυτα ειχα ως προσδοκιες. Και το ταξιδι απο μια εβδομαδα επεκταθηκε σε δυο βδομαδες και οχι μονο απολαυσα τους περιπατους αυτους και τα ταπας αλλα γνωρισα νεους ανθρωπους με τους οποιους καναμε και ενα ταξιδι στο μπαμ, χωρις καποιο προηγουμενο πλανο, στις παραλιες της νοτιας Πορτογαλιας.
Η παγιδα που πεφτουμε ολοι μας ειναι οτι αυτη η προσμονη πολλες φορες μετατρεπεται σε ενα αγχος για το μελλον που μας περισπα απο το παρον με συνεπεια να δημιουργουμε στο εαυτο μας για αλλη μια φορα συγχυση. Οπως και να το κανουμε, μεταφερουμε τον καθημερινο εαυτο μας που οριζεται απο τις ιδιοτροπιες του σωματος και του νου του οπου και να παμε με αποτελεσματα οχι παντα ευχαριστα…

Ημουν σε ενα τζαζ κλαμπ πριν 3 χρονια και ελεγα στην παρεα διπλα μου “τσιμπα με, ειναι αληθεια,βρισκομαι σε jazz club  απολαμβανοντας το ποτο μου, ακουγοντας ωραιες μουσικες και βλεποντας τη νυχτερινη Νεα Υορκη με θεα το Σεντραλ Παρκ!”

Οπως βλεπετε στη φωτογραφια πισω απο την εξεδρα των μουσικων υπηρχε αυτη η τεραστια τζαμαρια με αυτη τη θεα…

 

Κυριακη απογευμα στο σπιτι μετα απο ενα γεματο σαββατοκυριακο στο νησακι του Πορου και το πως μου κακοφαινεται η κλεισουρα του διαμερισματος δεν περιγραφεται.. Ενας φιλος διοργανωνει καθε χρονο τελος Σεπτεμβρη ενα τριαθλο, δηλαδη κολυμβηση, ορεινη ποδηλασια και τρεξιμο στο Πορο και ονομαζεται x-terra Πορος και πηγαμε με την παρεα μου για εθελοντισμο.

Συγκεκριμενα θα επιτηρουσαμε ενα σημειο σε ενα βραχο οπου ηταν κρεμασμενο ενα σκοινι για ραπελ απο οπου θα διερχονταν οι διαγωνιζομενοι. Το σημειο αυτο ηταν σε ενα μια ξεραμενη ρεματια. Για να φτασουμε εκει περπατησαμε γυρω στα 10 χλμ. Πηγαμε απο το Ασκελι μεχρι το Μοναστηρι που ηταν ασφαλτος και η υπολοιποη πορεια ηταν χωματοδρομος και μονοπατι μεσα απο πυκνοφυτο πευκοδασος Το νησι ειχε ησυχια, μιας και ηταν τελος καλοκαιρινης σαιζον. Ο καιρος ηταν υπεροχος αφου δεν ειχε ιδιαιτερη ζεστη, οτι πρεπει δηλαδη για τους

 διαγωνιζομενους και για μας που περπατησαμε.

 Αξιζε αυτη η εμπειρια του εθελοντισμου γιατι κερδισαμε τοσο ομορφα πραγματα και απο τη φυση και απο τη συντροφια ολων.

 

Empire State Building

Τωρα που δεν υπαρχουν πια οι διδυμοι πυργοι, δεσποζει απο παντου. Πιστευω οτι το ειδος των ανθρωπων που συμμετειχαν ενεργα στο χτισιμο του τη δεκαετια του ’30 στην περιοδο του τοτε μεγαλου οικονoμικου κραχ, ειναι σε ελλειψη και δεν προκειται να ξαναβγει. Πραγματικα δεν μπορει να χωρεσει ο νους μου πως καθονταν οι χτιστες στα ξυλινα περβαζια σε υψος πανω απο 100μ. και καπνιζαν το τσιγαρο τους η επιναν τον καφε τους εχοντας τετοιο μεγαλο κενο κατω απο τα ποδια τους.. Και λιγο πολυ ολοι εχουμε δει αυτες τις ασπρομαυρες αφισο-φωτογραφιες και αναρωτιεσαι πως ειναι δυνατον;

 
Σημερα τα νεα κτιρια ειναι εντελως προκατ, η ανθρωπινη συμμετοχη ειναι λιγοστη. Γι αυτο και κτιρια οπως το Empire state, το Chrysler building η η απιστευτα συμμετρικη γωνια του Flatiron building που εχουν κατασκευαστει πριν το ’50 αποτελουν αρχιτεκτονικα επιτευγματα σε σχεση ας πουμε με τους πυργους του Ντοναλντ Τραμπ.
Ουρα 1 1/2 μας χωριζε απο τον 86ο οροφο οπου ανεβηκαμε για να δουμε τη θεα σε ολη τη Ν. Υορκη! Μπορουσαμε να παμε και πιο ψηλα αλλα ηταν περισσοτερη αναμονη, και πιο ακριβο το εισιτηριο. Αξιζε η αναμονη;ΝΑΙ!

Harlem

Κι ενω περπατας στην ομορφη, ακριβη συνοικια του Upper West Side κοντα στο πανεπιστημιο Κολουμπια, στριβεις δεξια στην 125str και το σκηνικο αλλαζει ραγδαια. Κτιρια κακοσυντηρημενα ως επι το πλειστον, το 99% των ανθρωπων που κυκλοφορει στους δρομους ειναι μαυροι, και ηδη νιωθεις τους ρυθμους πιο χαλαρους, πιο νωχελικους σου δινεται η αισθηση οτι εισαι σε μια γειτονια αλλιωτικη. Η αληθεια ειναι οτι περπατωντας μεχρι το Αpollo theater ενιωσα μια ανασφαλεια αν και ηταν μεσημερι, που την ξεπερνουσα οταν ακουγα τις μουσικες r&b που παιζονταν στα καταστηματα ρουχων.(απλα ενιωθα καλυτερα, μη με ρωτατε γιατι …)

Brooklyn Bridge

Δεν υπαρχουν λογια γι’ αυτη τη γεφυρα…Απο τα πιο χαρακτηριστικα σημεια της Νεας Υορκης, απο τα περισσοτερο κινηματογραφημενα μερη. Προσωπικα, θυμαμαι την ταινια “Καποτε στην Αμερική”, γιατι ξεπροβαλε η γεφυρα μεσα απο καποια στενα του Μπρουκλιν με τη συνοδεια της μουσικης του Ενιο Μορικονε.

Brooklyn Heights
Τι ομορφη, γραφικη συνοικια..Δυοροφα, τριοροφα σπιτια με τις χαρακτηριστικες σκαλες, μικρα καφε, μαλιστα σ’ενα οπου φαγαμε το παραδοσιακο αμερικανικο πρωινο french toast with bacon o σερβιτορος ηταν Ελληνας απο την Κεφαλλονια.  

Και περπατωντας στο Βrooklyn promenade, ενας δεντροστοιχισμενος πεζοδρομος κατα μηκος του Hudson River ο οποιος εχει θεα στο lower Manhattan και στην Brooklyn Bridge, εχεις την αισθηση οτι τωρα θα δεις σε καποιο παγκακι να καθεται ο Τονι Μανερο(Τζον Τραβολτα) μαζι με την αγαπημενη του φιλη και να αγναντευουν αυτη τη θεα με μουσικο χαλι το “how deep is your love” των Bee Gees απο την ταινια “Saturday night fever”…

Τimes square
Δεν ειναι πλατεια, απλα ειναι ενα τμημα του δρομου Broadway ο οποιος τεμνει καθετα σχεδον το Μανχαταν και ειναι γεματο απο φωτεινες διαφημιστικες επιγραφες. Ειναι ενα πολυσυχναστο μερος και μονο ισως γι αυτο να ειναι εντυπωσιακο.

Θα μπορουσα να πω κι αλλα για το ταξιδι μου αυτο στην πολη που δεν κοιμαται ποτε..
Θα αρκεστω ομως στο να πω οτι και μονο που περπατας στους μεγαλους της δρομους νιωθεις, μυριζεις την ελευθερια..παρολο που φανταζει οξυμωρο αν σκεφτει κανεις ποσο αστυνομοκρατουμενη πολη ειναι. Πηρα μια μυρωδια λοιπον, μια μικρη γευση τον περασμενο Αυγουστο. Σιγουρα ομως θα ξαναπαω κι ελπιζω για πολυ περισσοτερο καιρο..!

Ν. Υορκη, Αυγουστος 2010

Ουρανοξυστες, μεγαλα οικοδομικα τετραγωνα, λιμουζινες, ενα απιστευτο μωσαικο ανθρωπων που ξεχυνεται καθημερινα στους δρομους απο το πρωι, συνωστισμος απο διαβατες στα φαναρια για να διασχισουν τους δρομους, σειρηνες περιπολικων και πυροσβεστικων ακουγονται αδιακοπα σχεδον ολο το 24ωρο…

Αποπνιχτικη, στα ορια του ζαβλακωματος, ζεστη λογω της υγρασιας που εκεινες τις μερες του Αυγουστου εχει χτυπησει κοκκινο. Οταν παιρνεις δε το μετρο, ναι, ειναι ολοφανερο, εισαι στην κολαση, δευ υπαρχει καμια αμφβολια. Η υγρασια που εχει γινει σα γλιτσα κολλαει στο προσωπο σου, στο σωμα σου, δεν μπορεις να αναπνευσεις και μετρας τα λεπτα μεχρι να ανεβεις στο βαγονι. Κι οταν μπαινεις στο μετρο, παγωνεις απο το αιρκοντισιον ωσπου να φτασεις στη σταση σου και να ανεβεις τα σκαλια με αδυναμια μεχρι να βρεθεις στην επιφανεια..Λογω παλαιοτητας του μετρο, δεν υπαρχει εξαερισμος και βλεπεις απο τις τρυπες των υπονομων σε καθε γωνια να βγαινει ζεστος αερας…
Ζεστος αερας που εχει ανακατευτει απο την εντονη μυρωδια του χοτ ντογκ αφου σε καθε τετραγωνο υπαρχουν 2-3 καντινες που ψηνουν οχι μονο χοτ ντογκ αλλα και γυρο!
Ζεστη εξω, μεσα κρυο! Στο ξενοδοχειο, στα μαγαζια, στα σουπερμαρκετ, στα καφε, στα ταξι, στο μετρο, στα λεωφορεια, ΠΑΝΤΟΥ το αιρκοντισιον στη ψυξη! Να μετα πως αυξανεται η υγρασια στην ατμοσφαιρα.
Η παρουσια της αστυνομιας παντου. Δικαια τη λες απο τις πιο ασφαλεις πολεις του κοσμου. Κυκλοφορεις βραδυ, αργουτσικα και πραγματικα δεν νιωθεις φοβο.
Κορναρισματα; συνεχεια. Οι Νεορκεζοι δεν καταλαβαινουν τη λεξη υπομονη. Και μπορουν να κανουν και καβγα στο επιτοπου αν καποιος τους τη βγει περιεργα. Οι οδηγοι λεωφορειων αν δεν ειναι κολλημενοι στην κινηση η δεν πρεπει να χασομερησουν για να κατεβασουν τη ραμπα ωστε να οδηγησουν οι ιδιοι τον αναπηρο επιβατη στη θεση του, να τον δεσουν με τη ζωνη ασφαλειας κι υστερα να παρουν το τιμονι, τρεχουν.

Village, Soho, Chelsea, συνοικιες που θυμιζουν λιγο γειτονια, οι δρομοι τους δεν ειναι αριθμημενοι αλλα εχουν ονοματα, και δεν ειναι απολυτα ευθυγραμμισμενοι οπως το υπολοιπο Μανχαταν.

Και φτανεις στο Central Park, μια ανασα δροσιας που σε φερνει στα ισα σου। Καλυπτει το βορειο και κεντρικο Μανχαταν αφου εκτεινεται απο 59str εως 110str στο μηκος του.. Εχει πραγματικα πλουσια βλαστηση, λιμνες για βαρκαδα η μοντελισμο, γηπεδα μπειζμπολ, μπασκετ, ειναι η διεξοδος του Νεορκεζου. Γυρω απο τη λιμνη Jacky Kennedy Reservoir αν θες να περπατησεις μπορει να σε ποδοπατησουν απο τη ταχυτητα οχι τοσο οι ποδηλατες οσο οι δρομεις. Και φυσικα υπαρχει και το Βoathοuse, ενα εστιατοριο για πλουσια πορτοφολια χτισμενο σε ειδυλλιακη τοποθεσια διπλα στη λιμνη. Διαθετει ομως και αναψυκτηριο για low budget stories. Περπατωνας σε καποια σημεια του παρκου ειναι τοσο εντονη η βλαστηση που δεν βλεπεις τους ουρανοξυστες και νιωθεις οτι εισαι χαμενος στα δασος. Στα πολλα του ξεφωτα, συνεχεια ακους μουσικες απο πλανοδιους μουσικους, μια μουσικη πανδαισια απο καντρυ, ροκ, τζαζ σαξοφωνο αλλα και κλασικη πολυφωνικη χορωδια… τι απιστευτη αισθηση!
Γυρω απο το Central park περιμενουν οι αμαξαδες αλλα και οι ποδηλατες που οδηγουν πισω τους 3θεσια αμαξα, το νεο trend της τελευταιας 5ατιας στη Νεα Υορκη.